[RPG} Geen weg meer terug. [11] - Speeltopics

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.
Nummer 10; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ topic verplaatst door een moderator ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Wauw Dat kan je weer schrijven als je ouder bent he, lol. Ik kan dat met mijn 15 jaar ervaring nog niet :'D Ga ook nog maar naar de 4e, lol, dan moet ik volgens mij ook litaratuur gaan lezen en word ik misschien ook zo goed, ooit
Maar. Ik reageer vanavond, ik wil niet aankomen met een klein stukje na die lap tekst, al vrees ik dat hij niet vreselijk groot zal worden Ö

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha, indeed nice geworden! 8D

No growth of the heart is ever a waste

Gee, thanks ^^ Means a lot. En geloof me, van die literatuur leer je niks ;x Die die wij moesten lezen was alleen maar saai --'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Schijt, heb zin om te posten ;']

Odile - Goede vampier.

Dit kun je toch godverdomme niet menen! Hij gelooft me niet eens. Hij denkt dat ik 't aan het verliezen ben! Kwaad loop ik door de bossen terwijl het maanlicht op me neer schijnt. En dan, ineens vanuit het niets, zet ik het op een lopen. Zo hard als ik kan ren ik richting de stad, race bomen voorbij, de weg op, ontwijk auto's en vrachtwagens die me soms verblinden door hu grote lichten. En dan, als ik een vrachtauto me van achter zie naderen, draai ik me om, hol erop af en spring op het dak. Ik neem plaats en wacht tot de vrachtwagen de grote stad in komt rijden.
Ik wacht af tot het juiste moment en spring dan van de vrachtwagen. Waar is die pub? Na een uurtje zoeken kom ik er aan en open de deur. Opnieuw draaien een paar hoofden zich om.
'Julian hier?' vraag ik. 'Odile Lavossa. Dat jij nog leeft,' hoor ik een vampier grijnzen. 'Dat is niet de eerste keer dat ik dat hoor,' reageer ik kil. 'Hij is hier niet. Maar je mag altijd met mij mee naar huis,' reageert de vampier terwijl hij niets verhullend langs zijn lippen likt. Ik knijp mijn ogen toe en schiet hem een dodelijke blik toe, waarna ik me omdraai en naar buiten loop. Waar woonden ze ook alweer? Dat wordt oriënteren. Maar gelukkig heb ik zeeën van tijd. Ik loop een paar straten uit, verder de stad in tot ik bij een bekende buurt kom. Het is niet lang meer. Na een paar blokken kom ik aan bij het alom bekende huis. Ik neem een hap adem en bel aan. Ergens schaam ik me voor het feit dat ik ze alleen kom opzoeken in tijden van nood, maar het was simpelweg te druk om er even tussenuit te gaan.
'Odile? Jemig, ik heb je gemist! Kom binnen! Het leven zit altijd vol verrassingen. Julian, kijk eens wat ik heb gevonden.' Ik word het huis in getrokken, wat er nog steeds zeer stijlvol uitziet. Een gedaante op de bank staat op en slaat de armen om me heen. Zijn witte haar kriebelt in mijn gezicht. 'Lang niet gezien. Behoefte aan wat bloed?' Ik glimlach. 'Graag.' 'Er is wat anders aan je,' grinnikt Julian dan. 'Sinds wanneer heb jij krullen?' Ik slaak een zucht. 'Sinds dat een idioot mijn stijltang heeft gemold. Don't worry, ik krijg hem daar nog wel voor. En hij gaat boeten met zijn leven.' Een hand wordt door mijn haar gehaald, waardoor de krullen voor mijn ogen dansen.
'Zo ken ik je weer meissie.' 'Afblijven,' sis ik, waarna ik een vriendschappelijke stomp tegen de schouders krijg. 'Wat scheelt er?' vraagt Masha die me een glas bloed in handen duwt.
'Luister het spijt me dat ik alleen in geval van.. nood langs kom, maar dingen zijn de laatste tijd nogal hectisch geweest. Ik ben hier bij jullie.. om rust te vinden. Het is.. die nachtmerries, in combinatie met zo veel andere dingen. Mijn hoofd voelt te zwaar aan en zelfs in mijn slaap kan ik er niet aan ontsnappen,' zeg ik monotoon, om mijn eigen pijn te verbergen.
'Luister, Kazinsky is-' 'Het is.. het is Kazinsky niet. Het is een lang verhaal en ik weet niet of ik er klaar voor ben om het te vertellen.' 'Laten we gaan clubben. Een ouderwets avondje vampierdisco. Dat lucht enorm op bij mij, eens goed uit de plaat gaan,' stelt Masha voor. 'Je vertelt het wanneer je er klaar voor bent.' Ik glimlach wat flauwtjes.
'Goed. Waarom ook niet. Ik ben toch al naar de klote en heb wel zin om flink bezopen te raken.' En ik gooi het restant bloed door mijn keel. 'Laten we gaan.'

[ bericht aangepast op 22 juli 2011 - 23:48 ]

No growth of the heart is ever a waste

Chase - vampierjager.

De woede is duidelijk te zien bij Odile. Ze haat me, ze haat me omdat ik haar niet geloof. O, geloof me, schat, ik geloof je meer dan jij denkt. Ik laat haar boos weglopen en wacht een tijdje. Als ik vind dat er genoeg tijd is verstreken, excuseer ik me voor Yue en Savoy volg ik het spoor van Odile. Behalve Lew's uiterlijk, heb ik namelijk ook zijn vampiervermogens overgenomen, dat wil zeggen dat ik Odile nu niet alleen al van ver kan ruiken, maar ook dat ik vele malen sterker ben geworden.
Met gemak kan ik dus het spoor van Odile volgen en kom uiteindelijk uit bij een of ander huis. Ik weet zeker, dat als ik de -overigs heerlijke- geur van Odile niet had gehad, ik uren had kunnen lopen zoeken. Nu heb ik het echter in iets minder dan een uurtje gevonden.
Ik twijfel wat ik nu zou moeten doen, grote kans dat ze bij vampieren zit en hoewel ik er nu ook bijna een ben -op hun dorst naar bloed na-, zit ik niet op een gevecht te wachten. Ik besluit te wachten. Na een tijdje hoor ik Odile praten. 'Laten we gaan,' zegt ze. Ik grijns en wacht tot de deur open gaat. Daar staat ze dan, met twee voor mij onbekende vampieren. 'De enige plek waar jij heen gaat is naar huis,' hoor ik mezelf zeggen. Shit, lekker subtiel, sukkel, je bent Lew, niet Chase! 'Samen met mij,' voeg ik er snel aan toe. 'Het spijt me dat ik je niet geloofde, kom alsjeblieft mee terug!'

everything, in time

Odile - Goede vampier.

'Ik zeg je, bij 69 hebben ze de beste Bloody Mary's in het gebied,' zegt Julian enthousiast als hij de lange zwarte leren jas om zich heen slaat. Vervolgens kleedt ook Masha zich aan en opent de deur.
"De enige plek waar jij heen gaat is naar huis." Wat? Ik kan mijn ogen en oren niet geloven. 'Ben jij er soms één van Fjodor,' sist Julian nijdig en gaat voor mij staan. 'Zo ja, dan geef ik je één kans om 'm te smeren hier,' voegt hij nijdig toe.
"Samen met mij. Het spijt me dat ik je niet geloofde, kom alsjeblieft mee terug." 'Odile, wie is dit? Heb je last van hem?' vraagt Julian argwanend. Ik stap naar voren. Dit is de man waar ik van hou. Maar hoe krijgt hij het voor elkaar om daar steeds meer aan te gaan twijfelen? Hij is anders nu hij zijn geheugen terug heeft.
'Verklaar dan wat we zagen,' zeg ik, killer dan ik had gewild. 'Want ik ben dit spelletje spuugzat en ik laat me door niemand commanderen. Ik heb je hoger ingeschat dan dat, Lew. Waarom probeer je me gek te maken? Was het allemaal een leugen? Alles?' Ik voel steken van ellende door mijn lijf schieten en met name door het hart. 'Ik ga niet mee voor ik het antwoord heb,' zeg ik gedecideerd en leg de armen over elkaar. Waar denkt hij dat hij mee bezig is? Mij zomaar bevelen naar huis te komen? Niemand commandeert Odile Lavossa.

No growth of the heart is ever a waste

Chase - vampierjager.

Wie is Fjodor nou weer? God, ik heb die naam eerder horen vallen. Ach, het maakt ook niet uit.
'Ik kan het ook niet verklaren,' zucht ik, alsof ook ik er gek van wordt. 'Maar je kunt mij niet zomaar de schuld geven, omdat mijn naam hier toevallig bij wordt vernoemd. Zowel Yue als jij zeiden dat jullie me net nog ergens anders hebben gezien. Hoe kan ik dat nou doen? En vooral, waarom zou ik dat doen? Odile, ik..' even doe ik alsof ik moeite heb om het te zeggen. 'Ik hou van je, dat weet je, ik zou nooit zoiets doen om je te pesten. Maar als je mij hier dan direct de schuld van geeft, dan denk ik dat ik degene ben die jou te hoog heeft ingeschat, in plaats van andersom.'

everything, in time

Odile - Goede vampier.

Mijn ogen sperren zich open, waarna ze weer de gewoonlijke kille uitstraling krijgen. Nu kijk ik hem niet aan, maar staar naar de grond. Die woorden sloegen in als bommen. Ik bal de vuisten, maar blijf zwijgen. Julian vertrouwt het hele zaakje nog steeds niet en ik word uit mijn gedachten gehaald door Masha die een arm op mijn schouders legt. Dan hef ik het hoofd en kijk hem recht in de ogen aan. Ik zal niet kunnen verbergen hoe gekweld ik ben. De vermoeidheid is van mijn gezicht af te lezen, net als de verslagenheid.
'Misschien,' zeg ik bijzonder neutraal en monotoon. 'Ik voel dingen.. dingen die niet kloppen. Bij jou. En als jij dat niet kan verklaren, wie in godsnaam wel?' zeg ik zacht. 'Je bent veranderd en ik kan niet verklaren waarom. Ik weet alleen dat het me zeer doet en ik weet niet waar de oude Lew is.' Ik loop het stoepje op en draai me om.
'Misschien voldoe ik inderdaad niet aan je eisen. Dat spijt me dan. Ik heb mijn best gedaan, Lew. Echt waar. Ik kan niet meer geven dan dit.' Het is te veel. Allemaal te veel. En deze woorden zijn meer dan ik hebben kan. 'Ik hoop dat je iemand kan vinden die je meer kan bieden dan ik. Dat hoop ik oprecht.' Ik zeg het met een trillende stem en voor hij de kans ziet mijn tranen te zien sprint ik zo snel als ik kan de straat uit, schiet een steeg in en vlieg over de muur. 'Odile, wacht!' hoor ik Masha roepen. Ik vlieg van het ene straatje naar het andere, ontwijk auto's en fietsers, voetgangers en uitgaansvolk. Tot ik ineens bij het park stil kom te staan. De bossen zijn duister en onheilspellend, maar toch het perfecte toevluchtsoord voor mij. In het midden van het park stop ik pas met rennen en laat mezelf verslagen op een bankje zakken.
'Odile,' hoor ik een uitgeputte stem zeggen. Masha ploft naast me neer. Ik blijf voor me uit kijken, naar de weerspiegeling van het maanlicht op de vijver, vuurvliegjes die om ons heen dartelen. Ik merk hoe de tranen over mijn wangen glijden als ik strak naar de vijver blijf staren. Masha's armen trekken me tegen zich aan. Er wordt geen woord gezegd. Dat heb ik altijd heel erg aan haar gewaardeerd, ze weet wanneer ze moet zwijgen en spreken. Ik schaam me zo vreselijk dat ik in haar bijzijn huil, maar dat is niet haar minste zorg. Ze omarmt me zoals mijn moeder vroeger deed, wiegt me zacht heen en weer en aait over mijn rug. En dat is voldoende. En dan grijp ik me aan haar vast en begin te snikken. Alles komt eruit, iets wat ik voorheen niet heb gekund.
'Ik wilde het niet, ik wilde hem geen pijn doen,' zeg ik fluisterend terwijl ik mijn gezicht op haar borst leg. 'Ik wilde hem geen pijn doen, maar het leek zo..' 'Er is niks sterkers dan vrouwelijke intuïtie. Dat heeft onze levens gered in het verleden en het zal onze levens blijven redden in de toekomst. Kom maar.' Haar handen aaien over mijn rug en hoofd. Ik heb mijn best gedaan..

No growth of the heart is ever a waste

Omdat ik je toch niet met niets wil laten zitten, hier een kort stukje.. Crappy, maar beter iets dan niets.

Dewi
"Dus je hebt je eigen lot in handen hè?" Ik zuchtte zachtjes en dacht na. "Een speciaal voorwerp?" Ik ging zitten en tikte wat met mijn vingers op de armleuning terwijl ik diep nadacht. Helaas kwam ik niet ver, een moment waarop Lew pijn had gehad? Hij leek altijd zo sterk, er waren momenten geweest dat hij liet doorschemeren dat iets hem raakte of shoqueerde, maar er was nooit een voorwerp in het spel geweest. "We moeten Odile vinden," zei ik uit het niets na een lange stilte. "Zij kent jou beter dan wie dan ook en kan vast beter helpen dan ik kan." Ik stond op en keek lew aan. "Is ze nog in het huis?" vroeg ik hem, op dit soort momenten leek me die vampierreuk erg handig. Hopelijk was Odile er nog, zij kende Lew door en door en móést wel iets weten, daar was ik haast 100 procent zeker van. Toch knaagde er in mijn achterhoofd een beetje twijfel, bang dat zij ook niks wist en Lew zijn geheugen voor altijd kwijt zou zijn.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Hij zuchtte ongemerkt toen Dewi opperde om Odile er bij te betrekken. Zijn gedachten dwaalden terug naar haar gepijnigde gezicht toen hij geen teken van herkenning gaf. Lew slikte. 'We halen Odile er maar bij als er echt geen andere optie is,' zei hij resoluut terwijl hij opstond en een ezelsoor in de pagina van het notitieboek vouwde. 'Ik wil haar geen valse hoop geven. Ze heeft al genoeg afgezien.' Met een klap gooide hij het boekje dicht en keek hij Dewi aan. 'Je was er bij toen ik ...ziek werd gisteren, right?' checkte hij. Hij meende dat Odile daarover iets gezegd had. 'Kan je je iets herinneren van toen? Iets wat ik misschien gemompeld heb, of iets dat ik gedaan heb? Ikzelf kan me alleen de pijn voorstellen. Maar jij stond daar buiten...' Hij keek haar hoopvol aan. Als ze ook maar een sleutelwoord hadden, dan zou dat al vele opties uit kunnen schakelen en dan werd het aantal herinneringen meteen een heel stuk kleiner.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Dewi
"Als je dat wilt, oké dan," antwoordde ik toen hij zei dat we Odile er enkel bij zouden halen als er echt geen adnere optie was. Hij vroeg naar wanneer hij 'ziek' was, ik had er niet al te prettige herinneringen aan. Ik dacht diep na en probeerde het me weer voor de geest te halen. "Oké, ik kwam dus je kamer binnen en merkte al meteen dat er iets mis was.. Ik ging een washandje halen om je af te koelen en toen ik terugkwam.." Ik pauzeerde end acht diep na, ik probeerde elk detail voor de geest te halen. "Toen zei je iets van.. Vuile ah.. Vuile rijstvreter! Dat was het." Ik ging frunnikte aan mijn kettinkje. "Vervolgens leek je wel gek te worden, je smeekte Ash om je te doden. Je zou er alles voor doen. Je begon jezelf te pijnigen en ik wilde je stoppen, maar je duwde me enkel aan de kant. Toen er daarna een klap klonk rende je weg, maar je hebt al die tijd niks gezegd." Misschien dat hij het een beetje zou herinneren nu ik het verteld had, maar ik schatte die kans klein in. Erg klein. En wat hadden we aan vuile rijstvreter? wat bedoelde hij daar uberhaupt mee?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

'Vuile rijstvreter?' In gedachten verzonken leunde Lew tegen de hoge boekenkast. 'Een rijstvreter is volgens mij iemand uit Azië. Een Chinees of een Japanner of iets dergelijks. Aan het bijvoegelijke naamwoord te horen, was het niet mijn beste vriend...' mijmerde hij. Maar in feite kon dat werkelijk àlles betekenen. Het enige wat vast stond was dat er iemand uit Azië meegemoeid was. 'Dewi? Heb ik spullen? Misschien vinden we daar wat tussen?' opperde hij terwijl hij het boekje opnieuw opnam en nog steeds probeerde te bedenken wat die woorden zouden kunnen betekenen.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Lol, Lew was toch verzot op die drank? Daniels ofzo? Kan me nog vaag iets van herinneren.

Dewi
Waarom liet mijn geheugen me net nu in de steek? Hij had ooit iets over zichzelf moeten hebben egzegd, iets wat nu kon helpen. Was hij niet al ontzettend oud? En volgens mij had hij me ooit verteld dat hij in het elger zat. (dude, ik weet allemaal niet meer wat hij haar heeft verteld :p en ik ga niet alle 10 topics doorspitten naar antwoorden. Dus als er iets is wat jij nog weet, zeg 't dan evne.) "Vat het niet verkeerd op, maar volgens mij ben je al behoorlijk oud. Misschien heeft het iets met de oorlog te maken ofzo?" Hij vroeg me of hij spullen had. "Tuurlijk heb je spullen. Of naja, in ieder geval kleren en genoeg drank, je vond volgens mij Jack Daniels erg lekker. Maar we kunnen naar je kamer, misschien vinden we daar inderdaad wat." Misschien had hij stiekem een dagboek bij gehouden? Nee, daar was hij het type absoluut niet voor, helaas. "Laten we maar eerst in je kamer kijken," zei ik en stond op. Ik wist niet of hij nog wist waar zijn kamer was, maar ik ging er vanuit van niet. "Misschien komt je geheugen met vlagen terug. Misschien als er een soortgelijk iets gebeurd als eerst dat dat herinneringen bij je oproept." Het leek me namelijk erg vaag al wist hij ineens alles weer en het leek me logischer als het beetje bij beetje kwam. Eenmaal bij zijn kamer aangekomen opende ik de deur van zijn kamer en stapte naar binnen. Oké, waar te beginnen?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Jup, hij is een frequent drinker en een kettingroker c: Ik weet niet meer of Lew het ooit aan Dewi heeft gezegd, maar hij is dus gestoken met een bajonet in zijn buik. Odile weet dat... Maar of hij het aan Dewi heeft verteld...Hij is trouwens achtentachtig, dat heeft hij geloof ik wel tegen haar gezegd.

'Volgens het boekje zou het moeten opgelost zijn als we de sleutel vinden. Eén herinnering die me al de rest kan terug bezorgen,' zei hij zacht terwijl hij het boekje op het bureau in wat blijkbaar zijn kamer was, gooide. 'Dus ik zat in het leger?' Zijn verstand draaide op volle toeren, waardoor Lew merkte dat hij alom bekende feiten nog wist, maar zijn rol daarin, niet meer. 'In de tweede wereldoorlog hebben we tegen de Japanners gevochten. Dat waren rijstvreters...' Lew beet zacht op zijn lip terwijl hij de grote kast opende en de spullen die daar in lagen op zijn bed begon uit te stallen. Een hoop kleren, een hele grote verzameling sigaretten, een lege fles Jack Daniels met peuken erin, een riem, een gerafelde rugzak, een kapotte landskaart en tenslotte een bajonet die al begon te roesten aan het handvat. 'Dit is alles,' zei hij overbodig terwijl hij het lange mes vast nam en het nader bestudeerde.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Voglens mij heeft ie dat nooit verteld ;o

Dewi
Ik keek naar de spullen en grinnikte zachtjes bij het zien dan de sigaretten en Jack Daniels. "Heb je eigenlijk nog behoefte aan die drank en sigaretten?" vroeg ik nieuwsgierig, hij had volgens mij al een tijdje geen sigaret meer aangeraakt terwijl ik hem eerst bijna nooit zonder zag. "Maar goed, hier kunnen we volgens mij niet veel mee, het zijn doodgewone spullen.." Ik zuchtte en leunde tegen de muur aan. "Denk je trouwens dat iets anders dan een voorwerp ook kan helpen met je herinneringen? Ik bedoel, soms schiet je ook iets te binnen bij het horen van iets, ruiken, proeven.. Ga zo maar door," zei ik hem.

Stom rotweer, als de zon nou gaat schijnen krijg ik misschien wat meer inspriatie <:l

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.