[RPG] Grey water - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 nov 2011 - 14:27 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

Jane Nimelea Pastero
Ze had eigenlijk gelijk met wat ze zei. Ik was geen haar beter. Eigelijk was ik een moordenaar een. Ik had er vele van hun vermoord. Maar die mensen op die boot hadden niets verkeerd gedaan. 'Jullie hebben mijn hele familie uitgemoord. Helemaal. Niemand om bij uit te huilen. Of mee te spelen. Alleen Thomas. Hij heeft me alles geleerd, maar het is mijn taak om de mensen te beschermen. Zo is het op mijn 6e door hem aangeleerd. Op mijn 8e werd ik een jager dat klopt. En volgens mijn broer zijn Meermensen snachts altijd uit water of aan het slapen. Ik voel mezelf ontzettend thuis in het water. Daarom ging ik erin. Als ik had willen ontsnappen had ik dat allang gedaan.' Zei ik ter tegenspraak. Het meisje leek aardig, maar dat was hun betovering. Ze betoverde je gewoon. Ze zouden je vermoorden. Wat hield ze nu tegen? Wouden ze me eerst martelen? Mijn huid langzaam van mijn lijf scheuren? Als ze me zouden vermoorden zou ik mijn messen afschieten. Dan zouden ze bewusteloos vallen. Dan gooi ik ze simpel weg in het water en leven ze daar verder.. Dat meisje had me op een ander idee gebracht. Wilde ik wel mensen doden. Ja ze leken op mensen maar veel dodelijker. Het was aan de buitenkant te zien dat ik in tweestrijd was.

I'm finally back, Finally after a Year break

[Iemand reageren? -PuppyEyes-]

I'm finally back, Finally after a Year break

Christophér
Ik bedacht me wat ik allemaal met het meisje kon doen. Ik kon haar een langzame en zeer pijnlijke dood laten voelen, haar martelen totdat ze smeekte of ik haar wilde vermoorden. Maar ik kon haar ook als aas gebruiken.
"Dus, ken jij nog andere 'Hunters'?"


moet nu gaan ciao.

Me so good.

Delia
Ze glimlachte vaal om het gebruik 'hunter', dat er bij Chris bijzonder sarcastisch uitkwam. Hunter was in feiten niets. Zelfs niet met hun speeltjes. Als ze eens wisten hoeveel baby's er van hen waren, hoeveel meerminnen er waren. Dan waren er al lang geen hunters meer.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Twee vragen :'D
Heeft Elias een bank/stoel in zijn hotelkamertje? :A
En bestaan er waterpistolen? -nog steeds geen idee wat voor tijd het zich afspeelt-

Emilia Rosette
"Wauw, je vader moet vast slim zijn hè?" zei ze bewonderend toen hij begon over een zoutkogel, het zou het perfecte wapen zijn. "Dat is dapper van je," zei Elias en Emilia voelde zich weer kort gloeien van trots. Ze wou hem net bedanken voor het compliment toen hij een verhaal begon over een meermin in het hotel, haar stemming sloeg om en ze luisterde aandachtig. "Ongevaarlijk voor mensen..?" mompelde ze zacht en trok toen een wenkbrauw op, "Een meermin die ongevaarlijk is voor mensen?" Ze snoof minachtend en schudde haar hoofd. "Tuurlijk, gelooft ze het zelf? Maar ik zal er op letten. Ik had nog wel gehoopt dat ik vannacht rustig kon slapen, maar dat blijkt dus helaas ook niet." Ze zuchtte zachtjes, maar bedacht zich toen dat ze in ieder geval niet alleen meer was en dat was al een hele opluchting. "Trouwens, denk je dat we nog een toetje krijgen?" vroeg ze toen emt een grijnsje, ze had geen zin om te gaan zitten mokken over een meermin die in het hotel rondliep.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Jane Nimelea Pastero
Ik gromde zacht. Ik zal nooit een Hunter veraden. Zelfs niet als ze me zouden martelen. Ik huiverde bij het idee dat ze mijn huid erlangzaam maar pijnlijk afstroopte.
'Ik zal nooit andere Hunters veraden.' Beet ik bits van me af. Hoe konden ze dat nou van me vragen. Opeens kreeg ok een geweldig idee. Ik liet de verborgen messen afgaan. Bijde handen lieten 1 mes los. Ik liet het in mijn hand boren en het gif verspreide zich door mijn aderen. Het menselijk lichaam kon er tegen dat wist ik al had het zelfs uitgeprobeerd. Tranen sprongen wel in mijn ogen van de pijn van de snee. Bloed drupte van mijn hand af op het Zand. Als ze me nu zouden aanvallen zouden ze bewusteloos neervallen en verdoofd zijn. Ik keek nogsteeds naar die verschrikkelijke wezens. Ze zoudenme vermoordende ik niet zouden at ze zeiden. Maar als ze maar een druppel bloed in hun mond kregen of zelfs in hun huid zou het verdovend werken. Als het op hun huid was zou vanaf die plek een halve meter uitspreiden en verdoven. Mijn bloed kleurde niet anders het rook niet anders. Er was niets aan op te merken. Ze zouden me alleen niet kunnen eten zonder halfdood neer te vallen (bewusteloos). Ik gromde naar ze. Het waren duivels. Vampieren van het water....

I'm finally back, Finally after a Year break

Geen waterpistolen :]. Dat zou het te makkelijk maken :'3.

Delia
Ze merkte het bloed op. Haar ogen verwrongen zich tot spleetjes. Gelukkig voor haar had ze net gegeten, en liep ze beheerst naar voren. ‘Ik zal je tot je laatste beetje lucht laten spartelen, laten gillen tot je geen stem meer hebt.’Om haar mond kwam een glimlach, terwijl ze rondkeek, en uiteindelijk een soort bottig mes vond. Mikken kon ze als de beste. En ze wilde geen risico op haar bloed werpen, dus vertrouwde ze op het mes in haar handen. Waar moest ze haar raken? Vlak bij haar hart, natuurlijk. Ze moest ervaren dat ze geen zwakkelingen waren, of spelletjes. Het was uit met de pret voor deze kleine meid. Dus richtte ze het ding net naast haar hart. Daar waar haar huid onbeschermd was, geen enkele manier om te punt tegen te houden. Kwetsbaar, dat was ze. Met één simpele werp boorde het mesvormige ding zich door haar huid. Ze hoorde haar adem die stokte, en een zelfvoldane glimlach speelde haar lippen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Haha, jammer :'D Zag het al helemaal voor me, echt die dingen waar je flessen van 2 liter aan kan koppelen, lol.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Jane Nimelea Pastero
Mijn adem stokte van de pijn. Ik kon nog net een gil binnenhouden. Ze had mijn Rib geraakt. Geen long of hart gelukkig, maar de pijn. Adrealine stroomde door mijn aderen en in een seconde rolde ik opzij. Ik had de jongen door al die Adrealine van me weg weten te schijven en stonden na de 2e seconde rechtop. Ik schoot op het meisje met mijn verborgen messen zodat het haar raakte. 2 messen raakte haar arm en haar been. De andere haar schouder. Het middel was te zien op de huid en al snel zag ik een van haar armen slap naast zich hangen. Nog 1 minuut en ze was bewusteloos. Snel schoot ik nog 3 messen op de jongen af. Ook hij werd geraakt. Op zijnsleer en arm. Ook zijn buik werd geraakt. Bij hem werd het ook slap bij de wond. Ik grijnsde even zonder dat ze het zagen. 'Don't Mess With Jane.' Zei ik grommend.

I'm finally back, Finally after a Year break

Oke..? Ik snap dat ze een hunter is, zeg maar, maar ze is vrij klein, dus dan brengt zo'n mes meer schade aan dan die messen, hoor (':
Het is btw náást haar hart. Vlak daarnaast, dus dan heeft het wel wat meer geraakt dan een rib (':

Delia
Ze kreunde even zacht, en voelde haar lichaam slap worden. Maar, gezien ze net gejaagd had, was ze sterk, en kon ze de messen er langzaam maar zeker uithalen, zodat haar lichaam kon helen. Ze pakte twee messen van de grond, en gooide die boos naar het meisje. Wat ze kon raken, raakte ze. Haar zij, en haar buik. Haar lichaam stuiptrekte, en ook zij ging neer, waarop Delia een sluwe glimlach om haar lippen kreeg, en Chris een moment verzorgde. Ze liep naar het meisje, en voelde in har oren. Oordopjes. Delia was boos nu ze een spel was begonnen, en dus trok ze de oordopjes uit haar oren, en begon ze in plaats van een lokkend nummer, en afgrijselijk, pijnlijk geluid te produceren. Een geluid waarmee ze menig mannen had gekweld, en enkele vrouwen. Tot ze doof werden.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Simon:

Zijn gedachten gingen uit naar het meisje dat hij ontmoet had. Het was een mooi meisje, en geen meermin. Hij was blij geweest dat iemand hem had opgemerkt maar nu was hij weer eenzaam. Hij liep te ijsberen door zijn huisje terwijl hij het flesje met gekookt zout water met zijn handen omhoog gooiden. Hij keek naar de dolk die aan de muur hing en gespte deze om zijn middel heen. Hij kon wel wat moed gebruiken.

Just like the clouds, my eyes will do the same If you walk away, everyday it'll rain

Madeline
Ze had het hotel verlaten, en liep nu langs de kust van het strand. Een zucht gleed over haar lippen, terwijl ze een oud stel op de boulevard bekeek. Vanuit haar ooghoeken zag ze meerminnen. Klaar voor de aanval. ‘Heeft u het nieuwe gerecht in het hotel al geprobeerd? Het is echt heerlijk.’ En met die smoes werkte ze hen weg van het strand, van de meerminnen die haar met een nijdige blik nakeken.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Jane Nimelea Pastero
Ik gromde. En kroesde tegelijketijd. De pijn werd heftig. Ik gromde en liet meer messen op haar afgaan. 4 Messen raakte haar weer. Ze zaten nu in haar been terwijl de wod Healde zat het mes e nog in. Ik kroop langzaam weg. Ze bloedde nog steeds. Haar benen waren sterk en ze zette het op het lopen. Ze hield haar hand voor haar buik zodat het bloed er niet uit zou gutsen. Kleine Waterbommetjes (Granaat achtige dingen gevuld met water) gooide ik op de grond. Als ze een warmte voelde en water gingen ze af. Ik liep een beetje kreupel door. Het deed pijn, maar in mijn kamer in het Hotel hadden ze EHbO kistjes ook daar hadden ze Een dokter die daar verbleef. Ik opende de deur van het Hotel en een vrouw slaakte een gil. Ik zat onder het bloed en was doorweekt. De man die naast haar stond was de dokter. 'Ik ben aangevallen doorheen zeemeermin ze bekogelde me met messen astublieft kunt u me helpen.' Smeekte ik hem. Ik was geweldig in acteren. Ik gevraagde me nu heel kinderlijk anders zou hij nooit geloven dat ik diegene was die begon.

I'm finally back, Finally after a Year break

Emilia Rosette
"Ach, ik vrees dat ik haar nog wel tegen het lijf zou lopen." Ze vroeg zich af hoe het zou zijn om op die manier een meermin te ontmoeten, ze was zelf nog nooit héél erg dicht in de buurt van een meermin geweest en al helemaal niet als ze alleen was. Het leek haar vreemd om normaal met ze te praten en er dan ineens achter komen wat ze werkelijk waren. Nee, het zou haar niet gebeuren, ze zou haar ogen en oren open houden zodat ze iedere meermin direct zou herkennen. Elias zei haar dat ze gewoon kon slapen, als ze maar een zoutbad nam. "Balen, ik had gehoopt op weer eens een bad met een flinke dosis badschuim, maar wat moet dat moet, nietwaar?" Ze glimlachte scheefjes en keek even naar de deuropening. "Ik zal de gok maar niet wagen, volgens mij mag ze me al niet zo. Stel je voor dat ze me straks nog vergiftigd met haar spaghetti," grapte ze. Terwijl ze via het raam anar buiten tuurde gaapte ze kort, ze vroeg zich af hoe laat het zou zijn. "Had je eigenlijk nog plannen voor vanavond?" vroeg ze na een korte stilte aan Elias.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Simon Avery:

Met een diepe zucht liep hij zijn huisje uit. Hij wist wat hij moest doen als hij er een tegen kwam, niet dat hij zo zeker wist dat hij het zou over leven. Maar hij wist wel dat hij zijn best ging doen om van dit vervloekte eiland af ging komen. Hij liep naar een schuurtje wat hij had gebouwd in het bos. Het was een wankel huisje, maar hij had zijn best gedaan. Hij opende het deurtje, en keek naar het vlot dat hij gebouwd had.

Just like the clouds, my eyes will do the same If you walk away, everyday it'll rain