|
|
A M E R I C A N D E V I C E THEY NEED HELP, EVEN THOUGH THEY DON'T SEE IT. Het is rond 9:00. Het begint op het moment dat iedereen bij het ontbijt hoort te zijn, ochtend dus. Sommigen zijn nog in hun slaapkamers, de vroege vogels zitten al klaar. Het is de eerste maandag van de maand, dus je zou je ook nog eens een keer moeten melden bij de psychologe. Ik wens jullie veel succes en plezier, ENJOY! |
''With all due respect, which is none...''
Cecil February Baker
''I tried to be a normal once.
Worst two minutes of my life.''
Outfit
|
❝You think I'm crazy? Don't pretend I don't know that.❞ |
‘Cecile!’ hoorde ik de stem van Misha, ‘kom er bij!’ Antwoorden ging moeilijk, want zonder maar één woord gezegd te hebben lag ze bij Misha en Emily. ‘Jij stoort nooit’ Zei hij, en langzamerhand ontstond er een glimlach op mijn gezicht. 'Hoi Emily,' zei ze vrolijk terwijl ze naar haar vriendin keek. Ze wist dat ''lekker slapen'' niet echt iets was voor Emily, ze was depressief. In haar hoofd werden de stemmen ook wakker, en allemaal hadden ze een andere mening. Zo ontstond er koppijn, iets wat ze snel probeerde te verbergen. Ze glimlachte toen Misha snel twee suikerklontjes had gepikt, en ze volgde zijn voorbeeld. Ze genoot van de suikerklontjes in haar mond, tot dat Misha haar overviel. ‘Cecile, Emily en ik willen hier weg, reizen, ontsnappen hier dus, doe je mee?’ Ik glimlachte, 'natuurlijk. Ik heb allang een plan hiervoor bedacht.' Een duivelslachje kwam uit haar mond. 'Ik moet denk ik maar weer eens gaan,' hoorde het meisje Emily zeggen. 'Nee? Waarom? Je moet mijn fking-geweldige-super-duper plan nog horen.' |
''With all due respect, which is none...''
Aan niets denken is ook denken.
|
|
Ik had ondertussen al een aantal broodjes op, ik was een goede eter en daar stond ik ook wel een beetje om bekend. Ik zag hoe Emily de eetkamer binnen kwam lopen, ze was echt zo prachtig, met haar bruine haar en blauwe ogen. Ik droomde een beetje weg toen ze binnen kwam, en ineens leek het alsof ze uit het niets naast me zat. Ze legde haar hoofd tegen mijn borst waar ik van wakker schrok. Ik ging even met mijn hand over haar haar om haar gerust te stellen. "Wil je zo een stukje mee gaan lopen?" Vroeg ze me kort maar op een intieme manier, ik voelde me vereerd dat ze mij vroeg om met haar te lopen, aangezien het duidelijk te zien was dat ze zich niet goed voelde. "Ja natuurlijk, voel je je niet goed?" Ik aaide nog steeds over haar hoofd en gaf er een kus op. Ik zag hoe ze eerder een mes in haar mouw had gedaan, ik ging voorzichtig met mijn hand naar die van haar en pakte haar hand vast. toen ging ik verder naar haar onder arm en haalde rustig het mes weg. "Je weet dat het niet goed voor je is Em..." Ik pakte haar even stevig vast en gaf haar een knuffel. |
[ bericht aangepast op 10 juli 2017 - 22:38 ]
- thank you for existing -
Cecil February Baker
''I tried to be a normal once.
Worst two minutes of my life.''
Outfit
|
❝You think I'm crazy? Don't pretend I don't know that.❞ |
Ik voelde dat er een depressieve sfeer hing in de kamer, en ze wist wel degelijk dat haar vriendin weg wou. 'Sorry Cecil, ik ben niet echt in de mood, vertel het me later maar.' Haar slappe glimlach liet echt zien dat ze niet langer hier wou zijn. 'Zullen we anders zo ontbijten met zijn allen? Ik heb gehoord dat ze de zaal iets hebben opgefleurd met een bosje bloemen.' weer vervolgde ze haar verhaal met een zwakke, maar gemeende glimlach. Ik knikte, 'we komen zo.' Ik voelde haar lippen op mijn wang, en ik glimlachte. 'Zie je zo.' Ik kende Emily, en dat deed ze wel vaker. Vaak negeerde ze beiden de blikken van anderen. Ik besloot me op Misha te richtten. 'Goed, in dit huis zijn er twee standaard uitwegen. De vooruitgang en de personeelsuitgang, daar komen we nooit langs.' Ze besloot even een korte adem pauze er tussen in te houden, 'we kunnen misschien een gat proberen te maken in de tuin. De hekken zijn van ijzer, maar dan hebben we wel een tang nodig.' |
''With all due respect, which is none...''
Misha Ilian Ivanov
Emily was niet in de mood en dat had hij al lang begrepen, dat hoefde ze hem niet te vertellen. Maar het was wel zo netjes om dat tegen Cecil te zeggen. Hij voelde zich niet beter. Hij staarde nu maar wat voor zich uit met een lege blik in zijn ogen. Er was niet veel emotie van zijn gezicht te lezen, afgezien van wat somberheid. Zijn humeur werd niet beter. Ook niet door Cecil. Het was ook niet zo maar wat, depressieve gevoelens kon hij niet meer onderdrukken. Hij keek maar sip, ook al was Cecil nog zo opgewekt.
Hij keek op bij het woord ‘bosje bloemen’. Zijn bloemen voor Cecil, zelfs daar was hij nu niet meer in geïnteresseerd. ‘Misschien’ had hij geantwoord op Emily haar voorstel om met zijn allen te ontbijten. Dit betekende echter een nee bij hem. Hij zou niet gaan eten. Hij had geen zin in eten. Als hij zich zo voelde wilde hij alleen maar in bed liggen, als een dode. Als hij zei dat hij de hele dag in bed wilde liggen, meende hij dat dan ook. Hij had even geglimlacht toen hij een hand door zijn haren voelde gaan, dat was dan wel weer fijn. Hij had nog even gezwaaid naar Emily en toen was ze de kamer uitgelopen. Misschien zag hij vandaag nog, als ze naar zijn kamer zou komen, anders niet.
Hij was dan wel heel depressief en keek levenloos voor zich uit, Cecil, zijn beste vriendin, zat nog steeds naar hem. Hij dwong zichzelf dan ook om haar aan te kijken, ze verdiende zijn aandacht, ook al voelde hij zich waardeloos. Hij wilde het plan wel weten! 'Goed, in dit huis zijn er twee standaard uitwegen. De vooruitgang en de personeelsuitgang, daar komen we nooit langs.' ‘Hmm niet?’ Misha grinnikte even. Hij wilde altijd het onmogelijke doen. ‘Ook niet als we ons verkleden als personeel?’ Dat leek hem wel lachen, vooral om het personeel en iedereen hier te stangen. Maar waarschijnlijk zou daar wel een aardige straf op staan. Geen goed idee misschien.
'we kunnen misschien een gat proberen te maken in de tuin. De hekken zijn van ijzer, maar dan hebben we wel een tang nodig.' ‘Dat is een beter idee’ stemde hij in. Hij nestelde zich even tegen Cecil aan. Hij mocht zich dan wel rot voelen, zijn beste vriendin verzachtte zijn depressieve stemming wel wat. Gelijk begonnen de radars in zijn hoofd allemaal te werken. ‘We moeten ook iets hebben om dat gat te maken, niet een lepel, dat gaat te sloom’ Even was er een stilte tussen hen. ‘Oh ik weet het!’ zei hij enthousiast. ‘We kunnen materiaal jatten van de techniek sectie? Gewoon aankruisen op die lijst en een handtekening vervalsen dat het in gebruik is, dat we het lenen weet je wel’ Hij wist dat dat wel vaker werd gedaan, al moest je dan dus een handtekening van het personeel hebben. Maar die was zo nagemaakt. ‘Dan stelen we iets om mee te graven en knippen we het ijzer door met een tang’ ‘En we doen het midden in de nacht, zodat we in de vroege ochtend weg kunnen hier’ Ja, hij had het plan al helemaal uitgewerkt in zijn hoofd. Of het ging lukken was een tweede, maar dat maakte niet uit. Het plan fleurde hem iets op. Maar al snel zakte hij weer onderuit en staarde hij met die doffe levenloze blik voor zich uit. ‘Alleen niet vandaag of morgen’ zei hij zachtjes. Zijn stemming kon langer duren dan dit. Ook het niet eten hield hij langer vol. Hij had eens 3 maanden weinig gegeten, zonder dat ze het door hadden gehad. Hij was namelijk wel bij al het eten aanwezig geweest, maar had dan dingen van zichzelf op anderen afgeschoven, waardoor het leek alsof hij wel gegeten had. Ze waren er wel achter gekomen, uiteindelijk wisten ze alles van je, door hem te wegen.
Aan niets denken is ook denken.
Cecil February Baker
''I tried to be a normal once.
Worst two minutes of my life.''
Outfit
|
❝You think I'm crazy? Don't pretend I don't know that.❞ |
‘Hmm niet?’ Misha grinnikte even, en zo kwam er ook een glimlachje tussen mijn lippen door. ‘Ook niet als we ons verkleden als personeel?’ Mijn hersens werkten op volle toeren, 'dan moeten we in de kleedruimte binnen zien te sneaken, en daar hebben we een sleutel voor nodig in de kamer waar wij een werknemers pasje voor nodig hebben, en die moeten we dus jatten van een man in uniform. Waarom kunnen we dan niet direct zijn uniform jatten?' Ze praatte deels tegen Misha, deels tegen zichzelf. Dit deed ze wel vaker, en zo kwam ze tot de conclusie dat het plan zinloos was. Na haar tweede idee kwam zijn antwoord. ‘Dat is een beter idee.' Even ging hij tegen me aan zitten, en dat voelde deels wel goed. ‘We moeten ook iets hebben om dat gat te maken, niet een lepel, dat gaat te sloom’ Even was er een stilte tussen hen. ‘Oh ik weet het!’ zei hij enthousiast. ‘We kunnen materiaal jatten van de techniek sectie? Gewoon aankruisen op die lijst en een handtekening vervalsen dat het in gebruik is, dat we het lenen weet je wel. Dan stelen we iets om mee te graven en knippen we het ijzer door met een tang, en we doen het midden in de nacht, zodat we in de vroege ochtend weg kunnen hier.’ Ik knikte, het plan was klaar om uitgevoerd te worden. Mijn gedachten gingen al snel naar een paar bijzaken. 'De handtekening kunnen we makkelijk van Thaddeus of Jane jatten, inderdaad. Alleen dan staat we buiten, hoe gaan we verder?' Ze dacht na, 'we moeten geld zien te vinden. Zo kunnen we dan misschien de bus betalen of zo. En ze gaan ons zoeken, overal. Dus we moeten ondergedoken blijven en buiten de radar te vinden zijn. We moeten de tijd dat we weggaan ook direct uit het land zijn. Ze zullen snel merken dat we weg zijn, dus 's ochtends gaat niet lukken. We moeten deels die nacht ook weggaan en alvast gaan lopen.' Ik hoorde bijna zijn stem niet, 'nee, niet morgen of zo. We moeten een goed punt bedenken.' Ik ging op zijn bed zitten, en direct zag ik zijn toestand. 'Ik ga niet weg vandaag, ik blijf je gezelschap houden.' Ik glimlachte, 'we hebben ons nood pakket suikerklontjes als we honger hebben.' |
''With all due respect, which is none...''
Misha Ilian Ivanov
Het was maar goed dat ze een nuttig plan uitwerkten, want anders had Misha nog nagedacht over hoe hij het beste een mes zou kunnen krijgen om in zichzelf te snijden. Zo deed hij dat niet en werkten ze nog aan iets productiefs ook. Zijn gedachten gingen dan wel razendsnel, die van Cecil ook, minstens zo snel, al dan niet sneller! Hij glimlachte naar haar, en was enthousiast over dit plan. Hij keek haar met nieuwsgierige grote ogen aan.
Hij liet haar praten en luisterde vol fascinatie. Ja, hij had gewoon het gevoel dat dit ging lukken! Al had hij dat wel vaker met dingen… ‘We dragen elkaars kleding wel’ Deels was het een grap, deels een serieus idee. Oke, nee, dat zou ook niet helpen, gezien ze dan nog op elkaar leken… ‘Uhm, we jatten wel wat ergens ofzo?’ ‘Geld kunnen we hier wel krijgen, van wie dan ook, het personeel. Dat lukt wel’ Hij was daar van overtuigd. ‘Dat wil ik wel doen’ probeerde hij. Hij vond Jane niet iemand die heel oplettend was dus als hij nou eens een keer wel wat zou gaan vertellen, kon hij misschien geld van haar stelen? Niet dat hij de vrouw dat aan wilde doen, maar het was voor ‘het goede doel’.
'Ik ga niet weg vandaag, ik blijf je gezelschap houden.' Hij vond dit zulke fijne woorden. Hij glimlachte en rustte met zijn hoofd tegen haar schouder. ‘Dankje’ zei hij tegen haar en hij propte maar weer 2 suikerklontjes in zijn mond. Hopelijk was hun voorraad groot genoeg voor vandaag. Cecil was echt een goede vriendin. ‘Er staat trouwens nog wat in de woonkamer voor je’ Oops, nu had hij zijn verrassing verklapt. Nou ja, ze zou er toch wel achter komen. Hij wist niet of hij zou meelopen of niet en dan terug in bed zou gaan liggen.
Aan niets denken is ook denken.
|
|
Emily Alice Johnson Depressed • Fc: Alice Vink • 17 years old • Talking to: Keith • Outfit 'Gaat wel' glimlachte ik zwak naar hem op zijn vraag hoe het met me ging. Het voelde vertrouwd hoe zijn hand op mijn hoofd lag en ik kon dan ook niet heel anders reageren dan wat ik deed. Er lag een kleine stiekem, maar ergens vreemd genoeg ook gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Ik voelde hoe hij zijn hoofd richting mij bewoog en een kus op mijn hoofd drukte, even sloot ik mijn ogen en zuchtte kort. Het voelde zo vertrouwd, te vertrouwd hoe kon ik iemand als hem hier achter laten. Zijn hand verplaatste zich naar mijn arm, de arm waarin ik het mes had gestopt en als reflex greep ik mijn mouwen nog steviger vast, maar hij had het mes al gevonden. 'Je weet dat dat niet goed voor je is Em..' zei hij weifelend en ik keek hem met een onschuldige blik aan en legde mijn hand op de zijne, waarna ik het mes weer uit zijn handen trok en in mijn mouw liet glijden. Ik sloot mijn armen om hem heen en pakte een paar kruimels van zijn bord af die ik vervolgens in mijn mond stopte. Mijn hoofd rustte nog altijd op zijn borst en het voelde veilig, al wist ik dat ik de situatie voor hem heel wat onveiliger maakte. Ik keek hem even aan en haalde mijn hoofd van zijn borst waarna ik me omdraaide op mijn stoel. 'Dus zullen we een stukje gaan lopen?' ik stak mijn hand naar hem uit in de hoop dat hij hem aanpakte. Ik wou hier weg het liefst zo snel mogelijk, ik moest frisse lucht hebben, de beklemmende lucht in de ontbijtzaal stond me niet aan. Ik hoefde echter maar een keer uit het raam te blikken om te zien dat een lange wandeling er niet inzat, het viel met bakken uit de lucht en zuchtend liet ik me terugvallen. 'Je hoeft niet mee als je niet zoekt' zei ik zachtjes, ik was vastbesloten om te gaan en ik wist dat ik mijn frustratie er ook wel uit kon rennen zonder tegen iemand aan te praten. Gewoon mijn zwarte Nikes aan trekken en rennen, alsof ik nooit meer wou stoppen, oortjes in mijn oren en de muziek zo hard dat ik niets anders meer kon horen. Meeschreeuwen op de harde muziek en rennen op het ritme, net zolang tot ik genoeg had. |
"The stars replaced the emptiness of my heart."
|
|
Ik had Emily nogsteeds vast, terwijl ik haar vroeg hoe het met haar ging. "Gaat wel" glimlachte ze zwakjes mijn kant op. Ik voelde me altijd zo rot als ze zich niet goed voelde. Ik drukte haar een kus op haar hoofd, in de hoop dat ze daardoor van binnen een beetje warmer en rustiger werd. Ik greep met mijn hand naar haar mouw, waarin een mes verstopt zat. Ik had het eerder al gezien, en hoopte dat ze hem zelf terug zou leggen. Ik zag hoe ze haar mouwen steviger vast greep maar ik had het mes al vast. "Je weet dat dat niet goed voor je is Em..." Ik wist niet goed wat ik er tegen moest doen, ik wist wat ze wilde, en ik kon dat niet stoppen, dat had gewoon geen nut. Ze zoekt toch wel weer een andere manier om haar pijn te uiten. Ze pakte het mes weer terug en stopte hem terug in haar mouw. Ik zag haar een paar kruimels van mijn bord pikken, ik moet altijd lachen als ze dat doet. Ik voelde haar ademhaling omslaan in een zucht. "Dus, zullen we een stukje gaan lopen?" ze stak haar hand naar me uit en ik gaf haar een glimlach. "Natuurlijk Em." ik nam haar hand aan en gaf er een korte druk in, gevolgd door een knipoog. Ik zag haar blik afwenden naar het raam, ze zag dat het regende. Niet dat mij dat wat uit maakt, ik houd er van om in de regen te lopen, dat laat al je zorgen even kort wegstromen. "Je hoeft niet mee als je niet zoekt." zei Emily zachtjes. Ik wist dat ze graag weg wilde uit dit hol, dus ik ging met haar mee. "Natuurlijk niet! We gaan samen lopen." Ik schoof mijn stoel naar achteren en trok Emily ook uit haar stoel, ik sloeg een arm om haar heen. "Ik moet alleen wel even een trui uit mijn kamer halen, wil je ook een warme grote trui?" vroeg ik haar, ondanks dat ik het antwoord al een beetje wist. Bijna geen enkel meisje kon een aanbod van een grote jongenstrui afslaan. Ik liep met haar richting mijn kamer. |
- thank you for existing -
Cecil February Baker
''I tried to be a normal once.
Worst two minutes of my life.''
Outfit
|
❝You think I'm crazy? Don't pretend I don't know that.❞ |
‘Geld kunnen we hier wel krijgen, van wie dan ook, het personeel. Dat lukt wel’ Ik knikte, dat zou inderdaad mogelijk kunnen zijn. ‘Dat wil ik wel doen’ probeerde hij. Ik knikte, 'toegestaan.' Mijn lippen vormden een glimlach, en onbewust plette ik hem in mijn knuffel. 'Dit gaat lukken!' Hij legde zijn hoofd op mijn schouder en deed nog een paar suikerklontjes in zijn mond. 'Misschien moet ik kijken of er nog chocolade is zo.' Misschien, dacht ze, dat ze het niet zou kunnen overleven op een hele dag suiker. Ze keek naar het bakje met de klontjes, en schrikte op tot Misha zijn stem weer klonk. ‘Er staat trouwens nog wat in de woonkamer voor je.' Opnieuw kon ik mijn glimlach niet inhouden, 'is het zo belangrijk en mooi dat ik jouw hier moet achterlaten?' |
''With all due respect, which is none...''
Aan niets denken is ook denken.
Cecil February Baker
''I tried to be a normal once.
Worst two minutes of my life.''
Outfit
|
❝You think I'm crazy? Don't pretend I don't know that.❞ |
‘We kunnen wel even samen gaan kijken?’ Misha kroop langzaam uit zijn bed en kleedde zich om. Verbaasd keek Cecil naar haar vriend, 'je wou toch heel de dag in bed blijven? Nou, dat is dan mooi mislukt.' Haar mondhoeken krulden zich tot een glimlach. ‘Ready to go.' Cecil pakte zijn hand en trok hem mee de gang op. 'We moeten ervoor zorgen dat Jane of Thaddeus je niet ziet, anders moet je misschien wel komen...' Cecil had hem meegetrokken langs de vele gangen voor ze bij de huiskamer waren. Ze had nooit op zijn antwoord gewacht, alleen gezegd dat hij zijn mond moest houden aangezien Jane vreemd genoeg altijd langs kwam. Nu stonden ze uiteindelijk in de huiskamer, waar ze om zich heen keek. 'Moet ik nog mijn ogen dicht doen of zo?' Ze draaide zich om naar haar beste vriend, 'of ga jij me laten zien waar ze staan?' |
''With all due respect, which is none...''
