[RPG] Geen weg meer terug [9] - Speeltopics

Omdat het kan.

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!

Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;

Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - Jamie
Goede vampier: Elif - Gawyn
Slechte vampier: Faith - Savoy - Odile

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D
Lijst met mensen die niet willen dat hun personage door anderen wordt gebruikt.
(Als je niet wilt dat jouw personages af en toe door anderen worden gebruikt voor kleine dingetjes zoals simpele vragen dan moet je het melden en zet ik je hier neer!)
- nog niemand

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 7 april 2011 - 14:07 ]

No growth of the heart is ever a waste

Met een tevreden, kalme glimlach ging hij rechtop zitten en sloeg opnieuw zijn armen om haar heen, toen ze terug naar hem kwam zitten en een dik album in zijn handen drukte. 'Ik had een maat in het leger die uit de achterbuurten van New York kwam, misschien ken je hem... Hank Kavanaugh, zijn ouders hadden een hardware store, ze waren van Ierse afkomst,' Hij was verbaasd dat hij zich die dingen nog herinnerde. Het was al zo lang geleden. Hij glimlachte bij het zien van de kleine Odile. Moeilijk te zeggen dat dat schattige meisje een koelbloedige vampier zou worden. 'Je lijkt erg op je moeder. Zelfs zonder die blonde krullen,' merkte hij op, toen hij de zwart-witte foto bekeek. Ongelofelijk hoe de twintigjarige versie van dat kleine meisje, nu, meer dan een halve eeuw later, naast hem zat.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik schud het hoofd als hij een naam opnoemt en mijn foto's door neemt.
'Ik heb geen idee wie het is.' Dan merkt hij op dat ik erg op mijn moeder lijk. Er komt een waterig glimlachje op mijn mond als ik de deken over mijn borst trek en over zijn schouder meekijk. 'Je bent niet de eerste die het zei. Ik krijg er misschien spijt van dat ik het zeg, maar ik werd vroeger altijd een pop genoemd. Mijn moeder was de eerste die dat in me zag en ze maakte alle jurkjes die ik aan had zelf. Ach ja, uiterlijk bedriegt, zeker in mijn geval. Ook al droeg ik mijn zondagsjurk, dan nog was ik buiten aan het voetballen als ik de kans kreeg. Ik was - achteraf gezien - te geëmancipeerd voor mijn tijd.' Ik zeg het met een spottend opgetrokken wenkbrauw als ik aan die tijd terug denk. 'Ik hing altijd bij de jongens rond en dat zorgde ervoor dat ik harder werd dan de meisjes bij wie ik op school zat. Ik kan me herinneren dat we eens voor een uitvoering naar de kerk gingen en ik kwaad werd op de priester die zei dat we 'goede echtgenotes moesten worden'. Wat er basically op neer kwam dat we onze mannen moesten dienen. Ik mocht niet vloeken in de kerk, vandaar dat ik m'n vinger opstak en keihard 'fuck you' riep, waarna ik kwaad de zaal verliet. Als m'n ouders dit hadden gehoord, zouden ze zich omdraaien in hun graf. De hele buurt wist binnen no-time van dat voorval.' Ik grinnik en laat een foto zien van mij en een paar meisjes van de huishoudschool.
'Koken, wassen, breien. Mijn pleegfamilie stond erop dat ik naar de huishoudschool ging. Ik had er zo'n vreselijke hekel aan. De naam alleen al. Ik spijbelde destijds omdat ik het geen reet aan vond en omdat ik de moord op mijn ouders op wilde lossen.' Nu, na al die jaren voelt het bevrijdend om over het verleden te praten. Het valt minder zwaar dan ik heb gedacht en ik merk dat ik ook de gelukkige periodes erin weer ophaal. Ik laat mijn hand over Lew's schouder glijden.
'Soms vraag ik me af of het niet veel beter was geweest de moord onopgelost te laten. Dan had ik Leonid Kazinsky en Fjodor nooit ontmoet en had ik nu een gezin en geen nachtmerries. Maar dan had ik ook jou niet ontmoet.' Ik grinnik even, waarop ik me weer op de foto's focus.
'Heb jij nog foto's van je jeugd of familie?'

[ bericht aangepast op 20 april 2011 - 21:00 ]

No growth of the heart is ever a waste

Hij moest lachen toen ze vertelde over haar avonturen in de kerk. 'Mijn vriendin is badass,' grijnsde hij en drukte een zoentje op haar wang. 'Ik moet zeggen, als ik één van die jongetjes was, dan was ik waarschijnlijk smoorverliefd op je geweest. Wij hadden alleen meisjes die met poppen speelden. En soms gingen we ze plagen en dan gingen ze al gillend wegrennen. Echt niets aan,' Hij merkte dat Odile minder problemen had met vertellen over haar verleden, wat hem eerlijk gezegd erg blij maakte. Ze had er zoveel afgezien en hij hoopte dat ze het eindelijk begon te verwerken. Dan vroeg ze of hij zelf foto's had. 'Ik had er. Maar ik heb ze verbrand op mijn eerste dag hier. Om verscheidene redenen,' zei hij snel, waarop hij overschakelde naar een ander onderwerp. 'Zou je het anders doen? Moest je terug kunnen?'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik begin te grinniken en haal plagerig mijn hand door zijn haar.
'Misschien waren er ook wat die iets in me zagen. Ik zou het niet weten eigenlijk.' Ik kijk hem wat verbaasd aan als hij vertelt dat hij zijn foto's heeft verbrand. 'Jammer,' zeg ik voorzichtig, niet wetend of hij er net zo over denkt. Natuurlijk was die optie ook in mij opgekomen, maar ik durfde het gewoon niet, uit angst spijt te krijgen. En bovendien: als m'n geest me in de steek haalt kan ik altijd de foto's er nog bij pakken om het geheugen op te frissen. Ik wil vragen waarom hij de foto's weg heeft gedaan, maar ik ben te laat.
"Zou je het anders doen? Moest je terug kunnen?" hoor ik hem ineens vragen. Daar denk ik lang over na terwijl ik op mijn lip kauw.
'Ik zou het niet weten,' mompel ik. 'Doordat ik dit leven leid weet ik niet wat mijn andere leven zou zijn. De moord is er toch, either ways. Ik denk niet dat ik veel beter af was geweest als ik één of andere dominante man had getrouwd en niet eens in staat zou zijn mezelf te verdedigen. Dat kan ik als vampier zijnde wel. Pas toen ik vampier werd besefte ik hoe kwetsbaar mensen eigenlijk zijn. Maar ik zou bijvoorbeeld nooit met je naar de zonsondergang kunnen kijken op het strand. Maar we zouden wel naar de maan kunnen kijken,' voeg ik glimlachend toe. 'Voor ik dat gesprek met je had over wat er gebeurde zou ik alles geven om overnieuw te kunnen beginnen. Ik heb er veel over nagedacht en de moord, de verkrachting waren dingen die ik nog niet te boven was gekomen, zelfs na al die jaren. Het is een zware last om te dragen. Het vreet aan je en gaat een eigen leven lijden, profiterend van je. Geestelijke parasieten. Ze zijn niet uit te roeien, maar ik kan ze wel een plaats in mijn leven geven. En door erover te praten met iemand die ik vertrouw en waar ik om geef was uiteindelijk het medicijn.' Ik trek een flauw glimlachje en schud dan het hoofd. 'Nee. Ik denk niet dat ik terug zou willen.'

No growth of the heart is ever a waste

Hij glimlachte zwakjes en trok haar nog wat steviger tegen zich aan. Het was even stil, voor Lew opnieuw aarzelend begon te praten. 'Vraag je je soms af of het beter zou zijn als mens...? Of je gelukkiger zou zijn?...' Hij zweeg opnieuw en probeerde zijn woorden in een correcte zin te vormen. 'Ik weet niet eens zeker of ik de oorlog wel overleefd zou hebben. Of ik het een plaats zou kunnen geven. Vooral omdat ik de moed niet had om terug naar huis te komen. Ik wist niet of ik ... Ik wist niet hoe het verder zou moeten, nadat de oorlog eindigde. Vooral omdat ik niet wist hoe ik verder moest zonder haar. Stom eigenlijk, als ik er nu op terug kijk. Ik had een broertje, een zus en een moeder om naar terug te keren. Er er zou vast wel iemand van de jongens uit het dorp nog leven. Maar dat leek niet belangrijk. En toen werd ik vampier en kreeg ik een reden om niet meer terug te moeten,' Hij zuchtte. 'En toen begon ik aan de lafste periode van mijn leven, waarin ik alles probeerde te vergeten en weg rende. Weet je dat ik sta opgegeven als vermist? Ze hebben mijn lijk nooit gevonden, niemand heeft me zien sterven en aangezien ik daarna alleen 's nachts reisde, heeft geen kat me ooit gevonden. Ik vraag me soms af wat ze van me dachten...' Zacht kauwde hij op zijn onderlip, terwijl hij zijn gedachten de vrije loop liet.

[ bericht aangepast op 21 april 2011 - 16:07 ]

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik kijk hem aan en knik dan voorzichtig.
'Ja. Dat vraag ik me wel eens af. Hoe het zou zijn om een normaal leven te leiden. Maar ik denk dat dat niet voor me was bestemd.' Ik frons de wenkbrauwen als hij over zijn ervaringen in de oorlog begint. Hoe moest het verder? Dat was de vraag die hem in z'n greep hield. 'Zonder haar?' vraag ik dan nieuwsgierig. 'Je vriendin destijds bedoel je?' vraag ik verder. Zou hij naar haar op zoek willen? Ik hoop niet dat dat voor ongemakkelijke situaties zou zorgen, mocht ik meegaan. Ik ben geen meester in ongemakkelijke situaties.
'Ik denk dat ze de zoektocht zijn opgegeven, je ouders zijn eigenlijk.. gestorven zonder dat ze wisten dat hun zoon nog leefde.' Ik verbaas me zelf over die zin en nu ik hem eruit heb gegooid heb ik er best spijt van. 'Sorry, ik.. zo moest het niet klinken.' Ik ben ook nooit een meester in subtiliteit geweest. Waarschijnlijk ook iets wat ik van de jongens op straat heb opgepakt.. 'Misschien is het een idee iets op hun graf achter te laten als je weer in je geboorteplaats komt. Als ze daar gestorven zijn althans. Dan kun je nog je laatste eer, of dank aan hen betuigen. Laten zien dat je niet dood bent.' Ik zeg het voorzichtig en hoop dat hij het niet verkeerd op vat.
Dan ineens schiet een wenkbrauw bij een herinnering even de lucht in.
'Na wat er gebeurde met Leonid Kazinsky heb ik drie dagen in het ziekenhuis gelegen. En niemand van het pleeggezin waarin ik zat kwam me opzoeken. Niemand. Ik kan me nog herinneren dat ik als een zombie aan het infuus lag en keer op keer hoopte dat mijn pleegmoeder binnenkwam. Maar telkens was het de zuster en na verloop van tijd stopte ik met hopen. En na een tijdje besefte ik dat het waarschijnlijk beter was geweest. Ze zouden toch alleen zeggen dat alles mijn eigen schuld was. Op dat moment ging er zo veel door me heen, maar zo weinig drong tot me door. Er was maar één ding dat ik zeker wist: en dat was dat ik nooit meer dezelfde zou zijn.'

No growth of the heart is ever a waste

‘Oh ja,’ antwoordde hij met een schamper lachje. ‘Ik was halsoverkop verliefd op haar. Voor ik op training vertrok, had ik haar ten huwelijk gevraagd. En ze ging akkoord, maar toen ik drie maand later terug kwam op verlof was ze met de zoon van een industrieel getrouwd en verwachtte ze een kind. Dat was nogal een buzzkill… Enfin, ik wilde haar daarna niet echt meer zien.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘'Ik denk dat ze de zoektocht zijn opgegeven, je ouders zijn eigenlijk.. gestorven zonder dat ze wisten dat hun zoon nog leefde,’ Hij schrok even van die zin, al wist hij dat ze gelijk had. ‘Mijn pa was al vijf jaar dood toen de oorlog begon,’ mompelde hij dan maar uit het veld geslagen, ook al zag hij niet hoe dat relevant was. 'Sorry, ik.. zo moest het niet klinken.' ‘Niet erg. ..Je hebt immers gelijk,’ Hij slikte, waarna hij knikte toen ze voorstelde om iets op hun graven achter te laten. Dan vertelt ze over haar herinneringen na Kazinsky. ‘Wat hebben ze toch allemaal met je gedaan…’ fluisterde hij zacht, vol ongeloof terwijl hij zacht langs haar hals streelde. ‘Hoe jij nog rechtstaat, ik zal het nooit snappen,’

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik kijk hem wat verbaasd en met een glimlach aan als hij over zijn toenmalige vriendin begint. De glimlach verdwijnt echter snel. Jezus, dat is pas verraad. Dat moet behoorlijk hard zijn.
'De herinnering aan je verloofde die op je wacht als je terug komt van een oorlog is wellicht het enige dat je overeind houdt,' mompel ik. 'Om vervolgens keihard bedrogen te worden. Mentale pijn is een stuk harder dan fysieke pijn. Dat moet zwaar zijn geweest. Ik ben zelf altijd bang geweest om mensen zo dichtbij je te laten komen dat ze je kunnen kwetsen. Ik weet hoe het voelt. En daarom zal ik proberen je nooit opzettelijk zeer te doen, ook al ben ik nog zo kwaad. Ik kan het niet beloven, maar ik ga er mijn uiterste best voor doen.' Ik leg een lok haar achter mijn oor. 'Oh,' zeg ik verrast op zijn verklarin. 'Dat wist ik niet..' Ik durf niet verder te praten, uit angst weer het één en ander te verknallen. Hoewel hij aangeeft dat het niet deert, wil ik alsnog geen zaken ergens inwrijven.
Ik voel hem langs mijn hals strijken en fluisteren. Er komt niks mijn keel uit. Ja, dat was inderdaad behoorlijk zuur. Maar ik kon de schuld niet compleet op hen afschuiven. Ik was een rebels kind en dat paste niet in een streng katholiek gezin dat braaf elke zondag naar de kerk ging en mij zo nodig aan de huishoudschool moest hebben. Ik heb me vaak afgevraagd of ik niet wat dankbaarder had kunnen zijn.
"Hoe jij nog rechtstaat, ik zal het nooit kunnen snappen." Het is de tweede keer dat hij zijn verbazing uit over hoe ik mezelf uit mijn geschiedenis heb gevochten. Is het werkelijk zo bewonderenswaardig? Ik verbaas me op mijn beurt over zijn verbazing. Maar enfin, het is allemaal geschiedenis. Ik pak zijn hand en druk er een kus op.
'Goed. Belangrijke zaken,' zeg ik nu met een gedecideerd gezicht. 'Mijn haar. Ik loop nu zo ongeveer twintig jaar rond met een rode kop en dat begint me zo langzamerhand te vervelen. Natuurlijk vind ik rood een mooie kleur, maar ik vraag jou of er nog wat anders is wat me zou kunnen staan. Suggesties?' Ik trek een brede grijns en kijk hem aan. Wait. Die blik vertrouw ik niet. Zijn speelse, grijnzende uitdrukking en zijn hand die zich sneaky naar mijn haar begeeft vertrouw ik helemaal niet. 'Nee. Nee, nee. Als je het maar laat! Blijf eraf!' Ik duik weg, maar zijn arm omklemt met het grootste gemak mijn middel. 'Kom op, nee! Ik heb het net gestijld! Ik waarschuw je..'

No growth of the heart is ever a waste

‘Ik waarschuw je,’ hoorde hij haar zeggen. Een speelse glimlach kroop op zijn gezicht. Dat had ze nou niet mogen zeggen.‘Nu ben ik bang,’ grijnsde hij terwijl hij haar vastklemde tussen zijn armen en met zijn hand aan de onderste stukjes van haar haren prutste. ‘Ik weet wel een kapsel dat je erg leuk staat.’ Hij liet opnieuw zijn tong over haar nek dwalen en realiseerde zich dat haar opgedroogde bloed nog steeds aan haar hals plakte. Traag likte hij over het rode spoor en zoog zacht aan haar huid. Hij merkte dat ze haar hals een stukje boog zodat hij er beter bij kon. Zijn grijns werd breder, waarop hij zachtjes beet, zonder er kracht op te zetten. Ondertussen liet hij zijn hand steeds verder omhoog strelen, zodat hij er ongezien door kon warrelen. Haar trance ging meteen over toen hij begon te lachen en opnieuw door haar haren streek. ‘Kijk wie terug is? Je mooie krullen. Mmh, ik heb ze gemist,’ ging hij verder, om haar te jennen. ‘Jammer dat we niet meer tijd door konden brengen, ik ga me scheren.’ Zijn wenkbrauwen wipten even de lucht in, waarna hij uit het bed klauterde en zijn boxershort aan begon te trekken.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Oh nee. Dit ga je niet menen. Hier krijg je zo hard spijt van! Ik wurm me in alle mogelijke hoeken om los te komen, maar dit zag Lew allang aankomen. Met het grootste gemak word ik tussen twee armen geplet terwijl hij zacht door mijn haar aait. Oh, maar dat valt nog wel mee.
"Ik weet wel een kapsel dat je erg leuk staat." 'Wat dan?' vraag ik hem nieuwsgierig. In plaats van antwoord te geven op mijn vraag likt hij me sensueel in mijn hals. 'Hmm..' Gewillig gooi ik het hoofd achterover terwijl hij verder gaat en zich zo nu en dan vast aan mijn hals zuigt. Mijn lijf begint te sidderen van opwinding en ik sluit de ogen van genot als hij verder gaat. Tot mijn verbazing houdt hij ineens op en begint te grinniken. Ik open de ogen weer en recht mijn hoofd. 'Wat is-' Ik maak de zin nog niet af als ik merk dat zijn hand zich op een plaats bevindt waar ik hem helemaal niet wil hebben. Ik gooi hem een tegelijkertijd stomverbaasde en vernietigende blik toe.
'Je hebt toch niet..' "Kijk wie terug is? Je mooie krullen. Mmh, ik heb ze gemist.' 'Wát?' Mijn hand vliegt naar mijn haar en de normaal zo stijle lok die keer op keer voor mijn ogen springt is veranderd in een pijpenkrul, net zoals de rest. Jij gaat eraan. Wat zei ik ook alweer over opzettelijk pijn doen? Nou, dit is een uitzondering. Maar nog voor ik de kans krijg om hem te grijpen glipt hij onder het mom van zich scheren het bed uit en kleedt zich aan. Ik moet hem terugpakken. Maar hoe?
'Je bevindt je op gevaarlijk terrein, Lewis. Op heel gevaarlijk terrein,' zeg ik met heel goed gespeelde kille ogen.

No growth of the heart is ever a waste

'What can I say. I'm a daredevil.' Zijn ogen glinsterden uitdagend en straalden één en al pret uit. Hij wist dat ze het hem nog betaald ging zetten, maar het was het waard. En daarbovenop was hij nieuwsgierig naar wat ze nu uit haar mouw zou schudden om hem te grazen te nemen. 'Maar serieus, ik ga me scheren,' grijnsde hij terwijl hij zijn broek aantrok, zijn shirt greep en pad maakte naar zijn kamer. Voor hij de deur naar haar sloot, knipoogde hij nog eens gewoon om haar te plagen. Dan liep hij op een snel tempo naar zijn kamer, waar hij zijn shirt op het bureau gooide en de ouwe rugzak uit de kast greep. Snel viste hij een antiek, open scheermes uit een zijzakje viste, samen met een blok scheerzeep en een scheerkwastje. Dan begaf hij zich naar de badkamer naast zijn kamer en begon het kwastje te bevochtigen, waarna hij het met woeste bewegingen over het blok zeep wreef. Algauw ontstond er een dik, wit, papperig schuim dat hij over zijn wangen en hals begon te smeren. Toen hij een sneeuwwitte baard over zijn gezicht had geverfd, zwierde hij het mes open en schraapte dat zorgvuldig over zijn huid.

Frankly my dear, I don't give a damn.

mag ik hier een korte samenvatting van? (:

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Odile en Lew hadden seks en bespraken hun plannen wat te doen als ze hier weggaan.
Verder nothing more has happened. Waarschijnlijk heeft Vluuv niet meer gereageerd omdat ze bij Dewi was, Dikkop is voor school bezig en LunaLucca en Merte hebben al een tijd niet meer gereageerd, so heb een vermoeden dat die min of meer out of the picture zijn.

No growth of the heart is ever a waste

En de vampierjager dudes zijn dus ook stil geweest? ;o

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sinds jouw vertrek.. ja.

No growth of the heart is ever a waste