[RPG • 0] Experium || 38 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • [Onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 7 feb 2021 - 0:11 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Goed punt. Al was dat toch anders. Dat had nog steeds meer als een uitdaging gevoeld – niet als iets… romantisch. Hij leunde dichter naar zijn vriend toe, zocht in het duister zijn lippen en kuste hem teder.
      ‘Een huwelijksaanzoek, hmm?’
      Zijn hart smolt bij de gedachte dat het überhaupt iets was wat in Jester naar boven kwam. Dat hij echt voor altijd bij iemand als hij zou willen blijven.
      ‘Ze hadden hier geen mooie ringen,’ antwoordde hij, terwijl hij kusjes langs Jes’ kaak plaatste. ‘En de avond was zo al zwaar genoeg voor dat tere hartje van mij.’
      Zijn vingers vlochten zich langs Jesters pols en hij legde zijn handpalm tegen zijn borstkas, over zijn hart, dat ook nu weer tekeerging alsof het een pilletje had geslikt.
      ‘Voel maar. Dat ding probeert er al de hele dag uit te springen

[ bericht aangepast op 7 feb 2021 - 19:53 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Klaus tekende enthousiast vier bollen in het zand en verbond ze met een lijn. "Luister. Er is meer aan leven en dood, dan gewoon doodgaan," zei hij grijnzend. Zijn theorie had zich bewezen, hij had het gevoeld op het moment dat hij het kleine ottertje vast had gehouden. "Elk wezen heeft - ik noem het maar, vier soorten lichamen." Klaus wees met zijn stok naar het eerste bolletje. "Het stoffelijk lichaam, dat laten we achter als we doodgaan hier op aarde. Dat is ook het lichaam wat ik kan besturen met mijn gave." Klaus wees naar de volgende twee bolletjes, die hij met een lijn in het midden van het vierkant met elkaar verbonden had. "Dan heb je het geestelijk lichaam en het ziel-lichaam. Samen vormen zij zeg maar je persoonlijkheid." Klaus wees naar het laatste bolletje. "En het sferen-lichaam. Daar ga je naar toe als je het stoffelijk lichaam achter laat. Het witte licht noemen mensen het ook wel."
      Klaus hupste op en neer en legde een hand over Evelin haar pols. Onder zijn hand voelde hij dezelfde levensenergie gonzen als hij bij de kleine otter voelde. Demetrius en Evelin deelden dezelfde energie. Ze roken ook hetzelfde, naar zonnebloemen. "Je vertelde me dat de otter er opeens was, nadat je die planeet had verlaten. En sindsdien deed je een beetje vreemd. Je was veranderd. En ik snap het nu. Op die planeet moet er een wig zijn gekomen tussen jouw geestenlichaam en je ziel-lichaam. Om een of andere reden heeft jou ziel-lichaam een eigen stoffelijk lichaam gekregen. Jullie leven apart van elkaar, maar zijn nog altijd verbonden. Want je voelt en misschien ziet ook nog alles wat je ziel-lichaam voelt of ziet." Klaus keek op naar zijn vriendin. Deze ontdekking maakte Evelin opeens tien keer interessanter dan ze al was geweest. Hij bekeek het meisje met nieuwe ogen, alsof Evelin opeens wereldvreemd van hem was. "Dus als je gewoon wat meer naar hem luistert en samenwerkt, dan heb ik de oude Evelin terug." De oplossing was simpel. Nu hij achter het probleem was, was er niets simpeler dan dat.
      Klaus keek even naar beneden naar het diertje in zijn handen. Een ziellichaam. Als hij nu het ottertje om zeep zou helpen, zou dan alleen het stoffelijk lichaam van de otter sterven of zou het andere stoffelijke lichaam ook sterven, aangezien geest en ziel met elkaar verbonden waren. Of zou misschien alleen het ziel-lichaam sterven en teruggaan naar de sferen, waardoor stoffelijk en geestelijk zelf overbleven hierachter.
      Voor een moment was hij in staat om het ottertje om zeep te helpen, om de theorie te testen. Maar direct stapte hij van die gedachte af. Als hij de otter zou vermoorden en hij stond in verbinding met Evelin had hij grote kans dat hij ook zijn vriendin vermoordde. En hij kon haar niet terughalen. Als ze de sfeer eenmaal zou betreden was ze onbereikbaar voor hem. En het aardse leven was toch wel prettig met iemand om tegen te praten. Hij keek met een glimlach naar Evelin op, hopende dat ze een stuk vrolijker zou zijn dan eerder, omdat hij met de oplossing was gekomen. Maar in haar ogen zag hij alleen angst en onbegrip glimmen. Ze begreep hem niet. Of misschien dacht ze dat hij gek was, dat gebeurde hem wel vaker.
      "Mag ik Demetrius van je terug?" Klaus stak het ottertje naar voren en overhandigde het kleine dier terug aan zijn vriendin. Evelin deed direct een paar stappen achteruit. "Bedankt, Klaus. Maar misschien is het beter als ik ga."

---

It's never gonna happen, Guys.

      Zijn vriend straalde warmte uit als een kacheltje en zijn huid gloeide. Onder zijn vingertoppen kon hij Onyx' hart inderdaad overuren voelen draaien, alsof het zijn uiterste best deed zich een weg vrij te drillen en te ontsnappen. 'Goeie goden, hoe houden die arme ribben van je dat vol?' vroeg Jester lachend. Hij schoof zijn hand een stukje opzij en leunde naar voren om een kus op Onyx' borst te drukken. 'Zo, hebben die ook weer wat aanmoediging.' Hij kuste Onyx' borst nog eens.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het was drie uur ’s nachts. Zebediah was teruggegaan naar zijn paleis, had zichzelf daar een glas whisky ingeschonken en nagedacht over wat hij met Nish wilde. Destijds was het volkomen onverwacht geweest dat de jongen aan zijn plan weigerde mee te werken. Zijn verwijt om wat hij Fox had aangedaan was als drukken op een open wond geweest, maar hij had daar niet langer bij stil willen staan en zichzelf ervan overtuigd dat hij Nish vroeg of laat wel tot medewerking kon dwingen.
      Dwingen pakte echter nooit goed uit – dat wist hij ook wel.
      Hij had alleen gedacht dat het langer zou duren voordat Nish zich echt van hem af zou keren. Zijn dreigementen waren echter menens. Althans – zo had Nish ze moeten opvatten.
Nú Onyx van school laten sturen leek hem alleen geen goed idee. Dan stond Jester juist op scherp – en die jongen was nog niet dood. Eerst zou hij wachten totdat Dezi haar taak wel volbracht had. Daarna had Onyx toch maar een klein zetje nodig. Dan viel het ook niet zo op.
      Maar er waren ook wel andere manieren waarop hij Nish zijn verraad betaald kon zetten. Manieren waar hij ook zijn voordeel mee kon doen, zonder dat er per se iemand uit de weg werd geruimd. Tenslotte moest hij zich nu even op de vlakte houden, zeker totdat Yrla Romeo had gevonden.
      En hij was lang genoeg een Rhino geweest om te zien wat iemand óók kon breken – behalve toekijken hoe een ander gebroken werd. Een donkere glimlach krulde om zijn lippen.
      Het was laat genoeg om te vertrekken. Hij liep naar de cel van Kris toe, pakte de veiligheidsband die aan de buitenmuur hing en riep zijn teleporteur bij zich.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx ademde scherp in toen Jes’ lippen zijn borst raakten. Een warme gloed trok door hem heen. Hoe erg had hij hier wel niet naar verlangd?
      ‘Volgens mij kunnen die nog een stuk meer aanmoediging gebruiken,’ mompelde hij. Zijn hand dwaalde over Jesters zij tot hij de zoom van zijn shirt vond en zijn hand eronder liet glijden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      'Hmm, denk je?' Jester duwde zichzelf overeind op een elleboog om wat dichterbij te schuiven en legde zijn oor tegen Onyx' borst aan en luisterde ernstig naar zijn bonkende hartslag. Zijn eigen was er in alle eerlijkheid niet veel beter aan toe met die move. Jester klikte met zijn tong en kwam weer iets omhoog om Onyx aan te kunnen kijken. 'Ja, je hebt gelijk,' knikte hij, en trok een mondhoek op. 'Zal ik wat aan doen.' Langzaam boog hij zich naar voren en kuste Onyx' borst nog eens. En nog eens. En daarna ietsje hoger, op zijn sleutelbeen. Toen in zijn hals, op zijn kaak tot hij bij zijn lippen was aangekomen, en daar maar al te graag bleef hangen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Klaus zweverige praat was iets wat ze absoluut niet kon hebben. En hoewel ze haar vriend met Demetrius had vertrouwd, was ze steeds onzekerder geworden toen ze die fanaat blik in zijn ogen zag. De manier waarop hij altijd keek als hij bezig was met zijn gave. Ze was bang dat de jongen zomaar Demetrius zou omleggen en ze zou niet meer weten hoe zonder de otter verder te moeten.
      "Nee, wacht. Ik wil je alleen maar helpen." De hand van Klaus voelde als een soort klem die haar terugtrok het zand in. De blik van eerder was weer weggezakt en had plaatsgemaakt voor de vriendelijke, dromerige glimlach die ze van hem gewend was. Het was die glimlach die haar overhaalde om toch te gaan zitten. Ze wist niet zo goed waar Klaus heen wilde met zijn verhaal, maar Klaus had wel vaker vage verhalen. Ze was gekomen om gewoon even met hem te praten, over wat ze met Yrla moest doen, over hoe haar dag was geweest. Maar Klaus had blijkbaar een heel ander idee dan dat gehad.
      "Oke, ik leg het anders uit," zei hij meer tegen zichzelf. Klaus draaide zo abrupt naar haar om, dat Evelin opnieuw schrok. "Je weet dat mijn gave te maken heeft met leven en dood. Ik kan de lichamen van de dode dieren weer tot leven wekken als ik dat wil. Maar het heeft ook te maken met dat ik het leven ook kan voelen." Evelin voelde dat haar emoties iets rustiger werden, nu Klaus zo rustig verder vertelde. "Iedereen heeft een bepaalde levensenergie en ook een geur. Jij ruikt naar Zonnebloemen, Goliath naar zweetvoeten en Nish bijvoorbeeld naar rook van een brandend houtvuur." Klaus wees even naar Demetrius, die zich in haar handen had opgerold tot een bolletje. "Jij en de otter delen dezelfde energie en hebben dezelfde geur. Wat dus wil zeggen dat jullie eigenlijk een zijn. Hij is jou." Evelin keek even nieuwsgierig naar het beestje in haar handen, terwijl ze de woorden probeerde te volgen die Klaus zei. "Je zei dat je je de laatste tijd nogal eenzaam voelde. En dat je je niet helemaal meer jezelf voelde, dat je het lastig vond om met mensen te praten."
      Evelin voelde een blos op haar wangen komen. "Heb je dat gehoord dan?" vroeg ze zachtjes. Ze had het idee dat ze tegen Klaus aan had zitten kletsen, maar Klaus had weinig teruggezegd of misschien soms een vraag gesteld, maar ze had niet echt het idee gehad dat hij ook echt luisterde. "Natuurlijk," zei de jongen verbaasd terug. "Je vertelde dat het voelde alsof je een deel van jezelf was kwijtgeraakt na die sprong, en ergens is dat ook gebeurd. Demetrius is een deel van jou, alleen is hij nu los van jou. En samen zijn jullie Evelin. Zonder de otter ben je alleen maar Eve, zeg maar."
      Evelin haar hoofd tolde. Het voelde als een waslijst van informatie wat Klaus opeens op haar losliet, zomaar vanuit het niets. Ze was helemaal niet klaar geweest voor een gesprek als deze. "Je kon met hem praten toch?" vroeg Klaus naast haar nieuwsgierig. Evelin knikte alleen als antwoord op zijn vraag. "Nou, misschien moet je dan vaker naar hem luisteren. Dat zal dan de oplossing zijn." Evelin keek even met opgetrokken wenkbrauw opzij naar Klaus. Zoals hij het liet klinken, was het allemaal vet makkelijk. Maar ze geloofde niet dat het de oplossing was. "Maar hij zegt soms hele domme dingen." Klaus haalde als antwoord zijn schouders op. "Dan doe je hele domme dingen. Beter proberen dan niet gedaan hebben toch?" Daar had ze dan weer geen weerwoord op. Ze wist niet zo goed wat ze met zijn antwoord moest. "Maar wat zullen andere mensen dan wel niet van me denken?"
      Dat was de vraag die haar het meest dwars zat. Ze durfde niet altijd de dingen van Demetrius uit te proberen, bang volledig voor aap te staan. "Wat kan jou dat schelen. Als je maar tevreden bent met jezelf, dan kunnen andermans meningen je niets doen." Het viel even stil tussen hen. Evelin was nog steeds in de wilde weg aan het zoeken wat de jongen naast haar allemaal verkondigd had. Het klonk als een of ander advies, maar tegelijkertijd wist ze niet wat ze met dit ongewilde advies aanmoest. Het was niet waar ze op dit moment echt naar gevraagd had. En toch..
      Evelin liet haar ogen over de otter gaan. Had Klaus gelijk?

[ bericht aangepast op 7 feb 2021 - 20:54 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Steeds als hij dacht dat hij zich niet gelukkiger kon voelen, bewees Jester hem het tegendeel. Zijn huid brandde aangenaam waar Jesters lippen langs streken en hij voelde de opwinding toenemen. Hij beantwoordde zijn kus gretig en zuchtte zachtjes toen Jesters lippen naar zijn hals afdwaalden.
      ‘Ik hou van je,’ fluisterde hij. ‘Gast je hebt geen idee wat je met me doet.’
      Zijn hele lichaam voelde als een oven en hij kon zich niet voorstellen dat Jester het ooit nog koud kon hebben zolang hij zich op dezelfde verdieping bevond. Zijn hand schoof verder onder zijn shirt, volgde de spieren, de soepele warme huid.
      ‘En doe dat fucking shirt uit.’ Hij ving Jesters lip tussen zijn tanden toen die hem weer wilde zoenen en trok er zachtjes aan voor hij zijn tong weer langs de zijne wond.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Jester grijsde tegen Onyx' lippen en liet zijn handen door zijn haren glijden. 'Je hebt zelf ook handjes,' fluisterde hij terug.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Maar geen geduld meer,’ antwoordde Onyx toen een nieuw soort honger hem overmeesterde. Te lang en te hevig had hij hiernaar verlangd. Zoenend duwde hij zijn vriend op zijn rug. Zijn handen klemden zich om de hals van het shirt en hij grijnsde tegen Jesters lippen toen hij zijn shirt openscheurde. Als Jester al had willen protesteren, stierf dat protest op zijn lippen toen Onyx hem in zijn nek zoende en vandaar verder naar beneden, over de huid die hij net ontbloot had. Het broeide onder zijn lippen. Met zijn vingers trok hij het shirt verder uit elkaar totdat de twee flappen naar de zijkanten wegzakten en hij kuste ieder stukje huid tot aan de rand van zijn broek. Flitsen schoten door zijn hoofd van de droom die hij had gehad, maar hij schudde het uit zijn gedachten. Dat hoefde niet nu. Zijn hart dreunde nu al zwaar in zijn borst, laat staan als hij daaraan begon. Terwijl hij zich weer een weg naar boven kuste, streek hij met zijn vingers langs de binnenkant van Jesters arm, op zo’n manier dat hij voelde dat de jongen kippenvel kreeg.
      Hij boog zich weer over Jesters gezicht en schoof één hand in zijn haren.
      ‘En?’ vroeg hij hees. ‘Kun je je nog herinneren wat kou is?’
      Hij plantte een vederlichte kus op zijn lippen en bleef toen met zijn gezicht boven dat van Jester hangen, in het schemerdonker kon hij nog net zijn ogen zien.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna was de hele avond weg. Fayr zat met meditatieve muziek in haar oren al een halfuur stil achter haar bureau zonder een nieuwe steek geborduurd te hebben op de zoom van de jurk waar ze mee bezig was. Ze kon haar hoofd er eerlijk gezegd niet bijhouden en haar gedachten dwaalden steeds af. Ze wist niet waar haar vriendin was, maar het nare gevoel in haar onderbuik had een heel donkerbruin vermoeden.
      De Rhino.
      Met een abrupt gebaar legde ze haar naaiwerk weg.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Goden, hij kon zich niet eens herinneren wat wóorden waren. De hitte die van Onyx afstraalde had zich diep in zijn botten begraven en was duidelijk niet van plan daar binnenkort weer uit te komen. Jesters hartslag gonsde in zijn oren en hij wist zeker dat als zijn vriend hem nog eens zo zou aanraken dat hij prompt zou vergeten wat ademhalen überhaupt was. Het zou het waard zijn.
      'Al waren we op de fucking noordpool,' wist hij eruit te krijgen, zijn stem al net zo schor als die van Onyx. 'Geen flauw idee.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx grinnikte. ‘Mooi zo. Met die bijwerking van jou is het toch wel handig om een acute remedie tegen onderkoeling te hebben.’ Hij liet zich op zijn zij zakken en trok willekeurige lijnen over Jesters bovenlichaam omdat hij er gewoonweg niet van af kon blijven.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      'Opzich,' gaf Jester met een lachje toe. Hij duwde even zijn rug omhoog en grabbelde het restant van zijn pyjama shirt tevoorschijn en hield het dramatisch omhoog. 'Maar mijn geweldige pyjama. Het arme ding. Ik had hem pas vier jaar. Eeuwig zonde. Ik kan me haast nog herinneren welke kleur hij had voor hij zo versleten was.' Hij gooide het restje stof grinnikend Onyx' kant op.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Zo’n lekker lijf onder een pyjama verbergen is een doodzonde,’ antwoordde Onyx. ‘Ritueel verbranden moeten ze die dingen.’ Hij pakte het restant en gooide het naar de andere kant van de kamer.

---

Every villain is a hero in his own mind.