Kijk, ik en mijn zus hebben al sinds mensengeheugenis (al 8 jaar) de grote kamer, mijn broer het kleine kamertje. Soms als mijn sietfbroer er is, slaapt hij ook in het kleine kamertje. Maar hij was er altijd maar een paar dagen. En ik ben bijna 16 dus ik verdien gwn een grote kamer. Nou, mijn stiefbroer woont sinds kort bij ons en mijn mam vond er niets beter op dan om van kamer te wisselen.
1. Ben ik mijn superduperkoele bed kwijt, de ruimte, blabla
2. Ik heb in die kamer zoveel meegemaakt, mijn eerste kus, mijn eerste liefdesverdriet, mijn eerste keer echt huilen, mijn eerste keer logeerpartijtje, er volgden er nog een hele hoop maarja. Heel die kamer zit vol herinneringen. En mijn moeder lijkt dat niet te snappen.
Deze ochtend zijn ze begonnen met alles af te breken, mijn bed mijn kast blabla en zitten ze de nieuwe meubels van mijn broers erin te doen. Ik heb zeker een uur gehuild vannacht alleen in mijn kamer (mijn zusje is er niet)
Wou ik even zeggen, en als je me nu zielig vindt, dan is dat maar zo. -,-'
Don't walk away and leave without a reason.
sjonge, kom op zeg. dat is toch vreselijk. it's not fair. 
en voorlopig lukt et nog 
