[RPG • 250] Alfea College • speeltopic II - Speeltopics

29 maart 2022 - 12:51 reguluswife is offline

ALFEA COLLEGE
"Discomfort Is Where Growth Lies."

STORYLINE

Alfea College is een school die zich richt op het verder ontwikkelen van fairies en specialists. Sinds het ontstaan van de school zijn er twee verschillende meningen over de manier van lesgeven. Voor zover bijna iedereen zich kan heugen is dit de afgelopen tientallen jaren voornamelijke op de moderne manier gebeurd. De traditionele manier was de doofpot ingestopt, dacht men.
Halverwege het vorige schooljaar was er de eerste waarneming van een Burned One sinds tientallen jaren. Hoewel hier eerst over gedacht werd als een unieke verschijning, namen de hoeveel waarnemingen toe naarmate de maanden vorderden. Voor een kleine groep nog bestaande traditionalists werd het steeds duidelijker dat de moderne manier van werken een te klein effect had op het terug dringen van de grote aantallen Burned Ones en andere dreigingen. Een week geleden heeft deze groep het regime op Alfea onder dwang overgenomen. Per direct zijn er nieuwe regels ingevoerd.

rollentopic • praattopic • speeltopic I • story • spreadsheet

PERSONAGES

Ladies
♀ Myka Montarac - 20 - 3 - specialist - U - mikaelsondaddy
♀ Nevya Levan - 20 - 3 - air fairy - T - mikaelsondaddy
♀ Remy Ó Braonáin - 20 - 3 - earth fairy - U - mikaelsondaddy
♀ Phyre Falconsky - 21 - 3 - fire fairy - M - Elentiya
♀ Isla Rothberg - 22 - 4 - specialist - M - Elentiya
♀ Maerilyn of Linphea - 21 - 3 - earth fairy - M - Enjoy_20
♀ Cassia Laiken - 20 - 3 - mind fairy - U - Enjoy_20
♀ Aiofe O'Malley - 18 - 1 - light fairy - M - Tahani
♀ Mari Solberg - 20 - 3 - mind fairy - U - Tahani
♀ Lune Castemont - 20 - 3 - light fairy - U - Tad
♀ Leysa Rothberg - 18 - 1 - specialist - M - Starsight
♀ Hayden Gahlman - 19 - 2 - water fairy - M - Starsight
♀ Nerissa Ajax - 20 - 3 - specialist - U - Gallowglass
♀ Ember Hayes - 20 - 3 - water fairy - U - calice
♀ Jelka Kasun - 18 - 1 - specialist - U - RadioTapok

Gentlemen
♂ Ramsay Rothberg - 20 - 3 - specialist - M - calice
♂ Aerys Callahan - 22 - 4 - light fairy - U - calice
♂ Rush - 20 - 3 - specialist - T - calice
♂ Bruno Castillo - 22 - 4 - specialist - M - calice
♂ Leander Madsen - 19 - 2 - specialist - M - RadioTapok
♂ Faolan Callahan - 20 - mind fairy - T - RadioTapok
♂ Caelan Haywood - 22 - 4 - specialist - T - Lunation
♂ Dante Parrish - 20 - 3 - fire fairy - M - Lunation
♂ Týr Pedersen - 22 - 4 - fire fairy - M - Tahani
♂ Asher Dugray - 23 - 4 - specialist - M - Salamanca
♂ Rainn Kovsky - 22 - 4 - fire fairy - T - Salamanca
♂ Dorian Castemont - 22 - 4 - specialist - M - mikaelsondaddy
♂ Reilly Donaghue - 21 - 4 - air fairy - T - Starsight
♂ Carson O'Malley - 20 - 3 - specialist - T - Starsight
♂ Ronan Faughn - 19 - 2 - water fairy - M - Gallowglass
♂ Kit Vernon - 21 - FC - 3 - specialist - T - 1.4 - Mirabel
♂ Xavier Castillo - 21 - 4 - specialist - T - Tad
♂ Matías Cross - 21 - 4 - specialist - M - Elentiya

CHARACTER WHEREABOUTS

REGELS

• Alleen de dictator van deze RPG mag andere chars besturen
• Probeer minimaal 250 woorden te schrijven.
• 16+ mag, maar geef het even aan bovenin de post (evenmin trigger warnings en andere heftige onderwerpen).
• De Quizlet huisregels gelden hier ook.
• Gelieve minstens elke week een keer te posten, al begrijp ik het volledig als dit af en toe niet lukt.
• Maximaal vier rollen per persoon, maar probeer ze wel allemaal actief te houden. Als je toch meer wilt, overleg het even met me en dan komen we er wel uit.
• Ruzies en gezeik buiten de RPG houden.
• Zowel Engels als Nederlands is toegestaan, maar gelieve wel de post in een taal schrijven.
• Alleen mikaelsondaddy maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.

shout out to Deems/Starsight dat ik Pritchard layout over mocht nemen

[ bericht aangepast op 20 juni 2022 - 17:02 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

12 april 2022 - 23:33 Sev is offline

Sev 19203

RAINN 'KOVSKY'
"A spark neglected makes the mightiest of fires."

theme • 4th yr fire faerie • age unknown • in the library • w remy

tw: thoughts about death
Rainn’s blik was kil en afstandelijk, maar op hetzelfde moment indringend en intens. Zonder zich te bekommeren om onbelangrijke dingen zoals Remy’s gevoel van veiligheid of haar persoonlijke ruimte, wist hij door te dringen — puur door diep in haar ogen te kijken. Haar wangen kleurden rood en haar blik was gevangen in de zijne. Hij bepaalde wanneer het oogcontact verbroken zou worden. In één beweging had hij haar pols vastgegrepen en deze tegen de flinterdunne scheurtjes in de muur gedrukt.
“Doe je ogen dicht,” beval hij haar met een zachte maar glasheldere stem. “Concentreer je en luister naar mijn stem.”
De woorden stroomden in alle rust over zijn lippen. Hij herinnerde haar aan de manipulatie van haar ouders. Het verraad dat voortkwam uit pure angst en egoïsme. De zelfhaat die ze haar hadden ingepraat. De manier waarop ze haar uit het nest hadden getrapt toen bleek dat ze bijzonder was. De slachtofferrol die ze innam.
Nog voordat hij de magische vibraties in de lucht voelde, ervoer hij al de verschuiving in emotie die plaatsvond in het meisje. De arm die hij stevig vasthield spande zich aan. De spieren in haar gezicht verstrakten onder zijn woorden.
En toen hoorde hij het. Het zachte, bijna onhoorbare geluid van krakend steen. De donkere scheuren in de massieve muur begonnen zich als uitschietende plantenwortels verder uit te spreiden, van binnen naar buiten toe. Langer. Dieper.
Ze draaide haar hoofd weer in zijn richting en haar groen oplichtende ogen vonden de zijne. Rainn spotte de angst die ze voor hem voelde nog in haar ogen, maar dit keer was er ook iets anders. Het was geen rust en ook geen onrust. Het leek op een voorzichtig soort determinatie.
“Op die manier?” vroeg ze zacht terwijl ze hem aan bleef kijken. Rainn brak het oogcontact om naar de scheuren in de muur te kijken.
”Het is een begin,” antwoordde hij toen.
Eindelijk liet hij de slanke pols van het meisje los en trok hij zijn hand terug. Een rode afdruk bleef zichtbaar op haar huid.
“Ik weet niet of het het erger maakt, dat ze mij geadopteerd hebben."
Voor een kort moment keek Rainn de brunette naast hem verrast aan voordat zijn blik zich vlug herstelde naar zijn gebruikelijke stoïcijnse uitdrukking. Ze was geadopteerd? Dat verklaarde veel. Faeries werden zelden geboren bij incapabelen.
Even zei Rainn niets terwijl hij het meisje bestudeerde alsof hij haar voor het eerst zag. In stilte vroeg hij zich af of zij haar ouders ook nooit gekend had. Of ze ook in een weeshuis had gezeten waar ze werd gezien als freak en buitenbeentje. Of ze dezelfde woede van binnen ook voelde branden, al dan niet heel diep weggestopt in haar geval.
“Jouw echte ouders wilden je niet,” koos hij uiteindelijk zijn woorden. Het antwoord zelf was ijskoud, maar zijn toon klonk minder kil dan normaal. “Je adoptieouders ook niet. Het doet er dus niet toe wat het erger maakt.”
Rainn had geen idee wie zijn ouders waren en waarom ze hem te vondeling hadden gelegd toen hij slechts een baby was geweest. Hij had er als jong kind veel over nagedacht terwijl hij zijn dagen eenzaam sleet in het weeshuis.
Hij had zich afgevraagd hoe ze zich hadden gevoeld toen hij geboren werd. Hoe ze hem genoemd hadden. Wanneer hij jarig was. Waar hij vandaan kwam. Het kon niet anders dan dat ze zelf sterke vuurmagiërs waren geweest, dus waarom hadden ze hun faeriezoon voor de deur van een weeshuis gelegd, naamloos en kwetsbaar tijdens een gevaarlijke storm?
Waarom hadden ze niet eens de moeite genomen om op zijn minst een kaartje tussen de dekens te stoppen met zijn naam en geboortedatum?
Was hun baby zo onbelangrijk voor hen geweest?
Wilden ze zo graag van hem af?
Door zijn kinderjaren heen transformeerde dit gevoel. Waar er in eerste instantie voornamelijk veel verdriet kwam kijken bij de gedachte aan zijn ouders, veranderde dat geleidelijk in een andere emotie. Een sterkere emotie. Eentje waar hij zoveel meer meer kon.
Woede.
Langzaam maar zeker kwam steeds meer het besef dat het er niet toedeed welke naam zijn ouders hem gegeven hadden. Het maakte zelfs niet uit hoe sterk of zwak ze waren in magisch opzicht. Hij was als baby dood voor hen geweest, en dus waren zij dood voor hem. Rainn wilde niets meer met hen of hun herinnering te maken hebben.
En dus leefde hij naar zijn eigen gekozen achternaam en ontwikkelde hij zijn bijzondere magische gave op zijn eigen, obsessieve manier. Zijn vuur was zijn houvast. Het brandde in hem, en in niemand anders. Fel, krachtig en ongrijpbaar voor ieder ander.
Het was het enige waar hij tot op de dag van vandaag altijd blind op terug kon vallen.
Geen vrienden, geen familie.
Enkel het vuur in zijn ziel dat hem maakte wie hij was. De vlammen die het vergeten kind van toen kracht hadden gegeven.

Zijn lichtgrijze ogen verschoven van Remy's gezicht naar de diepe, uitgetrokken groeven in het steen. De scheuren deden hem denken aan een spinnenweb dat op natuurlijke wijze vertakte naar elke mogelijke hoek van de muur.
“Ik hoop dat je me nu niet ook nog aan gaat spreken op het vernielen van school eigendommen,” hoorde hij haar vaagjes zeggen, maar de woorden gingen aan hem voorbij. Nog even dacht hij aan het kleine, donkerharige jongetje dat rond zijn vijfde levensjaar huilend ineengedoken in de hoek van de slaapzaal had gezeten, als een mager hoopje kind. De harde boeken waarmee de andere wezen hem enkele minuten eerder nog bekogeld hadden, lagen verspreid om hem heen. Nooit zou hij vergeten hoe hij zich in die tijd had gevoeld. Zo jong als hij was, had hij verlangd naar de dood. Had hij gewenst dat hij nooit bestaan had.
Maar hij was veranderd. Het tij was gekeerd, en daar had hij zelf voor gezorgd. Het jongetje van toen had zijn wens in vervulling zien gaan: hij was dood, en dat was goed.
“Je hebt geen ouders nodig,” sprak de fire faerie terwijl hij zijn vingers nog even over de muur liet glijden. De scherpe textuur van de groeven prikte fijn in zijn huid. Hij was al zo ver gekomen, en hij had het allemaal op eigen kracht gedaan. De toekomst lag open. “Je hebt niemand nodig, Remy.”
Hij trok zichzelf uit zijn herinnering en draaide zich om, de hooghartige, kille blik terug in zijn lichtgrijze ogen. Vervolgens checkte hij zijn telefoon. Hij had een berichtje gekregen van mrs Donaghue zelf. De avondklok was blijkbaar voorbij. De specialisten waren binnen en de faeries mochten weer naar buiten. Misschien moest hij de schade maar eens opmaken in de ziekenzaal en vervolgens naar zijn slaapkamer gaan om nog wat te tekenen voor hij naar bed ging. Vannacht was een goede nacht geweest.

I'm a legend
I'm a lethal overdose
I'm a subject of your nightmare
I'm a ghost

There's only one spot on this throne
But I'll find my way up
Cause it's all I know

[ bericht aangepast op 23 april 2022 - 21:13 ]

ars moriendi

13 april 2022 - 4:12 Tad is offline

Tad 3475

Lune Castemont

She was like the moon – part of her was always hidden away

“Luun…”
Zijn stem was zacht, maar de manier waarop haar naam over zijn lippen rolde was vertrouwd als altijd. Waar Rush zijn armen zojuist als een veilige haven hadden gevoeld, voelde de stevige omhelzing van Ramsay zelfs in een situatie als deze als thuiskomen. Het was wellicht als een huis dat piepte en kraakte; een met vele gebreken waar buitenstaanders hun neus voor ophaalden en voor geen goud zouden willen wonen, maar het sentiment om ergens thuis te horen was onvervalst.
Voor heel even was het alsof het niet uitmaakte wat het leven hen voor de voeten wierp: Ramsay Rothberg en zij werden steeds weer als twee magneten naar elkaar toegetrokken. Met vlagen was het frustrerend en dreef het haar tot wanhoop, maar op een moment als dit bracht het haar een vreemde kalmte. De wetenschap dat wat er ook zou gebeuren, ze zelfs in hun diepste dal op elkaar konden rekenen, ondanks alles, bood troost.
Maar met die troost kwam tegelijkertijd de pijn: met hun lichamen verstrengeld in een innige omhelzing voelde ze hoe zijn borstkas schokte en ze voelde zijn tranen. Een brok vormde zich in haar keel en tranen vormden zich als vanzelf ook in haar ogen, al vertikte ze het om deze de vrije loop te laten. Ze moest sterk zijn, voor Ramsay. Ze kon hem moeilijk beloven dat alles goed zou komen als ze zelf al rouwde om alle mogelijke scenario’s die Leysa’s lot bezegeld konden hebben. Ze moest sterk voor hem zijn, zoals hij sterk voor haar was geweest toen ze zorgen had over Do. En dus verbrak ze de omhelzing, zodat ze in de ogen kon kijken waarvoor ze enkele jaren terug als een blok voor was gevallen, om hem bemoedigend toe te spreken en met onvaste stem te vertellen dat alles goed zou komen. Ongeacht wat ze ervoor zouden moeten doen; welke regels ze ervoor zouden moeten breken. Haar woorden leken effect te hebben, want zijn ademhaling hervond langzaam aan een gezonder tempo en ze zag hoe hij zijn mobiel pakte zonder langer aan de grond genageld te zijn.
“Ik heb haar gebeld,” hoorde ze hem zeggen. “Ik heb haar gebeld, maar ze nam niet op. Ze belde me niet terug. Ze stuurde niks terug. Niemand heeft iets gehoord. Of laten weten.”
“Ze is niet alleen. Haar partners laten haar niets overkomen,” suste ze hem, dapperder dan ze zich voelde. Ze haalde ook haar eigen mobiel uit haar tasje om te kijken of iemand haar al een verlossend antwoord had gegeven. Afwezig tikte ze enkele appjes terug, de verdovende waas van die avond lag nog altijd over haar heen als een verstikkende deken. Eén antwoord in het bijzonder liet haar pijn echter voor heel even verdwijnen: Do had haar geappt vanaf Maes telefoon. Als Do nog kon appen dan was hij oké. Als hij bij Mae was, dan moest hij wel veilig zijn. Ze wist dat de earth fairy ondanks hun relatiebreuk nog zielsveel om haar broer gaf. Als er iets ernstigs zou zijn, dan zou ze dat haar vertellen.
Waar Do zijn appje de dreigende wolken voor even wisten te verdrijven, brachten de berichten van Rainn dit alles weer terug. Haar mond voelde gortdroog toen ze zijn berichten las en haar vingers waren voor even als versteend om haar scherm geklemd. Het was alsof die jongen dwars door haar heen keek sinds die ene bewuste avond, maar hij had verdomme het recht niet. Driftig tikte ze terug, tot ze een gefrustreerde zucht hoorde en uit het niets Ramsay’s telefoon in haar handen gedrukt kreeg.
“Please, misschien heeft ze iets gestuurd.” De wanhoop in zijn stem greep haar aandacht en haar grote, blauwe ogen tuurden voor even niet-begrijpend in die van hem toen hij haar arm vastgreep.
“Toe.” Pas nu hij aandrong snapte ze zijn intentie en verdoofd knikte ze, om snel haar eigen mobiel weg te steken. Als Ley al zou appen, dan zouden Ies en Rams de eersten zijn aan wie ze iets zou laten weten. Ze moest kijken, nu zijn handen te veel trilden; de modder meer kwaad deed dan goed. Voorzichtig duwde ze zijn hand weg, nu hij de waas alleen nog maar erger maakte, om het voorzichtig aan haar topje af te vegen. De modder kon haar gestolen worden. Toen ze haar blik weer op het display richtte, op zijn lockscreen, stokte haar adem echter. Een steek schoot door haar lichaam. De foto van Gianna was als een klap in haar gezicht. Lune wilde niet kijken, maar ze kon haar blik niet afwenden. Voor heel even had de omhelzing van zojuist haar alle pijn doen vergeten, maar de foto op het display bracht de pijn van hun break-up weer vers naar boven. Natuurlijk is het Gianna. Zij is zijn vriendin nu. Zij is wel goed genoeg voor hem.
“Het is jouw naam,” hoorde ze Ramsay’s stem van ver. Apathisch keek ze op, terwijl ze tranen in haar ogen voelde prikken. “Jouw naam. Jouw geboortedatum. Achter elkaar.”
Het duurde even voordat zijn woorden tot haar doordrongen. Haar lippen openden zich om hem te vragen naar de waaroms, maar ze kon het niet. Het maakte niet uit. Het was maar een naam. In een waas tikte ze de code in, terwijl ze elk gevoel probeerde te verbannen, maar geen muur was bestand tegen het beeld dat ze zag verschijnen. Het was een foto van zichzelf, wulps in de camera blikkend in een uitdagend en zwoel kiekje. Een foto die maar voor één paar ogen bestemd was geweest. Het was er een die nu op zijn home screen pronkte. Lune stond aan de grond genageld. Ramsay ratelde door over Ley. Verstevigde de greep rond haar arm. Smeekte haar om niet weg te gaan. Gaf haar trillend te weten dat het hem speet, maar Lune kon niet reageren. Ze was versteend en kon niets anders naar zichzelf te staren. De telefoon gleed uit haar hand, kletterde met een klap op de tegels. Het duurde een seconde voordat ze uit haar trance ontsnapte.
“F-fuck, sorry,” prevelde ze nauwelijks hoorbaar. Ze zakte door haar knieën om zijn mobiel op te rapen. Een kleine barst was in het scherm ontstaan, maar nog altijd loerden haar blauwe ogen haar aan vanaf het scherm. Haar wangen kleurden rood. Een warm gevoel gonsde door haar lichaam, al kon ze de oorzaak ervan niet achterhalen. Hoop? Schaamte? Boosheid? Onbegrip? Ze wist het niet, maar er waren dingen die glashelder waren. Zijn pin. Haar naam. Zijn homescreen. Haar foto.
Wat als Ramsay net zomin over haar heen was als zij over hem? Wat als Rush het fout had en de jongen hier tegenover haar wel degelijk om haar gaf? Wat als…
Haar blik viel op de meldingen van Tinder. Grindr – een kiekje van… Asher die net binnenkwam? Een benauwd gevoel beklemde haar. Gianna. Tinder. Grindr. Asher. Elke naam was een klap in haar gezicht. De hoop die ze voor heel even had gevoeld, was vervlogen. Was dit wat hij keer op keer had gedaan op zijn mobiel toen ze nog samen waren? Was het toen Gianna’s foto geweest die op zijn homescreen pronkte? Was het haar naam geweest die zijn pin was geweest? Zonder het te willen dacht Lune terug aan de woorden van Rush. Ik heb nog nooit een oprecht woord uit zijn mond gehoord en het erge is hij weet precies waar hij mee bezig is. Hij bespeelt iedereen. Zojuist voelde ze hoop. Nu voelde ze pijn en schaamte. Het was niet voor het eerst dat Ramsay haar door een achtbaan aan emoties joeg.

☾ • main hall w/ Ramsay • Outfit • ☾

Aan het prille begin van haar tijd op Alfea was ze als een blok voor Ramsay Rothberg gevallen. De knappe specialist was de reden dat ze voor het eerst van liefde had mogen proeven. Hij was de reden dat ze wist hoe het was om te vechten voor de mensen om wie je gaf, zelfs in het diepste dal. Hij was de reden dat ze geloofde in een happily ever after en voor het eerst een toekomst met iemand zag. Maar de jongen was al evengoed de reden dat ze wist hoe het voelde wanneer je hart in een miljoen scherven werd geslagen. Hij was de reden dat ze de hoop op ware liefde was verloren. Ramsay was de reden geweest dat ze een beter mens was geworden. En toen, met elke keer dat zijn blik afdwaalde naar een ander, werd hij de reden dat ze niet eens meer wist of ze überhaupt ooit wel een goed mens was geweest.
Hij was de reden dat ze zichzelf was verloren, zonder te weten of ze zichzelf ooit nog zou kunnen terugvinden.
“L-Ley is veilig,” fluisterde uiteindelijk ze zacht met een trillende stem, eindelijk haar stem hervindend. Ze dwong zichzelf om niet langer over hen na te denken. “Ze is in de ziekenzaal. J-je moet erheen gaan. Ze hebben je nodig… Mensen maken zich zorgen om je.” De woorden kwamen er vlak uit. Ze was bang dat als ze ook maar snipper van emotie zou toelaten, ze volledig zou breken.
Haar blauwe ogen dwaalden af naar zijn arm, die zich om haar bovenarm geklemd had. Toen haar blik weer omhoog gleed om de zijne te kunnen vangen, trok ze haar arm los. Hoofdschuddend zette ze wankel een paar passen naar achteren. Ze had het gevoel alsof haar benen het elk moment konden begeven. Zijn zussen waren voor nu het belangrijkst, maar ze kon niet niets zeggen. Kon niet doen alsof ze niets gezien had. Ze moest het weten. Zijn verklaring horen. Alle kleur was uit haar gezicht verdwenen.
“Ley is veilig, m-maar... Eén vraag: w-waarom? H-hoe kun je dit doen?” bracht ze met trillende stem uit, doelend op alles wat ze zojuist op zijn mobiel had gadegeslagen. “D-dit is fucking toxic, Ramsay.” De tranen van eerder kon ze niet langer inhouden. Ze maakte een wanhopig armgebaar, zijn mobiel in haar hand. Al die tijd sinds hun break-up had Lune er alles aan gedaan om in zijn nabijheid een Oscarwaardig toneelstuk op te voeren met één nobel doel: hem ervan overtuigen dat ze volledig over hem heen was en dat ze nog nooit zo gelukkig was geweest. Dat hele staaltje acteerwerk werd nu in één enkel moment volledig teniet gedaan. Kwetsbaar en gebroken stond ze voor hem. Haar trots volledig overboord. Ze kon niet langer zijn spelletjes spelen.
“En durf niet te zeggen dat ik je haat terwijl je verdomd goed weet dat ik zielsveel van je hou. Ik wel. Zelfs al wil ik je kunnen haten. Ik gaf je heel mijn hart. Keer op keer op fucking keer, totdat je er niets meer van over hebt gelaten. Dus wat wil je nu eigenlijk van me?” Snikkend stond ze daar voor hem. Misschien was deze hele situatie de reden die de emmer van de avond eindelijk deed overlopen. De angst van de aanval. De vrees om haar broer te verliezen. De kwetsbaarheid die ze had gevoeld toen ze haar hart voorzichtig openstelde voor Rush. De verwarring die Ramsay nu bij haar teweegbracht. Misschien al het leed dat ze na hun break-up had opgekropt en nooit aan hem had kunnen uiten. Het zorgde voor een storm aan emoties: ze hield van hem. Ze haatte hem. Ze wilde alle mooie momenten herbeleven; koesteren. Zou willen dat ze hem nooit tegen het lijf was gelopen op die vervloekte dag. Ze wenste vurig dat alle herinneringen en alle pijn uitgewist konden worden.
“Je hebt me fucking kapot gemaakt, Rams. Ik herken mezelf niet eens meer.” Haar stem brak ongecontroleerd. “Er is geen dag dat… en dan…” Tranen stroomden inmiddels rijkelijk over haar wangen en haar schouders schokten. Haar gedachten tuimelden over elkaar heen en de druk op haar borstkas zorgde ervoor dat ze de zinnen niet uit haar mond kreeg. Beverig nam ze een diepe ademteug.
“Dus wat spijt je? Wat je hebt gedaan? Wat je nog altijd doet? Dat je betrapt bent? Het is niet eerlijk. H-het is niet eerlijk dat je me niet genoeg vond toen ik je de wereld gaf. Altijd anderen wilde. Anderen had. Een ander hebt. M-maar mij zelfs nu niet wilt laten gaan.” Haar ademhaling was beverig. De brok in haar keel ondraaglijk. “Dat is niet eerlijk. N-niet voor mij. N-niet voor Gianna. N-niet voor wie dan ook.” Verwoed probeerde ze haar tranen weg te vegen. “Fuck, je moet me laten gaan. Wáárom laat je me niet gewoon gaan?”
Ze voelde zich leeg. Kwetsbaar. Moe. Ze voelde zich reddeloos verloren. Ik heb nog nooit een oprecht woord uit zijn mond gehoord en het erge is hij weet precies waar hij mee bezig is. Hij bespeelt iedereen. De woorden van Rush echoden wederom na in haar hoofd. Elk woord was als een dolk die door haar lichaam ging. Het waren woorden die ze niet had willen horen, niet wilde geloven, maar nu alle emoties die ze de afgelopen maanden zo wanhopig had proberen te onderdrukken zich als een waterval over haar heen stortten, kon ze niet anders dan zich vastklampen aan de mening van alle buitenstaanders die zich hadden uitgesproken over haar relatie met Ramsay.
Misschien had ze het fout. Misschien waren zijn armen wel nooit haar thuis geweest; was het slechts een herberg voor wie er maar aanbelandde. Misschien had ze alle omhelzingen van andere jongens onterecht afgewezen omdat ze niet toebehoorden aan Ramsay. Wellicht hield ze hen tegen onrealistische standaarden door te hopen dat ze in de eerste seconden van genegenheid hetzelfde zouden voelen als de anderhalf jaar aan mooie herinneringen die ze met haar ex had verzameld. Misschien werd het tijd om onbeantwoorde gevoelens los te laten, de herberg te verlaten en zonder verwachtingen of eindbestemming aan te meren bij een andere haven. Een veilige haven. Een haven die haar eerder die avond was geboden en zo fijn had gevoeld. Hoe eng het ook was om zichzelf open te stellen voor iemand nieuws.
Maar hoe de toekomst er ook uitzag, Ramsay zou altijd een deel van haar blijven. Het was beangstigend te weten dat ze altijd van hem zou blijven houden, wat hij haar ook zou aandoen en hoezeer hij haar ook zou kwetsen. Maar wat moest stoppen waren zijn spelletjes, die haar ervan weerhielden om opnieuw een ander lief te kunnen hebben of zich zelfs nog maar open te kunnen stellen. Dit moest stoppen. En dus opende ze nogmaals gekweld haar mond. Haar armen hield ze lichtjes gespreid, haast alsof ze haar bloedende hart op een presenteerblaadje aanreikte, klaar om een laatste genadeklap te ontvangen.
“Wees alsjeblieft eerlijk, Rams. Voor deze ene keer – ik smeek het je,” fluisterde ze breekbaar, vele malen kwetsbaarder dan hiervoor. In tranen schudde ze niet-begrijpend haar hoofd, haar toon vermoeid. “Wat wil je in godsnaam van me? Want ik weet het niet meer. Ik...” Ze slikte.
"Laat maar. Je moet naar Ley."

She's imperfect but she tries

13 april 2022 - 16:40 darkurge is offline

darkurge 3074

☩ RAMSAY ROTHBERG ☩
Specialist • Modernist • Year 3 • Inside • w. Lune

PART I
Lune weer in zijn armen kunnen sluiten was het meest euforische gevoel dat Ramsay in weken had gehad. Toen de blondine het uitmaakte afgelopen juni had Ramsay niet gedacht dat er maanden zouden verstrijken voor hij haar weer tegen zich aan kon voelen. Maar hier was ze weer, precies waar ze hoorde te zijn: bij hem. Ze rook nog precies hetzelfde, voelde nog precies hetzelfde. Ramsay zijn handen rusten op Lune haar rug en vrijwel meteen vonden zijn vingers hun gebruikelijke houvast op haar. Alles hieraan klopte. Alleen de situatie niet. De aanval van de avond en de onzekerheid over Leysa hing nog altijd als een donkere wolk boven hun hoofden.
Zijn ex-vriendin verbrak hun innige omhelzing en meteen verlangde Ramsay terug naar de armen van het meisje om hem heen. Het was zo onnatuurlijk geweest om haar zolang niet te kunnen aanraken, dat mocht absoluut niet opnieuw gebeuren. Hij kon niet zonder haar, dat was vanavond maar wel weer bewezen. Wat er ook gebeurde, hij hoorde bij haar. Plomp verloren snikte Ramsay en vertelde alles wat hij wist over Ley: dat hij haar had gebeld, zij niet opnam, niet terugbelde. Lune haar woorden waren geruststellend, maar ze waren niet genoeg. In een opwelling duwde Ramsay zijn telefoon in de handen van zijn ex. Het deed er allemaal niet toe op dit moment, toch? Het enige wat telde was dat Ley oké was, dat Lune naar hem was toegekomen en dat ze nog om hem gaf, anders stond ze hier niet.
Met een stevige grip op haar arm spoorde Ramsay Lune aan om te controleren of Ley iets had gestuurd. Dat zijn pincode haar naam en haar geboortedatum was viel hem niet eens meer op. Dat was het al geweest sinds hij Lune had ontmoet. Hetzelfde gold voor haar nude op de achtergrond. Lune haar naakte lichaam had op zijn achtergrond gepronkt vanaf het moment dat het meisje hem de foto had gestuurd. Het was behoorlijk stressvol in de buurt van Gia om zijn telefoon niet op het verkeerde moment te ontgrendelen, maar desondanks kon hij zijn homescreen niet veranderen. Lune hoorde daar. Lune, met haar heerlijke lichaam, prachtige ogen en lippen die hij zo graag weer wilde kussen. Lune. Niemand anders.
Waar Ramsay aan de arm van zijn ex stond, wanhopig zijn excuses aanbiedend, leek Lune haar tong te zijn verloren. Haar lichaam stond bewegingsloos naast hem. Zijn telefoon gleed tussen haar versteende vingers door en kletterde met een klap op de tegels. Ramsay zijn vingers ontspanden zich en langzaam liet hij zijn ex-vriendin los. Ze had iets verkeerds gelezen over Ley.. Het kon niet anders.
“F-fuck, sorry,” prevelde Lune en ze raapte zijn telefoon weer op. Maar Ramsay kon die kut telefoon helemaal niks schelen. Zijn hoofd was een grote waas. Het besef dat er echt iets ergs was met Leysa daalde langzaam in en het gevoel dat hij moest rennen of schreeuwen bekroop hem. Hij had geen idee wat hij zou moeten als Ley niet oke was. Het verlies van zijn ouders had hem al zo uit balans gehaald, maar het verlies van Leysa... Door de waas die in zijn ogen was ontstaan kon Ramsay niet zien wat Lune allemaal deed, maar haar iets vragen lukte ook niet. Zijn keel was droog en er waren geen woorden die de angst die hij voelde konden beschrijven.
Plots verbrak Lune haar stilte. “L-Ley is veilig,” fluisterde ze zacht. De waas verdween. “Wat?” Het was totaal niet wat hij had verwacht na de reactie die Lune had gehad op zijn telefoon. De blondine had er zo bleek uitgezien, zo ontdaan van iets wat zich op zijn scherm bevond.
“Ze is in de ziekenzaal. J-je moet erheen gaan. Ze hebben je nodig… Mensen maken zich zorgen om je.”
De donkere wolk die boven Ramsay zijn hoofd had gehangen dreef weg. Een heldere hemel verscheen. De vlakte in Lune haar stem was hem niet eens opgevallen. Leysa was veilig en op de ziekenzaal. Ook de woorden ‘mensen maken zich zorgen om je’ kwamen totaal niet binnen. Leysa was oke en de rest zocht het maar uit.
De heldere blauwe ogen van Lune richten zich plots op haar arm. Ramsay zijn hand had Lune haar arm weer omsloten, al had hij geen idee wanneer dat was gebeurd. Het meisje trok zich los. Verbaasd fronste Ramsay. Wat was er mis? Lune deed een paar wankele stappen achteruit. Zijn borst werd omsloten door een benauwd gevoel. Die blik, die houding... dit had hij al vaker gezien. De light fearie schudde haar hoofd, haar haren bewogen mee. Fuck, nee.. Dit ging volledig de verkeerde kant op. Het was een volledige deja-vu.
“Ley is veilig, m-maar... Eén vraag: w-waarom? H-hoe kun je dit doen?” Lune haar stem trilde. Ramsay had haar stem al zo vaak zo gehoord, maar telkens deed het weer pijn. Hoe kon hij wat doen? Ze waren uit elkaar! Wat had hij in godsnaam nu kunnen doen waardoor de blondine zo van slag was? “D-dit is fucking toxic, Ramsay.” Tranen ontsnapten uit Lune haar ogen en biggelden over haar lieve wangen heen. Wanhopig zwaaide ze haar arm in de lucht, zijn telefoon in haar hand. Ramsay had geen idee wat ze bedoelde. Wat was fucking toxic? Van alle beschuldigingen die Lune al naar zijn hoofd had gegooid waren veel waar geweest. Hij had zich altijd herkend in alle beweringen die ze over hem maakte. Maar wat deed hij nu verkeerd? Het was al maanden uit, er was toch niets wat hij kon doen wat haar zo overstuur kon maken. Zij had zelf een punt gezet achter hun relatie. Zij was degene geweest die niet meer had gereageerd op zijn appjes. En nu was hij toxic?
Maar Lune was nog niet uitgepraat.“En durf niet te zeggen dat ik je haat terwijl je verdomd goed weet dat ik zielsveel van je hou. Ik wel. Zelfs al wil ik je kunnen haten. Ik gaf je heel mijn hart. Keer op keer op fucking keer, totdat je er niets meer van over hebt gelaten. Dus wat wil je nu eigenlijk van me?” Snikkend stond zijn ex-vriendin voor hem. Het kwartje was eindelijk bij Ramsay gevallen. Dus ze gaf nog wel om hem! Hij had het altijd al gedacht, het al die tijd al gehoopt. Want het kon niet zo zijn dat hij nog iedere dag aan haar dacht, maar zij niet aan hem. Niet na alles wat ze hadden meegemaakt. Alles wat ze samen ooit hadden gehad.
“Je hebt me fucking kapot gemaakt, Rams. Ik herken mezelf niet eens meer.” Lune haar stem brak. “Er is geen dag dat… en dan…” Tranen stroomden rijkelijk over haar wangen heen en beverig nam Lune een diepe ademteug. Ramsay kon helemaal niks doen. Tijdens hun relatie, of er tussen, had hij altijd precies geweten wat hij moest zeggen. Of wanneer hij Lune moest aanraken. Maar nu... hij had geen idee.
“Dus wat spijt je? Wat je hebt gedaan? Wat je nog altijd doet? Dat je betrapt bent? Het is niet eerlijk. H-het is niet eerlijk dat je me niet genoeg vond toen ik je de wereld gaf. Altijd anderen wilde. Anderen had. Een ander hebt. M-maar mij zelfs nu niet wilt laten gaan.” Nog altijd beefde haar adem.
“Dat is niet eerlijk. N-niet voor mij. N-niet voor Gianna. N-niet voor wie dan ook.” Verwoed veegde de blondine haar tranen weg. “Fuck, je moet me laten gaan. Wáárom laat je me niet gewoon gaan?”
Die vraag was zo simpel te beantwoorden. Hoe kon ze dit niet weten? In de stilte die Lune had laten vallen probeerde Ramsay zijn gedachten bij elkaar te rapen. Was dit hoe ze zich al die tijd had gevoeld? Had hij haar kapot gemaakt?! Hij wist dat ze boos op hem was, dat hij een crappy boyfriend was geweest.. maar haar kapot maken? Dat was wel het laatste wat hij wilde.
Waar Ramsay nog altijd niet de woorden had gevonden om op zijn ex te reageren, opende Lune haar mond opnieuw. Met haar armen iets gespreid zei ze “Wees alsjeblieft eerlijk, Rams. Voor deze ene keer – ik smeek het je,” klonk haar fluisterende stem breekbaar. “Wat wil je in godsnaam van me? Want ik weet het niet meer. Ik...”
"Laat maar. Je moet naar Ley."

13 april 2022 - 16:43 darkurge is offline

darkurge 3074

☩ RAMSAY ROTHBERG ☩
Specialist • Modernist • Year 3 • Inside • w. Lune

PART II (TW: toxic train arriving at the station)
"Laat maar?” Hapte Ramsay meteen toe. Hij greep de uitgestoken handen van Lune beet en drukte haar weer tegen zich aan. Bij het gebrek aan woorden probeerde Ramsay door zijn ex vast te houden aan haar te laten weten wat hij voelde. Ze moest toch wel iets doorkrijgen van wat voor een chaos ze creëerde in zijn hoofd? In de hechte omhelzing, met Lune haar armen tegen zijn borst aangedrukt en haar kruin net onder zijn kaak, zocht Ramsay wanhopig naar woorden. Maar hoe was dit ooit goed te praten, als het waar was wat ze zei en dat hij haar had kapot gemaakt? “Nooit laat maar.” klonk zijn stem strijdlustig. Ramsay liet Lune los, en in plaats van haar lichaam tegen de zijne aan te drukken omvatte hij nu haar gezicht met zijn handen. “Luun, het spijt me van alles. Letterlijk alles. Maar ik had geen idee.. Je kapot maken? Hoe zou ik je ooit willen kapot maken? Het enige wat ik wil is met jou zijn. Dat is alles wat ik ooit heb gewild. En ik weet dat ik een klootzak ben geweest..” Ramsay wist niet hoe snel hij moest spreken. Hoe dicht Lune zich ook fysiek bij hem bevond, voelde het alsof het meisje dan toch, na alles wat er was gebeurd, door zijn vingers glipte. Hij raakte haar kwijt, maar dat mocht absoluut niet. Zonder Lune kon hij niets. Zonder Lune kon hij niet eens ademen. “En hoezo herken je jezelf niet meer? Ik zie je nog precies zoals op die eerste dag, in Dora en mijn kamer.. Je bent nog precies hetzelfde, of nee, je bent beter.. mooier, liever, knapper.. jouw kapot maken? Luun, dat kan toch niet.. denk je dat ik dat wilde doen? Nooit.. echt nooit!” Ramsay keek met wanhopige grote ogen in die van Lune. Hun gezichten waren maar een paar centimeter van elkaar verwijderd. Het was alsof hij moest blijven praten, alsof dat op het moment dat hij een stilte liet vallen Lune voorgoed uit zijn leven zou verdwijnen. “Alles wat ik heb geflikt was niet door jou, maar door mij... jij was altijd genoeg, bent nog steeds genoeg. Meer dan dat zelfs. Het ligt allemaal aan mij. Dat weet je toch? Jij bent meer dan ik ooit heb verdiend..” Hoe vreemd het ook was, het voelde nostalgisch. Ramsay die zich in onmogelijke bochten moest wringen om Lune terug te krijgen. En Lune die huilend voor hem stond. Ze hadden deze scene al zo vaak gespeeld, maar in tegenstelling tot vroeger voelde het niet langer als een spelletje aan. Nooit eerder had Lune zich zo bloot gegeven over wat Ramsay zijn gedrag wel niet allemaal bij haar had teweeggebracht. Hij wist wel dat het niet oke was wat hij deed, maar dat ze er zo onder leed.. Dat had hij nooit geweten. Ze moest toch door hebben dat van alle meisjes hij het liefste met haar was? Dat de rest slechts opvulling was. Een beetje tongen of neuken, maar verder niks. Hij keerde altijd bij haar terug. Was dat niet genoeg? Bewees dat niet wat voor gevoelens er door hem heen jaagde wanneer hij Lune zag?
“Wat ik van je wil is met jou zijn.” Ging hij weer gehaast door. “Ik wil met jou zijn. Hoe kun je dat niet weten? De enige voor mij ben jij. Ik ga al maanden kapot doordat jij het hebt uitgemaakt. Elke dag wil ik met je praten, je vasthouden, je zoenen.. Hoe moet ik nu naar je kijken als je door de gangen loopt? Terwijl je mijn vriendin niet meer bent. Luun, jij en ik horen bij elkaar. Hoe vaak hebben we het nu al geprobeerd uit te maken? Dat werkt toch niet. Wij horen samen.” Er bestond niemand meer in de hal naast Lune. Zij was zijn reddingsboei en zonder haar zou hij verdrinken. Hoe treurig hij zich ook had opgesteld als haar vriend, was Lune het meest heldere lichtpuntje geweest in zijn leven na het verlies van zijn ouders. Als Lune zichzelf zou los snijden van hem, zou hij hoe dan ook kopje ondergaan. Want de dagen die vooraf waren gegaan aan zijn ontmoeting met de blondine waren zo donker. En alles ging beter sinds hij haar had ontmoet. Zelfs nu ze niet meer samen waren was de gedachte dat ze wel weer samen kwamen het enige wat logisch was in zijn leven. Een toekomst met Lune, dat was het enige wat hij voor zich zag. Ook al was hij nu met Gia, zijn toekomst was het met meisje dat voor hem stond. Dat wist zij toch ook?
“Toen ik daar buiten was,” Ramsay zijn stem veranderde. De haast verdween uit zijn toon en er kwam een bepaalde kwetsbaarheid voor in de plaats. Deels oprecht en deels opgewekt omdat het nodig was op dit moment. “ik was fucking bang, Luun,” vertelde hij zacht. “en de enige persoon aan wie ik kon denken was jij. De enige persoon naar wie ik toe wilde was jij.” ging Ramsay verder. Zijn handen die hadden gerust op Lune haar wangen liet hij zakken. Maar volledig het contact met haar lichaam verbreken voelde te gevaarlijk. Ramsay vatte Lune haar hand en sprak verder. “Daar buiten- ik weet-, ik zie nu pas in hoe kut ik ben geweest, en dat spijt me. Niet dat ik ben betrapt of wat dan ook wat je zei, maar dat ik je zoveel pijn heb gedaan..” Zacht kneep Ramsay in Lune haar hand. “En daarvoor zeg ik sorry, want ik ben het die het heeft verpest tussen ons. Niet jij. Nooit jij.” Voorzichtig zette Ramsay een stap naar de blondine toe. De lucht tussen hen voelde anders aan, ten minste voor hem. Hij wilde haar kussen zoals hij al in geen maanden had gedaan. Als hij gewoon zijn lippen op die van Lune kon brengen en haar kon zoenen, dan zou ze toch niets anders kunnen dan beseffen hoeveel hij van haar hield. “Maar ik snap het als je me nooit meer wilt zien,” vervolgde hij zacht. “maar ik kan niet leven zonder jou aan mijn zij...” Ramsay’s telefoon trilde in zijn broekzak, maar voor het eerst in het bijzijn van Lune negeerde hij de berichtjes die hij van anderen kreeg en hield hij zijn aandacht bij de light fearie waar hij al sinds zijn eerste jaar verliefd op was. “Ik kan je niet loslaten, omdat ik te veel van je hou.”
De woorden nog maar net over zijn lippen voelde Ramsay meteen dat er niets anders op zat dan dat hij Lune moest zoenen. Zijn vrije hand vond haar middel. De afstand die nog over was tussen hen overbrugde hij voorzichtig. “Ik hou zo fucking veel van je Lune Castemont.” fluisterde Ramsay, zijn lippen en die van Lune raakten elkaar nog net niet aan, maar haar schokkerige adem voelde vertrouwd aan op zijn gezicht. Al 3.5 lange maanden, 14 eindeloze weken en 98 eeuwig durende dagen had Ramsay uitgekeken naar dit moment. Hij sloot zijn ogen, doorbrak het laatste stukje lucht tussen Lune en hem in en drukte zijn lippen op de hare.
Sterretjes. Vuurwerk. Een fucking nucleaire bom...
Lune haar lippen maakte alles van de hele avond en de afgelopen maanden goed.
Alle angst, eenzaamheid en verlorenheid verdween.
Alles was weer oke.

[ bericht aangepast op 13 april 2022 - 16:46 ]

13 april 2022 - 20:48 reguluswife is offline

reguluswife 37248

NEVYA LEVAN

If I can still breathe I am fucking fine

twenty • third year • air fairy • traditionalist • outfit • party room • with dante & mat

Hoeveel specialisten zouden de komende dagen, weken, of misschien zelfs maanden ‘s nachts geteisterd worden door nachtmerries van wat ze in het bos hadden gezien? Mat ontweek zowel haar als Dante’s blik. ”Ja, eentje. Het was geen pretje kan ik je vertellen. Ik ben blij weer terug binnen te zijn.” Eentje en hij kon hun ogen al niet ontmoetten. Het vertelde net zoveel als wanneer hij hen wel had aangekeken.
Nev wilde hem vertellen dat ze zelf sinds de overname slecht in slaap kwam en laat nog wakker was, en dat hij gerust op haar kamerdeur mocht kloppen als hij iets nodig had of simpel gewoon niet kon slapen. “Wat Dante zegt,” sprak Nev op een zachtere toon dan normaal voor haar was. “Ik ben blij dat je nog… in één stuk zullen we het niet noemen,” haar ogen flitsen naar de verwondingen op zijn gezicht, “maar je ademt nog en dat is het belangrijkste.” Naast Ash en Xav waren Isla en Leysa ook terug. Het jongste Rothberg telg kon haar niet bijzonder veel boeien, qua kabaal dat ze maakte deed ze absoluut niet onder voor Ramsay. Dat Isla wel nog leefde deed meer met haar. Het zou haar niks verbazen als ooit zou blijken dat Isla geadopteerd was.
Wat was het met specialisten en hun idiote gedrag. Er was geen twijfel dat er ook specialisten waren met ergere verwondingen dan Mat, dat wilde echter nog niet zeggen dat hij maar niet moest gaan, of eerst kijken wat er van het feestje gekomen was. Nev wond er geen doekjes om om dat aan hem te vertellen.
”Ik wilde er eerst zeker van zijn dat de rest ook oké was,” waren Mat’s protesterende woorden, waar ze zich niks van aantrok, eveneens als die blik die hij aan Dante schonk.
''Je weet dat je jezelf soms ook op de eerste plaats mag zetten hè?'' merkte de fire fairy op.
Nev humde instemmend en voor Mat kon wegduiken had ze zijn gezicht al vast genomen tussen haar handen zodat ze in elk geval de modder van zijn gezicht kon vegen. "Nev, heus, het stelt niks —” De kaken van de jongen verstrakten onder haar vingers. Het sissende geluid uit zijn mond dat hierbij gepaard ging was duidelijk een van pijn.
Nev trok een wenkbrauw op. "Precies, dat dacht ik."
“Weet je, als je me nu direct al weg wil hebben, mag je dat ook gerust gewoon zeggen,” voor luttele seconden speelde er een gespeelde, boze blik op zijn gezicht, die haar eigen lippen geamuseerd omhoog deden krullen.
”Oh, oh, Mati, als ik je weg wilde hebben, dan zou je dat wel merken. Maar iemand moet je verpleegster spelen als je zelf zo’n koppige ezel bent om niet naar de ziekenzaal te gaan.” Haar ogen waren nog altijd op zijn gezicht gericht. De modder was ondertussen weg, maar de snee op zijn wang zag er nog steeds akkelig uit. Nev liet zijn gezicht los en tikte met haar wijsvinger op zijn borstkas. “Als je morgenochtend nog steeds niet naar de ziekenzaal bent geweest, dan sleur ik je er oprecht heen.”
Mat bedankte haar, waarna zijn aandacht naar Dante verschoof. Als een puppy die die een tennisbal achterna sprinte, sprong de krullenbol van enthousiasme van de tafel, om al even snel terug te keren met een aantal bekertje. Hoe erg ze soms ook probeerde om mensen op afstand te houden, jongens als Ash en Dante maakten het behoorlijk moeilijk. Een onbewuste, oprechte glimlach was op haar gezicht gekropen.
”Goed, genoeg over monsters, wonden en ziekenzalen – tenzij je echt dringende medische aandacht nodig hebt,” woorden waarvan ze alle drie wisten dat Mat er toch niet naar zou luisteren. 'Laten we toch nog iets van deze avond maken zodat de tijd wat sneller gaat en de ‘ik-ben-binnen-berichtjes’ ook eerder komen. Jammer dat iemand hier de DJ-set kapot moest maken. Jullie doen zeker niet aan zingen?”
Plagerig had Dante haar een duwtje gegeven. “Hey, ik ben compleet onschuldig.” Never mind dat er nog steeds een klein rookwolkje oprees uit de apparatuur. Nev haalde haar schouders op. “Geen bewijsmateriaal.” Ze wilde er nog aan toevoegen dat ze niet aan zingen deed – wanneer het karaoke-gedeelte op feesten uit brak liep ze meestal gelijk de zaal uit voordat Ash of Xav ook maar het idee kon krijgen om haar mee te trekken – toen haar telefoon meerdere keren achter elkaar trilde. Hopend dat ze Xav haar eindelijk, uit zichzelf, een bericht had gestuurd dat hij veilig was opende ze haar What’s App. Maar niks. Nog steeds helemaal niks. Het was haast alsof hij gewoon een avondje uit was geweest, en niet buiten zijn leven had gewaagd, terwijl zij binnen niks kon doen behalve zich zorgen maken om hem. En nog steeds niks. En ze wist dat hij oke was, anders had Ash het haar wel verteld, maar waarom kostte het hem zo verdomd veel moeite om tien seconden de tijd te nemen om haar zelf ook te laten weten dat hij terug was, dat hij nog leefde, in orde was?

Gefronste wenkbrauwen maakten plaats voor vernauwde ogen. Lune hoefde niet te benoemen over wie de zijn, hem en hij ging. Fucking Ramsay. “Vuile klootzak,” murmelde Nev, terwijl ze verwoed een bericht terug tikte naar haar beste vriendin. Verdomme, wanneer zou Lune eindelijk inzien dat ze zoveel beter verdiende dan hem? Ze was duizenden Ramsay’s waard. Nev wilde haar flink door elkaar schudden, net zolang tot ze het eindelijk zou beseffen. Er sloop zelfs wat medelijden voor Gia binnen, haar vriendje die een naakt foto van een ander, van zijn ex als homescreen had. Het was niet haar plek om het door te lullen, maar ze hoopte in alle macht dat Lune hierover zou praten met Gia en dat beide meiden de jongen bij het vuilnis zouden dumpen. Oh, ze was al half klaar om op oorlogspad te gaan. Ze wilde niet Lune opnieuw bij elkaar moeten rapen of in tranen moeten zien vanwege Ramsay. Het enige wat haar er van weerhield waren de jongens bij wie ze momenteel stond. Haar vingers knetterden en voordat ze haar eigen telefoon kon elektrocuteren, stopte ze deze weg.

Fucking lul. Wederom hadden haar ogen een bekende, lichtblauw gloed gekregen. Haar blik gleed omhoog naar het plafond. Het kostte flinke moeite om haarzelf onder te krijgen, ze kon de furie haast fysiek in haar lichaam voelen borrelen. Maar, ze wilde zowel Matías als Dante niet per ongeluk pijn doen zoals ze per ongeluk twee weken geleden bij Xav had gedaan. Rainn had ze daarnet nog gezien, maar misschien was het de moeite waard om hem straks nog te berichten of hij in was voor een late, middernacht sessie van project vuurtornado. Als Matías niet in zijn huidige staat was, had ze hem gevraagd om een potje te sparren. Enkele keren balde ze haar vuisten aan haar zijde, voordat ze het bekertje drank in haar hand in haar keel goot, om vervolgens Mat te ontzien van de fles en haar beker opnieuw te vullen. De blik op haar gezicht vertelde de jongens hopelijk genoeg om er niet naar te vragen.
”Dus, Dante, ga je ons verblijden met jouw zangkunsten of moeten Mat en ik vluchten nu het nog kan?” Ze wierp hem een kleine glimlach toe. “Durf je het acapella aan?”

[ bericht aangepast op 13 april 2022 - 21:16 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

13 april 2022 - 22:25 MeIinoe is offline

MeIinoe 1432

♖ Perseus Jason Montarac ♖

Soldier keep on marchin' on. Head down 'til the work is done. Waiting for that morning sun. Soldier keep on marchin' on.

Vijf burned ones. Ze waren omsingeld geweest door vijf burned ones. Wat had betekend dat ze in de minderheid geweest waren.
Nu waren ze weer terug. De woorden 'veilig en wel' kon Perseus niet bepaald gebruiken om hun toestand te beschrijven.
Het enige wat hij wilde aan het begin van de avond was dat zijn partners niet gewond raakten en dat was precies wat er gebeurd was.
Er was ook niets wat hij kon doen. Leysa was gewond geraakt terwijl ze alle drie met een burned one vochten. Leander was er heen gesneld zodra hij het doorhad, waarbij hij ook nog een burned one wist neer te halen. Dat was het moment dat ook hij gewond geraakt was.
Dat zijn partners samen waren nu, betekende dat hij ervoor zorgen moest dat de overgebleven burned ones niet richting hun gingen. Waardoor hij de aanval weer inzette.
Al snel was er hulp aangekomen in de vorm van twee specialists in een wit uniform. Had het schoolbestuur hulp ingeschakeld van een andere school? Hij was er in ieder geval dankbaar voor.
Niet veel later waren ze weer teruggekeerd naar Alfea. Perce kon eindelijk weer normaal ademhalen en zijn hartslag zakte weer in het tempo waarop het hoorde te kloppen.
Leysa werd vrijwel meteen opgevangen door Isla. Ze was in veilige handen.
‘’We zijn in veilige handen nu,’’ mompelde Leander naast hem. Stil knikte hij. Eindelijk.
Isla had zich naar hen gekeerd.
“Hoe heeft dit kunnen gebeuren?” vroeg ze.
Leander maakte een gebaar naar zijn gewonde schouder. Iets wat een uitleg op zich was.
Perce kreeg de kans niet eens om te antwoorden. Isla pakte hem bij zijn kraag vast en duwde hem hardhandig tegen de muur aan.
‘’Ies,’’ begon hij zacht, maar voordat hij het wist verdween de lucht uit zijn longen. Zijn beste vriendin had hem een gestompt tegen zijn borstkas. Nog een keer haalde ze uit. Ditmaal was het haar vuist tegen zijn neus aan. Naast dat hij het voelde breken – shit, wat deed dat veel pijn – kon hij het ook horen breken. “Jij — jij bent haar mentor! Hoe heb je dit laten gebeuren?”
Reageren kon hij niet. Door de pijn. Het zorgde ervoor dat hij niet helder kon nadenken over wat hij zeggen wilde.
Hij was ook bang dat wat hij ook zou zeggen het Isla alleen maar bozer zou maken. En dus liet hij haar haar gang gaan. Isla had vanavond iemand nodig die ze de schuld geven kon, om welke reden dan ook, en hij was het geworden. Daar had hij vrede mee. Ondanks dat het pijn deed.
“Je hebt gefaald in je missie vanavond,” beet Isla hem toe. De zachte duw die ze hem nog gaf, merkte hij amper.
Auch. Dat stak. Tranen voelde hij achter zijn ogen prikken. Nu was niet het moment dat hij ze kon laten vallen.
Normaal kon hij goed met emoties omgaan, maar nu? Dit was van alles wat hij nog nooit zoveel gevoeld had. Perce had geen flauw idee wat hij hiermee moest.
Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar zijn keel was kurkdroog. De woorden die kwamen niet.
Wat wilde hij ook zeggen? Dat hij zijn best had gedaan? Zowel Leysa als Leander was gewond geraakt, dus overduidelijk was dat niet de waarheid.
Een deel van hem had gehoopt dat Isla wist dat hij haar zusje net zo zou proberen te beschermen als hij dat bij Myka zou doen.
”Dit had niet mogen gebeuren,” kwam er zachtjes uit Isla haar mond, waarna ze bij hem wegstoppen en zich alvoren richt op Leysa en haar meeneemt richting de ziekenzaal. Perce kon ze alleen maar nakijken.
Met zijn linkerhand veegde hij het lopende bloed van zijn gezicht weg. Of hij deed in ieder geval een poging hiertoe. Ergens had hij eerder het gevoel alsof hij het juist erger maakte.
Zacht siste hij vanwege een een kleine pijnscheut die kwam toen hij te dicht bij zijn neus in de buurt kwam.
De blikken van de medestudenten wie ook aanwezig waren in de hal kon hij voelen branden. Hun gefluister was amper gefluister.
Het zorgde er alleen maar voor dat hij zich nog rotter en geërgerd voelde.
‘’Show is voorbij,’’ beet hij ze toe, al voordat hij er erg in had. In zijn stem was duidelijk een geïrriteerde toon te horen.
Hij voelde zich echter niet alleen maar geïrriteerd. Perce voelde zich gekwetst. En schuldig.
Isla had gelijk. Er waren geen doekjes om heen te binden: hij had inderdaad gefaald vanavond. En het had inderdaad niet mogen gebeuren.
Zijn beste vriendin had de woorden uitgesproken die hij bij binnenkomst al gedacht had. Alleen deden de woorden nu meer pijn. Doordat ze uit haar mond kwamen. De confirmatie dat zij er net zo overdacht als hem was genoeg om zijn misselijkheid, die de hele avond aanwezig was, te vergroten.
Hij had Isla haar vertrouwen beschadigd deze avond, maar tegelijkertijd had zij zijn vertrouwen beschadigd.
’’Ik denk dat jij ook wel een bezoekje ziekenzaal kan gebruiken,’’ Leander zijn stem wist hem uit zijn gedachten te halen. Nogmaals wierp hij een blik op de verwondingen van zijn partner.
‘’Grappig,’’ merkte hij op. ‘’ik wilde net hetzelfde tegen jou zeggen,’’ Het liefst ging hij meteen naar zijn kamer, nam hij een warme douche en deed hij warme, en bovenal, droge kleding aan.
‘’Ik ga alleen al vast.’’ ging Leander verder, terwijl hij wees naar zijn schouder, die bloedde. ‘’'Maak je geen zorgen om me,’’ zei hij nog voordat hij wegliep, richting de ziekenzaal. Makkelijker gezegd dan gedaan.
In plaats van dat hij meteen naar de ziekenzaal toe liep, liep hij eerst met vlugge passen terug richting de deuren waar hij zojuist naar binnen gekomen was.
Waar hij binnen een beetje begonnen was met drogen, werd dit meteen ontdaan door de regen die nog altijd met bakken uit de hemel viel. Bij het eerste beste stuk gras waarbij hij in de buurt kwam, leegde hij zijn maaginhoud.
‘’Fuck,’’ mompelde hij. De lichte hoop dat hij zich wat beter zou gaan voelen, was voor niets geweest. Als het al kon, voelde Perce zich nog een beetje beroerder dan dat hij al deed. Misschien was een bezoekje aan de ziekenzaal toch niet zo verkeerd. Ze hadden het daar druk genoeg met de specialists die daadwerkelijk gewond waren. Hij had alleen maar wat schrammen op het moment en de misselijkheid….en een neus die zonder twijfel gebroken was.
Langzaam ging hij weer rechtop staan. Tijd om naar zijn volgende bestemming te gaan.

Perce liet zijn ogen door de ziekenzaal gaan toen hij daar eenmaal aangekomen was. Waar was Myka? Hij zag zijn zus nergens in de ruimte. Eerder had hij tijdens het lopen haar vele berichten beantwoord, evenals op de berichten die Lune gestuurd had, maar hij stuurde er nog vlug een berichtje achterna met de vraag waar ze was.
Caelan zat op een van de bedden. Naast enkele schrammen en beginnende blauwe plekken, leek zijn kamergenoot oké te zijn. Gelukkig maar.
‘’Hey,’’ begroette hij hem. Hij nam plaats op een van de twee stoelen die naast het bed stonden. Dat hij morgen een hoop spierpijn zou hebben stond vast. Evenals blauwe plekken die zijn schrammen konden vergezellen. ‘’Ook blij om weer binnen te zijn?’’ vroeg hij vervolgens. ‘’Hoe was het buiten? Als je het er niet over wil hebben, is dat natuurlijk ook prima,’’

20 • Third year • Specialist • With Caelan • Hospital Wing

[ bericht aangepast op 13 april 2022 - 22:25 ]

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

13 april 2022 - 22:52 reguluswife is offline

reguluswife 37248

DORIAN SOLIS CASTEMONT

give it to your brother, your brother's stronger
see if he can hang on a little longer

twentytwo • fourth year • specialist • modernist • anthem • in mae's room • with mae

Met een zachte stem gaf Dorian toe dat hij niet altijd goed wist wat te doen. Hij kon de juiste woorden niet vinden. Nooit sprak hij met iemand over de dingen waar hij het over had met zijn vader. Wat zijn vader van hem verwachtte. Dat hij soms zelfs niet zeker wist of hij dat allemaal wel wilde. Het was naar om de bezorgdheid in Mae’s ogen te lezen. Hij wilde helemaal niet dat Mae zich zorgen om hem maakte, of dat ook maar iemand het deed. In zijn hoofd galmde woorden die zijn vader hem vertellen zou als hem zo zag zitten. Gebroken op de grond, in de armen van zijn ex. Niet hoe een leider zich zou moeten gedragen. Morgen, of misschien straks nog wel, zou hij de vraag krijgen waar hij was heengegaan na binnenkomst. Vervolgt door de vraag waarom hij niks had gepeild bij de andere specialisten. Waarom hij niet bij de docenten had gevraagd of hij nog iets kon betekenen. Waarom hij niet jongere specialisten naar de ziekenzaal had begeleid.
”En ik zie jou niet graag op deze manier, zo in paniek, maar dat is niets om je voor te verontschuldigen Do,” zei Mae zachtjes. Haar stem kwam nauwelijks boven de harde regen uit. “Ik zal er altijd voor je zijn dus een sorry is nergens voor nodig. Dit doe je als je om elkaar geeft... maar misschien moeten we onze gevoelens wat vaker met elkaar delen... dan hoef ik minder bezorgd te zijn en raak jij misschien minder snel in paniek?”
”Ik zal mijn best doen,” murmelde Dorian. “Je bent oprecht een engel, Mae, ik verdien dit niet maar… bedankt. Het betekent oprecht veel voor me. En ik weet dat… “ dat het uit is, maar hij kreeg het uitgesproken, “ik zal er ook altijd voor jou zijn. Was vanavond een beetje te doen voor jou? Hoe was het binnen? Geen problemen gehad?” Hij had meegekregen dat Donaghue’s groepje de hele boel in de gaten moest houden en hij vertrouwde lang niet iedereen daarin. Hij wierp een blik opzij en liet Mae verschrikt los door de modder die nu op haar jurk zat. Zijn poging tot de modder wegvegen maakte het enkel erger en zijn wangen begonnen te gloeien terwijl hij zijn excuses aanbood.
"Waarvoor? Aaah.” Mae haalde haar schouders op. "dat maakt niet uit joh." Pretlichtjes schenen in haar ogen, als teken dat ze het daadwerkelijk niet erg vond. De glimlach op haar lippen was een bekende. De brunette deed momenteel erg haar best om niet hardop te lachen.
Hij gaf een zachte por in haar zij, wat enkel tot meer modder op haar jurk leidde. “Niet zo kijken… Gelukkig zal niks ooit het vijver incident overtreffen.”
"Ja, dat was wat...Ik zie je paniekerige blik naar mij en mijn vader nog zo voor me. Oh en hoe je je daarna wel duizend keer verontschuldigde! Het lijkt allemaal een eeuwigheid geleden..."
Zijn wangen kleurden een donkere tint rood bij de herinnering. “Ik dacht oprecht dat je vader me wat aan zou doen,” murmelde Dorian beschaamd. Hij wist nog al te goed hoe hij had overwogen om een water of air fairy te zoeken, het liefste beide, om te helpen met het drogen van Mae’s kleding. Het was al tegen het einde van de tour en ze moesten bijna terug zijn op de afgesproken plek. Het laatste wat hij wilde was Mae te laat afleveren bij haar vader. Een koning die dacht dat zijn dochter ontvoerd was, was nog een graadje erger dan een prinses een vijver in trekken. Bij gebrek aan tijd had Dorian Mae uiteindelijk een van zijn sweaters gegeven. “Het was al erg genoeg dat ik er zelf in viel, dat ik jou er ook nog introk…” Hij schudde zijn hoofd om zijn eigen onhandigheid. “Fantastische eerste indruk.” Toch moest hij iets goed gedaan hebben, met het uitwisseling van nummers. Aarzelend keek hij haar kant op. ”Het spijt me,” klonk het zachtjes. Mae fronste. Waar had hij nog meer spijt van? “Dat ik je pijn gedaan heb met onze break-up. Dat verdiende je niet.”
Ze sloeg haar ogen neer en onmiddellijk ontstonden er twijfels of hij het onderwerp wel op het moeten brengen. De woorden waren uit zijn mond getuimeld voor hij het goed en wel door had. “Het geeft niet.” Haar blik gleed terug naar zijn gezicht. Hij had haar niet alleen pijn gedaan, ze voelde het nog steeds. “I mean, gevoelens kan je niet forceren… Het is niet jouw schuld dat je me niet meer op die manier zag. Het is dan alleen maar beter zo... anders had je me alleen nog maar meer pijn gedaan.”
Gealarmeerd keek Dorian haar aan. Was dat daadwerkelijk wat ze dacht? Dat hij het had uitgemaakt omdat de gevoelens weg waren? Nog iets waarin hij gefaald had. Vermoeid wreef hij over zijn gezicht. Destijds had hij haar niet kunnen vertellen waarom hij het had uitgemaakt. Hij kon enkel honderd maal sorry zeggen. Na de eerste woorden over hoe hij het uit moest maken waren de eerste tranen al gekomen. Hij had zichzelf nooit zover kunnen krijgen om Mae de ‘waarom’ te vertellen. Hij had het enkel aan zichzelf te denken dat Mae dacht dat het door een gebrek aan gevoelens kwam. Misschien was het beter geweest als hij het gelijk aan haar had vertellen. Weer dat hatelijke woord. Misschien. “Het… het was niet dat,” begon hij langzaam. Niemand wist de daadwerkelijk reden waarom hij het had uitgemaakt. Dorian had niet eens aan Lune of Ramsay kunnen vertellen, bang voor hun reacties. En het feit dat hij daar bang voor was vertelde hem al genoeg dat hij een fout had gemaakt, al wist hij nog altijd niet zeker welke van de opties die fout was. Het uitmaken. Naar zijn vader luisteren. Mae niet de reden waarom vertellen. Hij zuchtte en steunde met zijn hoofd tegen de muur. Blindelings vond hij Mae’s hand, klein in de zijne. “Ik…” weifelend beet Dorian op zijn lip, zoekende naar de juiste woorden. “Het… De gevoelens, ze waren niet weg.” Of zijn. Nu hij hier zo met haar zat wist hij niet goed meer wat hij nu met zichzelf aan moest. De meeste van zijn gevoelens van de afgelopen anderhalf maand waren geheel anders geweest. Angstig. Stress. Frustratie. Onrust. Sinds de overname was het enkel toegenomen, elke dag werd de druk op zijn borstkas groter, tot alles er vanavond uitgekomen was door zijn zorgen om Lune. Nu, voor het eerst sinds die anderhalf maand, waren de negatieve emoties die door zijn lijf woeden niet per se weg, maar hij voelde zich wel veilig. Mae was niet de enige die wist van de grote golven van angst die soms de overhand namen, alleen ze was wel degene bij wie hij zich op zo’n moment het meest veilig voelde. “Mijn vader, hij vond dat een relatie te veel afleiding was. Studie moest prioriteit hebben in het laatste jaar.” Ondanks de hoeveelheid tijd die Dorian al in school stak, de hoge cijfers die hij haalde, opstaan voor zonsopkomst. Dat laatste was de afgelopen enkel vroeger en vroeger geworden. Hij had geen excuus om lang in zijn bed te blijven liggen, als hij toch geen slaap meer kon vatten. Soms vroeg hij zich af of het ooit goed genoeg zou zijn voor zijn vader. Het antwoord daarop wist hij wel en was er geen waar hij aan wilde toegeven. “Dus… ik luisterde naar hem. God, het spijt me, Mae, je verdient zoveel beter dan dat,” fluisterde hij. “Ik had het je gelijk moeten vertellen. Ik wilde je nooit laten denken dat het was omdat de gevoelens weg zouden zijn. Als je boos bent of me wilt slaan of wilt schelden dan alsjeblieft… ga je gang.” Hij verdiende het.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

14 april 2022 - 11:30 Elentiya is online

Elentiya 12318

Isla Rose Rothberg
"I'm doing this for my family."

22 • Specialist • Modernist • Infirmary w/ Leysa

Hoewel het niet haar bedoeling was om op Leysa te mopperen, betrapte Isla zichzelf erop dat ze dit toch op een bepaalde manier deed. Het waren de zorgen die tot een uiting kwamen en waarin de brunette zich niet volledig kon inhouden. Het ging vanzelf, geautomatiseerd door de rol die de brunette de afgelopen jaren op zich heeft genomen. Bij het zien van Leysa’s rode wangen, de schaamte overduidelijk zichtbaar op haar gelaat, voelt Isla hoe haar hart miniem een keer samentrekt. Er was geen andere manier voor haar om duidelijk te maken hoe belangrijk het is dat haar zusje goed op haar zelf past — dat ze geen domme dingen doet, zoals in je eentje achter een Burned One aan gaan. Al helemaal niet als ze haar ervan wil overtuigen dat haar broer en zus zich geen zorgen hoeven te maken. Onopgemerkt klemt Isla haar kaken opeen terwijl ze wegkijkt van de aangeslagen houding waarin Leysa zich verkeerd. Enerzijds wil ze haar zusje troosten, anderzijds was ze van mening dat er een manier moest zijn waarop de jongste het wel een keer ging leren.
”Er was geen andere optie, Ies. Ze hadden ons omsingeld. Perce en Lee waren allebei al in gevecht en deze Burned One.. Het kwam vanaf de zijkant,” begint Leysa achter te vertellen. Het beeld dat ze daarmee schetst triggert Isla’s visuele aspect, waarop haar spieren zich als vanzelf aanspannen in een reactie op wat er zich in het bos heeft afgespeeld. “Ik dacht dat ik het wezen wel kon ophouden tot een van mijn partners vrij was, maar toen werd ik overmeesterd. Met die modder.. En de regen. Het was onmogelijk.”
Voor luttele seconden sluit Isla haar ogen, haar ademhaling zwaar — ongecontroleerd. I think I'm going to throw up, hoort ze zichzelf in gedachten gepijnigd zeggen. De hele situatie gaf haar een misselijk gevoel, al helemaal wanneer de geschetste beelden zich afspelen op haar netvlies en de druk op haar borst zich vergroot. Opnieuw wil Isla zeggen dat Leysa dan nog niet in haar eentje op een van de wezen af had moeten gaan. Dat ze een eenheid had moeten vormen met haar team, ondanks dat deze in gevecht waren, maar de strategische vecht tactieken wezen Isla er eveneens op dat het inderdaad een onmogelijke situatie was geweest; een waarin Leysa inderdaad gehandeld heeft naar wat er op dat moment mogelijk was. Een diepe zucht verlaat haar mond dan dan ook, onderwijl ze kort naar haar eigen handen kijkt — de knokkels geschaafd, besmeurd met vuil en bloed.
”Je hebt je best gedaan,” bekend Isla uiteindelijk. Met een zijdelingse blik kijkt ze weer naar haar zusje, die zich op haar beurt opnieuw op haar telefoon gestort heeft. “Maar alleen je best doen is niet genoeg, Ley. En in je eentje op een Burned One afgaan, hoe onmogelijk de situatie ook, is wel het allerlaatste wat iemand kan doen. Zelfs de beste Specialist. . . “ De rest van haar woorden slikt Isla in, wetende dat een stukje van de onredelijkheid binnenin haar karakter naar de voorgrond trad en ze daarmee Leysa niet mag afrekenen. Niet omdat het grotendeels gevoed wordt door haar eigen angsten, de paniek nog altijd echoend in haar achterhoofd. “Je hebt je best gedaan, dat is uiteindelijk wat telt,” klinkt het vaag in Isla’s oren als ze de woorden nogmaals uitspreekt.
Om haarzelf een beetje af te leiden scrollt ze vervolgens door haar eigen mobieltje heen, de paar berichten beantwoordend die binnen zijn gekomen — nog altijd geen enkel geluid van haar broer. Waar was hij? Waarom was zij altijd degene die deze zorgen in haar eentje droeg? Ze had hem nodig, nu harder dan anders. Onbewust balt Isla haar vuist, waarop enkele pijnscheuten door haar vingers en knokkels heen schieten; de klap voelbaar die ze eerder nog aan Perce had uitgedeeld. Verschillende emoties blijven Isla overrompelen — bestoken met een gemeen randje onredelijkheid, waarin ze overduidelijk nog altijd niet haarzelf is. Breathe, fluistert een zachte stem haar in gedachten toe, waarop Isla de adem loslaat die ze onbewust is gaan inhouden.
We hebben alleen elkaar nog maar. . .
”Ik ga je aan die belofte houden, dat je dat maar even heel goed in je oren knoopt,” mompelt Isla zacht in Leysa haren, nadat de brunette dicht tegen haar zus aan gekropen is en de twee zussen in een stille omhelzing zijn gaan zitten. De gedachten hen te verliezen was er vanavond één dat Isla naar de rand van de afgrond gedreven heeft. Een waar ze nu vervaarlijk op de afbrokkelende stukken danste, in afwachting van de laatste nekslag die haar gegeven kon worden en ze naar beneden zou tuimelen. Voorzichtig klemt Isla haar zusje nog dichter tegen haar aan, waarbij ze er op let geen extra schade toe te brengen aan de verwondingen die ze heeft. Leysa was veilig binnen en ondanks dat hij zichzelf nog niet had laten zien was ook Rams ergens hier in het gebouw. Ze waren veilig, voor nu.
”Ik mis mama en papa,” klinkt het dan uit het niets. Een onzichtbare klap wordt rechtstreeks op Isla borstkas uitgedeeld en voor heel even voelt de brunette hoe haar lichaam bevriest onder deze kwetsbare woorden. “We moeten hun graf weer eens opzoeken. Volgend weekend misschien?” Het is dan dat Isla ziet dat Leysa de tranen in haar ogen heeft staan, haar onderlip trillend van ingehouden verdriet. Al haar instincten schreeuwen Isla toe om op de vlucht te slaan — om weg te rennen van het gevoelige punt in hun leven, dat nu zo tastbaar wordt aangesneden. Maar wanneer Isla het verdrietige gezicht van Leysa bekijkt, de sporen van grief in haar donkere kijkers waarneemt, beseft ze dat vluchten nu geen mogelijkheid is. Niet nu er niemand anders is die het jongste Rothberg telg van haar kan overnemen.

”Ik weet het, ik weet het” fluistert Isla zacht, haar stem vlak gehouden. De trillingen die er anders doorheen geklonken hadden waren zorgvuldig verborgen. Het lukte haar niet om toe te geven dat zij in alle werkelijkheid hun ouders ook miste. Isla mist hen zelfs zo erg dat ze zichzelf niet toestond om hen te missen. Leysa had er niets aan als haar zus bezweek en dus stak ze haar schouders eronder, liet haar vingers zachtjes door Leysa’s haren heen glijden in een troostend gebaar en stak een losse pluk terug achter haar oor. Het riep een oud beeld van vroeger op, waarin het hun moeder was geweest die haar beide dochters in bed had gestoken nadat ze hun haren had gedaan. Of wanneer ze een van de twee troosten nadat ze verdrietig waren geweest. Het deed Isla teveel pijn om te zien hoe ze allemaal wel iets weg hadden van hun ouders. Terwijl haar adem onopgemerkt stokt in haar keel vecht Isla ervoor de bedompte sfeer om te zetten naar iets luchtigers.
”We kunnen volgend weekend wel eens gaan kijken,”
Met een geforceerde glimlach tikt Isla zachtjes met haar wijsvinger op het puntje van Leysa’s neus. De mentale voorbereiding die ze nodig had om het graf van hun ouders te bezoeken liet ze maar achterwege — voor Leysa had ze dat er voor over. Vluchtig kijkt Isla een keer rond, een frons tussen haar wenkbrauwen in als er nog altijd geen verpleegster is die Leysa kan komen verzorgen. Het is de uitgelezen kans om met een plagende opmerking de zware sfeer te doen doorbreken en het lukt haar dan ook om dit keer met een oprechte glimlach naar de rand van het bed toe te schuiven. Een frons verschijnt echter op Isla’s gezicht als Leysa tegen haar ingaat en het ritme van haar hart versnelt zich als ze toekijkt hoe haar zusje onder de vuile lagen van haar kleding een klein cadeautje tevoorschijn haalt. Had ze nu echt een cadeau gekocht?
”Oh Leyley,” zegt Isla zacht. “Je weet dat je dit niet had hoeven doen, toch?” Desondanks krullen haar mondhoeken zich naar omhoog als ze naar het fijne doch vuile gezicht van Leysa kijkt. De hoopvolle blik in haar ogen was er een dat Isla aan haar hart ging. Ze wilde dit zo graag aan haar oudere zus geven dat zelfs al zou ze kunnen, Isla het niet kon weigeren. Voorzichtig opent ze dan ook het doosje, waarin een kleine ketting schitterend op het kussentje ligt. Met bevende vingers laat Isla het sieraad tussen haar vingers glijden. In doffe klanken dringen Leysa’s woorden tot haar door — de steen een opaal, haar en mama’s geboortesteen. Alleen zij kunnen dit weten. Alleen Leysa kan weten hoeveel het voor Isla betekent. Een brok vormt zich in Isla’s keel als ze doet wat haar gevraagd wordt en ze in het kleine steentje kijkt. Als een dolk dat door haar borstkas heen drijft ziet Isla hoe er een foto zichtbaar wordt. Een foto van hen alle vijf samen, levend en wel. Een lach op ieders gezicht, vrolijk en kleurrijk.
”Vind je het wat?”
Het lukt Isla niet om direct antwoord te geven. Haar geest klampt zich wanhopig vast aan dat ene kiekje en vergroot de druk op haar bovenlichaam als maar meer. De laatste foto van hun samen, zonder zorgen — zonder angst en paniek. Uit het niets buigt Isla voorover om Leysa in een omhelzing te trekken. Haar ogen prikkend, maar waar ze het zichzelf niet toestaat om haar poelen met tranen te laten vullen. Niet nu, niet hier in het bijzijn van haar zusje. “Het is prachtig,” fluistert Isla zacht, wetende dat ze zo de emoties uit haar stem kan weren zonder dat Leysa iets in de gaten heeft. Kortstondig sluit de brunette haar ogen, krampachtig slikkend. Breathe. Breathe. Breathe.
“Je had me geen mooier cadeau dan dit kunnen geven, echt waar. Dankjewel, Ley.” Zodra Isla enige grip op zichzelf terug gevonden heeft laat ze Leysa weer los en kijkt ze met een liefdevolle blik naar het hoopvolle gezichtje voor haar. “Ik ga zometeen douchen en mezelf omkleden, wil jij hem daarna bij me omdoen?” vraagt ze vervolgens, de ketting nog altijd in de palm van haar hand. Het steentje warm, vervuld met zoveel herinneringen aan goede tijden. Het was geen leugen toen ze zei dat dit het mooiste cadeau is wat ze ooit gekregen had. Isla koesterde de ketting nu al enorm. Voorzichtig omvat ze met twee handen Leysa gezicht en drukt ze een kus op het voorhoofd van haar zusje. In de paar seconden sluit de brunette opnieuw haar ogen. De afbrokkelende rand gevaarlijk dichtbij, waar steeds grotere brokstukken de diepte in storten. “Ik ga hem nooit meer afdoen, dat beloof ik je, maar nu ga ik wel echt de zuster halen om je wonden na te laten kijken.”
Glimlachend kijkt Isla nog eenmaal naar Leysa, haar uitstraling oprecht warm en liefdevol — tot ze zich van haar zusje wegdraait en het masker voor een paar seconden kapot scheurt. Gelijktijdig met dat een pijnlijk, verdrietige uitdrukking over haar gelaat heen schiet, komt Perce een stuk verderop de ziekenzaal binnen gelopen. Zijn gezicht besmeurd met bloed, de stand van zijn neus zichtbaar niet zoals deze moet zijn. Isla wil opnieuw vluchten, wegrennen uit de ziekenzaal en naar het andere uiteinde van de school verdwijnen. Om zichzelf te verstoppen zodat ze zich over kan geven aan de vloedgolf dat haar dreigt te overmeesteren, waarin ze wil schreeuwen en huilen tot ze volledig leeg is. Echter, in plaats daarvan draait ze zich om naar Leysa en heft in een tevergeefse waarschuwing haar vinger op. "Dát ga je niet meteen tegen Rams zeggen. We praten er niet over, oké?"

[ bericht aangepast op 14 april 2022 - 12:15 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

14 april 2022 - 13:29 Elentiya is online

Elentiya 12318

~~Dantae~~ Matías Cross
"Never kick me when I'm down, because when I get back up. . . You're Fucked."

21 • Specialist • Former Red Fountain • Modernist • . . . w/ Nev & Dante

Ondanks dat Matías niet naar Nev en Dante opkijkt, weet hij dat zijn vriend ergens alles wil horen van wat er zich buiten heeft afgespeeld, maar dat lukt de Specialist niet. Nog niet. Niet nu de beelden nog te vers in zijn geheugen lagen, hij de kreten en schreeuwen kan horen van gevallen of geraakte mede-specialisten. Dat hij het er met een gescheurde lip, een snee in zijn wangen en wat pijnlijke blauwe en gekneusde plekken af had weten te brengen, was puur geluk geweest. Hetgeen waar Matías zich maar al te bewust van is, vooral bij het zien van hoe ernstig gewond enkele andere onder hen waren. Het makkelijkste nu was dan ook om heel even in te gaan op het moment hier en nu, bij twee vrienden waarvan hij weet dat ze er niet naar zullen vragen. Ook al bekritiseerde zijn verwaarlozing in medische zorg, hetgeen waarvan Matías dondersgoed wist dat ze een punt hadden. Maar hij wilde afleiding, geen herinnering aan wat er buiten allemaal gebeurd is. Een glimlach tekent zich dan ook lichtjes af rond zijn lippen als Dante kenbaar maakt blij te zijn dat hij weer terug is.
”Wat Dante zegt,” brengt Nevya tussendoor uit. Nog voor ze zich geroepen voelt om zijn verwondingen schoon te maken, iets dat hem meer pijn gaat doen dan hij eigenlijk toe wil geven. “Ik ben blij dat je nog… in één stuk zullen we het niet noemen,” gaat de brunette verder. “maar je ademt nog en dat is het belangrijkste.”
”Je weet dat je jezelf soms ook op de eerste plaats mag zetten hè?” reageert Dante, Matías protest hiermee volledig door beide genegeerd. Wellicht als hij het zelf van een ander zou horen hij dezelfde woorden gezegd zou hebben als de twee nu ook tegen hem zeggen, maar zoiets toegeven stond uiteraard geheel in tegenoverstelling met hoe hij daar nu in deze situatie over dacht. Er waren mensen erger gewond als hem. Specialisten die een bed of stoel harder nodig hadden
”Dude, je hoort me bij te staan in deze,” moppert Matías dan ook quasi tegen zijn beste vriend, waarbij hij zijn gezichtsuitdrukking vertrekt tot een die perfect bij de uitgesproken woorden past. Echter, wanneer Nevya met een servertje aan de slag gaat, klemt de Specialist zijn kaken hard opeen. Sissend ademt hij tussen zijn tanden door, een quasi boze blik tot de dame voor hem gericht, waarvan hij maar al te bewust is dat hij niet echt kwaad op haar kan woorden. De pijn snijdend en kloppend te noemen, laten een bonkend gevoel achter waarvan Matías weet dat hij deze nog wel even blijft voelen. Met een geamuseerde blik kijkt Nevya hem aan, wetende dat ze haar punt voelbaar gemaakt heeft.
”Oh, oh, Mati, als ik je weg wilde hebben, dan zou je dat wel merken. Maar iemand moet je verpleegster spelen als je zelf zo’n koppige ezel bent om niet naar de ziekenzaal te gaan,” brengt ze uit, onderwijl ze zich nog altijd op zijn gezicht geconcentreerd heeft. Lichtjes trekt Matías een van zijn wenkbrauwen op, waar hij een plagende opmerking haar kant op wil maken — tot hij tot de conclusie komt dat die woorden niet geheel zijn stijl zijn. “Als je morgenochtend nog steeds niet naar de ziekenzaal bent geweest, dan sleur ik je er oprecht heen.”
”Zet je wekker dan maar alvast, want ik kan je nu al vertellen dat ik het ga vergeten.”
Met een zelfvoldane grijns op zijn lippen keert hij zich tot Dante, de fles drank in lucht gestoken met de vraag of er bekertjes zijn om wat drank uit te delen. Direct komt de jongen in actie en duurt het dan ook niet lang vooraleer hij met een stapeltje bekertjes terug komt. In tussen reageert Matías snel op een paar berichtjes. “Goed, genoeg over monsters, wonden en ziekenzalen – tenzij je echt dringende medische aandacht nodig hebt,” spreekt Dante uit, diens laatste woorden overduidelijk tot Matías gericht, waarop deze een keer een lelijk gezicht trekt. Ja, ja, ja, hij wist het nu wel, maar dat ging hij hen natuurlijk never nooit niet hardop toegeven. “Laten we toch nog iets van deze avond maken zodat de tijd wat sneller gaat en de ‘ik-ben-binnen-berichtjes ook eerder komen. 'Jammer dat iemand hier de DJ-set kapot moest maken.”
Met een nieuwsgierige blik en een miniem opgetrokken wenkbrauw kijkt Matías van Dante naar Nevya als deze een zacht duwtje tegen haar schouders krijgt. “Hey, ik ben compleet onschuldig. Geen bewijsmateriaal.”
Matías humt zacht, terwijl hij het inmiddels verkregen bekertje met drank met een losse beweging van zijn pols een keer rond laat draaien. “Wil ik weten wat je nu weer hebt gedaan?” vraagt hij de brunette vervolgens, maar als deze zich voor heel even op haar telefoon gestort heeft richt hij zich tot Dante. “Ik kan je in ieder geval met zekerheid vertellen dat mijn zangkunsten het niet gaan worden. Tenminste, dat is als je er zeker van wilt zijn dat je trommelvliezen heel blijven.” Een geamuseerde gloed verschijnt in zijn ogen, waarop hij een luchtig proost gebaar maakt met zijn bekertje, alvorens een flinke slok van de drank te nemen. Zodra het goedje door zijn keel heel glijdt voelt Matías de warmte al door zijn ledematen heen trekken, de allereerste reactie dat de inname van alcohol bij hem teweeg brengt. Dít was precies wat hij nodig had — geen pleister of rolletje verband dat dat kon overtreffen.
”Vuile klootzak.”
Ondanks dat de vloekende woorden vanuit Nevya murmelend gesproken zijn, weet Matías ze toch te horen. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij naar de brunette, wie op haar beurt verwoed tekeer gaat op haar telefoon, haar vingers razend over het scherm heen waarna hij met een vragende blik een keer richting Dante kijkt. Als deze het ook niet lijkt te weten fronst Matías een keer. Wie had haar dusdanig dwars gezeten dat ze eruit zag elk moment opnieuw iets te elektrocuteren? Kleine statische stroompjes strelen langs haar vingertoppen af en voor heel even is Matías bang dat haar mobieltje hetgeen is dat de onderspit mag gaan delven. Aan alles kon hij zien dat Nevya haar best deed om zichzelf in te houden — tot het ballen van haar vuisten aan toe.
”Dus, Dante, ga je ons verblijden met jouw zangkunsten of moeten Mat en ik vluchten nu het nog kan?” vraagt ze dan, eens ze haar telefoon weggestopt heeft en een poging doet haar woede te bekoelen met het achterover kiepen van haar drankje. Nee, er was iets heel goed mis. “Durf je het acapella aan?” Hoewel de brunette overduidelijk een blik op haar gezicht heeft staan die kenbaar maakt dat de jongens er niet naar hoeven te vragen, veegt Matías haar uitdrukking volledig aan kant en negeert hij de stille hint dat hen is gegeven. Met zijn vrije hand reikt hij naar Nevya’s gezicht en opvat hij met slechts een paar vingers zacht haar kin, zodat ze gedwongen wordt hem aan te kijken. Direct pakt de brunette zijn pols beet en schiet er een enkele stevige schok door zijn arm heen. Spastisch trekken zijn armspieren samen, tot in zijn hals toe. Kranig klemt Matías zijn kaken wederom opeen, waarna hij een subtiele glimlach rond zijn mond weet te vormen ondanks de scherpe kortstondige pijn. I see you, little one.
In de paar seconden die Matías Nevya vast blijft houden, zachtjes en met alle ruimte om weg te komen als ze dat echt zou willen, kantelt hij zijn hoofd een klein stukje. Hij liet zich niet afschrikken door de impuls reactie haarzelf te beschermen en stroom los te laten, net als dat haar boze blik hem niet weg zou jagen. Stilletjes kantelt de Specialist zijn hoofd op minimale wijze, zijn ogen donker doch sprekend en waarmee hij de stille vraag weet te stellen. Alles goed?
”Misschien dat ik de drums wel kan spelen,” zegt hij dan, een tactvolle suggestieve ondertoon hintend in zijn stem verweven als hij nog naar Nevya kijkt, alvorens hij haar weer zachtjes loslaat en zich tot Dante richt. “Ik kan niet zingen, maar een beetje gevoel voor ritme heb ik wel.” Dan klemt Matías de rand van het bekertje tussen zijn tanden in, de pijnscheut negerend die zijn gescheurde onderlip veroorzaakt, waarna hij speels een keer met twee handen op de tafel trommelt om zijn woorden te bekrachtigen. Net alsof er zojuist helemaal niks gebeurd is en hij volledig naar Nevya's hint geluisterd heeft.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

14 april 2022 - 20:13 Paesano is offline

Paesano 15153

REILLY DONAGHUE
air fairy • 21 • traditionalist / undecided • inside alfea • ~~alone~~ > with phyre

Welke reden Reilly ook gaf als excuus voor de verrassingskus, Phyre leek hem niet te geloven. Hij gaf het op, zei niets meer en hield zijn kaken strak op elkaar. Alsof het zó ontzettend onrealistisch was dat hij een ander meisje moest afschudden? Dat Reilly snel uitgekeken was op relaties, betekende niet dat hij niet begeerlijk was voor al het vrouwelijk schoon dat rondliep op Alfea. In feite had hij zelfs het idee dat het hem alleen maar gewilder maakte. Meiden hielden nu eenmaal van een uitdaging, om het idee hebben dat ze iets hadden ‘gewonnen’. Echter vertelde Reilly dit Phyre maar niet. Iets in hem vertelde dat ze dit toch niet ging waarderen. Hij hield zich dan ook koest, terwijl hij de dame tegenover hem door liet tieren.
De jammerende toon van Phyre’s stem, in combinatie met de gesproken woorden, zorgde ervoor dat zijn wenkbrauw vragend omhoog ging. Zie je dan niet wat je doet? Nee, eigenlijk niet. Moest hij dat weten? Reilly liet zijn ogen opnieuw over het gezicht van zijn ex-vriendin heen glijden en herontwaakte de connectie met haar brein in zijn zoektocht naar het antwoord. Zijn ogen lichtten paars op. Haar hoofd was een wirwar van gedachten, herinneringen en gevoelens. Phyre was duidelijk van haar apropos gebracht. Reilly voelde intense verwarring, evenals boosheid jegens hem. Helaas leek de dame door te hebben dat haar brein op dit moment een open boek was en brak ze de connectie door om te draaien en weg te lopen. Echter niet voordat Reilly een laatste emotie oppikte: verlangen. Naar hem? Naar nog een kus? Naar wat ze waren geweest?
Nieuwsgierig keek hij Phyre na. Had ze er dan toch van genoten, ondanks haar duidelijke afkeer voor de gebeurtenis? Of was dat slechts een act geweest, om daadwerkelijke gevoelens geheim te houden? Een smalle, voldane glimlach verscheen op Reilly’s lippen, terwijl hij naar een muur liep en hier nonchalant tegenaan begon te leunen. Terwijl hij Phyre steeds verder weg van hem zag lopen, besloot hij toch maar om een excuus-berichtje te sturen. Ondanks dat haar lichaam het wilde, duidelijk te merken was aan het verlangen die Reilly in haar hoofd had gevoeld, dit had niet gegolden voor Phyre zelf. Het minste wat hij kon doen was sorry zeggen. Tot Reilly’s verbazing kreeg hij vrij snel berichtjes terug. Alsof ze erop had zitten wachten. Hij kon het niet laten om met zijn ogen te rollen toen hij ze las. Het was een typische Phyre-reactie.
Bij het lezen van het laatst gestuurde berichtje werden zijn ogen groter. You know what? Prove it. Betekende dit dat ze terugkwam? Hem nog een kans ging geven? Snel stuurde hij een berichtje terug, evenals naar Matí, die inmiddels ook al gereageerd had.

Matías Cross
Alleen een paar eerstejaars die dachten heel stoer te zijn.
En wat feetjes die plotseling het lef hadden gevonden om in de verboden afdeling van de bibliotheek te neuzen.
Verder niks.
Ik gok dat Rainn eng genoeg is om mensen in bedwang te houden 😉

Phyre Falconsky
Betekent dit dat je wel terugkomt?
Gun je mij zowaar nog een kansje?
Wat een karakterontwikkeling maak ik hier mee zeg

Het duurde niet lang voordat Phyre zijn berichtjes beantwoordde door daadwerkelijk terug zijn kant op te wandelen. Ze had haar armen over elkaar geslagen en haar gezicht stond nog altijd boos. Al wist Reilly nu natuurlijk dat er een totaal ander gevoel achter school. Hij probeerde te ontdekken of hij het ook aan Phyre’s lichaamshouding kon zien, maar ze wist het erg goed te verbergen. Ze schaamde zich er dus daadwerkelijk voor. Waarom? Verlangen naar een kus van hem was toch geen vreselijk iets? Reilly kustte goed en was een aantrekkelijke jongeman. De meeste meiden op Alfea zouden maar al te graag in Phyre’s schoenen staan op dit moment.
Reilly voelde een irrationele woede in zich opborrelen, die hij hardhandig weer naar beneden duwde. Nu was niet de tijd om tegen zijn ex-vriendin te flippen. Nee, nu moest hij het goedmaken met haar. Eenmaal haalde Reilly diep adem, terwijl hij Phyre in haar ogen aankeek en opnieuw luisterde naar de vloedgolf aan woorden die haar lippen verliet.
“In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht… Voel ik wel degelijk spijtgevoelens, ja,” reageerde Reilly daarna. Hij rolde zijn schouders, probeerde een wat meer comfortabelere houding tegen de muur te creëren. Tegelijkertijd hield Reilly het oogcontact met Phyre vast en grijnsde hij kort naar haar. Hij wist dondersgoed dat ze zijn grenzen aan het opzoeken was, maar gelukkig kon hij dat spelletje zelf ook spelen. “Maar goed, dat jij dit niet wilt geloven laat alleen maar weer zien dat je expres het slechtste van mij wilt denken,” vervolgde Reilly dan ook, waarna zijn linkerwenkbrauw uitdagend omhoog schoot.
Hij zag hoe Phyre haar ogen schaamteloos over zijn lichaam heen liet glijden. Het deed Reilly goed om te zien dat de dame hem nog altijd aantrekkelijk genoeg vond. De blik in haar ogen had iets nostalgisch, iets van vroeger, toen ze nog een relatie hadden. Iets wat bijna altijd resulteerde in een spannend avondje onder de dekens. Alleen moest Reilly zich deze keer beheersen, daar zijn hart was gereserveerd voor een ander en hij niet perongeluk die van Myka wilde breken. Zelfs al waren ze niet meer dan elkaars tease, je kon nooit voorzichtig genoeg zijn bij dames. Wellicht dat Myka het al veel serieuzer zag en dit vreemdgaan vond.
Toch kon Reilly niet ontkennen dat Phyre’s blik wat losmaakte binnenin hem. Het was langgeleden geweest dat ze samen het bed hadden gedeeld, vol passie en genot. Alleen… Ze was zo boos op hem geworden om die stomme kus, had hij het verlangen in ogen wel echt goed gezien?
Phyre stond nog net niet als een klein kind te stampvoeten bij het uitspreken van haar volgende waterval aan woorden. Je kunt niet… Je kunt mij niet… Wat een gejammer allemaal. Reilly moest moeite doen om niet heel hard met zijn ogen te rollen. Hij was vergeten dat Phyre zo’n ontzettende dramaqueen was. Wie had gedacht dat ze zo’n fuss zou maken om een klein kusje? Zeker aangezien alles aan haar verraadde dat ze er wel degelijk van genoten had. Al lag het ook in Phyre’s aard om daarom zo’n scène te schoppen. Toen de dame een rukje aan zijn shirt gaf, schoot Reilly’s wenkbrauw omhoog en verscheen er een zelfvoldane grijns op zijn lippen.
“Als je mij wilt uitkleden, kan je het ook vragen hè?” vroeg hij, een plagende toon in zijn stem hoorbaarr. Hij duwde zich iets van de muur af en ging voor Phyre staan. Hij plaatste een plukje haar achter haar oren en liet zijn grote, warme hand toen over haar wang glijden. “Maar hoorde ik het nou goed? Wil je mij vergeten? Waarom zou je dat nou willen?” Reilly glimlachte lieflijk naar haar. Hij betrapte de meid op het staren naar zijn lippen. Oh zij had absoluut nog niet genoeg gehad van hem. Reilly zette dan ook een tweede stap richting Phyre, de afstand tussen het tweetal nu hoogstens de lengte van een liniaal.
“Natuurlijk doet het mij wel wat, ik ben het alleen beter in verbergen,” antwoordde Reilly daarna zachtjes. Hij zette twee vingers onder Phyre’s kin en duwde haar hoofd omhoog, zodat ze elkaar recht konden aankijken. Reilly liet zijn tong langzaam over zijn lippen glijden. “Maar goed, mijn excuses dat ik je zomaar gekust heb. Moet ik het opnieuw doen, met toestemming deze keer?” Hij keek Phyre vragend aan, benieuwd naar wat haar reactie ging zijn. Stiekem hoopte Reilly dat ze ja ging zeggen. Hij had wel van de kus genoten en deed het graag opnieuw.
“Of moet ik de eer aan jou overlaten deze ronde?” vroeg hij na een korte stilte, toen Phyre nog niet geantwoord had. Reilly plaatste zijn duim op haar onderlip en wreef er zachtjes overheen. Kom, zeg ja. Het zou een afgang zijn als ze hem nu zou afwijzen.

[ bericht aangepast op 19 april 2022 - 18:59 ]

That is a perfect copy of reality.

15 april 2022 - 21:32 Tahani is offline

Tahani 10510

Týr Pedersen

22 — year 4 — fire fairy — modernist — outfit — aula — Ember & Nissa

the hope and the hurt
has lived inside of me

but there's gold in the dirt
I never took the time to see

Misschien had Týr even iets langer over zijn opmerking over Ember als fire fairy moeten nadenken, maar soms had hij geen filter. Helemaal niet als hij wat had gedronken, ook al waren die paar slokken lang niet genoeg om hem aangeschoten of dronken te krijgen. Het leek alsof Ember de opmerking echter wel accepteerde. 'Dat had het universum niet aangekund. Ik had duidelijk wat water nodig om in balans te blijven. Wonders of nature!' zei ze vrolijk. Týr blies haar als reactie een kusje toe, net zoals zij eerder bij hem had gedaan.
Ze leek echter vrijwel meteen afgeleid door berichtjes op haar telefoon toen ze de feestzaal binnenliepen. Týr nam de fles wodka van de water fairy over en nam weer een slok, waarna zijn ogen over de kleine hoeveelheid aanwezigen liet glijden. Enkele mensen vond hij leuk, maar veel van hen kon hij wel schieten. Niet letterlijk (of toch wel), maar hij wilde liever niets met ze te maken hebben. Daarom draaide hij zich naar zijn goede gezelschap toe en vroeg naar de mensen van Red Fountain. Týr was nooit de meest oplettende persoon geweest, dus het was niet heel gek dat dit compleet aan hem voorbij was gegaan.
Aangezien Nissa Vydarr wilde vergeten en Týr zelf ook het nodige had om in ieder geval tijdelijk zijn zorgen en liefdesdrama te vergeten, had Týr opgemerkt dat hij erg goed was in mensen vergeten. Hij vertelde maar niet dat hij hierin de laatste weken compleet gefaald was, al had Ember vast wel een idee.
'Kinkt alsof ik nog veel van je kan leren vanavond, dan,' reageerde Nissa vrijwel meteen en Týr grijnsde breed en wilde zijn 100% geteste en goedgekeurde remedie in de vorm van alcohol aan haar vertellen, maar Ember viel hem haast in de reden.
'Oké, oké. Missie personen vergeten gaat nu in! Nissa, als je nog iets over Vydarr wilt zeggen, dan is nu je kans. Hetzelfde geldt voor jou over Kit.' Ember, ever so subtle. Týr blikte kort opzij naar Nissa. Zij wist niks over Kit en wat er tussen hen aan de hand was.
'Wow, wacht... Kit als in mijn partner Kit?' vroeg de specialiste meteen. Nog voor Týr wat kon zeggen (al wist hij niet wat), was ze al verdergegaan. 'Nee, sorry. We gingen vergeten en geen oude dingen ophalen.'
Týr knikte kort en schonk een beetje afwezig enkele bekertjes met een voor hem onbekende substantie in. Hij had niet eens naar de fles gekeken, maar hij had gewoon de eerste de beste gepakt. Hij merkte dat zijn hart iets sneller was gaan kloppen bij het horen van Kit en dat hij nu alleen maar zijn gezicht en lippen en lichaam en handen en billen (fuck wat mooi) voor zich kon zien. Gefrustreerd zette hij de fles iets te hard terug op de tafel.
'Het enige wat hij verdient, is een welgemeende fuck you,' zei Nissa. Hij had werkelijk waar geen idee wat er was voorgevallen tussen haar en Vydarr. Hoewel hij zeer nieuwsgierig was, wilde hij er ook niet voor zorgen dat haar hetzelfde gebeurde als Týr net: herinneringen over haar ex-geliefde die al dan niet zo prettig waren.
'Dat kan ik alleen maar beamen,' zei Týr toen ook vrolijk, toen hij zich weer omdraaide naar de twee dames en een grijns op zijn gezicht had geplakt. Ember was niet dom en had vast door dat hij zich niet zo top voelde, maar hij kon best wel redelijk goed acteren. 'Fuck iedereen die ons pijn heeft gedaan of nog pijn gaat doen. We verdienen beter!' zei hij. Hij tilde zijn glas op en tikte het wat onhandig tegen de glazen van de fairy en specialist aan. 'Enchanté!' Hij nam een grote slok en voelde de alcohol branden in zijn keel. Nog meer drank was nodig om Kit volledig te vergeten, maar hij had zomaar het idee dat in ieder geval Ember mee zou doen in dit drankfestijn. Tenminste, dat hoopte hij. Hij had Dante al even niet gezien of gesproken, en zijn andere vrienden waren ook MIA. Toen keek hij weer even naar de water fairy voor hem, met haar vuurrode lokken en hield zijn hoofd wat afwachtend schuin. 'Wie moet jij vergeten, Em? Of ben je onze praatpaal en drankbuddy vanavond?'

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

15 april 2022 - 21:57 Tahani is offline

Tahani 10510

Aoife O'Malley

18 — year 1 — light fairy — undecided — outfit — library — Ronan

but there's beauty here that's yet to depart
there's still a song inside the halls in the dark

'Op dit moment ben zelfs ik bereid om naar een illegaal feestje te gaan...' zei Ronan. Zijn toon was nogal dramatisch. Hij kon net zo goed met zijn hand tegen zijn voorhoofd op een bank vallen en wapperen met een waaier terwijl hij door het huis riep dat zijn dochters nooit zouden trouwen. Misschien moest ze af en toe iets minder kostuumdrama's kijken.
'Ik wil toch dat mijn eerste jaar op Alfea zo leuk wordt dat ik me goede dingen kan herinneren, en niet... deze shitzooi,' bromde ze toch even. Haar studiejaren hier zouden onvergetelijk moeten worden. Ronan had haar vorig jaar zoveel leuke dingen beloofd! Niet een plotselinge overname of Burned Ones die de school kwamen pesten. Ze wreef kort over haar gezicht heen en liet toen haar nieuwe trucje zien aan haar beste vriend.
'Dat is duidelijk. Ziet er cool uit!'
Aoife grijnsde breed en leunde trots achterover. Die traditionele manier was zo slecht nog niet. Hoewel het pas enkele weken aan de gang was, merkte ze wel dat ze vooruitgang boekte. Ronan was het er niet echt mee eens, maar het was een onderwerp waar ze het waarschijnlijk nooit over eens zouden worden. Niet binnen enkele jaren, in ieder geval.
'Heb je nog zo van die leuke trucjes?' vroeg hij toen, maar ze lachte en schudde kort haar hoofd.
'Niet echt, denk ik,' zei ze en ze haalde haar schouders op. Het rumoer op de gang trok ook de aandacht van de water fairy tegenover haar en ze volgde zijn blik naar de deur van de bibliotheek.
'Volgens mij zijn de specialisten terug naar binnen aan het komen,' zei hij toen en Aoife beet op haar lip en knikte. Hopelijk was het nu ook echt over. Voor altijd. En niet alleen maar vanavond. 'Heb je al iets van Leysa gehoord?' Het was echt alsof hij gedachten kon lezen.
'Nog niet,' mompelde ze. 'Tenminste, niet in de afgelopen uren.' Leysa en zij hadden afgesproken dat ze samen zouden feesten, of zoiets. Maar daar was echt niks van gekomen. En ze haatte het. Ze besloot weer haar telefoon te pakken, en tot haar grote, grote opluchting zag ze een bericht van de specialiste op haar scherm oplichten. 'O, nu wel. Ze is veilig binnen,' zei ze en ze slaakte een korte zucht. Nadat ze enkele berichten terug had getypt aan Leysa, keek ze weer naar Ronan. 'Zullen we ergens anders heen? Ik wil zie of iedereen oké is.'

To: Leysa 🏹
thank fucking god
ben je oke? heb je iets nodig?
thee? drank? een knuffel? pleisters? chocola?
ik ben in de bibliotheek met ronan, moet ik naar je toe komen?

I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

16 april 2022 - 0:13 Novalunosis is offline

Novalunosis 525

➹ Caelan Atley Haywood ➶
Listen, smile, agree, and then do whatever you were gonna do anyway

22 – Specialist – Traditionalist - Year 4 – Specialist outfit – Ziekenboeg– With Perseus

Het verwisselen van de welkomstzaal voor de wat stillere gangen deed hem goed. Normaal gesproken had hij absoluut geen moeite met drukte, maar het viel hem toch tegen hoe goed hij al het geluid en licht kon verwerken nadat ze uren in het donkere en stille bos hadden gelopen.
Het plan om de ziekenboeg te bezoeken kreeg een kleine detour richting de wapenopslagruimtes. Het voelde misschien wat onnatuurlijk maar voor nu had hij zijn kruisboog niet meer nodig. Desondanks voelde het alsof hij wat vergeten was toen hij doorliep naar de ziekenboeg. Er was een leegte ontstaan die hij probeerde op te vullen door zijn telefoon tevoorschijn te halen. Al lopend nam hij de berichten – die uiteraard enkel van Ember afkomstig waren – door. Hoewel hij op het moment absoluut niet de energie had om te dealen met haar vragenvuur, was hij haar ergens ook dankbaar voor de afleiding. Zonder haar had zijn telefoon immers net zo hard weer in zijn broekzak verdwenen als dat het eruit kwam. Bij het lezen van de laatste sliert berichten kwam hij tot stilstand. De toon in de tekst was veranderd, omdat híj niet meer degene was die rechtstreeks werd aangesproken. Naar hoeveel mensen had ze dit gestuurd?
Opnieuw slaakte hij een diepe zucht en kantelde hij zijn hoofd naar boven. Héél even schoot de gedachte door zijn hoofd om die foto gewoon te maken. Hij wist dondersgoed dat dat de makkelijkste manier was om weer even van haar af te komen, alleen kreeg hij het echt niet voor elkaar om zijn camera app te openen. Hij wilde ten eerste niet eens weten hoe hij er op het moment bijliep, de modder op zijn armen beloofde niet veel goeds en zijn haar zat aan zijn voorhoofd vastgeplakt door de regen. Hij mocht dan wel niets geven om social media en selfies, maar hij vond het wel belangrijk om er verzorgd bij te lopen en op dit moment was dat niet het geval.
Hoofdschuddend kwam hij weer in beweging, ondertussen een reactie typend. Toen hij eenmaal aankwam bij de ziekenboeg borg hij zijn telefoon weer op. In de deuropening twijfelde hij of hij hier wel moest zijn op dit moment. Overal zaten specialisten die er veel erger aan toe waren dan dat hij was. Voordat hij zich echter kon omkeren gebaarde een van de zusters hem om haar te volgen. Terwijl hij haar volgde dwaalde zijn blik af naar de andere specialisten. De een was er erger aan toe dan de ander, bij sommige was het gordijn zelfs helemaal dichtgetrokken. Ook Leander bevond zich op de ziekenzaal. Hoewel hij al lang geleden – nog voor zijn relatie met Ember – de hoop had opgegeven zorgde de specialist er toch nog voor dat zijn hart een slag over sloeg. Direct wendde hij zijn blik af en richtte die op de zuster voor hem.
Rustig nam hij plaats op een van de bedden waarna hij de opdracht kreeg om te wachten. Gelukkig zou hij niet enorm veel tijd in beslag nemen. Een steriel doekje langs de schrammen zou voldoende moeten zijn. Toch moest hij even wachten totdat de zuster de steriele spullen had verzameld.
Terwijl hij ietwat ongeduldig om zich heen zat te staren en heen en weer zat te wiebelen kwam Perce de ruimte binnen. Lijkbleek, met een bloedende neus die opgezwollen en scheef stond. Hoewel hij er niet uit zag wist hij toch nog een gesprek te beginnen. ''Hey, ook blij om weer binnen te zijn? Hoe was het buiten?’’
''Hey,'' groette Caelan hem netjes terug om vervolgens direct maar met de deur in huis te vallen. ''Man wat is er met je gezicht gebeurd?'' Zijn neus moest wel gebroken zijn gezien de vorm ervan. Was dit gekomen door een Burned One? Dan was het wel de meest menselijke aanval die hij tot nu toe van de Burned Ones gezien had.
''Deze hele avond voelt aan als een of andere fever dream, '' begon hij te vertellen over zijn avond, ''Ik ben blij dat het weer voorbij is. Hebben jullie ook Burned Ones gezien? Ik kan die dingen echt niet meer van mijn netvlies krijgen.'' Hij kon zich nog al te goed voor de geest halen hoe het monster op hen af was gekomen. ''Gelukkig is alles wel goed gegaan. Ik was met Rams en met z'n tweeën konden we de Burned One neerhalen. Op wat schrammen na heb ik nergens last van. Behalve Ember dan.'' Zei hij, waarna hij kort de ontvangen berichten liet zien. ''Misschien was het daarbuiten toch zo slecht nog niet.'' Bracht hij met een grinnik uit. Er was natuurlijk geen woord van waar. Hij zat velen malen liever hierbinnen dan daarbuiten. ''Hoe was het bij jou? Als je het erover wilt hebben uiteraard.''

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

16 april 2022 - 18:24 Elentiya is online

Elentiya 12318

Phyre Falconsky
"Some woman fear the fire, some woman simply become it."

21 • Fire Fairy • Modernist • Somewhere w/ Reilly

In haar weg terug naar Reilly had Phyre vluchtig nog een keer op haar telefoon gekeken, maar in plaats van te reageren op de paar berichtjes die haar ex nog teruggestuurd had hield ze zich stil tot ze voor hem stond. Met haar armen over elkaar geslagen, pogend zo gesloten mogelijk over te komen, stond ze vlak voor hem. De woorden verlieten als vanzelf haar mond, rollend als een waterval over haar lippen heen, waarbij ze de frustratie gebruikte in een poging om de jongen voor haar uit te dagen. Precies zoals ze dat wel vaker gedaan had — vervallen in een oud patroon dat nog altijd hetzelfde effect op haar wist te hebben. Een effect dat Reilly eveneens nog steeds had, hoe hard ze daar ook tegen vocht en poging op poging bleef doen om hem te vergeten. Om hen te vergeten.
Phyre snoof zacht om Reilly’s woorden, onderwijl van binnen zich iets roerde. Ze kon het zich simpelweg niet voorstellen dat hij werkelijk spijtgevoelens kan voelen. En als het echt zo was, dan is het nooit omwille van de manier geweest waarop hij haar aan de kant had gezet. Het was te gemakkelijk gegaan destijds, alsof ze een gebroken speeltje was dat niet meer interessant genoeg is. Toch verraad de kus van eerder iets anders — of is dat een vaag idee dat zich in Phyre’s hoofd gevormd heeft. Met zijn wenkbrauw uitdagend opgetrokken kijkt Reilly haar aan terwijl de kracht van zijn woorden door haar heen gonst.
...dat jij dit niet wilt geloven laat alleen maar weer zien dat je expres het slechtste van mij wilt denken.
”Je geeft me geen andere keus dan slecht over je te denken, want als ik dat niet doe —” Net op tijd weet Phyre haar zin te onderbreken en slikt ze de rest van wat ze naar buiten wilde brengen resoluut weer in. Met haar lippen op een geperst kijkt ze hem aan. Hij hoeft niet te weten wat de werkelijke reden is waarom ze haar uiterste best doet om slecht over hem te denken. Om Reilly eerder te haten dan toe te geven dat er nog altijd gevoelens voor hem binnenin haar huizen. Hij zou er alleen maar misbruik van maken. Haar constant er aan helpen herinneren dat ze er niets aan kon doen hem uit haar hele systeem te wissen. En dus gaat Phyre door, haar woorden scherp, maar verraden desondanks geleidelijk aan toch meer dan ze eigenlijk zou moeten doen. De waarschuwingsbelletjes in haar achterhoofd worden verdreven naarmate ze dichterbij Reilly in de buurt is. Al helemaal wanneer hij zich van de muur afzet en voor haar komt te staan, vlak nadat ze de poging hem een stomp te geven heeft laten resulteren in slechts een rukje aan zijn shirt. Zag hij dan echt niet wat hij deed? Wat hij met haar deed? De zelfvoldane grijns op zijn lippen werd te laat door de brunette geregistreerd, waardoor het besef als een moker op haar insloeg. Ze had teveel gezegd.
”Als je mij wilt uitkleden, kan je het ook vragen hè?”
”Ik ga je niet vragen om je uit te kleden,” weet Phyre in een veel te zwak protest tussendoor uit te brengen. Ze had Reilly nooit gevraagd om zich uit te kleden. Als ze hem uit de kleren wilde hebben destijds dan beval ze het hem met zacht prevelende smeekbedes, waarna ze de kledingstukken zelf al van zijn lijf af begon te trekken omdat ze te ongeduldig werd. Net als hij bij haar deed. De zoete herinneringen maken Phyre’s spieren week en laag in haar onderbuik trekken de eerste spieren zenuwprikkelend samen. Het feit dat hij een pluk haar achter haar oor steekt, alvorens zijn hand over haar wang heen te laten glijden, helpen er niet aan mee om de afstand te bewaren. Phyre zou haar hoofd weg moeten trekken, een stap naar achteren doen om een veilige ruimte tussen hen te creëren, maar in plaats daarvan beweegt haar gezicht onbewust miniem naar zijn aanraking toe en blijft ze op haar plek staan. Wanneer hij lieflijk glimlach daalt haar blik af naar zijn mond en is ze verkocht voor ze het goed en wel door heeft.
“Maar hoorde ik het nou goed? Wil je mij vergeten? Waarom zou je dat nou willen?” vraagt Reilly. Ondertussen komt hij nog een stukje dichterbij. Wederom kan Phyre hem ruiken, zijn vertrouwde geur in haar opnemen. Lichtjes ballen haar handen zich tot vuisten en tracht ze elk greintje gezond verstand bij elkaar te rapen om bij haar ex vandaan te stappen. Ze was boos op hem, dat moest ze nu ook blijven. Niet week worden in zijn bijzijn nu ze constant herinnerd wordt aan de goede momenten in hun relatie. Het was stom van haar om terug te komen — om Reilly te laten bewijzen dat hij spijt had van de kus, terwijl zij hem nu eerder iets geheel anders bewees.
”Omdat het beter is voor iedereen om jou te vergeten,” reageert Phyre zacht, waarna ze kort op haar onderlip bijt. “Natuurlijk doet het mij wel wat, ik ben het alleen beter in verbergen,” zegt Reilly. En ze weet dat hij gelijk heeft, ook al is het iets dat ze nooit zomaar zal toegeven. Met twee vingers duwt Reilly haar kin omhoog zodat ze gedwongen wordt hem recht aan te kijken. In de diepte van zijn poelen weet ze te ontwaren dat Reilly dondersgoed beseft waar hij mee bezig is. Dat hij haar in de gaten heeft juist doordat hij haar zo goed kent. Ondanks dat ze hem met woorden van haar af te probeert te zetten, spreekt haar lichaam een geheel andere taal en verraad ze hiermee niet alleen zichzelf, maar ook het verlangen dat ze nog altijd naar hem heeft. Langzaam glijdt zijn tong over zijn lip heen, een beweging dat Phyre niet onopgemerkt blijft en waarvoor ze haar ogen moet sluiten om haar zelfbeheersing niet te verliezen.
“Maar goed, mijn excuses dat ik je zomaar gekust heb. Moet ik het opnieuw doen, met toestemming deze keer?”
Phyre glimlacht zachtjes een keer, waarna ze haar ogen weer opent om haar ex aan te kijken. Hij zou haar niet om toestemming vragen. Reilly had altijd genomen wat hij wilde hebben omdat het een effect is dat hij nu eenmaal had. De meiden gaven het hem vaak blindelings, nog voor ze er goed over nagedacht hadden. En Phyre was juist altijd die ene persoon geweest die hem over het randje getrokken had door geen typisch gedrag te vertonen. “Of moet ik de eer aan jou overlaten deze ronde?”
Onhoorbaar stokt Phyre’s adem in haar keel en stijgt het ritme van haar hart veel te snel. Traag veegt Reilly met zijn duim over haar onderlip en moet de vuurfee de drang weerstaan om zacht in het topje te bijten. Plagend en speels, zoals ze wel eens vaker had gedaan. Luid bonkend kan ze de spanning in haar lichaam voelen toenemen, de innerlijke strijd een dat Phyre al verloren heeft op het moment dat ze ervoor koos om terug naar Reilly te lopen. Desondanks wil ze zichzelf niet zomaar gewonnen geven.
“Ik ga je geen toestemming geven en we weten beide dat je ook niet naar mij zult luisteren als ik zeg dat je het niet moet doen dus wat heeft het voor nut?” klinkt het zacht, de klanken van haar stem heser dan anders. Stap bij hem vandaan, spreekt een klein stemmetje haar toe. Neem afstand. “Ik ga je niet kussen,” tracht Phyre niet alleen Reilly ervan te overtuigen, maar haar woorden missen alle doeltreffendheid. Woede, boosheid, onmacht en het verlies van zelfbeheersing. Alle emoties komen samen, maar dan knapt er iets van binnen. De kracht waarmee Phyre zich tot op de allerlaatste seconden op haar plek heeft weten te houden sijpelt weg op het moment dat haar blik met dat van Reilly kruist. Hij weet dat ze verloren is, de winst geheel aan zijn kant.
”Ik kan dit niet,” vervolgt ze fluisterend in een allerlaatste poging haarzelf ervan te weerhouden toe te geven en bij hem weg te lopen. Maar in plaats van haar beide handen op Reilly’s borstkas te plaatsen om hem van haar af te duwen, grijpen haar vingers het stof van zijn shirt vast zodat ze hem in de laatste resterende millimeters tussen hen in naar zich toe kan trekken. Fuck it, glijdt er door gedachten heen, nog voor ze haar lippen op de zijne drukt. Op dezelfde sensuele wijze als Reilly haar eerder gekust had, kust Phyre hem nu. Met het vuur brandend in haar binnenste daagt de brunette de luchtfaerie uit om over de laatste grens heen te stappen. Plagend glijdt haar tong over zijn onderlip heen, alvorens ze er zacht in bijt en nog voor de kus zich weet te verdiepen.
Ondertussen vinden haar handen hun eigen weg, dwalen ze over zijn borstkas heen, plukkend aan het stof van zijn shirt. Tot ze de rand aan de onderkant weten te vinden, waar ze onderdoor glippen zodat ze met haar nagels over zijn huid heen kan krassen. Teisterend, plagend. Wanneer Phyre de kus voor luttele seconden vanwege ademnood weet te verbreken kijkt ze een tikkeltje verward naar Reilly op. Waar was ze mee bezig? Wie hield ze hier in hemelsnaam mee voor de gek? “Dit was niet —”de bedoeling? Leugenaar. “Ik wilde niet —” Wat niet? Een zachte kreun verlaat Phyre’s mond. De laatste restjes verzet drijven weg naar de achtergrond om vergeten te worden in dit heersende moment.
”Zeg maar niets,” gromt Phyre zacht tegen haar ex, waarop ze hem opnieuw kust. Haar handen nog altijd dwalend over de warme huid van zijn buik heen. Haar wijsvinger hakend achter de band van zijn broek zodat ze zijn lichaam dicht tegen dat van haarzelf kan trekken, waar het hare zich als vanzelf tegen het zijne aan welft.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

17 april 2022 - 20:44 darkurge is offline

darkurge 3074

Ember Scarlett Hayes
Water Faerie • Third Year • Fit • Hospital wing• Caelan

Nissa en Týr hadden iets gemeen: ze hadden beiden iemand om te vergeten. Ember wilde er niet over kunnen meepraten en hoewel ze dan geen ex had die ze probeerde te verdringen, was er wel een vriendschap die ze het liefst uit haar geheugen wiste. Iedere keer als ze Cassia door de gangen van de school zag lopen voelde het vreemd om niet met haar vroegere beste vriendin te praten. Maar het was voor het beste. De mind fearie had haar vertrouwen beschaamd en Ember deed absoluut niet aan tweede kansen.
Verbaasd had Nissa gereageerd op de opmerking over Týr en Kit, maar Ember greep niet in. Haar goede vriend knikte kort en afwezig, maar Nissa zei al snel sorry. Ze zouden dingen vergeten, geen oude koeien uit de sloot halen. Het meisje veranderde al snel het onderwerp naar de persoon die zij moest vergeten. “Het enige wat hij verdient, is een welgemeende fuck you,” klonk haar stem bitter, maar het was duidelijke taal en Ember vond het fantastisch. Goedkeurend knikte ze naar Nissa. Dit was precies hoe je met ellendige en overbodige exen hoorde om te gaan!
”Dat kan ik alleen maar beamen,” Stemde Týr met haar in. De plotselinge grijns op zijn gezicht vond Ember wat verdacht, maar ze besloot er niet op dit moment naar te vragen. De drama tussen Týr en Kit had ze van dichtbij meegemaakt en een korte opmerking was niet voldoende om zijn pijn recht aan te doen.
”Fuck iedereen die ons pijn heeft gedaan of nog pijn gaat doen. We verdienen beter!” vervolgde Týr toen vastberaden, waarna hij zijn glas hief en deze tegen die van Ember en Nissa aantikte. “Enchanté.” De snelheid waarop T’ýr het glas naar zijn lippen bracht vertelde Ember genoeg. Voor een kort moment pakte ze zijn hand vast. Met Nissa erbij wilde ze niet te diep ingaan op het onderwerp Kit, maar haar goede vriend zonder enige blijk van warmte hier laten staan kon ze ook niet.
Týr keek op en bracht zijn hoofd wacht schuin. “Wie moet jij vergeten, Em? Of ben je onze praatpaal en drankbuddy vanavond?”
“Ik?” Klonk Ember haar stem luid. “Niemand.” voegde ze er vliegensvlug aan toe. Haar falling out met Cassia was geen geheim, maar de reden daarachter wel. Bovendien hadden ze het momenteel over romantische relaties en daar liep alles op rolletjes op dit moment. Met Rainn’s shirt als pillow case voor die nacht keek Ember uit naar het moment dat ze zijn geur weer in zich op kon nemen. “Nee, ik ben slechts jullie drink buddy!” bevestigde ze voor de duidelijkheid haar functie voor die avond. Een slok van haar drank nemend gleden Ember haar ogen van Nissa naar Týr en weer terug. Wat zei Myka ook altijd? Niets werkte beter voor een gebroken hart als een goede rebound... “Weet je..” begon Ember.
In een automatisme pakte ze haar telefoon erbij om te checken of Caelan inmiddels al had gereageerd. Haar bewegingen waren snel en eerlijk gezegd was ze ervan uitgegaan dat haar ex niets meer van zich had laten horen. De berichten die dan ook bovenaan stonden kwamen als donderslag bij heldere hemel. Caelan was op de ziekenzaal.... Al het bloed trok weg uit Ember haar gezicht. Met een bleek gelaat staarde ze naar de woorden die haar ex had geschreven. De ongerustheid was in zo’n hevigheid over haar heen gekomen dat ze Týr en Nissa voor een moment vergat. Hij had alleen wat schrammen en blauwe plekken, maar waarom ging hij dan toch naar de ziekenzaal. En waarom stuurde hij geen selfie??? Was er meer aan de hand zonder dat hij dat tegen haar zei?
Met grote wanhopige ogen keek Ember weer op naar Týr. “Ik moet gaan,” vertelde ze hem abrupt. Een vluchtige kus op de wang van haar vriend volgde. Ook Nissa ontving een snelle kus en Ember wilde zonder pardon weglopen van het stel. Toch hield ze plots halt en draaide zich nog om naar het tweetal. “Weten jullie wat een rebound is?” vroeg ze met een serieuze, maar opgewekte stem. “Heb het er maar eens over.” Een glimlach verscheen kort op haar gezicht, alvorens Ember zich omdraaide en wegsnelde van Týr en Nissa. Ze gaf hen niet eens de kans om iets te zeggen of te vragen. Dit ging om Caelan, Ember zou het later wel aan Týr uitleggen.
Voor Ember de feestzaal verliet griste ze nog een fles whiskey van de dranktafel af. Het was Caelan zijn favoriet geweest en wie weet had hij er momenteel wel behoefte aan. Haar hakken tikten op top snelheid op de vloer terwijl ze haar weg naar de ziekenzaal maakte, maar haar hart ging voor de hoofdprijs. Totdat ze Caelan met eigen ogen had gezien zou haar hart blijven racen in haar borst. Het deed er niet toe dat ze geen relatie meer hadden; ze zou altijd van de specialist blijven houden. Hij was te belangrijk voor haar om onverschillig in de feestzaal te blijven staan, pratend over de verloren liefdes van anderen. Niet wanneer haar liefde wellicht gewond was. Dat ze niet langer romantisch waren met elkaar was voor Ember volledig onbelangrijk. De platonische liefde die ze voor Caelan ervoer was niets verminderd sinds hun break up.

To: Caelan (ex-boyfriend, not 🕷️💕 )
Ziekenboeg??
Ik kom eraan.
Bljif waar je bent.
Waar anderen buiten laten?
Als jij geen selfie stuurt moet ik het via iemand anders krijgen.
En natuurlijk overleef je het.
Daar zorg ik wel voor.
TOT ZO

De gangen van Alfea waren druk. Overal leken leerlingen te staan en Ember had de anderen van de school nog nooit zo irritant gevonden. Terwijl ze berichtjes tikte op haar telefoon duwde ze de anderen aan de kant. Niet agressief, maar wel op een manier dat het duidelijk was dat ze ergens naar toe moest. Niemand zou in haar weg kunnen staan nu ze naar Caelan ging. Niemand. Behalve hij misschien... Hij waarschijnlijk wel...
Zoals ze eerder die avond ook had gedaan bonjourde Ember de deuren van de ziekenzaal met veel bombast open. Voor een moment bleef ze in de deuropening staan. Torenend op haar hoge hakken en met de fles whiskey in haar hand zochten haar ogen gejaagd naar de donkere haren van haar ex vriend. Het was drukker op de ziekenzaal dan eerder die avond, toen Ember Nissa en Týr had opgezocht. Er lagen meer gewonde specialisten op de bedden en ook waren er meer fearies aanwezig die zich bij hun vrienden hadden gevoegd. Net als op de gang vond Ember nu ook de andere aanwezigen vervelend. Het enige wat ze wilde was Caelan vinden en daarna zou ze de rest weer kunnen tolereren.
Na een paar minuten die te lang leken te duren vond ze hem. Caelan stond aan de zijkant van de ziekenboeg. Zijn gezicht zat onder de schrammen, zijn pak was volledig doorweekt en vrijwel meteen werden Ember haar ogen ook nat. “C...” bracht ze op een zachte fluistertoon uit. In een paar grote passen stond ze bij haar ex vriend en gooide haar armen om hem heen. Zijn gezicht verdween volledig in haar rode haren en nadat ze hem kort had vastgehouden liet Ember de jongen weer los. Haar ogen schoten over zijn lichaam heen. Waar was hij gewond? Waar had hij last van? Oh, ze had moeten leren om te helen, zoals Hayden, maar dat had ze niet gedaan. “Waar ben je gewond?” Vroeg Ember bezorgd, terwijl haar ogen nog altijd Caelan zijn lichaam afspeurde naar verwondingen. “Heb je pijn?” Vervolgde ze.
Toen Caelan die inspectie was doorgekomen vonden Ember haar ogen die van haar ex-vriend. “Oh C...” zei ze hoofdschuddend en met een gekwelde blik in haar ogen. “Je had me gewoon een foto moeten sturen.” haar stem klonk nog even bezorgd. “Hoe was het buiten?” vroeg ze toen. Voorzichtig leek haar ademhaling te vertragen. Caelan was oke, er was geen reden meer voor paniek. Ember beet kort op haar onderlip en sloeg toen nogmaals haar armen om Caelan heen. Deze omhelzing, met Caelan, was er een waarvan ze had gedacht dat ze die voor altijd wilde voelen. Caelan en zij... Ze zag het helemaal voor zich. De specialist zou haar toekomstige man worden, daar was ze zo vurig van overtuigd geweest. Toch zag de toekomst er nu heel anders uit. Het was niet langer Caelan die in haar dromen verscheen, maar hij..
Langzaam gleden Ember haar handen van Caelan zijn rug en zuchtte ze verslagen. “Ik ben zo blij dat het goed met je gaat.” De whiskey fles die ze had meegebracht duwde ze voorzichtig in de handen van haar ex. "Voor jou, voor het geval je hier behoefte aan hebt," vertelde ze Caelan met een stem welke de hele avond nog niet zo kalm had geklonken.

To: Caelan (🕷️, not ex-boyfriend )
OMG C
C LIGT OP DE ZIEKENZAAL
ik ga er NU heen
Blijf veilig jij!!
Niet naar buiten lopen als Remy weer je huisje op zeten oke???!
Ik update je A.S.A.P.

To: To: Queen M ❤️❤️❤️
DOUCHEN?!!!?!??!?!?!?!
MYK
Hoe was de douche?!
Tell me!!!
Ben je al verliefd?
Plss vertel me dat je verliefd bent!!!!

To: Princess Rothberg 🌻
JE HEBT EEN VAN DIE MONSTERS GEDOOD??!?!?!?!
LOOK AT YOU!
ZO TROTS.
WAUW.
KLEINE HELDIN.
Geen alcohol voor jou??? Je hebt net een burned one vermoord.... denk dat je ook wel een wodka cola aan kan hoor.
En ja C zei dat je broer oke is.
Meer weet ik niet hoor. Ben niet bij hem ofzo. Je weet wat ik van de mannelijke Rothbergs vind.....

To: Islay 🔥
Geregeld!
Mijn kamer + twee flessen wodka + jij + ik.
App maar wanneer je kunt! Zodra je je beide siblings hebt gecheckt.
Ik ga nu naar C toe.
Hij zegt dat hij oke is maar wil geen selfie sturen.....

To: Darling Rei 🥰
Plan is geheim! Hallo...... lopen mind fearies hier rond, he, Rei. Niet vergeten.
Je weet maar nooit wie er met mijn goede ideeën aan de haal kan gaan hier
Wat fijn dat hij een leuke avond heeft & tbh, hij zou al veel eerder het baasje moeten spelen hier...
Staat hem zo goed
HOEZO ZOEN JE NU WEER MET EEN MEISJE VANAVOND???!?!
Heb jij wel eens van timing gehoord?
Wie heb je gezoend?
Hoezo haatte ze het?
Je kan niet zo maar meisjes lopen zoenen Rei....
Mijn advies is: gedraag je.
En luister naar mij.
En vertel me alles van wat er is gebeurd.
Je gaat me toch niet vertellen dat je met een ex hebt gezoend....
(Al is dat niet moeilijk voor jou, aangezien de halve school jouw ex is natuurlijk.......................................)
SPILL THE TEA.

To: SweetSweetAsher 💋
No worries?!
Hij is op de ziekenzaal...
Ik ga er nu heen.
Zorg jij een beetje voor jezelf??? Wel doen! Met wie moet ik anders dansen tot in de late uurtjes met Halloween?????????

To: Hmmmmattías 🦊
Ha-ha.
Dit is niet de tijd voor grapjes Mat.
Ben al onderweg naar de ziekenzaal.
Leuk trouwens he, al die red fountain specialists!!! Ga je oude vrienden weer zien?? If so, je gaat me wel voorstellen toch??

To: LiLaLeander🌞
Weet je dat jij nu de enige bent die mij een serieuze reactie geeft?
Dankje!!!!!

I'm so selfish with your love, I can't lie
It's all I'm thinkin' of, Each and every night

You wouldn't dare
Be thinkin' of her
I'll kill her

[ bericht aangepast op 17 april 2022 - 21:33 ]

Index RPG Actieve Topics Zoek