• ALFEA COLLEGE
    "Discomfort Is Where Growth Lies."

    STORYLINE

    Alfea College is een school die zich richt op het verder ontwikkelen van fairies en specialists. Sinds het ontstaan van de school zijn er twee verschillende meningen over de manier van lesgeven. Voor zover bijna iedereen zich kan heugen is dit de afgelopen tientallen jaren voornamelijke op de moderne manier gebeurd. De traditionele manier was de doofpot ingestopt, dacht men.
          Halverwege het vorige schooljaar was er de eerste waarneming van een Burned One sinds tientallen jaren. Hoewel hier eerst over gedacht werd als een unieke verschijning, namen de hoeveel waarnemingen toe naarmate de maanden vorderden. Voor een kleine groep nog bestaande traditionalists werd het steeds duidelijker dat de moderne manier van werken een te klein effect had op het terug dringen van de grote aantallen Burned Ones en andere dreigingen. Een week geleden heeft deze groep het regime op Alfea onder dwang overgenomen. Per direct zijn er nieuwe regels ingevoerd.


    PERSONAGES

    Ladies
    ♀ Myka Montarac - 20 - 3 - specialist - U - mikaelsondaddy
    ♀ Nevya Levan - 20 - 3 - air fairy - T - mikaelsondaddy
    ♀ Remy Ó Braonáin - 20 - 3 - earth fairy - U - mikaelsondaddy
    ♀ Phyre Falconsky - 21 - 3 - fire fairy - M - Elentiya
    ♀ Isla Rothberg - 22 - 4 - specialist - M - Elentiya
    ♀ Maerilyn of Linphea - 21 - 3 - earth fairy - M - Enjoy_20
    ♀ Cassia Laiken - 20 - 3 - mind fairy - U - Enjoy_20
    ♀ Aiofe O'Malley - 18 - 1 - light fairy - M - Tahani
    ♀ Mari Solberg - 20 - 3 - mind fairy - U - Tahani
    ♀ Lune Castemont - 20 - 3 - light fairy - U - Tad
    ♀ Leysa Rothberg - 18 - 1 - specialist - M - Starsight
    ♀ Hayden Gahlman - 19 - 2 - water fairy - M - Starsight
    ♀ Nerissa Ajax - 20 - 3 - specialist - U - Gallowglass
    ♀ Ember Hayes - 20 - 3 - water fairy - U - calice
    ♀ Jelka Kasun - 18 - 1 - specialist - U - RadioTapok

    Gentlemen
    ♂ Ramsay Rothberg - 20 - 3 - specialist - M - calice
    ♂ Aerys Callahan - 22 - 4 - light fairy - U - calice
    ♂ Rush - 20 - 3 - specialist - T - calice
    ♂ Bruno Castillo - 22 - 4 - specialist - M - calice
    ♂ Leander Madsen - 19 - 2 - specialist - M - RadioTapok
    ♂ Faolan Callahan - 20 - mind fairy - T - RadioTapok
    ♂ Caelan Haywood - 22 - 4 - specialist - T - Lunation
    ♂ Dante Parrish - 20 - 3 - fire fairy - M - Lunation
    ♂ Týr Pedersen - 22 - 4 - fire fairy - M - Tahani
    ♂ Asher Dugray - 23 - 4 - specialist - M - Salamanca
    ♂ Rainn Kovsky - 22 - 4 - fire fairy - T - Salamanca
    ♂ Dorian Castemont - 22 - 4 - specialist - M - mikaelsondaddy
    ♂ Reilly Donaghue - 21 - 4 - air fairy - T - Starsight
    ♂ Carson O'Malley - 20 - 3 - specialist - T - Starsight
    ♂ Ronan Faughn - 19 - 2 - water fairy - M - Gallowglass
    ♂ Kit Vernon - 21 - FC - 3 - specialist - T - 1.4 - Mirabel
    ♂ Xavier Castillo - 21 - 4 - specialist - T - Tad
    ♂ Matías Cross - 21 - 4 - specialist - M - Elentiya

    CHARACTER WHEREABOUTS

    italics = turn to post

    dark corner
    Myka & Rainn

    table with drinks
    Dorian & Phyre
    Dante & Remy
    Asher & Ramsay

    dancefloor
    Isla & Rush

    next to the dance floor
    Aerys & Mae

    somewhere at the party
    Lune & Matías
    Caelan & Cassia
    Aiofe & Leysa
    Bruno & Nissa
    Kit & Tyr

    near the wall
    Nevya & Xavier

    outside
    Hayden & Ronan
    REGELS

    • Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
    • Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
    • 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
    • De Quizlet huisregels gelden hier ook.
    • Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
    • Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
    • Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
    • Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
    • Alleen mikaelsondaddy maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

    shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen


    [ bericht aangepast op 20 juni 2022 - 17:02 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    HAYDEN ADRIANA GAHLMAN
    water fairy • 19 • modernist • infirmary • with leander

    De avond was gezellig begonnen met een feest als goedmaker van het bestuur, doordat die van vorige week werd onderbroken door de lockdown. Echter mocht het deze keer ook niet baten, daar er vrij snel de oproep kwam voor de specialisten om zich te verzamelen. Blijkbaar was er een grote groep Burned Ones in de bossen rondom Alfea gespot en was het aan de specialisten de taak deze te opsporen en doden. Hayden vroeg zich af waarom alleen zij naar buiten gestuurd werden en niet beide groepen. Was het niet veel efficiënter om een combinatie van allebei te hebben? Met de vechttechnieken van de specialisten en het alles-vernietigende vuur van de fire fairies, of het brandende licht van de light fairies zouden ze veel sneller klaar zijn, toch?
          Ten tijde van het alarm was Hayden nog op haar kamer geweest, zich mentaal aan het voorbereiden op de drukte en het harde geluid van het feestje. Haar kamergenootje Myka was al vertrokken, na een paar nutteloze pogingen gedaan te hebben Hayden mee te krijgen. Verplicht hadden alle fairies zich moeten verzamelen in de feestzaal, zelfs al had de dame zich liever onder de dekens verstopt. Met veel tegenzin was Hayden dan ook die kant opgelopen, maar niet voordat ze Myka succes gewenst had en haar had opgedragen wat van zich te laten horen zodra ze terug op Alfea was.
          De feestzaal was druk met onrustig rumoer geweest. Het grootste deel van de aanwezige gezichten stonden bang, sommige fairies waren zelfs zachtjes aan het snikken. Tevergeefs had Hayden gezocht naar Ronan, haar vriendje, maar hij was nergens meer te bekennen. Waarschijnlijk had de jongen een van zijn vrienden opgezocht terwijl hij op haar wachtte. Hayden had hem snel een berichtje getypt, terwijl ze opzoek ging naar een plek dat rustiger en zachter was, wat minder dichtbevolkt. Uiteindelijk zat Hayden zo'n vijf minuten vooraleer ze door docenten werd gevraagd naar de ziekenzaal te komen.

    • • •
    Zonder enige emotie waste Hayden het bloed van haar handen in de kleine badkamer dat aan de ziekenboeg grensde. Aan het begin van de avond was Hayden nog misselijk geworden van het vele rood dat ze nu in de wasbak zag, maar inmiddels had ze al zoveel leerlingen behandeld dat niks haar meer raakte. Het bloed was van een jonge meid genaamd Maisie geweest. Hayden schatte haar hoogstens een tweedejaars. Tijdens een gefaald gevecht met een Burned One had ze haar been gebroken en overige sneden opgelopen. Het been-probleem had Hayden niet volledig kunnen oplossen, maar verder was Maisie weer heel, gelukkig.
          Aan de andere kant van de deur werd geklopt. “Hay, alles oké? De ziekenboeg loopt vol en we hebben je hulp hard nodig,” klonk het vrij snel daarna. Hayden slaakte een diepe zucht, splashte wat schoon, koud water in haar gezicht en draaide de kraan toen dicht.
          “Ik kom eraan,” reageerde ze, waarna ze haar handen afdroogde en de deur weer opengooide. Ze stond oog in oog met Kyra, een mind fairy die uitblonk in het remmen van pijnprikkels en dit vanavond gebruikte op de meest zwaargewonde fairies tijdens hun laatste momenten of wanneer ze behandeld werden. De ogen van het kleine meisje stonden moe en getraumatiseerd, maar toch ook vol kracht. Het was Hayden duidelijk dat Kyra hier zou blijven tot de laatste specialist klaar was.
          “Waar moet ik heen?” vroeg Hayden uiteindelijk aan haar, waarop het meisje wees naar een jongen die op een van de laatste beschikbare bedden was gaan zitten. Zodra duidelijk werd wie het was, zonk Hayden haar hart licht. De vriendschap tussen haar en Leander was niet op de beste manier geëindigd en het voelde nog altijd ongemakkelijk tussen het tweetal. “Bedankt,” zei Hayden zachtjes tegen haar vriendin, waarna ze op de prins en een voormalige vriend afliep. Onderweg kwam ze langs Rush, die ook gewond op een van de bedden lag. Hayden vroeg zich af wat hij hier deed, daar hij toch niet geholpen wilde worden door fairies. Ten minste, de laatste keer dat ze het probeerde was de jongen helemaal geflipt. Nou ja, Rush moest dat zelf lekker uitzoeken. Zolang hij maar wist dat hij het hem met een verbandje en een paracetamol in ieder geval niet ging lukken.
          Bij Leander aangekomen glimlachte Hayden eenmaal ongemakkelijk. “Hey, Lee, hoe is het met je?” vroeg ze zachtjes. Met haar ogen ontweek ze die van hem en focuste ze zich in plaats daarvan op zijn opengereten schouder. Hayden beet op haar onderlip en ging naast hem op het bed zitten. “Oh, geen probleem, ik doe het graag,” reageerde ze daarna op Leander’s bedankje.
          Voorzichtig trok ze aan de stof dat aan de geïrriteerde huid rondom de snee plakte, doorweekt van het bloed. Hayden realiseerde zich in horror dat ze hierdoor niet makkelijk te werk kon gaan en moest vragen of Leander zijn shirt wilde uittrekken. Haar wangen begonnen vrijwel direct te gloeien. “Uh… Kan je, wil je… Je moet je trui even uitdoen, zodat ik… Beter te werk kan gaan,” sprak Hayden de verdoemde woorden eindelijk uit. Inmiddels was haar gezicht nog roder gekleurd en voelde ze zichzelf warm worden. Waarom was het zo beschamend iets als dat te vragen?
          Terwijl ze Leander de kans gaf zijn shirt uit te trekken, stond Hayden op van het bed en zorgde ze ervoor dat ze alle benodigdheden had om de jongen zo goed mogelijk te behandelen. Aan de grootte en de diepte van de wond te zien ging ze niet in staat zijn het volledig te helen, daarvoor was ze niet krachtig genoeg. Wel zou Leander na zijn bezoek in staat moeten zijn morgen weer te kunnen trainen.
          “Oké, ik ga als eerst je wond schoonmaken in de hoop dat het gestopt is met bloeden, daarna ga ik het helen,” legde Hayden aan hem uit. Ze pakte een doek en begon zachtjes tegen de wond te deppen. Tijdens dit proces betrapte ze zich er enkele keren op dat haar ogen afdwaalden naar Leander’s gespierde buik. Iets wat niet zou mogen, daar ze een lieve vriend had waar ze naar kon staren. Toch kon Hayden het niet laten. Het was té aantrekkelijk om niet te zien.
          “Wat is er gebeurd?” vroeg Hayden uiteindelijk aan Leander in een poging de ongemakkelijke stilte tussen het tweetal op te breken. Tegelijkertijd pakte ze een tweede doek om opnieuw tegen de wond aan te drukken. Hayden zag hoe er nog steeds wat bloed uitsijpelde en ze vloekte zachtjes. “Ik zou willen dat ik Em’s bloedmagie had op dit moment,” mompelde ze zachtjes. Ze drukte wat harder tegen de wond aan, hopende dat het niet teveel pijn deed.




    [ bericht aangepast op 18 april 2022 - 1:06 ]


    That is a perfect copy of reality.


    Dante Parrish
    I just really want to be the warm golden light that pours over everyone I love
    20 – Fire Fairy – Modernist - Year 3 – Outfit – Feestzaal – With Nevya

    Een glimlach sierde Matías’ lippen nadat Dante met versterking van Nevya duidelijk maakte dat hij blij was dat de specialist heelhuids was teruggekeerd. Terwijl Nev de zorg voor de jongen op zich had genomen, deelde Dante subtiel mee dat hij ook zichzelf wel eens op de eerste plek mocht zetten. Dante wist dat de opmerking niets ging uithalen, maar wilde het toch even genoemd hebben. De meeste specialisten die hij kende lijden aan het redders-syndroom, altijd anderen boven zichzelf plaatsen, het paste dan ook wel binnen hun functie. Het zou hem niets verbazen als het zelfs een vereiste eigenschap was om de opleiding tot specialist te beginnen.
          Dante's eerdere opmerking werd beantwoord met een quasi mopperende opmerking over support die Dante simpelweg beantwoorde met een schouderophaal. ''Sorry, ik ben deze keer team Nev, ze heeft een goed punt weetje.'' Er volgde nog wat gekibbel tussen de Nev en Matí voordat het onderwerp werd weggeschoven. Dante was niet van plan om te blijven hangen in het oneindige welles-nietes verhaal. Matí had zijn keuze gemaakt en vond zichzelf kennelijk fit genoeg om de ziekenzaal over te slaan. Daar ging geen verandering in komen, hoe hard ze ook zouden proberen. Waar echter wel verandering in gebracht kon worden was de mentale toestand waarin het drietal zich bevond. De drank hadden ze al, de bekertjes niet veel later ook, het enige wat ze nu nog nodig hadden was afleiding. Plagend had Dante de verwoestte DJ-tafel benoemd waarna hij maar de enige andere optie had benoemd; zelf zingen.
          “Hey, ik ben compleet onschuldig,'' was Nev haar weerwoord, inclusief speels duwtje. “Geen bewijsmateriaal.” Haar eerdere confessie speelde zich echter al af in zijn herinneringen.
          “Wil ik weten wat je nu weer hebt gedaan?” Vroeg Matí.
          Met zijn ene hand schermde hij zijn mond af van Nevya. ''Zij heeft het gesloopt.'' Fluisterde hij naar Matí waarna hij zich weer tot Nev richtte. “Voor mij part steek je de bieb wel in de fik, Dante.” Imiteerde hij haar woorden waarna hij een overdreven knikje wierp naar het rokende DJ-apparatuur, precies zoals zij dat eerder had gedaan. ''Nee, jij was het zeker weten niet.'' De woorden waren ondergedompeld in het sarcasme, maar de grinnik die volgde was oprecht.
          Dante liet zijn mondhoeken zakken toen het eerste excuus om onder het zingen vandaan te komen binnen kwam, maar nog voordat hij zijn ongenoegen kon uiten klonken er vuile woorden vanaf [/b]Nev[/b] haar kant. Met opgetrokken wenkbrauwen draaide hij zich naar de jongedame toe – al was het zeker niet de eerste keer dat hij zulk taalgebruik van haar had gehoord. Deze keer klonk het heftiger, vol echte haat. Driftig begon ze te typen, de twee heren compleet vergetend. Met een vragende blik keek Dante op naar Matí maar die had precies dezelfde blik in zijn ogen.
          Matí hield wijselijk zijn mond na het zien van haar waarschuwende blik, maar Dante was daar op dit moment iets minder goed toe in staat. ''Nou, bedankt,'' reageerde hij quasi verontwaardigd alsof de woorden aan hem gericht waren. ''Wie gaan we elektrocuteren en waarom?''
          Met behulp van wat drank en een moment stilte richtte Nev zich terug naar het onderwerp zingen met de vraag of hij zijn zangkunsten ging loslaten of dat ze beter kunnen vluchten. Echter was Matí ook nog niet helemaal klaar om het voorgaande moment los te laten. Liefkozend draaide hij haar hoofd om zodat ze elkaar aan konden kijken, maar liefkozendheid was niet hetgeen wat in haar natuur zat. Nog geen seconde later greep ze Matí's pols vast en stuurde ze een stroomschok door zijn lichaam. Op de oncontroleerbare samentrekking van zijn spieren na gaf de specialist geen kik.
          Langzaam nam Dante een slok van zijn drinken de plotselinge stilte deed hem niet heel erg goed. Tot zijn geluk verbrak Matí deze. ”Misschien dat ik de drums wel kan spelen, ik kan niet zingen, maar een beetje gevoel voor ritme heb ik wel.” Ter illustratie trommelde hij op de tafel.
          ''Ho, maar wacht, voor een acapella heb ik meerdere zangstemmen nodig.'' Bracht hij er tegenin. ''Accepteer maar dat jullie er niet onderuit gaan komen.'' Hij was al helemaal klaar om zijn zangkunsten te demonstreren toen hij zich realiseerde dat hij eigenlijk helemaal geen acapella nummers kende. Op één na dan. ''Ik ken eigenlijk alleen maar de cup song.'' Met één beweging gooide hij zijn bekertje achterover om het leeg te drinken waarna hij het gebruikte om het bekende deuntje te trommelen. ''Hebben jullie nog betere suggesties of moeten we het voor de veiligheid van ons gehoor maar in ons hoofd zingen?''


    -growth is a process

    Bruno Castillo

    I like to finish what you think you started


    De douche stond op standje ‘je bent aangekomen in de hel’, maar Bruno ervaarde het niet zo. De hele badkamer was inmiddels gevuld met de hete stoom van de douche, waardoor tot Bruno’s teleurstelling de spiegel aan de muur volledig was beslagen, maar met Myka naast hem onder het warme water kon hij zijn spiegelbeeld wel heel even negeren. Het meisje dat hij nog maar een paar uur kende stond slechts een paar centimeter van hem vandaan. Haar armen zaten onder de schrammen en blauwe plekken en Bruno had het niet kunnen laten om zijn ongerustheid over haar verwondingen te uiten.
    “Het is oké,” deed Myka een poging hem gerust te stellen, maar Bruno was niet zo happig op haar woorden. “Het heelt vanzelf wel weer. Geen zorgen, okay?” Myka pakte zijn hand vast en kneep erin. De plotselinge aanraking van de blondine leidde Bruno genoeg af om niet opnieuw te beginnen over haar gehavende lichaam. Al begreep hij nog altijd niets van haar kalme houding, aangezien ze het buiten duidelijk niet goed genoeg had gedaan. Als Bruno in haar plek had gestaan dan had hij zichzelf opgevreten met zelfverachting. Maar Myka niet.
          Ze liet het toe dat hij haar haren waste en haar humeur had nog altijd iets optimistisch. “Wil je erover praten? Over wat je buiten gezien hebt.” Vroeg Bruno. Over Myka haar smalle schouders kon hij zien hoe haar gezicht betrok wanneer het water in contact kwam met haar verwondingen.
    Het meisje bracht haar gezicht omlaag en ze zuchtte. “Nee,” zei ze vast besloten. “Misschien later.”
    Bruno zei er verder niets over, in stilte bleef hij gefocust op de specialist haar lange haren en nam de tijd om alle shampoo uit haar lokken te spoelen. De zeep en bubbels werden door het warme water van Myka afgespoeld en Bruno hoopte dat daarmee ook iets van de trauma’s van die nacht van haar afgleden. Ergens begreep hij wel dat ze het er niet met hem over wilde hebben wat ze die nacht had gezien, maar het was ook jammer. Het was niet alsof er een man was op Alfea die beter kon luisteren dan hij. Later zou Myka het begrijpen, als ze wat meer bekend was met het begrip ‘Bruno Castillo’.
          De blondine draaide zich om. Het bloedhete water kletterde nog altijd neer op Bruno zijn schouders en zijn huid was inmiddels vuurrood, maar nog altijd gaf hij geen kick. Als Myka zo warm wilde douchen dan zou hij daar niets van zeggen.
    “Volgende keer gewoon zeggen wanneer het te heet is, oké?” Myka draaide de douche kouder, maar Bruno had al zijn aandacht bij haar woorden. Volgende keer. Met een kleine grijns keek hij Myka aan.
    “Als het nog een keer gebeurd,” ging Myka snel verder en Bruno lachte.
    “Als jij dat wilt, gebeurd het nog een keer.” Vertelde Bruno haar op een mierzoete toon.
    “Nu is het jouw beurt.” Myka griste de shampoofles uit zijn handen en gebaarde dat hij zich moest omdraaien. Hij had niet voor niks gezegd dat hij haar dienaar was en gehoorzaam draaide Bruno zich om. Een van haar zachte handen liet ze rusten op zijn rug en Bruno spande zijn spieren vlug aan; hij kon haar maar beter iets leuks geven om naar te kijken nu zijn gezicht buiten haar blikveld was. Met gesloten ogen genoot Bruno van Myka die door zijn haren ging. “Wil je ook conditioner straks?”
    “Vanzelfsprekend.”

    **

    Bruno draaide de kraan dicht en pakte twee handdoeken uit de linnenkast in de badkamer. Met wijd gespreide armen hield hij een grote handdoek voor Myka open om haar lichaam erin te hullen.
    “Moet ik met je meelopen, nu je op zoek gaat naar je partner?” Vroeg Bruno, zijn eigen haren drogend met de handdoek die hij voor zichzelf had gepakt. Het pak dat Myka voor hem had klaargelegd paste hem bijna perfect. Alleen de stof rondom zijn schouders en armen zat wat strak, maar verder leek het alsof het voor hem was gemaakt. Terwijl hij de blondine de tijd gaf om zich aan te kleden en eventueel weer op te maken stapte Bruno haar slaapkamer in. De spulletjes in de ruimte waren overduidelijk afkomstig van een dame, alhoewel deden de hoeveelheid knuffels op Myka haar bed eerder vermoeden dat er hier een kleuter sliep. Bruno's ogen zochten naar een klok, maar in plaats daarvan vond hij de polaroid camera van de blondine. Ze zou het vast niet erg vinden als hij zichzelf zou toevoegen aan haar muur. Het maken van selfies was een specialiteit van deze specialist en Bruno had binnen no time een perfect shot van zijn stralende glimlach gemaakt. Met een pen krabbelde hij wat onder de foto en bracht de polaroid toen tussen de vele anderen aan de muur. Tevreden keek hij naar zijn knappe gezicht, tekst ‘Forever in your service. X Castillo en zijn nummer daaronder. Als Myka zichzelf opnieuw in een benarde positie vond dan was hij slechts een belletje verwijderd van haar.
          “Klaar koningin Montarac?”

    **

    Op de gang zocht Bruno voor een laatste keer de ogen van de specialist op. Hij pakte haar hand opnieuw en ging iets door zijn knieën. “Ik moet nu gaan, maar als je ook maar iets nodig hebt, dan moet je het me laten weten.” Vertelde hij het meisje met een warme stem. “Whatever it is.” Een knipoog en een kus op haar hand en Bruno verdween. Het was fijn geweest met Myka, maar dit alles stond in een bleek contrast bij het weerzien van zijn kleine broertje. Bruno had Xavier al in geen weken meer gezien en het werd tijd voor een gezellige familiereünie. Maar Alfea was een grote school en Bruno had geen idee waar zijn broertje zou kunnen zijn.
          Waar zou ik uithangen als ik Xavier was? schoot door Bruno zijn hoofd, terwijl hij zijn weg maakte door de gangen van Alfea. Een zelfingenomen grinnik verliet Bruno zijn lippen. Er was maar een antwoord mogelijk: drugs gebruikend of drank drinkend in bed... Natuurlijk zou zijn broer geen gewonde meisjes helpen met douchen of hun uit de stromende regen redden. Xavier dacht alleen aan zichzelf en zelfs wanneer hij dat deed was hij een teleurstelling. Nog steeds met een zelfgenoegzame glimlach op zijn gezicht veranderde Bruno zijn richting: op zoek naar de jongensdorms. Een vriendelijke voorbijganger was bereid hem de weg te wijzen en binnen no time stond Bruno in de hal waar verschillende deuren aan grensden. Waar oh waar ben je broertje?
          Bruno hoefde niet lang te wachten. Zoals hij inmiddels wel gewend was in zijn leven kreeg hij maar wat snel gelijk. Zijn instinct was feilloos, want één van de kamerdeuren vloog open en niemand minder dan de zielige, meelijwekkende en lamlendige verschijning van zijn tweelingbroer was door de deur gekomen.
    “Kijk eens aan,” Bruno spreidde zijn armen weid, de glimlach op zijn gezicht werd breder en breder. Gretig schoten zijn ogen over Xavier zijn gestel. “als het niet de andere, minder capabele, helft van mijn DNA is.” Met grote stappen liep Bruno op zijn tweelingbroer af en omhelsde zijn broer kort. Luid klapte hij op de rug van Xavier en voelde direct dat zijn broer back-day net iets te vaak had geskipt de laatste tijd. Bruno liet zijn stinkende broer los, hij had geen zin om nu al meteen weer vies te worden. Want waar Bruno zelf gedoucht was, heerlijk rook naar Myka haar shampoo en gehuld ging in een schoon uniform, zag Xavier er niet uit. Wat een verrassing... Zijn broer had nog altijd zijn natte, gore, bemodderde pak aan en zijn haren waren zo te zien al weken niet geknipt. Het wit in zijn broer zijn ogen kleurde rood en Bruno wist genoeg. Oh, waar zouden de Castillo’s zijn als er die ene avond niet twee eicellen maar één eicel was bevrucht. Alhoewel, laten we eerlijk wezen, waarschijnlijk was het het eitje van Bruno geweest die die race zou winnen.
          “Hoe was het buiten, broertje?” Het voelde zo goed om Xavier eindelijk weer in zijn ogen te kunnen kijken. Het waren deze ogen welke hij het meeste had gezien in zijn leven, maar welke hem ook wanhopig probeerden te ontwijken de laatste jaren. “En, wat vind je van mijn nieuwe look?” Trots gleden Bruno zijn handen over zijn borst naar beneden, het Alfea-uniform benadrukkend. “Raad eens wie er is overgeplaatst naar deze godvergeten school?!” Hongerig bleven Bruno zijn ogen op Xavier zijn gezicht gericht. De reactie die hij binnen enkele seconden zou krijgen zou genoeg zijn om hem weer weken te motiveren om het beste uit zichzelf te halen. Om te bewijzen aan hun vader dat hij zoveel beter was dan de jongen die voor hem stond. Alles aan Xavier was zo zielig, dat Bruno zich nu hij met zijn broertje was herenigd gedreven voelde om nog meer aan zichzelf te werken. Want hij was alles. En Xavier was niks.




    @ Hallway guys' dorms w/ Bruno

















    [ bericht aangepast op 18 april 2022 - 13:02 ]


    Mae
    21 | earth fairy | jaar 3 | outfit | with Dodo @her room






    "Sometimes love is not enough."

          ”Ik zal mijn best doen,” De woorden van haar ex waren niet heel overtuigend, maar Mae wist dat ze er voor nu genoegen mee moest nemen. Meer kon hij haar niet beloven en dat hoefde ook niet. Dit was een eerste stap en dat was genoeg. “Je bent oprecht een engel, Mae, ik verdien dit niet maar…bedankt. Het betekent oprecht veel voor me." Een lichte blos kleurde haar wangen. Ze was verre van een engel, maar het was lief en bracht haar in verlegenheid. "En ik weet dat… " dat het uit is.. De woorden waarvan beide wisten dat Do erop doelde, bleven uit. Ze wist niet wat ze liever had. Dat het tweetal de pijnlijke waarheid uitsprak of dat het zoals nu dood werd gezwegen. “ik zal er ook altijd voor jou zijn." Mae had daar na hun break-up nooit aan getwijfeld. Do zou voor altijd in haar leven blijven alleen op een andere manier dan ze in eerste instantie had gedacht. "Was vanavond een beetje te doen voor jou? Hoe was het binnen? Geen problemen gehad?” Mae twijfelde of ze die vraag eerlijk wilde beantwoorden. Reilly had haar en Dante lastig gevallen, maar hij was een goede vriend van Do en het voelde niet juist om haar ex met die tweestrijd op te zadelen. "Hmm" mompelde ze dan ook, nog steeds niet zeker over wat ze wilde zeggen. Een langere stilte kon ze echter niet laten vallen, dan zou Do sowieso weten dat er wat was voorgevallen. "Alles is goed gegaan binnen. Ik heb geen problemen of iets gehad. Ben vooral bezorgd om iedereen buiten geweest." bespaarde ze hem de details van de avond. Die zouden alles alleen maar compliceren en daar had op dit moment niemand wat aan. Uit het niets had Do haar verschrikt losgelaten. In eerste instantie had ze haar ex verbaasd aangekeken. Al snel kwam ze erachter dat het om de grote vlekken modder die Do op haar kleding achter liet, ging. Zijn pogingen om de plekken te verwijderen, verergerde het alleen maar. Met alle kracht die Mae in haar tengere lichaam bezat, probeerde ze haar lach in te houden. De zachte por die Do haar in haar zij gaf, liet haar falen. “Niet zo kijken… Gelukkig zal niks ooit het vijver incident overtreffen.” Ach ja, het vijver incident. Waar Mae om de herinnering kon lachen, kleurden Do's wangen een donkere tint rood. “Ik dacht oprecht dat je vader me wat aan zou doen,” Grinnikend protesteerde de brunette. "Dat zou hij nooit doen! Hij kon er zelf ook om lachen!" De jongen schudde zijn hoofd, duidelijk zijn eigen acties bespottend. “Het was al erg genoeg dat ik er zelf in viel, dat ik jou er ook nog introk… Fantastische eerste indruk.” Mae glimlachte en gaf hem met haar schouder een zachte duw. "Hey, het was schattig. Je had geen betere indruk achter kunnen laten. Als jij niet zo charmant onhandig was geweest, had ik nooit om je nummer durven vragen en dan hadden we hier misschien niet samen gezeten.." Het was gek hoe dingen soms liepen. Stel dat ze geen nummers hadden uitgewisseld dan hadden ze waarschijnlijk nooit gedate en geen relatie gekregen. Ze hadden dan nooit samen kerst gevierd, elkaar op oud en nieuw gezoend of samen in een veel te warme tent op familievakanties gelegen. Mae kon zich geen wereld voor stellen waarin ze deze herinneringen niet had. Die ene rondleiding had haar liefdesleven compleet veranderd en daar was ze nog steeds dankbaar om. ”Het spijt me, dat ik je pijn gedaan heb met onze break-up. Dat verdiende je niet.” Waar Mae eerder niet had geweten wat ze liever had: het er niet over hebben of de pijnlijke waarheid onder ogen zien, wist ze dat nu wel. Het was ongemakkelijk, maar het was goed om het erover te hebben. Het was nou eenmaal gebeurd en het bespreekbaar maken, was het beste wat ze konden doen.


    “Het geeft niet. I mean, gevoelens kan je niet forceren… Het is niet jouw schuld dat je me niet meer op die manier zag. Het is dan alleen maar beter zo... anders had je me alleen nog maar meer pijn gedaan.” Het was schrijnend, maar eerlijk. Mae wist wat ze waard was en zou niemand dwingen om op die manier van haar te houden als die gevoelens er niet meer waren. Een relatie op zo'n wijze uitrekken, deed niemand goed. De vriendschappelijke liefde en het wederzijdse respect dat er nog was, kon als je te lang aan die hoop vast hield verdwijnen. Je kon elkaar verwijten gaan maken. Elkaar door de emotionele rollercoaster gaan haten. Soms was het beter om niet het onderste uit de kan te halen, elkaar niet in dat proces te kwetsen, maar om gewoon te aanvaarden dat het vanaf nu anders zou zijn. Om binnen die context de nieuwe dynamiek en verhouding te onderzoeken, je daar naar te vormen, het simpelweg te accepteren. De gealarmeerde gemoedstoestand van Do ontging haar bij het uitspreken van haar woorden niet. Vermoeid wreef de jongen over zijn gezicht. Had hij geen zin in dit onderwerp? Hij was er zelf mee begonnen dus ze snapte niet wat hij dan van haar verwachtte. “Het… het was niet dat,” Stil keek ze de jongen verloren aan. "W-wat?" Het woord was niet meer dan een zachte fluistering die maar net over haar lippen gleed. De enige houvast die Mae na hun break-up had gehad, was dat zij er niets aan had kunnen doen. Hij zag haar niet meer op die manier en daar had ze niets aan kunnen veranderen. Die veilige gedachte werd nu ruw bij haar vandaan getrokken. Had het dan toch aan haar gelegen? Was hij verliefd op iemand anders geworden? Was hij vree–nee, dat zou Do nooit doen. De earth fairy voelde hoe zijn hand die van haar vond. Ze had er opzoek naar geborgenheid in willen knijpen, maar deed het niet. Voor het eerst kon Do haar onzekerheid niet weg nemen. Hij was er de oorzaak van. “Ik…” Haar borstkas bewoog sneller op en neer. Hij had wat... wat had hij gedaan? “Het… De gevoelens, ze waren niet weg.” Haar ogen werden groot. Verward staarde ze hem aan. "Maar wat.... hoezo....I-ik snap niet.." Compleet verbijsterd zocht Mae hopeloos naar de juiste woorden. Niets leek te passen. Ze had zo geloofd dat ze het juiste had gedaan toen ze de jongen niet tegen had gesproken. Zijn beslissing had gesteund. Was dat een fout geweest? “Mijn vader, hij vond dat een relatie te veel afleiding was. Studie moest prioriteit hebben in het laatste jaar.” De aan elkaar gelijmde stukjes van haar hart waar ze de afgelopen 1,5 maand zo haar best op had gedaan, spatte zonder pardon opnieuw uiteen. Verdoofd staarde ze voor zich uit. “Dus… ik luisterde naar hem. God, het spijt me, Mae, je verdient zoveel beter dan dat,” Haar hand trok ze los uit de zijne. Gekwetst schoof ze bij hem weg. Tranen vertroebelde haar zicht. Haar hele lichaam deed pijn. Het voelde alsof de lucht uit haar longen was geslagen. Alsof er een mes door haar ribben werd gestoken. “Ik had het je gelijk moeten vertellen. Ik wilde je nooit laten denken dat het was omdat de gevoelens weg zouden zijn. Als je boos bent of me wilt slaan of wilt schelden dan alsjeblieft… ga je gang.” De scherpe pijn overwon het van haar verdoofde toestand. Het maakte de weg vrij voor woede. "En je denkt dat dit beter is? Dat het minder pijn doet om te weten dat je nog wel van me hield, maar blijkbaar niet genoeg om voor me te vechten? Om nee tegen je vader te zeggen?" Gefrustreerd was ze opgestaan. Verwoed schudde ze haar hoofd terwijl ze door de kamer ijsbeerde. "Een jarenlange relatie vol met herinneringen en jij zet die omdat je vader het wilt opzij? Ik dacht dat onze relatie sterker was dan dat.. Dat je meer van me hield dan dat.." Haar lichaam schokte terwijl de tranen over haar wangen rolde. "Je kan mensen niet zomaar aan de kant schuiven als het even niet uitkomt.." Met haar vinger tikte ze tegen haar borstkas aan. "Ik verdien inderdaad beter dan dat.." Dat was de druppel. Mae brak. Ze was te kwetsbaar om de jongen aan te blijven kijken, voelde zich te bloot. Vlug draaide ze zich om terwijl haar waterige ogen de deur aanstaarde. "Sorry...Ik..." Het was een eigenschap die Mae zelfs wanneer het niet haar fout was, niet los kon laten. Ze moest zichzelf verontschuldigen. Eerder aan de ander zijn gevoelens denken dan aan die van haar. Wat dat betreft leken de twee op elkaar, misschien teveel. Om een relatie te laten werken, moest je soms egoïstisch zijn en dat waren ze beide niet. Ze waren elkaars evenbeeld en dat had hen blijkbaar opgebroken. Do had aan zijn vaders gevoelens willen denken in plaats van aan die van zichzelf en Mae had aan Do's gevoelens willen denken in plaats van aan die van zichzelf. Soms was liefde blijkbaar niet genoeg..






    "Please, don’t fall apart because I can’t face your breaking heart.”

    Xavier Castillo

    The best lies about me are the ones I told



    PART ONE
    Familie was kut, zelfs als ze niet recht voor je neus stonden.
          Het was een feit dat Asher zijn verhaal nu maar weer extra onderstreepte. Maccie had zijn beste vriend geblokt en dat was iets wat Xav niet had aan zien komen. Hij snoof echter toen Ash hem kort onderwees over hoe vrouwen dickpics niet leuk vonden; hoe het grensoverschrijdend gedrag zou zijn. Als er iemand wanneer het even kon dagelijks de grenzen op zocht, enkel en alleen maar om erover heen te kunnen gaan, dan was het Ash wel – met hem aan zijn zijde. Grenzen waren er om overschreden te worden en… Xav schudde zijn hoofd. Misschien niet die grenzen. Fuck, zijn bro had een punt.
          “Misschien is haar mobiel ook wel dood,” had hij toen geopperd. “Of is ze ongesteld of zo. Nev kan dan ook een echte bitch zijn. Maar Maccie draait wel bij man. Dat weet ik zeker. Soms moeten ze gewoon even drama schoppen. Vrouwen zijn er om van te houden, niet om te begrijpen.”
          Vanuit zijn ooghoeken zag Xav hoe Ash zich naar hem toedraaide, maar het was alsof zijn blik aan de oneffenheden van het plafond geplakt waren.
          “Nah, man.. Dit is anders,” hoorde hij zijn vriend verzuchten. “Ze is gewoon weg. Maar.. het is beter voor haar zo, denk ik.”
          “Familie is overrated,” mompelde Xav schouderophalend, al besefte hij dat dit waarschijnlijk niet erg geruststellend was voor zijn vriend. Er zweefde echter een te dikke laag mist door zijn hoofd om echt helder van geest te kunnen zijn.
          “Maar gaat ook nooit weg,” vervolgde hij toen maar mompelend. Zelf was hij goed onderweg om te doen alsof, maar onder aan de streep was een bloedband niet iets wat je zou kunnen verloochenen. Dat droeg je een leven lang met je mee. “Ik weet zeker dat ze wel bijdraait, gast. Ze heeft jou toch als broer? Wat wil ze nog meer?”
          Xav was ervan overtuigd dat het maar een halfslachtige geruststelling was, maar hij besloot dat het goed genoeg moest zijn. In feite waren veel van de dingen die de specialist deed maar half, maar zijn vriend kon daar de hand op schudden. Twee halve zolen maakten samen nog altijd één. Tevreden met die constatering krulde Xav zijn mondhoeken omhoog terwijl hij nog een hijs nam van zijn joint, totdat het onderwerp ‘broers en zussen’ wel erg dichtbij kwam, Bruno zijn hoofd in wist te wurmen en hij hoestend en proestend overeind schoot. Hij voelde een paar stevige kloppen op zijn rug en met waterige oogjes blikte hij eindelijk opzij.
          “Rustig aan,” klonk de broederlijke stem van Ash. Het was voor Xav wederom een teken dat deze band tussen hen er een was die nooit gebroken zou kunnen worden en nooit kon tippen aan de klootzak die hij volgens zijn bloedlijn zijn broer zou moeten noemen. Toen hij eindelijk weer op adem wat gekomen hield Xav dan ook een vurig pleidooi hiervoor. Asher was zijn bro en meer had hij niet nodig. Fuck familie. Fuck bloedlijnen. Fuck Bruno.
          Opgefokt door de gedachte aan zijn broer had hij vluchtig twee lijntjes gelegd. Saluerend besloot hij erop te proosten. Zonder alcohol, maar met poeder. Dat moest goed genoeg zijn. Tot zijn verbazing reageerde zijn vriend echter behoorlijk mat en pas toen hij opkeek zag hij hoe de grote vriendelijke reus hem met een peinzende blik in zijn ogen aankeek.
          “Ja man,” mompelde zijn maat, waarna hij zijn ellenboog op Xavs schouder liet rusten. “Hé.. is er iets gebeurd waar je eh.. waar je je kut om voelt of zo? Of niet?”
          Met een wazige blik in zijn ogen staarde hij zijn vriend aan. Door alle rotzooi die hij had gerookt, gesnoven en gedronken kostte het zijn brein aanzienlijk veel moeite om alle radars draaiende te houden en de vraag te kunnen ontcijferen. Xav zijn mond voelde droog. What the fuck was dit? Een of andere interventie? Gingen ze nu ineens over gevoelens praten? Was dit het punt waarop hij zijn onderonsje met Joshua moest opbiechten? Waarop hij de teleurstelling in Ashers ogen zou moeten zien? Was dit het moment waarop hij moest verantwoorden waarom hij Gigi binnen had gedraaid terwijl hij met Nev was, terwijl het niets meer was dan even ordinair wat speeksel wisselen? Was dit het uitgelezen moment waarop hij Ash zijn familiesores zou moeten opbiechten?
          Traag schudde hij zijn hoofd. Hij wilde het niet. Kon het niet. Het maakte ook geen ene flikker uit. Alles wat in zijn hoofd maalde, zou als hij het deelde ook in Ash’ zijn hoofd malen. Gevoelens waren uiteindelijk maar dikke bullshit en het leven was al ingewikkeld genoeg zoals het was. Het zou nog wel een keer komen. Ooit.
          “’t Is gewoon ff fucked up allemaal, bro,” mompelde hij uiteindelijk neerslachtig. “Het is gewoon...” Zijn stem stierf weg. Zijn blauwe ogen richtte hij afwezig op de muur. Gedeelde smart was halve smart, zei men weleens. Ash had hem over Maccie verteld. Zou dat hem geholpen hebben? Of voelde hij zich nog net zo waardeloos als daarvoor? Fuck, wat een waardeloze trip was dit.
          “Soms heb je eendagsvliegen en soms heb je steekvliegen, man,” besloot hij uiteindelijk maar ongelukkig. Wat hij ermee bedoelde wist hij zelf ook niet zo goed, maar de problemen die hij had waren spijtig genoeg geen eendagsvliegen. “Snap je?” voegde hij er nog aan toe. “Fucked up, maar komt wel goed.”
          Uiteindelijk maakte het ook allemaal niet uit. Problemen liepen niet weg en met de prachtlijntjes die hij zojuist had neergelegd moesten prioriteiten gesteld worden. Tegelijkertijd met Asher drukte hij een neusgat dicht om het poeder op te snuiven en voor een moment sloot hij genietend zijn ogen. Een tevreden kreun rolde over zijn lippen. Fuck problemen. Wie wilde er nu zijn problemen onder ogen komen als je ook snuivend ten onder kon gaan met je bro aan je zijde?
          “Gast… ik ga even water halen. Straks verslik je je weer en… stik je in je eigen speeksel.”
          “Vriend, onkruid vergaat niet, weet je nog,” mompelde Xav afwezig, nog in zijn eigen bubbel verkerend, al opende hij nieuwsgierig zijn ogen toen hij een langgerekte ‘yooo’ uit de mond van de specialist naast hem hoorde.
          “Leysa heeft een klap op haar hoofd gehad in het bos. Waarom wil Ramsay’s kleine zusje mij? Volgens mij is ze iets van 17, man.. Dat is niet gezond. Of legaal. Wat moet ze met zo’n ouwe lul als ik?”
          Xav wreef kort met zijn hand door zijn gezicht voordat hij zich probeerde te focussen op het scherm. “Op een ouwe fiets moet je het leren,” deelde hij zijn zoveelste wijsheid van de avond. “Bovendien, daar voel je niets van,” vervolgde hij schouderophalend, doelend op de leeftijd.
          “En Mae reageert er ook nog op. Kijk dan. Grens-overheidend, ik zeg het je. Wat ga ik terugsturen? Ik kan niet.. logisch nadenken, bro.”
          Een jongensachtige grijns verscheen op Xav zijn gezicht. Het werd eens tijd dat zijn vriend een chick fikste. De breuk met Remy was verleden tijd en enkel en alleen maar ‘smoken’ zette geen zoden aan de dijk als Xav ooit in de geschiedenisboeken wilde komen met de beste best mans speech ooit.
          “Laat ‘ns zien,” reageerde hij, al griste hij al gretig de mobiel uit zijn vriend zijn hand. “Je moet ook niet zo’n hete foto posten als je geen aandacht wil, bro. Maar wil je niet smoken met de Disneyprinses dan?”
          Geconcentreerd staarde Xav naar het scherm en al vrij snel begonnen zijn vingers te tikken. Zonder het scherm ter goedkeuring aan zijn vriend voor te leggen plaatste hij de reactie en tevreden knikte hij, waarna hij Ash zijn mobiel weer overhandigde. “Graag gedaan, gast. Je bent me nieuw bier verschuldigd. Water is voor ouwe lullen.”

    (insta from ash his phone)
    Ashtraysinstanaamdieikbenvergeten: @leysarothberg @maetheforcebewithyou wanneer komen jullie ‘t van dichtbij bewonderen? 😏 extra kunstjes daarbeneden voor knap publiek 😏😏


    To Nev (from Ashies old phone):
    foto
    — ??? wat denk jij
    — kom naar mn kamer?
    — wil je zien



    @ ashies room w/ his bro












    She's imperfect but she tries

    Xavier Castillo

    The best lies about me are the ones I told



    PART TWO
    Terwijl Ash lang bezig was in de badkamer om god-wist-hij-veel-wat te doen, was Xav wederom met zijn rug op het bed beland. Opnieuw waren zijn ogen gevestigd op het plafond. Kort had hij zijn nieuw verkregen mobiel erbij gepakt en met een frons had hij Nev haar reactie gelezen. Why the fuck dacht ze nu weer dat hij Asher was? Wilde ze dat het hem was? Zijn bericht was toch duidelijk genoeg? Zijn frustratie zorgde er echter niet voor dat hij haar niet meer wilde. Sterker nog, hij wilde haar op dit moment meer dan ooit. Misschien nog wel meer dan de pannenkoeken van Remy. Om ervoor te zorgen dat zij hem óók wilde, stuurde hij een selfie terug, hopend dat ze door de schrammen en wonden heen zou kijken. Of door zijn bloeddoorlopen ogen.
          Hij stak de mobiel al snel weer weg, maar het gejaagde gevoel dat hij sinds binnenkomst had gehad, was niet verdwenen. Xav probeerde zichzelf gerust te stellen, maar sinds hij de Red Fountain Specialists had gezien, was het alsof zijn brein in een loop bleef hangen op een error die met de seconde groter werd. Wat als Bruno hier ook was?
          Zijn mond voelde gortdroog aan en hij duwde zichzelf rusteloos overeind, starend naar de badkamerdeur. Fuck, waar bleef Ash nu? Ongeduldig trommelden zijn vingers op het dekbed waar hij op had gelegen. Hij hoopte maar dat Týr een beetje modder en bloed niet erg zou vinden.
          “Hé gast, ik eh… moet ff weg,” hoorde hij zichzelf in een roes zeggen. “Kleding fiksen en zo. En… ja, kleding.” Hij wachtte het antwoord van zijn vriend niet meer af, maar gooide de deur van de kamer open en beende de gang op. Hij moest en zou te weten komen welke Red Fountain Specialists te hulp waren geschoten. Hij zou een docent aanklampen en het uitvragen. Hij zou…
          “Kijk eens aan.” Xav zijn lichaam verstijfde op slag. Fuck, hallucineerde hij nu weer? Zat hij echt in een slechte trip? De stem van zijn zogenaamde broer had hij al lange tijd niet gehoord, maar hij zou hem alsnog uit duizenden herkennen. Maar hij tripte. Dat moest wel. Zolang hij hem niet zag, was hij niet echt.
          “Als het niet de andere, minder capabele, helft van mijn DNA is.” Dit klonk te echt om een trip te zijn; was anders dan de gast van toen hij eerder die avond binnen was gekomen. Verdoofd richtte Xav zijn blik op het punt richtend waar het geluid vandaan kwam.
          Fuck.
          Traag schudde Xav zijn hoofd, alsof het ervoor zou zorgen dat zijn broer zou verdwijnen. Maar natuurlijk deed hij dat niet. Natuurlijk kon hij op die arrogante, zelfingenomen, alles voor hem verklotende, energie zuigende zak rekenen om juist nu, juist hier, helemaal op Alfea voor zijn neus te staan. Maar… zolang hij hem niet aanraakte was hij er niet. Kon het nog zijn eigen hallucinatie zijn.
          Het was een vruchteloze poging om zichzelf te kalmeren, want zonder dat hij er iets tegen in kon brengen voelde hij hoe Bruno hem omhelsde en een harde klap op zijn schouder gaf. Wellicht was het in werkelijkheid een klap op zijn schouder, maar gevoelsmatig voelde het als een mep in zijn gezicht. Een allesverzengende pijn schoot door zijn gewonde schouder heen. Nog altijd stond Xav zwijgend aan de grond genageld. Intern was zijn lichaam echter in paniek. Zijn hartslag racete sneller dan toen hij oog in oog had gestaan met een Burned One en zijn handen voelden klam aan. Was het de hele tijd al zo heet hierbinnen?
          “Hoe was het buiten, broertje?” Bruno was nog niet klaar met zijn toedracht. Xav kon niet eens beginnen met zich voorstellen hoe zijn broer dit scenario keer op keer opnieuw had afgespeeld in zijn hoofd. Correcties had gemaakt om het nog onuitstaanbaarder te maken. Nog pijnlijker. Nog…
          “En, wat vind je van mijn nieuwe look? Raad eens wie er is overgeplaatst naar deze godvergeten school?!”
          Nee.
          Met een wazige blik in zijn ogen staarde Xav de nachtmerrie die voor hem stond aan. Zijn mond voelde droog aan en zijn hart klopte in zijn keel. In een reflex kneep hij voor enkele seconden zijn ogen dicht en voordat hij deze weer opende prevelde hij in gedachten een silenzio Bruno. Het mocht niet baten: zijn broer was hier. Hij had deze hele godvergeten school verteld dat hij geen broer had. Voor het eerst in zijn leven had hij zich bevrijd gevoeld. Op zijn gemak gevoeld. Zich goed genoeg gevoeld omdat mensen niet zijn haast identieke, maar oh zo perfecte broer als vergelijkingsmateriaal naast hem zagen. En nu was hij hier.
          Bruno was hier en Xav zijn leven was voorbij.
          Nu pas kon de specialist zijn lichaam weer bewegen. Hij schudde zijn hoofd en een hese, haast maniakale lach verliet zijn keel.
          “Nee,” reageerde hij, alsof het de oplossing voor alles was. Alsof hij met een simpel ‘nee’ zijn broer terug kon sturen naar waar hij vandaan was. “Nee, nee, nee.” Met de keer dat hij het woord uitstootte, schudde hij zijn hoofd heviger. Hij zette enkele passen naar achteren, om de afstand tussen hem en Bruno te vergroten. Het was een vruchteloze poging, want hij wist dat hij niet zomaar van zijn probleem kon wegrennen. Niet nu. Een luide klap en het gerinkel van scherven deed hem bijna struikelen. Met één arm moest hij steun aan de muur zoeken om zelf ook niet omver te vallen zoals de plantenbak die hij zojuist had omgestoten. Wie the fuck zette daar ook een plantenbak neer? Wie the fuck had Bruno ooit… Shit, waarom had hij ook weer net nu gesnoven. Zijn borstkas bewoog jachtig op en neer. De wereld draaide voor zijn ogen, maar het zwarte middelpunt bleef daar: Bruno. Fuck. Fuck. Fuck, dit kon niet gebeuren.
          “Je flikkert op,” dreigde de jongste Castillo uiteindelijk hijgend, zijn stem hervonden. Hij voelde zich licht in zijn hoofd, maar richtte zijn vinger priemend op zijn broer. “Je wilde hier nooit zijn. Voelde je altijd te goed voor deze school. Dus je tyft op, of anders…”



    @ hallway w/ brunonono












    She's imperfect but she tries

    MYKA CASSIOPEIA MONTARAC
    she's got a friday night personality
    with a sunday morning heart
    twenty • third year • specialist • undecided • anthem • infirmary • with rush

    Met een kleine, tevreden glimlach op haar gezicht liet Myka zichzelf door Bruno in een van haar zachte handdoeken hullen. Voor nog heel even langer leek alles van het bos naar de achtergrond vervaagd. Bruno had haar er nog naar gevraag, maar was er tot haar opluchting niet verder op ingegaan toen ze aangaf er niet over te willen praten. De enige persoon met wie ze er over zou willen praten was Rush. Met niemand anders. Zelfs niet met Mae, Ember of Reilly.
          “Moet ik met je meelopen, nu je op zoek gaat naar je partner?” vroeg de Red Fountain specialist, nog altijd de eeuwige gentlemen.
          Myka knikte dankbaar. “Dat zou fijn zijn.” Hoe erg ze het ook niet wilde toegeven, ze wist niet hoever ze alleen zou komen, met de huidige staat van haar enkel. Tegelijk was het een goed excuus om nog een keer getild te worden door de knappe specialist. Ze wist niet wanneer de volgende mogelijkheid zou komen en ze zou deze kans moeten grijpen nu het nog kon. Haar ogen waren afgedwaald naar zijn schouders. Xav’s oude pak was iets te strak voor hem, maar Myk kon er niet over klagen dat Bruno’s spieren nu extra benadrukt werden.
          Eenmaal terug in haar kamer viel haar blik al snel op een nieuwe polaroid foto op haar muur. Zo subtiel als ze kon deed ze alsof ze de dekens van haar bed glad streek, terwijl ze vluchtig naar de foto keek. Oh, hij had zijn nummer gegeven! Dit was zeker niet de snelste keer dat ze het nummer van een jongen had weten te krijgen, maar ze had er niet eens om hoeven vragen. Een kleine glimlach sierde haar lippen voor haar aandacht naar de echte Bruno gleed. “Ooh, ik ben helemaal klaar. Kun je me nog een keer tillen?” Myka zette grote ogen op. “Ik denk dat het lopen nog niet zo goed gaat…”

    Een kleine tien minuten laten zette Bruno haar neer voor de deuren van de ziekenzaal. “Ik moet nu gaan, maar als je ook maar iets nodig hebt, dan moet je het me laten weten,” zei hij liefjes. “Whatever it is.” Een kus op haar hand en een knipoog volgde.
          ”Oooh, hetzelfde geldt voor jou!” vertelde ze hem. “Laat maar weten als je dat slaapplekje nog nodig hebt…” Normaal zou ze zichzelf op het puntje van haar tenen drukken. Nu dat echter niet ging trok ze Bruno een stukje naar beneden aan zijn kraag zodat ze een kus op zijn wang kon drukken. “Tot hopelijk snel, Bruno.”
          Myka keek de specialist na tot hij uit het zicht verdwenen was, waarna ze met moeite de deur van de ziekenzaal openende en naar binnen hobbelde. Haar armen had ze haar meest fluffy deken geklemd, samen met nog enkele andere dingen voor Rush. Haar ogen speurden de zaal af, op zoek naar hem, maar vonden eerst de vuurrode lokken van Ember. In een ander situatie had ze haar beste vriendin luid en vol enthousiasme begroet, maar dit was niet de tijd en de plek daarvoor. Al hinkend snelde ze op Ember af, haar een stevige een-armige knuffel gevend toen ze haar bereikt had. Een vluchtige begroeting aan Caelan volgde. “Hij heeft mij zijn nummer gegeven!” fluisterde ze enthousiast naar Ember. “Waarom wilde je zo snel praten? Ik ben nieuwsgierig nu.” Haar vriendin was vaker wel enthousiast wanneer Myka een jongen vond die ze leuk vond, maar niet het level van enthousiasme dat ze nu had getoond. “Hij is ongeveer even lang en gespierd als Xav. Iets gespierder denk ik, maar Xav heeft warriger, leuker haar. Hij was zo lief in de douche wel. Hij vond het water te heet volgens mij, maar hij zei er helemaal niks van. En hij heeft mij dus helemaal van het bos naar binnen getild, en net ook weer naar de ziekenzaal, en –” De woorden bleven in haar keel steken toen ze eindelijk Rush spotte, met zijn benen opgetrokken en zijn armen om zijn knieën gevouwen, alsof hij zichzelf zo klein mogelijk wilde maken en zich wilde verstoppen van de wereld om hem heen. Lune had hem zo achter gelaten? Bruno schoof gelijk naar het achterste van haar gedachten. “We praten later verder, oké?” zei ze tegen Ember, haar ogen met een verontruste frons op Rush gericht. Myka nam afscheid van Ember en begaf zich snel richting Rush, de pijn in haar enkel negerend.
          ”Hey, Rush,” zei ze zachtjes, waarna ze naast hem op het bed kroop. “Ik ben er voor je.” Aan alles van zijn houding kon ze zien dat dit niet simpelweg kwam door alles wat er in het bos gebeurd was. Zijn hart was gebroken. En Lune had dit gedaan. De gekwetstheid die ze had gevoeld over Rush die haar niks had verteld over zijn gevoelens voor Lune was ze allang weer vergeten. Dit was vele malen belangrijker. “Kom, zo zitten is niet goed voor je been.” Voorzichtig dwong ze hem om zijn benen te streken. Zijn gezicht werd zo eindelijk zichtbaar en het brak haar hart. Er waren weinig dingen die ze oprecht haatte, maar mensen gebroken zien door liefde was er een van. Zonder zich iets aan te trekken van zijn nog vochtige en bebloede uniform nestelde ze zichzelf tegen hem aan. Zorgvuldig vouwde ze de zachte deken om zijn schouders heen. Met haar ene hand pakte ze de zijne stevig vast en met de ander veegde ze het bloed en modder van zijn gezicht met een van de vochtige doekjes die ze had meegenomen. “Je kunt hier niet de hele nacht in deze vieze kleding blijven liggen,” vertelde ze hem zachtjes. “Wil je hier blijven, of zal ik een ontsnappingsplan maken om je de ziekenzaal uit te krijgen?” Twijfelend beet ze op haar lip. “Het spijt me dat ik je zo snel ben kwijt geraakt in het bos en dat je nu…” Met moeite slikte ze de brok in haar keel door. Tranen prikten in haar ogen terwijl ze naar zijn gewonde been knikte. “Dat je nu gewond bent.”
    Rush 🍫
    nee nee nee blijf daar!!
    ik ben nu naar je opweg
    ben er asap oke?
    Reilly 🥰🍯🍆
    voor mij een weet en voor jou een vraag hihi 🤭
    maar waaarom nieeeeet?
    1 dansje maar 🥺? ik heb veel meer dan 1 dansje nodig
    en nee het komt goed, is niet zo erg, kan ik mijn hinkel skills oefenen! en ik ga morgenochtend wel heen
    en yaaay 🥰 ik beloof dat ik niet de dekens zal stelen
    Matías 😘
    eerst naar de ziekenzaal en dan bij andere kijken, oke? betere volgorde 💕!!
    lang verhaal waarvan de conclusie is dat ik te koppig ben… maar gaat wel oke, ik ga morgenochtend naar de ziekenzaal beloofd!
    Mosje 🍰
    pfft nou zeg 💔💔💔
    mijn enkel doet beetje pijn, verder oke.
    jij???
    Mae 🌺
    voor ik terug was zelfs!! liep hem ondersteboven in het bos
    ooooh en met do ja??? 👀😏 niks doen wat ik ook niet zou doen
    heel erg verleidelijk… misschien kom ik straks nog
    of niet, als je het gezellig hebt met do
    maar ga eerst even rush zoeken
    voel me schuldig dat ik hem kwijt ben geraakt in het bos…
    we hebben net gedoucht hihi
    hij was een gentlemen wel
    en goed in haar inzepen ✨
    Ashieee 🍻🕺🏼🧁
    hond!!!
    insert randoming dancing gif
    ik hoop dat je naast je armen en benen bepaalde andere ledematen ook nog hebt 😘
    Dante👨🏼‍🚒🍪
    precies wat ik dacht!!
    over deze wil je wel sws praten
    hij is lief wel💕
    oke morgen is een deal
    romcom en snacks?
    al zijn wij ook snacks
    maar popcorn en chocola
    als we geen chocola meer hebben kunnen we die van mae jatten ✨
    Lune 🌙
    misschien had je hem dan niet alleen moeten laten
    en ik weet niet
    niet vanavond
    misschien morgen
    Emmie ❤️‍🔥🧜🏻
    JA DOUCHEN
    HEET 🔥
    hij was erg lief en een gentlemen, maakte zich zorgen om mijn blauwe plekken 🥺🥺🥺
    en nee nog niet
    maar hij is wel erg leuk
    en wilt wel nog een keer samen douchen 😏
    reilly blijft boi no 1 tho 💕

    Hayhay 💙💙
    ik heb misschien wel of misschien niet mijn bed afgestaan aan een red fountain specialist…
    vind je niet erg toch?? hij heeft een plek nodig om te slapen
    Lune 🌙
    wat heb je allemaal tegen rush gezegd?



    [ bericht aangepast op 20 april 2022 - 19:31 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    RUSH
    Specialist • Traditionalist • Year 3 • Hospital Wing • with Myka





    Hoe lang hij daar zo had gezeten, met zijn benen opgekruld en zijn hoofd rustend op zijn armen, wist Rush niet. Hij voelde zich verlamd. De snelheid waarmee Lune zijn zijde had verlaten was confronterend geweest, maar misschien ook wel goed. Het was nu ten minste duidelijk wat hij voor haar betekende: bar weinig. Hij wist niet zo goed hij zich erover voelde. Aan de ene kant was het pijnlijk dat Lune hem zo snel verruilde voor haar bedriegende ex-vriend, maar aan de andere kant had hij echt iets anders verwacht? Hoe vaak had hij de blondine niet stilletjes geobserveerd terwijl anderen haar lief hadden. Hoe vaak had hij haar niet genegeerd wanneer zij met grote, verwachtende ogen naar hem keek op de gang. Het was wat het was, ook al was het niet waar hij naar verlangde. Of op had gehoopt. Maar ondanks dit pijnlijke besef dat Lune niets meer waren dan een schim uit de nacht, was er wel iets positiefs overgebleven uit deze ontmoeting. Ze hadden een moment gehad. Een moment welke Rush moeilijk te omschrijven vond, maar er was iets geweest. Een wederzijds vertrouwen, wederzijds goedkeuren.. en dat was de enige troost.
          Uiteindelijk was het Myka haar stem welke Rush uit zijn verlamming haalde. Langzaam liftte hij zijn blik om zijn afsluiting van de rest van de ziekenzaal te beëindigen.
    ”Hey, Rush,” De stem van zijn partner klonk zacht. Het meisje kroop naast hem op bed. “Ik ben er voor je.” Ging ze voorzichtig verder. “Kom, zo zitten is niet goed voor je been.” Ze deed een poging zijn been omlaag te drukken, zijn hand te pakken en het modder van zijn gezicht te vegen. Maar Rush had daar geen tijd voor.
    Myk,” Rush liet zijn benen zakken, gooide zijn armen om de specialist heen en pakte daarna haar armen stevig vast. “Ben jij oke?! Hoe heb je het uit dat bos gered? Je had me moeten vertellen van je enkel!” Viel hij meteen met de deur in huis.
    “Je kunt hier niet de hele nacht in deze vieze kleding blijven liggen,” zei Myka zacht, maar Rush had alleen maar aandacht voor hoe het met haar ging. “Wil je hier blijven, of zal ik een ontsnappingsplan maken om je de ziekenzaal uit te krijgen?”
          “Geen van die gekke fearies weten mij hier te houden hoor,” Verdedigde Rush zichzelf snel. Als hij hier weg wilde, dan was hij gevlogen. Geen enkele water fearie met helende krachten zou hem hier kunnen houden. “Het spijt me dat ik je zo snel ben kwijt geraakt in het bos en dat je nu…” De tranen stonden in Myka haar ogen, maar Rush wilde niets van haar excuses horen. “Dat je nu gewond bent.”
    “Wat maakt mij dat nou uit,” zei hij snel. “Ik ben fucking blij dat het goed met jou gaat.” liet hij haar weten. Door de omhelzing die hij haar had gegeven zat Myk haar borst inmiddels weer onder de modder. “Hoe ben je uit dat bos ontsnapt? Ik maakte me zorgen om je... jij en die enkel.. je had het me moeten zeggen Myk,” Zijn ogen gleden naar de enkel die eerder die avond voor problemen had gezorgd. “Het was echt grimmig buiten,” zei hij toen. “en wat waren die nutteloze feetjes aan te doen? Een beetje chillen met elkaar binnen. Het is belachelijk.” Rush zijn stem was luid genoeg voor de anderen om ook iets te horen. Het maakte hem niet uit. Niemand kon ontkennen dat het vreemd was dat de specialisten de hel in waren gestuurd, terwijl de verwende elfjes binnen mochten blijven. “Waarom ruik je naar shampoo?” Merkte Rush toen ineens op. "Overigens wil ik hier wel weg, kun je lopen?"
    To: Isla Rothberg
    Hee badmeester Rothberg
    De avond oke doorgekomen?

    To: Caelan Haywood
    Zag dat berichtje van Ember...
    Ik zei je toch dat je geen fearies moest daten.
    Krijg je deze psycho shit van

    To: Xavier Castillo
    Ik kampeer liever in het bos dan deze gore burned one shit.
    Verdacht ook wel dat de fearies binnen mochten blijven.... vind je niet?

    To: Maerilyn of Linphea
    Praten?
    Ik moet je wat vertellen.

    To: Cassia Laiken
    Genoot je daarvan?
    Lekker binnen zitten terwijl anderen hun leven voor je riskeren?

    [ bericht aangepast op 19 april 2022 - 15:48 ]

    RONAN      TALAN       FAUGHN
    19 ❈ Water Fairy ❈ Year 2 ❈ Modernist ❈ outfit ❈ at library ❈ with Aoife


    Hij had Aoife een school beloofd waar ze nuttige dingen zou leren, er acceptatie heerste en waar er leuke dingen gebeurden. Het zinde Ronan dan ook niet dat de school haar tot nu toe alleen maar een overname, verdeeldheid en aanvallen van burned ones had kunnen leveren. 'Ik wil toch dat mijn eerste jaar op Alfea zo leuk wordt dat ik me goede dingen kan herinneren, en niet... deze shitzooi,' klonk het dan ook nors bij de light fairy. Hij kon haar geen ongelijk geven.
          'Ik weet het,' verzuchtte hij vermoeid, de weinige slaap achtervolgde hem nog steeds. 'Misschien heb ik het je te rooskleurig voorgesteld ofzo...' Ergens was hij ook wel teleurgesteld in zichzelf. 'Vorig jaar was het niet zo, maar daar heb jij nu natuurlijk weinig aan.' Was ze maar een jaar ouder geweest, dan had ze kunnen zien dat Alfea ook leuk kon zijn en niet één grote nachtmerrie was.
          Gelukkig wist Aoife de sfeer weer wat te verlichten met haar regenboog en Ronan complimenteerde haar vooruitgang dan ook. Tenminste toch één ding dat goed verliep. Andere trucjes kende ze niet, maar veel aandacht werd daar niet meer aan besteed vanwege het duidelijke lawaai in de gangen dat opeens kwam opsteken.
          'Volgens mij zijn de specialisten terug naar binnen aan het komen,' gokte Ronan. Ze waren echt een hele tijd buiten geweest en hij hoopte maar dat iedereen oké was. Zeker de eerstejaars die ze gewoon hadden meegestuurd. Hij voelde nog steeds een soort koude woede in zijn lichaam wanneer hij erover dacht. 'Heb je al iets van Leysa gehoord?' Hij wist dat Aoife zich zorgen maakte over het meisje.
          'Nog niet, tenminste, niet in de afgelopen uren.' De teleurstelling in haar stem viel niet te missen en Ronan vond het vreselijk. Het liefst van alles wou hij dat Aoife gewoon 24/7 gelukkig en vrolijk was, maar hij wist ook dat dat onmogelijk was. Het was gewoon niet fijn om haar down te zien.
          'O, nu wel. Ze is veilig binnen.' Zelf voelde hij ook wel een kleine opluchting bij die woorden, ondanks het feit dat hij Leysa nauwelijks kende.
          'Dat is goed!' antwoordde hij dan ook met een glimlach. Het was tenminste toch al één iemand die veilig was.
          'Zullen we ergens anders heen? Ik wil zie of iedereen oké is,' vroeg Aoife nadat ze haar telefoon weer weggestopt had. Ronan knikte.
          'Ja, tuurlijk! Zullen we richting de ziekenboeg gaan?' Zijn voorstel klonk net zo slecht luidop als dat het in zijn hoofd deed, maar het was wel de meest logische plek om de specialisten terug te vinden. Hij kwam overeind uit zijn zetel en stak zijn hand naar Aoife uit zodat hij haar overeind kon trekken.

    To: Hay 💖
    Was in de bibliotheek met Aoife
    Nu onderweg naar de ziekenboeg
    Alles oké?
    Waar ben je nu?
    xx


    Nothing is impossible in my own powerful mind.

          Deimos      Caderyn      Laiken     

    Control your emotions

          Een grimas was op zijn gezicht ontstaan door de pijnscheut die door zijn schouder ging bij Cassia haar omhelzing. Nog voordat ze ook iets kon zeggen, had hij gemompeld dat hij oké was.
    De onderzoekende blik van Cassia toen ze elkaar dan ook los hadden gelaten, liet hem al merken dat ze er niets van geloofde.
    Ze vroeg of alles wel goed ging. Inderdaad een teken dat ze hem niet geloofd had.
    ‘’Ja, natuurlijk,’’ was zijn antwoord geweest. Het bleef even stil. Een stilte waarin Cassia leek na te denken over wat ze zeggen zou.
          Uiteindelijk zei ze dat het vast fijn was om wat anders aan te doen.
    Kort vielen zijn ogen op zijn kleding. Hij zat nog onder het bloed. In de ziekenzaal had de verpleegster het bloed zoveel mogelijk van zijn ontblote huid verwijderd met desinfectiemiddel. Maar hij zat er nog onder. Hij had nog geen tijd gehad, of genomen, om naar zijn kamer te gaan en zich te douchen. Of alleen al schone en droge kleding aan te doen. Ondertussen voelde hij ook niets meer van de kou die hij toen hij eerst weer Alfea betrad wel gevoeld had. Ondanks dat kon hij zien dat zijn handen lijkbleek waren, zijn aderen en de kleine wondjes staken af tegen de kleur van zijn huid.
    Cassia reikte hem een shirt aan. Op de grond lagen meerdere kledingstukken. Vermoedelijk afkomstig uit zijn zusjes ladekast.
    Met een wantrouwige toon vroeg hij aan haar of het schoon was, na eerst te hebben gevraagd van wie het was.
    Hij hoefde geen genie te zijn om te raden hoe ze aan het shirt gekomen was.
          Met rollende ogen had ze gevraagd of het uitmaakte van wie het shirt was. Ja, dat deed het.
    "Nee, ik houd ervan om vieze kledingstukken in m'n kast te hebben liggen. Vooral de geur van zweet keeps me going.." antwoordde ze sarcastisch op zijn vraag of het shirt schoon was. Met haar handen maakte ze ongeduldige bewegingen, terwijl ze het shirt nog vasthield.
    Nu was hij degene die met diens ogen rolde. ‘’Je bent hilarisch,’’ mompelde hij.
    "Natuurlijk is het gewassen. Kom op, wees niet zo dramatisch De." Nadat ze haar zin eindigde, gooide ze het shirt op zijn schoot.
    Hij was helemaal niet dramatisch. Iets wat hij ook aan zijn zusje wilde vertellen, maar haar doen en laten was veranderd.
    Haar blik had ze op de grond gericht en het leek alsof haar hersenen overuren maakten.
    Met de bezorgdheid hoorbaar in zijn stem had hij gevraagd wat er aan de hand was. Cassia haar antwoord, liet hem vrijwel meteen met zijn hoofd schudden. Ze hoefde haar excuses niet aan te bieden. Al snel antwoordde hij dat het toch geen nut gehad zou hebben.
    Buiten het telefoontje van Athena om had hij buiten alle meldingen van zijn telefoon genegeerd. Geen haar op zijn hoofd had de gedachte gehad om op zijn telefoon te kijken terwijl hij buiten was. Waarom zou hij? Er waren belangrijkere dingen buiten. Genoeg wat zijn volledige focus nodig had.
          Cassia leek door te hebben dat hij nog niets over Athena gezegd had, of dat zij nog niets van haar had laten horen – wat niet zo gek was. De verwachte vraag over waar ze was volgde.
    Deimos nam enkele seconden om zijn emoties bijeen te houden en om te zorgen dat trillende handen niet gingen verraden dat hij niet oké was.
    Wonder boven wonder wist hij zijn stem kalm te houden. Alsof ze het hadden over iets heel normaals. Alleen was er niets normaal aan deze avond. Aan deze situatie.
    De kalmte verdween uit zijn stem toen hij zijn excuses aanbood en zei dat hij beter had moeten opletten.
          Had hij beter kunnen opletten? Het was zo donker geweest en de regen had ook niet geholpen. Hoe had hij de nieuwe burned one moeten zien? Dat ding was niet alleen via Athena haar rugkant verschenen. Ook hij stond met zijn rug naar de burned one.
          Zijn zusje haar stem trok hem uit zijn gedachten. "I-Ik heb dat gezien.. m–maar hoe kan iemand dat overleven?" vroeg ze. In haar stem was overduidelijk een trilling te horen. Shit. Hij had nooit gewild dat Cassia dat zou moeten zien. "Lieg je tegen me?"
    ‘’Wat?’’ Hij richtte zijn blik weer op haar. ‘’Waarom zou ik liegen? Over zoiets?’’
    Echter leek ze ervan overtuigd te zijn dat hij loog. Ze deed een stap naar voren.
    "Fuck, sorry De." Hij kreeg de kans niet om te protesteren. Ze pakte zijn hoofd vast en haar ogen kleurden paars.

          Cassia liet eindelijk zijn hoofd weer los. Voor zijn gevoel had het te lang geduurd. Zijn borstkas ging sneller op en neer en hij kon zijn hart snel horen kloppen.
    ‘’Doe dat nooit meer,’’ zei Deimos op een ijzige toon. ‘’ik meen het.’’ Het was niet een toon die hij eerder bij een van zijn zusjes gebruikt had, of een die hij bij een van hen wilde gebruiken ooit. Vaak was die toon bestemd voor zijn vader.
    Haar blik, die duidelijk zocht naar begrip, ontweek hij. Hij had er geen begrip voor. Ze had geen enkel recht om zijn herinneringen van deze avond te bekijken. Zonder zijn toestemming.
    "Sorry... I–ik wilde zeker weten dat ze oké was.. het zelf zien.. je hebt vaker gelogen om me te beschermen...Ik moest het weten.." probeerde ze uit te leggen.
    Even schudde hij met zijn hoofd. Hoewel hij het nooit zou toegeven aan iemand, deden die woorden toch wat pijn. Waarom zou hij liegen over wat er gebeurd was die avond met Athena?
    Zijn toon tijdens het uitspreken van wat er gebeurd was met Athena mocht dan wel rustig en koel zijn, hij voelde zich alles behalve dat. Dit kwam dan ook naar boven toen hij zei dat hij had beter had moeten opletten.
    ‘’Denk je nu echt dat ik hier zo rustig zou zitten als Ath overleden was?’’ vroeg hij. Hij deed niet eens moeite om de lichte toon van ongeloof en irritatie te verbergen. ‘’Verdomme Cas,’’
    Deimos wist dat hij niet goed was in het laten zien van affectie bij zijn zusjes, of bij wie dan ook, maar wel degelijk gaf hij om hen beide. ‘’ben je nu blij?’’

    To Isla
    Laat het weten als jullie wat nodig zijn, oké?

    To Mae
    Ga je er zo vlug vandoor voor alle jongens dan?
    Alles goed, maak je geen zorgen
    En geen excuses, ik kan prima voor mezelf zorgen
    Jij ook oké?

    To Leysa
    Ik ben oké
    Een burned one kwam vanuit onze rug kant en kreeg haar te pakken

    To Myka
    Ben je al bij de ziekenzaal geweest om ze ernaar te laten kijken? Zo nee, doen
    Heb wat hechtingen voor een wond op mijn hoofd en een op mijn arm, verder ook oké

    [center]22 • Fourth year • Specialist • Cassia's room • with Cassia




    [ bericht aangepast op 19 april 2022 - 22:14 ]


    Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.


    KIT COLLIN VERNON

    Specialist - Year 3 - Traditionalist - EHBO -> Feestzaal - Found Nissa & Týr




    Ik schudde mijn hoofd toen Nissa aangaf dat ze terug naar buiten wilde. Ik wilde mijn partner niet in de steek laten, ik was ook wanhopig om die burned ones weg te werken, maar zonder degelijk plan ging het ons niet lukken. Daar was ik met de pijl in mijn been achtergekomen. Ik had mijn mond geopend om haar gerust te stellen al wist ik niet meteen wat te zeggen, en het hielp niet dat Týr binnen kwam gehold. OF het nog de nabots was van de adrenaline of de harde hartklop die ik voelde bij zijn binnenkomt wist ik niet, maar ik was zo blij om te jongen terug te zien. Echter wist ik niet zo goed wat te zeggen of hoe de woorden uit mijn keel moesten komen.
    “Hé.” Was er zacht te horen van mijn kant uit, ik voelde de plotse emoties mijn keel dicht knijpen en een drang om de jongen in mijn armen te nemen was even groot. Al was het een tik op mijn schouder dat me deed opkijken naar de verpleegster. 'Je mag even met mij meekomen, dan gaan we je been even verzorgen.' Klonk de vriendelijke stem van de verpleegster al gleed mijn blik terug naar mijn gevechtspartner Nissa en Týr. Ik opende mijn mond – ik wilde hen niet achterlaten- ik had Nissa nog willen opbeuren en kunnen praten met Týr maar het lukte me niet.
    Mijn blauwe kijkers vielen op mijn karmijnrood gekleurde handen en het volledig roodgekleurde gaas die ik tegen de snee in mijn been had aangedrukt. “Ik- oké. “ sprak ik zonder tegenstribbelen maar toch met een heus schuldgevoel die me vanbinnen opvrat. Half hinkend was ik mee naar achteren gegaan waar ik de vele vragen van de verpleegster beantwoorde.
    “Nee, ik ben niet geraakt door een burned one” – “Nee geen brandend gevoel.-“ “Ik heb mezelf verwond tijdens het gevecht. “ Ik zag wel dat de verpleegster me niet helemaal geloofde, maar na het meermaals herhalen van mijn kant dat in niet in een burned one zou gaan veranderen, kreeg ik wat pijnkillers en haalde de dame de naald en draad door mijn huid heen.
    Prettig was het niet, maar het was even op de tanden bijten en aan mogen horen dat ik een grote jongen was… Wel werd ik goed verzorgd en werd er na de hechtingen ook aangeraden drie dagen met een kruk te gaan mogen lopen. Great.
    Wel nam ik het Nissa zeker niet kwalijk dat ze me geraakt had. Hell- ik zou zelf niet weten wat er van me over zou gebleven zijn als ze niet had lopen pijlen afvuren. Daardoor had ik ook in mijn verklaring haar niet onder de bus willen gooien. Wetende dat ze afgestraft kon worden met het nieuwe regime. Of eerder als mijn moeder er achter zou komen.
    Na een groot kwartier werd ik ontslagen uit de ziekenboeg, het was er een stuk drukker geworden en ik kon enkele bekende gezichten opmerken al was het nu niet het moment om praatjes te gaan maken. Hoe sneller ze verzorgd konen worden hoe beter. Mijn blik had eveneens Nissa of Týr proberen te zoeken al vond ik en bijzondere duo niet meer. Half hinkend en met 1 hand probeerde ik op een wat onhandige manier mijn mobieltje uit mijn achterzak te vissen maar zag geen berichten. Zover ik wist had Nissa enkel een snee op haar wang opgelopen, dus misschien was ze al uit de ziekenzaal gestuurd…
    To Nissa
    Hé, ben je oké? Waar zit je?

    Ik wilde net ook Týr sturen toen ik merkte dat social media wat aan het ontploffen was. Dus opende ik mijn apps en scrolde snel door de foto’s heen, kijkend wie al terug op Alfea was. Tijdens het scrollen kwam er een recente foto van Ember op te staan met Nissa en Týr… Ik kon opmaken van de achtergrond dat ze naar de feestzaal afgezakt waren. Dus dan zou ik ze daar gaan zoeken. Met wat moeite en even te vechten met die verdomde kruk had ik mezelf eerst naar de badkamers gesleurd waar ik de tijd had genomen om mijn handen te schrobben, weg met de rode kleur die me voor het eerst echt had laten beseffen hoe reëel dit alles geworden was en vlug nog wat water in mijn gezicht te gooien om mezelf toe te spreken dat ik even normaal moest doen.
    “Komop Kit, verman jezelf. Je hebt al genoeg mensen in de steek gelaten vandaag.” Zuchtte ik mijn wakke vingers door mijn donkere lokken halend. “Dat moet nu stoppen.” Met die woorden nam ik een diepe teug adem en verplichte mezelf om naar de feestzaal te strompelen, waar ik de twee inderdaad tegenkwam. Enkel de roodharige fairy van de foto was spoorloos.
    De twee zaten met hun rug naar me toe, dus ik kon nog de situatie ontvluchten- wat ik voor een tel had overwogen- maar besloot toch mijn keel te schrapen. “Is er nog een slok sterke drank over voor mij?” kwam er wat kleintjes over mijn lippen, maar luid genoeg om de aandacht van de twee te eisen. “Hey.” Ik hield mijn hoofd iets schuin en schonk hen een verontschuldigende blik. “Sorry dat ik ehm.. Even weg moest. Kan- of mag ik er weer bij komen zitten?”


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Lune Castemont

    She was like the moon – part of her was always hidden away




    PART ONE

    Het rumoer van de medestudenten om hen heen was volledig verstomd. Of Lune het nu wilde of niet: Ramsay Rothberg had keer op keer dit effect op haar. Wanneer hij ten tonele verscheen, zou de hele wereld om haar heen kunnen vergaan zonder dat ze dit door zou hebben. In volle ruimtes was hij degene naar wie haar ogen speurden, ongeacht welk meisje er dan weer aan zijn armen hing. Het had haast iets masochistisch, want hoewel ze wist dat het in niets anders zou resulteren dan intense pijn, kon ze niet niet zoeken naar haar ex.
          Maar het maakte haar kapot.
          De maanden aan radiostilte tussen hen met als climax hun ontmoeting op deze chaotische, donkere avond hadden Lune tot een uitbarsting laten komen. Niet meer had ze kunnen doen alsof hun relatiebreuk haar niets deed. Niet langer kon ze het toneelstuk dat ze al die tijd al had opgevoerd voortzetten. Ze was niet over Ramsay heen; klaarblijkelijk net zomin als dat hij over haar heen was als ze zijn mobiel moest geloven. De woorden die ze in tranen over hem had uitgestort, vloeiden voort uit rauwe emotie en zodra alles eruit was, had ze direct spijt. Voor de tweede keer deze avond had ze zich kwetsbaar opgesteld, maar meer dan de eerste keer had ze het gevoel dat ze een fout had gemaakt.
          “Laat maar,” prevelde ze verslagen. Ze wendde haar gezicht af, terwijl ze haar misstap besefte. “Je moet naar Ley.”
          “Laat maar?” Voor het eerst sinds haar emotionele monoloog opende Ramsay zijn mond. Zonder dat ze er iets tegenin kon brengen voelde ze hoe hij haar handen pakte en de omhelzing waarin hij haar trok voelde zo vertrouwd. Zo als vanouds. Het was de wijze waarop haar handen zich om de stof van zijn uniform klampten alsof ze bang was dat hij weg zou gaan als ze los zou laten. Het was zijn hoofd dat geruststellend op haar haarkruin rustte. Het was als thuis. Maar wie bleef er in een huis dat elk moment als een kaartenhuis ineen kon vallen? Lune was op. Moegestreden van alle ruzies en alle pijn die terug te leiden viel naar Ramsay.
          “Nooit laat maar.” De stem van de specialist was vol met strijdlust die zij was verloren. Toen hij haar losliet en haar gezicht in zijn handen pakte zodat ze hem wel aan moest kijken, zag ze echter de wanhoop in zijn ogen. Ze herkende het, omdat het haar eigen wanhoop weerspiegelde. De blik in haar helderblauwe ogen smeekte hem om het te laten rusten; het niet nog moeilijker te maken dan het al was, maar haar stille smeekbedes waren aan dovemans oren gericht.
          “Luun, het spijt me van alles. Letterlijk alles. Maar ik had geen idee.. Je kapot maken? Hoe zou ik je ooit willen kapot maken? Het enige wat ik wil is met jou zijn? Dat is alles wat ik ooit heb gewild. En ik weet dat ik een klootzak ben geweest..” Het waren stuk voor stuk woorden die ze steeds weer hoorde nadat hij weer met een ander had geflikflooid, ze hem ermee confronteerde en het escaleerde tot een ruzie. Ze wisten het allebei. Ze wisten hoe het zou eindigen nog voordat ze er weer aan begonnen. Lune wendde haar blik af. Maar al te goed wist ze dat ze zich los moest trekken uit zijn greep, maar ze kon het niet. Natuurlijk kon ze het niet. Toen Ramsay zijn woorden vluchtig vervolgde, sloeg ze haar ogen weer naar hem op.
          “En hoezo herken je jezelf niet meer? Ik zie je nog precies zoals op die eerste dag, in Dora en mijn kamer… Je bent nog precies hetzelfde, of nee, je bent beter.. mooier, liever, knapper.. Jou kapot maken? Luun, dat kan toch niet.. denk je dat ik dat wilde doen? Nooit.. echt nooit!” Een golf van pijn gonsde door haar lichaam. Die bewuste dag dat ze Ramsay voor het eerst had gezien herinnerde ze nog als de dag van gisteren. Zo vaak had ze zichzelf afgevraagd waar ze nu zou staan als niet hij, maar iemand anders Do’s kamergenoot was geweest. Hoe het zou zijn als ze niet was gevallen voor die vervloekte fonkeling in zijn ogen en voor zijn arrogante, jongensachtige grijns of zijn gevatte woorden. Lune opende haar mond, maar haar ex was nog niet klaar.
          “Wat ik van je wil is met jou zijn. Ik wil met jou zijn. Hoe kun je dat niet weten? De enige voor mij ben jij. Ik ga al maanden kapot doordat jij het hebt uitgemaakt. Elke dag wil ik met je praten, je vasthouden, je zoenen.. Hoe moet ik nu naar je kijken als je door de gangen loopt? Terwijl je mijn vriendin niet meer bent. Luun, jij en ik horen bij elkaar. Hoe vaak hebben we het nu al geprobeerd uit te maken? Dat werkt toch niet. Wij horen samen.” Een gevoel van onmacht zwol op. Hij had gelijk. Keer op keer maakten ze ruzie, gingen ze uit elkaar, om vervolgens als twee magneten weer naar elkaar toegetrokken te worden. Maar hoe vaak hadden ze het wel niet proberen bij te leggen? Hoe vaak had de tijd hen wel niet geleerd dat ook dat niet werkte? Opnieuw wilde Lune reageren, maar haar zoektocht naar woorden duurde te lang en wederom was het Ramsay die haar met zijn woorden over de streep probeerde te trekken. Zijn toon was anders ditmaal. Zachter. Kwetsbaarder.
          “Toen ik daar buiten was.. ik was fucking bang, Luun, en de enige persoon aan wie ik kon denken was jij. De enige persoon naar wie ik toe wilde was jij.” Gekweld beet de light fairy op haar lip. De gedachte van haar ex-vriend daar buiten in de donkere bossen waar het gevaar op de loer lag, was er een waar ze niet bij stil wilde staan. Op momenten als deze had ze gewild dat ze zelfs maar een fractie van die angst had kunnen opvangen om ervoor te zorgen dat hij zich beter voelde. Hij liet haar gezicht los en Lune wist dat dit het moment zou zijn om zich om te draaien, maar ze kon het niet. Hij pakte haar hand en het zachte kneepje dat hij erin gaf, zorgde ervoor dat ze aan de grond genageld was. Zijn woorden waren als vergif voor haar ziel, maar het was het soort vergif waarvan de blondine nooit genoeg leek te kunnen krijgen.
          “Daar buiten- ik weet-, ik zie nu pas in hoe kut ik ben geweest, en dat spijt me. Niet dat ik ben betrapt of wat dan ook wat je zei, maar dat ik je zoveel pijn heb gedaan.. En daarvoor zeg ik sorry, want ik ben het die het heeft verpest tussen ons. Niet jij. Nooit jij.” Haar hart sloeg een slag over toen hij een stap in haar richting zette en haar adem stokte. Ze voelde hoe zijn adem haar gezicht streelde en het vertroebelde haar gedachten.
          “Maar ik snap het als je me nooit meer wilt zien, maar ik kan niet leven zonder jou aan mijn zij. Ik kan je niet loslaten, omdat ik te veel van je hou.”
          De fairy schudde woordeloos haar hoofd. Dit was foute boel. De blik in haar droevige ogen stond smekend. Het was een stille noodkreet om te staken waar hij mee bezig was, maar het was nauwelijks een protest te noemen. Ze was te zwak om zichzelf te distantiëren van deze situatie en op het moment dat ze zijn hand rond haar middel voelde, wist ze dat ze reddeloos verloren was.
          “Ik hou zo fucking veel van je, Lune Castemont.” Zijn ademhaling streelde haar gezicht. De minieme afstand tussen hun lippen deed haar haast fysiek pijn en haar hele verstand schreeuwde dat ze afstand moest creëren, al hunkerde haar hart naar één kleine aanraking, hoe kort dan ook. Het verscheurde haar. De kleine blondine voelde zich als een ex-verslaafde die voor het eerst in maanden tijd weer geconfronteerd werd met de drug die haar leven had geruïneerd nadat ze zo hard had gestreden om clean te worden. Drieënhalve maand. Veertien eindeloze weken. Achtennegentig helse dagen had ze de verleiding weten te weerstaan.
          Maar ze was niet langer opgewassen tegen de drug die Ramsay Rothberg heette.



    • main hall w/ Ramsay • Outfit







    She's imperfect but she tries

    Lune Castemont

    She was like the moon – part of her was always hidden away




    PART TWO

    Op het moment dat Ramsay de afstand tussen hun lippen overbrugde, maakte haar hart een veelvuldige salto. Het was alles wat ze had moeten vermijden, maar het was tegelijkertijd alles waar ze al die tijd lang zo naar had gesnakt. Zijn lippen in combinatie met het zout van haar eigen tranen was een welbekend recept voor kortsluiting in haar hoofd, haar hart en haar hele lichaam. Lune voelde zich licht in haar hoofd. Eén korte aanraking en de langzaam helende wond was weer opengereten. Maar wat als haar lichaam vrede vond in de manier waarop het haar pijn deed?
          Ditmaal was het niet haar ringtone die het moment bruut verstoorde. Door het leer van haar tasje heen voelde de blondine haar mobiel keer na keer driftig trillen en een klein stemmetje in haar hoofd wist dat het Nev was die haar vertelde weg te gaan. Maar hoe kon ze weglopen van de jongen die haar al vanaf moment één in zijn greep hield? Al vanaf het moment dat ze hem had leren kennen, was de light fairy volledig overgeleverd geweest aan zijn grillen. Het was a tale as old as time: ze waren samen, hij ging vreemd, zij maakte het uit en vervolgens maakten ze het goed met een passie die haar er keer op keer weer in deed geloven dat ze voor elkaar gemaakt waren. Zijn vurige pleidooi gevolgd door zijn lippen was niets nieuws onder de zon.
          Of toch wel.
          Hun kaartenhuis stortte bruut ineen. Het besef dat dit keer alles anders was, kwam als een mokerslag binnen. Met beide benen landde Lune weer op de grond. Ik heb nog nooit een oprecht woord uit zijn mond gehoord en het erge is hij weet precies waar hij mee bezig is. Hij bespeelt iedereen, de woorden echoden in haar hoofd na en plots voelde ze zich misselijk.
          Het geluid van haar hand die na enkele seconden vlak op zijn wang belandde, klonk plots luid in de stilte van de inmiddels lege aankomsthal. Met het verbreken van de connectie tussen hun lippen, verbrak tegelijkertijd de magie die haar in zijn ban had gehouden. Verward zette ze een pas naar achteren en een gekwetste blik schuilde in haar ogen.
          “Je had het recht niet,” stootte ze uit. “Je had verdomme het recht niet.” Ze voelde zich boos. Gekwetst. Maar bovenal voelde ze zich ontzettend machteloos. Haar lichaam hunkerde naar meer, terwijl alle signalen op rood stonden. Was dit zoals het al die tijd ging? Zij, die niets vermoedend tijd spendeerde met vrienden of zelfs op haar vriend wachtte terwijl Ramsay de lippen van een ander zoende, als een vermakelijk spel? Zou haar naam door de gedachten van diezelfde meisjes zijn geflitst, zoals Gianna haar naam nu door het hare spookte? Had het hen iets gedaan? Had het hem iets gedaan?
          “Je hebt een fucking relatie, Ramsay.” Haar stem sloeg over. “Je kunt niet zeggen dat het je spijt en dan… Ik… Ik ben verdomme niet zoals zij…” Ze kon haar zin niet afmaken. Nu zijn wang roodkleurde drong het besef pas tot haar binnen dat ze hem in een opwelling van emotie had geslagen.
          “Fuck,” fluisterde ze ademloos. Een paniekerig gevoel drukte op haar borstkas. Vol angst ving haar blik die van Ramsay en haar brein zocht koortsachtig naar de juiste woorden, terwijl het nog bezig was om de afgelopen minuten te verwerken. Wat was het met de jongen hier voor haar dat haar grenzen steeds weer liet vervagen?
          “Fuck sorry, ik wilde je niet… Heb ik je pijn gedaan?” Voorzichtig bewoog haar koele hand in de richting van de plek die ze zojuist geraakt had, maar na een korte streling liet ze verloren haar hand weer naast haar lichaam vallen. Haar stem had getrild en haar ogen waren waterig. Wanhopig schudde ze haar hoofd. Haar blonde lokken dansten rond haar bleke, betraande gezicht. Hij had haar gevraagd waarom ze zichzelf niet meer herkende. Dit was het bewijs. Hij dreef haar tot acties waartoe ze niet gedreven wilde worden. Hij maakte haar tot een persoon die ze niet zijn wilde.
          “Dit bedoel ik, Rams… Dit… Jij en ik – we halen het slechtste in elkaar naar boven.” Dat moest hij toch ook zien? Alles wat met hem te maken had, voelde Lune in extremen. Liefde, woede, lust, verdriet. Ramsay zorgde voor de hoogste pieken en de diepste dalen. Het brak haar op. Ze trok het niet meer. Wat ze nodig had was een veilige haven; een stabiel anker tegen wie ze kon rusten. Iemand die haar weer kon leren om van zichzelf te houden, in plaats van iemand die ervoor zorgde dat ze zichzelf verachtte.
          “Het maakt niet eens meer uit wiens fout het is” ging ze radeloos verder. “We proberen het keer op keer opnieuw en elke keer weer leidt het tot dezelfde uitkomst. We maken elkaar kapot en trekken iedereen mee de vernieling in die te dichtbij komt. Fuck, tuurlijk wil ik je zien. Vanaf dag één zag ik een toekomst met jou voor me, maar elke keer als ik je zie doet het zo verdomd veel pijn.”
          Lune was de wanhoop nabij. Zo graag wilde ze de woorden van iedereen die haar vertelde dat ze van Ramsay vandaan moest blijven ontkrachten. Ze wilde niets liever dan geloven dat het ditmaal echt anders was en dat deze donkere avond de wake up call was die ze nodig hadden gehad. Ze wilde weer durven te dromen van een leven met de jongen na Alfea. Een hecht gezin, met uiteindelijk kinderen en golden retrievers. Het was het eeuwige ‘wat als’. Het was het immer onzekere antwoord op de vraag wanneer iets nog waard was om voor te vechten en wanneer het toch echt tijd was om iemand los te laten.
          “Iets wat echt hoort te zijn zou toch niet zo’n pijn mogen doen?” vroeg ze, al was het vooral een poging om zichzelf ervan te overtuigen. Maar hoe kon iets dat zo verkeerd was dan zo goed voelen? vroeg de knagende stem in haar hoofd zich af. Ze kon zijn lippen nog op de hare proeven.
          Haar blauwe ogen blikten smekend in die van Ramsay, alsof hij het verlossende antwoord had op deze hele situatie. “Ik hou ook zo fucking veel van jou, Ramsay Rothberg, maar…” Haar stem haperde. “… wat als liefde niet altijd genoeg is? Wat als het egoïstisch is om elkaar vast te blijven houden? Fuck Rams, jij hebt Gia nu. En ik…”
          Haar stem stierf volledig weg nu. Het overduidelijke moment dat ze eerder met Rush had gehad stond nog vers op haar netvlies. Hoe zou de kus gevoeld hebben als Ramsay’s telefoontje hen niet had onderbroken? De light fairy had zich gekoesterd gevoeld. Veilig en geborgen. Voor heel even had ze de hoop gevoeld dat alles goed zou komen. Het was een gevoel dat Ramsay nooit bij haar had opgewekt. Wanneer ze met hem was, was ze bang voor destructie en een onvermijdelijke, alles vernietigende pijn, al zorgde elke kleinste aanraking van de jongen voor een sensationele explosie aan vlinders in haar buik. Keer op keer weer. Het voelde als een wereld van verschil. Een jongen die haar hoop gaf dat pure liefde zonder pijn nog bestond, maar enkel in de schaduwen van de nacht. Of een jongen die haar liet ervaren dat sensationele liefde altijd hand in hand ging met een onvermijdelijke pijn; een spel waar de hele wereld van mee mocht genieten. Een jongen die ze zoveel kansen had gegeven, tegenover een jongen die ze geen eerlijke kans kon geven zolang de ander haar nog in zijn ban had. Een jongen die haar geen eerlijke kans kon geven enkel omdat ze een fairy was.
          Op dit moment wist Lune ook niet meer waar ze meer bang voor was. De angst dat haar ex-vriend haar woorden zou ontkrachten en haar ervan zou proberen te overtuigen dat de liefde tussen hen alle pijn waard was, of de angst dat hij zou inzien dat het tijd was om elkaar te laten gaan. Ze besefte dat haar grootste angst niet was om van hem weg te lopen. Ze wist dat haar echte vrees was dat hij niet langer achter haar aan zou komen; dat ze hem voorgoed kwijt zou zijn. Haar stem klonk fragiel en onzeker toen ze haar volgende woorden uitsprak. Het was een vraag waar geen enkel antwoord het juiste op leek te zijn. Elke uitkomst zorgde enkel voor pijn.
          “Wat als houden van juist betekent dat we elkaar los moeten laten?”




    • main hall w/ Ramsay • Outfit







    She's imperfect but she tries

    Asher Ryan Dugray
    "Everything I do, outrageous."
    theme • 4th yr specialist • in his room • with his broski













    Welke dag van de week het was hoefde je Asher niet te vragen. De aanvalsmethode die ze afgelopen week hadden geoefend tijdens specialisten training? Check maar bij Dorian. Wat hij precies over het onderwerp familie had gezegd voordat Xavier hard begon te hoesten? Geen idee. Zodra hij eenmaal de tel van het aantal joints, pillen of lijntjes dat hij tot zich had genomen was kwijtgeraakt, voelde hij zich soms net een goudvis wat zijn kortetermijngeheugen betrof. Er was één ding dat hem echter nooit ontging: de gemoedstoestand van zijn beste vriend.
    Nadat de jongen zijn longen er bijna uitgehoest had en Asher eerst flink op zijn rug had geklopt, legde de lange specialist zijn elleboog op Xavier’s goede schouder.
          “Hé.. is er iets gebeurd waar je eh.. waar je je kut om voelt of zo? Of niet?”
    Zijn beste maatje staarde hem verdwaasd aan. De blik in zijn ogen, hoe vaag deze ook stond, vertelde hem dat er iets was. Misschien was er iets gebeurd in het bos toen ze elkaar verloren waren. Misschien voelde hij zich verward over Nevya, en het feit dat hij haar niet trouw was geweest. Misschien—
          “’t Is gewoon ff fucked up allemaal, bro,” was het gemompelde antwoord waar hij het mee moest doen. Asher fronste lichtjes terwijl zijn blik met moeite gefixeerd bleef op Xavier’s gezicht. De duizeligheid zwol aan doordat zijn ogen plotseling extra hard moesten werken, maar Ash hield vol. Zonder hem te onderbreken liet hij Xavier verder praten. “Het is gewoon… soms heb je eendagsvliegen en soms heb je steekvliegen, man. Snap je? Fucked up, maar komt wel goed.”
    Asher’s frons werd dieper en hij begon traag te knikken. Hij had geen idee waar zijn vriend het over had. Even liet hij de woorden op zich inwerken, maar het zorgde er niet voor dat het duidelijker voor hem werd.
          ”Jij bent geen eendagsvlieg,” besloot hij na een kort momentje uiteindelijk te antwoorden. Het geluid van zijn krakende hersenen kwam nog net niet boven de rockmuziek uit. Xavier’s woorden waren (vaak aangelegd met een goede dosis wiet) wel vaker cryptisch, maar normaalgesproken begreep hij wel wat de jongen bedoelde. Helaas waren Asher’s arme hersenen even niet in staat om deze hogere wiskunde op te lossen. “Je bent een fucking.. steekvlieg, bro.”
    Hij bleef naar de jongen kijken, zoals hij daar zat. Fucked up en volledig van de wereld, maar duidelijk van slag om iets wat hij niet wilde delen.
    Een overweldigend gevoel van medelijden en verdriet golfde over Asher heen. Zijn hele leven lang had hij het altijd verschrikkelijk gevonden om mensen te zien lijden, fysiek of mentaal. Om zijn broer zo te zien, was nog vele malen erger.
    Hij ging de jongen echter niet forceren om hem te vertellen met welke gebeurtenis hij in zijn maag zat. De paniekaanval die Ash zelf in het bos had gehad, wilde hij ook met niemand delen. Soms was het fijner om je demonen in je hoofd gevangen te houden. Om ze geen extra ruimte te gunnen en ze niet vrij te laten. Alleen op die manier konden ze geen negatieve invloed uitoefenen op de mensen daarbuiten. Asher begreep dat als geen ander. En dus respecteerde hij Xavier in zijn keuze om zijn verdriet voor zich te houden. Dat betekende echter niet dat hij er niet voor hem wilde zijn.
    Even sloeg hij zijn arm over de jongen heen en trok hij hem naar hem toe om hem een kleine kus op zijn slaap te geven. Het was een handeling waar veel mannelijke vrienden niets van zouden moeten hebben, maar hij wist dat Xavier begreep wat het betekende. Ash was een fysiek persoon. Hij hoefde niet woordelijk uit te spreken dat hij er voor hem zou zijn met wat zijn vriend maar nodig had. Met woorden, daden of gewoon de nodige afleiding die ze blijkbaar allebei zo hard nodig hadden. Hij hoefde het niet hardop te zeggen. Xav wist het. Ze waren familie.
          ”T’is allemaal fucked up,” beaamde Ash voordat hij zich weer terugtrok en hij Xavier nog een keer in zijn schouder kneep. “So let’s just get fucked up.
    En met die woorden namen de twee jongens samen het zoveelste lijntje poeder tot zich, om samen te vergeten.

          “Yoooo..” Net toen hij naar de badkamer wilde gaan om wat water voor Xavier te halen, merkte Asher de thirsty reacties van Leysa en Mae onder zijn meest recente Instagram foto op.
          “Leysa heeft een klap op haar hoofd gehad in het bos. Waarom wil Ramsay’s kleine zusje mij? Volgens mij is ze iets van 17, man.. Dat is niet gezond. Of legaal. Wat moet ze met zo’n ouwe lul als ik?”
    Snel ging hij weer op het bed zitten en duwde hij het scherm van zijn telefoon onder Xavier’s neus om het hem te laten zien. Xavvie’s irissen moesten eerst kalibreren nu het felle licht van het mobieltje genadeloos in zijn bloeddoorlopen ogen scheen met de kracht van duizend zonnen.
          “Op een ouwe fiets moet je het leren,” sprak de jongen serieus nadat hij de berichtjes had gelezen. “Bovendien, daar voel je niets van.”
          ”En Mae reageert er ook nog op,” vervolgde Asher met een gepijnigde frons. Wat gebeurde hier allemaal? “Kijk dan. Grens-overheidend, ik zeg het je. Wat ga ik terugsturen? Ik kan niet.. logisch nadenken, bro.”
          ”Laat ’ns zien.” Voor hij het wist had Xavier het mobieltje uit zijn handen gegrist. “Je moet ook niet zo’n hete foto posten als je geen aandacht wil, bro. Maar wil je niet smoken met de Disneyprinses dan?”
          ”Mae?” humde Asher terwijl hij met zijn hand over zijn gezicht wreef. Hij was te snel gaan zitten, en dat vond zijn goudvisbrein maar niks. “Gast.. Mae is.. de knapste chick die ik ooit heb gezien. Maar die date sowieso alleen prinsen, joh. Geen—.. ”
    Junkies.
    Asher kreeg het woord niet over zijn lippen. Een misselijke rilling rende over zijn rug.
    Hij dacht aan haar onhandige maar schattige opmerkingen bij het meer. Dat ze had gezegd dat ze misschien wel in zou gaan op zijn aanbod om iets leuks voor haar eendje te timmeren. Noem het chemie, noem het aantrekking, maar hij had iets tussen hen gevoeld tussen hen die dag. Niet dat het ertoe deed. Ze had geen idee wie hij echt was. Als ze dat zou weten, zou ze wel twee keer nadenken voordat ze weer met hem om zou gaan. Hij was niet het type jongen dat zich moest gaan branden aan mooie, invloedrijke prinsessen. Nee, zij was niet het type dat haar tijd moest verdoen aan low lifes zoals hij.
    Asher werd uit zijn overpeinzingen opgeschrikt toen Xavier zijn telefoon weer in zijn hand duwde.
          “Graag gedaan, gast. Je bent me nieuw bier verschuldigd. Water is voor ouwe lullen.”
          ”Wat?” vroeg Ash verward en afwezig voordat hij de telefoon uit automatisme weer wegstopte in zijn broekzak, zijn gedachten nog bij Mae. “Bier? Ja, is goed. Ga ik halen. En.. en water.” Hij had even een momentje nodig. Alleen.

    Appjes
    To: Baby Rothberg👶
    - Hij si denk ik fff druk weet t ook niet
    - Alles wel ok ley? Benje met je zus?

    To: Islalala
    -Nooit Ailie, datweetje <3
    - Praat je ff met ley??? ze is niet helemaal zichzelf vgm,beetje van slag???
    - Zeheeft dr zus ff nodig denk ik

    To: Mati
    Is nog steeds die basketbal die ik tegen je kop heb gegooid denkik
    - SOrryman
    - xx

    To: Rush🌪️
    - Bro ben je ok? Waarben je?

    To: C
    - Caelan
    - Bro ember komt je zoeken man
    - Ze heeft iedereen over je geappt,, lol
    - You ok??? Ze zei dat je op de zieknzaal ligt

    To: Redhead👩‍🦰
    - Emm je bent een schat
    - Maar
    - Geef c ook een beetje space alssie dat wil oke, t ws echt kut buiten.
    - En ja altijd tochxx zorg altijd goed voor mezelf

    To: Nevvie
    - Huh
    - Ik maaknooit grappen weetjetoch
    - 🤓🤓🤓🤓

    To: Mymy
    - Moet je ff zelf achterkomen binnekort.
    - [shirtless foto uit de badkamer]

    To: Mae de Diertjesfee
    *wilde alleen even naar haar profielfoto kijken*
    - ,,.
    - Ah kut die moest niet sorry


    ***
    Nadat hij de shirtloze foto van zichzelf naar Ramsay’s Grindr-account had verstuurd en hij een beetje had verwerkt dat de jongen überhaupt een Grindr-account had, kwam Asher stuntelend de badkamer weer uit. Het water dat hij mee had willen nemen, was hij in zijn roes vergeten.
          “Dude, ik—“ Asher’s stem stierf weg toen hij zag dat Xavier nergens te bekennen was. Týr’s bed was leeg. De slaapkamerdeur stond op een kier. Asher pakte zijn pakje peuken van zijn bed en nam er eentje uit toen hij plotseling stemmen op de gang hoorde.
          “En, wat vind je van mijn nieuwe look? Raad eens wie er is overgeplaatst naar deze godvergeten school?!”
    Was dat Xavier? Had hij een outfit van hem aangetrokken en had hij daarom een nieuwe look? Nee, dat sloeg nergens op. Zijn kledingmaat was veel te groot voor Xavier. Duh.
    Een zwak stemmetje in zijn achterhoofd vertelde hem dat het verboden was om op de gang te roken, maar Asher had geen zin om ernaar te luisteren. En dus klikte hij zijn sigaret aan met zijn aansteker en liep hij met de peuk tussen zijn lippen richting de deur om te zien wat er aan de hand was. Hij had amper een stap naar buiten gezet, toen de grote plantenbak die naast zijn slaapkamerdeur stond met veel kabaal voor zijn voeten aan diggelen viel. Aangezien hij alleen sokken droeg, spoelde er direct een golf aan zachte aarde en gebroken keramiek over zijn grote voeten heen.
          “Tering,” sputterde hij geschrokken. “Bro, rustig.” Het werd hem duidelijk dat Xavier naar achteren was gelopen en daarmee de plantenbak om had gegooid. En tegenover hem.. tegenover hem stond een jongen die Asher nog nooit— nee, wacht. Hij had hem wel eerder gezien. Maar waar?
    Asher had echter nog geen tijd om de onbekende jongen goed te bestuderen. Hij registreerde hoe een wankelende Xavier, die met zijn rug naar hem toe pal voor hem stond, tevergeefs steun probeerde te zoeken bij de muur maar deze niet vond. En dus greep Ash hem stevig vast door zijn armen onder Xavier’s oksels te haken en hem te helpen bij het herpakken van zijn evenwicht. “Broer, rustig. Gaat het?” mompelde hij zachtjes terwijl hij Xavier’s blik probeerde te vangen. De ogen van zijn beste vriend vertelden hem alles wat hij weten moest. Het ging niet. Het ging helemaal niet. Xavier leek woest. Geschokt. Angstig. Verbijsterd. Alles tegelijkertijd.
          “Je flikkert op.” Een rilling rende over Asher’s rug toen hij Xavier’s trillende, emotionele maar giftige stem hoorde. De ogen van de lange specialist volgden de vinger waarmee zijn beste vriend wees naar de jongen tegenover hem. “Je wilde hier nooit zijn. Voelde je altijd te goed voor deze school. Dus je tyft op, of anders…”
          ”Wat is hier aan de hand?” De tandwielen in Asher’s verdoofde hoofd probeerden uit alle macht wat sneller te draaien, maar ze hadden duidelijk wat smeerolie nodig. Had hij iets gemist? Was hij iets vergeten? Een vijand waar Xavier een gruwelijke hekel aan had? Nee.. dat had hij geweten. Hij wist precies wie Xavier mocht en niet mocht. Kende zijn vrienden, zijn vijanden en alles daartussenin.
    Asher’s verwarde ogen scanden de jongen tegenover hen. Aan zijn zelfingenomen, tevreden grijns te zien, leek de guy de hele situatie bijzonder amusant te vinden. Hij droeg een specialistenpak van Alfea, wat gek was, aangezien Xavier net nog had gezegd dat de gozer niet bij hen op school zat.
          "Wie ben jij?” vroeg Asher hem daarom met een frons, zijn stem een tikkeltje minder vriendelijk dan deze normaal zou zijn en de sigaret nog tussen zijn lippen geklemd. Het was wel duidelijk dat de kerel Xav enorm van slag had gemaakt, en dus deugde er iets niet aan hem. Vijanden van zijn vrienden, waren zijn vijanden. Of zoiets. "En wat is er zo grappig, dude?"


    You're killin' my vibe for the last time
    Vultures up high started preying on me, preying on me
    Take a step back to the broadside
    'Cause I'm not as brave as I'm letting on to be

    [ bericht aangepast op 20 april 2022 - 18:07 ]


    ars moriendi

    NERISSA       LYRA       AJAX
    20 ◭ Specialist ◭ Year 3 ◭ Undecided ◭ Party Room ◭ with Týr & Ember Kit




    De snelheid waarmee ze shotjes achterover sloegen begon Nisssa al op te breken en het feit dat er tussendoor ook nog gewoon van de fles gedronken werd hielp zeker niet mee. Ze begon zich licht in haar hoofd te voelen en een aangename buzz had zich meester gemaakt over haar lichaam. Er was misschien geen reden om te feesten, maar Nissa had alle redenen om zich te laten gaan vanavond. Er waren wel meerdere dingen dan Vydarr alleen die ze wou vergeten.
          Het leek haar een goed plan om in Týr's buurt te blijven aangezien hij beweerde goed te zijn in mensen vergeten. Dat was exact wat ze nodig had. Ook Ember leek het met dat plan eens te zijn, maar Nissa schrok eerder van Kit zijn naam die opeens vernoemd werd. Natuurlijk maakte het haar niets uit met wie haar partner omging, maar ze had gewoon even niet verwacht dat het om meer draaide dan alleen vriendschap tussen hem en Týr. Al snel verontschuldigde ze zich voor haar verbazing. Týr was haar geen uitleg verschuldigd.
          'Het enige wat hij verdient, is een welgemeende fuck you,' had Nissa geantwoord op Ember.
          'Dat kan ik alleen maar beamen,' was Týr het met haar eens en Nissa glimlachte even naar hem. 'Fuck iedereen die ons pijn heeft gedaan of nog pijn gaat doen. We verdienen beter!' Ze had het zelf niet beter kunnen zeggen. 'Enchanté!' Zijn glas botste wat onhandig tegen die van de twee dames, maar zelf kon ze alleen maar goedkeurend een slok van haar eigen glas nemen. Welke drank ze inmiddels aan het drinken was, wist ze al lang niet meer.
          'Wie moet jij vergeten, Em? Of ben je onze praatpaal en drankbuddy vanavond?' vroeg Týr aan de fairy. Nissa had haar glas nog aan haar lippen en tuurde over de rand heen naar het roodharige meisje. Eigenlijk wist ze niet bijzonder veel over Ember en dus ook niet over haar liefdesleven.
          'Ik? Niemand.' Nissa hield haar hoofd wat schuiner. Helemaal niemand?
          'Lucky you,' mompelde ze, misschien wel lichtjes jaloers. Het moest geweldig zijn om geen pijn te voelen die door een ander werd veroorzaakt. Dat probeerde Nissa in ieder geval te evenaren door het drinken van alcohol vanavond.
          'Nee, ik ben slechts jullie drink buddy!' ging Ember verder. 'Weet je..' Het bleef weer even stil en het begon haar op te vallen dat Ember geregeld wel afgeleid kon zijn door haar telefoon. Wat ook niet vreemd was op een chaotische avond zoals deze.
          'Ik moet gaan,' zei Ember plots tegen Týr. Dat was al de tweede keer dat ze zo vreemd reageerde na het bekijken van haar telefoon. Beide ontvingen ze een kus op hun wang waarna de fairy wegwandelde, zich weer omdraaide en toch nog één goede raad voor hen had. 'Weten jullie wat een rebound is? Heb het er maar eens over.' Daarna wandelde ze echt weg.
          Nissa stootte een lachje uit en keek even verward naar Týr. 'Soms lijkt het echt alsof ze in haar eigen wereldje leeft,' merkte ze op. Gelukkig was ze leuk om films mee te kijken, de vreemde kantjes nam ze er graag bij. 'En ik heb meer drank nodig,' voegde ze er daarna nog aan toe om vervolgens demonstratief het laatste bodempje in haar glas achterover te slaan.
          'Dus, rebound,' begon ze terwijl ze haar glas terug vulde met één van de flessen achter hen. 'Wie zou je kiezen?' vroeg ze nieuwsgierig aan Týr toen ze zich terug had omgedraaid. Een ondeugende blik stond in haar ogen. Hij hoefde er natuurlijk niet op te antwoorden, maar na de hoeveelheid drank die hij al op had, leek een antwoord haar wel zeer waarschijnlijk. Ondertussen bekeek ze even haar telefoon die net een zachte ping had laten horen.
    To: Kitty🐱
    I'm fiiiine
    In feestzaal nu


    Net op het moment dat ze het berichtje had verzonden, klonk een bekende stem. 'Is er nog een slok sterke drank over voor mij?' Wow, dat was wel heel erg snel! Een oprechte glimlach verscheen op haar gezicht toen ze haar partner zag.
          'Kit!' bracht ze vrolijk uit, misschien net iets té luid. Ze was gewoon blij om te zien dat hij nog in één stuk was en de ziekenboeg had mogen verlaten. Het liefst had ze hem willen knuffelen, maar ze wou hem niet per ongeluk pijn doen.
          'Hey,' begroette Kit hen zachtjes. 'Sorry dat ik ehm.. Even weg moest. Kan- of mag ik er weer bij komen zitten?' Nissa knikte haast onmiddellijk.
          'Tuurlijk! Heb je een stoel nodig?' Die kon ze wel fiksen voor hem. Haar blik viel kort op Týr en shit, ze was helemaal vergeten dat hij Kit juist wilde vergeten vanavond. Nissa was natuurlijk weer veel te enthousiast geweest, misschien wilde Týr wel helemaal niet dat haar partner er terug bij kwam zitten.
          'Is je been een beetje oké?' vroeg ze dan maar aan Kit, in de hoop dat Týr oké was en niet schreeuwend weg wou rennen.

    [ bericht aangepast op 20 april 2022 - 17:09 ]


    Nothing is impossible in my own powerful mind.