• Ja, en het was echt vreselijk.
    Serieus mijn zusje van 8 wou gister één van mijn oude Tokio Hotel dvd's kijken enzeu.
    -Ik ben geen fan meer.-
    Maar echt ik stond gister dus echt op instorten en uiteindelijk ging mijn zusje hem kijken wij allemaal verplicht mee kijken naar Schrei en op een gegeven moment zat ik bijna te janken omdat nja, de tijden van vroeger toen ik nog van was ineens weer helemaal boven kwamen drijven. Dat was gewoon echt erg.
    En toen werd het nog erger toen ze Shwarz gingen spelen.
    In de avond zat ik nog één of andere softie film te kijken over liefde etc.
    Ging ik janken omdat ze ruzie met haar vader had.
    Naja het was gewoon belachelijk en dat heb ik dus like best wel vaak.
    En hebben jullie ook wel eens zo'n emo dag? 8D
    Lots of love, Renée.


    Be here, be alive, and be the means to a worthwhile end. Head down, chin up, eyes on the horizon. Don’t blow it.

    Al die fans die fans waren, zijn nog wel fans diep binnenin. Ze weten het alleen niet en dan gebeurt er inderdaad zoiets. Ik zeg het je, als je ooit zo hysterisch fan bent geweest, kan je gewoon nooit echt stoppen met fan zijn. Het fan zijn zal altijd in de persoon blijven zitten.


    You are the poetry Shakespeare was missing.

    Sehnsucht schreef:
    Al die fans die fans waren, zijn nog wel fans diep binnenin. Ze weten het alleen niet en dan gebeurt er inderdaad zoiets. Ik zeg het je, als je ooit zo hysterisch fan bent geweest, kan je gewoon nooit echt stoppen met fan zijn. Het fan zijn zal altijd in de persoon blijven zitten.

    Dan ken je mij niet.Ik was meschien niet zo'n hiserise fan maar wel Fan.En nu abselut niet meer.Ik word ook niet emotioneel van hun,in tegendeel ik erger me er nu alleen nog maar aan.


    Hey you, don't tell me there's no hope at all. Together we stand, divided we fall

    Ik heb idd ook wel is zo'n dag, dan gaat echt alles mis& dan kan ik wel jaaanken

    Sehnsucht schreef:
    Al die fans die fans waren, zijn nog wel fans diep binnenin. Ze weten het alleen niet en dan gebeurt er inderdaad zoiets. Ik zeg het je, als je ooit zo hysterisch fan bent geweest, kan je gewoon nooit echt stoppen met fan zijn. Het fan zijn zal altijd in de persoon blijven zitten.

    Hier heb je wel een punt, maar de oude muziek vind ik nog wel oké maar het nieuwe vreselijk. Maar achter Tokio Hotel zitten gewoon heel veel herinneringen.


    Be here, be alive, and be the means to a worthwhile end. Head down, chin up, eyes on the horizon. Don’t blow it.

    Tegenwoordig elke dag, meid!
    Ik heb echt problemen nu! En geen klein beetje!
    Maar dat laat ik hier niet zien!
    Ik heb gelukkig wel een paar vrienden die me helpen!


    You don't run, not when you're with us. You stand your ground and fight.

    Musicbeats schreef:
    Ik denk dat iedereen dat soms wel heeft.


    Never say you're happy, when your eyes still cry.