[RPG • 250] Alfea College • speeltopic II - Speeltopics

29 maart 2022 - 12:51 reguluswife is offline

ALFEA COLLEGE
"Discomfort Is Where Growth Lies."

STORYLINE

Alfea College is een school die zich richt op het verder ontwikkelen van fairies en specialists. Sinds het ontstaan van de school zijn er twee verschillende meningen over de manier van lesgeven. Voor zover bijna iedereen zich kan heugen is dit de afgelopen tientallen jaren voornamelijke op de moderne manier gebeurd. De traditionele manier was de doofpot ingestopt, dacht men.
Halverwege het vorige schooljaar was er de eerste waarneming van een Burned One sinds tientallen jaren. Hoewel hier eerst over gedacht werd als een unieke verschijning, namen de hoeveel waarnemingen toe naarmate de maanden vorderden. Voor een kleine groep nog bestaande traditionalists werd het steeds duidelijker dat de moderne manier van werken een te klein effect had op het terug dringen van de grote aantallen Burned Ones en andere dreigingen. Een week geleden heeft deze groep het regime op Alfea onder dwang overgenomen. Per direct zijn er nieuwe regels ingevoerd.

rollentopic • praattopic • speeltopic I • story • spreadsheet

PERSONAGES

Ladies
♀ Myka Montarac - 20 - 3 - specialist - U - mikaelsondaddy
♀ Nevya Levan - 20 - 3 - air fairy - T - mikaelsondaddy
♀ Remy Ó Braonáin - 20 - 3 - earth fairy - U - mikaelsondaddy
♀ Phyre Falconsky - 21 - 3 - fire fairy - M - Elentiya
♀ Isla Rothberg - 22 - 4 - specialist - M - Elentiya
♀ Maerilyn of Linphea - 21 - 3 - earth fairy - M - Enjoy_20
♀ Cassia Laiken - 20 - 3 - mind fairy - U - Enjoy_20
♀ Aiofe O'Malley - 18 - 1 - light fairy - M - Tahani
♀ Mari Solberg - 20 - 3 - mind fairy - U - Tahani
♀ Lune Castemont - 20 - 3 - light fairy - U - Tad
♀ Leysa Rothberg - 18 - 1 - specialist - M - Starsight
♀ Hayden Gahlman - 19 - 2 - water fairy - M - Starsight
♀ Nerissa Ajax - 20 - 3 - specialist - U - Gallowglass
♀ Ember Hayes - 20 - 3 - water fairy - U - calice
♀ Jelka Kasun - 18 - 1 - specialist - U - RadioTapok

Gentlemen
♂ Ramsay Rothberg - 20 - 3 - specialist - M - calice
♂ Aerys Callahan - 22 - 4 - light fairy - U - calice
♂ Rush - 20 - 3 - specialist - T - calice
♂ Bruno Castillo - 22 - 4 - specialist - M - calice
♂ Leander Madsen - 19 - 2 - specialist - M - RadioTapok
♂ Faolan Callahan - 20 - mind fairy - T - RadioTapok
♂ Caelan Haywood - 22 - 4 - specialist - T - Lunation
♂ Dante Parrish - 20 - 3 - fire fairy - M - Lunation
♂ Týr Pedersen - 22 - 4 - fire fairy - M - Tahani
♂ Asher Dugray - 23 - 4 - specialist - M - Salamanca
♂ Rainn Kovsky - 22 - 4 - fire fairy - T - Salamanca
♂ Dorian Castemont - 22 - 4 - specialist - M - mikaelsondaddy
♂ Reilly Donaghue - 21 - 4 - air fairy - T - Starsight
♂ Carson O'Malley - 20 - 3 - specialist - T - Starsight
♂ Ronan Faughn - 19 - 2 - water fairy - M - Gallowglass
♂ Kit Vernon - 21 - FC - 3 - specialist - T - 1.4 - Mirabel
♂ Xavier Castillo - 21 - 4 - specialist - T - Tad
♂ Matías Cross - 21 - 4 - specialist - M - Elentiya

CHARACTER WHEREABOUTS

REGELS

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen mikaelsondaddy maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

[ bericht aangepast op 20 juni 2022 - 17:02 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

6 april 2022 - 14:05 Elentiya is offline

Elentiya 12315

~~Dantae~~ Matías Cross
"Never kick me when I'm down, because when I get back up. . . You're Fucked."

21 • Specialist • Former Red Fountain • Modernist • . . . w/ Nev & Dante

”Ik heb van de meeste nog niets gehoord,” reageert Dante als eerste op Matías vraag, waarbij hij een korte blik met Nevya uitwisselt. Met een ietwat onrustige uitdrukking op zijn gelaat kijkt Matías een keer de feestzaal rond. Zelf had hij tot noch toe ook niks van de andere vernomen, waarop hij alleen maar kon hopen dat het goed met hen ging — of dat ze er niet al te ernstig aan toe waren. “Hierbinnen was het niet zo bijzonder, maar hoe was het daarbuiten? Heb je de Burned Ones gezien?” vraagt Dante ondertussen. Matías knikte kort, zijn gezicht vertrokken bij de herinnering aan hetgeen wat hij heeft moeten doorstaan om überhaupt terug op school te komen. Zonder het tweetal dan ook recht aan te kijken reageert hij kort.
”Ja, eentje. Het was geen pretje kan ik je vertellen. Ik ben blij weer terug binnen te zijn.”
Zwakjes dwingt Matías zijn mondhoeken tot een flauwe glimlach zodra hij richting Dante kijkt. Op dit moment had hij niet veel behoefte om het gevecht te herbeleven door het in geuren en kleuren te vertellen, maar dat moesten ze vast en zeker wel begrijpen. “Ash en Xav zijn terug,” brengt Nevya tussendoor uit. Enige ontspanning trekt door Matías’ lichaam heen te weten dat zijn beste vriend veilig binnen is. “Voor de rest weet ik het nog niet.” Een zachte hum verlaat zijn lippen, onderwijl Matías opnieuw een keer met zijn hand langs zijn wang af veegt. De pijn was inmiddels omgeslagen in eerder een verdoofd gevoel en zijn lip voelde aan alsof het twee keer zo dik was, maar hij had het tenminste doorstaan.
“Ik heb Isla en Leysa eerder ook al gespot, dus die zijn ook terug,” vertelt hij vervolgens. Hij hoopte maar dat dat Rams zijn berichtje had gelezen, nog voor enige geruchten verder door de school wisten te verspreiden en hij het via via moest vernemen. Het had er tenslotte niet vriendelijk uitgezien en voor luttele seconden vroeg Matías zich dan ook af wat er nu precies gebeurd is waardoor de oudste van het Rothberg stel zo pissig was geworden. Vluchtig kijkt hij dan ook een keer op zijn telefoon om te kijken of de jongen al gereageerd heeft, waarbij hij tevens snel op nieuw binnengekomen berichten reageert alvorens zijn mobiel weer weg te stoppen.
”Ik denk dat jij deze een stuk beter kunt gebruiken,” zegt Nevya nadat ze de fles drank uit Dante zijn hand heeft getrokken en deze onder Matías' neus duwt. “Ik dacht werkelijk waar dat je het me nooit zou aanbieden,” reageert hij dan ook vrijwel meteen. Moeiteloos neemt hij de fles aan en laat zijn blik over het etiket heen glijden om te kijken wat hij precies voor drank in de hand geschoven heeft gekregen. Het belangrijkste uiteindelijk de hoeveelheid alcohol het bezit — voldoende hopelijk om de rest van zijn lichaam eveneens tijdelijk te verdoven. Echter krijgt Matías niet meteen de kans om de fles te openen.
”Mat,” klinkt het ietwat voorzichtig vanuit Nevya. Met een opgetrokken wenkbrauw en een vragend geluidje kijkt Matías op naar de brunette. “Hoe hard heb jij daar buiten je hoofd gestoten dat je denkt, ‘oh, laat ik zeiknat en onder de verwondingen naar de feestzaal gaan, in plaats van naar de ziekenzaal, wat een top idee is dit'?” Met een schaapachtige uitdrukking kijkt Matías vluchtig een keer naar Dante op. Ging hij hem redden, misschien? Zo erg was het nu toch ook weer niet? Oké, zijn lip was gescheurd en de snee in zijn wang was wellicht een beetje diep, maar hij leefde nog. Hij stond hier binnen in school, veilig. Nat en verkleumd weliswaar, maar dat zou een goede warme douche straks wel weer beter maken. En een schone set kleren misschien.
”Ik wilde er eerst zeker van zijn dat de rest ook oké was,” sputtert Matías dan ook zachtjes tegen, waarbij hij zijn hoofd wil wegtrekken als de donkere schone met servetjes op hem afkomt. Ging ze nu echt. . . ? Nevya was echter sneller dan Matías kan reageren en nog voor hij zich daadwerkelijk terug had kunnen trekken, veegt zij het eerste vuil al van zijn gezicht af. “Nev, heus, het stelt niks —” Sissend klemt de Specialist zijn kaken opeen als ze langs de snede afveegt, de wond overduidelijk nog pijnlijk, ook al leek deze eerder nog verdoofd aan te voelen. “— weet je, als je me nu direct al weg wil hebben, mag je dat ook gerust gewoon zeggen.” Met een quasi boze frons tracht hij de fairy aan te kijken, maar niet voor lang. De heldere kleur van haar ogen verraad dat ze er alles aan doet om het hem gemakkelijker te maken; van het schoonmaken van zijn gezicht, tot het verwarmen van de lucht om hen heen zodat enige kou uit zijn lijf verdreven kan worden.
”Dankje,” mompelt Matías vervolgens dan toch, waarbij hij miniem zijn mondhoeken naar omhoog tikt als hij Nevya aan weet te kijken. “Hebben we bekers voor deze?” vraagt hij dan aan Dante. De fles in zijn hand suggestief iets omhoog gehouden. Nu zijn verwondingen weer overduidelijk voelbaar waren was de nood aan een slok nog een stuk hoger geworden.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

6 april 2022 - 17:51 Elentiya is offline

Elentiya 12315

Phyre Falconsky
"Some woman fear the fire, some woman simply become it."

21 • Fire Fairy • Modernist • Somewhere w/ Reilly

Dat Reilly haar limiet aan het testen was werd Phyre al vrij snel duidelijk toen de jongen toch nog even door bleef gaan over Leysa. De vuurfee had opnieuw haar vuisten gebald en haar vlammen terug de diepte in gedwongen in de hoop dat ze daar zouden blijven. Ze was te onstabiel nu om haar krachten te laten vieren — om toe te geven aan het brandende verlangen het vuur de vrije teugels te geven en rond te razen. Reilly wist precies hoe ver hij kon gaan, welke knoppen hij in moest drukken om Phyre’s temperamentvolle zijde letterlijk én figuurlijk naar voren te halen. Hij wist wellicht alleen nog niet wat het exacte limiet was tot ze tot een explosie zou komen. Phyre had het nooit direct willen toegeven, omdat de sommige haar sowieso al niet leken te begrijpen in het waarom ze zoveel om de jongen was gaan geven en klaarblijkelijk nog steeds deed, maar dat haar ex een van de weinige was die precies wist hoe ze in elkaar stak was een overduidelijke feit.
Jij bent echt een nachtmerrie, weet je dat?
Oh, het liefst van allemaal had ze hem teruggeworpen dat ze tenminste wel een nachtmerrie is geweest waar hij van hield. Maar, dat laatste stukje was precies hetgeen waar de knik in de kabel zat en Phyre’s onzekerheid het allergrootste was. Zij had van hem gehouden, maar andersom? Phyre schudde lichtjes haar hoofd, waarop haar licht bruine lokken als vanzelf meebewegen. Nee, zo zeker was ze niet van haar zaak op dat vlak en dus had ze de woorden wijselijk ingeslikt terwijl ze verder de gang op was gelopen. Op zoek naar hun vrienden in de ziekenzaal, hopende dat ze allemaal oké waren.
Het gekibbel tussen haar en Reilly was echter nog lang niet tot een einde gekomen — waar ze vrolijk door bleven gaan, allebei te koppig om ook maar iets toe te geven. Het wist een aloude spanning terug naar boven te halen, zoete herinneringen aan de periode waarin ze nog samen waren geweest. Momenten waarop hun ruzies een kookpunt hadden bereikt, waarna ze het op lichamelijke, intieme wijze weer goed wisten te maken. Daar waren ze tenslotte het allerbeste in geweest. Als een foute verslaving waar maar geen eind aan leek te komen — gezond of niet, het was een van de dingen waarom Phyre beslist van hem was gaan houden.
Wanneer Reilly haar dan ook kust weet Phyre niet meteen hoe te reageren. Het is echter haar lichaam dat de passie nog lang niet vergeten is, waardoor ze uiteindelijk instinctief een reactie terug geeft — de kus beantwoord die Reilly haar geeft, terwijl een siddering van stil genot langs haar ruggengraat afschiet als zijn handen over haar lichaam glijden. Het was zo fout. Dit had niet mogen gebeuren. Hij had haar niet moeten kussen. En zij zou hier niet van horen te genieten. Niet nu ze nog altijd niet over hem heen was, iets waarvan ze eigenlijk niet wilde dat Reilly dit wist. Omdat wanneer hij dit wel deed het een simpel machtsspelletje voor hem kon worden. Een waarvan Phyre dondersgoed weet dat haar ex daarvoor de touwtjes perfect in handen wist te houden, waardoor zij zich genoodzaakt zou blijven voelen om zich tegen hem te verzetten en ze terug in hun vicieuze cirkel zouden belanden.
”Iemand van je afschudden. . .” Ongelovig herhaalde Phyre Reilly’s woorden eens de kus was afgebroken. Dus het was toch een spelletje geweest. Alweer. Waar had ze überhaupt de hoop vandaan gehaald dat het dit keer niet zou zijn? Het was Reilly — zij had nooit meer dan dat voor hem betekend. Ze was leuk geweest voor drie maandjes spelen, daarna was hij haar buien (vermoedelijk) beu geworden en had hij Phyre zonder pardon aan kant geschoven. De scheurtjes in haar hart waren nog maar net gelijmd of hij wist ze opnieuw met één simpele kus open te rijten. En dus gaf ze Reilly een stomp tegen zijn arm, gevolgd door nog een. Dat hij het fysiek geweld vond kon haar niet deren. Hij moest eens weten wat hij haar nu op dit moment aan deed — welke tweestrijd zich diep van binnen manifesteerde, waarvan de vuurfee nooit gedacht had dat ze er middenin in terecht zou komen. Het was een onmogelijke keuze om te maken op deze manier.
”Nee, het gaat niet goed met me en dat is jouw schuld. Zie je dan niet wat je doet?” jammert Phyre op een verslagen toon, als reactie op de droge vraag die Reilly stelt met of het wel goed gaat met der. Wat dacht hij nu zelf? Hij mocht dan wellicht geen gevoel in zijn lijf hebben, zij had dat overduidelijk wel. Haar hoofd was een explosie aan gemixte emoties. Oude herinneringen die terug naar boven zijn gehaald door de kus, gevoelens daardoor opnieuw pijnlijk voelbaar, maar ook het verlangen. Als hij nu in haar hoofd keek was dat foute boel voor haar. Ze moest weg hier, nu. Met de brandende hitte smeulend in haar ogen lukt het Phyre om Reilly aan zijn shirt naar zich toe te trekken. Ze betrapt ze zichzelf erop haar blik af te laten dwalen naar zijn lippen, waarbij ze verleiding met man en macht moet weerstaan om hem met een gelijke munt terug te betalen. Als ze hem in een boze staat terug zou kussen, dan stond Phyre niet voor haar eigen gevolgen in. En dus gaf ze Reilly het bevel haar niet meer op deze manier te kussen — nooit meer. Nog een kus als deze zou niet goedkomen.
”Phyre, lieverd,” hoorde Reilly haar naroepen. “Onthoudt een ding, oké? Niet tegen jezelf liegen! Daar wordt je alleen maar ongelukkig van.”
Argh! Phyre vloekte gefrustreerd in gedachten. Kleine vlammetjes dansen over haar handen heen, likken langs haar huid af en lieten een zacht knetterend geluid horen. Zelfs het vuur binnenin haar was zijn aanrakingen niet vergeten, waar de seks tussen hen niet alleen een lichamelijke ontlading was voor haar, maar ook een van de weinige momenten waarop haar krachten volledig onder controle waren. “Het is niet eerlijk,” jammerde Phyre zacht, terwijl haar vingertoppen vederlicht over haar lippen heen vegen. De kus had een brandend gevoel achtergelaten, een waarvan ze anders nooit genoegen zou kunnen krijgen. En nu wilde ze haast meer. In de hoop haarzelf af te leiden griste de vuurfee haar telefoon uit haar zakken. Bij het lezen van Reilly’s berichtje keerde de eerste twijfels al veel te snel terug.
Ze loog niet tegen haarzelf. Echt niet. Toch? Een nieuwe lading frustratie steeg de kop op en met een zachte grom kneep Phyre haar hand samen tot een vuist, de vlam al sissend dovend die ze had opgeroepen in de hoop dat het wat stoom zou doen afblazen. Best. Hij had spijt? Ze wilde liever niet naar Reilly terugkeren, wetende diep van binnen dat het een hele foute beslissing is om te maken in de staat waarin ze zich nu verkeerde; vol verwarring en overrompeld door haar gevoelens en verlangens. Maar, haar koppige en eigenwijze karakter besloot voor de verrassing om weer eens lekker tegendraads te doen. Vluchtig verstuurde de brunette twee snelle berichtjes, waarna ze zich afzetten van de muur waartegen ze was gaan staan, om de weg terug te volgen naar haar ex.

Eens ze terug bij Reilly is aangekomen slaat Phyre haar armen over elkaar heen. Wijselijk tracht ze er niet op te letten hoe hij tegen de muur aan stond, leunend in een nonchalante houding die hem zoals altijd wist te sieren, en vocht ze met man en macht tegen het verlangen heel wat andere dingen te doen — of te zeggen.
“Jij en spijt, hm?” bracht de vuurfee uit, haar kin lichtjes verheven als ze naar haar ex op kijkt. “Waarom vind ik dat zo moeilijk om te geloven?” Lichtjes kantelt Phyre haar hoofd, zichzelf ervan bewust geworden dat ze het aloude spelletje is begonnen met Reilly uitdagen. Traag glijdt haar blik over hem heen, zonder schaamte noch schroom. Nu ze boos was gaf ze er niet om wat er kon gebeuren, het is een gewoonte waarin ze vervallen is zonder dat ze het meteen doorheeft. Het gaat als vanzelf, gezien het vaker zo tussen hen is verlopen; de uitkomst altijd hetzelfde geweest.
”Je kunt mensen niet zomaar kussen uit noodgeval, Reilly. Sommige mensen hebben namelijk wel gevoelens en dan helpt dit niet om het te vergeten.” Onbewust bijt Phyre op haar lip, waarbij ze het niet kan helpen kortstondig naar zijn mond te kijken. Ze liet veel meer los dan de bedoeling was, te veel. In een reactie daarop wil de brunette hem een nieuwe stomp geven, maar de actie mond uit in een waardeloze poging waarin Phyre slechts een rukje aan zijn shirt geeft. "Je kunt mij niet zomaar kussen terwijl ik mijn best doe om je te vergeten.." Had het hem dan helemaal niks gedaan? Had hij werkelijk helemaal niets gevoeld op het moment dat hij haar kuste? Geen kleine vonk, zoals deze vroeger is geweest? Phyre slaakte een zachte kreun. Verdomme, waarom kon ze hem niet voorgoed loslaten en afsluiten? Ze had weg moeten blijven, maar nu stond ze dan toch weer hier voor hem en dat deed het aangewakkerde verlangen van binnen alles behalve goed.
“Doet het je dan helemaal niets?”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

6 april 2022 - 20:40 reguluswife is offline

reguluswife 37248

DORIAN SOLIS CASTEMONT

give it to your brother, your brother's stronger
see if he can hang on a little longer

twentytwo • fourth year • specialist • modernist • anthem • in mae's room • with mae

Hij had de woorden nauwelijks tegen haar durven zeggen. Altijd al hadden ze in zijn achterhoofd rondgedwaald, maar ze kwamen steeds meer en meer naar de voorgrond gedreven. Als ik niet kan helpen, Mae, wat ben ik dan waard?
”Alles. Je bent dan nog steeds alles waard, Do. Je waarde hangt niet af van hoeveel je er voor anderen bent. Een keer voor jezelf kiezen, maakt je niet minder waard. Je leeft niet puur voor hen, je leeft ook voor jezelf.” Haar gefluisterde woorden gingen gepaard met een zacht kneepje in zijn bovenbeen. “Vergeet dat niet..”
Haar lieve woorden drongen nauwelijks binnen. Zijn gedachten waren tegen elkaar aan het racen, de een nog verschrikkelijker dan de ander. Hoe uitgeput hij ook was, Dorian wist nu al dat hij die avond geen slaap zou kunnen vatten. Hij zou enkel liggen woelen en draaien, met de seconde meer gefrustreerd raken met zichzelf dat hij het niet eens voor elkaar kon krijgen om te gaan slapen. Niet met beelden van Lune in zijn hoofd, compleet gefabriceerd door zijn eigen paniekerige fantasie, en niks wat hij zelf had gezien. Nog niet. Lune.
Voor hij het zelf goed en wel door had stond hij voor Mae’s raam, aan het inschatten hoeveel tijd hij nodig zou hebben om vanaf hier naar beneden te komen, en daarna naar het bos. Of hij snel genoeg kon zijn voordat Mae weer een stenen muur omhoog liet komen, hem de weg blokkerend. Hij was te haastig geweest. Hij had moeten wachten tot ze in de badkamer was. Verdomme, hij had gewoon aan haar kunnen vragen of ze wat water voor hem wilde pakken en op dat moment gaan. Hij had zoveel kunnen doen. Wat hij nu ook zei tegen Mae, niks leek haar te kunnen overtuigen om hem te laten gaan. Het maakte het enkel erger: ze wilde mee naar buiten als het wel nodig bleek te zijn. Hoe lief haar aanbod ook was, hij zou haar nooit mee kunnen laten gaan. Hij wilde niet eens dat Ramsay mee zou gaan. Nee, als hij naar buiten ging – wanneer hij naar buiten ging – dan zou hij alleen gaan. Want hij zou gaan. Een waarschijnlijk was niet goed genoeg voor hem. Een waterval aan woorden kwam over zijn lippen. Meer en meer paniek tot zijn benen het begaven. Zijn hart bonsde zo luid dat hij zichzelf nauwelijks kon horen. Zijn longen deden pijn en hoe erg hij zijn best ook deed, hij kreeg geen lucht naar binnen. Hij was opnieuw aan het falen. Hij kon de stem van zijn vader haast in zijn oren horen donderen.
Een sterke geur drong zijn neus binnen en toen hij zijn ogen oprichtte zag hij Mae naast zich zitten, haar hand met iets er in onder zijn neus. Met zijn eigen trillende hand pakte hij de hare en hield hij deze stevig vast, terwijl hij zachtjes prevelde dat hij spijt had.
"Sttt, nee niet doen. Niet zeggen. Je hoeft nergens sorry voor te zeggen. Jij bent de laatste die dat moet doen.."
Met zijn ademhaling nog altijd verstoord focuste Dorian op Mae terwijl ze haar telefoon pakte. Hij kwam gelijk iets overeind toen hij Lune’s naam hoorde.
”Do, het is Lune! Ze is binnen. Kijk!" Mae drukte haar telefoon in zijn vrije hand, die hij door het trillen bijna gelijk liet vallen. "Als je iets terug wilt sturen, mag dat."
Het kostte meer concentratie dan normaal om de berichtjes te lezen. Lune zocht hem. Binnen. Natte druppels van zijn haar zowel als tranen vielen op het scherm waardoor het moeite kostte een bericht terug gestuurd te krijgen.

To Lune 💖
Lulu? Het is Do.
Waar ben je? Ben je veilig? Ben je bij iemand?
Lune verteld me alsjeblieft dat je niet ook maar één stap buiten hebt gezet
Ik ben bij Mae.

Met een diepe zucht liet hij Mae’s telefoon op zijn schoot vallen, sloot hij zijn ogen en steunde hij met zijn hoofd tegen de muur, Mae’s hand nog altijd stevig in de zijne. De berichtjes vertelden hem dat ze binnen was, maar het gaf hem nog nooit het gewenste gevoel van geruststelling. Hij zou haar met zijn ogen moeten zien, met zijn eigen armen moeten vasthouden om er zeker voor een volle honderd procent zeker van te zijn. Alleen voor hij een van die dingen kon doen, moest hij eerst zichzelf weer bij een rapen. Hij kon haar zo niet onder ogen komen. Lune kon hem niet zo zien. Zijn vader kon hem niet zo zien. Dorian wist wat zijn vader van hem verwachtte, en dat was niet als een gebroken pop naast zijn ex zitten. Hij hoorde daar beneden te zijn, bij de rest. Verslagen geven uit het bos aan zijn vader en Rothberg. Helpen kijken of er nog mensen vermist waren. Eventuele familieleden van die mensen inlichten. Koppige specialisten die zich nog niet hadden laten verzorgen naar de ziekenzaal sturen. Maar hij kon het niet. Alle adrenaline die hij aan het begin van de avond had gevoeld was compleet uitgewerkt en had samen met de paniek het gevoel gecreëerd alsof hij een week niet geslapen had, iets wat niet geheel ver van de realiteit was. Hij was uitgeblust.
”Gaat het?” Mae zachte, bezorgde stem bracht hem terug.
Hij wilde dat hij tegen haar kon liegen. Dat hij sterk genoeg was om een glimlach op zijn gezicht te krijgen zodat hij in elk geval de pretense kon ophouden dat het ging. Maar hij was moe. Moe van alles. Zijn ogen vonden haar gezicht en hij schudde langzaam zijn hoofd. “Alles is zo… zo…” Hoe moest hij dit ooit in woorden uitdrukken? Hij balde zijn hand tot een vuist. “Soms weet ik gewoon niet wat te doen, Mae,” zuchtte hij. “Mijn vader… Het spijt me dat je dit allemaal hebt moeten zien. Dat je mij nu zo moet zien. Ik zie je niet graag bezorgd.” Dorian liet haar hand los en sloeg zijn arm om haar heen, liet zijn hoofd tegen het hare rustten, tot hij besefte dat hij nog altijd doorweekt was en onder de modder zat, en dat Mae haar jurkje nu ook modder vlekken er in had zitten. “Shit, sorry, Mae.” Vluchtig haalde hij zijn arm weer weg en probeerde hij wat modder van haar schouder te vegen, maar in plaats van beter maakte hij het enkel erger. “Gelukkig zal niks ooit het vijver incident overtreffen,” murmelde hij schaapachtig, terugdenkend aan hun allereerste ontmoeting. Het was net weer wat voor hem om bij een rondleiding van een prinses door zijn eigen onhandigheid in de vijver te donderen en de betreffende prinses zelf er ook nog in te trekken toen zij hem probeerde te helpen. Dat voelde ondertussen als een eeuwigheid geleden.
”Het spijt me,” zei hij opnieuw, zachtjes. “Dat ik je pijn gedaan heb met onze break-up. Dat verdiende je niet.”

To the stars who listen — and the dreams that are answered

7 april 2022 - 21:07 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

♚ Deimos Caderyn Laiken ♚

Control your emotions

Hij had lichtelijke spijt dat hij zich naar de bibliotheek begeven had. Nadat hij gevraagd had voor tips om kleding uit bloed te verwijderen, had Mae hem op een zachte toon gevraagd of het wel ging.
De vraag verwarde hem lichtelijk en hij had kort gefronst, waarna hij een ‘ja’ antwoordde. Was het een leugen? Ja. Ging hij het toegeven dat het niet ging? Nee. Ze kende hem lang genoeg en goed genoeg om te weten dat het antwoord daarop standaard ‘ja’ was. Zelfs al ging het niet. Zoals nu het geval was. Deimos vocht echter nog liever nog eens met een burned one, dan dat hij dit zou toegeven. Hij wilde niet dat Mae, of wie dan ook, zich zorgen om hem maakte of ging maken. Of..nog erger medelijden zou hebben.
Mae was, overbezorgd, begonnen aan een reeks vragen. Hij kreeg de kans niet om te antwoorden op een van de vragen. Sommige vragen leek hij niet eens te registreren. Woorden klonken niet meer als daadwerkelijke woorden. Alsof ze hun betekenis verloren waren.
Dat hij wat overweldigd was ervan, was zacht uitgedrukt.
Hij was ook dankbaar dat Dante niet nog meer vragen aan hem gevraagd had.
Toen hij de vragen eenmaal eindelijk verwerkt had, kreeg hij wederom geen kans om de vragenvuur te beantwoorden. Mae had vluchtig haar excuses aangeboden, met het nieuws dat Dorian terug was en ze naar hem moest.
De brunette wist hem nog meer verward te maken door hem te bedanken voor zijn inzet op die avond en hem een kus op zijn wang te geven. Wat moest hij hier nou mee?
Gelukkig was daar redding in de vorm van Cassia, die op zijn bericht van eerder op de avond had geantwoord. Net zoals bij hem het geval was, betekende het bericht ‘alles is oké’ dat het niet oké was.

To: Cassie
Ik zit veilig in de bibliotheek
Kom eraan

Vanaf zijn telefoon keek hij op naar Dante, bij wie hij zich verontschuldigde met het bericht dat hij iemand op moest zoeken.
Nu hij niet wist hoe het met Athena zou gaan aflopen, moest hij Cassia wel zien. Om zijn eigen stomme ongerustheid te kunnen stoppen door te checken dat ze veilig was, maar ook om te kijken of ze daadwerkelijk oké was. Deimos betwijfelde het.
In de tijd dat hij richting Cassia haar kamer liep, beantwoordde hij enkele berichtjes die hij ontvangen had. Een goede manier van afleiding. Zo hoefde hij nog niet na te denken over hoe hij Cassia vertellen ging dat Athena door zijn toedoen zwaargewond in de ziekenzaal lag.
Hij had beter moeten opletten op hun omgeving. Beter moeten kijken om hen heen. Beter moeten luisteren naar de geluiden. Dan had hij wellicht Athena aan de kant kunnen trekken. Of haar plek kunnen innemen.
Het had niet zo hoeven eindigen zoals het nu geëindigd was.
Hoe ging hij vertellen dat hij het gevoel had had dat het niet goed eindigen zou. Man, hij hoopte dat dat gevoel onjuist zou zijn.
’’Deimos?’’ Zijn jongere zusje haar stem deed hem opkijken. Ze was naar hem toe gesneld en had hem in een stevige omhelzing genomen. Even vertrok zijn gezicht doordat het zorgde voor een pijnscheut door zijn schouder, maar hij herpakte zichzelf snel. Hij sloeg zijn armen om Cassia heen.
‘’Ik ben oké,’’ mompelde hij, voordat ze wat vragen kon. Het was niet de gehele waarheid. Hij zou pas weer oké zijn als hij wist dat Athena het zou overleven. Iets wat recht tegenover zijn gevoel van eerder stond.
Beiden deden er niet toe, besloot hij. Gevoel deed er niet toe. Feiten deden ertoe. Feit nu was dat Athena gespietst was door een burned one en nu voor haar leven vocht.
‘’Gaat alles wel goed?’’ vroeg Cassia toen ze elkaar eenmaal los hadden gelaten. Er was een onderzoekende blik op haar gezicht te zien.
Deimos knikte. ‘’Ja, natuurlijk,’’ antwoordde hij. Hij snapte niet waarom ze een vraag stelde waarop ze het antwoord al wist.
Hij werd mee Cassia haar kamer ingetrokken. "Kom, misschien is het fijn om iets anders aan te doen.." waren de woorden die ze alvorens gezegd had.
Deimos weerhield zichzelf ervan om een opmerking te maken over het feit dat hij haar kleding nou niet bepaald zou passen. In plaats daarvan nam hij maar gewoon plaatst op haar bed. Ze overhandigde hem een shirt. Een mannen shirt.
‘’Van wie is dit?’’ vroeg hij haar, met een licht vertrokken gezicht. ‘’Is het schoon?’’ Het shirt pakte hij nog niet aan. Met lichtelijke wantrouwen keek Deimos zijn zusje aan. Zijn blik veranderde echter toen hij zag dat ze naar de grond keek. ‘’Cassie, wat is er?’’ Deimos was niet vaak wat bezorgd en liet dit nog minder merken aan de toon van zijn stem. Nu was het echter toch ietwat hoorbaar.
‘’Het spijt me dat ik niet eerder iets van me heb laten horen..’’ klonk het.
Kort schudde hij met zijn hoofd. ‘’Al had je het gedaan, ik had het toch niet meteen gelezen,’’ antwoordde hij vrijwel meteen.
"Waar is Athena trouwens?" De vraag waarvan hij wist dat die zou komen.
Dit keer antwoordde hij niet meteen. Het tegenover gestelde. Hij liet een stilte vallen. Een stilte waarin hij zijn best deed de emoties die naar boven dreigden te komen weer ver weg terug te duwen. Athena’s schreeuw van eerder op die avond hoorde hij weer. Fuck.
Deimos nam diep adem om zo zijn hartslag laag te houden en om te voorkomen dat zijn handen weer begonnen met trillen, zoals ze hadden gedaan in de ziekenzaal.
‘’Ath is in de ziekenzaal,’’ antwoordde hij. Hij wist niet hoe hij zijn toon zo rustig en koel houden kon. Er was geen trilling in zijn stem te vinden toen hij sprak. ‘’We waren aan het vechten met een burned one en toen we die neergehaald hadden, was er alweer een tweede verschenen, achter ons. Ik had beter moeten opletten…voordat Ath of ik het doorhadden had dat ding zijn klauwen door haar heen gejaagd.’’ legde hij uit wat er gebeurd was. De verdere details over hoe en wat van die avond liet hij achterwege. ‘’Het spijt me. Ik had beter moeten opletten, ik had -’’ Deimos kapte zichzelf af. Keep it together.

22 • Fourth year • Specialist • Cassia's room • with Cassia

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

8 april 2022 - 14:07 reguluswife is offline

reguluswife 37248

REMY SAOIRSE Ó BRAONÁIN

twenty • third year • earth fairy • undecided • anthem • in the library • with rainn

PART 1/2

Haar ogen dwaalden van haar telefoon omhoog naar Rainn’s gezicht. Rainn, die nu vlak naast haar stond, en niet meer op enkele meters afstand. Nog niet eerder had ze zo dicht op hem gestaan. Tijdens de cleansings die ze eerder met hem had gehad lette ze er altijd zorgvuldig op dat ze niet te dicht in zijn buurt kwam. Het kwam niet vaak voor dat ze mensen snel toeliet tot haar personal space. Ash was een grote uitzondering geweest op dat gebied. Met Rainn’s nabijheid kostte het enkele seconden voor ze haar woorden terug gevonden had, vragend hoe ze dan haar magie volgens hem zou moeten gebruiken. De intense blik waarmee hij haar gezicht bestudeerde deden haar wangen rood kleuren en maakte het moeilijk om van hem weg te kijken.
”Nee. Oermagie put je uit de persoon die je bent. Modernistische spreuken zijn slechts vonkjes naast de kracht van traditionele magie. Het modernisme is bedacht om machtige faeries in toom te houden. Men was bang voor wat we konden doen. Net als jouw familie.” Uit het niets pakte hij haar pols vast en trok hij haar naar voren.
Een zacht, verbaasd geluidje kwam over haar lippen. Haar hand rustte op enkele scheuren in de muur die er zonet nog niet waren geweest en hoewel ze er op het moment zelf niet bewust van was geweest, wist ze gelijk hoe deze ontstaan waren. Zijn vingers waren verrassend koud op haar huid. Kouder dan ze zouden moeten voelen. Was hij ziek? Met een verontruste frons op haar gelaat keek ze naar hem op. Hij zag er niet ziek uit. Haar ogen gleden terug naar haar op de muur. Er waren nog verfvlekken van eerder die dag op haar huid te zien.
“Doe je ogen dicht,” zei Rainn met een doordringende stem. “Concentreer je en luister naar mijn stem. Denk aan je ouders. Zij kozen voor jou, maar hebben je verafschuwd en verstoten om wie je bent. Ze hebben je zo meesterlijk gemanipuleerd, dat jij hen nog steeds verdedigt tegenover mij. Ondertussen pretenderen zij op dit moment dat jij nooit bestaan hebt omdat ze zich zo voor je schamen. Zij zien jou niet als mens, maar als als een demoon die hoort te branden in de Hel. Spugen op de affectie die jij nog steeds om de een of andere reden wil geven. Ze gaven je leven en trapten je uit het nest toen ze inzagen dat je zoveel specialer bent dan zij. Hebben je zoveel zelfhaat aangepraat dat jij jezelf niet in de spiegel aan kunt kijken. Daar is niets eerlijks aan, lammetje… Ze haten je, Remy. Je ouders haten jou met elk stukje van hun koude ziel.”
Bijna alles voelde koud. Koud van de verlaten bibliotheek. Zijn koude vingers op haar huid. De koude, stenen muur onder haar hand. De koude, genadeloze woorden die hij gesproken had. De manier waarop hij ze gesproken had. Zelfs van zijn lichaam zo dichtbij het hare voelde ze geen warmte. Bijna alles. Zijn adem was warm tegen haar hals, kietelde haar nek. Haast als een lichtbaken in een donkere nacht, zo in contrast met al het andere. Eerst dacht ze dat het de rook die om hun benen zwierde was, tot ze besefte dat de geur aangenamer was. Een kampvuur op een zomeravond, gemengd met een hint van cologne, shampoo en sigaretten. Ondanks Rainn’s woorden, maakte dit het moeilijk om te focussen, haar aandacht bij twee dingen tegelijk. Haar ogen flikkerden opnieuw naar een feller groen en ze kon niet met zekerheid zeggen of dit kwam door zijn woorden of door zijn aanwezigheid. Toen ze diep adem haalde was het net alsof ze de kampvuurlucht op haar tong kon proeven. Zijn hand was stevig om haar pols geklemd. Zelfs als ze zou willen, dan zou ze haar hand met geen mogelijkheid los kunnen krijgen, niet voordat ze Rainn gegeven had wat hij wilde. Eindelijk deed ze wat hij haar als eerste beval om te doen en sloot ze haar ogen.
Remy was niet boos op haar ouders. Het was moeilijk om boos te zijn op haar ouders als ze het met hen eens was, als ze hun kon snappen waarom ze haar uit huis gezet hadden, hoeveel pijn het ook veroorzaakt had. En toch deden Rainn’s woorden iets met haar. Het voelde prettig om te horen, ook al waren het woorden van iemand die haar ouders als puur kwaad zouden beschouwen. Misschien was dat wel waarom zijn woorden zo voelden. Het voelde goed om te horen dat het niet aan haar lag, maar aan haar ouders. Dat de schuld niet bij haar lag, maar bij haar ouders. Dat zij niet degene was die fout zat, maar haar ouders. Wie had gedacht dat het woorden van hem waren die haar beter lieten voelen. Rainn zei dat ze haar emoties moest voelen, niet indammen. Dat ze geen woede jegens haar ouders voelde betekende niet dat ze niks anders voelde. Normaal was het makkelijker om deze veilig weg te stoppen, achter slot en grendel, de negative in elk geval. Bij Rainn was het juist eerder makkelijker om deze naar buiten te laten komen. Ze was teleurgesteld in haar ouders, dat ze haar uit huis hadden gezet alsof het niks was. Ze koesterde geen wrok tegen hen, maar wel tegen de harde realiteit dat ze daarmee haar veilige haven was kwijtgeraakt. Ook al had dit haar geleerd dat het soms meer mensen waren die voelden als veilige havens dan huizen. Ze haatte het dat ze haar ouders miste, ondanks alles. Ze was boos op en geïrriteerd met Reilly, dat hij na anderhalf maand van stilte ineens weer iets van zichzelf liet horen, alsof hij het niet zonder enige verklaring met haar had uitgemaakt. Alles wat Ash betrof viel niet eens met simpele woorden te beschrijven, een complete wirwar van emoties. Gefrustreerd maar haar zelf dat ze hem niet goed kon helpen. Gefrustreerd met Ash dat hij niet geholpen wilde worden. Verdriet om hetzelfde, dat hij niet kon inzien hoeveel hij waard was. Dat hij zijn leven maar bleef vergooien aan al die troep en in een steeds dieper wordend gat viel, een gat waarbij de ladder om naar boven te komen niet tot de bodem leek te reiken. Bij voorbaat al hartenzeer, als Ash er wel uit wist te komen, wetende hoeveel spijt hij zou van zijn weggooide erfenis. Boos op Xav omdat hij zijn beste vriend alleen maar dit gat in kreeg, zonder besef van de ernst er van.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

8 april 2022 - 14:07 reguluswife is offline

reguluswife 37248

REMY SAOIRSE Ó BRAONÁIN

twenty • third year • earth fairy • undecided • anthem • in the library • with rainn

PART 2/2

Het was stil. Het enige geluid was hun ademhaling. Als ze niet beter wist, dan zou ze niet weten dat ze in de bibliotheek waren en dat er ergens nog andere mensen moesten zijn. Zelfs met haar gesloten ogen voelde Rainn’s rookgordijn indringender dan eerst. Als ze al wel haar magie beoefende, dan was dit altijd de mooie kant er van. Bloemen laten bloeien. Planten terug brengen van het randje van de dood. Het gebruiken om geneeskundige middelen te maken. Niks destructiefs, ook al kon earth magic veel van dit teweeg brengen als het op die manier gebruikt werd. Remy visualiseerde de scheuren op muur in haar hoofd, als een schilderij dat er op wachtte om geschilderd te worden, met weinig kleurgebruik, hier in het donker. Ze zag het net zo helder voor zich als het beeld van Rainn, omringd door rook, met als enige kleur de rode gloed van zijn ogen. Ze zag voor zich hoe de scheuren zich vergroten onder haar hand en liet haar emoties gaan. Een zachte vibratie vulde de lucht. De muur trilde onder haar vingers en een kleine, geconcentreerde frons verscheen op haar gezicht. Zonder haar ogen open te doen wist ze dat de scheuren breder waren geworden, vanaf haar hand uitgestrekt tot aan de boekenkasten aan hun weerszijden, stoppend voordat ze de kast zelf konden bereiken. Reikend tot aan de grond en tot aan enkele meters boven hun hoofd. Ze stopte haar frustratie, verdriet, woede, moedeloosheid en pijn van de afgelopen weken in haar magie, alsof ze de complete muur wilde neerhalen.
Ze wist niet hoeveel tijd er verstreken was toen ze haar ogen weer opende, haar lichaam nog altijd geladen met magie. Een spinnenweb van scheuren was om haar hand heen ontstaan. De bron van emoties was geopend en ging niet zo eenvoudig weer dicht. Het had een uitweg nodig. Remy draaide haar hoofd opzij, naar Rainn. Zijn gezicht was vlak naast het hare, door zijn gefluister in haar oor. Zijn hand omvatte nog altijd haar pols. Door de afstand die ze normaal tussen hen in bewaarde had ze niet eerder doorgehad dat hij ruim een kop groter was dan haar. De duisternis om hen heen wierp schaduwen op zijn gezicht. Zijn lichtgrijze ogen, alsof zelfs het universum niet wilde dat de jongen ook maar iets van kleur had als hij niet zijn magie gebruikte. Ze was dichtbij genoeg dat ze zijn wimpers haast kon tellen. “Op die manier?” vroeg ze. Haar stem klonk opnieuw zacht, ditmaal niet vanwege onzekerheid, maar omdat het verkeerd voelde om de stilte op een andere manier te verbreken. Haar nieuwsgierigheid brandde er naar om te weten hoe Rainn het deed. Voor al zijn gepraat over emoties kende ze niemand die killer over kwam dan hij deed. En toch moest hij zijn emoties wel gebruiken, met de manier waarop hij het traditionalisme de hemel in prijste. Dwaalden al die emoties in hem rond, zonder dat blik op zijn gezicht daar ook maar enige hint over gaf? Over wat er schuil ging achter zijn ogen. Haar eigen groen oplichtende ogen keerden terug naar de muur. Was het mogelijk om rust en onrust tegelijk te voelen? Het voelde rustiger nu ze haar emoties een plek had gegeven in haar magie. Onrustiger omdat die magie nu nog verder buiten moest, maar de beperkingen van de bibliotheek boden daar niet veel soelaas voor. “Ik weet niet of het het erger maakt, dat ze mij geadopteerd hebben.” Remy wist niet eens goed waarom ze dit aan hem vertelde. Het was niet iets waar ze vaak over sprak. Misschien wel erger.” Wetende dat ze haar niet geadopteerd zouden hebben als ze toen al wisten waartoe ze in staat was. Zijn eerdere woorden kwamen bij haar terug. Jij kiest zelf voor de ondergeschikte rol. Soms vroeg ze zich af hoeveel zin het had, om zich te verzetten tegen de magie. Als haar ouders er toch al van overtuigd waren dat ze in de hel zou belandden, ook al zou ze haar magie helemaal niet gebruiken. Het gegeven dat ze het kon was al genoeg voor hen. Een diepe zucht ontsnapte aan haar lippen en een barst schoot van haar hand omhoog richting het plafond. “Ik hoop dat je me nu niet ook nog aan gaat spreken op het vernielen van school eigendommen,” murmelde ze, gezien dat ook tegen de regels was. De onrust wilde haar lichaam maar niet verlaten, alsof er een storm op komst was.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

8 april 2022 - 23:26 reguluswife is offline

reguluswife 37248

MYKA CASSIOPEIA MONTARAC

she's got a friday night personality
with a sunday morning heart

twenty • third year • specialist • undecided • anthem • in her bathroom • with bruno 💕

Douchen met een jongen die ze amper een uur kende. Myka kon de blik op Ember’s gezicht al voor haar zien, maar het was al te laat en ze had haar beste vriendin al een berichtje gestuurd. Haar nieuwsgierigheid was wel gewekt door het enthousiasme van de roodharige. Ze kreeg wel vaker enthousiasme berichtjes als ze weer eens een interessante jongen had gevonden, maar niet op dit niveau. Bruno was niet het type jongen waar ze normaal voor ging, afgezien zijn donkere lokken en dat de hot emoji zeker op hem van toepassing was. Meestal ging ze voor wat minder gepolijste jongens. Rough around the edges. Matí was daar het perfecte voorbeeld van geweest. Al schuddend met haar hoofd haalde ze haar zelf uit die gedachtes.
Ze kreeg het steeds kouder, ook nu de stoom van het warme water de badkamer vulde. Ze was nog net niet aan het klappertanden. Voorzichtig haalde ze haar wapens uit hun opbergplekken op haar lichaam. Haar katana, whip en throwing stars, allemaal vernoemd naar vrouwelijke figuren uit de Griekse mythologie. Allemaal bedekt met bloed. Ze miste enkele van haar werpsterren, maar wilde er op dat moment niet te veel bijstaan of deze nu verloren op de bosgrond lagen, of begraven waren in het lichaam van een Burned One. Met enige moeite kreeg ze haar shirt uit. Haar broek ging moeizamer. Haar frustratie groeide en met de seconde probeerde ze krampachtiger het kledingstuk van haar lichaam krijgen. Ze wilde het natte en met modder en bloed bedekte ding uit. Nu. Voor even sloot ze haar ogen, haalde ze diep adem en richtte ze haar blik op Bruno. “Kun je helpen?”
Zijn wenkbrauwen trokken iets omhoog. “Je bent een mooie vrouw.” Ondanks zijn compliment keek hij niet naar haar zoals de meeste jongens naar haar keken, of wat ze gewend was van hen. Dit was respectvoller.
Myka lachte zachtjes, terwijl ze toekeek hoe Bruno voorzichtig en zorgzaam haar benen verloste van haar broek. “Ik ben compleet doorweekt, zit onder de modder, blauwe plekken en schrammen. Ik weet niet of mooi het juiste woord is om te gebruiken nu. Wacht maar tot je me uitgedost op een feestje ziet.” Een zachte, warme glimlach stond op haar lippen. “Maar, dankjewel. Je bent echt lief,” vertelde ze hem op een oprechte toon. “Red Fountain gaat een gemis aan je hebben nu je hier blijft.” Zijn eigen shirt had hij al uitgetrokken en haar ogen waren afgedwaald naar zijn gespierde armen en borstkas. Er viel niet aan hem te zien dat hij zojuist in het bos geweest zou zijn. Geen blauwe plekken. Enkel twee strepen op zijn rechterbovenarm, maar zijn huid gaf weg dat dit al oudere verwondingen waren. Betrapt gleden haar ogen weer omhoog naar zijn gezicht.
Met haar benen eindelijk ontdaan van de natte stof van haar broek, stapte ze achter Bruno aan de douche in. De wonden op haar armen prikten toen deze in contact kwamen met het hete water en een zacht, protesterend geluid kwam uit haar mond.
”Je zit onder de schrammen en blauwe plekken,” klonk Bruno’s stem bezorgd. Ze kende de jongen nauwelijks en alsnog was hij bezorgd om haar. Zachtjes streelde hij haar armen, zijn ogen er opgericht alsof hij niet eerder zoiets had gezien.
Myka hoopte toch voor hem dat dit niet de eerste keer was dat blote armen van een meisje zag, want dat zou deze douche wellicht lichtelijk ongemakkelijk maken. Maar goed, eens moest de eerste keer zijn. “Het is oké,” stelde ze hem gerust. “Het heelt vanzelf wel weer. Geen zorgen, okay?” Ze pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes in.
”Hier, kom.” Bruno trok haar meer onder het warme water en haar gezicht betrok even door het toenemende contact met haar wonden, maar het leidde haar af van de pijn in haar enkel. Bruno’s handen in haar lokken voelden prettig aan, een wereld ver weg van alles wat buiten gebeurd was, en genietend sloot ze haar ogen. “Wil je erover praten? Over wat je buiten gezien hebt.”
Ze moest de vraag op haar laten inwerken. Het was net de vraag die ze het liefst wilde vermijden en een vraag die ze niet van hem had verwacht. Haar blik gleed naar beneden, naar de mengeling van water, bloed en modder dat wegspoelde in het doucheputje. Ze zuchtte zachtjes en schudde toen haar hoofd. “Nee,” zei ze vast besloten. “Misschien later.”
Nadat haar blonde haren gewassen waren draaide ze zich om naar de Red Fountain specialist. Zijn schouders waren rood door de hete stralen van de douche. Zelf douchte ze graag op standje practising burning in hell, waardoor ze soms vergat dat niet voor iedereen geheel prettig was. Met een schuld bewust gezicht draaide ze temperatuurknop enkele graden kouder, hopend dat het zo aangenamer was voor Bruno. “Volgende keer gewoon zeggen wanneer het te heet is, oké?” zei ze. Volgende keer, haast indicerend dat er een volgende keer zou zijn. “Als het nog een keer gebeurd,” voegde ze er snel aan toe. Niet dat ze dat zelf geheel erg zou vinden. “Nu is het jouw beurt.” Myka trok de shampoo fles uit zijn handen en gebaarde naar Bruno dat hij zich moest omdraaien. Om haar balans te bewaren met haar pijnlijke enkel liet ze haar hand voorzichtig op zijn rug rusten terwijl ze zijn donkere haar inzeepte, waarvoor ze haar arm tot het uiterste moest rekken. Zelfs zij besefte dat het nu beter was om niet op haar tenen te staan “Wil je ook conditioner straks?” vroeg ze, haar ogen gefocust op zijn schouders. Ze zou haar ogen niet laten afdwalen naar beneden, naar wat er in uniform al goed uit had gezien. Als Bruno zich als een pure gentlemen kon gedragen, dan kon zij zich als de vrouwelijke versie daarvan voordoen. Hoe fijn de afleiding ook zou zijn en hoe grote behoefte ze er ook aan had.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

9 april 2022 - 2:52 Tad is offline

Tad 3475

Xavier Castillo

The best lies about me are the ones I told

“Bro, gaat het? Zag je iemand?”
De woorden van Asher galmden zelfs te midden van de luide rockmuziek na in zijn hoofd en het opgefokte gevoel dat hij had gevoeld toen hij dacht zijn broer te hebben gezien, was nog lang niet verdwenen. Het was haast zielig hoe enkel nog maar de gedachte aan Bruno hem al op stang wist te jagen, maar hij probeerde zichzelf te kalmeren met de wetenschap dat er geen mogelijkheid was dat Bruno Castillo de gronden van Alfea had betreden. Als die gast er daadwerkelijk zou zijn geweest, dan had hij zijn entree al wel met een hoop bombarie bekend gemaakt. Nu dit niet het geval was, wist Xav dat hij veilig was. Voor nu. Alfea was en bleef voor zolang als mogelijk een Bruno-vrije zone en als het even kon dan ambieerde de specialist die trend voort te zetten in de rest van zijn leven.
Xav wilde wel meer in zijn leven. Als het even kon dan zou hij nooit meer overeind willen komen. Onder licht gemor was hij meegegaan naar de ziekenzaal om naar zijn wonden te laten kijken. Hij kon er nu al de klok op gelijk zetten dat die krengen van een hechtingen zouden gaan jeuken waardoor hij ze niet met rust kon laten, maar de wond zou in ieder geval tot die tijd niet gaan infecteren, waardoor hij nu in alle rust uitgestrekt op het bed van Týr lag onder het genot van door de speaker knallende rockmuziek, speed, een joint, en zijn beste maat. Ze hadden het toch maar weer mooi geflikt samen, zelfs met een blok aan hun been.
Het was voornamelijk Asher geweest die zich had ontfermd over hun oh zo zielige damsel in distress. Hij wist niet of zijn vriend geboren was met dit engelengeduld of dat Maisie zo goed kon zuigen dat het een kleine opoffering voor een goed doel was, maar ze hadden de blondine veilig en wel afgegooid op de ziekenzaal. Geen ‘smoken’ voor haar vanavond, helaas. Ergens zorgde deze hele behulpzame houding van zijn vriend voor een knagend gevoel bij Xav. Zijn gedachten dwaalden af naar de gebeurtenissen van eerder die avond. Naar het levenloze lichaam van Joshua. De specialist staarde naar het plafond. Hoewel hij ervan overtuigd was dat hij het juiste had gedaan, kon hij niet laten zich af te vragen wat zijn vriend zou hebben gedaan als hij in dezelfde situatie had gezeten. Zou Ash Joshua over zijn schouder gegooid hebben en er alles aan gedaan hebben om het onmogelijke te bewerkstelligen? Zou hij hem verachten om wat hij had gedaan? Een ander beeld van hem hebben?
Fuck, wat een sentimentele gedachten. Eerst al de wormen en nu dit. Hij begon verdomme op een wijf te lijken. In zichzelf rolde Xav met zijn ogen. Hij wist dat hij het Joshua Fenwick incident niet met zijn vriend kon delen. Het was een last die hij alleen moest dragen, of in ieder geval zijn maat niet mee lastig wilde vallen. In feite kon hij maar één persoon bedenken van wie hij wist dat hij het kon brengen alsof hij over het weer praatte en die er geen seconde minder om zou slapen; hem er niet minder om zou aankijken.
Nev.
Voor het eerst sinds hij binnen was dacht hij aan de brunette. Te midden van alle zoetsappige stelletjes die elkaar in de armen vlogen in de entreehal van de school had hij geen seconde aan zijn vriendin gedacht, volledig in beslag genomen door de geest van zijn broer en de vurige drang om te snuiven. Maar nu hij hier languit lag, wilde hij niets liever dan met haar ‘smoken’. Op de tast zochten zijn handen op het bed naast hem naar de oude mobiel die Asher hem als levensreddende engel had geleend. Uiteindelijk vond hij het onding met barst in het scherm en met een glazige blik in zijn ogen zocht hij naar Nev haar nummer om haar een bericht te versturen. Uitleg over hoe hij zijn mobiel verloren was en hoe hij een oud toestel had bemachtigd sloeg hij over – het leven was te kort voor dat soort bullshit.
Na het berichtje gooide hij het toestel weer naast hem op bed. Om zijn gedachten te verzetten van het hele gebeuren van eerder die avond, nam hij nog een lange hijs van zijn joint en tuurde hij zwijgend naar het plafond. In gedachten verzonken begon hij de gaatjes in de platen te tellen. Een paar keer raakte hij de tel kwijt en moest hij opnieuw beginnen. Hij was eindelijk halverwege toen Asher zijn zesde poging verklootte.
“Tering…” Een gefrustreerde kreun verliet Xav zijn keel. “Mackenzie heeft me geblokt. Ze haat me, en ik.. weet niet waarom. Ik heb alles geprobeerd om haar te helpen, man.”
Poging zeven was hierbij ook gesneuveld. In plaats van opnieuw te beginnen tuurde hij naar het midden van het plafond, waarbij hij een poging deed de woorden van Asher te bevatten. In heldere toestand was hij echter al niet bepaald een dr. Phil, dus in deze toestand zou het niet beter gaan. Door de jaren heen was hij erachter gekomen dat zijn adviezen de zaken nooit echt beter maakten. Leuker wel, daarentegen, al vreesde hij dat deze situatie niet leuk te maken was.
“En ik maar denken dat chicks je alleen blockten als je ongevraagd een dickpic stuurde, bro,” mompelde hij. Hij fronste. Familiezaken waren niet bepaald zijn forte, maar klaarblijkelijk ook niet die van Ash. Mackenzie was een geinige chick, maar hij wist niet wat haar probleem was. Hij had zelf in ieder geval nooit problemen met haar gehad.
“Misschien is haar mobiel ook wel dood,” opperde hij. “Of is ze ongesteld of zo. Nev kan dan ook een echte bitch zijn.” Hij haalde zijn schouders op, nog altijd naar het plafond boven hen loerend. “Maar Maccie draait wel bij, man. Dat weet ik zeker. Soms moeten ze gewoon even drama schoppen. Vrouwen zijn er om van te houden, niet om te begrijpen.” Met die – naar zijn eigen bescheiden mening – wijze woorden nam hij nog een hijs van zijn joint en sloot hij genietend zijn ogen.
“Fix even een lijntje voor me,” hoorde hij Asher mompelen. Een protesterend geluid verliet zijn keel, want als hij één ding had gezworen dan was het dat hij deze avond niet meer overeind zou komen. Zelfs niet om iets voor zijn beste vriend te fiksen. Het was bovendien zijn beurt. Of niet. Xav kon het zich niet meer herinneren, maar het maakte ook niet uit: nu opstaan voelde als een mission impossible.
Koppig bleef hij daarom liggen en hij wilde de rook uitblazen, toen de volgende woorden van Asher ervoor zorgden dat hij zichzelf verslikte, met een hoestbui tot gevolg.
“Wees maar blij dat je geen broers of zussen hebt, Xav.” Fuck. In een reflex schoot hij omhoog van het bed, zodat hij al hoestend rechtovereind zat. Door de abrupte beweging schoot er een felle pijn door zijn arm, maar die pijn was niets in vergelijking met de mentale alarmen die afgingen. Waarom leek het onderwerp vanavond steeds maar weer terug te keren naar familie? Naar Bruno? Hell, zelfs naar Ember. Was dit slechte karma omdat hij Joshua had vermoord? Was dit een verknipte manier om hem het leven zuur te maken? Of was dit de een laatste kans die de goden hem nog gunden om schoon schip te maken en de waarheid te vertellen? Misschien moest hij weer eens met ]Remy gaan biechten. Dit keer echt, en niet alleen om een tosti te eten (wat een teleurstelling was dat, toen hij erachter kwam dat het geen tosti was, maar iets wat er enkel in naam op leek).
“Gast, waar heb je het over? Tuurlijk heb ik een broer,” reageerde hij uiteindelijk verontwaardigd op Asher, toen hij weer op adem was gekomen, waarbij hij zijn blik op zijn beste vriend vestigde. “Ik heb jou toch? Fuck bloed, bro. Als we ooit een podcast starten dan heet het een bro-adcast. Die shit is sterker dan toeval. ”
Met die gevleugelde woorden zwaaide hij zijn benen loom over de zijkant van het bed. Er viel zijn vriend niets meer dan dit te vertellen. Bloed maakte immers geen familie. En voor gevonden familie moest je iets over hebben, besefte hij nu. Daarom griste hij de zak speed van het boek dat op de grond lag en prepareerde met de ietwat gekreukte boekenlegger met verrassend veel precisie twee lijntjes op het nachtkastje dat tussen hen in stond, waarna hij zijn blik weer op Asher richtte en salueerde: mission accomplished. Wie had bloed nodig als je deze gozer naast je had?
“Cheers to that, man,” mompelde hij als antwoord op zijn eigen gedachten.

To Nev (from Ashies old phone):
— waar ben je?
— fuck man heb je nog nooit zo graag gewild

@ ashies room w/ his bro

She's imperfect but she tries

9 april 2022 - 17:21 Aelin_Jackson is offline

Aelin_Jackson 580

Mae
21 | earth fairy | jaar 3 | outfit | with Dodo @her room

"If only i could change the way you see yourself."

De sterke geur van de kruiden in haar hand leek iets te helpen, maar had niet helemaal het gewenste effect. Dorian zijn ademhaling was nog altijd verstoord en zijn hand die stevig in die van haar geklemd was, trilde enorm. Mae was ten einde raad. Ze wist niet wat ze nog meer kon doen. Misschien was het tijd voor hulp. Met lichte paniek had de earth fairy haar telefoon tevoorschijn getoverd. Alsof de kosmos haar stille gebeden gehoord had, verscheen daar Lune haar naam op het scherm. Waar de kruiden niet gewerkt hadden, leek het noemen van Lunes naam de perfecte remedie tegen Do zijn paniekaanval. De blonde specialist was gelijk rechtop gaan zitten. Opgelucht had ze haar telefoon voorzichtig in zijn handen geduwd. Ze kon Do's ogen over het scherm zien glijden. Met elk woord dat de jongen in zich op nam, kalmeerde zijn ademhaling steeds meer. Mae had geopperd dat hij als hij dat wilde iets terug kon sturen. Zijn tranen gleden over zijn wangen waarna ze op het scherm druppelde. Met een bedrukt gevoel was Mae voor de jongen vandaan gekropen om naast hem met haar rug tegen de muur plaats te nemen. Zijn ene hand was nog steeds stevig in die van haar verwikkeld. Ze had Do eigenlijk bijna nooit zien huilen in al die tijd dat ze een relatie hadden gehad, al was hun break-up daar een uitzondering in geweest. Het deed pijn om hem zo te zien en dus was Mae tegen haar eigen tranen aan het vechten terwijl de jongen een bericht naar zijn zusje aan het typen was. Met een diepe zucht liet de jongen haar telefoon op zijn schoot vallen, sloot hij zijn ogen en steunde hij met zijn hoofd tegen de muur. Ook Mae haalde diep adem om zo haar tranen terug naar de achtergrond te duwen. Ze had een beetje afleiding nodig, wilde weten of anderen al op haar berichtjes hadden gereageerd en dus pakte ze haar telefoon voorzichtig van Do zijn schoot af. Er waren verschillende fijne berichtjes. Zo wist ze dat Myka, Isla en Ley ondertussen ook veilig binnen waren. De laatstgenoemde dame was nog geen minuut binnen of was al op boevenpad. Mae moest er vanbinnen stiekem een beetje om lachen. Ze deed er graag aan mee. "Ley is ook veilig binnen." mompelde ze zacht waarna ze zich weer tot haar ex wendde. "Gaat het?" vroeg ze met een piepzachte en nog steeds bezorgde stem om vervolgens een natte blonde lok voorzichtig uit zijn gezicht te vegen. Voorzichtig opende Dorian zijn ogen en hun blikken vonden elkaar. Ze kon al gelijk zien dat het niet goed ging, iets dat door het zachte schudden van zijn hoofd bevestigd werd. “Alles is zo… zo…” Hij had duidelijk moeite om zijn gevoelens te verwoorden. Mae wachtte geduldig af. Ze had alle tijd van de wereld voor de jongen. “Soms weet ik gewoon niet wat te doen, Mae,” zuchtte hij. “Mijn vader… Het spijt me dat je dit allemaal hebt moeten zien. Dat je mij nu zo moet zien. Ik zie je niet graag bezorgd.” Dorian liet haar hand los, sloeg zijn arm om haar heen en liet zijn hoofd tegen het hare rustten. "En ik zie jou niet graag op deze manier, zo in paniek, maar dat is niets om je voor te verontschuldigen Do." antwoordde Mae op een fluistertoon.

"Ik zal er altijd voor je zijn dus een sorry is nergens voor nodig. Dit doe je als je om elkaar geeft... maar misschien moeten we onze gevoelens wat vaker met elkaar delen... dan hoef ik minder bezorgd te zijn en raak jij misschien minder snel in paniek?" Mae kon voelen hoe haar schouders kouder werden nu Do's doorweekte arm over ze heen hing. Ze vond het niet erg. Het was fijn om hem dichtbij haar te hebben. “Shit, sorry, Mae.” Vluchtig haalde de jongen zijn arm weg. Verward keek ze hem aan. "Waarvoor?" Onhandig probeerde hij haar jurkje moddervrij te maken. "Aaah," Ze haalde haar schouders op. "dat maakt niet uit joh." De poging smeerde de modder alleen maar meer uit. Mae haar lippen wurmde zich in gekke vormen om niet in lachen uit te barsten. Het was lief en goedbedoeld, maar toch ook heel grappig. “Gelukkig zal niks ooit het vijver incident overtreffen,” murmelde Do schaapachtig waarna de dame haar lach toch niet kon onderdrukken. "Ja, dat was wat...Ik zie je paniekerige blik naar mij en mijn vader nog zo voor me. Oh en hoe je je daarna wel duizend keer verontschuldigde!" grinnikte ze. Het was dat precieze moment geweest dat ze voor de jongen was gevallen. Haar ouders hadden voor ze haar daadwerkelijk naar Alfea stuurden een rondleiding gewild, gewoon om alles nog een laatste keer goed te keuren. Nu ze Do beter kende, was het overduidelijk waarom de schoolleiding hem als tourgids gekozen had. Hij was hét beeld van de perfecte Alfea student. Toen Mae hem naar hen toe had zien lopen, was ze al van hem weg. Hij keek serieus, was bloed aantrekkelijk en leek ergens toch ook wat nerveus. Het was echter pas het moment dat hij door onhandigheid in de binnenvijver van de specialisten hun trainingszaal was gevallen dat ze op slag verliefd was. Toen ze hem had proberen te helpen, had hij haar er vervolgens ook ingetrokken. Het enige wat ze had kunnen doen was lachen terwijl Do vol paniek in de richting van haar vader gekeken had. Die had er zelf de humor ook wel van in kunnen zien. De vele verontschuldigingen hadden alles alleen maar komischer gemaakt. "Het lijkt allemaal een eeuwigheid geleden..." mompelde ze zacht. Het was ook een eeuwigheid geleden. Er was ondertussen veel gebeurd. ”Het spijt me,” klonk het zachtjes. Mae fronste. Waar had hij nog meer spijt van? “Dat ik je pijn gedaan heb met onze break-up. Dat verdiende je niet.” Ze slikte even. Dit was niet wat ze verwachtte. Haar ogen sloeg ze neer niet wetende wat ze moest zeggen. Hun break-up was een topic dat ze het liefst ontweek. Het deed haar nog teveel pijn en bovendien bracht het haar veel verwarring. Een echte reden had ze nooit gehad. De jongen was nooit uit zijn woorden gekomen en had zich alleen huilend kunnen verontschuldigen. Ze was ervan uit gegaan dat hij simpelweg geen gevoelens meer voor haar had. Haar alleen nog maar als een goede vriendin zag. Het verliezen van gevoelens daar kon niemand iets aan doen, maar toch deed het pijn. Ze nam het hem echter niet kwalijk. Hij was tenminste eerlijk geweest. "Het geeft niet.." Ze beet op haar onderlip terwijl ze met moeite haar ogen weer op Do wist te richten. "I mean, gevoelens kan je niet forceren.. " Ze zuchtte even. "Het is niet jouw schuld dat je me niet meer op die manier zag.. Het is dan alleen maar beter zo.. anders had je me alleen nog maar meer pijn gedaan.."

Whatsapp messages

From Myka🦄:
–it’s alive! 🧟‍♀️
–red fountain specialist zijn knap 😍😍😍
–ik heb chocolade nodig heb jij nog?
–waar ben jij?? alles oke hier??
–insert bruno’s geposeerde foto
–kiiiijk 💕🥺

To Myka🦄:
– Je bent nog geen twee seconde terug en loopt nu al knappe specialisten tegen het lijf?!
– Je moet me echt een keer uitleggen hoe je dat doet..🙄
– Ik ben in mijn kamer met Do!
– Yess hahaha ik heb genoeg chocolade hier, zelfs je fav! Dus feel free om die te komen halen anytime!❤️
– En he is a prince charming for sure. You go girl!
– Houd me op de hoogte!😏

From Deimos🧸:
– Is je vriendje oké?

To Deimos🧸:
–Ugh, hij is m'n vriendje niet and you know that!🙄
– Maar ja, hij is nu wel oké.
– hoe gaat het nu met jou?? 💖
– Sorry dat ik zo plotseling weg moest..

From Asher🐥:
–Fuckyesss puddles approval is alles wat ik nodig heb inme leven 🔥🦆
– Jafuck sorry voor de gare foto,hoop dat ik je niet heb laten schrikken. weet eigenlijk ook niet waarom ik die stuurde. Was n rare situatie.
– Jij ok?

To Asher🐥:
– Aaah, dus mijn approval heb je niet meer nodig?😏😌
– Oh nee geen zorgen hoor, ik ben niet geschrokken!
– Snap heel goed dat het een rare situatie was dus no worries💕
–Ben al blij dat je überhaupt iets liet horen!
–Met mij gaat alles goed ben op m'n kamer
– Doe je verder rustig aan vanavond? Als je ergens mee zit kan je me altijd appen of bellen of wat je dan ook wilt ja?😊

From Phyre🔥:
– Mae, you oké? Heb jij de andere al gezien?
–Ik heb Ies en Leyley al gespot, ben nog niet bij ze geweest…
–Ah damnit, something stupid happened 😫

To Phyre🔥:
–Alles is goed met mij! Ik ben met Do!
–Oh thank god dat Ley ook veilig is! 😇
–What happened? Want to talk about it later?💞

instagram messages

leysarothberg hot af 🥵🥵 @maetheforcebewithyou
maetheforcebewithyou yess he iss!😍🥵🤭 @leysarothberg

"Please, don’t fall apart because I can’t face your breaking heart.”

[ bericht aangepast op 9 april 2022 - 23:26 ]

9 april 2022 - 23:18 Aelin_Jackson is offline

Aelin_Jackson 580

Cassia Laiken
20 | mind fairy | jaar 3 | outfit | with Deimos @her room

Opgelucht om haar broer binnen te zien, was Cassia naar hem toe gerend. Ze had hem in een stevige omhelzing getrokken zonder er bij stil te staan dat ze voorzichtig moest zijn. Hij kon pijn hebben. ‘’Ik ben oké,’’ mompelde Deimos nog voor ze überhaupt de kans gekregen had om iets te vragen. Ze geloofde er niets van. Hier hoefde ze niet eens een mind fairy voor te zijn. Ze kende haar broer goed genoeg om met een simpele blik te weten dat hij alles behalve oké was. Voorzichtig liet Cassia de jongen los om hem vervolgens onderzoekend aan te kijken. Ze kreeg waarschijnlijk geen eerlijk antwoord, maar hey nooit geschoten was altijd mis. ‘’Gaat alles wel goed?’’ Deimos knikte. "Ja, natuurlijk,’’ Natuurlijk.. Wat was er zo natuurlijk aan? Oke, ze waren enorm verschillend opgevoed. Volgens hun vader waren emoties Cassia haar kracht terwijl ze Deimos zwak maakte. De dame had daarom elke emotie moeten toelaten terwijl de jongen ze juist had moeten verbergen. In dat opzicht begreep ze waarom hij zo luchtig reageerde, maar hun vader was hier niet. Ze waren met z'n tweeën. Waarom kon hij niet eens eerlijk zijn tegenover haar? Misschien had hij wat tijd nodig om bij te komen. Dat was niet raar. Het was allemaal pas net gebeurd. Deimos zat zelfs nog onder het bloed. Daar moest als eerste verandering in komen. "Kom, misschien is het fijn om iets anders aan te doen.." Ze sleurde haar broer mee haar kamer in en liet hem op haar bed zitten. Gehurkt had ze, een chaos achterlatend, door haar kledinglades heen gespeurd. Uiteindelijk vond ze hetgeen waar ze naar gezocht had. Het was een gestolen t-shirt van Reilly.
Nou ja gestolen, eerder een na hun hook-up bewaard aandenken. Hij zou Deimos in ieder geval passen. Ze hield het stuk stof dan ook naar hem uit. ‘’Van wie is dit?’ vroeg De haar met een licht vertrokken gezicht. Ze rolde met haar ogen. "Wat maakt dat uit?" Met een ongeduldige beweging drong ze erop aan dat haar broer het kledingstuk van haar overpakte. ‘’Is het schoon?’’ Ze kon de wantrouwende ondertoon in zijn vraag duidelijk horen. "Nee, ik houd ervan om vieze kledingstukken in m'n kast te hebben liggen. Vooral de geur van zweet keeps me going.." antwoordde ze sarcastisch. "Natuurlijk is het gewassen. Kom op, wees niet zo dramatisch De." Voor ze het wist had ze het shirt op zijn schoot gegooid. Een knagend gevoel van schuld wist zijn intrede bij haar te maken. Ze had hem terwijl hij buiten was, geen enkel berichtje gestuurd. Ze had dat bij niemand van haar vrienden gedaan. Het was zo typisch. Ze werd zo geconsumeerd door hersenspinsels van mensen die veilig binnen zaten en er niet toe deden dat ze de mensen om wie het werkelijk ging, de specialisten buiten, haar dierbaren, vergat. Waar Cassia het gelijk door had als er iets met haar broer was, gold dat andersom net zo goed. ‘’Cassie, wat is er?’’ Een buiten karakter liggende bezorgdheid klonk vanuit haar broer. ‘’Het spijt me dat ik niet eerder iets van me heb laten horen..’’ verontschuldigde ze zichzelf. Deimos schudde vrijwel meteen zijn hoofd. ‘’Al had je het gedaan, ik had het toch niet meteen gelezen,’’ Het luchtte op. Hij nam het haar duidelijk niet kwalijk. "Oke, gelukkig.." mompelde ze zachtjes.

Het drong nu pas tot haar door dat ze nog helemaal niets van of over haar zus had gehoord. "Waar is Athena trouwens?" Waar haar broer op haar eerdere vragen snel gereageerd had, bleef het nu akelig stil. Alle alarmbellen gingen bij haar af. Gefronst bestudeerde ze de jongen zijn gezichtsuitdrukkingen. Het ging duidelijk om slecht nieuws, maar wat voor slecht nieuws? Het kostte haar enorme moeite om uit zijn hoofd te blijven. Er klonk een diepe zucht. ‘’Ath is in de ziekenzaal,’’ De woorden strookten niet met de toon waarop ze werden gezegd. Hoe kon hij zo rustig en onaangedaan zijn? Het was bijna boos makend. "We waren aan het vechten met een burned one en toen we die neergehaald hadden, was er alweer een tweede verschenen, achter ons. Ik had beter moeten opletten…voordat Ath of ik het doorhadden had dat ding zijn klauwen door haar heen gejaagd.’’ Een ijskoude rilling gleed over Cas haar rug. Erg duidelijke flashbacks van twee klauwen die haar eerder die avond tijdens haar telepathische zoektocht in de bijkeuken doorboord hadden, verschenen voor haar ogen. Was dat de scène die Deimos hier zo koelbloedig probeerde te schetsen?! De gruwelijke pijn die ze na het gehele tafereel in haar borstkas gevoeld had, keerde terug. Ze was er zeker van dat niemand zo een aanval kon overleven. Had gehoopt dat ze in haar zoektocht gefaald had en de aanval niet op haar broer of zus was geweest, maar op iemand die ze niet kon. ’Het spijt me. Ik had beter moeten opletten, ik had -’’ De kalmte leek uit De zijn stem te verdwijnen en het zorgde in Cas haar ogen alleen maar voor meer bewijs dat hij tegen haar loog. "I-Ik heb dat gezien.. m–maar hoe kan iemand dat overleven?" De trilling in haar stem was niet te missen. "Lieg je tegen me?" Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand zogenaamd voor haar eigen bestwil de waarheid voor haar verzweeg. Als haar zus degene was die ze aangevallen had zien worden, dan wist ze zeker dat ze op dit moment niet in de ziekenzaal lag. Ze had het recht om dat te weten. Ondanks de vele vriendschappen die ze eraan verloren had, kon ze zichzelf niet beheersen. Ze kon pas weer helder nadenken als ze zeker wist dat Athena nog leefde. Ze moest dat met haar eigen ogen zien. Heel erg bewust van de consequenties stapte ze naar voren. "Fuck, sorry De." In een flits pakte ze de jongen zijn hoofd vast en kleurden haar ogen paars. Haar kracht werkte zonder aanraking ook, maar dan moest ze zich beter concentreren en die focus had ze daar op dit moment niet voor. Binnen een seconde stormden beelden van het bos haar eigen hoofd in.
Neela – Deimos zijn partner van die avond– lag gewond in zijn armen.
Een telefoontje van Athena volgde.
Haar broer en zus vochten samen tegen de gruwelijke monsters.
Een burned one krijste nadat Ath haar zwaard in zijn hart gestoken had.
De aanval die Cas eerder die avond meegemaakt had, verscheen opnieuw maar dit keer vanuit een ander perspectief voor haar ogen. Het was tot haar verdriet toch wel Athena geweest met wie ze een telepathische connectie gevormd had.
Een gewonde Athena lag op de grond.
Schuld schuld schuld.
Pijn en verdriet.
Een gevoel van falen en mislukking.
Eindelijk was daar het beeld waar ze opzoek naar was geweest. Haar zus in het ziekenhuisbed weliswaar gewond, maar ademend. Ze kon zien hoe verschillende water fairies waaronder Hayden haar te hulp schoten. Ze was in goede handen.
Abrupt trok ze haar handen van de jongen zijn hoofd af. Bang voor ruzie en opzoek naar begrip keek ze Deimos voorzichtig aan. "Sorry... I–ik wilde zeker weten dat ze oké was.. het zelf zien.. je hebt vaker gelogen om me te beschermen...Ik moest het weten.."

"Beautiful, but destructive."

[ bericht aangepast op 9 april 2022 - 23:25 ]

10 april 2022 - 15:01 Basim is offline

Basim 18632

Leander Madsen

20 — Specialist — Modernist — with Hayden — at the infirmary

❝ You don't have to be who they want you to be❞

Eenmaal ze eindelijk veilig binnen de muren van Alfea waren, begon Leanders hoofd al gauw te tollen. Na de duisternis van het bos, werd het al het licht en de drukte van tientallen mensen in de aankomsthal hem te veel en een barstende hoofdpijn kwam opzetten. De pijn was zo hevig dat hij de pijn in zijn schouder voor even vergat. Hij zou absoluut gauw naar de ziekenzaal moeten gaan, want dit leek niet op een wond die hij kon negeren.
Wel wilde hij eerst zeker weten of alles wel goed was met Leysa. Zij was er absoluut erger aan toe en hij wilde zorgen dat ze in goede handen was voor hij haar alleen liet. Desnoods zou hij haar zelf in deze toestand naar de ziekenzaal dragen. Het meisje was ook zijn verantwoordelijkheid geweest en hij voelde zich ontzettend schuldig dat ze gewond was geraakt. Ze had het misschien een heel klein beetje aan haarzelf te danken met haar roekeloze gedrag, maar nu ze eenmaal veilig waren, kwam zijn eigen schuldgevoel terug. Hij had strenger voor haar moeten zijn, haar duidelijk maken hoe serieus de situatie was waarin ze nu zaten. Hij kende Leysa, ze was roekeloos en hij had hier van tevoren rekening mee moeten houden. Niet pas proberen in te grijpen zodra het al te laat was. Zodra ze al vol in een val waren gelopen en ze hadden moeten vechten voor hun leven.
Toch had Ley het ondanks haar eigen verwondingen aangedurfd om zich zorgen om hem te maken, hij was haar woorden in het bos niet vergeten. Vragen of hij nog wel kon vechten, of hij oké was. Hém erop wijzen dat ook hij hulp nodig had. Verdomme Ley, ze had daar zelf haast dood lopen bloeden, hij was de laatste persoon om wie ze zich dan zorgen had moeten maken. Gelukkig waren de andere twee specialisten er geweest en met zijn vijven hadden ze dus veilig Alfea weten te bereiken. Nadenken over het feit dat ze een ander uniform hadden gedragen en ergens anders vandaan waren gekomen, had hij niet gedaan. Deed hij nog steeds niet, want daarvoor was de pijn van zijn wond en zijn bezorgdheid om Leysa te groot.
Gelukkig was daar Isla het moment dat ze binnenstapten. Leysa was bij niemand veiliger dan bij haar oudere zus. Hij slaakte een opgeluchte zucht en blikte naar Perce. De jongen zelf leek redelijk ongedeerd uit het gevecht te zijn gekomen. Gelukkig maar. Al had hij zelf ook geen verwonding hoeven oplopen, realiseerde hij zich opeens. Het was al zijn woede en frustratie geweest die hem onvoorzichtig hadden gemaakt. Verdomde emoties, zonder hun overheersing had hij geen risico's hoeven nemen, had hij de Burned One gedood zonder zelf ook gewond te raken.
'We zijn in veilige handen nu,' mompelde hij wat verloren tegen Perce. Hij wist dat hij naar de ziekenzaal moest, maar aan de andere kant voelde hij zich nog zo overweldigd door alles, dat hij eerst even moest bijkomen, ook al was dat in deze chaos. Hij moest eerst even alles verwerken voor hij in beweging kon komen. Hij kreeg alleen al gauw nog meer te verwerken, gezien Isla duidelijk even niet meer om kon gaan met de situatie.
'Hoe heeft dit kunnen gebeuren?' beet Isla de beide jongens toe. Nog overweldigd door alles wees Leander slechts naar zijn eigen schouder en hij was blij dat Leysa gauw een uitleg wist te geven. Toch leek het niet genoeg zijn om haar zus te kalmeren, want voor hij het wist, greep Isla Perce vast en duwde ze hem tegen de muur. 'Isla, wat,' stamelt hij nog, maar hij voelt zich te zwak om de specialiste tegen te houden. Te zwak om te voorkomen dat zijn vriend klappen krijgt, klappen die hij niet verdient heeft. Een tirade volgt, Leysa die haar oudere zus tegen probeert te houden. Alles gaat aan Leander voorbij gezien een gigantische vlaag van pijn door hem heen raast. Al gauw leunt hij tegen dezelfde muur aan als degene waar Perce net tegenaan was geduwd, ongeveer een meter verder. Op het moment dat hij alles weer helder heeft, zijn Isla en Leysa al weg, vast richting de ziekenzaal. Een blik op Perce verteld hem dat de jongen ook wel wat hulp kan gebruiken met al het bloed dat uit zijn neus stroomt. Die was vast gebroken.
'Ik denk dat jij ook wel een bezoekje ziekenzaal kan gebruiken,' weet hij uit te brengen. Een golf misselijkheid volgde echter al gauw en even begon alles weer voor Leander te duizelen. 'Ik ga alleen al vast.' Wat zwakjes wijst hij naar zijn schouder, waaruit het bloed blijkbaar weer was gaan stromen. Verdomme, wat had hij nu weer gedaan? Of was het tegen de muur aan vallen te veel geweest? 'Maak je geen zorgen om me,' drukte hij de jongen nog op het hart voor hij wegloopt, al leek het misschien iets meer op iemand die dronken was. Met al die pijn en misselijkheid had hij moeite om rechtuit te blijven lopen.
Op het moment dat hij de ziekenzaal inliep, kwam één van de zusters al redelijk gauw op hem afgesneld. Het verbaasde hem, gezien de ruimte overvol leek te zijn. Zo veel gewonde specialisten. Schijnbaar zag hij er beroerd genoeg uit om direct hulp te moeten krijgen en hij sputterde dan ook niet tegen toen hij naar één van de laatste lege bedden werd geleid. Hij weigerde alleen wel om te gaan liggen, zo slecht was hij er ook niet aan toe, toch? De zuster liet hem alleen wel vervolgens alleen en vragend keek hij haar na. Voor hij wat kon zeggen, kwam de pijn opeens weer vol terug en hij moest op zijn goede arm steunen om niet om te vallen. Misschien was liggen toch niet zo'n slecht idee? Voor hij hieraan toe kwam geven, kwam één van de water fairies op hem afgelopen. Hij herkende haar als Hayden en hoewel hij wist dat ze nog niet erg ervaren was met helingsmagie, voelde hij zich wel een beetje gerustgesteld. Het was absoluut beter dan een waterfairy die nu opeens voor het eerst moest gaan helen.
'Hé, dank je alvast,' merkte hij op, er vanuit gaand dat ze hier was om hem te helen. Hij probeerde te glimlachen, hoewel zwakjes. Hopelijk zou de magie hem snel helpen doen beter te voelen, al vermoedde hij dat hij zich voorlopig nog wel wat zwakjes zou gaan voelen. Hoewel, dat was al een stuk beter dan het gehele natuurlijke genezingsproces te moeten uit zitten.

[ bericht aangepast op 10 april 2022 - 22:14 ]

Stenenlikker

11 april 2022 - 11:25 Sev is offline

Sev 19203

Asher Ryan Dugray
"Everything I do, outrageous."

theme • 4th yr specialist • in his room • with his broski

Part I. Theme

"Mackenzie heeft me geblokt. Ze haat me, en ik.. weet niet waarom. Ik heb alles geprobeerd om haar te helpen, man,” sprak Asher zijn gedachten zachtjes uit, zijn blik gericht op de eenzijdige, voor zijn ogen dansende appjes die hij zijn zusje had gestuurd.
“En ik maar denken dat chicks je alleen blockten als je ongevraagd een dickpic stuurde, bro,” was Xavier’s eerste antwoord.
“Daar doe ik niet aan, man. Vinden vrouwen niet leuk,” mompelde Ash terug. “Dat is.. grens- ehm… grens-overheidend gedrag.”
De verscherpende effecten van de speed en de verdovende werking van de wiet, vochten om de overhand in zijn hoofd. Asher vond het echter niet erg dat Pep en Paf het aan het uitvechten waren in zijn bovenkamer. Het tegenstrijdige effect van de drugs, resulteerde in een draaierig, intens gevoel dat ervoor zorgde dat de rest van zijn gedachten niet de kans kregen om te floreren. Het zorgde voor een onderdrukking van zijn angsten en gevoelens. Helder nadenken was geen optie meer, en dat was precies de bedoeling.
“Misschien is haar mobiel ook wel dood,” vervolgde Xavier. “Of is ze ongesteld of zo. Nev kan dan ook een echte bitch zijn. Maar Maccie draait wel bij, man. Dat weet ik zeker. Soms moeten ze gewoon even drama schoppen. Vrouwen zijn er om van te houden, niet om te begrijpen.”
Asher draaide op zijn zij om naar Xavier te kijken. Direct begon de kamer lichtjes te draaien. Vanuit de draaimolen die zijn gezichtsveld was, zag hij zijn maat op het bed van Tyr liggen, zijn blik gericht op het plafond. Dikke rookpluimen stegen op vanuit zijn mond. Asher staarde ernaar terwijl hij Xav’s woorden even op zich liet inwerken.
”Nah, man.. Dit is anders,” verzuchtte hij toen. “Ze is gewoon weg. Maar.. het is beter voor haar zo, denk ik.”
Ze had hem weggeduwd, en als gevolg had hij zijn zusje niet meer kunnen behoeden voor haar eigen destructie na de dood van hun ouders. Hij wist niet hoe hij het anders had moeten aanpakken, maar het was duidelijk dat hij het niet goed had gedaan. Zijn kleine zusje was het enige geweest dat er echt toe deed, en hij had het verkloot. Alles wat hij nog kon doen, was hopen dat ze in capabelere handen was bij hun oudtante. Niet dat dat moeilijk was. Haar grote broer had de lat niet bepaald hoog gelegd.
Godverdomme. Waarom was hij hier ook alweer over begonnen? Het hele idee was om voor even niet aan deze teringzooi te denken.
”Fix even een lijntje voor me,” mompelde hij daarom. Een zeurend geluidje uit Xavier's keel volgde. Asher glimlachte troosteloos voordat hij overeind ging zitten om het zelf te regelen.
“Wees maar blij dat je geen broers of zussen hebt, Xav.”
Verrast keek hij op toen Xavier plotseling hard begon te hoesten. De jongen schoot overeind om zichzelf te herpakken, maar het geproest bleef doorgaan. Ash keek om zich heen om te zien waar ze hun biertjes gelaten hadden om hem wat te drinken aan te beiden, maar beide flesjes waren al leeg. Wanneer was dat gebeurd?
En dus stond de reus met de nodige moeite op en plofte hij op Xavier’s bedrand neer zodat hij de jongen op zijn rug kon kloppen.
”Rustig aan,” mompelde hij terwijl hij de jongen even goed uit liet hoesten. Hij was zijn opmerking van zo-even over broers en zussen alweer vergeten, toen Xav plots fel antwoordde.
“Gast, waar heb je het over? Tuurlijk heb ik een broer.” De blauwe ogen van de jongen keken hem zowaar verontwaardigd aan. Asher snapte niet waarom hij zo heftig reageerde. “Ik heb jou toch? Fuck bloed, bro. Als we ooit een podcast starten dan heet het een bro-adcast. Die shit is sterker dan toeval. ”
Met een kleine frons keek Ash toe hoe zijn vriend zijn benen over de zijkant van het bed gooide om vervolgens jachtig twee lijntjes voor hen te prepareren. Xavier reageerde, met of zonder drugs, af en toe wat opgefokter dan hij. Vaak was daar echter wel een aanwijsbare reden voor. Nadat zijn vriend de twee lijntjes had voorbereid, salueerde hij even en mompelde hij een korte “cheers to that, man.”
”Ja, man,” reageerde Ash met een afwezige mompel terwijl hij het gezicht van de donkerharige jongen bestudeerde. Er was iets gaande. Asher kende zijn beste maat langer dan vandaag.
Hij legde zijn elleboog op de schouder van zijn vriend en bleef hem aankijken. “Hé.. is er iets gebeurd waar je eh.. waar je je kut om voelt ofzo? Of niet?”
Nadat hij zijn antwoord gekregen had, verschoof zijn blik naar de speedlijntjes op het schoolboek. Vervolgens trok hij zijn elleboog terug, leunde hij iets voorover, duwde hij één van zijn neusgaten dicht, en snoof hij in één korte beweging het witte goud naar binnen. Het poeder schoot direct zijn brein in, en voor een kort moment leek de wereld weer helder te zijn. Met stevig dichtgeknepen ogen kreunde hij even als reactie op het doordringende gevoel in zijn hoofd voor hij ze weer opende en een lange hijs van zijn joint nam.
”Gast.. ik ga even water halen,” besloot hij toen. “Straks verslik je je weer en.. stik je in je eigen speeksel.”
Voordat hij opstond, keek hij echter nog even op zijn mobiele telefoon. De vele notificaties waren hem ontgaan. Hoeveel tijd was er verstreken sinds de laatste keer dat hij gekeken had?. Hij fronste toen hij zag dat hij reacties had gekregen op de Instagram-foto die hij eerder die dag had geüpload.
“Yooo..”

leysarothberg: hot af 🥵🥵 @maetheforcebewithyou
leysarothberg: 🍑👌🏼
leysarothberg: 🍆💦💦
leysarothberg: 🔥🤤🤤

maetheforcebewithyou: yess he iss!😍🥵🤭 @leysarothberg

Hij duwde zijn telefoon onder Xavier’s neus om de thirsty berichtjes die Leysa en Mae voor hem hadden achtergelaten te laten zien.
”Leysa heeft een klap op haar hoofd gehad in het bos,” sprak hij toen, verward. “Waarom wil Ramsay’s kleine zusje mij?” Hij wilde niet dat Ramsay dacht dat hij met haar bezig was. Kleine zusjes waren off-limits. Net als minderjarigen. “Volgens mij is ze iets van 17, man.. Dat is niet gezond. Of legaal. Wat moet ze met zo’n ouwe lul als ik?“ Hij nam nog een flinke hijs van zijn joint voor hij met zijn hoofd schudde. Het kwam zelden voor dat hij niet wist hoe hij op een flirtpoging moest reageren, maar in dit geval had de jongste Rothberg hem toch een beetje van zijn apropos gebracht. Hij wilde het meisje niet kwetsen, maar hij wilde ook niet dat ze dacht dat hij met haar het bed in zou duiken. Voor haar wilde hij big bro energy uitstralen, géén sappige-perzik-paarse-aubergine combo.
“En Mae reageert er ook nog op. Kijk dan. Grens-overheidend, ik zeg het je. ” Hij kon niet geloven dat de knappe earth faerie op dezelfde manier aan het watertanden was over zijn foto via een openbare commentsectie op Instagram. Natuurlijk had hij wel aangevoeld dat ze leuk in was gegaan op zijn geflirt bij het meer, maar damn. Dit bevestigde wel dat ze net zo tot hem aangetrokken was als hij tot haar. Dat bood opties.
”Wat ga ik terugsturen?” humde Ash. “Ik kan niet.. logisch nadenken, bro.”
Hij kwam wankelend overeind met zijn mobiel in zijn hand en legde zijn joint neer op de volle asbak. Hij kon zelf ook wel wat water gebruiken. Godver, wat was hij ver heen. En toch was het nog niet ver genoeg.

My heart is broke but I have some glue
Help me inhale and mend it with you

We'll float around and hang out on clouds
Then we'll come down and have a hangover

[ bericht aangepast op 11 april 2022 - 12:12 ]

ars moriendi

11 april 2022 - 11:27 Sev is offline

Sev 19203

Asher Ryan Dugray
"Everything I do, outrageous."

theme • 4th yr specialist • in his room • with his broski

Part II. Theme

Met een licht gevoel in zijn hoofd maar twee loodzware benen, verplaatste Asher zich sloffend naar de badkamer die grensde aan zijn slaapvertrek.
Hij duwde de deur achter zich dicht om een momentje voor zichzelf te nemen en direct werd de luide muziek vanuit de slaapkamer gedempt. Met zijn voorhoofd rustend tegen de deur, bleef hij eventjes staan met zijn ogen gesloten. Het vertrouwde, draaiende gevoel verstomde alle nare gedachten die hun best deden om omhoog te komen. Zijn hersenen hadden het te druk met het verwerken van alles wat hij tot zich had genomen om zich met iets anders bezig te houden. Asher besefte zich maar al te goed dat het erg aannemelijk was dat hij later zou gaan hallucineren. De combinatie van wiet en speed zorgde regelmatig voor nog ergere nachterrors en slaapverlammingen dan hij normaalgesproken al had. Dat waren echter zorgen voor later. Op dit moment wilde hij niets anders dan het afgestompte, lichte gevoel in zijn hoofd ervaren zodat hij niet hoefde te denken aan wat er in het bos was gebeurd.
Niet aan de demonen die ervoor zorgden dat hij al maandenlang niet meer van een fatsoenlijke nachtrust had genoten.
Niet aan Mackenzie.
Niet aan zijn ouders.
Helemaal fucking nergens aan.
Met zijn ogen gesloten ademde de lange jongen diep maar stotterend in en uit.
Soms droomde hij dat hij in zijn eentje verloren in zee lag, met ijskoud, zwart water dat verder uitstrekte dan hij kijken kon. Om hem heen dreven versplinterde wrakstukken. Een oud stuk hout was geen redding wanneer je verkrampt in het water lag en bijna verdronk aan uitputting en onderkoeling. Maar wanneer er in de verste verte geen boot te zien was die jou aan boort kon trekken, had je weinig keuze. Dan klampte je je stevig vast aan de enige houvast die je had terwijl je verwoed bleef trappelen, zolang als je dat fysiek volhield.
Asher wist niet hoelang hij het zou volhouden. Het werd zwaarder en zwaarder om in het koude water te blijven trappelen terwijl hij de rest van de wereld voorhield dat hij kon zwemmen. Hij wilde niet dat iemand voor reddingsboot moest spelen. Remy had het geprobeerd, en het had haar bijna mee de diepte ingetrokken. Dat kon hij haar niet aandoen. Dat wilde hij haar niet aandoen. Niemand om hem heen mocht lijden onder het gevecht dat hij streed.
Hij deed zijn best. Hij deed echt zijn best. Voor haar, voor Xav, voor Neyva. Maar om te blijven trappelen, had hij wrakstukken nodig om zich aan vast te houden. Iets anders was er niet, en het was veel te eng om los te laten. En dus bleef hij gebruiken.
Elke dag.

Toen hij zijn mobiel weer voelde trillen, opende hij zijn ogen en pakte hij het apparaat erbij. Appjes.. Reacties.. Een berichtje van een oude hook-up op Grindr, of ze elkaar snel weer eens konden zien.. Nou, nee. Het was niet alsof Asher nou zo’n hoge verwachtingen had wanneer het aankwam op een casual hook-up, maar de seks met deze gozer was waardeloos geweest. Dan kon hij het nog beter zelf doen. Gedachteloos stuurde hij een korte reactie terug voordat hij met een geeuw terugging naar het startscherm van de app. Misschien kon hij nog even snel doorklikken, kijken of er nog iemand was om straks—
Voor een kort moment schoot er een kleine schokje door zijn lichaam. Tussen de weinig verhullende foto’s van naakte en halfnaakte mannenlichamen, sprong er ééntje direct uit.
Het was een foto die hij eerder gezien had. Sterker nog, het was een afbeelding die eerder persoonlijk naar hem was gestuurd. Die kamer herkende hij uit duizenden. Dat lichaamsdeel, met die prachtige lichtinval, herkende hij uit duizenden!
Hoe kon dit? Was hij aan het trippen?
Asher trok de klep van het toilet naar beneden zodat hij erbovenop kon zitten. Vervolgens kneep hij zijn ogen samen en hield hij de telefoon vlak voor zijn gezicht om de foto goed te bekijken. De boel was weer flink aan het dansen voor zijn ogen, maar dit kon niet missen. Zijn ogen focusten op de username die onder de afbeelding stond.
Oh God.
Nee, dit kon toch niet? Was hij echt niet aan het hallucineren? Dat zou een fucking vreemde hallucinatie zijn dan. Asher flipte met zijn vinger door de foto’s op het profiel. Shit. Het was echt waar. Dit was Ramsay. Foto’s van zijn halfnaakte lichaam, complete thirst traps.. Hij herkende zelfs een vest van Dodo dat op de achtergrond over de doucherand hing op één van de foto’s.
Even twijfelde Ash of hij een berichtje zou sturen. Hoewel hij zelf geen enkele moeite had met zijn seksualiteit, wist hij dat dat voor genoeg mensen niet gold. Hij wilde zijn vriend niet laten schrikken.
Aan de andere kant.. Ramsay had zelf heel bewust een Grindr profiel aangemaakt in de wetenschap dat hij waarschijnlijk zou verschijnen op de homepages van andere gebruikers in de buurt. Als hij niets met deze kant die hij klaarblijkelijk had wilde doen, zou hij zijn profiel niet openbaar zetten. Toch?
Asher tuurde naar zijn scherm en dacht even na voordat hij dan toch een berichtje typte. Leysa was terecht en duidelijk in orde gezien haar eerdere berichtjes, dus Rams zou later met een gerust hart zijn app kunnen openen zonder zorgen om zijn kleine zusje.

To: ramsayneedsabj
Bro wist niet datje op grinddr zat man.
Goedefoto’s 💦
10 1000
10//10 bedoel ik

Hij wreef even over zijn gezicht. Het leek wel alsof de letters op het scherm van zijn mobiel hard stonden te gaan op een rave, zo hard waren ze aan het draaien en verspringen. Maar voordat hij zijn mobiel in zijn broekzak zou steken en terug zou lopen naar de slaapkamer, moest hij nog één ding doen. Het was iets dat hij al eerder had willen ondernemen, maar waarvan hij nooit zeker had geweten of het Ramsay’s grens over zou gaan. Dit Grindr-profiel zette alles echter in een heel ander perspectief.
Hij stond weer op, legde zijn mobiel neer op de klep van de wc en trok vervolgens langzaam en met moeite zijn T-shirt uit. Een zeurende pijn vanuit zijn gehechte wonden schoot door zijn lichaam en zijn gezichtsveld draaide een beetje voor zijn ogen toen hij de stof over zijn hoofd had getrokken, maar hij wist overeind te blijven staan.
De jongen pakte zijn iPhone er weer bij en opende zijn camera. Vervolgens knipte hij een shirtless foto van zichzelf in de spiegel van de badkamer.

To: ramsayneedsabj
- [Shirtless foto]
- Gaanwe soon x met zn 2en prive smoken x ; ) ?? Tijdens de lessen, Dan is Do sws niet op zn kamer. 👅

Zo. Dat moest genoeg zijn. Tijd om weer terug naar Xav te gaan. Het glaasje water dat hij wilde halen, was hij alweer vergeten.

I'm not like them but I can pretend
The sun is gone but I have a light

[ bericht aangepast op 11 april 2022 - 11:53 ]

ars moriendi

12 april 2022 - 21:49 Paesano is offline

Paesano 15153

tw: grief

LEYSA DANIKA ROTHBERG
specialist • 18 • modernist • infirmary • with isla

Er verscheen een speelse grijns op Leysa’s lippen. Als Isla echt dacht dat zij het niet meer ging hebben over de gebroken neus die haar zus Perce had gegeven, kende ze Leysa schrikbarend slecht. Dit ging ze nog jarenlang aanhoren, evenals Isla’s toekomstige kinderen. Zodra Ramsay eindelijk was aangekomen, was dit ook het eerste wat Leysa hem ging mededelen, zelfs voordat ze hem zou vragen waar hij had uitgehangen. Toch wist Leysa wel beter dan er nu op door te gaan en hield ze dus wijselijk haar mond. Zusje pesten kon later vanavond weer.
Niet veel later waren ze bij de ziekenzaal aangekomen en was Leysa naar een van de laatste vrije bedden gewezen. Directe hulp konden de verplegers haar niet bieden, maar dat vond Leysa niet heel vervelend. Een korte blik door de ruimte heen vertelde haar immers dat er genoeg specialisten waren met ergere verwondingen dan zij. Gevaarlijker, dodelijker. Het idee dat zij er ook zo had kunnen uitzien als Leander iets later was geweest, beangstigde haar. Leysa realiseerde zich nu pas echt hoeveel geluk ze had gehad. Ze moest er niet aan denken dat Isla of Ramsay haar doodbloedend hadden aangetroffen met een opengereten torso. Ze knipte enkele keer met haar om dat beeld te laten verdwijnen.
Het was stressvol om Isla als een gek te zien ijsberen. Elk lichaamsdeel dat tot haar zus behoorde stond op volle spanning, had de hele avond waarschijnlijk nog geen rust gevonden. Leysa trok Isla daarom ook zonder pardon op haar bed, forceerde haar om te relaxen. Zich zorgen maken kon ze later wel weer. Zodra ze de bezorgde blik in Isla’s ogen zag, echter, had Leysa direct spijt van haar keuze. Bij het horen van haar zus’ woorden sloeg ze haar ogen neer, haar wangen rood kleurend van schaamte. Waarom was ze ook alleen achter die Burned One aangegaan? Omdat ze wel moest. Het was vijf tegen drie, of eerder tweeënhalf. “Er was geen andere optie, Ies. Ze hadden ons omsingeld. Perce en Lee waren allebei al in gevecht en deze Burned One.. Het kwam vanaf de zijkant,” antwoordde Leysa, waarna ze haar schouders liet zakken.
“Ik dacht dat ik het wezen wel kon ophouden tot een van mijn partners vrij was, maar toen werd ik overmeesterd. Met die modder.. En de regen. Het was onmogelijk,” ging ze daarna verder. Ze slaakte een diepe zucht, durfde Isla toen pas weer aan te kijken. Leysa wist dat ze een hele risicovolle, wellicht domme, keuze had gemaakt, maar ze wilde helpen. Niets doen was ook geen optie geweest. Dat moest Isla ook begrijpen, toch?
Gelukkig bleven Leysa’s gedachten niet al te lang bij dit dilemma hangen, daar haar aandacht nu op haar telefoon was gericht. De afgelopen uren had ze vele berichten ontvangen van bezorgde vrienden en familie. Met name Ramsay leek te denken dat ze ergens dood in een modderpoel lag. Het liet Leysa glimlachen, de oprechte bezorgdheid van haar broer liet haar gewaardeerd voelen. Zelfs al was het af en toe totaal verstikkend. Ze opende WhatsApp en begon op de vele gestuurde berichten te reageren.

Uiteindelijk belandde ze door een bezorgd berichtje van Asher op zijn instagram profiel en besloot ze er doorheen te scrollen. Iets wat ze wel vaker deed met Mae als ze samen in bed lagen ‘s avonds. Zoals een aantal dagen geleden, toen haar kamergenoot enthousiast hun slaapkamer binnengelopen was om te vertellen hoe Asher haar geliefde eend Puddles van de verbrandingsdood had gered. Blijkbaar had de psychopaat van de school, Rainn, besloten dat het meer verdampen zijn nieuwste missie was. Het verbaasde Leysa niks, gezien wat ze meegemaakt had tijdens hun korte, helachtige tijd als partners. Alleen al de gedachte aan die ene dag, aan Rainn’s priemende en enge ogen, gaf haar de rillingen.

Leysa forceerde haar voormalige partner uit haar hoofd, dacht weer opnieuw aan Asher en haar plannen voor de jongen. Aan Mae die vol van hem leek te zijn. Aan de thirsty reacties die ze zojuist onder Asher’s meest recente foto had geplaatst. De jongen zelf had nog niet gereageerd, maar Mae gelukkig al wel. Snel tikte ze dan ook een reactie terug, in de hoop dat Asher Dugray nu wel ging happen. Leysa moest weten of ze iets uitlokte bij die kerel.

leysarothberg @maetheforcebewithyou definitely boyfriend material, not???? 🌚
leysarothberg @maetheforcebewithyou knapste koppel ever!!!! 🥵

Daarna legde Leysa haar telefoon weg, alle dingen die ze wilde doen gedaan en schoof ze over het bed richting haar oudere zus toe. Isla’s wang voelde warm op haar hoofd. Het was een welkom, vertrouwelijk gevoel, iets van vroeger. Leysa kroop dichter tegen Isla aan en wikkelde haar armen om haar zus heen. Ze wilde niets liever nu dan dichtbij haar zijn, haar aanraken voor de minuten waar ze had gedacht dood te gaan. Leysa had spijt van haar keuzes, zelfs al wist ze dat er geen andere oplossing was geweest. Ze voelde zich schuldig tegenover Isla, voor alle paniek die ze haar zus hierdoor bezorgd had.
“Ik beloof het,” antwoordde Leysa dan ook zachtjes toen Isla haar deze optie gaf. “Al hadden we deze keer écht geen andere keus!” Ze konden immers moeilijk met z’n twee of drie op een Burned One richten, terwijl er nog vier om hen heen stonden, verstopt tussen de bomen. Natuurlijk moest Leysa dit niet consequent doen, maar er waren uitzonderingen op de regel toch? Ze staarde Isla terug aan, probeerde te lezen wat er in haar ogen stond. Boosheid? Angst? Een combinatie, wellicht? Of misschien toch opluchting dat haar zusje veilig en wel in haar armen lag? Zou Isla ook een tijdlang hebben gedacht dat Leysa dood was? Had ze daarom Percy’s neus gebroken?
We hebben alleen elkaar nog maar. Deze woorden waren een herrealisatie die als een bom insloeg. Leysa’s onderlip begon te trillen en haar blik gleed naar beneden, richting het bed. Ze was slechts twaalf geweest toen ze haar beide ouders op een brute manier verloren was. Het deed Leysa nog altijd zeer dat haar ouders het grootste gedeelte van haar pubertijd niet hebben meegemaakt, haar nooit achttien hebben zien worden. Of zestien. Of Isla eenentwintig. Allemaal belangrijke verjaardagen die het drietal ‘alleen’ heeft moeten vieren.
De laatste keer dat Leysa ze gezien had, was toen ze haar gedag zeiden voor het slapen gaan, vooraleer ze naar een feestje gingen en Isla en Ramsay de opdracht kregen op hun jongste zusje te passen. Het was een taak die het tweetal tot vandaag de dag nog veel te serieus nam. De volgende dag, toen Leysa met wat vriendinnetjes aan het zwemmen was, kreeg ze het verdoemde telefoontje. Niet van Isla, of Ramsay, maar van haar oom. Het had een aantal weken geduurd voordat Leysa had beseft wat er gebeurd was. Daarna was ze ingestort en had ze dagenlang haar kamer niet verlaten.
“Ik mis mama en papa,” zei Leysa uiteindelijk, waarna ze weer opkeek om Isla aan te kijken. Er prikten tranen in haar ooghoeken en ze speelde nog altijd met haar nagels. “We moeten hun graf weer eens opzoeken. Volgend weekend misschien?” Binnenkort was mama toch jarig. Het minste wat haar drie kinderen konden doen was hun liefde tonen op haar verjaardag. Verjaardag. Leysa knipperde kort met haar ogen toen ze zich herinnerde dat het vandaag die van Isla was.
Als antwoord op Isla’s vraag of ze misschien toch een verpleegster moest halen, schudde Leysa dan ook haar hoofd. “Nee… Nee, nog niet. Ik heb nog wat voor je,” zei ze. Uit een van haar broekzakken haalde ze afsluitbaar en waterdicht zakje, waarin een doosje zat verpakt. Leysa had het meegenomen toen ze zich moest omkleden, omdat ze het direct bij terugkomst aan Isla wilde geven. Voorzichtig haalde ze het doosje eruit en legde ze het in de handen van haar zus. Vol spanning keek Leysa toe hoe Isla het open maakte en een kettinkje uit het doosje haalde.
“De steen is een opaal, jouw en mama’s geboortesteen. Zo is ze altijd een beetje bij je. Maar.. Je moet eens in de steen kijken, want daar zit nog een verrassing in,” zei Leysa, waarna ze van onzekerheid op haar nagels begon te bijten. Ze was bang dat Isla het niet leuk vond, zoiets niet als cadeau wilde. Al kende ze haar zus wel goed genoeg, toch?
“Vind je het wat?” vroeg Leysa zachtjes zodra Isla eenmaal een kijkje had genomen in de steen, waar de laatst gemaakte foto van het vijfkoppige gezin in zichtbaar was.

[ bericht aangepast op 13 april 2022 - 1:28 ]

That is a perfect copy of reality.

12 april 2022 - 22:37 Novalunosis is offline

Novalunosis 525

Dante Parrish
I just really want to be the warm golden light that pours over everyone I love

20 – Fire Fairy – Modernist - Year 3 – Outfit – Feestzaal – With Nevya

Dante had zichzelf op de tafel gehesen, de beweging ervoor zorgende dat de rookpluim licht heen en weer danste alvorens het weer een rechte lijn werd. Een licht vermoeden over de veroorzaker wees hem in de richting van een zeker persoon met donkere lokken, air magie en die zich op dit moment tegenover hem bevond. Een beetje muziek had hij op dit moment niet erg gevonden. Het liefste een nummer met een goede beat die hij in zijn gehele lichaam kon voelen en tekst die al zijn gedachten vervaagde. In plaats van muziek was er stilte gemengd met de onverstaanbare stemmen in de ruimte.
”Ik zou praten met Rainn niet per se vermaak willen noemen,” beantwoorde Nev zijn vraag met een grinnik. Dante knikte direct begrijpend. Rainn had hij altijd maar een beetje een engerd gevonden. Hij kon zich niet inbeelden dat er íemand was die een gesprek met Rainn als vermakelijk beschouwde, maar goed, ieder zijn ding. Misschien bleek Rainn wel hartstikke gezellig te zijn in het juiste gezelschap.
De fles drank werd naar Dante uitgestoken die het direct aannam. Vervolgens begon hij te vertellen over wat er eerder die avond was gebeurd.
“Voor mij part steek je de bieb wel in de fik, Dante.” Zijn ogen werden groot bij het horen van haar uitspraak. No way dat hij van plan was om de bibliotheek in de brand te steken – sterker nog hij had helemaal geen behoefte om ook maar iets in de fik te steken. Dat Nevya daar anders over dacht maakte ze al snel duidelijk waardoor zijn vermoedens over het DJ-apparatuur werden bevestigd.
''Voor mij part niet, daar liggen echt goede boeken, of nouja, lagen.'' Wuifde hij haar voorstel direct weg.
“Wat voor afleiding was je ooit mee bezig in de bieb dat Reilly het nodig vond om je longen zo te kwellen?'' Begon ze, maar nog voordat hij een smoes kon bedenken wist ze al een juiste gok te maken. ''Was je de regels aan het breken? Kwajongen.” Een beschaamde blos kleurde zijn wangen terwijl hij wat schaapachtig grinnikte. Zo voorspelbaar was het toch ook weer niet? Het zorgde er in ieder geval voor dat ze plagend een hand door zijn haren woelde, die hij probeerde te ontwijken zonder succes. Haar verwijt – of eerder juiste gok – bracht geen schaamte naar boven. Wat Mae en hij aan het doen waren was voor een goed doel... Dat het nieuwe bestuur het moeilijker had gemaakt was niet hun probleem. Bovendien was er bij Nev geen spoortje afgunst te zien, eerder een soort trots. “Volgende keer moet je zijn wenkbrauwen er maar afschroeien. Ik heb van Rainn vernomen dat dat erg vermakelijk kan zijn.”
''Ik moet zeggen dat dat idee steeds aantrekkelijker begint te klinken,'' gaf hij grinnikend toe. ''Ik zal het in gedachten houden als hij weer langskomt om boeken in beslag te nemen.''
Niet veel later verscheen Matías in de feestzaal. Direct nadat hij hen had begroet vroeg hij wat zij wisten over de andere specialisten. Zelf had Dante nog niets vernomen waarna hij hoopvol zijn blik op Nev vestigde. Ook zij had haar telefoon tevoorschijn getoverd.
Uit nieuwsgierigheid had Dante Mat gevraagd hoe het daarbuiten was. De jongen had geantwoord met een gekwelde knik. Hoewel de specialist er verder geen informatie over vrijgaf, zat Dante op het puntje van zijn stoel. Gefascineerd richtte hij zijn blik op Mat. Hij had gewoon een Burned One van dichtbij gezien. Op de docenten na had bijna niemand een Burned One van dichtbij gezien – of was in staat om het achteraf na te vertellen. Het was toch knap dat Mat het overleefd had met minimale verwondingen. Tenzij hij iets verborgen voor hen hield... Hoewel de situatie hem fascineerde deed het hem tegelijkertijd ook pijn. Er waren zoveel verschillende soorten pijn geweest op deze avond. Hij voelde pijn voor zijn vrienden en klasgenoten die buiten moesten vechten in een of ander horrorscenario, pijn voor de studenten die binnen zaten terwijl er een familielid of vriend buiten was, niet wetende of diegene zou terugkeren, pijn voor de Burned Ones die er ook niet voor hadden gekozen om een Burned One te worden. Hoelang zou deze avond terugkeren in de nachtmerries van de Alfea studenten?
Bemoedigend gaf Dante Mat een schouderklopje. ''Ik ben blij dat je weer terug bent.''
“Ash en Xav zijn terug,” deelde Nevya wat positief nieuws mee. Waarop Mat de lijst aanvulde met Isla en Leysa. Was Perce niet met één van hen? Snel wierp Dante een blik op zijn telefoonscherm, maar op zijn scherm stond enkel de naam van Remy. Het mocht dan wel niet de naam zijn waar hij op had gehoopt, maar de 4 letters zorgden toch voor een glimlach rond zijn lippen. Na al die tijd leek er toch iets te ontdooien in de earthfairy, terwijl ze eerst niets van hem moest hebben. Met een even brede glimlach stuurde hij haar direct een berichtje terug waarna hij zijn telefoon weer opborg.
De aankomst van Mat en zijn verhaal zorgde ervoor dat Dante lichtelijk vergeten was dat hij de fles drank nog in zijn handen had, dat was totdat Nev deze uit zijn handen trok. ''Oh, sorry,'' mompelde hij. Matí was nu toch wel degene die de drank het meeste nodig had. Dante had hem graag de fles overhandigd – als hij zich ervan bewust was geweest dat hij zelf de fles vast hield.
''Mat, hoe hard heb jij daar buiten je hoofd gestoten dat je denkt, ‘oh, laat ik zeiknat en onder de verwondingen naar de feestzaal gaan, in plaats van naar de ziekenzaal, wat een top idee is dit'?” Vroeg Nev. De formulering van haar vraag zorgde voor een lichte grijns op Dante zijn gezicht. Hij kon haar directheid wel waarderen. Bij Nevya hoefde je nooit te twijfelen of ze wel de waarheid sprak en vaak zat was zij ook degene die hetgeen uitsprak wat anderen niet durfden te zeggen. Toch wel handig. Hij was het 100% met haar eens, wat deed Matí immers hier en niet op de ziekenzaal?
Hoopvol had Mat zijn blik op Dante gevestigd, maar die deed niets behalve hem terug aanstaren, wachtende op een antwoord.
”Ik wilde er eerst zeker van zijn dat de rest ook oké was,” schaapachtig staarde Dante de jongen aan. Are you kidding me? Het was absoluut goed dat de jongen zoveel om anderen gaf, maar wat had hij eraan als anderen oké waren als hij vervolgens zelf te veel bloed verloor? Ongelovig verplaatste Dante zijn blik naar Nevya die vervolgens met servetjes de schoonmaak aanval in zette.
''Je weet dat je jezelf soms ook op de eerste plaats mag zetten hè?''
Toen Nev eenmaal de lichte verzorging had afgerond verhief Mat de fles met de vraag of er bekers waren. Een vlugge blik door de kamer vertelde hem dat er weldegelijk nog plastic bekertjes stonden. Dante sprong direct van de tafel af om ze te pakken. Eenmaal terug bij het tweetal hield hij ze op zodat Mat de drank kon verdelen over de bekertjes om ze vervolgens uit te delen.
''Goed, genoeg over monsters, wonden en ziekenzalen – tenzij je echt dringende medische aandacht nodig hebt,'' het laatste was gericht op Matías, ''Laten we toch nog iets van deze avond maken zodat de tijd wat sneller gaat en de ‘ik-ben-binnen-berichtjes ook eerder komen.'' Kondigde hij aan met een verheven bekertje. Nu naar zijn kamer gaan was geen optie. Zolang er nog geen bericht was van iedereen die buiten was ging hij geen oog dichtdoen. ''Jammer dat iemand hier de DJ-set kapot moest maken.'' Plagend duwde hij tegen Nev's schouder aan. ''Jullie doen zeker niet aan zingen?''

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Index RPG Actieve Topics Zoek