[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 2 - Speeltopics

Neirin vouwde haar benen in een kleermakerszit terwijl ze voor haar uitkeek. Verschillende herinneringen dansten door haar hoofd heen, ieder stukje beeld daarvan een die ze koesterde tot op de dag van vandaag. Voorheen was haar leven simpel geweest, bestaand uit een ritme waarin ze zodanig was vastgeroest dat Neirin niet eens meer wist wanneer ze er nu precies in verzeild raakte. Haar dagen bijna eentonig saai te noemen, telkens weer een zelfde riedeltje dat ze draaide om zo steeds opnieuw alleen te eindigen. Dat alles veranderde toen Theo in haar leven kwam. De jongen met de donkere schaduwen om zich heen. Hij bracht een subtiele verandering aan in het patroon dat ze was gaan volgen, waardoor Neirin plotsklaps verdwaald bleek toen hij er niet meer was. Toen ze ervoor koos dat het toch beter was om niet samen te zijn en ze ook niet meer wist hoe de draad terug op te pakken — alsof er niets was gebeurd.
      “Ik heb me ook nog nooit verveeld bij jou. Geen seconde,” bracht Theo uit na een paar stille seconden, of misschien waren het wel minuten. De tijd verstreek soms zo snel dat Neirin er niet meer op lette wanneer ze bij Theo was.
Haar aandacht werd naar opzij getrokken toen Theo zijn hand uitstak om haar smallere variant in de zijne te nemen en zijn vingers zich door de hare vlochten. Net als Theo keek Neirin naar hun ineengestrengelde handen en vormde zich er ongemerkt een kleine glimlach rond haar mondhoeken.
      “Ik eh… Ik ben… Weet je dat ik heel erg blij ben dat je hier bent?” begon hij stamelend. Neirin keek op van hun handen en naar zijn gezicht, probeerde zo zijn uitdrukking te lezen. “Het ding is… Het zit eigenlijk zo. . .” Theo zuchtte en Neirin merkte op hoe haar hart plotseling veel sneller ging slaan. Was dit het moment waarop hij dan toch zou zeggen dat de beslissing van maanden geleden het beste was? Dat hij er toch achter stond, ook al hoopte ze ergens van niet? Of misschien zou hij dan nu vertellen dat haar geschiedenis, of eerder dat van haar moeder, niet paste binnen het verhaal dat hij voor zichzelf had uitgestippeld? Het ergste van dat alles was misschien nog wel dat Neirin hem die gedachten niet eens kwalijk kon nemen. Toch?
      “Ik heb je best heel erg gemist. Zoals ik nog nooit iemand gemist heb.”
            Neirin’s ogen vergrootte zich verrast terwijl Theo een keer aan de achterkant van zijn nek krabbelde. Een rode kleur trok over zijn wangen heen en voor heel even was Neirin bang dat haar hart uit haar borstkas zou springen.
      “‘t Is maar dat je het weet.”
            Meer zei hij niet. En meer had Neirin niet nodig om in beweging te komen. Diep van binnen rammelde er zware schakels aan haar hart, niet in staat haar verborgen gevoelens nog langer gevangen te houden. Van alles dat hij had kunnen zeggen, had Neirin dit niet verwacht. Gehoopt, dat zeker, want god, hoe erg was ze hem gaan missen? Ondanks dat ze zichzelf voor was gaan houden dat het voor het beste was om niet bij hem te zijn, dat dit juist voor hem beter was, wilde Neirin niets liever dan samen zijn. Erlna had gezegd dat ze het verleden van haar moeder de toekomst niet mocht laten bepalen, maar Neirin had niet geweten hoe het dan anders moest gaan. Wat ze het beste kon doen om het wel passend te maken.
      Langzaam kwam de blondine los uit haar kleermakerszit en bewoog ze soepel wat meer overeind zodat ze nog dichter naar Theo toe kon schuiven. Neirin draaide haar lichaam zo dat ze op haar knieën ging zitten, waardoor ze niets anders kon dan zijn hand heel even los te laten. Schuifelend kwam Neirin vervolgens dichterbij, wurmde ze zich tussen zijn benen en stak haar handen uit om zijn gezicht liefdevol te omvatten. De woorden die ze hem wilde zeggen bleven steken in haar keel en wisten niet op de juiste manier de weg naar buiten te vinden. In plaats daarvan boog Neirin dan ook naar voren en drukte ze haar lippen op de zijne.
      Ze kuste Theo zoals ze wel vaker had gedaan, maar dit keer met veel meer verlangen dan anders. Ze kuste hem om te laten zien hoe erg ze hem gemist had. Hoe niet alleen hun handen perfect in elkaar pasten, maar ook hun lippen zich als twee puzzelstukjes naar elkaar vormden. Neirin gaf toe aan haar gevoelens voor Theo, in plaats van ze te onderdrukken en voor het eerst sinds weken had ze het gevoel weer terug op rit te zijn.
      “t Is ook maar even dat jij het weet,” fluisterde Neirin zacht toen ze de kus veel te snel weer verbroken had en ze haar voorhoofd tegen de zijne liet rusten. Haar ademhaling was een tikkeltje zwaarder. “Ik heb jou ook heel erg gemist. Zoals ik nog nooit iemand in mijn leven gemist heb.” Miniem gleden haar mondhoeken omhoog en Neirin trok zich een klein stukje terug zodat ze naar Theo kon kijken. Haar handen liet ze langzaam naar omlaag zakken. Nu meer dan ooit besefte Neirin dat ze destijds een verkeerde keuze had gemaakt. “Ik had niet weg moeten gaan,” mompelde ze dan ook zacht.