[RPG • 250] Alfea College • speeltopic II - Speeltopics

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen mikaelsondaddy maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

Reilly rolde met zijn ogen, waarna zijn wenkbrauw ging omhoog in een vragende frons, gevolgd door een irritante grijns op zijn lippen. Phyre die vrienden was met een onbenullige eerstejaars? Had ze zoveel moeite met het vinden van vrienden van haar eigen leeftijd? Was ze zo onpopulair bij de andere derde jaars? “Ja ja ja, eerstejaars moeten nog veel leren, I get it. Houd alsjeblieft op. Waarom ben je überhaupt bevriend met die baby? Was je vroeger haar oppas of zo, dat je haar daarom kent?” vroeg Reilly, deels uit interesse, maar vooral om een reactie uit Phyre te krijgen. Hij wist dat hij haar inmiddels ontzettend aan het porren was. maar hopelijk wist het meisje beter dan uit boosheid zijn wenkbrauwen af te schroeien. Dat zou alleen maar resulteren in directe, permanente schorsing voor Phyre. Toch wilde Reilly graag weten tot welke limieten hij kon gaan. Of hij zijn ex-vriendin zo gek kon maken dat ze de controle zou verliezen, ongeacht de gevolgen ervan.
      Reilly slaakte een gefrustreerde zucht toen Phyre hem een kort weerwoord gaf toen hij haar vertelde dat ze niet nogmaals moest spreken over haar mening over dit alles. Zelfs al had ze gelijk, niemand ging het haar in dank afnemen. Dat moest zij toch ook wel snappen? Of interesseerde het haar gewoon niet? Niet meer? “Jij bent echt een nachtmerrie, weet je dat?” riep Reilly haar na, daar Phyre langs hem heen richting de ziekenzaal was gelopen. Hij wreef kort over zijn slapen heen en staarde de dame voor enkele tellen na. Phyre maakte hem compleet gek en hij vroeg zich af waarom hij ooit met haar in het relatiebootje was gestapt. Toch liep Reilly uiteindelijk achter haar aan, al was het alleen maar omdat hij dezelfde kant op moest.
      Bij de ziekenzaal aangekomen ging het tweetal direct op zoek naar hun geliefden, al hadden beiden niet veel geluk. Phyre sprak de naïeve hoop uit dat hun vrienden niet gewond waren geraakt en direct waren doorgelopen naar de feestzaal, waarop Reilly met zijn hoofd schudde. “Phy, lieverd, heb jij nog nooit een Burned One in het echt gezien of zo? Daar komen zelfs de beste specialisten niet zonder kleerscheuren vanaf hoor,” zei hij, waarna hij voor de zoveelste keer deze avond met zijn ogen rolde. Het feit dat geen van hun vrienden nog aangekomen was, betekende dat ze of nog buiten waren, of nog in de aankomsthal, of dat er iets tussen was gekomen dat een hogere prioriteit had. Reilly hoopte maar dat het optie twee of drie was.
      Er heerste een voelbare spanning tussen de twee kibbelaars, maar Reilly vond het niet bepaald onaangenaam. Het liet hem herinneren aan de korte drie maanden dat ze een koppel waren geweest. Zelfs toen konden ze al als de beste met elkaar kibbelen, waarna ze vaak aan het eind van de avond met elkaar het bed in doken Nu Reilly eraan terugdacht hadden ze waarschijnlijk niet de meest gezonde relatie, maar het was er zeker een vol vuur en passie en genot geweest. Er verscheen een vlaag van een glimlach op zijn gezicht bij de gedachte, al werd deze ruw onderbroken door de ontdekking van Becca. Hoewel Reilly het zeker gezellig met haar gehad in de paar weken dat ze met elkaar het bed hadden gedeeld, voelde hij niks romantisch voor haar. Zeker niet nu hij Myka had. Helaas was het meisje al zijn kant op gelopen, waardoor Reilly geen andere uitweg zag dan zijn ex-vriendin gepassioneerd te zoenen.
      Een deel van Reilly hoopte dat Phyre erop reageerde, maar het duurde lang en de seconden tikten weg. Op een gegeven moment zou hij zich weer moeten terugtrekken, beschaamd en afgewezen. Al was het natuurlijk geen serieuze kus geweest, dus eigenlijk zou Reilly zich er niks van moeten aantrekken. Een schok van verbazing schoot door de jongen heen toen Phyre uiteindelijk toch terug kuste. Of was het haar lichaam, die nog altijd net zo naar Reilly verlangde als op haar achttiende? Wat de reden ook mocht zijn, zijn ego was blij dat Phyre hem niet geweigerd had. Neppe kus of niet.
      Phyre’s handen voelden warm tegen zijn borst aan en Reilly kon het niet laten zijn handen instictief naar beneden te laten glijden, haar lichaam aan te voelen. Alsof hij vergeten was dat dit geen oprechte kus was geweest. Met meer honger dan eerst drukte hij zijn lippen harder tegen de hare aan, beet hij nogmaals op haar onderlip. Zijn handen gleden verder af. Becca was Reilly inmiddels helemaal vergeten. Pas toen de kus weer verbroken werd en Phyre hem met ongeloof aankeek, realiseerde hij wat hij had gedaan en vooral waarom. Schaapachtig had de jongen zijn ex-vriendin terug aangekeken, op zoek naar signalen dat ze ervan genoten had, ondanks dat alles aan haar schreeuwde dat dit nooit had mogen gebeuren. Boos had ze zelfs een stap in zijn richting gezet.
      Reilly had direct zijn excuses aan Phyre aangeboden, verteld dat het een noodgeval was geweest. Er stond een onschuldige blik in zijn ogen. Zijn ex-vriendin leek zijn excuus echter niet bepaald te geloven. Natuurlijk niet. Alsof Reilly altijd een bepaalde agenda volgde en dit plan al weken geleden had uitgedacht om haar dwars te zitten. Besefte ze niet dat hij geen tijd had om na te denken voor een betere oplossing? Had hij een wildvreemde meid moeten zoenen dan? Dat was veel erger geweest, toch? “Ja, een noodgeval. Ik moest iemand afschudden die mij al weken als een puppy volgt en jij…-” begon Reilly, terwijl hij eenmaal diep adem haalde. Hij wilde zijn keuze verder verdedigen, maar Phyre verkocht hem een stomp tegen zijn arm. Het werd gevolgd door een rits aan boze woorden en een nieuwe duw. Reilly keek haar verbaasd aan.
      “Auw, hé, stop eens met dat fysieke geweld joh,” zei Reilly, waarna hij zelf een stap naar achteren zette. Volledig verbouwereerd keek hij Phyre aan. Het was hem inmiddels duidelijk dat hij de volgende keer beter een vreemdeling kon zoenen. Waarom reageerde Phyre zo heftig? Reilly had haar alleen maar gekust, en aangeraakt. Het was niets wat ze tijdens hun relatie niet hadden gedaan. “Gaat alles goed met je?” vroeg hij daarna, toen het een geruime tijd stil bleef en er in een rap tempo emoties over haar gezicht vlogen. Reilly wilde weten wat er in het hoofd van zijn ex-vriendin omging op dit moment, maar vond het ongepast nu in haar gedachtes te duiken.
      Opnieuw reageerde Reilly verbaasd toen Phyre hem aan zijn shirt richting haar trok. In haar ogen sudderde enkele vurige restanten. Oh, ze was zoveel knapper als ze boos was. Reilly zou zo opnieuw voor haar kunnen vallen. Zijn lippen vormden zich weer tot een schaapachtige grijns, terwijl het tweetal elkaar van dichte afstand aanstaarden. Reilly voelde Phyre’s ogen op zijn lippen branden. Had ze dan toch van de kus genoten? Ze leek in ieder geval helemaal van haar apropos te zijn.
      Don’t you ever kiss me like that again. Alsof dat echt was wat Phyre wilde. Reilly kende haar inmiddels goed genoeg. Toch luisterde hij naar haar bevel. Zijn handen hield hij omhoog in overgave, terwijl hij Phyre met een speelse blik aankeek. “Yes, ma’am,” was zijn enige antwoord. Zodra Reilly weer losgelaten was, zette hij een paar stappen naar achteren. Hij keek toe hoe zijn ex-vriendin direct van hem wegliep, terwijl hij zijn shirt weer recht veegde.
      “Phyre, lieverd, onthoudt een ding oké? Niet tegen jezelf liegen! Daar wordt je alleen maar ongelukkig van,” riep Reilly haar achterna, waarna hij zelf ook wegliep om tegen de dichtstbijzijnde muur te leunen. Het was toen dat hij voelde dat zijn lippen nog steeds aan het branden waren. Met zijn wijsvinger raakte hij ze aan. Reilly blikte kort naar de hal waarin Phyre was verdwenen. Zij moest dit ook voelen, toch? Een kus als dit liet je niet koud, dat was onmogelijk. Alleen… Phyre was zo boos op hem geworden. Was dat zelfbescherming geweest? Of juist schaamte, omdat ze het fijn gevonden had, maar dat niet wilde? Misschien moest Reilly toch zijn excuses maar aanbieden aan haar, al was het maar uit netheid. Met een zucht pakte hij dan ook zijn telefoon uit zijn zak en begon hij berichtjes te typen.