[RPG • 3OO] Suburbia • Speeltopic - Speeltopics

Welcome to Wisteria Lane, A peaceful street with selected neighbors, parks and the simplicity of 50’s houses. It’s the perfect place for those who want to escape the noise of the city.       Or those that want to bury their secrets.       Here, in Fairview, we do not judge you for your past actions. Heck, we might share some skeletons in the closet. But remember, be a good neighbor, or all the things you tried so desperately to hide will storm out before you get a grip of yourself. We hope you enjoy your stay, here in Paradise!

R O L L E N ————————————————————————— ♡ Charmaine —— Evangelina Rose Sánchez, 32 • 1,3 ♡ Hopps —— Elea Crawford–Hull, 25 • 1,3 ♡ Campeon —— Charlie Davina Hamilton, 16 • 1,3 ♡ FinnBalor —— Piper Jaylene Steffanina, 33 • 1,3 ♡ Micaela —— Caroline Yasmin Vasquez, 25 • 1,3 ♡ Carneliana —— Skyler “Sky” Marcail Bailey, 10 • 1,3 ♡ Sappho —— Eleonora Naomi Travers, 29 • 1,3 ♡ Scurll —— Amara Johnson, 36 • 1,3 ♡ ————————————————————————— ♥ Charmaine —— Dmitri Weston, 42 • 1,4 ♥ Webster —— James “Jem” Crawford, 27 • 1,3 ♥ Campeon —— Jonathan “John” Reyes, 41 • 1,2 ♥ Ziegler —— Isaac Jonathan Kowalski, 24 • 1,2 ♥ Bbang —— Alexander David Garcia, 32 • 1,2 ♥ Spaghetti —— Daniel Hamilton, 34 • 1,2 ♥ Greenlight —— Benjamin “Ben” Declan Whithead, 30 • 1,3 ♥ SebastianVerlac —— Douglas Wesley “West” Bailey, 27 • 1,2 ♥ Vaiana —— Greyson Mozart Clark, 29 • 1,3 ♥ De zwoele zomer brengt weer verschillende activiteiten met zich mee, en deze dag is niets anders. Terwijl sommigen doorwerken, hun kinderen wegbrengen naar een afspraakje of zelf wat op hun gemak doen, maken enkelen zich klaar voor de avond. Eén van de buurtfeesten staat namelijk weer voor de deur en alles moet perfect lopen! Dus haal je figuurlijke maskers uit de kast samen met je beste kleding, want dit zal zeker een avond worden die niet snel wordt vergeten.

---

[ heaven knows ]

Indiana Hazel Allen
• 31 • Nightmanager • At Home • Doing yardwork & playing with Poppy • Alone •
Langzaam werd ik wakker door een streepje licht wat door mijn gordijnen op mijn gezicht viel. Het was een lange nacht geweest, en ik was om eerlijk te zijn best blij om vannacht vrij te zijn. Ik nam een warme douche, waarbij ik Poppy tot drie keer toe de badkamer uit moest sturen. De hond hield enorm van water en dit was altijd een probleem. Ik trok een zacht dun grijs truitje aan en een tuinbroek. Ik zou in de tuin gaan werken, dus ik zag geen reden om mijn haar vast te zetten of schoenen aan te doen. Ik hobbelde mijn kamer uit, met Poppy naast me. Ik maakte een kom cornflakes en nam deze samen met een pak hondenvoer voor Poppy mee naar de verranda. Ik vond het heerlijk om 's middags in de zon te ontbijten samen met mijn hond. Ik at rustig, terwijl ik langzaam wakker werd met uitzicht op mijn fijne buurt. Soms kreeg ik nog wel kriebels om verder te reizen, maar ik had al enorm veel gezien en gedaan, en een plekje om thuis te noemen was best heel erg fijn.
Toen ik eenmaal mijn cornflakes op had, liep ik naar binnen om de voerbak van Poppy en mijn kom weg te zetten, en een grote bak koffie te zetten. Ik sliep 's nachts niet heel lang, dus koffie was altijd wel prettig. Met een grote kop hete koffie en mijn mandje tuingereedschap, liep ik weer naar buiten. Ik dronk rustig van mijn koffie, terwijl ik een bal keer op keer weggooide voor mijn hond, met mijn gereedschap aan mijn voeten. Dit gebeurde wel vaker en ik vond het heerlijk om met de hond te spelen. Ze was mijn beste vriend en om haar zo vrolijk achter de bal aan te zien rennen was geweldig. Ik zou zo wel mijn struiken snoeien als Poppy iets was bedaard. Dit duurde vaak wel even maar ik had tijd zat voor het straatfeest. Na een halfuur werd de hond eindelijk iets rustiger, waardoor ik eindelijk kon beginnen met het snoeien van mijn struiken, die vol bloemen zaten, waar ik straks mooie boeketten van kon maken. Dat deed ik graag in mijn vrije tijd, net als veel andere hobbies hier en daar.

[ bericht aangepast op 30 aug 2017 - 23:49 ]

---

Bowties were never Cooler

---

---

Al eerder had Ben zijn mobiel voelen trillen, maar hij had het genegeerd omdat hij niet de hele tijd op zijn mobiel wou kijken terwijl hij hier met Charlie was. Echter leek Charlie voor een kort moment ook meer interesse te hebben in haar mobiel en besloot Ben daarom dan ook dat hij toch wel even snel mocht kijken wat het berichtje was wat hij zo net binnen had gekregen. Het was van Greyson die vroeg of Ben vanavond ook aanwezig zou zijn op het buurt feest en ook vermelde dat hij een nieuwe bier had gevonden die Ben blijkbaar moest uitproberen. Snel stuurde Ben de jongeman een berichtje terug. Op mijn aanwezigheid kun je zeker rekenen en neem maar een heel krat van dat bier mee Toen Ben het berichtje had verzonden richtte hij zich weer op Charlie die zich van Ben zijn schoot af liet glijden. 'Ik heb nou eenmaal dat effect op mensen. Vooral jij.' zei ze nog, waarna Ben een speelse knipoog ontving. Ben glimlachte breed terwijl ook hij omhoog kwam van zijn stoel. 'Wauw, daar ben je maar al te trots op hè.' zei Ben terwijl hij de blondine de woonkamer in volgde. Hij liet zich neerploffen naast Charlie en sloeg zijn arm om haar schouder heen. 'Ooh, wil je Keeping up with the Kardashians zien?' zei de jongedame terwijl ze vlug langs de zenders zappde. 'Oh nee ik ben nog niet bij die aflevering volgens mij ben ik nog bij die ene waar Kylie en Kendel nog tien waren.' zei Ben, hoewel hij het in werkelijkheid zelf toen geen blik naar de serie had geworpen, heel leuk allemaal die Kardashians met hun rijkdom, maar het was nou niet bepaald iets waar Ben meet alle blijdschap naar keer. 'Hmh.. Ik denk dat Netflix een betere optie is hier..' zei Charlie vervolgens, Ben liet een zucht over zijn lippen rollen hij had eigenlijk helemaal geen zin om daar eerst nog een kwartier mee bezig te zijn. Kunnen we niet wat anders doen?' vroeg Ben terwijl hij zich naar de jongedame draaide en haar dichter naar zich toe te trekken om vervolgens zijn lippen die van haar te laten raken.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Alexander David Garcia. Wanneer men hem stoort met het werk, wordt hij 'lichtelijk' gefrustreerd. Voor hem is het financiële en het materiele veiligheid het belangrijkste, wanneer dit niet op orde is zal hij barsten als een bom. Hijzelf, en hij alleen, is degene die in controle wil zijn over alles. Wees dus niet verbaasd als deze man je wijst op andere ideeën, want zo zit hij eenmaal in elkaar.       'Hmm, ik snap het,' klonk er vaag bij hem op de achtergrond. 'Iemand heeft me ooit verteld dat het niet heel productief is om 's avonds te werken. En volgens mij kunnen ze ook wel even wachten op dat contract.'       Met verwoede beweging draaide hij zichzelf half om. Het was een soort van 'waarschuwing; pas op' geweest. Die zin schoot hem in het verkeerde keelgat — echter was hij niet van plan op te kijken naar haar, dus besloot hij snel verder te gaan met zijn werk.       "Dat is dan geen persoon geweest met een hoge status waar andere mensen op vertrouwen," antwoordde hij koel — bijna koud. "Het is altijd productief om te werken."       Hoewel hij enige tijd aan dit contract bezig was, kon hij het niet laten al eraan te denken wat voor werk hij hierna zal afmaken — of aan beginnen. Zal hij weer op pad gaan om dat onmogelijke huis op de hoek van de straat te verkopen, een echte uitdaging, aan het administratieve stukje beginnen of zal hij toch met Caroline naar dat nutteloze buurtfeest gaan? In dat laatste had hij geen zin, behalve als hij geluk had en een mooie vrouw tegen kwam. Hij slaakte een zucht en wreef gefrustreerd door zijn donkere haren.       'Je hebt gelijk. Ik heb de mening van een echte man nodig.' Had Caroline gezegd voordat hij goedkeurde. Als het maar snel gebeurde, want tijd was geld en geld was tijd die hij gewerkt had — niet alleen als makelaar, maar ook de investeringen met het bedrijf van zijn vader.       Wanneer Alexander dit duidelijk had gemaakt, hoefde hij het niet nog eens te zeggen of de vrouw was al naar boven geschoten. 'Het zal niet lang duren,' kon hij nog net verstaan.       Caroline daagt op en draait even een rondje, waardoor de onderkant van haar jurk kort omhoog vliegt en dan sierlijk weer naar beneden valt. Een bitterzoete herinnering schiet hem voor het zicht, het moment dat hij een vrouw had leren kennen op straat, voor een cafe. Wanneer iemand haar had geroepen, had ze zich omgedraaid, haar jurk net zo sierlijk als de vrouw zelf meebewogen — haar haren in de wind. Het was net een slowmotion—moment voor hem; en de eerste keer dat het gebeurde. Toen botste hij klunzig tegen haar aan.       Kort wrijft hij over zijn stoppelbaard — bedenkelijk. Zelf had hij niet door dat Caroline hem aankeek. Nog stond zijn gezicht emotieloos, doch lichtelijk bedenkelijk door de hand die over zijn baard wreef.       'Het is niet iets wat ik vaker koop, maar ik wilde wat anders. Zeg het maar eerlijk, is het niet te veel in your face?' Begon ze. Ze ratelde nog wat dingen op, maar hij had dit al uitgeduwd door zijn eigen mening van de jurk. In zijn mening kon het voor zowel een feest en werk gaan, maar als hij dacht aan Caroline was, was zijn gedachten al snel klaar voor zijn antwoord.       "Het is een buurtfeest, Caroline. Ik neem aan dat je onder andere gaat voor potentiële contacten. Doe een zwarte riem om je taille, zodat je benen beter opvallen en je een mooier silhouet geeft; iets wat het felle patroon breekt."       Wie zouden er allemaal gaan? Bedacht hij zich. Het was geen verkeerd idee toch mee te gaan en potentiële klanten tegen te komen.       "Als je het niet erg vind, ga ik nu verder." En hij draaide zich om, nogmaals gefixeerd op zijn scherm. Op dat ogenblik klonk de ringtone van zijn telefoon. Met een zachte brom viste hij die uit zijn werktas.

"Alexander."       'Hallo Alexander, dit is Elizabeth. Dit gaat over... —'       "Stop daar maar," bromde hij. Alexander stond op, klapte zijn laptop dicht en liep met snelle passen naar boven. De slaapkamerdeur klikte achter hem dicht. "Hoe kom je aan dit nummer?"       'Ik heb zo mijn bronnen, net zoals jij die hebt.'       "Dat is niet genoeg voor mij. Je weet hoe ik sta tegenover —"       'Geheimen, ik weet het ja.'       Hij zuchtte. "Wat wil je van me?"       Er klonk een spottend gelach aan de andere kant van de telefoon. 'Niks meer dan kinderalimentatie. Daar weet je vast wel de betekenis van hé, Alexander, gezien de grote woordenkennis.'       Dit keer was hij degene die ongelovig een spottende hoon uitliet. "Ongelofelijk, Elizabeth. Bespot mij niet," tufte hij bijna uit. "Je besluit contact op te nemen na jaren, mijn kind van me weg te houden en geld te eisen. Je krijgt geen cent van mij," fluisterde hij hissend.       'Zelfs niet als je kind besluit op zichzelf te wonen voor haar kind?'       Het nieuws sloeg bij hem in. Dit was het moment dat hij voor het eerst in zijn leven niet wist wat hij moest zeggen. Voor enkele seconden was het dus stil aan de telefoon. 'Alexander?'       "Hoe durf je zulke walgelijke leugens te vertellen? Níemand beheerst mij," zei hij ziedend. "Als je mij ooit weer belt met zulk bedriegerij zal ik ervoor zorgen dat je wordt opgepakt voor een leugen en dat ik de voogdij krijg over ons kind. Neem geen contact meer op met mij."       'Alexa—' Hij drukte het gesprek weg.       De machtige man was ziedend — kokend. Ik heb mezelf in controle, herhaalde hij in zijn hoofd. Ik heb mezelf in controle.       Zonder dat hij het wilde, trok hij feller de deur open, en liep weer naar beneden om weer aan zijn werk te gaan. "Bij nader inzien, ga ik vanavond toch mee, Caroline. Wees klaar om 8 uur."

[ bericht aangepast op 2 sep 2017 - 15:39 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

25 • 4352 • married to Jem Crawford • in the front yard • Jem • outfit ’Dat is je geraden, ja.’ Ik kijk Jem even met licht opgetrokken wenkbrauwen aan en kan het niet helpen even met mijn ogen te rollen. Hij is bezitterig en jaloers, soms komt het zo ver tot uiting dat het zelfs mij lichtelijk irriteert. Gelukkig ben ik niet op mijn mondje gevallen en zeg ik hem ook wanneer hij te ver gaat. Hij moet me vertrouwen, ik zou nooit vreemdgaan. Jem is de liefde van mijn leven en ik wil hem voor geen goud kwijt.       Ik richt me terug tot mijn boek en even later merk ik dat Jems handen op mijn schouders belanden. Ik glimlach genietend, maar blijf lezen. ‘Bondages, hm? Volgens mij hebben wij ook nog ergens handboeien liggen.’ Ik lach door zijn opmerking.       ’Je broek zit al strak, kijk maar uit,’ plaag ik zonder op te kijken van mijn boek. Ik sla de pagina op, leg dan de boekenlegger tussen de pagina’s en leg het op het tafeltje tussen de twee stoelen in. Ik draai mijn hoofd om en omhoog naar Jem en grijns kort. Dan kom ik overeind van de stoel en zodra ik voor mijn man sta, sla ik mijn armen rond zijn nek en kus hem genietend op zijn lippen. Ik grinnik eventjes en staar hem dan kort aan. ‘Er is vandaag een of ander buurtfeest… hoorde ik in de wandelgangen. Zullen we erheen gaan?’ Ik pluk een pluisje van zijn shirt af. ‘Wie weet komen we nog wat leuke, rijke mannen tegen.’ Ik wiebel met mijn wenkbrauwen en kijk hem ondeugend aan.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

Oké, zo duidelijk hoefde Alex het ook niet te maken dat zij hier momenteel de grote stoorzender zat uit te hangen. Ze begreep dat mannen niet konden multitasken (zij overigens ook niet) maar dit was wel weer het andere uiterste. Alexander zijn ogen waren zo dicht op zijn laptop geplakt dat ze zich zorgen maakte dat hij niet zomaar in het scherm zou worden opgezogen. Maar dit was niet een van haar sci-fi series waarin personages via een scherm in een andere wereld terecht kwamen. Gelukkig, al vond ze het idee van het hele huis voor haar alleen zonder een miepende Alexander soms ook best aantrekkelijk.

Ze kreeg een dreigende houding terug, iets dat ze wel had verwacht. "Dat is dan geen persoon geweest met een hoge status waar andere mensen op vertrouwen," Eigenlijk negeerde ze Alexander ‘op dit soort momenten’. Dat was het beste om te doen, gezien hij toch wel vasthield aan zijn eigen mening. Maar dit klonk zo koud en kil dat ze er wel op reageerde. “Mensen zien dat verkeerd. Mensen met hoge status zijn soms ook niet te vertrouwen, terwijl mensen met een lage status wijze woorden kunnen zeggen” Ze hield zich verder maar in. Hier konden ze nog een avond over gaan zitten uitweiden, maar voor beide partijen was dit geen vruchtbare zaak. "Het is altijd productief om te werken." ‘Uhu” ook daar was ze het niet mee eens, maar ze liet hem maar. Alex was niet in the mood, hij was meer in zijn zeurstand. Helaas stond er geen uitknop op de man voor het maken van een bepaald soort opmerkingen.

Ze wilde oprecht zijn mening weten. Hij was een hetero man, dat was wel duidelijk, en ook niet blind voor vrouwelijk schoon. Maar hij was ook netjes zoals haar en begreep wel dat het haar meer om de mogelijke netwerkcontacten die ze tegen zou komen zou gaan. Ze kleedde zich snel om, want ze wist dat ze anders nooit zijn aandacht zou krijgen. Het verbaasde haar al dat hij redelijk snel van zijn scherm op keek.

Ze zag Alexander kijken, maar ze kon niets van zijn gezicht af lezen. Dat had ze wel vaker, maar soms vond ze dat irritant. Zoals nu. Vond hij het mooi of niet? Ze bleef zelfverzekerd staan, maar beet wel op haar lip. Wat dacht hij? Deze man.. was ondoorgrondelijk voor haar, zelfs als hij over zijn stoppelbaartje wreef.

"Het is een buurtfeest, Caroline. Ik neem aan dat je onder andere gaat voor potentiële contacten. Doe een zwarte riem om je taille, zodat je benen beter opvallen en je een mooier silhouet geeft; iets wat het felle patroon breekt." Daar was zijn mening. Ze keek even net zo bedenkelijk als dat hij zojuist had gekeken. Alleen had zij geen stoppelbaartje om over op te wrijven, maar deed ze een pluk haar achter haar oren. Ze knikte. Hij had gelijk, gedeeltelijk dan. Zij was ook eigenwijs. Dus ze zou zijn advies gedeeltelijk opvolgen. “Hmm ik denk dat een dun riempje het beste is, gezien ik daarmee een taille kan creëren maar niet de aandacht naar de riem wil trekken maar naar de jurk” “Maar je hebt gelijk” voegde ze er snel aan toe. Ze had vast wel iets, ze was namelijk wel van de dunne riempjes. Zwart hing altijd wel in haar kast.

Hij zei niets over de schoenen (hakken) dus ze nam aan dat dat wel in orde was. Die hakken waren in elk geval wel erg mooi. "Als je het niet erg vind, ga ik nu verder." “Ik had het niet anders verwacht” zei ze met een glimlach. Ze draaide zich al om en liep naar de koelkast. Ze vergat soms om genoeg te drinken. Ze liet Alexander zijn ding maar doen en vroeg hem niet wat hij te drinken wilde hebben. Waarschijnlijk zou hij dat ook als storen opvatten. Maar zelfs al stond ze bij de koelkast, vanaf daar kon ze de stemmen horen praten door de telefoon. Niet wat ze zeiden, maar de toon was genoeg om op te merken. Al snel hoorde ze dat Alexander verdween naar boven. Ze schonk zichzelf een glas ijsthee in. Het was niet gezond, maar af en toe moest kunnen. Ice tea –Lipton uiteraard- was een van haar favoriete drankjes. Voor de rest was ze een heel gezond en soms zelfs –als het in de aanbieding was- biologisch verantwoord persoon.

Ze dronk een aantal slokken en keek even naar de trap, in de verwachting dat Alexander zo terug zou zijn. Dat was niet zo. Het zou wel een langer gesprek kunnen zijn. Ze was echter wel heel nieuwsgierig waar het over zou gaan. Nee je gaat niet staan luistervinken. Zo was ze dan weer niet, al brandde de nieuwsgierigheid in haar, vooral omdat Alexander niet iemand was die zomaar veel over zijn persoonlijke leven vertelde. Ze hoorde toch even later –inmiddels zat ze al gestationeerd met een kommetje mini-worteltjes- een deur open getrokken worden. Fel. Toen was de man des huizes weer aanwezig. Ze keek niet naar hem op, want er gebeurde iets interessants op tv: Een vrouw van die man met al die vrouwen werd boos omdat ze met een van hen uit eten ging en zij toen ook kon dus ze had ook meegewild. Hoe konden mensen zo dom zijn? Hoe kon ze van deze polygame man verwachten dat hij steeds rekening hield met de wensen van al zijn vrouwen? Dan zou hij een enorm grote agenda moeten kopen...

Ze keek echter op toen ze hoorde dat Alexander mee wilde. "Bij nader inzien, ga ik vanavond toch mee, Caroline. Wees klaar om 8 uur." Typisch Alexander, om te bepalen wanneer zij weg zouden gaan, terwijl zij hem had uitgenodigd. “Ik zal op tijd klaar zijn” beloofde ze hem. Niet dat hij dat hij haar verzekering nodig had. Ze was altijd op tijd klaar, 5 minuten van te voren nog wel of meer. Apart dat hij mee wilde. Het zou vast iets te maken hebben met zijn gesprek van net. Echter besloot ze om de kwestie te laten vallen en haar aandacht weer op de boze vrouw in het TLC programma te richten. Soms, heel soms, kon ze van dit soort onzin genieten.

---

Aan niets denken is ook denken.

---

---

Jem weet een zachte lach uit te stoten op het moment dat zijn vrouw een gevatte opmerking weet te maken rondom het gegeven dat zijn broek te strak zit, het is daadwerkelijk heerlijk dat er geen enkele vorm van schaamte weet te bestaan tussen hun twee — een gegeven waar Jem altijd dankbaar voor is gebleven. Wanneer Elea opnieuw voor hem staat en hem een zachte zoen geeft, maakt Jem een goedkeurend en kreunend geluid.       ‘Er is vandaag een of ander buurtfeest. . . hoorde ik in de wandelgangen. Zullen we erheen gaan? Wie weet komen we nog wat leuke, rijke mannen tegen.’       Jem slaat zijn beiden armen om Elea’s middel en trekt haar gemakkelijk op zijn schoot, terwijl hij zijn neus in haar nek begraaft en daar zachtjes kusjes op drukt. ‘Goed idee, lief. Alhoewel ik er geen zin in heb je weer aardig te zien doen tegen die walgelijke rijke personen.’ Jem zucht even, hij vindt het daadwerkelijk verschrikkelijk om Elea de mannen op te zien warmen. Alsnog weet hij dat Elea trouw is aan hem en dat nooit ofte nimmer zal veranderen.       Zachtjes bewegen Jem’s handen zich heen en weer over Elea’s lichaam, zachte vormen die hem meer dan bekend voorkomen. ‘Als je beloofd dat nieuwe zwarte jurkje aan te trekken, gaan we naar dat feestje, oké?’ Jem grijnst en laat zijn handen onder Elea’s shirt op haar buik rusten. ‘En daarna ga ik op zoek naar die handboeien, dus niet te veel wijn drinken.’ Jem lacht even zachtjes en geeft dan een zachte kus op Elea’s neus.

---

•

---

Piper was gaan shoppen met Caroline en had zich zeker geamuseerd. Het was altijd leuk, zo'n partijtje shoppen met iemand die het net zo graag deed als haar en die een goede smaak had in kleding. Hun kledingstijl was ongeveer hetzelfde, maar af en toe week het er precies toch een beetje van af. Terwijl Caroline hier en daar wat gepast had en uiteindelijk koos voor een paars jurkje, had Piper minder gepast en gekozen voor een simpel, zwart jurkje dat net feestelijk genoeg was voor haar. Ze kon het eender wanneer dragen en dat was goed genoeg voor haar. Voor de rest had ze enkel nog mascara gekocht, omdat de hare bijna op was.       Na het shoppen met Caroline, had Piper haar nog uitgebreid bedankt voor de fijne uurtjes samen en voor het ritje naar het winkelcentrum, waarna ze naar huis ging. Ze borg haar handtas op, liep naar boven en ging even voor de spiegel staan. Ze hield het zwarte jurkje even voor zich en keek er naar. Het was simpel, maar toch mooi. Het zou haar kledingkast wel sieren, het was nooit te veel en altijd bruikbaar. Het stond Piper ook goed, dat vond ze zelf dan toch. Met een glimlach hing ze het jurkje in haar kledingkast tot straks voor het buurtfeest. Ze keek er stiekem wel naar uit om even sociaal te gaan doen met haar buren.       Nadat Piper nog haar mascara opgeborgen had, liep ze weer naar beneden. Even ging ze verder met wat bezig was voordat ze met Caroline ging shoppen, maar daarna nam ze even een momentje voor een snak. Ze griste een appel uit de fruitmand in de keuken, waste hem, droogde hem en nam er dan een hap van. Appels waren een van haar favoriete soorten fruit. Met de appel in haar hand liep ze naar de woonkamer en zette de televisie aan. Ze plofte neer op de bank en begon wat te zappen.

---

16 - 09 - '17

EVANGELINA ROSE SÁNCHEZ. De hard dichtklappende deur was al genoeg van een teken om zeker te weten hoe Daniel zich nu moest voelen, maar ik was het voorheen al zat. Mocht dit betekenen dat dit the last straw voor meneer is en ik binnen de kortste keren de scheidingspapieren voor mijn neus zal krijgen, dan zal het zo zijn. Zelf heb ik ook een stapeltje papieren waar hij zijn handtekening op mag zetten dan, want geloof maar niet dat ik de kinderen bij hem laat. In de tijd dat hij de taken uitvoerde die ik hem had opgelegd, vervolgde ik mijn handelingen eveneens. Momenteel was ik bezig met de Rabarber Cheesecake, iedereen wist immers dat dit één van mijn uitmuntende recepten was. Verder, aangezien het een buurtfeest was, wilde ik tevens voor wat warme gerechten zorgen, zoals pasta en aardappelen, vis en salade. Een tijd geleden had ik de Cheesecake al uit de oven gehaald, om het af te laten koelen tot kamertemperatuur. Om de structuur niet te korrelig te laten worden, hield ik het buiten de koelkast. Tijdens dit weekte ik de gelatineblaadjes in koud water en verwarmde ik de rabarber met het overgebleven vanillestokje op een laag vuur. Dit was echter precies het moment dat meneer Hamilton weer terugkwam met eenzelfde ruwe wijze dat hij was vertrokken, waardoor ik bijna het pannetje van schrik eraf had getikt. Boos keek ik hem aan. Helaas leek hij het amper te merken.       ‘Heb je Charlie gebeld? Wat was haar antwoord? God verhoede als ze bij dat enge ventje van een Joey zit.’ Pas nu merkte ik iets op, maar voor ik het kon vermelden, opende hij zijn mond al.       ‘Leila, wist je al dat mama al de hele ochtend gemeen doet tegen papa? Volgens mij hebben wij geleerd dat je nooit gemeen mag zijn tegen enkel ander, dus wat gaan we daar aan doen?’ Mijn mond viel praktisch gezien open van het ongeloof. Verbijsterend staarde ik naar Leila, hoe hij vervolgens zachtjes door haar haren wreef.       ‘Je hebt weer goed de sfeer verpest, Eva. Kan ik je nog ergens bij helpen of was dit het?’ Binnen een enkele seconde veranderde mijn blik, welke ik natuurlijk op hem afstuurde.       ‘Laten we het daar vooral niet over hebben, Daniel, ik weet namelijk ook nog wel een aantal skeletten uit jouw kast te halen.’ Ik zette mijn hand in mijn zij. ‘Daarbij, gebruik je ons kind indirect als communicatiemiddel voor onze problemen? Want dat sluit perfect aan bij jouw infantiele karakter om alles naar je hand te willen zetten.’ Lichtelijk chagrijnig neem ik het kind van hem over zonder oogcontact te maken. ‘Eres un pendejo! Dit was het, vertrek nu en vergeet de volgende keer de draagtas niet.’ Zo langzaamaan begon ik op te ruimen, gezien ik op de tijd voorliep en nog een aantal minuten te spenderen had. Bovendien hield ik ervan om alles schoon, en daarbij hygiënisch, te hebben. Volgens mij noemde Daniel me achter mijn rug om zelfs een neuroot, al wist hij vast niet eens wat de daadwerkelijke betekenis daarvan was. Nadat hij weg was gegaan, ben ik nog even snel naar binnen geweest om de draagtas voor Leila te pakken, zodat ze zich niet verbrandt of ergens komt waar ze zich pijn doet. Binnen de kortste keren, met hulp van verscheidene buren natuurlijk, had ik alles op de plaats gekregen waar het buurtfeest gehouden zou worden. Het was zeven uur ‘s avonds en iedereen in de buurt was uitgenodigd. Geleidelijk aan kwam het op gang, waarna de meesten al snel met elkaar in gesprek verloren waren. Ik richtte me echter tot mijn mobiel om Charlie op te bellen, waar bleef dat kind toch?       Zodra ze opnam, stak ik gelijk van wal. ‘Charlie, goddank! Waar ben je in hemelsnaam? Ik heb de hele dag nog niets van je gehoord. Als ik erachter kom dat je de dag met Joey hebt gespendeerd dan heb je een week huisarrest, dat begrijp je toch wel, hé.’ Eres un pendejo / je bent een klootzak.

[ bericht aangepast op 7 sep 2017 - 15:04 ]

---

[ heaven knows ]

Douglas Wesley 'West' Bailey
• 27 • Veterinarian • At the Party • Tired sitting & eating stuff • Wyatt •
Ik had hard gewerkt en de dag was nog niet voorbij, terwijl ik om zeven uur vanochtend al was begonnen en gisternacht ook al aan het werk was geweest. Na mijn werk had ik de kinderen de koekjes van gister laten versieren, terwijl ik zelf een twinkie tulband had gebakken. Ik hield van bakken in mijn vrije tijd, al had ik daar erg weinig van. Tijdens dat die moest bakken, had ik zelfs nog kunnen douchen. Het verliep soepeltjes, maar het was allemaal veel zwaarder dan normaal, omdat ik zo moe was. Ik moest ook niet gaan zitten, want dan zou ik niet meer opstaan. Toen de tulband was gevult, legde ik hem op een mooie schaal en omringde de ronde cake met de koekjes, die fel gekleurd versiert waren door de twee kinderen. Wyatt had zijn handjes in het glazuur gedoopt en ermee afdrukken op de koekjes gemaakt, terwijl Skye er echt kunstwerkjes van had gemaakt. Ik was heel trots op mijn kinderen, al hadden ze nu al meer suiker op dan dat ze normaal in een hele week kregen. Na het schoonmaken van de kinderen en de tafel, zorgde ik er voor dat niet alleen ik, maar ook de kinderen, nette kleding aan hadden, zodat we toonbaar op het buurtfeest konden verschijnen. Uiteindelijk hing ik Wyatt in een draagzak op mijn borst en pakte de luiertas en de schaal met het gebak, zodat we naar het feest konden gaan. Daar kon ik Evangelina helpen, samen met enkele andere buren, met het opzetten. Dit was weer om te zorgen dat ik niet ergens in slaap zou vallen en het feest zou missen. Het was makkelijker om wakker te blijven zolang ik bezig was, maar elke keer als ik maar even stopte, voelde ik de vermoeidheid inslaan als een bom. Het was dan ook niet vreemd, dat ik bijna direct wegzakte, zodra alles was gedaan en ik even kon zitten. Dit keer was het Wyatt die me wakker maakte, door te huilen. Na een wat onhandig verschoonde luier en een flesje, had ik echt alles gedaan wat ik kon. Ik parkeerde mezelf op een stoel met een broodje, en probeerde mijn ogen open te houden, terwijl de baby op mijn borst vrolijk rondkeek en kirde.

---

Bowties were never Cooler

GREYSON MOZART CLARK

Het was een rustige dag geweest vandaag, zo rustig dat het voornamelijk ook vermoeiend was, zeker voor de kleine Kit die nu al een goed uur in slaap gesukkeld was. Het was best een grappig zicht zo het deed me denken aan die keer dat Nora en ik hem een onschuldig snorretje of unibrow hadden gegeven voor een geweldige foto. Met zijn dikke tuitlipjes, hij leek haast altijd kwaad als hij sliep. Snow was ook uitgeput geweest na een goede wandeling en een dik kwartier stoeien wat wel goed was, zo wist ik dat de twee knapen rustig zouden blijven vanavond als we naar de barbecue moesten gaan en daarover gesproken, was het ook hoogsttijd om vrouwlief op te halen zoals beloofd. Na Kit veilig in zijn pasagierszitje vast te zetten, liet ik Snow ook in zijn koffer waar hij zich meteen goed nestelde , de boodschappen die ik had gedaan zette ik dan ook op de achterbank en eens al die dingen gedaan waren kon ik me ook op mijn gemak bij het stuur ploffen. Dat was me een dag en de avond moest nog komen. Ik had dan ook het bier meegenomen die ik aan Ben beloofd had en voor Nora had ik haar mandarijnen mee samen met nog een andere boel fruit.
Na een eindje rijden kwam ik dan ook aan bij de dierenkliniek waar ik met veel geluk een parkeer plekje vond. Na Kit en Snow uit de auto gekregen te hebben liep ik de ruimte binnen, met de kleine knaap op mijn arm en Snow vrolijk trippelend achter me. Ik zag Nora drukt bezig in haar bureautje , met haar rug naar me toegedraaid waardoor ze me niet kon zien. Kit legde ik rustig neer op een wachtkamerzitje, waarna ik naar mijn vrouwlief toe sloop en mijn armen om haar heen sloeg. "Ra Ra ra, wie heeft je enorm gemist vandaag?" glimlachte ik grijnzend en drukte een kus in haar hals.

Josué ‘Joey’ Ryder Diaz

Stalker, At Aunties House, with Byron

Nog steeds kon ik niet echt geloven dat ik het echt voorelkaar gekregen had om een slaapplek te vinden. Ik was Byron daar ook eeuwig dankbaar maar wist nog niet meteen hoe ik dit nieuws aan mijn tante moest overbrengen gezien ze nog niet eens wist dat ik het afgetrapt was bij het tehuis. Ik haalde weer even mijn mobiel boven en zag nu pas hoe laat het wel niet was , eerlijk gezegd had ik niet veel zin. Ik kende niet veel mensen in de buurt en de familie Hamilton had het niet echt voor me naast Charlie dan. En dan nog eens te bedenken dat onze ex leerkracht hier ook nog eens woonde... Bah .. Ik scrolde nog even door de foto's van mijn camera die ik hier in het parkje had zitten trekken. Ik was best wel trots op de foto's die ik had weten te trekken en wist dat ik vanavond ook wel wat kiekjes ging trekken, en wie weet kon ik nog wat andere dingen vastleggen. Tot ik het moe word of buiten gekeken word door zowat de hele buurt. Met mijn skateboard aan mijn voeten skate ik op mijn gemak het parkje weer uit en nee ditmaal had ik het braafjes bij een sigaret gehouden. Nu ik net een nieuw stekje had wilde ik deze niet meteen kwijt geraken door stoned ergens te arriveren.

"To Charlie: Yo, ik ben er binnen 5 minuten, ik wacht je buiten op. "

Ik verstuurde de blondine het berrichtje, gezien ik geen idee had of ze thuis was of niet. Ik had namelijk geen zin om haar ouders te zien en dan pas te weten dat ze er niet was. En zoals afgesproken arriveerde ik na vijf goede minuten bij het huis. De muziek speelde al en de tent was al opgezet, al zag ik niet meteen een bekend iemand.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Indiana Hazel Allen
• 31 • Nightmanager • At the Party • Loving the night • Alone •
De middag vloog voorbij. Ik was met Poppy lang gaan hardlopen, door het nabijgelegen bos. Ik genoot van het vrije gevoel dat het me gaf. We bleven rennen, alsof de duivel ons op de hielen zat, voor zolang als we allebei vol konden houden. Poppy was een hond met enorm veel uithoudingsvermogen, en drie uur rennen was dan ook niet vreemd voor ons om te doen. We kwamen terug in de straat, toen de voorbereidingen voor het feest al in volle gang waren. Ik had graag willen helpen, maar ik zweette heel erg en wilde graag douchen. Douchen duurde alleen altijd langer door Poppy die graag meeging. Ook wilden mijn krullen gewoon helemaal niets meer, dus had ik grote moeite om ze enigsinds toonbaar te krijgen voor het buurtgeest. In mijn vrije tijd liet ik ze wel los krullen, maar toch wilde ik wel dat ze een beetje getemd waren. Ik stak mezelf in een zachte trui en een vrolijk rokje en liet Poppy's muilkorf liggen. De mensen hier kenden haar, en als ze echt wilden haalde ik het ding wel, maar ik vond het zo onder bekenden niet nodig. Toen ik dan toch buiten verscheen, was het feest al bezig. Poppy bleef naast me, terwijl ik rondkeek naar een groepje waar ik me bij aan kon schuiven. De meeste buren waren er al en even moest ik Poppy tegenhouden aan haar halsband, om te zorgen dat ze niet op andere honden afstoof. Poppy kon heel intens zijn, en niet alle honden, en baasjes, konden daarmee omgaan. Gelukkig was het na haar eerste sprong, al snel over, en stond ze weer naast me. Ik liet haar weer los, en liep toen verder met de hond naast me. Ik had zin in het buurtfeest, contact met de mensen uit mijn buurt, want door mijn werk was contact met mijn medemens niet altijd even makkelijk.

---

Bowties were never Cooler

---

“You saw me start to believe for the first time, you made a rebel of a careless man’s careful daughter, you are the best thing that’s ever been mine.” Kapot. Ik was kapot. Een opgeluchte zucht verliet mijn lippen, toen ik de laatste spullen weer had opgeborgen in de kast en ik bijna weer naar huis kon. Begreep me niet verkeerd: ik hield van mijn werk en ik kon me niet voorstellen dat ik ooit iets anders zou doen, maar het was toch gewoon ontzettend vermoeiend. Het was gek dat er in een plaatsje als Fairview, absoluut geen wereldstad, toch zoveel huis- en veedieren woonden die ergens last van hadden. Elke dag was het wel druk, de ene dag weliswaar hectischer dan de ander, maar nog steeds ontzettend druk. Omdat ik in eerste instantie zo laat was begonnen mocht ik ook pas later eindigen en de laatste uurtjes stond ik er alleen voor. Wyatt moest immers weer op tijd naar huis voor zijn kinderen. Net toen ik wilde afsluiten, bedacht ik me dat ik nog een dossier van een patiënt moest bijwerken. Ik nam weer plaats achter mijn bureau en startte de computer op. Dit ging op een tergend langzaam tempo en ongeduldig tikte ik met mijn vingers op het bureaublad. Uiteindelijk was 'ie opgestart en werkte ik het dossier vlug bij. Toen gleden er plots een stel sterke armen om mij heen, net op het moment dat ik de computer weer had uitgezet.       ‘Ra Ra ra, wie heeft je enorm gemist vandaag?’ Een brede glimlach verscheen er op mijn gezicht en ik voelde Greysons lippen in de holte van mijn nek. Ik stond op en draaide me naar mijn verloofde toe.       ‘Hmm... Kit en Snow?’ vroeg ik en drukte een plagende kus op Greys lippen. ‘Of jij soms?' Ik sloeg mijn armen om zijn nek heen en ging wat dichter tegen hem aan staan. ‘Nou... raad eens wie jullie... jou ook heeft gemist?’ 29 – 4351 – Mum – Girlfriend of Greyson – Vet – Greyson – Animal clinic

[ bericht aangepast op 8 sep 2017 - 23:57 ]

---

I just caught the wave in your eyes

Daniel Hamilton met joey bij het buurtfeest• 4393 De vraag of ik Charlie had gebeld was ze compleet vergeten nadat ik was uitgesproken, ze staarde me nu enkel verbijsterd aan.       Haar blik veranderde binnen een mum seconde en dit projecteerde ze direct op mij. Ik wist nog wel dat mijn moeder mij altijd waarschuwde en zei dat Eva er uit zag als een vrouw die je niet boos moest krijgen– dat lesje had ik zeker geleerd.       ‘Laten we het daar vooral niet over hebben, Daniel, ik weet namelijk ook nog wel een aantal skeletten uit jouw kast te halen.’ Ze zette haar hand in haar zij en gaf zo haar woorden meer kracht. ‘Daarbij, gebruik je ons kind indirect als communicatiemiddel voor onze problemen? Want dat sluit perfect aan bij jouw infantiele karakter om alles naar je hand te willen zetten.’       Beledigd gaf ik Leila over zonder moeilijk te doen en keek haar teleurgesteld aan terwijl ik afkeurend mijn hoofd schudde. ‘Eres un pendejo! Dit was het, vertrek nu en vergeet de volgende keer de draagtas niet.’ Een geërgerde, diepe zucht verliet mijn lippen om zo mijn ontevredenheid te laten merken. Ik kon misschien geen diplomawaardig Spaans maar je hoefde geen expert te zijn om te weten dat die woorden niks liefs betekende.       ’Verdomme Eva, zoek het uit en waag het niet om me nogmaals zo te vernederen waar ons kind bij is,’ sprak ik haast woedend voor ik de deur dichtklapte en weer op de bank belandde waar ik letterlijk met mijn handen in het haar zat. Toen het feest was begonnen had ik nog een paar dingen klaargezet, zoals de muziek en had ik met de tent geholpen. Echter was de sfeer tussen mij en Eva om te snijden maar gelukkig waren we er goed in om dat zo diep mogelijk te bergen.       Charlie had ik nog niet gezien en mijn vrienden waren ook nog niet gearriveerd, hierom had ik dus eenzaam een biertje gepakt en had ik daar voorlopig nog geen rem opgezet; morgen was ik toch vrij.       De persoon die ik wel het laatste wou zien op dit fatsoenlijke buurtfeest was Joey die plots in mijn zicht opdook, ik keek even om me heen voor ik opstond met het biertje nog in mijn hand. Ik wurmde me door een paar mensen heen voor ik mijn schouder op die van jongen liet belanden en ik glimlachte sarcastisch.       ‘Luister, ik wil niet de boeman spelen maar dit is geen plek voor jou en ik dacht dat je dat zelf ook wel kon bedenken dus. . .’ Ik haalde mijn schouders op, ‘ga terug naar waar je ook vandaan komt en ga dingen doen die jongens van jou leeftijd moeten doen.’

---

Everything is illuminated by the light of our past.

GREYSON MOZART CLARK

Mijn handen gleden rustig langs haar schouders heen, toen mijn prachtige vrouw glimlachend rechtstond en zich in mijn armen omdraaide. "Hmm... Kit en Snow?’ vroeg ze onschuldig en drukte een plagende kus op mijn lippen terwijl ik haar even bedenkelijk aankeek. ‘Of jij soms?' een grijnsje sierde mijn lippen toen ze haar armen om me heen sloeg. "Wij alledrie ." zei ik met een zacht lachje 'Nou... raad eens wie jullie... jou ook heeft gemist?’ vroeg ze me vervolgens terug waardoor ik haar quasi bedenkelijk aankeek. "Hmm, ..." begon ik peinzend waarna ik een vlinderlicht kusje op haar lippen drukte. "Ik heb werkelijk geen idee." zei ik plagend waarna ik haar lippen weer kuste. "Maar ik heb zo een groot vermoeden dat jij ons gemist hebt." prevelde ik tegen haar lippen aan waarna ik deze toch even van de hare afhaalde en kort haar wang streelde. "Dus klaar om naar het buurtfeest te gaan? Kit is best wel moe, maar hij kan nog zeker een uurtje braaf blijven." grinnikte ik, waarna ik even omkeek richting de peuter die braafjes aan het slapen was op één van de wachtstoelen. Het was echt een schatje en het jochie leek zo veel op Eleanora, dezelfde blonde haren, maar zijn ogen hadden toch meer mijn grijze kleur. "Sorry dat we niet vroeger gekomen zijn, maar ik vermoedde dat je veel patiënten had vandaag." zei ik vervolgens toch een beetje schuldig, ik was gewoon het uur grandioos uit het oog verloren. Vervolgens liet ik Nora weer los en nam ik Kit terug op , klaar om te vertrekken naar huis. Ik wachtte dan ook Rustig tot Nora alles afgesloten had voordat we naar wisteria lane gingen rijden.

Josué ‘Joey’ Ryder Diaz

Stalker, At Aunties House, with Byron

Rustig stond ik op Charlie te wachten die helaas nog niets teruggestuurd had, echter was ik toch vrij zeker dat het buurtfeest vandaag was, gezien er een grote tent ging en de muziek al te horen was -oude mensenmuziek om het zo te zeggen, maargoed- Ik keek dan ook nog even verveeld op mijn mobiel en wilde net een berrichtje sturen naar tante Caroline als er een maar al te bekend figuur mijn kant komt opgelopen. Wel shit...  
  ‘Luister, ik wil niet de boeman spelen maar dit is geen plek voor jou en ik dacht dat je dat zelf ook wel kon bedenken dus. . .’ Het was Charlies vader, Dave? ...Damon , nee wat was het ook alweer? Oh ja Dasshole ... Ik keek de man dan ook met een opgetrokkenwenkbrauw op. ‘ga terug naar waar je ook vandaan komt en ga dingen doen die jongens van jou leeftijd moeten doen.’ wimpelde hij me vervolgens af waardoor ik even lachte. " Waarom zou ik ? Hell wilt me niet meer terug dus tja ben ik maar naar Wisteria lane gekomen. Dit is een buurtfeest toch? Ik ben een buur, dus dat wilt zeggen dat ik hier ook hoor te zijn." zei ik met en valse grimas en nam het flesje bier van de man af om er een slok van te nemen. Echter voordat ik het flesje nog maar tegen mijn lippen zette veranderde ik van gedachten en haf het hem terug. "Bij nader inzien, liever niet. Ik wil geen mouth herpes." ik stak mijn handen dan maar in mijn zakken en keek Daniel even uitdagend aan. "Dus waar is Charlie? We hadden afgesproken wat leuks te doen."

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH