[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Cole • Catan • Rafael • Beater/Prefect • Slughorn • • • • Margo • Chaser• Klaar • Jordyn • Beater• Peitho • Kyra • Chaser/Prefect • Morrigann • •

Ravenclaw • Nomad • Catan • Roman • Keeper/Headboy • Croweater • Noah • Trijn • • • Blythe • Chaser• Catan • Isabella • Slughorn • Jemina • Morrigann • •

Slytherin • Casper • Croweater • Mosh • Seeker • Croweater • Marcus • Beater • Schumacher • • • Prudence • Trijn • Lene • Keeper • Klaar • Daphne • Croweater • Zoya • Head girl • Peitho •

Hufflepuff • Lee • Chaser • Croweater • Theo • Chaser/Prefect • Schumacher • • • • Mavis • Beater • Catan • Rosalie • Slughorn • Tilly • Catan • Maddie • Trijn • Novalie • Prefect •Peitho

[ bericht aangepast op 4 mei 2021 - 10:59 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Een arrogante zak was het zeker.
      Een knappe wel dan, maar inmiddels maakte dat ook niet veel meer goed.
      ‘Precies. Ons vak vraagt om behoorlijke toewijding!’ Hij ritste zijn tas open en stopte de theepot met Roger er voorzichtig in, waarna hij om zich heen keek. Eigenlijk wilde hij Novalie nog even gedag knuffelen, maar die had gezelschap van Cruella en hoewel hij wel een oogje in het zeil wilde houden voor het geval ze écht vervelend was, was dat ook zo iemand met een soort Lee-allergie waarna ze in zijn bijzijn nog eens tien keer zo stom deden.
      Omdat Prudence, Mosh én Cruella wel een overdosis aan negatieve energie waren, zocht hij de mensen af naar degene die spontaan een glimlach op zijn gezicht kon toveren. Behalve vlak voor zijn botsavontuur had hij de jongen niet gezien en inmiddels werd het toch wel moeilijk om niet naar hem te gaan zoeken. Wat hem vooral tegenhield, was het feit dat hij na twee weken prakkiseren nog steeds niet besloten had of hij hem met een knuffel zou begroeten of niet. Het “moet je doen”-argument bestond uit het feit dat hij al zijn vrienden knuffelde ter begroeting – en zeker na de vakantie – en dat het wel een prachtig excuus was om hem eens van nét dichterbij te voelen. Het “doe maar niet”-argument was toch wel het feit dat Nomad nou niet echt een wandelende teddybeer was die heel veel knuffelvibes uitstraalde – maar juist dáárom wilde Lee hem al graag knuffelen. Stiekem vroeg hij zich af of iemand hem ooit geknuffeld had en mensen konden doodgaan door een gebrek aan knuffels, dus dat was een tragische dood die hij Nomad best wilde besparen.
      ‘Wat denk je dat hij doet als ik hem een knuffel geef?’ besloot Lee maar gewoon aan zijn beste vriendin te vragen. Ze was beter in waarzeggerij dan hij. ‘Denk je dat ik een dreun krijg of bestaat er een kans dat ik een houterige knuffel terugkrijg?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Isabella kon er niets aan doen, maar ze was een beetje onrustig vanwege het feit dat ze Novalie niet had gezien. Maar misschien was haar zus doorgelopen, omdat ze andere vrienden had gezien. Rafaël bijvoorbeeld, die wonderbaarlijk genoeg zowel haar zus als haar beste vriendin in zijn greep hield. Isa snapte absoluut niet wat ze zagen in die kinderachtige kleuter, maar natuurlijk merkte Isa op dat Blythe stiekem naar de jongen viste.
      Isabella schudde haar hoofd. "Nee, die heb ik niet gezien. Ik was te druk met Mosh die irritant aan het doen was." Isa merkte aan zichzelf op dat ze nog steeds mopperde en gaf zichzelf een reprimande dat ze niet zo moeilijk moest doen. "Ik heb Lee gezien op het perron en Noah." Die ze stom genoeg helemaal geen hoi had gezegd. Door het gedoe met Mosh was ze het helemaal vergeten, wat stom! Ze moest hem straks maar even opzoeken in de coupes, want dit was niet helemaal netjes van haarzelf. "Nou ja, en Kyra heb je zelf ook gezien. Die was bij ons de laatste dagen."

---

It's never gonna happen, Guys.

"Natuurlijk," knikte ze in zijn richting. Hij moest ook gewoon weer zijn oude vrienden opzoeken en Cole en zij hadden elkaar de hele zomer gewoon gezien. Ze keek weer terug naar de richting waar ze van verwachtte dat Tilly stond. "Wil jij me dan helpen mijn koffer in de trein te krijgen? Ik wil alles weten van je zomer," zei ze met een kleine glimlach.

---

It's never gonna happen, Guys.

---

"for the healers and feelers of the world: — " " — be kind to yourself first."

Het ene moment liep ik nog gezellig met mijn zus en Kyra te kletsen en het volgende moment botste Lee tegen de kar van Isabella aan. Haar koffer kwam op een zwak punt terecht waardoor deze open sprong. Alles, tot op haar ondergoed, lag verspreid over het stenen plaveisel. “Ies!” wist ik verschrikt uit te brengen en onmiddellijk dook ik naar de grond om alles zoveel mogelijk te redden wat er te redden viel.       Meer van het gesprek ging eigenlijk vlak langs me heen. Ik was niet al te sociaal en wachtte geduldig tot mijn zus klaar was en we weer verder konden. Bepaalde opmerkingen lieten mijn oren rood worden, maar ik sloot me er grotendeels voor af en hield me afzijdig. Tenminste, dat was de bedoeling.       Plots voelde ik een hand door mijn haren heen glijden. Mijn ogen werden groot van schrik en als een soort schildpad trok ik mijn nek in. Een vreemdsoortig “Iep”-geluidje rolde over mijn lippen en net op het moment dat ik me om wilde draaien, streek iemands adem langs mijn oor.       “Ik heb je gemist,” zei een stem die ik beter kende dan ik eigenlijk wilde, Daphne. Ik legde vlug een hand over mijn oor en deed een stap weg van haar. Mijn eigen kar trok ik met me mee, buiten het bereik van Daphne. Mijn ondergoed hoefde niet ook verspreid te worden over de stenen.       “O-ook leuk om jou weer te zien, Daphne,” kwam er stotterend uit. Het lukte me niet goed om de jongedame in kwestie aan te kijken. “M-maar de volgende keer is een tikje tegen mijn schouder ook voldoende op mijn aandacht te krijgen.” Ik lachte ongemakkelijk en liet mijn ogen kort de hare ontmoeten.

---

I have seen my own sun darkened

---

17 years 𓆙 Slytherin Head Girl 𓆙 Platform 9 3/4 𓆙 with Rafaël

Ik had nog nauwelijks Ezra gedag kunnen zeggen of een bekend gezicht kwam met stevige passen op me afgelopen. “Ga maar, ik spreek je later weer. En gedraag je, als een Crawfort.” Ik keek mijn broertje streng aan alvorens in mijn blik op de bekende vrouw richtte die zich erbij had gevoegd, niemand minder dan de moeder van Rafaël. Ze was een vriendin van mijn moeder waardoor Rafaël en ik te veel zomers met elkaar gespendeerd hadden.       “Voordat je iets zegt, zou ik eerst iets willen vragen.” Ik liet een korte stilte vallen zonder het oogcontact te verbreken. “Mijn moeder. Jij heb haar zeker niet onlangs nog gesproken, of wel?” vroeg ik haar en nauwkeurig hield ik haar gezichtsuitdrukking in de gaten.

[ bericht aangepast op 2 mei 2021 - 23:46 ]

---

I have seen my own sun darkened

Rafaël moest moeite doen om niet zijn lachen in te houden. Zijn moeder mocht dan allerlei plannen hebben, maar Zoya ging daar niet zomaar in mee. Dat bood hem ergens hoop. “Hallo Zoya,” begroette zijn moeder Zoya kalmpjes. Ze knikte Zoya even toe. “Je moeder is in goede handen. Ze is bij ons. Zodra we van haar hoorde wat er gebeurd was, hebben we naar jullie gezocht. Ik hoopte je hier te vinden.” Rafaël keek naar zijn moeder, die niets prijs gaf behalve een vriendelijke glimlach. Hij trok spottend een wenkbrauw in de lucht, maar trok die gauw weer recht voor zijn moeder het zag. De moeder van Zoya had de halve vakantie niets anders gedaan dan zichzelf opsluiten in een van de kamers, en huilen en gillen. Echt op zoek naar haar zoon en dochter was ze niet geweest, al hadden zijn ouders in haar plaats wel een poging gedaan. Het probleem was dat zij niets wisten van Zoya’s connecties en Raf was nu ook niet iemand die wist waar Zoya kon uithangen (en het kon hem ook niets schelen).
      Hij was alweer afgedwaald met zijn ogen, door een tafereel verderop het perron, toen hij ineens een tik tegen zijn achterhoofd kreeg. Even keek hij beledigd om naar zijn moeder, maar haar strenge blik zei genoeg. “Hoi Zoya,” zei hij plat, terwijl hij zich naar het meisje draaide. “Gecondoleerd met je vader.” Hij keek even naar haar met een glimlachje en daarna naar zijn moeder die op haar beurt trok met haar mondhoek. Het was dat Raf zijn moeder kende, dat hij zag dat ze geïrriteerd was. Want in haar haast was ze zelf de beleefdheden vergeten, iets wat ze niet toe zou geven. En dat stemde Raf op zijn beurt weer tevreden.

[ bericht aangepast op 2 mei 2021 - 23:53 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

---

17 years 𓆙 Slytherin Head Girl 𓆙 Platform 9 3/4 𓆙 with Rafaël

Ik trok slechts lichtelijk mijn wenkbrauw op bij het horen van Rafaël zijn begroeting en was dankbaar dat ik mijn emoties zo goed onder controle had. Als er iets was waar ik me nu niet mee bezig wilde houden, dan was het de dood van mijn vader wel. Mijn vingers maakte aanstalten om over mijn onderarm te glijden over de plek van The Dark Mark. Nu ik de taak van mijn vader op moest nemen omdat mijn moeder daar niet toe tot in staat was, zag de Heer van het Duister zijn kans schoon om me in te lijven. Natuurlijk een hele eer, ware het niet voor de manier waarop het gegaan was.       “Dank je,” zei ik kortaf. “Maar ik heb je sympathie niet nodig. Niet zoals mijn moeder dat blijkbaar nodig heeft.” Ik zuchtte en greep naar mijn koffers ten teken dat ik klaar was met onze conversatie. “Verder nog iets? Ik heb nog meer te doen.”

[ bericht aangepast op 3 mei 2021 - 0:00 ]

---

I have seen my own sun darkened

Hij had het verwacht, kende Zoya er goed genoeg voor dat ze het af zou kappen. Met haar broertje Ezra had hij het altijd beter kunnen vinden en hij was ergens nieuwsgierig naar hoe het ging met de kleine man. “Help Zoya even met haar koffers, Rafaël,” hoorde hij zijn moeder zeggen. Ze keurde hem nauwelijks een blik waardig en dat stak. De woede tegenover zijn moeder kwam weer vlammend opsteken en even keek hij naar Zoya met een zucht, in de hoop dat ze zou begrijpen dat ook hij hier niet op zat te wachten. “Het zou fijn zijn als we je en Ezra de volgende vakantie zien, Zoya. Kom maar met Rafaël mee naar huis.” De mierzoete stem van zijn moeder probeerde Zoya duidelijk te vleien tot opnieuw een verplichte vakantie samen, tot momenten samen in de hoop dat de vlam tussen hen ooit nog zou over springen.
      Hij keek even heen en weer tussen zijn moeder en Zoya en besefte dat hij tussen twee slangen in stond. Zijn moeder negeren was absoluut geen goed idee, maar of Zoya haar koffer zou afstaan? Hij haalde zijn schouders op en ging naast Zoya staan en stak zijn hand naar haar uit. Dat was de meest veilige optie als ze zou weigeren. Plus dan was hij het snelste ervan af. “Mag ik?”

[ bericht aangepast op 3 mei 2021 - 14:58 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Een zacht gegrinnik rolde over Kyra’s lippen. Als zij al streng was, dan was het wel ernstig met de wereld gesteld. Het was soms nog steeds een raadsel dat zij als prefect aangesteld was. Misschien precies de reden waarom ze dat intens serieuze meisje in het jaar na haar hadden aangesteld. Kyra wierp een vluchtige blik op de klok. “Hmm, ik heb nog even.” En punctualiteit was sowieso niet een van haar sterkste kanten. “Zoya is de opperdictator, als ik de geruchten molen moet geloven.”       Blythe en Isa waren ondertussen weer verdwenen, en een eindje verderop stond haar minst favoriete Slytherin te praten met Novalie. Run while you can.       “Dictator zijn heeft wel zo zijn voordelen,” vervolgde ze tegen Mosh. Ze wist zelf maar al te goed wat de beste verstopplekken waren voor illegale substanties. Ze nam het lang niet altijd in beslag, vaker niet dan wel, maar wat ze wel in beslag nam bereikte ook lang niet altijd McGonagalls bureau. “Wil je later zien of de niet zo onschuldige kinders nog iets meegesneaked hebben? Ik zal zo lief zijn om te delen.” Kyra tikte op een nog niet getatoeëerd stukje huid op Mosh’ arm. “En ik wil iets nieuws uitproberen.”

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

17 years 𓆙 Slytherin Head Girl 𓆙 Platform 9 3/4 𓆙 with Rafaël

De bemoeizuchtigheid van Rafaël zijn moeder stond me niet aan. Hoewel zij en ik het over het algemeen prima met elkaar konden vinden, nam ik het haar kwalijk dat ze mij niet op de hoogte gesteld hadden van mijn moeders situatie. De ouders van Rafaël waren Schouwers: het moest wel zwaar met de wereld gesteld zijn als ze niet eens een zeventienjarig meisje konden vinden.       Geamuseerd keek ik van de uitgestoken hand van Rafaël naar zijn moeder, die nu iets meer achter hem stond. “Bedankt voor de uitnodiging, allebei, maar ik heb ze niet nodig. Ik ben geen dame in nood die haar prins op het witte paard nodig heeft.” Ik trok mijn neus op en tilde mijn koffer uit de kar. “Of zelfs van een middelmatige tovenaar die zijn afdeling altijd ontzettend veel punten weet te kosten. Ik red mezelf,” vervolgde ik. “Nog een fijne dag verder.”       Ik draaide me om op mijn hakken met de bedoeling Roman op te zoeken om onze plan van aanpak te bespreken.

---

I have seen my own sun darkened

Daphne hield haar blik vast. Het ongemak straalde van haar af – Daphne vond het heerlijk.
      ‘Dat is zo gewoontjes,’ antwoordde ze, nog steeds dicht bij het meisje. ‘Vind je niet dat wij… ietsje meer dan kennissen zijn?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Tilly James
>> Op het perron met Rosalie <<

'Natuurlijk wil ik dat,' zei Tilly. Ze pakte de koffer die Rosalie achter zich aan had gesleept. 'Mijn laatste weken van de zomer waren - meer van hetzelfde.' Ze vond het niet fijn om tegen haar beste vriendin te moeten liegen. Toch wist ze dat ze geen keus had, want wat er wel was gebeurd, mocht niemand weten. Zelfs niet Rosalie. Zelfs niet haar eigen vader - in ieder geval voorlopig niet. 'Ik heb veel gelezen.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Blythe Carmichael
>> Met Isa in een coupé <<

'Mosh?' vroeg Blythe verbaasd. 'Wat was hij aan het doen dan?' Ze wist dat Mosh zich vaak als een eikel kon gedragen, maar had toch een zwak voor hem. Maar goed, hielden mensen niet altijd een zwak voor de eerste persoon met wie ze geslapen hadden?

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

---

"for the healers and feelers of the world: — " " — be kind to yourself first."

De intense blik in Daphne haar ogen maakte dat ik het oogcontact niet lang kon behouden. Ik staarde in plaats daarvan naar mijn voeten en gaf mezelf een innerlijk reprimande dat ik mezelf niet zo aan moest stellen. Ik was nog altijd een Prefect en daar hoorde ik me ook naar te gedragen. Echter viel me dit zwaarder dan normaal gesproken in Daphne haar aanwezigheid.       “Volgens mij heb ik dat ergens gemist,” zei ik zekerder dan ik me voelde en zette nogmaals een stapje achteruit om de afstand tussen ons in te vergroten. Ik kuchte ongemakkelijk en rechtte mijn rug. Een zoveelste poging tot oogcontact hield ik langer vol. “En ik denk dat ik nu moet gaan. Ze hebben alle klassenoudsten nodig bij de voorste coupé. Het. . .ehm. . .was leuk je gesproken te hebben.” Bij dat laatste wierp ik haar een welgemeend glimlachje toe.

---

I have seen my own sun darkened

Cole Esworthy
>> Op het perron <<

Lee en Mavis stonden samen - zoals wel te verwachten was. Hij kon niet zeggen dat hij bevriend was met Mavis, maar hij mocht haar wel graag en hij wist dat het andersom ook zo was. Hij vond het vooral interessant om te zien hoe ze de gekke kant in Lee naar boven haalde; dat was iets wat hem niet zo goed lukte, omdat hij zelf een stuk serieuzer was dan die twee. Toch was het goed voor Lee dat hij iemand had die die kant ook versterkte.
Cole kon een grapje op zijn tijd zeker wel waarderen en hij vermoedde dat dat precies de reden was dat hij geen klassenoudste was geworden; hij zou er nooit iets van zeggen, laat staan dingen in beslag nemen.
'Hé, Williams,' zei Cole, toen Lee binnen gehoorafstand was. Toen Lee zich met omdraaide, schoten Cole's mondhoeken omhoog. Hoewel hij zelf niet vaak mensen omhelsde, wist hij dat Lee het wel zou doen en daarom spreidde hij zijn armen alvast.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain