"Wat?"
Ja, nou, dat is sinds gisterenavond dus zo'n beetje het antwoord dat ik standaard geef als mensen iets tegen me zeggen. Of als mensen iets niet tegen me zeggen, overigens, want soms denk ik dat ik dingen hoor, terwijl dat niet zo blijkt te zijn. In feite hoor ik dus helemaal niets meer, op mijn eigen hartslag (die hoor ik angstaanjagend goed nu), mijn eigen kauwbewegingen (bah) en mijn eigen stem (bah in het kwadraat; het voelt alsof ik bij alles wat ik zeg schreeuw, maar volgens anderen praat ik onverstaanbaar zacht) na. Hoe het ook zij: mijn oren zijn gisteren dichtgeklapt in het vliegtuig, ondanks de vele voorzorgsmaatregelen die ik heb genomen. Geen man overboord, zou je denken, want dat gaat vanzelf wel over en dat dacht ik eerst ook omdat ik er wel eens vaker last van heb gehad, maar au.
Normaal is het vooral een vrij vervelend gevoel met een beetje oorpijn, maar nu is de pijn zo erg dat ik vannacht geen oog heb kunnen dichtdoen (note: ik heb een week lang hele dagen in een stad geslenterd en heb in die week nauwelijks geslapen, dus dat ik niet als een baksteen in slaap viel of zelfs nog maar een klein beetje slaap heb kunnen pakken, zegt helaas wel iets). Nu ben ik tijdens mijn vakantie verkouden geworden en internet (altijd heel betrouwbaar, al is mijn eigen, door middel van internet gestelde diagnose verrassend genoeg niet dat ik binnen nu een een week het loodje leg) liet me weten dat vliegen niet aan te raden is als je verkouden bent. Nu had ik niet echt een keuze, zelfs al had ik mijn vakantie maar al te graag verlengd, maar ik vermoed dus dat dit een rol speelt in mijn helse pijnen, omdat alles toch linksom of rechtsom met elkaar verbonden is.
Een tikkeltje ten einde raad ben ik naar de apotheek gehold, maar zij gaven me doodleuk te weten dat het vanzelf over moet gaan. Dit stelde me behoorlijk teleur, omdat ik toen ik jaren geleden dichte oren had in Spanje bij de apotheek een of ander wondermiddeltje meekreeg waardoor mijn oren zonder gezeur weer open plopten en toen had ik niet eens pijn. Maar... helaas. Ik mag me dus niet aanstellen en moet gewoon geduldig afwachten. Nu ben ik niet heel geduldig en al helemaal niet als ik me hondsberoerd voel, dus probeer ik het open-plop-proces een handje te helpen.
Dingen die ik al rijkelijk veel heb geprobeerd slash nog altijd aan het proberen ben (al dan niet vrijwillig):
> Neusspray
> Kauwgom. Massa's aan kauwgom
> Mentos, drop, ... verschillend snoep om op te zuigen
> Gapen
> Slikken
> Niesen
> Neus snuiten
> Stomen
> Valsalva-manoeuvre
> Elke mogelijke beweging met mijn hoofd en kaak in de poging om de druk te verminderen
> Ongetwijfeld nog veel meer dingen die ik op dit moment vergeet
Het moment waarop mijn beide oren weer open zullen springen, zodat ik daadwerkelijk weer dingen kan horen en niet om de haverklap 'wat????' hoef te blèren, zal naar verwachting zeer heuglijk zijn en omdat ik niet de beroerdste ben (hoewel ik me dus absoluut wel zo voel), wil ik dat moment best met jullie vieren. Ik verloot 6 credits onder de mensen die de dag waarop mijn oren weer open ploppen juist weten te raden, om dit zeurtopic toch nog heel stiekem een beetje een positieve wending te geven. 
Oh, en als iemand een gouden tip voor me heeft: mijn dank zal oneindig groot zijn. ❤️ Oh 2.0, het is ook niet allemaal kommer een kwel. Zo kan ik op het moment nog maar zo weinig horen dat ik helemaal niet doorhad dat er een baby in het vliegtuig huilde. Elk nadeel heeft dus toch echt zijn voordeel.
[ bericht aangepast op 13 aug 2017 - 22:45 ]
She's imperfect but she tries
Salaryman
