• CAMP NOCTIS

    THE METEORITE
          Februar second, 2018, America
    newsreporter: "De meteoriet die nu precies vier weken geleden is neergestord in de omgeving van Moskou, Rusland, leek op het eerste gezicht niks kwaads te zijn. Gewoon een stuk steen, afkomstig uit de ruimte. Hier hebben de wetenschappers zich sterk in vergist.
    Het blijkt dat de meteoriet een virus met zich meedroeg. Mensen die binnen een straal van 100 kilometer van de meteoriet waren, zijn hiermee besmet geraakt en daarmee de eerste slachtoffers. Verder is het virus overdraagbaar door een simpele aanraking, al is het maar vingertop tegen vingertop.
    Het virus is verder onderzocht en is een niet-geregistreerd virus. Dit betekent dat we er nog nooit eerder mee te maken hebben gekregen. Het virus staat nu bekend als virus MFx29Do45, ook wel the Furor.
    In welk stadia het virus zich nu bevindt, is nog onduidelijk. Wel is zeker dat het nu al verspreid is over de hele wereld. Er is nog geen kuur, en het herkennen van het virus komt pas wanneer je het drie weken lang bezit. Het maakt mensen krankzinnig, en langzaamaan vermoord het virus de hersenen. Na drie weken zul je verschijnselen zien als extreme hoofdpijn, diep in je schedel, uiterst hoge koorts, rode vlekken op je huid en jeuk overal. Volgens de voorspellingen zal je het niet langer dan 3 weken volhouden nadat je de verschijnselen opmerkt.
    Bereid je voor. We gaan een vreselijke tijd tegemoet. Want zolang er geen kuur komt, zal het grootste deel van de wereldbevolking langzaam sterven."


    OUR FRIENDS
          Na het horen van het nieuwsbericht is, heeft het vriendengroepje dat we gaan volgen hun spullen bij elkaar geraapt en de stad verlaten. De kans dat het virus zich in Amerika bevond, was al zeer groot. Al vier weken lang bevind het virus zich op de aarde, verspreid onder de bevolking. En wie weet hadden ze zelf het virus ook al te pakken.
    Met hun rugzakken vol spullen hebben ze dagen gezocht naar een geschikte plek, om hun eigen leven op de bouwen. Na 11 dagen vonden ze een open plek in een immens groot bos, een plek gelegen aan een meertje. Hier besloten ze hun eigen kamp op te zetten, afgesloten van alle mensen die besmet waren met het virus. Klaar om opnieuw te beginnen met leven.
    Het was een impuls, om zomaar hun vertrouwde leefomgeving te verlaten, alleen voor de angst om dood te gaan aan een virus dat meer pijn doet dan kanker, en veel sneller vermoord. Een impuls waarin ze hebben moeten besluiten om grotendeels te gaan leven zoals mensen dat 3000 jaar geleden deden: in de natuur, van de natuur.
    De eerste weken waren zwaar, maar inmiddels houdt het groepje van 12 jongeren tussen de 17 en 20 het al 4 maanden vol. Al 4 maanden, waarin ze geen idee hebben hoeveel mensen er nog leven, of hun familie al dood is, of er een kuur is en of ze ooit weer terug kunnen naar hun oude vertrouwde leven.


    CAMP NOCTIS
          plattegrond
    Na een paar dagen werd besloten het kamp een naam te geven: Camp Noctis, afgeleid van het latijnse woord Hangmat, aangezien het enige wat gebeurde in het kamp het zoeken naar voedsel en niks doen was. Camp Noctis werd langzaamaan ingericht en gemaakt tot een kamp waarin het nog maanden vol te houden is.
    De open plek aan het meer is de basis geworden, hier is een grote partytent en drie kleinere tentjes opgezet. De partytent is vooral bedoeld om onder te gaan zitten als het regent, hier worden dan 's nachts ook het grootste deel aan hangmatten opgehangen. Het linker kleine tentje aan de "noordkant" van het kamp is bedoelt om gevonden eten in op te slaan, wanneer ze meer eten hebben dan voor één dag. Deze tent wordt altijd goed afgesloten in de hoop dat er zo min mogelijk beestjes bij komen. Het tentje ernaast is bedoelt voor hout, zodat het hout niet nat regent en ze in ieder geval van het droge hout een vuurtje kunnen maken. Het laatste tentje, naast de party tent, wordt gebruikt voor zooi als pannen, vishengels en andere spullen die ze vaak nodig hebben. Omdat niet alle twaalf de hangmatten tijdens de regen onder de party tent kunnen hangen, slapen meestal vier of vijf mensen in het zooitentje, tussen de zooi. Meer past er ook echt niet in.
    In het midden van deze open plek staan de boomstambankjes, met in het midden daarvan het vaste kampvuurplekje. Hier wordt veel gezeten als er niet wordt gegeten, en ook 's avonds is dit de vaste zitplek. Meer de "woonkamer" van Camp Noctis. Daarnaast is vlakbij de partytent een grote houten picknicktafel waar gegeten wordt, en af en toe gezeten. Zowel de partytent en de picknicktafel is versierd met lampjes op zonne-energie, vanwege gebrek aan elektriciteit, maar zodat er wel altijd wat licht is.
    Een groene kano licht aan de kade, en deze wordt bijna alleen maar gebruikt voor het vissen, en een enkele keer wanneer iemand alleen wilt zijn en zijn rust vindt op het water. Voor de rest ligt de kano met name gewoon stil aan de kant.

    Naast de groten open plek is er nog een iets kleinere open plek, en deze dient als de "slaapkamer" van Camp Noctis. Op deze open plek staan een aantal bomen waar ze de hangmatten aan vast hebben geknoopt. Zolang het niet regent, wordt hier altijd geslapen. De hangmatten hangen met z'n tweeën boven elkaar, dus zijn te vergelijken met een stapelbed. Eentje slaapt boven, de ander beneden. Door middel van een smal bospaadje zijn de twee open plekken met elkaar verbonden.

    In het kamp wordt voornamelijk water uit het meer gedronken, en door een prachtige destillatie opstelling die een van de kampleden heeft ontworpen, krijgen de kampers zelfs gereinigd water, wat de gezondheid meer bevorderd dan het vieze water.

    De omgeving van het kamp kun je zien op de foto's hiernaast, de plaatjes zijn alleen bedoeld om verduidelijking te geven aan hoe de spullen en dingen eruit zien.

    THEIR JOBS
          Om toch nog wat uit te voeren, de boel netjes te houden en aan eten te komen heeft het groepje vrienden drie "baantjes" georganiseerd in het kamp. De vissers, de zoekers en de kampers.
          De vissers gaan elke dag vissen, meestal in de ochtend of in de middag. Zij proberen zoveel mogelijk vis te vangen, zodat er zoveel mogelijk vis is om te eten.
          De zoekers hebben de gevaarlijkste "baan". Zij zoeken naar eten in het bos, zoals bramen en beukenootjes, maar een keer in de twee weken gaan de vier mensen op pad, richting het dichtbijzijnde dorpje op ongeveer 30 kilometer afstand. Per dag lopen ze zo'n vijftien kilometer, dus totaal doen ze er 4 dagen over om heen en terug te gaan. In dit dorpje proberen ze zoveel mogelijk eten te bemachtigen, zoals brood en groenten uit blik. De zoekers lopen de grootste risico's op het krijgen van het virus, en moeten dus ook voorzichtig te werk gaan om niet in contact te komen met anderen, alles om niet in contact te komen met het virus dat zich mogelijk in het dorpje bevind. Wanneer het mogelijk is proberen ze ook nog andere dingen mee te nemen om het kamp beter te voorzien, zoals kleine boekjes, een pakje kaarten, visspullen en kookspullen.
          De kampers hangen vooral rond op het kamp, maar niet zonder doel. Zij koken over het algemeen het eten, houden het kamp netjes, tellen de dagen zeer zorgvuldig, en zoeken eten in het bos wanneer de zoekers op pad zijn naar het dorpje.
          Een leider heeft het kamp niet. Iedereen is gelijk aan elkaar, en ze zullen het maar met elkaar moeten doen.

    THEIR NAMES
    Naam — statusfaceclaimuser — pagina
          Vissers
    • Theodore Johnson — RebelReece Kingkahlen — 1.2
    • Gaia Abbott — Social butterflySayria JadeSempre — 1.2
    • Debby Emeline Warren — WallflowerAlexa LoseySoco — 1.2
    • Sean Jeremiah Alvarez — statusfaceclaimGreenlight — 1.3

          Zoekers
    • Storm Kane — THe HackerfaceclaimAftertaste — 1.4
    • Jamie Hunter — De jongste, maar dapperThomas SangsterDiable — 1.2
    • Natalia Warshawsky — The ForeignerOdeya RushCamouli — 1.3
    • Christopher Morse — Sportieve optimistAlex WatsonRichonne — 1.4

          Kampers
    • Caelan Tyrone Fletcher — Shy and positive gayConnor FrantaMouli — 1.2
    • Naam — statusfaceclaimZiegler — pagina (man)
    • Lia Ashley O'Donnell — The ArtistBridget SatterleeEASE — 1.4
    • Dean Alexander Samuels — The PessimistfaceclaimANTI — 1.3

    RULES AND EXTRA STUFF
    • De huisregels van Quizlet
    • Alleen ik, Mouli, maar de nieuwe topics aan, tenzij anders staat aangegeven
    • Het woordenaantal van je posts moet minimaal 300 woorden bevatten, exclusief codes
    • De RPG speelt zich wel degelijk af in de tijd van nu (eigenlijk de toekomst), maar vanwege de "omstandigheden" wordt er geen gebruik gemaakt van elektriciteit, computers, telefoons, koelkasten, etc.


    TIMESKIPS
    • zondagmiddag 17 juni 2018 — zoekers gaan weg
    • —
    • —


    TOPICS
    Rollentopic
    Praattopic
    Speeltopic









    WHERE, WHEN AND HOW
          We beginnen op 17 juni 2018. Volgens de "berekeningen" van de kampers zou dit een zondag moeten zijn. Aan de stand van de zon te zien (die dus schijnt) is het rond de acht uur 's ochtends, en wordt iedereen net zo'n beetje wakker, met uitzondering op de uitslapers en de vroegelingen.
          De kampers zullen beginnen met het klaarzetten van het ontbijt, dat ongetwijfeld bestaat uit bosvruchten zoals bessen en frambozen, per persoon een sneetje brood en wat water. Het is niet veel, maar genoeg voor een ontbijt.
          In de nacht heeft iedereen bij de vaste slaapplek geslapen. Het was droog, dus geen redenen om de hangmatten te gaan verplaatsen.
          Het is de bedoeling dat deze dag, meestal na het middageten, de zoekers naar het dorpje toegaan, om nieuw eten in te gaan slaan. De kampers en de vissers zullen zich bezig houden met de gebruikelijke dagtaken.

    - De temperatuur is in de nog redelijk vroege ochtend rond de 15 graden
    - De zon schijnt, en er zijn slechts een paar kleine wolkjes te zien.
    - Er is ietwat wind, maar niet veel, ongeveer windkracht 2/3. Het water in het meer licht er dan ook redelijk stil bij.
    - De vogels in de natuur zijn al weer vrolijk aan het fluiten, wat dan ook een goede wekker is.

    Info voor de zoekers: Er wordt ongeveer 2 dagen over gedaan om het dorpje te bereiken en de zoekers lopen over het algemeen altijd met zijn vieren bij elkaar, zodat ze zeker weten dat ze niemand kwijtraken.
    Info voor de kampers: Iedereen doet over het algemeen vaak 1 taak in tweetallen, zoals het ontbijt klaar zetten, tenten opruimen, en in dit geval dus bosvruchten zoeken omdat de zoekers weggaan, echter is het natuurlijk wel gewoon mogelijk dat ze een keer wat alleen doen of met zn drieeën, of even niks, maar over het algemeen doen ze veel in tweetallen. Wie wat doet, ligt eraan wie het eerste post ;')
    Info voor de vissers: Vissen wordt zowel op de boot als langs de oever gedaan, iedereen kiest wat hij of zij lief heeft. Met hoeveel mensen ze in de boot zijn en hoeveel mensen er bij elkaar zijn, wisselt elke dag weer.

    Slaapplekken van links naar rechts:
    Boven: Jamie
    Onder: Sean

    Boven: Lia
    Onder: Natalia

    Boven: Zieglers personage
    Onder: Debby

    Boven: Christopher
    Onder: Dean

    Boven: Caelan
    Onder: Theodore

    Boven: Gaia
    Onder: Storm

    [ bericht aangepast op 25 nov 2016 - 16:25 ]


    take risks

    — mt


    i tried to buy your pretty heart, but the price too high

    MT.


    Up with the sun. Gone with the wind.

    MT en mijn complimenten voor de duidelijkheid van de beginpost!


    take me back to the basics and the simple life

    mt


    Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

    Mt


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.


    Theodore Johnson


    Kreunend wil ik mezelf nogmaals omdraaien in mijn enigszins comfortabele hangmat — waardoor ik hopeloos in de knoei kom te zitten en nog net weet te voorkomen dat ik met mijn gezicht op de bosgrond val. Grommend weet ik enkele vloekwoorden te mompelen terwijl ik met één been uit mijn hangmat hups en de andere probeer te ontwarren in de stof en touwen. Uiteindelijk sta ik overeind en steek ik mijn handen boven mijn lichaam om mezelf uit te rekken. Ochtend zijn nooit echt geweldig gegaan in mijn leven — maar hier in de bossen zijn ze nog wel te handelen. Voornamelijk het gegeven dat de vogels fluiten doet mijn humeur beter dan ik ooit had kunnen verwachten.
          Nadat ik de vouwen uit mijn kleding heb gewreven neem ik de beslissing om me niet om te kleden aangezien ik zo meteen ga vissen. Voor nu moeten mijn zwarte spijkerbroek en vuile witte shirt voldoen. Zonder de veters te strikken stap ik in mijn afgetrapte All Stars en kijk vervolgens rond om te zien wie er al wakker zijn. De dag dat ik als eerste wakker ben — zou de dag zijn dat de wereld vergaat.
          Wanneer ik op mijn tenen ga staan kan ik bij Gaia in haar hangmat kijken en zie haar liggen onder mijn dikke jack — dat ik haar vanaf dag één heb aangeboden als deken. Zelf had ik het warm genoeg gedurende de nachten.
          "He — slaapkop."
          Grijnzend leg ik mijn kin op de rand van de stof en bekijk het vertrouwde gezicht dat ik altijd en overal op kan roepen als ik maar zou willen. Gaia was een van de constanten in mijn leven die ik nooit meer kwijt zou willen — of zelfs maar kunnen.
          "Uw ontbijt staat klaar, majesteit. Pas op dat de beren er niet mee weglopen."


    SEAN JEREMIAH ALVAREZ

    20 JAAR | VISSER | THE LONE WOLF | TALKING TO NATALIA


    Inmiddels was het potlood wat Sean in zijn handen had veranderd in een stompje, een herrinering wat ooit eens mooi en groot was. De afgelopen vier maanden was dit het enige potlood wat hij had gebruikt, in zijn tas zaten nog enkele anderen, maar wie wist hoelang ze hier zaten. Sean spaarde liever de anderen nog even. Hoewel het potlood een klein stompje was wist Sean het toch zo over het papier heen te bewegen dat hij de lijnen er goed op had staan. Kleine details werden getekend, terwijl Sean andere dingen uitveegde met zijn hand doordat zijn hand er overheen ging. Dit zorgde ervoor dat het eens witte papier inmiddels licht grijs gekleurd was.
    Bijna elke ochtend was Sean de eerste die opstond en elke ochtend vond hij weer zijn plekje aan de oever van het meertje waar hun kamp aan was gelegen. Hij zat altijd op het nog vochtige gras met zijn rug tegen de boomstam van een omgevallen boom, het half uur dat Sean eerder opstond gebruikte hij over het algemeen om gewoon even te genieten van de rust. Van de volgens die al begonnen te fluiten en een enkele keer als hij echt vroeg was was Sean getuige van de zon die nog altijd opkwam het enige waar hij echt op kon rekenen.
    Vandaag zat Sean echter niet alleen tegen die boomstam aan, Natalia had plaats naast hem genomen, maar hoewel het tweetal naast elkaar zat waren ze vrijwel de hele tijd stil geweest. . Niet dat dat iets was wat Sean irriteerde, Sean hield van de stilte. Wat er zo bijzonder en fijn aan was wist ook Sean niet te plaatsen, misschien kwam het doordat hij zijn hele leven in een stad had gewoond. Nooit had hij echte pure stilte kunnen horen en toen dit ineens een feit was leek het wel iets magisch te zijn. In Sean's opinie waren stiltes dan ook niet ongemakkelijk, zolang je in het gezelschap was van de goede mensen dan. Ook met Natalia leek de stilte totaal niet ongemakkelijk te zijn.
    Sean haalde zijn potlood weer van het papier af en bracht het uiteinde naar zijn mond, kauwen op zijn potlood was zeker één van zijn slechte gewoontes. 'Dus mevrouw gaat een paar dagen weg.' Zei Sean tegen de jongedame naast hem waarna zijn wenkbrauw kort uitdagend naar haar optrok. 'Vergeet niet wat bordspelletjes mee te nemen als je tijd hebt?' Zei Sean. Sean wist best dat dat wel zo'n beetje het minst noodzakelijke was wat ze nodig hadden, maar de jongeman moest eerlijk zijn dat hij nu eindelijk naar vier maanden wel eens een klein beetje verveeld raakte en wel eens wat meer zou willen doen. 'Of puzzels.' Voegde de jongeman er aan toe. 'Wacht nee geen puzzels, ik ben vreselijk met puzzels.'


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    NATALIA WARSHAWSKY
    She is the last dream before the morning, the final thought before the dark and the last star in the sky.

    ZEVENTIEN |THE FOREIGNER | WITH SEAN

          Weer een moeilijke nacht voor de jongedame, Natalia had voor het grootste deel zichzelf rustig door haar hangmat gemanoeuvreerd, hopend om de rest niet wakker te maken. Voor de toch korte nachtrust die ze had, voelde Natalia zich optimaal. Zoverre dat kon in deze omstandigheden, tenminste. Haar benen had ze uiteindelijk buiten de hangmat gezet en voor haar was de dag begonnen. Desondanks ze omringd was door haar vriendengroep, had ze het gevoel alsof ze een enorm deel van haar leven miste. Dit was, natuurlijk, het kunstrijden. Natalia had last van, wat ze zelf beschreef als, afkickverschijnselen. Deze hadden een zekere tol op haar mentale gezondheid genomen, dat zou ze nooit ontkennen. Daarom vond ze haar taak als zoeker perfect, even afleiding van hetgeen dat niet meer in haar leven was. Dit virus was, in haar ogen, het ergst mogelijke wat kon gebeuren. Haar broer was van haar afgenomen, en daarnaast ook het enige waar ze plezier in kon hebben. Elke dag hing ze eigenlijk in een aura van zelfmedelijden, iets wat haar niet stond. De wallen onder haar ogen tekende haar gezicht somber af, daarnaast was haar lichaam niet meer zo gezond als ooit. Het hele gebeuren was iets waar ze aan moest wennen, maar gelukkig had ze een steunend systeem bij zich in de buurt.
          Hopend op wat rust in haar hoofd was Natalia richting de oever gelopen. De takken die uitstaken over het smalle bospaadje kriebelden haar kuiten en in de verte zag ze het water al liggen. Een bekend lichaam zat tegen de boomstam aan en Natalia begroet hem zachtjes. Ze nam plaats naast de jongen en keek wat rusteloos naar het water. In haar hoofd zwierven duizenden gedachtes rond maar van de buitenkant viel niets te zien. Het was stil, Natalia keek van het reflecterende water naar Sean en weer terug. Op zo een moment was het misschien beter dat de jongen begon met praten, anders bleef ze alleen met haar gedachten. "Dus mevrouw gaat een paar dagen weg." De bruine kijkers van de jongen stonden vragen in haar richting. Kort lachte ze, "Je gaat me toch wel missen, Sean?" Een kleine glimlach probeerde zich rond haar lippen te vormen. "Vergeet niet wat bordspelletjes mee te nemen als je tijd hebt? Of puzzels." Lichtelijk verrast trok Natalia haar rechter wenkbrauw op, Bordspellen, vreselijk. Er zijn leukere dingen om je tijd te doden. "Wacht, nee. Geen puzzels. Ik ben vreselijk met puzzels." Haar blauwe ogen vielen op de gelaatstrekken van de jongen, "Ik ben ook niet zo van de puzzels. Maar goed, wat teken je?" Haar vraag kwam deels geïnteresseerd, deels dwingend. Ze wilde het ook werkelijk zien. Van haar linker pols pakte ze een elastiekje en bond ze haar donkere lokken op een staart, waardoor haar nek zichtbaar werd. "Nou? Kom op, laat zien." Natalia ging in de kleermakerszit zitten en draaide haar lichaam richting Sean.

    [ bericht aangepast op 24 nov 2016 - 22:20 ]


    Up with the sun. Gone with the wind.

    DEAN ALEXANDER SAMUELS
    “If you expect the worst, you'll never be disappointed.”

    THE PESSIMIST | 20 | FEELING ANNOYED AND TIRED


          Zwakke zonnestralen die prikkend op Dean’s oogleden vielen zorgden ervoor dat er abrupt een einde kwam aan zijn nachtrust. Met veel tegenzin opende hij zijn ogen, om tegen de rug van Christopher aan te mogen kijken. Hij zuchtte geïrriteerd, niet denkend aan de rest van zijn slapende kampgenoten. Loom keek hij rond om erachter te komen wie er al wakker waren. Gelukkig had hij geen ontbijt dienst, dus hij hoefde niet per sé vroeg uit de veren. Hij zou vandaag in het bos op zoek gaan naar eten, iets wat misschien niet al te handig was met zijn knie, die enkele maanden geleden nog een zware operatie was ondergaan. Maar goed, hij wilde niet al te lui lijken.
          Na tien minuten besloot hij zijn hangmat te verlaten, en bij het bewegen van zijn knie, kreunde hij al lichtjes. De artsen hadden hem geadviseerd veel rust te nemen, gecombineerd met medicatie, maar door alle commotie met het virus was hij daar nooit aan toe gekomen. Hoewel zijn knie klopte als een gek, stond hij toch op om zijn weg te maken naar het meer. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij al snel Natalia en Sean op. Zijn gezicht stond op onweer toen hij het tweetal benaderde en zich net voor hen op een kei liet neerzakken. Mensen wisten vaak wel dat ze hem geen goedemorgen hoefde te wensen. Hij had altijd een enorme ochtendhumeur en zijn mond was dan ook in een streep vertrokken.
          Kort liet hij zijn blik over Sean glijden. "Zo, dat ziet er niet bepaald uit als een Picasso." Zijn stem klonk snijdend en vijandig — zoals vaak in de buurt van Sean. Daarna richtte hij zich op Poolse naast hem. "En.. Goed geslapen, Nat?" vroeg hij geamuseerd, terwijl hij de wallen op haar gezicht bestudeerde.
          Dean's grijze joggingsbroek had twee ritsen aan de zijkanten van zijn onderbenen, en hij ritste dan ook de rechter open. Zonder enige twijfeling rukte hij het verband, dat hij al veel te lang droeg, eraf. Een grote, bebloede wond, kwam tevoorschijn. Twee van de hechtingen hadden los gelaten maar de rest zag er oké uit. "Hee, misschien is het handig om in plaats van fucking bordspelletjes gewoon verband en medicijnen te halen. Ik denk dat we daar allemaal blijer van worden," stelde Dean voor, met een vernieuwde irritatie voor de om spelletjes–vragende Sean.



    [ bericht aangepast op 24 nov 2016 - 23:44 ]


    i tried to buy your pretty heart, but the price too high

    GAIA ABBOTT
    18 | VISSER | THE SOCIAL BUTTERFLY | WITH THEODORE |

    ««« If you obey all the rules, you miss all the fun »»»

    Dromenland was de plek waar ik het liefste was. In mijn dromen was alles immers gewoon zoals het hoorde te zijn. Geen epidemie die de levens van mijn familieleden had geëist, geen raar leven in the middle of nowhere. Nee, in mijn dromen was ik omringd door mijn familie, hoewel een bepaalde vriend ook vaak zijn intreden deed in mijn dromen.
          Mijn droom werd ditmaal abrupt afgebroken door een bekende stem die me wakker maakte. Met moeite deed ik mijn ogen open om recht in Theodore's bruine ogen te kijken. Gehaast kwam ik overeind en haalde ik een hand door mijn haar, proberend mijn wilde krullen iets te temmen. Uiteraard was dit onbegonnen werk waardoor ik al snel mijn handelingen staakte.
          "Goedemorgen Teddy," mompelde ik terug terwijl ik even in mijn ogen wreef. Ik was iemand die tijd had om op te starten en ook deze ochtend was geen uitzondering. Even wilde ik hem waarom hij me zo vroeg wakker maakte, maar die gedachten verdween al snel weer — ik vond het stiekem veel te fijn dat hij aan me had gedacht.
          "Uw ontbijt staat klaar, majesteit. Pas op dat de beren er niet mee weglopen."
          "Hmm, een onbijt, waar heb ik dat aan te danken?" Nieuwsgierig keek ik Theodore aan om mezelf vervolgens uit te rekken. Natuurlijk was dat ook het moment dat ik oncharmant begon te gapen. Een lichte blos verscheen op mijn wangen en besloot het lichtelijk beschamende momentje te verdoezelen door hem een vraag te stellen. "Heb je wel goed geslapen?"
          Terwijl ik op zijn antwoord wachtte probeerde ik me soepeltjes uit de hangmat te laten zakken. Uiteraard wist ik na vier maanden nog steeds niet hoe ik dat moest doen waardoor ik ook nu weer onhandig op te grond kwam. Net voor ik weer voorover leek te vallen wist ik Theodore's schouder vast te pakken wat voorkwam dat ik daadwerkelijk viel.
          "Ik begrijp niet waarom ik de bovenste hangmat heb gekregen," mopperde ik hoofdschuddend. "Misschien moet ik binnenkort vragen of iemand niet even een laddertje voor mij in elkaar wil zetten."
          Met een lichte frons keek ik omlaag naar het short en het jack waar ik in geslapen had. Moest ik mezelf omkleden? Mijn ogen gleden even over Theodore's verschijning heen en ik besloot het zo te laten.
          "Dus, wat voor ontbijt heb je in gedachten?"

    [ bericht aangepast op 25 nov 2016 - 1:17 ]


    When time and life shook hands and said goodbye.

    SEAN JEREMIAH ALVAREZ

    20 JAAR | VISSER | THE LONE WOLF | TALKING TO NATALIA AND DEAN


    Al een hele lange tijd hadden Sean zijn tekeningen geen kleur meer gezien, allemaal waren ze enkel gemaakt met het eeuwige grijze potlood. Nog geen enkele keer had Sean de soms zo mooie kleuren op zijn papier kunnen zeggen, iets wat hij wel miste. In kleur tekenen, kunnen laten zien hoe mooi dingen in werkelijkheid wel niet waren. Een glimlach verscheen op Sean zijn lippen toen Natalia vroeg of ze hem ook ging missen, Sean stak kort zijn hand naar haar uit. 'Natuurlijk ga ik je missen, daar gaat alle fun.' Zei Sean tegen haar, waarna hij toch zijn potlood weer vast pakte. Het was niet als of Sean het niet kon vinden met de andere mensen in hun kamp, ze waren namelijk al een vriendengroep geweest voordat ze hier belanden. Het was alleen dat Natalia zijn beste vriendin was, de persoon waar Sean het aller makkelijkste mee praatte, maar ook het makkelijkste stiltes mee kon laten vallen. 'Jij gaat mij toch ook wel missen dan?' Zei grijnzend tegen Natalia.
    Nog kort had Natalia op Sean zijn opmerking over de puzzels gereageerd, maar daarna begon over een ander onderwerp. Sean zijn tekening, Sean draaide het tekenblok wat hij in zijn handen had naar Natalia toe om haar te laten zien wat hij had getekend. 'Hetzelfde als bijna altijd, onze prachtige horizon met alle bloemetjes en bijtjes.' Zei Sean. Hij tekende bijna elke keer hetzelfde, want het was ook het enige wat Sean hier zag en meestal tekende Sean liever dingen die hij voor zich zag dan dat hij iets uit de losse pols moest verzinnen. Bovendien interesseerde de natuur hem ook veel meer dan wanneer hij een stad zou moeten tekenen. Het meer en de bomen die ze hier zagen waren dan ook bijna altijd Sean zijn grootste inspiratie.
    "Zo, dat ziet er niet bepaald uit als een Picasso." Klonk er ineens achter Sean, Sean keek kort op en ving toen al vrij snel Dean zijn blik. Een zucht rolde over Sean zijn lippen, want Sean vond het een redelijk onnodige opmerking. 'Mooi dat je het ziet man.' Reageerde Sean. 'Dat was ook zeker niet mijn bedoeling. Picasso maakte namelijk niet erg natuurgetrouwe schilderijen. Persoonlijk houd ik mijn tekening wat realistischer dus ja het is zeker geen Picasso.' Sean was niet de persoon om iemand direct aan te vallen. Hij was meer passief agressief, behalve als men echt te ver ging dan was Sean waarschijnlijk meer agressief agressief in de zin van dat hij iemand wel een klap kon verkopen. Echter moest je hem daarvoor wel goed boos maken.
    Dean was weer verder gegaan met praten tegen Natalia en dus richtte Sean zich weer half op zijn tekening, veel behoefte om met Dean te praatten had Sean niet. Mensen als Dean zorgden er voor dat Sean alleen maar liever in zijn eentje ergens zat, want Dean leek alleen maar negatief te zijn en Sean mocht dan zelf ook niet meteen de meest enthousiaste persoon op aarde zijn. Hij kon onmogelijk zo pessimistisch zijn als Dean. Blijkbaar had Dean al een deel van het eerdere gesprek van Sean en Natalia gehoord, want hij ging verder over de bordspelletjes die Sean had genoemd en vroeg om medicijnen en verband. Sean hield zijn ogen nog altijd gericht op zijn papier, hoewel Dean nou wel een beetje zijn uitzicht had verpest door recht voor hen te zitten. Dat ze allemaal vrolijker werden van medicijnen en verband was nou niet echt waar in Sean's opinie. Over het algemeen was Dean de enige die het nodig had, maar indirect werden ze er misschien wel vrolijker van. Het zou er voor kunnen zorgen dat Dean zelf eens iets vrolijker was en naar Seans mening was Dean de grootste stoorfactor in Sean's humeur. 'Ach ja als ze er tegen aanlopen of tegen een pak kaarten kunnen ze het toch altijd snel in hun tas stoppen.' Zei Sean waarna hij zijn schouders ophaalde. Hierna keek hij op naar Dean die inmiddels zijn joggingsbroek omhoog had getrokken waardoor zijn kniewond maar al te goed te zien was, iets wat nou niet bepaald het meest smakelijke gezicht was. 'Zou je ergens anders kunnen zitten? Op deze manier word mijn tekening zeker nooit een Picasso.' Merkte Sean op.


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    Living in a forest looks nice: Every night sleeping under the bright stars, the smell of nature, hammocks, but don't forget the sideeffects: you can't paint you nails, there is no coffee, your bath is always cold... But, still try to be postive!


    CAELAN TYRONE FLETCHER
    17 | Kamper | Shy & positive gay | talking to Lia | clothes

          Meeeh, ik wilde nog helemaal niet wakker worden. Met moeite kreeg ik mijn ogen een heel klein stukje open. Doe nooit, maar dan ook nóóit je ogen in één keer wijd open. Het zonlicht kunnen ze namelijk niet aan, en dan schrik je en flikker je uit je hangmat. Dat wil je niet, geloof me.
          Ik keek over de rand van mijn hangmat heen en zag dat Theodore, die onder mij lag, al was verdwenen. Pfoei, ik had namelijk nogal de neiging om half bovenop hem te vallen als ik mijn hangmat uit kom. Langzaam gleed ik mijn hangmat uit, en sprong de laatste centimeters op de grond. Ik had nog steeds mijn bruine trui aan, die ik volgens mij al 4 dagen en nachten aan heb, maar zin om om te kleden heb ik niet en één dagje extra kan er ook nog wel bij.
          Ik wreef de slaap zoveel mogelijk uit mijn ogen, gooide mijn armen in de lucht en gaapte luid. De beste manier om wakker te worden. In slakkentempo liep ik richting de kampplaats. Het ontbijt stond al klaar, dus nam ik plaats aan de houten picknicktafel en trok een broodje uit de zak. Ik viste nog snel een framboos uit het bakje en liep naar de houten kade. Voor mij dé plek om tot rust te komen. Niet dat ik echt tot rust moet komen, want ik heb net zo'n zeven uur geslapen, maar alsnog.

          Terwijl ik letterlijk op de kade lag, met mijn hoofd starend naar de blauwe lucht, werkte ik het sneedje brood naar binnen. Telkens trok ik er een stukje brood af, dat ik vervolgens in mijn mond propte. Het leven zag er nu zo rusteloos en mooi uit, alsof we hier gewoon als een gelukkig groepje op vakantie zijn die binnenkort weer vrolijk teruggaat naar huis, naar hun familie, en daar alle verhalen vertellen die ze hebben meegemaakt in het bos.
          Illusie. Helaas. We kunnen niet terug. Nu nog niet, in ieder geval. Eigenlijk heb ik niet eens enig idee waar we zijn en hoe we terug zouden moeten. Toen we hierheen gingen was ik eigenlijk nooit degene die voorop liep. Hoef ik ook niet, ik voel me beter in het midden.
          Als ik er nu zo over nadenk, schieten er wéér allerlei vragen door mijn hoofd. Leven mijn ouders nog? En mijn broertje, en zus? En mijn opa en oma? Mijn leraren van school? Mijn klasgenoten? Welk deel van de wereldbevolking is nog steeds niet besmet met het virus? Of is de halve wereldbevolking al uitgeroeid?
          Ik schut mijn mijn hoofd en ga overeind zitten. Niet aan denken, gewoon niet aan denken. Zolang je ze niet hebt dood zien gaan, of het niet hebt gehoord, zijn ze in je herinneringen nog altijd springlevend.
          Ik zag Lia aankomen lopen, vanaf de slaapplek. Ik was toe aan gezelschap, en iemand om tegen te praten.
          "Goeiemorgen," zei ik glimlachend, toen ik bij Lia was aangekomen. "Een goeie nacht gehad? Of was je bang dat kleine miertjes je neus in zouden kruipen?" grapte ik. Hell, mijn humor is zo slecht.

    [ bericht aangepast op 27 nov 2016 - 12:05 ]


    take risks

    Alvast een MT
    Ik ga beginnen aan mijn personage


    Big girls cry when their hearts are breaking

    NATALIA WARSHAWSKY
    She is the last dream before the morning, the final thought before the dark and the last star in the sky.

    ZEVENTIEN |THE FOREIGNER | WITH SEAN & DEAN

          Haar ogen rustte op zijn papier, dat vol beklad was. “Hetzelfde als bijna altijd, onze prachtige horizon met alle bloemetjes en bijtjes.” Een tevreden glimlach vormde rond haar mondhoeken toen ze zijn kunstwerk bekeek — in haar ogen was het dan ook absoluut mooi. Ze wilde hem nog kort complimenteren toen ze werd onderbroken door een derde stem die zich in het gesprek mende. “Zo, dat niet er niet bepaald uit als een Picasso." Daar stond Dean, compleet met ochtendhumeur. Afkeurend blies ze door haar neusgaten de lucht uit en rolde ze kort met haar ogen. Sean had al snel op hem gereageerd en viel op het punt dat Picasso’s schilderijen niet erg natuurgetrouw waren. Geïnteresseerd luisterde de Poolse naar zijn betoog tot de realisatie kwam dat Dean ook tegen háár begon te praten. “En… Goed geslapen, Nat?” Zijn gezichtsuitdrukking viel — voor Natalia — alleen maar te beschrijven als vals. “Nee, Dean. Je weet dat ik al maanden slecht slaap, dus don’t bother.”
          De jongeman had zijn rechterbroekspijp open geritst en een wond — die op de grens van ontsteken was, naar Natalia’s mening — onthulde zich. Het verband had de jongen eraf getrokken. Moest dit nou? Met opengesperde ogen tuurde ze naar de wond, terwijl ze de interactie tussen Sean en Dean probeerde te negeren. “Zou je ergens anders kunnen zitten? Op deze manier word mijn tekening zeker nooit een Picasso.” Was het eerste wat ze weer hoorde toen ze haar focus van de onsmakelijke wond afhaalde. “Dean, je moet echt even gaan zitten. Ik ga de spullen anders wel halen.” Stelde ze vast, terwijl ze van de grond af krabbelde. “Neem anders hier maar plaats,” Begon ze, wijzend op de bovenkant van de boomstronk waar ze eerder had gezeten.
          Na een korte trip van zo’n twee minuten heen en weer, kwam Natalia weer aan bij de jongens en voegde zich aan het gesprek toe. “Ik heb de eerstehulpdoos kunnen vinden, ik denk dat het eerst ontsmet moet worden.” Haar blauwe kijkers vielen nogmaals op het walgelijke uitzicht, wat Dean’s knie was. Aarzelend keek ze naar Sean, “Gewoon jodium, toch?” De toon van haar stem was lichtelijk onzeker. Daarnaast, hoe irritant ze Dean ook vond op het moment door zijn gedrag tegen Sean, had hij toch echt wel hulp nodig.


    Up with the sun. Gone with the wind.

    [MT, ik post morgen]


    kip is lekker daarom heet ik drumstick