[RPG - 100] Highschool Killings [Speeltopic] - Speeltopics

---

INFO Oakton -      California, dicht bij Riverside -      klein stadje met zo’n 3000 inwoners, 2 lagere scholen, 2 middle-schools & 1 highschool. -      een meer: populaire zomerbesteding -      naast het meer: een klein bos, met aan de rand een krottig huis (Higgins’ house) met een plaatselijke spooklegende. In het bos zijn kampeermogelijkheden. Er is ook een plek voor een groot kampvuur (Campfire pit) -      populaire plaatsen: Suzie’s Diner, Campfire Pit, ... Oakton high STUDENTEN De school heeft zo'n 1200 leerlingen, uit Oakton en omstreken. -      Freshman: ca. 15 jaar (3de middelbaar) -      Sophomore: ca. 16 jaar (4de middelbaar) -      Junior: ca. 17 jaar (5de middelbaar) -      Senior: ca. 18 jaar (6de middelbaar) CAMPUS De school bestaat uit vijf gebouwen: -      2 lesgebouwen (1 voor de freshmen en sophomores, en 1 voor de juniors en seniors) -      een administratiegebouw -      een binnensporthal -      een zwembad. Daarnaast ligt er nog een footballfield met daarrond een renbaan en enkele tribunes. SPORT Oakton High staat ervoor bekend goede sporters voort te brengen. Ze staan vooral hoog als footballteam en op vlak van hardlopen en zwemmen. -      Football (m) -      Cheerleading (m&v) -      Zwemmen (m/v) -      Atletiek (m/v) -      Lacrosse (v) ANDERE Oakton high staat goed aangeschreven. Ze bieden een hoge kwaliteit qua lessen en inhouden, maar ook qua begeleiding. Ze zetten veel in op teamspirit en algemene ontwikkeling. Zo is er een erg actieve ouderraad. Ook de leerlingen zelf worden aangespoord om hoge resultaten te behalen en extra activiteiten aan te gaan. Er zijn dan ook enkele mogelijkheden: -      Leerlingenraad -      Feestcomité -      Sportcomité -      Wiskunde en wetenschappenclub -      Theater/dramaclub -      Kunstclub -      Debatclub -      Schaakclub -      Koor (zowel zang als instrumentaal) -      Lees/literatuurclub -      ... Senna Faulkner Senna was junior. Ze behoorde niet tot het bekende en populaire kliekje, maar stond wel bekend als een lief en open meisje, met toch een grote kenniskring. Ze deed lacrosse en zat in het koor. Senna werd voor het laatst gezien op zaterdagavond, rond 20u. Ze had net een kleine, vriendschappelijke lacrosse wedstrijd gehad in een naburig stadje. Ze was wat langer achtergebleven, wat ze heeft laten weten. Ze zou daarna nog iets laten weten om opgehaald te worden of de bus et nemen, maar dat is er niet meer van gekomen. Enkele uren later werd ze ernstig en bijna onherkenbaar toegetakeld teruggevonden in de bosjes naast de parking. Ze was toen al gestorven. De precieze omstandigheden en doodsoorzaak zijn nog niet vrijgegeven aan het publiek, wel dat ze een onnatuurlijke dood is gestorven.

ROLLEN Welke? We spelen de leerlingen van Oakton High. De moordenaar van Senna speel ik zelf, maar voor de rest kan je kiezen wie of wat (: Broers, zussen, kennissen, totale onbekenden, maakt niet uit. Lijstje -      Naam -      Leeftijd -      Jaar -      Teams/clubs -      Status -      Uiterlijk -      Innerlijk -      Achtergrond (geschiedenis, familie, eventuele connectie met Senna) -      Extra -      Relaties

Jongens ( 5 ) - Meisjes ( 5 )

♟      User - Naam - Leeftijd - Jaar - Status - Pagina ♟      Luftmensch - Ash Doe/Collins - 17 - Sr - Charming badboy - 3 ♟      Remiinds - Naam - Leeftijd - Jaar - Status - Pagina ♟      Riccardio - Lyon Michelangelo Bianchi -17 - Jr - Status - 4 ♟      xJess - Isaac Thorpe - 18 - Sr - Rich kid - 2 ♟      Fika - Caleb Elias Rodriguez - 18 - Sr - Creatieveling - 4

♟      User - Naam - Leeftijd - Jaar - Status - Pagina ♟      Ricciardo - Estrelle Aminah Karim - 18 - Sr - Cheerleader - 1 ♟      Ferdinand- Rosalina Parker-Fernandez - 17 - Sr - Status - Pagina ♟      xJess - Liz Anderson - 17 - Jr. - Status - 2 ♟      VampireMichelle - Rose Catherine Adams - 17 - Jr - Bitch - 4 ♟      Rionach - Tessa Mae Sandler - 18 - Sr. - Status - 4

REGELS -      De huisregels van Q zijn uiteraard geldig -      Maximum 2 rollen -      Geen ruzie OOC -      OOC duidelijk aangeven -      Ik open de topics, tenzij anders gevraagd -      Veel plezier!!

[ bericht aangepast op 1 mei 2019 - 22:07 ]

---

Mhm?

Rose zou een nieuw pakje sigaretten uit haar kluisje gehaald hebben en zou naar haar motor lopen om nog even te checken of ze hem goed had weggezet en daarna zou ze richting het rokersmuurtje lopen. de verdrietige beetje bedrukte sfeer binnen zou haar ongemakkelijk laten voelen dus ging ze de buitenlucht in. Met afgemeten stappen zou ze de rokersplek bereiken "Hey boys!" zei ze tegen de jongens die er stonden waarna ze een aansteker uit haar zak viste en een sigaret opstak. Rose zou haar mobiel pakken en wat foto's van een oud feest bekijken. Het was een typische feest voor meiden zoals haar: Motorraces, Jongens, Sigaretten en voor sommigen die echt gedronken hadden en dronken waren zelfs seks in de bosjes. Zelf dronk ze niet omdat ze snel weg wou kunnen op haar motor. Rose glimlachte toen ze bij een foto kwam waarop ze een sprong had gehaald over het riviertje en jongens met natte kleding en haren achter haar stonden. Ze wist nog goed dat het feest van 23:30 tot 05:30 geduurd. Met een tevreden grijns stopte ze haar mobiel weg en liet haar blik over de jongens gaan "Dus wat denken jullie van Senna's dood?" vroeg ze om toch nog een beetje vriendelijk te lijken

---

I survived because the fire inside of me burned brighter then the fire around me -Joshua Graham-

---

Estrelle zag Tessa lichtjes knikken. “Een hele rare dag, ik zal ergens een beetje blij zijn als hij voorbij is,” antwoordde Tessa. De brunette knikte. Ze sloot zich bij die uitspraak aan. Het kon misschien wat koud klinken, maar het was wel zo. De hele situatie gaf Estrelle de rillingen en een naar gevoel. ''Daar ben ik het me eens.'' antwoordde Isaac. Estrelle liet haar rugzak van de ene schouder waaraan deze hing afglijden en zette hem tegen de poot van het bankje aan. ''Absoluut.'' mompelde ze nog op de antwoorden van Tessa en Isaac.       Door het geluid van zacht geklop keek ze naar Isaac, die een grijns op zijn gezicht had. ''Wil je zitten?''. De jongen had geklopt op zijn schoot. Een glimlach verscheen er op Estrelle haar gezicht, terwijl ze plaats nam op zijn schoot. Het was niet iets nieuws dat de twee dat deden. ''Je bent een echte gentleman Isaac.'' glimlachte ze.

[ bericht aangepast op 8 mei 2019 - 20:47 ]

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

---

Lyon stopte zijn pakje sigaretten weer in zijn broekzak. ’'Kende je haar goed?’' De vraag van Caleb liet hem op kijken. Even schraapte Lyon zijn keel. ''Ja. We zijn, eh, waren bevriend.'' antwoordde hij op de vraag. Lyon was er geen fan van om zich zo zwak te voelen, nee; machteloos en boos. Hij kon niets doen aan Senna haar dood en hij had ook geen idee wie verantwoordelijk was. "Hey man,'' klonk de stem van Robert. Lyon schonk hem een voorzichtig glimlachje. ''Hi,'' begroette hij terug en de Italiaan stak ook zijn hand uit voor een handgreep als begroeting. Lyon twijfelde om te vragen hoe het ging, omdat hij het antwoord waarschijnlijk al wist. Daarom hield hij zich verder maar stil.       Lyon had Roberts hand al los gelaten toen hij zijn telefoon voelde trillen in zijn broekzak. Een bericht van Liz. << From Lizzie: Where are you? >> To Lizzie: The usual spot Na te hebben geantwoord stopte hij zijn telefoon weer weg en begroette hij Rose die erbij was komen staan. "Dus wat denken jullie van Senna's dood?" vroeg de dame. ''È merda.'' mompelde Lyon, niet specifiek bedoelt als echt antwoord op Roses vraag. Hij had zijn eerste sigaret, die nu op was, in de bloempot gedaan die gebruikt werd voor de overblijfselen van sigaretten en stopte er toen weer een nieuwe tussen zijn lippen. Vervolgens hield hij het pakje uitstekend naar de rest. ''Iemand een sigaret?''

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

---

      Naast hem verhief Lyon zijn hoofd voordat hij zijn vraag beantwoorde. ''Ja. We zijn, eh, waren bevriend.'' Caleb knikte even langzaam en richtte zijn blik op zijn zwarte Allstars, zichzelf vervloekend voor de ongevoelige vraag. Dat hij Senna niet zo goed kende betekende niet dat anderen dezelfde ervaring met de jongedame had. Hij wist ook niet zo heel goed hoe hij moest reageren. Lyon en hij waren niet echt het type vrienden die over gevoelens en dergelijke praatte.
      Precies op het juiste moment kwam Robert zich bij hen voelen. Tenminste, het was nooit echt een goed moment als de jongen zich binnen een straal van 10 meter bij Caleb bevond, maar op dit moment trok het op z’n minst de aandacht weg van zijn domme opmerking. Met een koel knikje begroette Robert Caleb. De gedachte om het gewoon te negeren schoot voor een fractie van een seconde door Calebs gedachten, maar besloot uiteindelijk om zich niet naar dat niveau te verlagen.
      Niet veel later voegde ook Rose zich bij het drietal. Ze groette hen enthousiast waarna ze direct een aansteker uit haar zak toverde. Ook hij groette haar terug nadat Lyon dat had gedaan. Vervolgens kreeg ze het voor elkaar om hen te vragen wat ze van Senna’s dood vonden. Subtiel. Even was hij bang dat de vraag verkeerd zou vallen. Voorzichtig richtte hij zijn blik weer op Lyon, om te peilen wat zijn reactie werd. Uiteindelijk namen de Italiaanse roots het over en antwoorde hij met ''È merda.'' In de tijd dat de twee bevriend waren had Caleb al enkele woordjes in het Italiaans op kunnen pikken. Dit was er dan ook een die niet onbekend voor hem was.
      Dit was wel weer genoeg gepraat over Senna. Hij schraapte zijn keel en rechtte kort zijn rug—voordat hij niet veel later weer ineen zakte—en veranderde het onderwerp. ‘'Dus, iemand nog wat van plan dit weekend?’' Vragend liet hij zijn blik even door de groep glijden.

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Mijn begroeting werd aangenomen door Lyon, maar dit resulteerde verder niet in een gesprek over meer woorden dan een simpele begroeting. Mijn onderbewustzijn was echter ook vooral geconcentreerd op de andere jongen in dit gezelschap, al probeerde ik dat te verhinderen. Als gedwongen werd mijn blik, zonder mijn hoofd te bewegen, steeds teruggetrokken naar hem. Ik wist dat dit allemaal niet zijn schuld was, maar toch was er iets in me dat boos op hem was. Tegelijkertijd was er ook een deel dat zich sympathiseerde met hem en me vertelde dat hij er niets mee te maken had. Het was als een innerlijk dilemma. "Dus wat denken jullie van Senna's dood?" hoorde ik een vrouwelijke stem zeggen, die me een beetje uit mijn hoofd haalde en weer iets meer bij de werkelijkheid haalde. Ik lachtte schamper. Verder was niet van plan antwoord te geven op deze vraag, mijn vrienden duidelijk ook niet. Behalve een "È merda.'' kwam er geen verdere reactie uit. Praten over Senna voelde raar, zeker met het woord "dood" erachter. Het was iets wat ik me niet kon bevatten. Eerder was ze nog zo springlevend. Hoe kon het dan zijn dat ze er nu niet meer was? Het leek een grote leugen allemaal. De volgende vraag die de groep ingestuurd werd, was van Caleb. ‘'Dus, iemand nog wat van plan dit weekend?’' Opnieuw kwam er een wrang lachje uit mijn mond. Het weekend, ik wist niet eens welke dag het vandaag was. Al snel kwam in me op dat het maandag was, door te denken over de dagen die eerder geweest waren. Maar aan die dagen wilde ik niet denken. Het waren de dagen waarin ik met Senna was, ik alles verprutste en die rotzak er voor gezorgd heeft dat ze er niet meer was. Ik vond het een stomme vraag eigenlijk. Natuurlijk, zijn leven ging gewoon door. Het voelde alsof dat van mij stil bleef staan. Waarom zou ik bezig willen zijn met het weekend? Oh ja, gezellig leuke dingen doen met vrienden en familie, terwijl Senna dat nooit meer kan. Leek me nogal ongepast. "Wat ga jij doen dit weekend dan?" hoorde ik mezelf vragen, de vlaag boosheid had blijkbaar de overhand genomen. "Lekker feestvieren, terwijl Senna in de koude aarde wordt gelegd?" Ik schrok van mijn eigen opmerking en leunde even tegen het muurtje aan. Ik had hem nooit zo willen aanvallen.

[ bericht aangepast op 10 mei 2019 - 9:33 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

"Lekker feestvieren, terwijl Senna in de koude aarde wordt gelegd?" zei een jongen. Rose zou een beetje apart naar de jongen kijken "waar komt die opmerking vandaan een beetje respect voor de doden mag wel hoor en anders voor hun familie!" Ze zou hem boos aankijken maar daarna op de vraag ingaan 'wat gaan jullie dit weekend' ze haalde haar schouders op "waarschijnlijk ga ik thuis wat dingen doen iemand misschien zin om langs te komen?" vroeg ze daarna omdat ze wel zin had in wat gezelschap aangezien haar vader op zakenreis was ze gooide haar sigaret op de grond en trapte hem uit met haar motorlaars waarna ze hem in de bloempot gooide

[ bericht aangepast op 10 mei 2019 - 11:28 ]

---

I survived because the fire inside of me burned brighter then the fire around me -Joshua Graham-

Hij moest moeite doen om niet met zijn ogen te rollen. Hij ergerde zich soms rot aan Rosa's achterdocht, ongeacht of die ook gegrond was of niet. En dat was het, dat wist Ash ook wel. Maar toch.       "Heb je nog één sigaret voor me? Als ik weer nieuwe heb houd je ze tegoed." Ash draaide zijn hoofd richting Liz en trok spottend een wenkbrauw op. Het was een mooie afleiding, daar niet van.       "Sure," mompelde hij. Hij viste zijn pakje uit zijn broekzak en gooide het naar het meisje op de muur. Ondertussen blies hij zelf nog wat rook uit en keek wat in de verte. Het plekje was verstopt voor pottenkijkers, maar je kon er omgekeerd best veel zien. Of toch als je graag naar de sportvelden keek. Er was momenteel niemand, wat uitzonderlijke was voor Oakton High. De avondtrainingen zouden wel doorgaan, en Ash herinnerde zich plots dat hij zijn zwemspullen vergeten was. Hij vloekte zachtjes en merkte maar nauwelijks hoe Rosa hem en kus gaf.       "Denk je dat Coach het zou geloven als ik zeg dat ik mijn spullen vergeten ben, omdat ik te aangedaan ben door die hele shit?" vroeg hij, vooral aan Rosa, al blikte hij ook naar Liz. Het volgende moment betrok zijn gezicht, omdat hij het idee al had afgedaan. Als er één ding was dat hij erg moeilijk kon tonen, dan was het dat hij aangedaan zou zijn. Dat hield hij nooit vol. Ash blies opnieuw een wolk rook uit en gooide zijn peuk op de grond. "Nah," mompelde hij zachtjes.

---

Mhm?

---

Ash trok zijn wenkbrauw spottend op, waardoor een ongemakkelijk gevoel haar bekroop. Zo slecht was het toch ook weer niet? Toen hij dan toch 'sure' mompelde en zijn pakje naar haar toegooide, graaide ze het pakje uit de lucht. Ze haalde er een sigaret uit en stak die aan, waarna ze het pakje weer terug gooide zijn kant op.       'Hoe gaat het, Liz?' vroeg Rosa ineens waardoor Liz haar hoofd oprichtte en haar blik liet rusten op de dame. Ze haalde haar schouders lichtjes op en sloeg haar blik wat neer - deze keer niet om hetgeen wat ze met Ash deed maar om het hele gebeuren waar ze nu weer aan herinnerd werd.       ''Kan beter,'' antwoordde ze uiteindelijk eerlijk. ''Ik snap dat iedereen erom wil rouwen maar de constante herinnering eraan helpt niet.'' Ze haalde haar schouders wat op. Ze wilde er nog aan toevoegen dat het gezelschap van Ash daarom zo fijn was maar dan zou ze zichzelf verantwoorden waarom ze bij Ash was - en dat zou alleen maar verdacht zijn. Ze had immers geen reden nodig om met hem om te gaan als vrienden.       "Denk je dat Coach het zou geloven als ik zeg dat ik mijn spullen vergeten ben, omdat ik te aangedaan ben door die hele shit?" Liz trok haar wenkbrauwen op en wilde antwoord geven toen Ash dat zelf al deed. ''Nah,'' Ze schudde haar hoofd ook lichtjes.       ''Ik zou er niet van uitgaan,'' antwoordde ze zacht. Het idee van een training zorgde ervoor dat ze weer aan haar eigen training dacht. Het zou haar eerste training zijn zonder Senna. Haar blik gleed naar haar telefoon, die trilde. From LIon: The usual spot To LIon: I need help, ongemakkelijke situatie. Rookdeur? Please? I'll buy you lunch. Ze zou er alles voor over hebben als hij haar nu kwam redden uit deze situatie. Ze keek weer op naar Rosa en glimlachte lichtjes naar de dame.       ''Jij kende Senna niet, toch?''

---

De vraag van Rose had een vlaag van irritatie opgeleverd bij Lyon. ‘'Dus, iemand nog wat van plan dit weekend?’' vroeg Caleb aan de groep en Lyon was hem dankbaar. Hij liet zijn schouders wat losser hangen, niet eens wetende dat zijn spieren daar waren samengetrokken, en een zachte zucht van opluchting verliet zijn mond. Lyon had amper plannen dit weekend, zijn moeder had nachtdienst; dus als hij thuis bleef zou hij erg stil moeten zijn in het huis. Al zijn vader en de andere brandweermannen al hadden gezegd dat hij zaterdag prima kon komen op de kazerne. Een aanbod waar hij nog over na aan het denken was. ''Niet echt, jij?'' antwoordde de jongen dan ook maar. "Wat ga jij doen dit weekend dan? Lekker feestvieren, terwijl Senna in de koude aarde wordt gelegd?" De opmerking van Robert zorgde ervoor dat Lyon kort terugdeinsde, al was het maar één seconde. De Italiaan legde zijn hand even op de schouder van Robert.       "Waar komt die opmerking vandaan een beetje respect voor de doden mag wel hoor en anders voor hun familie!" antwoorde Rose op Robert. Lyon beet op het binnenste van zijn wang, om hemzelf tegen te houden om een snauwende opmerking te maken. De dame werkte op zijn zenuwen en al helemaal omdat ze niets wist over hoe goed Robert, Senna kende. Hij wilde bijna zijn mond eindelijk opentrekken, totdat hij zijn telefoon weer hoorde. << From Lizzie: I need help, ongemakkelijke situatie. Rookdeur? Please? I'll buy you lunch. >> To Lizzie: I'm on my way, je prins op het witte paard komt eraan.       Zodra hij het bericht had verstuurd keek hij op naar de groep. ''Ik moet Lizzie redden. Laters.'' mompelde hij, voordat hij wegliep richting de rook deur. Eenmaal aangekomen daar, had hij het voor elkaar gekregen om een kleine glimlach op zijn gezicht te laten verschijnen. Hij ging naast de brunette staan en legde zijn arm over haar schouders. ''Liz, ik heb je hulp nodig.'' zei hij als excuus om haar mee weg te lozen bij Ash en Rosa vandaan.

[ bericht aangepast op 17 mei 2019 - 15:29 ]

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

• Cheerleader • 18 • w/ Isaac & Estrelle •

      ”Daar ben ik het mee eens,” stemde Isaac met haar in.
Een kleine glimlach vormt zich rondom haar lippen als Tessa heel even opkeek naar de jongen langs haar, maar werd haar aandacht al gauw terug gebracht naar Estrelle die eveneens een instemmend gemompel liet horen op de brunette haar eerdere woorden.
      ”Wil je zitten?”
Kloppend met een hand op zijn schoot blikte Isaac grijnzend op, waarop Tessa toch even moest grinniken terwijl ze licht met haar hoofd schudden. “Je bent een echte gentlemen, Isaac,” glimlacht Estrelle ondertussen. “En een heuse charmeur,” plaagde Tessa de jongen zacht, waarop ze hem een zachte duw met haar schouder zag. Ondertussen gleed haar blik weer over het plein voor hen heen en kauwde ze zo nu en dan een keer bedenkelijk op de binnenkant van haar wangen. “Hebben jullie al plannen voor straks?” klinkt het na een paar korte, bedenkelijke minuten waarin Tessa verschillende dingen in gedachten had gehaald die ze later op de dag nog zou kunnen doen, weinig van deze bleven echter hangen omdat ze er simpelweg toch geen zin in leek te hebben. Echt alleen zijn wilde ze nu ergens niet, maar deze sfeer was er ook een die ze voor heel even van zich af wilde schudden later op de dag. Het was al erg genoeg.


[Kakpost.Sorry.]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

      Zijn vraag leek alsnog niet helemaal lekker te vallen in het gezelschap. DE vijandige ondertoon in Roberts lachje maakte dat al snel duidelijk. Vanaf dat moment leek alles versnel afgespeeld te worden. ‘'Wat ga jij doen dit weekend dan? "Lekker feestvieren, terwijl Senna in de koude aarde wordt gelegd?" Snauwde de jongeman naar hem.
      Caleb was niet het type jongen dat zulke opmerkingen langs zich heen liet gaan. Hij was het type dat direct in de tegenaanval ging en dat was precies wat er weer gebeurde. Zo ging het altijd, en negen van de tien keer had hij er achteraf spijt van. Achteraf was natuurlijk makkelijk praten.
      Met op elkaar geklemde kaken wist hij zich lang genoeg in te houden om eerst onverschillig zijn sigaret uit te drukken in de plantenbak, om vervolgens zijn blik langzaam te wendden tot Robert. Met zijn blik strak op de jongeman gericht opende hij zijn mond om in de aanval te gaan. Alsof het jou wat boeit, hoeveel gaf je nou echt om haar? De woorden lagen al klaar op zijn tong. Alle factoren die een rol speelde in deze situatie deden hem momenteel even niet toe. Sterker nog, ze kwamen helemaal niet in hem op en dat was de fout die hij al zoveel keren eerder was begaan. Zich laten leiden door emoties.
      Maar voordat hij zijn eigen graf kon graven legde Lyon zijn hand op de schouder van Robert. Een gebaar zo simpel, maar het bracht Caleb met een harde klap terug naar de realiteit. De jongeman had zojuist zijn ex-vriendin verloren en het bleef hem achtervolgen. Overal werd er gesproken over Senna. Mensen die haar kende, mensen die haar helemaal niet kenden. Iedereen had wel een mening en niemand hield zich in. School moest momenteel een hel zijn voor de jongen, dat kon niet anders. Van afleiding was geen sprake als je op elke hoek geconfronteerd wordt met de pijnlijke waarheid. En daar bovenop liepen er ook nog klojo’s rond zoals Caleb die even doodleuk over het weekend beginnen. Lekker bezig man.
      Ondertussen had Rose ook haar mond opengetrokken, maar wat ze precies zei drong niet eens bij hem binnen. Caleb was maar met één ding bezig: zijn schaamte. Hij voelde de spanning en woede van zich afglijden, wat genoeg plaats creëerde voor de schaamte die hij voelde. Uiteraard besloot op dat moment ook Lyon ervandoor te gaan. Smekend keek hij de jongeman na. Het liefste ging hij de jongeman achterna, maar dat kon hij al helemaal niet maken.
      Hij keerde zich weer terug naar de rest voordat hij begon met spreken. ‘'Luister, ik begrijp dat je je fucking kut voelt, en dat is waarschijnlijk lichtjes uitgedrukt, maar heb je liever dat we het hier 24/7 over Senna hebben of niet?’'

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Ik voelde een hand op mijn schouder die van mijn vriend Lyon moest komen. De spanningen in mijn lichaam namen iets af. Ik had spijt van de opmerking, het was niet alsof Caleb hem of Senna aangevallen had, verre van zelfs. Toch voelde het verkeerd. De opmerking van Rose bracht mijn bedaren echter weer tot het tegengestelde. "Waar komt die opmerking vandaan? Een beetje respect voor de doden mag wel hoor en anders voor hun familie!" Ze moest eens weten waar ze het over had. Alsof zij veel respect had voor Senna, ze kende haar waarschijnlijk niet eens. De twee waren echt niet types die veel met elkaar om zouden gaan. Ik rolde even met mijn ogen. Lyon leek ondertussen bezig te zijn met hele andere dingen, want hij liet ons weten de groep te verlaten. Met een korte toelichting was hij even snel verdwenen als Rose haar oordeel eerder geveild had. Ik richtte mijn aandacht weer op de groep, voor hoeverre mijn volledige aandacht deze dag aanwezig was. Er was iets veranderd in Calebs gezichtsuitdrukking. ‘'Luister, ik begrijp dat je je fucking kut voelt, en dat is waarschijnlijk lichtjes uitgedrukt, maar heb je liever dat we het hier 24/7 over Senna hebben of niet?’' Ik verbaasde me over deze opmerking. Eerlijk gezegd had ik iets veel fellers verwacht, gezien de opmerking die ik eerder op hem gevuurd had, hoewel ergens een beetje gemeend, niet de aardigste was geweest. Ik keek even naar mijn schoenen en knikte. "Je hebt gelijk" zei ik, terwijl ik hem voorzichtig aankeek. "Ga jij nog wat doen dit weekend?" Ik lachtte schampachtig, een lach voor de vorm - ik vroeg me af hoe ik ooit zou kunnen lachen. Het voelde niet of dat ooit weer zou mogen, niet voordat of Senna weer zo leven - onmogelijk, een realisatie die pijn deed, of de moordenaar achter slot en grendel zat. Ik probeerde mijn gedachten aan de kant te zetten, hoewel dat vrij onmogelijk was op dit moment.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Rose zuchtte “Jullie doen allemaal alsof ik geen gevoelens heb en alsof ik nog nooit iemand dichtbij heb verloren! Sommigen van jullie weten het misschien niet maar bij iedere doodde die valt, bij iedereen die sterft begrijp ik de mensen wie om ze treuren als die ook echt iets te treuren hebben! Ik begrijp ze want ik heb het zelf allemaal meegemaakt! Ik begrijp ze en ik weet misschien wel beter dan sommigen van jullie dat het niet zo weer weg is!” Deze ene keer waren haar woorden van echte gevoelens, van echte woedde en verdriet. Een traan gleed over haar wang waardoor ze de jongens even de rug toe keerde. Het was ook voor 1 van de grootste bitches van de school moeilijk om emoties te tonen. Ze ademde even frisse lucht in en veegde de opkomende tranen weg. Ondanks dat Senna niks voor haar betekend had snapte ze het verdriet echt wel. Je kon veel van haar denken. Maar als je haar beter kende wist je dat ze alleen maar een bitch is om haar gevoelens weg te laten

[ bericht aangepast op 19 mei 2019 - 21:56 ]

---

I survived because the fire inside of me burned brighter then the fire around me -Joshua Graham-

---

      Hij probeerde de reactie van Robert te peilen, maar slaagde daar niet helemaal in. Ging hij exploderen of was alles nu weer goed? Caleb bereidde zich voor op het ergste, maar dat moment bleek niet te komen. Roberts blik dwaalde voor een moment af naar zijn schoenen voordat hij zijn blik weer voorzichtig op Caleb richtte. Zelf wendde hij op dat moment zijn blik betrapt weg, richting zijn pols. Het vertrouwde aanzicht van de zwarte lijnen lieten zijn mondhoeken omhoog krullen. Niet per se omdat de tatoeage zo’n grappig gezicht was maar eerder vanwege zijn eigen reactie. Waar hij net de andere jongeman nog strak aan kon kijken, kreeg hij het nu niet eens voor elkaar om oogcontact te behouden. Dat terwijl het ‘incident’ nu toch al een tijdje geleden was. Desondanks had Caleb de controle nog niet helemaal terug.
      ’'Ga jij nog wat doen dit weekend?’' Vroeg Robert in combinatie met een niet al te overtuigende lach.
      Hij had graag een beter antwoord willen bieden, maar dit was alles wat hij had. Inmiddels kon hij de ander weer fatsoenlijk aankijken -en deed hij dat dus ook- waarna hij even kort met zijn hoofd schudde. ‘'Nope, er staat niets op de planning.’' Hij kon het niet laten om er wat aan toe te voegen. ‘'Dus ook geen feestjes.’' Ondertussen pakte hij zijn tas op om zijn pakje sigaretten weer tevoorschijn te halen. Hij vistte er een uit voor zichzelf en plaatste die tussen zijn lippen. Even twijfelde hij of hij Robert en Rosa ook een sigaret zou aanbieden. Normaal gesproken had hij absoluut geen moeite met delen, maar dit waren niet echt de mensen. Uiteindelijk stak hij het pakje uit. ‘'Jullie ook?’'
      Op hetzelfde moment slaakte Rosa een diepe zucht en stortte ze haar gevoelens de groep in. Verbaasd keek hij haar aan, waarbij hij kort een blik uitwisselde met Robert. Als er iets was wat hij totaal niet aan had zien komen dan was het deze reactie wel. Hij bleef dan ook stil toen ze eenmaal klaar was, oprecht niet wetende hoe hij hier op moest reageren.

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Liz keek naar Rosa en die laatste beet toch weer even op haar onderlip. Liz kende Senna vrij goed, dacht ze. 'Kan beter. Ik snap dat iedereen erom wil rouwen maar de constante herinnering eraan helpt niet.'       Begrijpelijk knikte Rosa even, maar ze reageerde verder niet meer. Weer viel er een stilte. Rosa had echt het gevoel dat ze iets verstoord had tussen Liz en Ash, en ze kon haar vinger er maar niet op leggen. Ze had vermoedens, maar probeerde die zo goed mogelijk te negeren.       'Denk je dat Coach het zou geloven als ik zeg dat ik mijn spullen vergeten ben, omdat ik te aangedaan ben door die hele shit?' vroeg Ash na een korte stilte. Rosa kon niet eens antwoorden want hij mompelde alleen maar een 'Nah' en ze zuchtte kort en staarde naar zijn uitgetrapte sigarettenpeuk op de grond. Om maar wat te doen te hebben, greep ook Rosa naar haar telefoon en zag een bericht van haar moeder. Ze was zo bang geworden door wat er gebeurd was, dat ze het liefst haar dochter de hele dag aan de lijn hield. Rosa werd er gek van. Ze snapte dat ze bezorgd was, maar ze berichtte Rosa om het kwartier om zeker te weten dat ze nog leefde. Zuchtend stopte ze haar telefoon weer weg, waarna ze uit haar gedachten werd getrokken door Liz' stem:       'Jij kende Senna niet, toch?' vroeg het meisje. Rosa keek even op naar haar en schudde toen haar hoofd.       'Niet echt,' gaf ze toe en ze haalde haar schouders op en even keek ze weer naar Ash. 'Maar dat maakt het niet minder erg.' Op dat moment ging de deur open en stond Lyon ineens voor haar.       'Liz, ik heb je hulp nodig.'       Rosa glimlachte kort en leunde tegen de muur achter zich aan, waarna ze naar Liz en Lyon keek. Hopelijk zorgde dit ervoor dat de ongemakkelijke stilte oploste, want die knoop in haar maag was in de afgelopen minuten nog niet minder geworden.

---

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.