[RPG • 300] When The Snow Falls - Speeltopic 1 - Speeltopics

1 jan 2019 - 22:57 Baxter is offline

Baxter 4988

W H E N T H E S N O W F A L L S

Rond de feestdagen wil graag iedereen bij elkaar komen, het familiegevoel even ervaren en tot rust komen, zelfs al betekent dat -dat je naar de meest afgelegen plek van de wereld moet gaan. Sommigen zijn zelfs van plan een nieuw leven op te starten om maar weg te komen van de druk van de steden en alle mensen. Dit geldt voor een groep mensen die het kleine dorp Lunar Falls bezoeken voor de vakantie, een afgelegen toeristisch dorpje gelegen in een dal waar de zon amper schijnt en vaak bedolven ligt onder een glanzende laag sneeuw. Het dorp is eeuwenoud met vele legendes en tradities, maar waar elk modern mens zich maar weinig van aantrekt. Een paar locals zijn een beetje vreemd, natuurlijk, dat is hoe het gaat in dorpjes. Ze zijn alsnog vriendelijk en bovenal hartelijk. Er is alleen een dunne lijn tussen vreemd en niet menselijk. En zelfs als dat wordt geaccepteerd, wat moet je doen als het in je bloed blijkt te zitten om mensen te beschermen tegen hen, keer je -je dan tegen je nieuwe vrienden? Je familie? Je geliefden? Is er nog wel een andere keus?

🙞 L U N A R F A L L S 🙜

🙞 L I J S T J E 🙜

Naam ❆ Leeftijd(16 - X) ❆ Reden verblijf Lunar Falls. (Woning, familie bezoek, vakantie etc.) ❆ Innerlijk ❆ Uiterlijk ❆ Geschiedenis ❆ Extra ❆ Relaties

🙞 C R E A T U R E S 🙜

🙞 R O L L E N 🙜

⬧ Humans

⬧ Edward "Eddie" Morgan Roselind ⬧ 26 ⬧ Finnegan

⬧ Isaac Nilsen ⬧ 22 ⬧ Ricciardo

⬧ Remiinds

⬧ Isabelle Rosemary Carter ⬧ 22 ⬧Dainty

⬧ Micheal "Mick" Lawrence ⬧ 25 ⬧ Thessalhydra

⬧ Creatures

⬧ Elijah "Eli" Marcus Roselind ⬧ 26 ⬧ Vampier ⬧ Kazimir

⬧ Ezran "Ez" Finch Cromwell ⬧ 23 ⬧ Heks ⬧ Finnegan

⬧ Celestia Aurora Cromwell ⬧ 25 ⬧ Heks ⬧ Atlanna

⬧ Elf ⬧ Claus

⬧ Maeralya "Mae" Neoma Howard ⬧ 23 ⬧ Elf ⬧ Artwork

⬧ Delia Rhodhante Argyris ⬧ 23 ⬧ Weerwolf ⬧ Ricciardo

⬧ Vampier ⬧ Kavinsky

Wij maken geen gebruik van praattopic maar van een groepsapp binnen Discord! Het is dus nodig hier een account te hebben. Deze zijn gratis aan te maken.

🙞 R E G E L S 🙜

Beginsituatie

Het is een koude middag in Lunar Falls en vlokken sneeuw bedekken langzaam de straten van het dorp waar al sinds vanmorgen iedereen druk in de weer is met voorbereidingen voor het Lunar Festival dat vanavond plaats zou gaan vinden. Het begint al te schemeren en de laatste handen worden aan de kraampjes en restaurantjes gelegd om de avond zo goed mogelijk te laten verlopen.
Sommigen zijn druk aan het meehelpen voor vanavond terwijl anderen net arriveren in het wat vreemde dorpje. Ondanks dat iedereen druk in de weer is er een aangename rust aanwezig in het dorpje maar hoelang zal deze behouden blijven?

How far is far

1 jan 2019 - 22:58 Mojo is offline

Mojo 4411

[MT.]

Because I love him, do I need another reason?

1 jan 2019 - 23:17 Thessalhydra is offline

Thessalhydra 145

MT.

"It's the thessalhydra, I'm telling you"

2 jan 2019 - 0:22 HeatherChandler is offline

HeatherChandler 2241

mt.

Do I look like Mother Teresa?

2 jan 2019 - 0:30 Artwork is offline

Artwork 733

mt.

ze had het universum op haar schouders maar droeg het als een paar vleugels

2 jan 2019 - 7:28 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

MT.

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

2 jan 2019 - 18:18 Aelin_Jackson is offline

Aelin_Jackson 580

MT!

3 jan 2019 - 17:43 Ethel is offline

Ethel 354

I love you 3000 <3

3 jan 2019 - 23:16 Baxter is offline

Baxter 4988

E D W A R D "E D D I E" M O R G A N R O S E L I N D

26 - Just arrived - Human - At Eli's doorstep

Het duurde Edward allemaal veel te lang. Hij was blij geweest dat hij eindelijk eens weg kon uit de drukke stad. Jaren geleden kon hij niet wachten zich in de grote stad te vestigen. Hij vond het nog steeds wel fijn er te wonen, alleen was een keertje pauze ook wel goed. Gewoon even rust aan zijn hoofd. Het geen wat zijn humeur vooral omhoog bracht was het feit dat hij binnen nu en een aantal uur weer herenigd was met zijn tweeling. Ook al gaf hij dingen niet snel toe, hij had Eli echt enorm gemist. Dat deed hij eigenlijk al zodra Eli toen ze nog samen woonden uit ging zonder hem. Hij miste hem eigenlijk al als ze alleen maar in verschillende kamers zaten. Dit was dus een hele grote stap geweest om elkaar zo'n tijd niet te zien. Natuurlijk hoorde ze bijna iedere dag elkaars stem en zagen ze elkaar wel via videobellen maar dat was toch anders. Hij kon zijn tweeling broer niet zomaar in een omhelzing trekken of hem in zijn zij prikken.
Edward had eerst vier uur moeten reizen om naar de juiste hoek van het land te komen en moest vervolgens ook nog eens een uur wachten op de enige bus die eens per twee dagen naar Lunar Falls ging. Het was ook nog eens enorm koud. Des te dichterbij hij bij zijn bestemming kwam des te kouder het leek te worden. Gelukkig wist hij uit zijn herinneringen nog op te maken dat het er altijd zo koud was. Het maakte niet uit of ze hun grootouders nou in de zomer of hartje winter bezochten, het was er altijd enorm koud. Edward had zich dan ook flink warm aangekleed. Hij had zijn warmste jas uit de kast getrokken en het kon hem nu even niet schelen dat deze al zo'n drie jaar uit de mode was. Het soort volk wat in Lunar Falls woonde besteedde toch niet al te veel aandacht aan mode had hij het idee. Ook had hij zijn witte krullen in een bordeauxrode beanie gepropt en had hij zichzelf zelfs verlaagd naar het niveau van handschoenen dragen, de lelijke vorm.
Na eerst al een discussie gehad te hebben met de chauffeur dat hij zogenaamd teveel bagage bij zich had duurde de rit ook nog eens een uur plus de nodige vertraging vanwege de weersomstandigheden. Edward had stiekem wel een beetje gehad en scheelde heel weinig voor hij volkomen uit zijn plaat was gegaan tegen de man. Gelukkig wist hij zich in te houden en parkeerde hij zich achterin de bus om de hele rit uit het raam te staren met muziek in. Anders had hij deze rit echt niet overleefd met al die joelende mensen en huilende kinderen. Hij moest toegeven, de omgeving was prachtig. Zelfs nog mooier dan hij zich herinnerde. Hij was zo geintrigeerd door het uitzicht dat hij niet eens doorhad dat de bus gestopt was en het gros van de passagiers het voertuig al verlaten hadden. Hij greep snel zijn bagage, voor hoe snel dat kon met de hoeveelheid en verliet ook snel de bus.
En daar stond Edward dan. Bepakt en bezakt, moedersziel alleen in de kou in een dorp dat hij ergens diep in zijn geheugen misschien een beetje kent. Hij hoopte maar niet dat hij ontvoerd zou worden door een vampier of iets in die trant. Het zag er namelijk allemaal erg duister uit en zonder dat hij ook maar wist welke kant hij opmoest begon hij toch maar met lopen. Hij wilde geen risico's lopen. Het duurde niet lang voor hij de rand van het dorpje bereikte en zag al dat de straten voor zo'n klein dorp nog best druk waren. Overal hingen slingers met lichtjes en over het plein stonden verschillende kraampjes verpsreid. Was er vanavond iets gaande? Ach, dan kon hij Eli tenminste uithoren onder het genot van warme chocolademelk in één van de herbergen. Hoewel ze hier een gebrek hadden aan H&M's hadden ze dan weer zat herbergen daar voor in de plaats.
Edward moest diep in zijn geheugen graven om de weg naar het huis van hun grootouders te kunnen herinneren. Maar hij leek het zich stukje bij beetje te herinneren. Het huis lag langs de bosrand en het was dus wel heel even lopen. Het was niet bepaald geruststellend om zo alleen in een donker bos te zijn waar het enige licht het laatste beetje zon was en de glinsterende witte sneeuw. Toch was het aan de andere kant wel weer heel rustgevend.
Eenmaal hij het huis in zicht had trok hij een sprintje. Dit was vrij riskant als je Edward Roselind heette aangezien deze persoon een vloek genaamd onhandigheid met zich meedraagt. Toch kon hij het niet laten, hij wilde Eli zo ontzettend graag weer in zijn armen sluiten. Hij was een beetje vergeten dat sneeuw glad was dus gleed hij nog even door toen hij stil stond waardoor hij half tegen de deur aan knalde. Tja, het was wel typisch Edward. Hij maakte overal waar hij ging een entree. Hij wist zich nog net in te houden en niet keihard Eli zijn naam te schreeuwen en klopte behouden op de deur nerveus voor wat Eli zijn reactie ging zijn dat hij plost op de stoep stond.

How far is far

3 jan 2019 - 23:36 Venustic is offline

Venustic 2690

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

3 jan 2019 - 23:57 Baxter is offline

Baxter 4988

E Z R A N "E Z" F I N C H C R O M W E L L

23 - Witch - At uncle Stan's shop

"Nee, nee, nee! Au-" een pijnlijke kreun verliet Ezran zijn mond terwijl hij met een pijnlijk gezicht over de plek op zijn been wreef waarhij zojuist mee tegen een kastje aangeknald was. Zo moeilijk was dat niet om voor elkaar te krijgen, er stonden er immers genoeg verspreid door de relatief kleine winkel van hun oom. Dit alles om die verdraaide kerstbal niet kapot te laten vallen waar ze achteraf dozen van vol hadden staan. Uiteindelijk was de doos met kerstballen toch gesneuveld en was Ezran de volgende dag vast en zeker een blauwe plek rijker. "Geen magie gebruiken waar het niet direct nodig is." sprak Ezran zijn oom na met een belachelijk stemmetje en deed hierbij ook de houding van hun oom na. "Straks zien ze het door de etalage." hij rolde met zijn ogen. De winkel had ook rolluiken, ya know. "En nu heb ik een doos kerstballen gesloopt." zuchtte Ezran en zette een stap naar achter om de schade even goed te kunnen beoordelen, althans, dat was het plan tot hij zich tegen iemand op voelde botsen. Hij stond abrupt stil met grote ogen en slikte. "Hmm, is dat werkelijk hoe ik praat?" Ezran beet op de binnenkant van zijn wang, iets wat hij altijd deed als hij nerveus was. "Uhh- nee?" momelde Ezran en draaide zich langzaam om naar zijn oom. Zijn oom stond met zijn armen over elkaar. "Gelukkig maar." mompelde hij en liet zijn blik op de vloer vallen waar de doos met gebroken kerstballen nu lag. "Je weet dat ik die maatregel gesteld heb voor jullie eigen veiligheid, toch?" Ezran beet iets harder in zijn wang en knikte. Natuurlijk wist hij dat wel, het was gewoon een opwelling van woede geweest. Alles ging fout. Hij had zelf al bijna drie keer zijn evenwicht verloren op die trap, had al vast gezeten in een slinger met lampjes en had al bijna één van de duurste kristallen in de winkel gesloopt met zijn kont. Het begon hem nu wel iets te lang te duren dus werd hij een beetje knorrig. Hij wilde gewoon naar buiten, het festival verkennen en met Celest ergens warm in een herberg met chocolademelk toe kijken. "Ik weet het, oom Stan..." mompelde Ezran en krabte aan zijn achterhoofd. "Sorry..." zei hij en glimlachte extra breed in de hoop dat zijn oom hem zou vergeven. Gelukkig verscheen er ook een glimlach op het gezicht van zijn oom. "Het is je vergeven." zei hij en Ezran grijnsde breed. "Maar je mag toch echt wel zelf die troep opruimen en nieuwe kertballen gaan halen." grijnsde de man alvorens hij de kamer weer verliet en afwisselde met Celest. Ezran keek haar met vernauwde ogen aan. "Kijk wat er gebeurd zonder jouw hulp. Waar was je?" zei hij en trok haar aan haar arm naar de toonbank en trok haar jas van de kapstok en drukte deze in haar handen. "Wij gaan nieuwe kerstballen halen. Dat krijg je als je me niet helpt." zei hij met een grijns en stak zijn tong naar haar uit. "Opruimen!" hoorde hij uit de verte en rolde zijn ogen. Oh ja. Hij trok een sprintje naar de schoonmaak kast en trok er een stoffer en blik uit. Normaliter had hij allang en breed zijn magie gebruikt, maar hij bevond zich al op glad ijs en wilde het niet erger maken dan het al was. Hij veegde de scherven op en deponeerde ze in de vuilnisemmer. Hij trok zijn jas nu ook aan en knikte naar Celest om vervolgens zijn arm door die van haar te steken.

How far is far

4 jan 2019 - 12:50 HeatherChandler is offline

HeatherChandler 2241

Phillip 'Phil' Neil Henderson

• 25 • On his way to the Inn in Lunar Falls • Alone •

De meesten mensen hebben vandaag de dag niks meer met kleine dorpjes. Ze liggen vaak zeer afgelegen van de echte wereld. Mensen buiten het dorp vinden de mensen in het dorp maar raar en natuurlijk is dit andersom ook het geval. Buitenstaanders verstoren de rust waar je aan gewend bent. Wie zou die jongedame zijn die zo verdacht om haar heen kijkt? Die jongedame blijkt een normale toerist te zijn, die haarzelf niet op haar gemak voelt. Dorpsbewoners roddelen over de dame en overal voelt ze blikken. Die blikken zijn niet uit haat, maar puur uit nieuwsgierigheid.
Echter vermoed ik dat Lunar Falls anders zou zijn...
Phillip keek op van zijn stoel, waarin hij zat te wachten totdat de bus weer verder zou gaan rijden. Voorzichtig drukte hij de dop weer op zijn pen en borg zijn werk weer op. Het zou erop lijken dat de bus vertraging op zou lopen, omdat er een kleine ruzie aan de hand bleek te zijn tussen een reiziger(Eddie) en de chauffeur. Phillip wilde graag verhaal halen wat er nu precies aan de hand was, maar besloot om het deze keer maar gewoon te laten voor wat het was. Om de tijd wat meer te doden besloot hij een kruiswoordpuzzel er maar bij te pakken. Een gigantisch ouderwets puzzelboek haalde hij te voorschijn, die volstond met zijn favoriete puzzel, kruiswoordpuzzels. De ruzie leek te zijn gesust, toen de reiziger met witblond haar zijn stoel passeerde en vervolgens plaats nam achter in de bus.
Met elke seconden die passeerde en met elke meter die er gereden werd, kwam Phillip dichter bij Lunar Falls. Het dorpje gaf hem een mix van gevoelens als hij erover nadacht. Dit dorp kon zijn doorbraak worden als de verhalen echt waren, maar dit dorp had hem ook een oude vriend afgenomen. Er kwam niet veel van de kruiswoordpuzzel, want Phillip keek dromerig door het raam naar buiten. Langzaam dwarrelde er vlokken sneeuw naar beneden, waardoor de aarde omhuld werd door een witte deken.
Na een enkele uur vertraging was de bus dan ook eindelijk gearriveerd, na een kort knikje naar de buschauffeur verliet Phillip de bus, nadat hij jongeman met het witblonde haar nog passeerde, die ook hier blijkbaar moest uitstappen, maar nog in strijd was zijn koffers uit de bus te krijgen. Eenmaal uit de bus liep Phillip direct door en het duurde dan ook niet lang voordat de eerste lichten in de verte te zien waren. "Lunar Falls," sprak hij bewonderend hardop, terwijl hij verder liep. Het dorpje werd langzaam maar zeker versierd door haar inwoners met verlichting. Blijkbaar was er een speciale gelegenheid, waar Phillip niet van op de hoogte was, maar dit zou het verhaal enkel mooier maken. Na wat navraag gedaan te hebben had hij dan eindelijk de weg naar de herberg gevonden, waar hij tijdens zijn verblijf zou overnachten. Hier kon hij tijdens de koude dagen op zijn gemak schrijven aan zijn verhaal. Phillip arriveerde bij de herberg en zijn ogen vielen direct op een slanke blonde dame(Lizzy). Voor de rest leek het zeer rustig te zijn in de herberg, maar dit deed hem ook zeker niet verbazen. "Goedendag," begroette Phillip de jongedame. "Moet ik bij u zijn om een kamer te huren hier?"

Do I look like Mother Teresa?

4 jan 2019 - 23:26 Mojo is offline

Mojo 4411

E L I J A H "E L I" M A R C U S R O S E L I N D

26 - Making tea - Vampire - At home

Elijah slaakte een zucht terwijl hij voorzichtig het gordijn weer dichtdeed en de lampjes kort bewonderd had. Rond deze tijd van het jaar was het bewolkt genoeg om veilig buiten overdag rond te lopen, maar het licht deed nog altijd pijn aan zijn ogen en maakte zijn huid veel gevoeliger. Dus dan maar alsnog de gordijnen dicht en een gezellig lampje binnen aan. Geen kerstboom, daar had hij niet meer aan gedaan sinds hij hier was gaan wonen, het voelde de moeite niet meer waard.
Hij baande zich op een traag mensentempo een weg naar de keuken met Mercedes op zijn hielen, zij wist heel goed hoe laat het was. Soms vroeg Elijah zich af of het beest werkelijk kon klok kijken. Hij vulde haar etensbak trouw met brokken en keek daarna liefdevol toe hoe ze het achter elkaar wegschrokte, om alvorens een pot water op te zetten. Tja, helaas kon hij geen enkel menselijk voedsel of drinken meer naar binnen krijgen zonder over zijn nek te gaan, maar dat had zijn liefde voor thee niet de nek om gedraaid en om alleen al de geur in het huis te hebben hangen liet Elijah zich al beter voelen.
Voorzichtig doopte hij het theezakje in de pot en humde zachtjes mee met de radio terwijl hij luisterde naar de geluiden van buiten. Het huisje stond iets uit de richting van het centrum, al weerhield dat zijn supergevoelige gehoor er niet van om alles mee te krijgen van de opbouw van de festiviteiten. Dagen als deze waren een van de weinigen dat zijn intense gemis naar zijn oude leven iets minder was, na de dood van zijn oma had het dorp hem helemaal onder de vleugel genomen en ook al hield hij zich alsnog afzijdig meestal, het festival bracht mensen toch echt weer een stukje dichter bij elkaar.
Zelfs dan mistte hij toch zijn familie nog wel, met name zijn broer en zijn moeder, zijn vader kon kapotvallen. Edward toch wel het meeste, het voelde alsof hij een stukje van zichzelf was kwijtgeraakt de eerste keer dat hij hierheen vertrok en dat knaagde iedere dag. Elijah aaide met een kleine glimlach over Mercedes' kop die hem bijna bezorgd aankeek. Maf beest.
Opeens spitste hij zijn oren en keek in de richting van het dorp, het klonk alsof er iemand aankwam. Dat was vreemd, er kwam zelden iemand op bezoek behalve de buren, die 100 meter verderop woonden, die soms gewoon beleefd een praatje kwamen maken en een kopje koffie drinken. En dit klonk al helemaal niet als hun voetstappen, dit klonk veel... klungeliger, alsof degene moeite had met het zich langzaam ophopende sneeuwbed. Toen de voetstappen overgingen in een sprint werd het wel heel verdacht en hij liep alvast naar de deur, Mercedes strak aan zijn zijde met wijde ogen. Vanaf hier ving Elijah de geur met gemak op en het verwarde hem alleen maar meer.
Verschrikt zette hij een stap naar achter toen er een bons op de deur klonk en een paar seconden later een paar kloppen op de deur, waardoor hij zijn hoofd schudde, heel typisch. Hij haalde diep adem en opende toen de voordeur, waar niemand anders stond dan zijn eigen tweelingbroer, alsof hij in een veel kleinere spiegel keek. Hij wist niet wat hij moest voelen, blijdschap om Edward te zien, intense vreugde, maar ook bezorgdheid, verdriet en woede. Edward zou nooit in dit verdomde dorp terug moeten komen, er waren hier teveel dingen die verschrikkelijk af konden lopen.
"Wat.. Jij... Hoe, waarom... Uh.." Nou, Eli had zijn zinnen wel eens beter geformuleerd. Hij maakte wat vage gebaren met zijn handen maar ze hielden zich uiteindelijk uitgestrekt voor hem stil, afwachtend. Mercedes keek van hem naar Edward en weer terug, een zachte jank van onbegrip kwam uit haar keel voordat ze besloot de vreemdeling maar eens te besnuffelen.

[ bericht aangepast op 4 jan 2019 - 23:26 ]

Because I love him, do I need another reason?

5 jan 2019 - 21:50 Baxter is offline

Baxter 4988

E D W A R D "E D D I E" M O R G A N R O S E L I N D

26 - Just arrived - Human - At Eli's doorstep

Wat ongeduldig wiebelde Edward van het ene op het andere been, vooral ook om het niet meteen weer koud te krijgen. Inmiddels had hij zijn handen al in de zakken van zijn afgrijselijke jas laten glijden. Waarom deed Elijah er zo belachelijk lang over om die deur open te doen. Tenzij hij natuurlijk niet thuis was... Dan zou Edward een beetje een probleem hebben. Dan kon hij, ook al was het dorp misschien niet heel groot, toch het hele dorp afstruinen opzoek naar zijn tweelingbroer en dan was er ook altijd nog de optie dat hij zich in het bos bevond. Edward hoopte maar dat Elijah gewoon thuis was want nog even en hij zou vast vriezen waar hij stond.
Gelukkig voor Edward leek er beweging te komen en hij hield zijn ogen verwachtingsvol op de deur gericht. Hij was even vergeten dat zijn tweeling ruim een kop groter was dan hij dus keek hij snel op. Waar zijn ogen precies dezelfde ontmoette. Hij voelde zich meteen weer compleet bij het aanzicht van zijn broer. Edward keek met een brede grijns toe hoe zijn broer aan het stamelen was en een paar vage gebaren maakte. Het beste antwoord hierop was hem in zijn armen te vliegen en hem voorlopig niet los te laten. Hij vloog op hem af en ondanks dat Edward misschien niet de meest gespierde jongen was -was hij zo hard op Eli afgekomen dat ze bijna op elkaar in de gang waren beland. Gelukkig leken ze nog net hun evenwicht te kunnen behouden. Niemand paste zo perfect in Edward zijn armen als dat Elijah dat deed. Als het aan Edward lag hadden ze wel uren zo kunnen staan, ze hadden immers nog best wat in te halen van de afgelopen paar jaar.
Edward nam na een tijd een stap terug en hield Eli zijn gezicht in zijn handen om hem beter te bekijken. 'Ik heb je gemist, idioot.' grijnsde Eddie naar zijn tweeling. Edward kneep zijn ogen even toe en liet zijn hand bestuderend over de wang van zijn wederhelft gaan. 'Jezus wat ben jij bleek, ik zie geen verschil met die sneeuw.' mompelde Edward. 'Je lijkt er niet eens op, je bent ook nog eens net zo koud.' merkte hij op en keek hem bezorgd aan. 'Voel je je wel helemaal goed?' vroeg hij. 'Ik weet dat ik een verschijning ben, maar je hoeft niet meteen flauw te vallen.' plaagde hij zijn broer en voelde iets tegen zijn benen op springen. Hij verplaatste zijn blik naar de grond om daar het meest schattige beestje wat hij ooit had gezien te ontdekken. 'Oh mijn god je hebt een hond.' fluisterde Edward enthousiast onder zijn adem en knielde snel neer voor het beestje. 'Hallo, en wie ben jij dan?' vroeg Edward lief kozend aan de viervoeter alvorens hij haar zachtjes aan zijn hand liet ruiken alvorens hij het beestje voorzichtig over haar vacht aaide. De kleur van de vacht was precies afgestemd op de kleur van zowel Elijah zijn haar als zijn huid en zelfs hun ogen leken dezelfde kleur te hebben. 'Ik zie al dat ik vervangen ben.' zei Edward met een speelse grijns tegen zijn broer. 'Hoe kan ik hier nou tegenop...' zei hij terwijl hij het dier nog even achter haar oor kriebelde alvorens hij weer rechtop ging staan. Al haalde dat naast zijn tweeling weinig uit, het voelde naast hem net of hij alsnog op de grond zat. 'Ga je me nog uitnodigen om naar binnen te komen of hoe zit het?' vroeg Edward met een hand in zijn zij maar nog altijd met dezelfde speelse grijns rond zijn lippen. Het was nou eenmaal een ding dat ze deden, elkaar plagen. 'Ugh, who am I kidding.' mompelde Edward alvorens hij zijn broer weer in zijn armen viel en hem nog steviger vast greep als de eerste keer. 'De horrortwins herenigd at last.' grijnsde hij en begroef zijn gezicht in de nek van zijn broer.

How far is far

5 jan 2019 - 22:32 Ethel is offline

Ethel 354

Celestia Aurora Cromwell
25 - Witch - outside with Ezran

Het was wennen voor Celestia om terug te zijn op een plek, om terug te zijn in Lunar Falls. Ze hield van het kleine stadje maar toch was het allemaal weer wennen. Vooral omdat ze er nu ook met haar broertje er was, haar broertje dat ze ontiegelijk had gemist tijdens haar reizen. Ze sprak misschien niet veel over hem maar hij spookte dagelijks door haar gedachten heen, Theodore leek het te merken dat Celestia nog niet helemaal op haar plek was in Lunar Falls gezien hij sinds hun aan komst haar helemaal niet meer met rust had gelaten. Ook nu leek Theodore haar te volgen terwijl ze van de ene kant van de kamer naar de andere kant van de kamer liep, sinds hun komst had Celestia haar koffer nog niet uit gepakt en nu was het toch eens tijd om dat te gaan doen. Eigenlijk had Celestia Ezran nu moeten helpen in de winkel maar ze was er zeker van dat als ze er met zijn tweeën de kerst versieringen op gingen hangen er meer kapot ging dan wanneer alleen een van hen dat deed. Dus ging Celestia gewoon op haar dooie gemak verder met het uit pakken van haar koffer die ze met een simpele spreuk groter had gemaakt dan hij in werkelijkheid was daar door er meer kleding uit kwam dan men ooit zou denken. Helaas was Celestia sneller klaar met uit pakken dan ze eigenlijk had gehoopt, misschien was het dan toch maar beter om Ezran even te gaan helpen. Zo gezegd zo gedaan verliet Celestia de boomhut samen met theodore die in de kraag van haar col trui zat. De boomhut bevond zich aan de rand van het bos achter de winkel van hun oom, lekker dichtbij. De kou sneed door haar kleding heen waar door ze wat sneller begon te lopen, Celestia had haar jas immers in de winkel laten hangen omdat ze had verwacht dat de kou wel mee viel maar dat bleek nog te betwisten. Het duurde niet lang voor ze via de achter deur binnen kwam en meteen door liep naar het winkeltje waar haar oom net uit kwam, de man schudde nog zijn hoofd toen hij de trap naar boven nam. Wat had Ezran nu weer gedaan?
"Wat?" vroeg ze daarom ook meteen toen ze opmerkte hoe haar broertje naar haar keek.
"Kijk wat er gebeurd zonder jouw hulp. Waar was je?"
"Niet hier," sprak ze terwijl ze mee liep met Ezran en haar jas maar aan trok.
"Wij gaan nieuwe kerstballen halen. Dat krijg je als je me niet helpt." Celestia rolde met haar ogen bij het zien van zijn tong die hij naar haar uit stak.
"Dit was waarschijnlijk ook gebeurd als ik wel had geholpen." sprak ze schouder op halend, waarna ze eigenlijk al naar de deur wou lopen.
"Opruimen!" al leunend tegen de muur aan wachtte Celestia totdat Ezran klaar was met opruimen.
"je bent wat vergeten." sprak ze waarna ze simpel haar vingers bewoog en een paar piepkleine scherven de lucht in liet bewegen om ze vervolgens naar de vuilnisbak te sturen.
"Je had mij ook gewoon kunnen vragen om het op te ruimen broertje." sprak ze met een kleine grijns waarna ze hem mee naar buiten trok.
"Zullen we eerst wat gaan drinken voor we ballen gaan halen?" sprak ze, Celestia had eigenlijk wel zin in iets te drinken.

[ bericht aangepast op 5 jan 2019 - 23:10 ]

I love you 3000 <3

6 jan 2019 - 14:11 Baxter is offline

Baxter 4988

E Z R A N "E Z" F I N C H C R O M W E L L

23 - Witch - At uncle Stan's shop

Ezran zou bijna denken dat er een vloek over hem rustte. Hij hoefde ook maar naar de breekbare vrolijk gekleurde dingen te kijken of ze braken al bijna. Zijn oom wist hoe hij was, waarom liet hij dan alsnog Ezran dit klusje klaren? Hij was overduidelijk niet gehecht aan de kerstballen anders had hij wel twee keer nagedacht voordat hij het aan Ezran over zou laten. Ezran was hier gewoon veel te lang en klungelig voor. Het winkeltje was nou eenmaal niet zo groot waardoor Ezran al praktisch bijna zijn hoofd tegen de deurposten stootte. En nu moest hij zich ook nog met een ladder verplaatsen. Want magie gebruiken was een no go blijkbaar. Best wel ironisch, aangezien het een huis enkel bewoond werd door heksen. Gelukkig had hij Bert nog, die hem tenminste niet in de steek liet. Het was duidelijk dat hij er geen zin in had maar hij had Ezran toch geholpen met de slingers ophangen. Waar het beestje nu was, Ezran had werkelijk geen idee. Waarschijnlijk zijn roes aan het uitslapen van de zware arbeid van net. Na de kleine discussie met zijn oom te hebben gehad stond nu Celestia in de deuropening. "Wat?" Ezran deed zijn verhaal over hoe hij best wel wat hulp had kunnen gebruiken. "Dit was waarschijnlijk ook gebeurd als ik wel had geholpen." Ezran rolde met zijn ogen, wel zo zodat Celestia het niet kon zien. Het was misschien wel waar, ze waren beiden op zichzelf al vrij onhandig en als beiden krachten dan gecombineerd werden leek het alleen maar erger te worden. "Een beetje morele steun was fijn geweest." mompelde Ezran. Hij kon het niet laten er nog iets over te zeggen.
Ezran wilde net de winkel met zijn zuster verlaten toen hun oom hem er aan herinnerde dat hij nog wat op te ruimen had. Al mokkend zette Ezran zich er dan maar toe en deponeerde hij de scherven van de kerstbal in de prullenbak. "je bent wat vergeten." Ezran draaide zich om en keek zijn zus aan. Hij keek toe hoe ze doormiddel van magie de laatste paar scherven naar de prullenbak bracht. "Je had mij ook gewoon kunnen vragen om het op te ruimen broertje." Ezran beet op zijn lip en keek zijn zus aan. Serieus? "Daar heb ik jou niet voor nodig, ik kan ook best een paar scherfjes in de lucht krijgen hoor." zei hij terwijl hij de scherven terug legde en deze met een knip van zijn vingers ook omhoog kreeg en weer naar de prullenbak bracht. "Zie?" zei hij met een brede grijns. Hij liep naar Celes toe wie hem vervolgens mee naar buiten trok. Ezran wist nog net zijn jas mee te trekken. "Het is alleen dat Stan ons minder van onze magie afhankelijk wil laten zijn." fluisterde hij, aangezien ze zich nu buiten bevonden. Eigenlijk snapte Ezran wel wat hun oom ermee bedoelde, maar of hij het er helemaal mee eens was -was een ander verhaal. Ezran vond het, net als zijn zus, veel te leuk hun magie te gebruiken. Natuurlijk keek hij er wel mee uit. Het was niet of hij midden op straat iedereen ging showen wat hij allemaal kon, al was dat wel leuk geweest. "Nou, u mag het zeggen, waar wilt u een drankje gaan doen?" vroeg hij aan zijn zus. Stan kon vast nog wel even wachten, het was immers zijn eigen schuld dat hij zo laat begonnen was aan de versiering, althans, Ezran er aan had laten beginnen. "Oh, say no more, ik weet het al." grijnsde hij. Achteraf gezien wist hij heel goed welke herberg zijn zus op ging noemen. Daar kwamen ze van kinds af aan al. Ezran sleepte zijn zus vrolijk aan haar hand mee alvorens hij haar iets verder op weer losliet vrolijk naar een onaangeraakt pak vers sneeuw te rennen en een enorme sneeuwbal op Celes af te gooien alvorens hij zich half achter de dichtbij staande put te verstoppen, wetend dat ze terug zou vuren. "Kom op, zusje, laat maar zien wat je kunt."

How far is far

Index RPG Actieve Topics Zoek