[RPG • 0] Experium|| 55 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • Energieschilden •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 28 feb 2023 - 15:50 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Goden, waarom voelde hij zich zo nerveus? Jester maakte een vaag gebaar naar het gras. 'Tadaa.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

David gaf een knikje.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nou, in ieder geval was hij niet de enige dan. Jester kwam overeind en klopte zijn handen af. 'Oké dan. Ik heb je hulp nodig.' Hij probeerde zijn vader aan te blijven kijken, maar al veel te snel gleden zijn ogen weer een andere kant op.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Daar ben ik je mentor voor. Vertel.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester schudde zijn hoofd. 'Nee. Niet als mijn mentor, als mijn vader. Zebediah heeft een klein meisje achtergelaten hier, op het terrein. Jaar of acht. Ze ligt nu in onze campus te slapen en ik heb een manier nodig om haar weer bij haar ouders te krijgen, en jij kan van het terrein af.' Hij keek op. 'Ik wil dat je haar naar de bewoonde wereld brengt.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

David fronste. Een meisje hier op het terrein? Waarom zou Zebediah dat doen? Hij betwijfelde echter of hij zich in die geschifte geest wilde verdiepen.
      'Ik kan hier niet zomaar het terrein af. Ik ben al meer dan twintig jaar niet in de bewoonde wereld geweest en ik kan zeker niet zomaar een wildvreemd meisje afleveren. Kan Zebediah haar niet terugbrengen? Waarom heeft hij haar überhaupt hier gebracht?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester haalde zijn schouders op. 'Zet haar af naast een politiebureau. Verzin een smoesje. Ze past vast wel in de kofferbak van de auto. Ik wil haar niet aan Zebediah geven, ik wil dat ze terug komt bij haar ouders waar ze waarschijnlijk zomaar bij vandaan geplukt is. Wis d'r geheugen en ze kan terug.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Er zijn hier geen politiebureaus en ik krijg haar niet zomaar in een auto. Zorg maar dat Zebediah haar terugbrengt. Met jouw gave moet dat toch niet zo heel ingewikkeld zijn.' Hij wist dat zijn woorden hard waren, dat het niet was wat Noah wilde horen, maar dit leek hem hem niet alleen het veiligst voor het meisje, maar ook voor zijn zoon en voor hemzelf.

---

Every villain is a hero in his own mind.

'God, dan rij je toch naar een plek waar er wel eentje is?' Jester kneep zijn handen tot vuisten. 'We kunnen haar via het bos bij jou krijgen, het enige wat je moet doen is een auto hebben klaarstaan en een genoeg benzine om weg te kunnen rijden. Denk je echt dat Zebediah haar rustig weer terug in haar bedje stopt? Hij heeft geprobeerd haar aan iemand op te voeren, for fuck's sake. Mijn gave gaat geen flikker uithalen, niet tegen hem.' Het voelde alsof er vanbinnen een wervelstorm in zijn buik zat en hij miste Onyx ineens verschrikkelijk. 'Kom op nou. Ze kan nog terug naar een normaal leven. Je kon mij hier niet meer weghalen, maar breng haar dan op zijn minst terug.'

[ bericht aangepast op 26 april 2023 - 12:45 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Als ik mijn eigen zoon hier verdomme niet eens kan weghalen, kan ik dat toch ook niet met een wildvreemd kind?' siste David hem toe. Hij haalde diep adem. Kalm blijven. Afstand scheppen. 'Ik doe het niet, 4184. Ruim jullie eigen rommel maar op.' Hij draaide zich om en beende naar het schoolgebouw.

[ bericht aangepast op 26 april 2023 - 12:49 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox’ hart schoot zo ongeveer van zijn tenen naar zijn hersenpan – het was alsof hij het slaan ervan door zijn hele lichaam voelde vibreren. Hij had zich aan de afspraak gehouden en was naar de restanten van Jesters hut gekomen. En nu wachtte hij op Zebediah.
      Zebediah, die hem hier in een vingerknip kon weghalen.
      Fox dacht wel dat hij zou kunnen ontsnappen als Zebediah hem gevangennam, maar dan wat? Hoe kwam hij dan ooit terug op Experium? Hij leefde liever hier in gevangenschap met Kris en zijn vrienden dan in zijn eentje in vrijheid.
      Zich bewust van zijn toch wel kwetsbare positie, veranderde hij zich in een vogel en vloog op naar een hoge tak, van waar hij de situatie beter kon overzien.
      Een paar minuten later verscheen Zebediah, samen met zijn teleporteur. Fox hoorde dat hij hem instructies gaf om een paar meter verderop te wachten. In elk geval geen instructies om Fox mee te nemen. Maar goed – dit kon natuurlijk allemaal toneelspel zijn. Met Zebediah wist je het nooit.
      Fox liet zijn ex nog een paar minuten wachten, voor hij naar de grond vloog en zich transformeerde. Hij schoof zijn zonnebril voor zijn ogen en bleef voor Zebediah staan, niet wetend wat hij moest zeggen.
      Zebediah leek dat ook niet echt te weten. Hij hief zijn hand alsof hij hem wilde aanraken, maar Fox stapte gelijk naar achteren. Het was vreemd – toen ze nog een stel waren, was Zebediah nooit zo touchy geweest.
      ‘Wat wil je van me?’ vroeg Fox. ‘Zodat je je bek houdt over Kris?’
      ‘Heus niet veel. Ik zal je nergens toe dwingen.’
      Fox snoof. ‘Je denkt dat ik hier voor mijn plezier sta?’
      Zebediahs blik verduisterde. ‘Je weet wat ik bedoel.’
      ‘Marteling. Aanranding. Verkrachting?’ Fox’ kaak verstrakte. ‘Wat daarvan heb je met Kris gedaan?’
      Alleen het eerste, vermoedde Fox. Anders had Kris vast wel anders op zijn aanrakingen gereageerd. Dat nam echter niet weg dat Fox hem ertoe in staat zag. Als er een manier was om iemand als Kris te breken, was dat het wel. En wie weet – misschien was Kris wel heel goed in zulke herinneringen wegstoppen.
      ‘Heeft hij dat beweerd?’ Zebediah snoof. ‘Ik heb nooit behoefte gehad om seks met hem te hebben.’ Fox verkilde toen hij Zebediahs blik ving. ‘Jij bent de enige die ik wil.’
      ‘Je hebt hem verminkt,’ antwoordde Fox, die weigerde op zijn woorden in te gaan. ‘Ik heb de vele littekens gezien.’
      ‘Ik deed wat nodig was om hem in het gareel te houden.’
      Een schamper lachje vloog over zijn lippen. ‘Hou toch op. Je genoot ervan hem pijn te doen. Zo ben jij. Als je me leugens blijft verkondigen ben ik snel klaar met je.’
      Er trok een spiertje in Zebediahs kaak. ‘Best dan,’ gromde hij. ‘Ja, ik genoot ervan hem te zien bloeden. Al vanaf het moment dat hij kristalscherven in mijn been pompte waar ik jaar in, jaar uit last van heb gehad, droomde ik erover hem net zo veel pijn te doen.’
      ‘En ik was onderdeel van die wraak?’ Fox hoorde zijn stem trillen. ‘Dat is de enige reden dat je met me samen was hè?’
      ‘Zo begon het,’ bromde Zebediah. ‘Zo eindigde het niet. Ik ging van je houden, Fox. Zelfs al beangstigde dat me. Zelfs al wilde ik die relatie daarom beëindigen – want je maakt me zwak. En ik haat het om me zwak te voelen. En tegelijk ben jij ook de enige bij wie ik me levendig voel.’
      Bla bla bla. Hij stond op het punt om het hardop te zeggen, maar hield zich in. Of Fox het nou geloofde of niet, Zebediah leek het zelf wel te doen. Hij dacht dat hij zich nu kwetsbaar opstelde en daar schertsend op reageren zorgde er straks voor dat hij weer in een monster veranderde.
      ‘Misschien moet je eens een dating-app proberen,’ antwoordde Fox, half-serieus. ‘Er zijn vast meer mensen die je je levendig kunnen laten voelen.’
      ‘Spot niet met me.’
      ‘Dat doe ik niet.’ Oké, een beetje misschien. Het idee van Zebediah die mensen naar links of naar rechts swipete omwille van iets anders dan hun gaves was toch wel enigszins hilarisch. ‘Maar je weet toch wel dat het tussen ons niks wordt? Waarom zoek je dan niet naar iemand anders? Jíj hebt die vrijheid.’
      Meteen voelde Fox zich schuldig. Straks zadelde hij echt nog iemand met deze manipulatieve halvegare op.
      ‘Zo makkelijk is dat niet. Denk je dat jij ooit iemand kan vinden die Kris kan vervangen?’
      ‘Ik heb nooit geprobeerd hem te vervangen,’ antwoordde Fox. ‘Maar zelfs binnen het beperkte Experium-aanbod heb ik mensen gevonden met wie ik óók gelukkig had kunnen worden.’ Hij dacht aan Adam en Jester. Als hun gevoelens wederzijds waren geweest dan.
      ‘Ik heb daar helemaal geen tijd voor. Ik ben met iets groters bezig en ik zou dat graag samen met jou doen.’
      ‘Je wilt je eigen koninkrijkje stichten. Ik heb het gehoord, ja. Ik heb niet echt de behoefte om dan je duistere prins te worden.’
      ‘Dat weet ik. Maar alsnog vecht ik liever met je dan tegen je.’
      Fox klemde zijn kiezen op elkaar. ‘Misschien moet je dan ophouden mijn vrienden wat aan te doen. Je hebt Dezi de opdracht gegeven om Jester te doden!’ Hij zag de schok op Zebediahs gezicht. ‘Wat? Had je gedacht dat ik daar niet achter zou komen?’ Hij maakte een wild gebaar met zijn hand. ‘Dít werkt toch niet? Heb je Adam soms ook? De tijdreiziger?’
      ‘Nee,’ bromde Zebediah.
      ‘Nee,’ herhaalde Fox kortaf. ‘Nou. Dat moet ik dan maar geloven hè? Zo makkelijk gaat dat niet. Als jij wilt dat ik in je leven blijf, moet je eerst maar eens wat dingen gaan veranderen. Ik moet op zijn minst kunnen geloven dat mijn vrienden veilig zijn!’
      ‘Jester… Jester was iets persoonlijks.’
      ‘Ja, hij is machtiger dan jij,’ snoof Fox. ‘Dus dat wijst wel weer op je dubbele agenda.’
      Zebediah wendde zwijgend zijn blik af.
      ‘Dus als je mij zo graag in je leven wilt, op een níét romantische manier, dan moet je eerst je prioriteiten maar eens herschikken. Want op een machtswellustige klootzak zit ik niet te wachten. Ik wil best af en toe tijd met je doorbrengen, maar in ruil daarvoor wil ik dat je eens met Jester en Onyx praat. Dat je ons hélpt uit deze school te komen en je koningsdroom opzij zet. Je zei laatst dat je dingen wilde rechtzetten. Dit zijn de stappen die je daarvoor moet ondernemen.’
      Dat waren niet de woorden die Zebediah wilde horen, hij zag het aan de schaduw die over zijn gezicht trok. Maar Fox kon ze niet meer terugnemen. Wílde ze ook niet terugnemen. Voor Zebediah verder actie kon ondernemen, veranderde hij in een havik en vloog naar de campus van de Panthers. Hij trilde toen hij zijn kamer binnenstapte en liet zich daar door Kris omarmen.
      ‘Hé.’ Zijn vriend zocht naar zijn blik. ‘Wat is er gebeurd?’
      ‘Niks.’ Dat hij Zebediah had gezien, kreeg hij niet over zijn lippen. ‘Ik was gewoon bang. Bang dat je hier niet meer zou zijn als ik terugkwam. Dat Zebediah je had weggehaald.’
      Iets waar hij Zebediah nu juist meer reden toe had gegeven. Hij kneep zijn ogen stijf dicht en begroef zijn gezicht tegen Kris’ borst, vechtend tegen de tranen.
      Kris drukte een kus in zijn haren. ‘Denk maar niet dat ik me zonder slag of stoot laat meenemen. Als Fort me ook maar bij mijn arm grijpt, laat ik zijn hart in kristal veranderen.’
      Kris was niet weerloos, dat wist Fox wel.
      En toch… Zebediah was sluw. Zo sluw.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zijn hand werd onzichtbaar toen hij aanklopte, zo slecht had hij zijn zenuwen onder controle. Eerder ging het ook goed, hield Nish zichzelf voor. Ze hadden samen ook een kamer hersteld. En Fox was in de kamer, daar had hij op gewacht. Dan liet Kris zich vast minder snel door zijn wraakzuchtige gevoelens meesleuren.
      Toch dreunde zijn hart zwaar in zijn borstkas toen er werd opengedaan. Het was Fox die opendeed. Nooit had hij verwacht dat hij opluchting zou voelen bij het gezicht dat hij zo vaak vervloekt had.
      ‘Hé.’ Fox toonde hem een oprechte glimlach.
      Nog steeds voelde dat als een stomp in zijn maag.
      ‘Hé.’ Nish schraapte zijn keel toen hij hoorde hoe zwak zijn stem klonk. Zijn blik schoot de kamer door en bleef op Kris hangen, die als een dreigende schaduw vlak naast het bureau stond. De haat die van zijn gezicht afstraalde, liet hem het zweet uitbreken.
      Hij focuste zich op Fox. ‘Ik heb wat gemaakt. Zodat Kris niet altijd binnen hoeft te zitten en jullie ook eens samen naar buiten kunnen – overdag. Het is een soort wetsuit die hem onzichtbaar maakt, met speciale lenzen die Darian heeft gemaakt. Hij moet er alleen geen kleren onder dragen, want dan uh, verdwijnen alleen die.’ Hij dwong een flauwe glimlach om zijn lippen. ‘Al weet je daar vast ook wel raad mee.’
      Fox grinnikte en knipoogde. ‘Zeker.’
      Nish’ blik schoot naar Kris, maar die staarde hem nog steeds onbewogen aan. Zijn ogen waren felpaars. Het was net alsof een roofdier hem in de gaten hield. Nish probeerde nog iets van een glimlachje, maar hij kreeg zijn mondhoek geen millimeter omhoog en sloeg zijn blik neer. Hij wist ook wel dat het een heel klein vredesoffer was, toch had hij op íéts meer reactie gehoopt. Een beetje erkenning, misschien, dat het gebaar gewaardeerd werd.
      ‘Thanks. Dit komt zeker van pas.’
      Fox stak zijn handen uit en Nish legde het pakketje erin. Nish waagde nog een blik in die vriendelijke bruine ogen, slikte en gaf daarna een kort knikje voor hij vlug wegliep.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester stond als versteend op zijn plek. Het suisde in zijn oren.
      Hij geloofde het haast niet eens wat er net gebeurd was, maar dan knipperde hij en was hij nog steeds alleen terwijl zijn vader in de verte in de school verdween en niet meer terugkwam. De wervelstorm vanbinnen was weg. Het was zo'n stilte tussen de flits van de bliksem in, geladen en scherp genoeg om je aan te snijden. Zijn brein had gewoon nog niet bijgebeend wat er gebeurd was, nog steeds struikelend over redenen waarom het wel een goed idee was. Hoe het wel zou kunnen. Dat dit zijn rommel niet was, dat hij een klein meisje wilde redden van deze shitzooi en dat ze het niet verdiende om-- om--
      Hij wilde het niet doen.
      Een meisje waar niemand naar op zoek was, een meisje zonder gave, een meisje dat in de kofferbak van een auto zou passen en alleen maar ergens ver weg van hier naartoe gereden hoefde te worden. Ze konden haar geheugen wissen, haar afzetten bij de politie en dan kon ze naar húis. Want oké, misschien was het vijf jaar geleden inderdaad allemaal zo snel gegaan. Misschien hadden ze alle opties wel geprobeerd en was het gewoon niet gelukt om hem op tijd hier vandaan te halen, maar nu hadden ze nog een kans. Dan wel niet hem, maar daar kon hij mee leven. Dan in ieder geval dat meisje. Dat zou het weer een beetje... goed maken.
      Zijn ogen brandden.
      Jester draaide zich om. Hij wist niet eens waar hij heen ging, maar het voelde alsof hij zou stikken als hij bleef staan waar hij was. Hij liep zo hard dat zelfs Onyx moeite gehad zou hebben om hem bij te houden, blindelings langs de rand van het bos tot hij in zijn ooghoek een verwrongen gat langs zag komen in het hek dat het veld scheidde van het bos. Daar bleef hij voor het eerst staan, trillend van top tot teen.
      Hij wilde het bos niet in. Niet alleen. Hij wilde ook niet op het open veld blijven--en hij wilde ergens tegen sláán. Tegen schreeuwen, tegen trappen. Voor Onyx leek dat ook immers vaak te werken, niet? Jester slikte en maakt een scherpe draai naar rechts en klom door het gat. Bijna meteen werd het een heel stuk donkerder, maar hij beende verder bij de bosrand vandaan voordat hij zich kon bedenken.
      Zijn benen deden pijn ondertussen. Zijn wangen waren nat. Hij begreep niet eens precies waarom, maar hij voelde zich boos genoeg om het bos omver te kunnen schreeuwen. De fucking lafaard. Als hij dit al niet eens wilde doen, hoe kon Jester dan ooit verwachten dat hij wel zijn nek zou uitsteken het volgende moment dat hij hulp nodig had? Zijn ouders wisten wie hij was, ze wisten waar hij was, en ze staken geen poot uit. Hij had het ook niet moeten verwachten. Stom, stom, stom. Waarom had hij überhaupt gedacht dat dit een goed idee was? Onyx had het al geweten en alsnog was hijzelf zo dom geweest om zijn vertrouwen in dit plan te stellen.
      Er doemde een boom voor hem op, en voor hij goed en wel wist wat hij deed ging hij er niet voor aan de kant maar hief in plaats daarvan zijn arm op en ramde zijn vuist tegen de ruwe schors. Er schoot een felle flits van pijn door zijn hele hand en omhoog naar zijn schouder, maar het kon hem geen flikker schelen en hij haalde uit met zijn andere arm. En nog eens. En nog eens, terwijl de tranen langs zijn wangen liepen. 'Fucking. Loser. Van. Een. Vader!'
      Uiteindelijk wist hij niet meer of hij huilde van boosheid of van de pijn. Hij liet zichzelf tegen de boom aanzakken tot hij zat en kruiste zijn armen voor zijn borst. Zo bleef hij zitten tot zijn wangen eindelijk opdroogden en zijn ademhaling weer normaal ging, en zonder horten of stoten. En daarna nog een beetje langer, tot de wervelwind was gaan liggen en hij zich vanbinnen eigenlijk alleen nog maar leeg voelde. Toen viste hij met enige moeite zijn iNet tevoorschijn. Het schermpje lichtte fel op in de invallende schemer en hij kneep zijn ogen samen terwijl hij de helderheid omlaag zette. En hij belde Onyx.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx zat op zijn kamer op zijn vriend te wachten, die zijn vader om hulp wilde vragen. Onyx verwachtte er niet veel van, maar hoopte dat hij er naast zat. Want Jester had duidelijk wél hoop. Toen zijn iNet afging, wist hij al dat het mis was gegaan. Voor een simpele instructie stuurde hij wel een cryptisch berichtje. ‘Hé. Kunnen we de father-of-the-year-award in de vuilnisbak mikken?’

[ bericht aangepast op 26 april 2023 - 14:50 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester lachte schor. Althans, zo begon het, want halverwege klonk het meer als een snik. 'Ja.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.