• Plot
    Enkele zeemeerminnen worden uit de oceaan verjaagd, en komen terecht in een alledaags vissersdorp Atlanta. De zeemeerminnen kunnen niet tegen het zonlicht wanneer ze niet in het water zijn, want dan verbranden ze. Daarom komen ze alleen richting het land wanneer de zon niet schijnt. Ze lijken op mensen, maar zijn veel knapper, lievelijker en.. Ze zijn geweldig. Geweldig gevaarlijk. Ze leven op mensenvlees. Mensenvoedsel kunnen ze eten, maar dat kost hen energie. Zeemeerminnen zijn gevoelig voor gevaar, en vaak eenlingen. Nu er een groepje is, is het aan hen om vriendschap te sluiten. Zeemeerminnen kunnen worden gedood met een mix van warm/gekookt water en zout. Ze zijn ook gevoelig voor zeewater, gezien ze daardoor op het land veranderen. De zeemeerminnen leven rond de mensen, maar worden ook opgejaagd door enkele Mermaid-Hunters. De zeemeerminnen leven dus voornamelijk onopvallend. Maar wat als een nieuw gevaar hen dreigt te verraden? Een nieuw soort hunter?

    Weer;
    De lucht is grijs en er is afentoe een lichte regen, maar verder ik het vooral koud en droog.

    Regels graag nalezen in het rollentopic.
    Off-topic tussen [ ] en graag in character blijven.

    [ bericht aangepast op 19 nov 2011 - 14:27 ]


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Emilia Rosette
    Prullen nog wel, waarschijnlijk was het gewoon een vrouwending. Wat hij er van vond veranderde haar verlangen naar een lekker ruikend, warm bad niet. Ze merkte dat Elias dromerig ergens heen keek en toen ze zijn blik volgde zag ze een oud koppen. Oude mensen hadden altijd eens oort genegenheid over zich heen vond ze, ze had altijd de neiging om vreselijk vriendelijk tegen ze te zijn en ze te helpen. Ze kon niet erg duidelijk horen wat er gezegd werd, maar aan Elias te merken was het iets grappigs, maar het lachen verging hem snel toen Prudence hem een boze blik toewierp. Emilia's mondhoeken gingen omhoog en vormden een geamuseerd grijnsje. "Je bent toch niet bang van haar hè?" Ze grinnikte zacht toen ze de saus rond zijn mond zag, hij leek zich er niet aan te storen -of hij had het niet door- want hij antwoordde dat hij niet zo'n planner was, al was dat misschien wel handiger. "Hmm, geen plannen dus? Dan heb je er vast geen moeite mee me vanavond het dorp te laten zien?" vroeg ze hem met een onschuldig glimlachje, het leek haar wel praktisch als ze de omgeving hier een beetje kende en wist wat waar zat. Ze krulde een lok haar die uit haar vlecht gesprongen was.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Meeep, ik was dit helemaal vergeten. -.-
    Ik maak morgen een post, 'kay? ben nu te moe.


    there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

    Hijg aat toch niet stilvallen hè? n_n


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Zonde, hij is dus alsnog dood gegaan Ö Of is er iemand van plan te reageren? [:


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Ik wil wel, maar ieder ander is dood :'].


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    Ik. Maar ik zit een beetje vast..


    Home is now behind you. The world is ahead!