[RPG - 250] Camp 'One by One' - LGBT - [SpeelTopic] - Speeltopics

W E L C O M E , C A M P E R S! "Welcome to your home for the next weeks." Het is het jaar 2019 en er is een nieuwe wet ingevoerd. Een wet die niet alleen het homohuwelijk verbied, maar ook het samenzijn. Trump moedigt met harde hand homofobie aan. Ouders proberen met alle macht de geaardheid van hun zoons en dochters recht te trekken. Een ideale wereld voor conversion therapy. Het is zelfs zo in trek dat er een heel kamp is opgericht om jongeren terug op het ‘’rechte pad’’ te brengen. Het zogenaamde kampprogramma 'One by One' beloofd ouders hun kind geheel 'demoon'-vrij terug te brengen. Het is een kamp dat hun van hun 'satanistische gedachte gang' af moet brengen. Begeleiders die het perfecte voorbeeld zijn van genezing, die de jongeren ervan moet overtuigen dat zoiets als op hetzelfde geslacht vallen niet bestaat. Dat het een denkfout is. Geen echte gevoelens. Begeleiders die kort geleden nog dezelfde gevoelens hadden. Succesverhalen van eigen bodem. Maar is het nu echt zo verstandig om al deze mensen bij elkaar te brengen en een zomer lang met elkaar op te laten trekken? Je zou toch zeggen dat dit om narigheid vraagt. En is homoseksualiteit echt iets dat je zomaar kan wijzigen of is alles een groot toneelstuk, en heeft de wetenschap al jaren gelijk over deze voorkeur? Regels • Regels van Q, opvolgen. • Minimaal 250 worden. • Alleen aanmelden als je zeker weet dat je blijft reageren. • OOC graag met haakjes; [] {} () - - of in het later aangemaakte praattopic • 16+ toegestaan mits vermeld! • Geen Mary Sue's of Gary Stu's. • Naamsveranderingen doorgeven. • Geen personages van anderen besturen. • Wees realistisch

Rollen Kampeerders Mannen VOL - Yavier Elijah Macpherson - xx - fc - McCrory - 1,2 - Ace 'Adore' Chris Sabel - 20 - fc Danny Noriega - AdoreDelano - 1,2 - Cristiano Micheal Barone- 22 - fc Zayn Malik - Desierto -1,3 - Atticus 'Devin' Josiah Levithan - 19 - fc Greenlight22 - 1,3 - Lowie - Griffel - 1,3 Kampeerders Dames VOL - Dante Blackshear - 22 - Sempre -1,3 - Marcia Leonore Howell - 20 - fc Rachel Yampolsk- Soco -1,5 - Jazmin Valeria Fuensanta - 22 - fc - Faolan - 1,3 - Willow Mabel Campbell - 20 - fc Sarah Fabel - AdoreDelano - 1,3 - Sophocles Personeel VOL - James Mitchell - 24 - fc Enzo Carini - Pharmaceutical + - 1,3 - Ashlee Carrel Nickelson- 23 - fc Alexandra Lohnback - Pharmaceutical + - 1,4 - Samuel Zachary Hendriks - 24 - Hightopp + - 1,5 - Ezekiel Bolton - 30 - Mattel - 1,4 +

[ bericht aangepast op 26 feb 2017 - 23:29 ]

---

We're all mad here.

- Mine.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Mon topics

---

If you can't hide it, just throw some fucking glitter all over it.

MT.

---

How far is far

Dat moment dat je I am first wilde tikken :'D

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Mtt

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Hoi.

---

El Diablo.

Mt c:

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mine

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

• Twenty-two • Outside, with Yavier • Outfit •

De hele rit naar het zogezegde kamp toe had ik mijn lippen op elkaar gehouden, waardoor de weg in een doodse stilte leek te verlopen. Voordat we vertrokken had ik zowat gesmeekt - iets wat niet gauw in mijn woordenboek voor zou komen - of mijn broer me weg mocht brengen; als ik ergens namelijk totaal geen zin in had was het om de preken aan te moeten horen die mijn ouders me gedurende de rit zouden geven. Helaas werd zelfs mijn sporadische smeekbede niet gehoord, waarop ik besloten had het tweetal voorin de auto dood te zwijgen. Ik vond het ronduit belachelijk dat ze me weggestuurd hadden, hopende dat mijn ‘ziekte’ genezen zou worden in de tijd die ik op het kamp doorbracht. Mijn moeder probeerde me zelfs over te halen er in te geloven vanwege het slagingspercentage. Mijn enige reactie was op dat moment geweest dat ik haar recht in haar gezicht uitgelachen had. Ik was niet ziek, ik hoefde niet ‘genezen’ te worden en ik had al helemaal geen hulp nodig van een stel begeleiders die zich vermoedelijk veel beter voor deden dan ze werkelijk waren.
      Een zachte zucht rolt over mijn lippen heen als de auto inmiddels een hobbelige weg ingeslagen is; een teken dat we mijn eindbestemming bijna bereikt hebben. Onbewust toch een tikkeltje nieuwsgierig gleden mijn poelen naar buiten en namen ze de omgeving in kalmte tot zich op. Voor heel even vroeg ik me af hoe ik het hier in godsnaam vol moest zien te houden; het leek haast de fuckin middle of nowhere wel. Eens de auto tot stilstand komt sluit ik voor een paar tellen mijn ogen. Echter, als mijn vader zijn keel schraapt - en ik weet dat hij zich klaarmaakt voor een laatste preek - open ik snel het portier en schiet behendig naar buiten. “Jazmín!” hoor ik mijn moeder zeggen als ze vlak na mij de auto uitkomt. “Bespaar me jullie gezever,” grom ik haar toe en wapper haast ongeïnteresseerd met mijn hand als ze op me afkomt gestapt. “Voor ons is dit ook niet makkelijk,” brengt ze uit. Een sarcastisch lachje verlaat mijn lippen terwijl ik vol ongeloof met mijn donkere lokken heen en weer schud, alvorens ik de achterklep van de auto openmaak om daaruit mijn koffer en rugzak te vissen; vol met kleding en enkele persoonlijke spullen.
      ”Het spijt me - niet - als ik zeg dat ik dat niet geloof.”
Met een luide klap sla ik de achterklep weer dicht en richt mijn boze kijkers op mijn moeder, terwijl mijn vader ook uit de auto is gestapt inmiddels en me van de andere kant tegemoet lijkt te komen. “Dus laten we er gewoon direct weer mee stoppen. Ik ga.” Na deze woorden passeer ik mijn moeder en negeer mijn vader als deze nog een poging doet om me terug te roepen. Zonder op of om te kijken steek ik mijn hand in de lucht en zwaai flauwtjes ten teken van afscheid. Mijn hart kneep van binnen echter een keer pijnlijk samen, al was mijn woede omtrent hun acties veels te groot om het verder toe te laten. Ze hadden het er zelf naar gemaakt.

Wanneer ik het kamp op wil lopen valt mijn blik al snel op een jongen, vlak bij de ingang. Het voelde als een schrale troost te weten dat ik niet per direct de eerste was die aankwam; als een stil teken hoe graag mijn ouders van me af wilde. “Hey jij daar,” begroet ik hem vriendelijk. Nieuwsgierig glijden mijn donkere poelen over de jongen heen en krullen mijn lippen zich haast vanzelf iets op. Over zijn schouder hing een rugzak, net als dat hij er een in zijn hand hield. “Ben je-je zonde aan het overdenken, of bekokstoven we een plan om er snel weer vandoor te gaan?” Zonder pardon besluit ik vlak naast hem tot stilstand te komen en volg zijn blik naar de ingang van het kamp, waarna ik mijn koffer stilzet en mijn rugzak open rits om er een pak peuken uit te halen. “Wil je ook?” Eens ik het pakje tevoorschijn geplukt heb bied ik de jongen er een aan, trek subtiel een van mijn wenkbrauwen op, waarna ik een sigaret opsteek en het pakje weer wegstop terwijl ik afwacht wat zijn reactie op mijn eerdere woorden zal zijn.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Even gleden de ogen van James over andere begeleiders tijdens de staff-meeting. Ze zagen er wel aardig uit, dat was al een geluk. James' handen gleden over het papier dat hij voor zich had. Zijn ogen gleden alle namen af. Hij schudde even zijn hoofd. Zijn tanden waren diep in zijn wang begraven en zijn lippen tot een klein streepje gedrukt. De meeting was voorbij voor hij er erg in had en hij staarde op. James bleef als langste zitten in de speciale 'staff'-kamer, zijn benen bungelde over de rand van de tafel. Nog enkele minuten en dan zouden de eerste kampeerders er zijn. Een lange zucht verliet zijn lippen en hij gleed met zijn hand over zijn kin. Er was een klein momentje waarin hij de zenuwen door zijn lijf voelden gieren. Het kamp bracht altijd weer herinneringen op. Zijn hand gleed over het eikenhout van de tafel en tekende absent kleine cirkeltjes. Hij had niet aanzien komen dat het zoveel met hem zou doen om hier te zijn. James fronste even diep en sloot zijn ogen. Hij ademde nog een keer zwaar uit en sprong van de tafel. Hij was hier om mensen te helpen, en dat bleef hij voor zichzelf in zijn hoofd een gehele tijd herhalen. Hij was sterk en zou niet terugvallen in zijn zogenaamde oude slechte gedachtes. Toch zou het zwaar worden, blootgesteld worden aan je eigen verleden waar je zo hard voor hebt gestreden om het te vergeten. Aan de positieve kant, was hij hier om mensen te redden. En zo voelde dat ook. De James van vroeger had het vast 'brainwashing' genoemd, maar hij wist nu wel beter. Of niet? Wellicht dacht hij nog altijd hetzelfde maar was hij gewoon beter en beter geworden in zijn geheimen ver verstoppen, zelfs voor hem. Ergens onder in een la die op slot zat. James liep door de gang van het gebouw en gleed met zijn hand over de muur. Gek genoeg bleef de plek die hij eerst had gezien als martelruimte, als een drilkamp nu aanvoelen als een thuis. Het was bekend. Het rook bekend, het zag er bekend uit en voelde gewoon zo. Het gebouw was aangenaam, oud maar aangenaam. Het was meer een thuis geweest dan zijn eigen huis en dat was wellicht het hele probleem. James liep het gebouw uit en ging wat meer richting het hek staan, de lijst nog altijd op een blad onder zijn arm. Een grote vriendelijke glimlach spreidde over zijn lippen en sierde zijn mondhoeken. De buitenlucht blies heerlijk tegen zijn gezicht. James staarde zo een beetje voor zich uit en herhaalde de woorden. "Hey! Welkom bij camp 'one by one'." Maar mensen leken niet zo de behoefte aan te hebben. Ashlee die naast hem stond lachte hardop. "Altijd zo vrolijk, zelfs las niemand er behoefte aan heeft." James knikte en duwde zijn lippen naar binnen. "Alsof wij de martelaars zijn van het kamp." Ashlee lachte weer. "Weet jij nog hoe het was toen je aankwam hier?" James grijnsde breed en knikte. "Dat weet ik nog wel ja. Ik heb geschreeuwd op de parkeerplaats, dingen stuk geslagen. Het was best wel dramatisch." Hij gaf haar een zachte lach. "Jij?" Ashlee lachte even hardop. "Ik zei geen woord, keek niemand aan en pakte mijn spullen en deed alsof ze me niks boeide. Wat ze ook niet deden. Mijn vader bracht me niet eens maar iemand van het personeel." "Ai." Ze knikte en zuchtte. "Life." James keek even de kampplaats over. Twee kampeerders stonden al een tijdje bij de ingang. James besloot om het welkom heten een beetje te laten versloffen en alvast wat mensen te leren kennen, wellicht waren zij wel zijn groep. "Ik ga even daar kijken, spreek je zo nog wel." Ashlee knikte enkel en stak een hand uit als teken van 'tot zo'. De teerlucht blies al zijn richting uit toen hij ze naderde. Hij stak zijn hand op gevolgd door een, "Hey, daar!" Hij gaf een vriendelijke glimlach en stak zijn hand ditmaal uit. Eerst naar het meisje en vervolgens naar de jongen die erbij stond. "James, ik ben een van jullie begeleiders deze zomer."

[ bericht aangepast op 27 feb 2017 - 16:05 ]

---

We're all mad here.

---

---

The rest of the world was black and white But we were in screaming color

Hem wel opgeven voor het kamp, maar vervolgens vertikken om een hele dag in de auto zitten om Devin weg te brengen. Geïrriteerd staarde de jongeman het raam uit, Jasmine, Devin zijn tweelingzus, deed de hele reis al hard haar best om Devin zijn stemming iets beter te maken echter leek het op geen enkele manier te lukken. Op het moment zag Devin zijn normaal zo geliefde tweelingzus enkel als een verrader. Ze had altijd gedaan als of ze zijn geaardheid accepteerde, als of er niks mis mee was, maar toch besloot de jongedame hem naar het kamp toe te rijden. Ze had nee kunnen zeggen, ze had al tien keer de kans gehad om de verkeerde afslag te nemen en Devin gewoon ergens anders te droppen. Echter leek Jasmine, de engel, hier geen interesse in te hebben en volgde de jongedame het navigatie systeem op de centimeter. Dit alles terwijl ze haar best deed om liedjes door de radio te laten klinken die het tweetal normaal gesproken uit volle borst mee zongen als of het het laatste zou zijn wat ze deden. Ook probeerde Jasmine leuke verhalen op te halen, grapjes te maken, ze deed alles wat mogelijk was om haar tweelingbroer ook maar even te laten glimlachen veel succes had de jongedame hier niet in. Devin staarde pal voor zich uit naar de weg die voor hen lag, het enigste wat Jasmine liet merken dat Devin wat ze zei wel echt opmerkte was de geïrriteerde zucht die zo nu en dan over Devin zijn lippen rolde. 'Kom op Dev, zo erg kan het toch niet zijn.' Sprak de jongedame nog een keer. Deze keer draaide Devin zijn hoofd wel naar zijn zusje toe, net zo lang totdat de jongedame haar ogen wel even van de weg af moest trekken en haar broertje aan moest kijken. 'Jasmine.' Begon Devin, Devin zag dat deze naam al iets bij Jasmine los maakte. Het was altijd Jass geweest, zoals zij hem Dev noemde. 'Het is een kamp wat me mijn eigen identiteit wil laten vergeten, natuurlijk vind ik dat geweldig leuk. Echt nog even en ik kan weer lekker kumbaya met onze ouders zingen.' Sprak Devin vlak uit, waarna hij even zijn wenkbrauw optrok naar Jasmine. Jasmine richtte haar ogen snel weer op de weg duidelijk geraakt door Devin zijn opmerking. Tijdens de rest van de reis staakte Jasmine haar poging tot gezellig zijn en ook toen het tweetal eindelijk stil stonden bij de poorten van het kamp leek Jasmine haar tweelingbroer maar zo snel mogelijk gedag te willen zeggen. Nu schaamde Devin zich ergens wel voor zijn voorgaande opmerking, Jasmine was niet de vijand. Eigenlijk kon hij het haar niet kwalijk nemen ze ging gebogen onder hun ouders en was vrij weinig wat zowel zij als Devin daar tegen kon doen. Echter kon Devin geen sorry zeggen voor de woorden die hij net had uitgesproken, vandaar dat hun afscheid kort en bondig was. Devin pakte zijn tas uit de achterbak en omhelsde zijn zusje voor de laatste keer. 'Ik zal je missen Dev.' Sprak Jasmine terwijl ze de jongen nog even goed tegen zich aandrukte. Devin hield zijn mond gesloten tot net voordat Jasmine de auto instapte. 'Ik zal je ook missen Jas.' Zei hij. Devin ontving nog een trieste glimlach van Jasmine, maar toen reed de jongedame weg. Devin draaide zich naar het kamp toe en liet een zucht over zijn lippen heen rollen. Daar ging hij dan.

[ bericht aangepast op 27 feb 2017 - 21:46 ]

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

De muziek knalde door de speakers. Mijn vader had het tegen proberen te houden, maar mijn moeder die naast hem zat, had hem zo hard toe geschreeuwd, dat hij zelf de muziek nog harder had gezegd om haar niet meer te hoeven horen. Heel de weg huilde ze en ik voelde me haast schuldig. Maar met mijn vader, of eerder de man die ervoor gezorgd had dat ik bestond, erbij, deed ik er niks tegen. In plaats daarvan had ik een spiegel tevoorschijn getoverd en werkte mijn make-up bij. Ik had het expres gedaan. Was helemaal niet in de stemming om me op te tutten, maar het was om mijn vader dwars te zitten. Alles wat ik had gedaan, nadat ik te horen had gekregen dat ik weg werd gestuurd, was om mijn vader dwars te zitten.

Na een lange rit, zonder tussenstop stopte mijn vader bij de eindbestemming. Ik staarde het raam uit. Bleef net zo lang zitten, totdat mijn vader mijn portier opentrok. Ik stapte galant uit de auto en trok mijn hotpants iets naar beneden. Ik sloeg mijn armen over elkaar en staarde naar de ingang. Er stond al wat mensen. Ik keek pas terug, zodra mijn vader kuchten. De achterbak stond open en hij wachten duidelijk tot ik mijn koffers zou pakken. Maar dat deed ik niet. Ik zou niks vrijwillig doen hier. Mijn vader zuchten en begon mijn koffers uit te laden. Mijn Moeder had ook de moed bij elkaar gevonden en was uitgestapt. Ik knuffelde haar uitbundig en kuste haar gezicht. 'Het komt goed.' Verzekerde ik haar. Ze lachte door haar tranen heen. 'Laat je niet kleinmaken jongen.' Ik knikte overtuigend. Ze wist net zo goed als ik, dat het niet iets was waar je zomaar vanaf kwam of uit je was te slaan. Mijn vader had mijn koffers naast me neergezet en was weer ingestapt. Ik nam expres langer afscheid van mijn moeder. Maar helaas kon ik het niet voor altijd uitstellen en uiteindelijk keek ik de wegrijdende auto na.

Ik staarde naar de drie mensen die bij de ingang stonden, maar nam geen initiatief om er heen te lopen en leuk te gaan doen. Ik was hier niet om vrienden te maken. Ik was hier voor helemaal niks. Ik legde mijn koffer neer en ging erop zitten, waarna ik mijn zonnebril opzetten en een sigaret opstak.

[ bericht aangepast op 27 feb 2017 - 21:49 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Het luisteren naar de radio had ik al lang geleden vervangen met de luide muziek die nu door mijn oordopjes galmde. Mijn oom leek mijn latin muziek niet te kunnen waarderen en na het vele wisselen van zenders, heb ik het maar even opgegeven. Deze man was namelijk net zo koppig als ik ben, wat weer bevestigt dat het echt een ding is van mijn vaders kant van de familie. Dezelfde vader die me wel aanmeld voor deze bullshit maar vervolgens niet het lef heeft om me weg te brengen, al kan dat misschien liggen aan de heftige ruzies die het gevolg waren van dit nieuws. Oh well... Zelfs toen ik zei dat ik -tenminste in zijn ogen- half gezond was, hielp het niet. Dus helaas helaas, hier zijn we dan. Niet dat dit allemaal heel vredig was verlopen.. Ik ben nooit een rustig iemand geweest. Meer temperamentvol, wat ook weer iets was wat ik duidelijk van mijn vader had. Hij wou het allemaal niet toegeven, maar de man in kwestie heeft nogal wat overeenkomsten met mij. Behalve dat hij gezond was en ik niet zo, ahum. Ik kijk naar het kamp als de auto parkeert en ik haal een wenkbrauw lichtjes op. Ze dachten toch zeker niet dat ik hier zomaar ging blijven.. Hoewel.. Misschien als ik het voor elkaar kreeg om wat pleziertjes te regelen. Vast wel. Ik grijns lichtjes bij de gedachte en stap uit, waarna ik me even uitrek. Nu ik er zo over nadenk.. Het een beetje moeilijk maken hier kan heel vermakelijk worden. Een beetje heel moeilijk misschien. Ik lach zachtjes en pak mijn zwarte tas uit de kofferbak. 'Dit is voor het beste.. Cristiano...' hoor ik mijn oom nog zeggen en ik kijk naar hem, dan knik ik even. 'Ja.. Vast wel..' zeg ik en klop hem even op zijn schouder. 'Luister.. Eh.. Zeg thuis maar dat ze dood mogen vallen en dat ik hier zóveel fun ga hebben.' grijns ik en laat hem los, terwijl ik van hem weg loop. Ik hoor hem nog wat roepen maar negeer het. Ondertussen steek ik een sigaret op en neem plaats bij een boom, waar ik mijn muziek weer op zet waar ik via een oordopje naar luister en zo nu en dan rustig een trek neem van het stokje tussen mijn vingers.

---

El Diablo.

---

---

---

'Don't hate me,
Cause you ain't me.'

---

---

Een zachte zucht verliet mijn lippen, terwijl ik eenzaam en alleen zat te wachten op iets. Het maakte niet uit wat. Zolang het maar een teken van leven bevatten. Ik hoopte dat ik dan niet de enige was met zulke gekke ouders als ik had. Het leek me een ramp om hier in mijn eentje te moeten lijden. Hetero maken ging ze toch niet lukken. Daar hield ik te veel van mannen voor.
‘Hey jij daar,’ hoorde ik plotseling een meisjesstem vlak bij me zeggen. Ik keek op, waar ik een jonge vrouw met zwart haar zag staan. Aan haar uiterlijk te oordelen, merkte ik dat ze mijn lotgenoot was om in deze kamp te slijten. Gelukkig leek de dame wel wat pit uit te stralen, dus wie weet konden we nog wel wat met haar.
‘Ben je- je zonde aan het overdenken, of bekokstoven we een plan om er snel weer vandoor te gaan?’ Een kleine grijns sprong op mijn gezicht door haar vraag, waar ik een hand door mijn donkere lokken liet gaan.
‘Liever het tweede dan het eerste. Wat dacht je ervan om mijn vriendinnetje te spelen.’ Opperde ik haar dan ook het eerste idee, wat waarschijnlijk het enige idee was om voor ons hier zo snel mogelijk weg te komen. Zolang ik haar maar niet hoefde te kussen, want dat ging hem niet worden met die voorgevel van haar. Die stak te ver uit.
De dame blikte even in haar rugzak, voor ze een pakje peuken tevoorschijn wist te toveren.
‘Wil je ook?’ bood ze dan ook aan, waar ik er een uit wist te vissen. ‘Maar natuurlijk. Hoeveel sigaretten moet ik roken wil het serieuze schade bij me opleveren? Want anders rook ik het pakje direct op. Wie weet set ik nog een World Record ook nog.’ Merkte ik sarcastisch op, voor ik mijn peuk even aan haar aansteker aanstak. Het was deprimerend om te bedenken dat dit het enige vorm van staaf was dat ik voorlopig in mijn mond kreeg.
Ik blies even wat rook weg, voor ik mijn aandacht vestigde op een man dat naar ons toegelopen kwam. Bruin haar en ergens wel een badboy look, waar menig jongens voor zouden kunnen vallen. Jammer voor hem dat hij voor een brainwash club hoorde. Dat maakte hem al stukken onaantrekkelijker.
‘Hey daar!’ begon de man dan ook enthousiast. ‘James, ik ben een van jullie begeleiders deze zomer.’ Vervolgde hij dan ook, waar hij zijn hand uitstak. Iets waar ik enkel vies naar keek en mijn neus voor ophaalde. Ik had geen zin om een beetje fake gezellig te doen. Ik speelde dan ook wat met mijn zwarte topje, voor ik naar de nieuwkomers keek die plotseling bij bosjes binnen leken te komen vallen.

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Camper,🐙 " I put the ME in DISAPPOINTMENT

---

Mijn bruine poelen staarden uit het raam waar stilaan meer groen en bebossing tevoorschijn kwam. Hoe vreemd het ook mocht zijn, ik begon stilaan LA al te missen en richtte mijn puppyogen nog even op mijn vader die strak voor zich uitkeek. Eikel. Voor me zat het siefmonster en hoe kinderachtig het ook was geweest had ik het haar deze rit niet comfortabel gemaakt. Mijn voeten duwden tegen haar hoofdsteun aan, waardoor ik automatisch ook de ledere bekleding van mijn vaders Audi verprutste, ze konden me niet uit de auto sturen want dan riskeerden ze de kans dat ik ging vluchtten. Oké dat was misschien iets te overdreven, om eerlijk te zijn zou ik het nog geen drie uur kunnen overleven in de bossen alleen... Dat kon ik in de stad eigenlijk ook niet. Ik was nogal erg gehecht aan aandacht en sociaal contact.
Emotieloos draaide ik mijn blik dan ook weer van hen weg en haalde mijn IPhone uit. Ik verveelde me nu al rot en ik was nog niet eens op het 'kamp' aangekomen. Kort scrolde ik door mijn liedjeslijst en zette Ed Sheerans album op. Gezien ik al meer dan eens commentaar had gekregen deelde ik mijn muzieksmaak niet met hen en mimede de lyrics mee terwijl de muziek uit mijn oortjes dreunden. Af en toe stompte ik even tegen stiefmonster aan met mijn voet totdat ik eindelijk het kamp in de verte zag opdoemen. Veel snapte ik er eigenlijk niet van, het kamp garandeerde me van 'de ziekte' af te helpen, maar ik was niet ziek. Althans dat zag ik toch niet zo. Daarbij zo erg kon het toch niet zijn? Het waren allemaal lotgenoten en misschien nog eens wat leuke jongens om mijn humeur wat op te peppen. Het verbaasde dan ook hen allebei toen ik mijn benen van ze stoel voor me haalde en braafjes uit het raam zat te staren.
De auto hield halt en rustig wachtte ik af tot mijn vader de auto uitstapte zodat ik zijn autostoel naar voren kon schuiven - zijn auto was nogal héél crap en had 2 deuren maar hé het was dan ook een Audi waw, much greatness, such wow -sarcasm-. Ik trok mijn jeansshort dan ook iets beter net als mijn hemdje wat me enkel schaapachtige blikken opleverde van mijn vader. Ik negeerde hem en liep naar de achterbak toe waar ik mijn luipaardprint valiezen uit schouwde. Gezien ik al voorbereid was op het ergste had ik zowaar in iedere zak van elk kledingstuk die ik ook maar in mijn valiezen had weten te proppen wel iets van snoepgoed en make-up verstopt, zelfs in de kleren die ik nu aanhad. Ik kon gewon niet zonder wat make-up op en ook nu had ik mijn wenkbrauwen ietsje bijgekleurd en mascara en lichtroze oogschaduw aan. Niet te veel, want ik hield er niet zo van als vreemden me judgy aankeken, maar net genoeg om mezelf goed te kunnen keuren. Na nog mijn rugzak om mijn rug gehesen te hebben maakte ik aanstalten om te gaan ,maar niet voordat Veronica nog iets zei. "We zullen je iedere week schrijven." zei ze met een halve glimlach, nu ja dat nam ik haar niet kwalijk, meer kon ze niet met die opgepomte lippen van haar. "Hoe dan ook als je genezen bent ben je altijd welkom Lowie." vervolgde mijn vader waardoor ik even met mijn ogen rolde maar wel tranen voelde prikken die ik koppig verbeet. Oh ja waarom niet, schrijf je dan ook meteen met roze, want dat is mijn lievelingskleur Echter was ik nogal een lafaard als het op steken aankwam en wist ik enkel " Bedankt." met een nepglimlachje eruit te persen. Het had me wel enorm gekwetst, maar er was niets waar ik en mijn moeder iets aan konden doen. Het werd gewoon enkele weken hard op mijn kiezen bijten en er het beste van gaan maken, hoe dan ook. Ik sleepte mijn geweldige valies achter me aan en zag bij de ingang al wat mensen staan. Dit vrolijkte me al iets meer op waardoor ik -ondanks de wat sombere omstandigheden- toch vrolijk bleef. "Ello beautiful avocados!" kirde ik dan ook vrolijk, mezelf aanwezig makend. I craved for attention right now. Mijn blik gleed even over de kampgangers - en begeleiders maar veel verschil merk ik niet, want we zijn ook maar mensen - en besloot dat ik hier al leuk uitzicht had. Begrijp me niet verkeerd, ik viel op jongens 100% maar dat wilde niet zeggen dat ik niet vond dat meisjes niet mooi waren. Nee ik was jaloers op hun beeldige gezichtjes en volle lippen. Iets waar ik alleen maar von gaan dromen, hoewel ik me wel prettig voelde in mijn lichaam. Verwarrend, ik weet het. Mijn bruine poelen vielen nu op een jongen die tegen een boom aangeleund stond -Chris-. Hij leek me wel een stoer type, niet echt iets mij maar misschien was dat ook wel eens goed ik bedoel als ik hier weg wilde moest ik maar faken om hetero te zijn niet? Met een glimlach liep ik naar hem toe en keek hem iets schuin aan. " Wat luister je? "vroeg ik doelend op het oortje die hij in had steken. Ik vermeed zoveel mogelijk de rook van zijn stink sigaret en stak mijn hand naar hem uit. "Ik ben Lowie trouwens, "

[ bericht aangepast op 27 feb 2017 - 23:26 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH