[RPG • 100] Academy in the Cloakwoods| Speeltopic - Speeltopics

13 april 2024 - 21:35 drow is offline

drow 152

ACADEMY
^{^{of Arcane Arts}}

⊹⊱•••《 ✮ 》•••⊰⊹
informatiestory • rollentopic • praattopic
map cloakwoods

Storyline

Welkom bij de prestigieuze Academy van Arcane Kunsten in het weelderige en betoverende bossen ver van Baldur's Gate. Verscholen te midden van de levendige bossen en bloeiende weilanden, staat deze academie als een veilige haven van kennis en kracht voor warlocks, druids en scribes.

Studenten in hun laatste twee jaar aan de Academie bevinden zich voor de meest uitdagende beproevingen tot nu toe. Onder het bewind van een Shadow Druid genaamd Imogen, die sinds vorig jaar schoolhoofd is, is de Academie een plek onzekerheid geworden. De Schaduw Druïden zijn een factie van druïden die hun toewijding aan de natuur tot extremen voeren. Ze geloven dat beschaving inherent slecht is en dat het hun taak is om de natuur te beschermen door steden en dorpen te vernietigen.

De greep van hoofdmeesteres Imogen verstevigt met elke voorbijgaande dag, waarbij ze een reeks dodelijke tests orkestreert die zijn ontworpen om de zwakken en onwilligen eruit te halen. Sinds de overname van Imogen is de cultuur van de Shadow Druids steeds meer de norm. Gebruik van extreme vormen van magie worden aangemoedigd, walmen van het gerookte cloaksleaf hangt voordurend in de schoolen structuur vervaagt. Steden, huwelijken en vooral de zogenaamde 'beschaafden' worden afgekeurd.

Imogen lijkt erop gebrand de Academy te gebruiken om beschaving ten onder te brengen. Bovendien doen er geruchten de ronde over een oud bloedoffer, waarbij gefluisterd wordt dat dit ritueel het dodelijke gevolg is van het niet succesvol afronden van dit jaar en het behalen van alle tests.

Basisinformatie

De Academy ligt in het Cloakwood, een diep bos ten zuiden van Baldur's Gate. Cloakwood staat bekend om zijn grote verscheidenheid aan beesten, monsters en kwaadaardige feeën, waardoor de meeste mensen het bos vermeden. Deze wezens omvatten reuzenspinnen, kampfults, quicklings, satyrs, stirges en andere zeldzame wezens. Doordat het bos niet veelvuldig door buitenstaanders wordt bezocht is het de uitgewezen plek voor de Academy waar jonge geesten worden opgeleidt in magische kunsten.

Jaarlagen
Studenten beginnen grofweg aan hun studie op Academy wanneer zij achttien jaar zijn en zullen afstuderen wanneer zij tweeëntwintig zijn.
Jaar 1 • 18 - 19 • basis opleiding
Jaar 2 • 19 - 20 • keuze specialisatie
Jaar 3 • 20 - 21 • verdere specialisatie en partyvorming
Jaar 4 • 21 - 22 • afstudeerjaar

Schoolregels
Zoals elke school heeft de Academy ook regels waar de studenten zich aan moeten houden. Al worden die regels steeds vager. Voor nu geldt vooralsnog:

Warlocks
Warlocks onderscheiden zich door hun uitgebreide kennis van arcanemagie, die ze verwerven door rigoureuze studie en het beheersen van oude boeken en toverboeken. Warlocks moeten vertrouwen op hun intellect, discipline en educatie om spreuken te leren en te gebruiken. Ze duiken in oude teksten, waarbij ze nauwgezet magische formules overnemen en memoriseren.

Algemeen: spreukgebruik • het kunnen leren van spreuken uit spreukenboeken • het brouwen van toverdranken • rituelen
Specialisatie: necromancy • shaduwmagie • supernatural (visioenen, handlezen, spirits zien)

Druids
Druids zijn nauw verbonden is met de natuur en de elementen. Ze hebben een diepe connectie met de aarde, planten, dieren en elementen zoals water, lucht en vuur. Druïden ontlenen hun magische krachten aan de natuurlijke wereld. Ze gebruiken hun connectie met de elementen om spreuken te gebruiken die gerelateerd zijn aan natuurlijke fenomenen, zoals het controleren van het weer, genezing, het oproepen van planten en dieren, en het beïnvloeden van het terrein.

Algemeen: beperkt spreukgebruik • plantenkennis • connectie met de natuur
Specialsiatie: warging • wildform • naturetongue {het kunnen spreken met bomen, planten en dieren)

Scribes
Een scribe is een gespecialiseerde persoon die verantwoordelijk is voor het schrijven, onthouden en vastleggen van belangrijke informatie. Ze beheren de bibliotheken van het land en adviseren heersers bij het nemen van beslissingen. Scribes worden gekenmerkt door hun spreukgebruik, fotografisch geheugen en bovennatuurlijke intelligentie. Ze hebben vaak specialisaties in vakgebieden zoals geschiedenis, religie en wiskunde. Iedere scribe wordt ondersteund door zijn/haar kat en een uilen.

Algemeen: beperkt spreukgebruik • fotografisch geheugen • bovennatuurlijke intelligentie
Specialsiatie: warfare • history • medicine

Personages

Personages kunnen een warlock, druid of scribe zijn. De races die worden toegelaten tot de Academy zijn mensen, elfen, drows en forestlings. Gelieve nog even af te wachten met het afspreken van relaties zodat iedereen hier tegelijk mee kan starten.

Humans
Het meest voorkomende ras. Mensen staan bekend om hun volharding, creativiteit en eindeloze capaciteit voor groei.

Elves
Met een etherische uitstraling en lange levensduur zijn elfen thuis in de kracht van de natuur, gedijend in zowel het licht als het donker. Elven hebben puntige oren. Huidskleuren varieëren van menselijke huisdkleuren (high elves) tot groentinten (wood elves).

Drows
Drow zijn een subras van elfen, ze zijn vaak afgebeeld als donker en kwaadaardig van aard, in tegenstelling tot hun meer bekende tegenhangers, de oppervlakte-elfen. Ze leven meestal ondergronds in duistere rijken zoals de Underdark en staan bekend om hun vaardigheid in magie, hun meedogenloze maatschappij en hun bedrevenheid in het gebruik van vergif en listige technieken in gevechten. Hun samenleving wordt vaak geleid door machtige priesters die de duistere godin Lolth aanbidden (het aanbidden van Loth is ten strengste verboden op de Academie).

Forestlings
Met hun dierachtige kenmerken zijn forestlings een minderheid in de wereld, behalve in de bossen. Forestlings vallen op door hun dierachtige uiterlijkheden, zoals hoorns, webbed fingers etc. Vleugels komen voor, maar gevleugelden worden als baby geclipped, waardoor gebruik van vleugels onmogelijk is. Huidkleuren variëren sterk, van menselijke huidskleuren tot paars en roze tinten. Vaak zijn forestlings druids, maar dat hoeft niet perse.

Invullijstje

Rollen

Regels van de RPG

• Het woordenminimum is 100 woorden.
• Deze rpg is geïnspireerd op Baldur's Gate 3, maar staat daar wel los van. Niet alles zal overeen komen. Het is niet nodig om het spel te hebben gespeeld.
• De huisregels van Quizlet en daarbij in het bijzonder het RPG-forum gelden uiteraard ook hier.
• 16+ is toegestaan, maar gelieve hier wel voor te waarschuwen zodat anderen het kunnen mijden als zij het liever niet lezen.
• Bespreek gevoelige onderwerpen op voorhand met je schrijfpartner.
• Als drow niet online is, maakt de laatste die reageert een nieuw topic.
• Maximaal 3 characters per schrijver.
• Als ik 21 dagen niets van je hoor, stuur ik je een reminder PB.
• Als je 45 dagen niets post, wordt je char opgeofferd in een blood sacrifice.
• Reserveringen blijven 10 dagen staan.

I was screaming long live all the magic we made

call me if you get lost

22 april 2024 - 0:29 Ancunin is offline

Ancunin 90

Atticus Dekarios

with asterin and leiff

Atticus took a long drag from his pipe before slowly exhaling. He watched how rings of smoke slowly danced up into the direction of the evening sky. Fireflies flitted around, resembling the little specks of ember escaping from the enormous fire in the center of the courtyard.
The warlock was leaning against a large tree, watching the Shadow Druids dance around a large campfire. Their cries and cackling made the hairs on the back of his neck stand right up.
The scent of burning human flesh was something Atticus knew he would never forget. It smelled like roast pig that someone had forgotten to take off the fire, but so much worse. Unlike cooked meat, this scent carried a very distinct, sickeningly sweet undertone — one that caused some of his classmates to vomit up their dinner from earlier that evening in various corners of the courtyard.
It was the smell of death itself.

Atticus closed his eyes whilst taking another drag. His head was already fogged up quite a bit, but it wasn’t enough just yet. By Mystra, tonight, he wondered if even a substantial amount of dense dwarfsweed would be enough to ensure a night free from the taunts of his anxiety. Watching a random chap with horns walk right into that little pocket of Hell, hadn’t made the night any calmer, that was for sure.
With a little frown on his forehead and his eyes up at the starry night, Atticus replayed the scene that had just taken place in his head again.
That unfortunate forestling must have been bewitched. There hadn't been a sliver of fear or even hesitation visible in his vibrant eyes. On the contrary. Those eyes
had been two empty pools of absolute nothingness. Atticus remembered how much the sight had unsettled him — maybe even more so than the act of the burning itself. Or his screams. Or that sickening smell that just stuck with you forever.
Hells, he wished his dad was there to tell him what spell, hex or potion the Shadow Druids had used on the poor fucker. He would’ve definitely been able to recognise what that vacant expression on the forestling’s face meant.
It was annoying sometimes, to realise just how much there still was to learn and how much his father did know. Gale Dekarios was a bit of a living legend in Waterdeep and Baldur’s Gate, having achieved that status before Atticus was even born. The young warlock realised just how incredible it was to be able to learn from a wizard as powerful as his father. And even when he got annoyed with his dad, Ianthe made sure he never forgot about that privilege.
The ambitious drive that drove his father to push the limits of magic, ran through his veins as well. Because despite the horrors he had just witnessed — he had felt a sliver of eagerness through his veins. The Shadow Druids had demonstrated that they weren't afraid to take risks and break through the safe confinements of magic. Allowing… ethical boundaries to be broken, was exactly the thing Atticus needed in order to realize his dream.

“Did you feel it?” Asterin marched over to him with that confident walk of hers. The large fire behind her created a devilish orange aura around her head. It suited her, really.
“I did.” Atticus didn’t even have to ask what she meant. Headmistress Imogen hadn’t just been bullshitting her pupils when she told them they’d all feel more powerful after burning the poor forestling to a crisp. He actually did feel stronger. How did that even work? It had to be really dark magic.
The warlock briefly put his free hand under Asterin's to check her fingers when he noticed movement. Tiny dark shadows were dancing around her long nails.
“We might be feeling some kind of boost,” he then theorised. “Magical energy that got tapped from the foresting’s life forces somehow. It seemed like—“
Atticus was interrupted by a second blonde. A little elf he hadn’t expected to set foot into his direction willingly. Leiff Navin was an odd cookie, but not in the way a sweet girl like Clementine Lapine was. Something was off about her. Atticus didn’t trust her, even though he couldn't quite pinpoint why.
"Do you think they'll burn the Druid we found in the woods next?” the elf hissed into his ear, a nervous edge to her voice.
Atticus pushed his mane back, took another drag of his pipe and handed it over to Asterin before she could ask for it herself.
“I dunno,” he then vaguely answered Leiff. “Could be all kinds of things.” He wanted to check on the imprisoned forestling later, curious to hear what she had to say, but that wasn’t something he was gonna tell goody-two-shoes Leiff. She’d be off snitching on him before he’d even be able to finish his damned dwarfsweed.

He took a moment to let his eyes wander back to the fire again while the girls exchanged pleasantries, wondering if there would be any ashes of the man left. Would he be allowed to check and take them after the fire had died down?
Hells, their tressym Tara would scratch his ass if she knew he was actually considering collecting pieces of human dust, like a redcap collecting mushrooms in the woods. Then again… That forestling was already dead. It wasn’t like he could feel offended by his actions.
Asterin leaned her elbow on his shoulder and started playing with his brown locks, like she usually did when they were hanging out.
“Seems like you and I will be sharing a room this year,” she then said. “You better not be stealing my bed. I don’t particularly like to share…”
“You don’t?” Atticus looked to the side, giving her a charming smile. For a brief moment, life felt as it had been before the Shadow Druids took over, casting a grim shadow over life at the Academy.
“Stealing sounds so negative. How about we call it granting each other the same bed?” Cheeky flirting with Asterin had always been fun. His grin widened, his eyes twinkling. “Come on, my sweet. I’ll let you play with my hair all night.”

[ bericht aangepast op 22 april 2024 - 12:20 ]

it's not you, it's me. i have standards.

24 april 2024 - 21:22 Dubhaile is offline

Dubhaile 32501

Zarxes

Druid

21 ≋ The bonfire ≋ With Hjalmar ≋ Feeling: UNSETTLED

“Dat vraag ik me oprecht eigenlijk ook af,” mompelde Zarxes bij wijze van antwoord op Hjalmar. “Het nieuwe schoolhoofd noem ik klaar voor een gekkenhuis,” vervolgde hij daarna al fluisterend. Op dit moment kon Zarxes niet weten wie er aan het meeluisteren was. Ze mochten dan wel op een rustig plekje staan, je wist nooit of de bomen oren hadden in dit geval.
Uiteindelijk nam Hjal wel voorzichtig een van zijn snoepjes aan en Zarxes glimlachte lichtjes. Hij was blij dat hij zijn vriend kon helpen. Al was het maar met iets banaals als een snoepje. De Scribe wendde uiteindelijk zijn ogen af naar het vuur dat in de verte knetterde. Hij volgde de blik en keek naar de hittebron. Nu was er enkel nog hout bij opgegooid, maar ergens tussen de assen lagen resten van die arme forestling die Zar niet uit zijn hoofd kon verbannen.
Hij werd weer naar het heden gebracht door iets zwaars dat op zijn hoofd kwam zitten. Het verraste hem enkele tellen, maar toen hij weer besefte bij wie hij stond, lachte hij zachtjes luidop.
“Ah, ik vroeg me al af waar Nui gebleven was,” zei hij terwijl hij de uil aaitjes onder zijn kopje gaf.
Hij wist dat vogels het niet fijn vonden om over het hoofd gewreven te worden. Het was een teken van macht als je dat deed.
Het dier leek ook iedereen liever te hebben dan Hjalmar zelf. Niet bepaald handig, zo'n wispelturige familiar. Zarxes jaagde het dier niet weg van zijn hoofd, dat kreeg hij niet over zijn hart.
Hjalmar zette de conversatie verder door naar zijn zomervakantie te vragen. Zarxes trok een zuur gezicht nog voordat hij het doorhad.
“Ah, sorry voor deze blik,” verontschuldigde hij zich toen hij doorhad wat voor blik hij op zijn gezicht had. “Ik heb namelijk niet echt een doorsnee zomervakantie zoals velen hier dat hebben.”
Zarxes dacht aan hoe lang zijn vakantie had geduurd op de campus. Hij had zich steendood verveeld, nog wat op zijn wildforms geoefend, boeken gelezen en ga zo maar verder. Maar vakantie? Die had de druïde niet echt gehad. En dan werd hij ook nog eens in de gaten gehouden.
“Ik breng mijn vakanties helaas nog steeds door hier op de campus. Ik heb momenteel nog even geen zin in het bestaan van een dakloze,” zei Zarxes op een verontschuldigende toon. Hij had al genoeg tijd in zijn leven in de buitenlucht doorgebracht, maar om voor een tweetal maanden op zoek te gaan naar een nieuwe schuilplaats was ook niet bepaald makkelijk. Hoewel hij de campus eigenlijk wel haatte, bleef hij er toch.
“Ik hoop dat jouw vakantie beter was?” vroeg Zarxes aan de Scribe, terwijl hij afwezig weer aaitjes aan het uiltje op zijn hoofd gaf en het plein weer rondkeek. “Ik wil er sowieso om wedden dat hij beter was dan mijn dag vandaag,” verzuchtte de druïde terwijl hij terugdacht aan de onderzoeken van eerder die dag.
Hij had helemaal om geen enkel onderzoek gevraagd en toch was hij helemaal binnenstebuiten gekeerd. Hij was er in elk geval vrij grumpy van geworden.
Hij schudde het ongemakkelijke gevoel weer van zich af en keek eventjes in het rond.
“Ik vraag me in elk geval wat anderen van dit begin van het academiejaar denken,” zei Zarxes bedachtzaam.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

25 april 2024 - 17:41 Ancunin is offline

Ancunin 90

Clementine Lapine

with: still unknown

Body meowed nervously when his owner didn’t entertain him like she usually would. Clementine was sitting in the middle of the forest, her arms wrapped around her knees and her legs pulled up to hide her face. Tears were streaming down her cheeks, leaving smudges of glittery pink eyeshadow underneath her lashes.
Worse than the bloodcurdling screams that were still echoing in her ears long after the forestling had departed from the realm of mortals, was the way he had walked into the fire, as if he had fully accepted his fate. He had not tried to escape. Had not even cried, or begged the Ladies of the Shadow for mercy.
The wave of magical energy that Clementine felt flowing through her veins right after his gruesome death, made her feel violated. Disgusted. Grossed out with her own body. They might as well have pushed a bottle to her lips, forcing her to drink the forestling’s blood directly, as it was evident that his essence of vitality had been transferred to all the magical beings on the school grounds.
But the worst of all… someone dear to her had been there to take part in the dark ritual. Had been laughing, crying out, reaching out for her daughter to join her and the other members of the Shadow Druid faculty in the fire dance. Clementine had excused herself, keeping herself as composed as possible in front of everyone around her, before she started running from the courtyard. As fast as her legs could carry her.

The forest had always been her happy place. There, she was welcome to be with dear Oak Father’s peaceful energy and among all His beautiful creations. But after what she had just witnessed — no, what she had just been a part of, whether involuntarily or not — she felt like she had betrayed him. As if she wasn’t worthy or deserving of the soothing embrace of His nature anymore.
“Please, my Oak Father, forgive me,” she whispered softly, her eyes glittering with tears as she looked up at the silhouette of the ash tree looming above her.
“I should have done something, but I… I couldn’t.”
She closed her eyes and let her hands rest on the soft grass beneath her. Her focus shifted to the ground on which she sat. No matter what happened, the solid ground of Father Earth didn’t bend to anyone’s will.
“Forgive me for not being strong enough,” she continued, her voice little more than a whisper among the trees. “And… Please… forgive my mother for the path she has taken. She does not wish to defy you. But… I think she has been lead astray. I beg you, Father Silvanus… Remind her of your wisdom once more.”
With a shaky breath and her eyes still closed, she inhaled the scent of the woods and listened to the rustling of the trees. She exhaled, feeling how some of the distress inside escaped with her sigh. The forest always had that effect on her, even though it was selfish to come here. She didn’t deserve the mercy of the Cloakwoods. None of them did. Not tonight.

The sound of footsteps almost made her jump and she quickly wiped her tears with the sleeve of her pastel green cloak. If someone saw she’d been crying, it could be seen as treason. Clementine heard her mother talk about the wisdom of the Shadow Druids often enough to know that they were getting more extremist by the day. It was terrifying.
The girl quickly extinguished the magical dancing lights that had been moving around her like blue firemoths. Within a second, the woods were bathing in utter darkness once again. It would be best to play it safe by not showing anyone — or anything — that she was here.
Unfortunately, her wildcat Body had different plans.
“Quiet,” she whispered, but her little bodyguard had already curled himself in an attack position, hissing and growling dangerously in the direction of the threat that was about to present itself.

[ bericht aangepast op 26 april 2024 - 12:20 ]

it's not you, it's me. i have standards.

25 april 2024 - 17:46 Kazama is offline

Kazama 4823

Hjalmar Vaernes
^{Keeper of Stories}
════════════════╝

╔
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
╚

Het was goed om te weten dat Zarxes ook voorzichtig was met wat hij vertelde. De forestling ging niet verder op het onderwerp na een korte instemming met Hjal's vorige woorden. Voor Hjalmar was alles waar Zar nu niet op in ging haast nog wel veelzeggender dan wat hij wel zei.
"Och dat rotbeest is altijd overal en nergens, maar nooit waar ie moet zijn," zei Hjalmar chagrijnig toen Zar over zijn uil begon. De forestling had zelfs een bijnaam bedacht voor dat pleures beest. Het was wel duidelijk De chagrijnige toon bracht beweging in zijn sjaal te weeg en het duurde niet lang voordat Runa zich los gewurmd had uit de stof en er een klein kattenhoofd tegen zijn kin zat.
"Ik weet het, ik weet het, ik moet niet zo boos op 'm worden," fluisterde Hjalmar tegen zijn rode kat terwijl hij haar wat over haar hoofd streelde. Nuisance leek ondertussen prima content in Zarxes haar en zich helemaal niks aan te trekken van Hjalmar.
Blijkbaar was het onderwerp van zomervakanties niet het goede onderwerp om over te beginnen. De blik die Zarxes hem schonk bij het onderwerp vertelde genoeg. De scribe was niet bepaald geraakt door de blik en wuifde de opmerking van de druid erover makkelijk weg. Zarxes zomervakantie klonk inderdaad niet bepaald leuk. Achteraf had Hjal hem best kunnen uitnodigen om mee te gaan, maarja achteraf weet je altijd dat er een draak in de grot zat. Daar had hij alleen niks meer aan dus verder vragen naar Zar's vakantie leek niet het beste plan. Een windvlaag kwam in hun richting en Hjalmar trok zijn sjaal nog dichter tegen zijn gezicht terwijl hij het meeste van zijn gehoest wist te onderdrukken.
"De mijne was wel rustig. Olayra was naar het zuiden gekomen dus ik heb vooral mijn tijd met haar besteed, ze had nieuwe boeken in haar bibliotheek die ik heb kunnen lezen." Het was niet vreemd voor de scribe om meerdere dagen niet buiten te komen omdat hij ergens een boek gevonden had dat hij interessant vond en toch echt uitgelezen moest hebben. Zijn journal stond in ieder geval weer vol met nieuwe aantekeningen.
"Ik denk dat ik met alle liefde met je had willen ruilen vandaag. Al die rookrituelen en alle beschermende magie die erbij komt kijken is echt niks voor mij om de hele dag mee bezig te zijn." Hjalmar blies vermoeid een adem uit toen hij terugdacht aan alles wat hij had moeten doen. Wat Zarxes had moeten doen wist hij niet, maar voor Hjalmar waren een heel aantal opties beter geweest. Hij was niet voor niks een scribe geworden, zijn leven hoorde zich in een bibliotheek af te spelen en dat bedoelde hij alleen in de bibliotheek.
"Mja, ik ook wel," zei Hjalmar instemmend terwijl hij langs zijn vriend naar de andere studenten rond het vuur keek, hopende dat hij wat van hun ideeën over het gebeuren opving.

╗
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
║
╝

Rand van de ceremonie ❅ Zarxes
•❅───✧❅✦❅✧───❅•
Scribe ❅ Year 3 ❅ 22
•❅───✧❅✦❅✧───❅•
Party 521 ❅ Lunar Tower

Index RPG Actieve Topics Zoek