[RPG] The Habit [6] - Speeltopics

Jongeren:
Gawain Marlon Iolani - Havik
Cherie Beth Jones -kat
Cedric Dean Dux - Aap
Dana Alexia Pippens - Pinguïn
Noah Morrigan - Hert
Kwon Ji Yong - cheeta
Dina Darcy Mitchell - Filipijns spookdiertje

Staf:
Sasha Afanasiy Filischkin Wapenexpert/ Leraar
Heather Knochenmus Lerares Plantkunde/Schoolarts
Valerie Savarin

Tijdelijke dodenlijst.

jongeren:
Mireille Amelia Scott.- Slang
Maud Fally- Kameleon
Caitlinn Morgana Camelot- Sneeuwuil
Silver Madeline Rue Shaw- Zwarte Panter
Hayes Vukovic- Wolf
Mike kaimana- Orka
Eleanor Anthea Hope- Zwaan

Trainers:
Prixor Tapsanter Trainer/Oprichter TAP/Omroeper.
Lily Haspers

Verdeling moet opnieuw gemaakt worden.

Regels:
- Geen grote besluiten nemen zonder toestemming.
- Geen ruzie (in de 'rpg'mag dat natuurlijk wel), je word uit het topic gezet.
- Geen reclame voor andere dingen zonder toestemming
- Je moet lol hebben!

[ bericht aangepast op 26 jan 2012 - 20:49 ]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
Ik zie Spencer voor mijn neus barsten. Hij heeft begrepen wat hij gedaan heeft. Gehoorzaam stap ik een paar stappen naar achter en Valerie neemt het over. Snel loop ik naar Valerie en houd mijn stem netjes en rustig.
'Moet ik wat kleren regelen, hij heeft dezelfde maat,' zeg ik zacht. Ik krijg te horen dat ik weer kan gaan. Ik had me ingehouden. Netjes zonder iets te zeggen. Ik vond het best knap. Rustig wacht ik op Valeries antwoord. Ze heeft Spencer zover als ze hem wou hebben. Gebroken en kwetsbaar. Nog steeds wou ik hem in zijn haren vliegen, maar ik wist me tegen te houden. Ik loop naar de deur terwijl ik op antwoord wacht.

Valerie Savarin

Vanop het bed draaide ik mijn bovenlichaam helemaal naar opzij zodat ik Cedric recht kon aankijken. 'Het zit wel goed zo, ik ga morgen wel een pakketje kleren halen uit het opslagcentrum, bedankt,' Ik zweeg even en wachtte tot hij weg zou gaan maar nog voor hij die kans kreeg, gooide ik er nog iets tussen. 'Alhoewel een shirt wenselijk zou zijn.' Ik glimlachte even naar hem en draaide me dan terug op, erop vertrouwend dat hij weg zou gaan.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
Valerie zegt dat ze morgen wel wat zou regelen. Nog voordat ik de deur uit kon lopen vroeg ze om een shirt. Ik knik en loop de kamer uit. Snel loop ik naar mijn eigen kamer. De weg ken ik nu. De kamer van de kapitein is hier ook in de buurt. Mijn kamer is alleen een beetje stoffig. Ik ga even op mijn bed zitten om mezelf weer rustig te krijgen. Als dat niet lukt loop ik naar de muur en sla er een keer tegen. Het lucht op. Ik loop naar de badkamer en veeg het kleine beetje bloed eraf. Ik zoek in de kast naar een iets te groot shirt en pak een oud sportshirt eruit. Het is niet echt iets, maar het beste dat ik nu heb. De rest is wat klein of erg vies. Ach dat shirt kan ik wel missen. Langzaam loop ik weer terug. Snel klop ik op de deur en doe hem zacht open. Ik leg het shirt in de kamer en loop dan weer weg. Volgens mij kon Valerie niet echt tegen het aanzicht van Spencer zonder shirt. Ik loop naar buiten. Gelukkig kom ik niemand tegen en ik ga weer verder waar ik gebleven ben voordat Valerie me kwam halen.

Geduldig wachtte ik tot de jongen weg was, voor ik me opnieuw tot Valerie richtte. Even keek ik gewoon naar haar gezicht, voor ik begon te vertellen. 'Ik ben een piloot. Ik word-' Ik zweeg even kort en herstelde me. 'Ik werd ingezet om basissen zoals deze te bombarderen. Toen ik de opdracht kreeg was het al een lange tijd stil geweest, waardoor iedereen wel dacht dat de Rebellen en de Maffia uitgeschakeld waren, maar toen kwamen ze aan met jullie coördinaten. Ze zeidendat er hier een tak van de Maffia aan het uitbreiden was. Dat ze een eliteleger aan het creeëren waren van mannen die ze ontvoerd en gebrainwashed hadden. Ze zeiden me dat ze die vechtmachines in zouden zetten in grote steden om burgers af te maken...' Opnieuw zweeg ik. Ik merkte dat mijn Engels niet meer zo zuiver was als anders. Door de pure woede en het verdriet had mijn Schotse accent zich opnieuw in mijn tong genesteld. Net wilde ik opnieuw verder vertellen toen de jongen opnieuw binnenkwam, een shirt op Valeries bureau legde en weer weg ging. Traag stond ik op, schudde het netjes opgevouwen shirt los en trok het over mijn hoofd. Het voelde verkeerd om de kleren van de jongen aan te trekken, maar Valerie leek overduidelijk geïrriteerd te zijn door mijn naakte bovenlijf. Voor enkele seconden bleef ik met mijn rug naar haar toestaan. 'En dus ging ik ten aanval...'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Het deed me plezier dat hij in de verleden tijd sprak, het klonk alsof zijn loyaliteit lichtelijk verschoven was. Ik kon het niet laten om even te snuiven als hij zijn verhaal vertelde. 'gebrainwashed, ontvoerd, vechtmachines, burgers vermoorden.' mompelde ik woedend in mezelf als hij het shirt aantrok. Eerlijk gezegd wist nu niet goed of teleurgesteld of opgelucht moest reageren dus reageerde ik gewoon niet en bleef voor me uitstaren tot hij terug zou komen zitten. Verschillende gedachten schoten door me heen, maakten een lijstje over wat ik wist over de man voor me. 'Hij had een zoon, Tommy, een schots accent, een zwak voor kinderen en verschrikkelijk irritant koppig karakter met een bijdehand kantje. 'Nu we dat weten, is de vraag natuurlijk...Wat gaan we met je doen?' begon ik minzaam.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Langzaam draaide ik me opnieuw om en ging naast haar zitten. Haar bruine ogen staarden me bedachtzaam aan, waardoor ik er vanuit ging dat ze even aan het recapituleren was. Ik liet haar maar begaan terwijl ik mijn handen tegen elkaar vouwde en ze dan wanhopig tegen mijn hoofd legde, alsof ik bad. 'Nu we dat weten, is de vraag natuurlijk...Wat gaan we met je doen?' hoorde ik haar dan zeggen, waarop ik op keek naar haar kort glimlachte en dan weer hol naar een willekeurig punt naast haar op de grond staarde. Een tijdje zweeg ik, tuurde ik gewoon wezenloos in het niets. 'Als ik jou was...' begon ik dan, terwijl ik mijn blik opnieuw verschoof en die gedecideerd in haar ogen boorde. 'Dan zou ik me doden.'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Onbewust tekende ik met mijn vinger figuurtjes op het dekbed en staarde ernaar, in gedachten verzonken. 'Als ik jou was...' Ik keek geïnteresseerd op, wat ging hij nu komen vertellen. Zijn donkere ogen boorden zich kil en hard in de mijn waardoor ik even kort mijn wenkbrauwen optrok maar niet wegkeek. Survival 101, als iemand in je ogen kijkt, kijk je niet weg, zo toon je alleen maar zwakheid. 'Dan zou ik me doden.' Verbaasd hield ik mijn hoofd een beetje schuin terwijl ik hem bleef aankijken, zoals ik al zei, ik zou niet de eerste zijn die wegkeek. 'En waarom zou ik dat doen? Buiten de voor de hand liggende redenen dan?' Mijn vingers, die even gestopt waren met tekenen begonnen weer aan hun eindeloze en onzichtbare patroon.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

'En waarom zou ik dat doen? Buiten de voor de hand liggende redenen dan?' vroeg ze me dan, weigerend haar ogen als eerste af te wenden. Een kort en vreugdeloos lachje ontsnapte aan mijn lippen, maar net al haar wendde ik mijn ogen niet af. 'Je basis bombarderen en onschuldige mensen de dood in jagen is niet genoeg voor je?' vroeg ik haar, zowel onzeker als sarcastisch. Opnieuw hield ik mijn lippen stevig op elkaar geklemd. 'Lijkt dat niet eerlijk. Mijn leven voor de talloze onschuldigen die ik hem genomen.' Ik probeerde dapper te klinken, maar alleen de wanhopige, bange trilling leek op te vallen, waardoor ik slikte en hard op mijn tanden beet. 'Iemand die het leven van kinderen neemt, verdient zijn eigen leven niet.'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Hij deed zijn best om dapper te klinken en zijn eigen dood als iets normaals te beschouwen maar het enige wat ik hoorde was angst. 'En juist daarom.' Begin ik op een zachte maar vurige toon. 'Hoe moet het wel niet zijn om zo te leven? Om te leven terwijl je wéét dat je onschuldige kinderen hebt vermoord, en Prixor,' Ik verstarde even om mijn eigen domme woordkeuze en voegde er snel 'en lily, en nog zovele andere mensen.' aan toe.
'Lijkt je dat niet vreselijk?' Mijn glimlach zag er vast angstaanjagend en vooral gestoord uit maar dat interesseerde me niet.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

'De wreedheid zou een gepaste straf zijn,' antwoordde ik na een lange pauze. Haar glimlach had iets gestoords, waardoor ik mijn aanvankelijke idee over dat die Prixor haar geliefde niet was, liet varen. Ze had van hem gehouden. Veel van hem gehouden. 'Het spijt me voor de dood van je man,' waagde ik te zeggen, ook af had ik mijn blik afgewend en op die manier mijn onderdanigheid aan haar bevestigde. Ik hield er niet echt van, maar het was niet moeilijk om te zien dat zij hier de bovenhand had. 'Het spijt me voor hen allen.' Mijn woorden zouden nooit genoeg zijn. Ikzelf had al niet het gevoel dat ze er in slaagden uit te drukken wat ik voelde. De walging en de zelfhaat die me misselijk maakten, de woede, de angst, het verdriet. De spijt. 'Je ziet maar wat je doet. Ik leg me neer bij wat je beslist.'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Het bleef stil, heel lang stil zelfs. 'Het spijt me voor de dood van je man' Hij keek weg en ergens verbaasde me dat maar dat op dat moment had ik het iets te druk met hard te beginnen lachen. 'Mijn man?' Ik verslikte me bijna. 'Het spijt me voor hen allen. Je ziet maar wat je doet. ik leg me neer bij wat je beslist.' Ik slaagde erin om mijn lach onder controle te krijgen en keek hem recht aan. 'Om het even duidelijk te maken. Hij was mijn man niet, hij was mijn mentor,' Mijn stem verzachtte en ik merkte dat ik kleine bewegingen met mijn handen begon te maken. 'Ik hield van hem, veel zelfs maar als een vader. En hij -' Abrupt brak ik mijn zin af als ik besefte wat ik aan wie ik dit alles aan het vertellen was. Dit keer was het mijn beurt om mijn blik af te wenden. Heel kort sloot ik even mijn ogen. 'Het is maar best dat het je spijt maar ik zal je niet doden. Of toch nu nog niet. Straks vermoord Heather mij nog omdat ik jou vermoord heb nadat ze al dat werk aan je heeft gehad.'

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ik voelde me vreemd genoeg een beetje opgelucht toen ik hoorde dat hij haar man niet was geweest. Desondanks had ik nog steeds haar vader gedood. Ik had nog steeds iets onvergeeflijks gedaan. Ze leek gegeneerd toen ze me alles had verteld, want haar vingers draaiden zenuwachtig rondjes op het bed en had haar blik van me afgewend. 'Het is maar best dat het je spijt maar ik zal je niet doden. Of toch nu nog niet. Straks vermoord Heather mij nog omdat ik jou vermoord heb nadat ze al dat werk aan je heeft gehad,' zei ze dan, nadat ze kort haar ogen had gesloten. Ik keek haar kort met een vragende blik aan. 'Wat ga je dan doen?'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Ik haatte het om geen antwoord te hebben op vragen, of die nu van mezelf uitkwamen of van een ander. Ik haatte het dat ik hier geen antwoord op wist. Onbewust keek ik naar beneden en volgde het onzichtbare spoor dat mijn vingers achter lieten op het deken. 'Dat, Spencer, is voor mij een weet en voor jou een vraag.' Oh god, ik kon echt niet liegen. Zeg wat je wilt over mij, zeg dat ik een kille, afstandelijke, sadistische vrouw ben maar liegen kan ik niet. Niet dat dit echt een leugen was, eerder een afleiding of hoe je zoiets ook mocht noemen.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Van inspanning parelen er zweetdruppels op mijn voorhoofd. Er zijn nog maar drie mensen langs geweest, en ik ben al afgepeigerd. Toch gun ik mezelf geen rust. Ik kan nu niet stoppen. Ik mág nu niet stoppen. Ik stop pas als ik iedereen heb geholpen. Ik veeg mijn bebloede handen af aan mijn rok en loop naar de wastafel om ze met desinfecterende zeep te wassen. Dan kijk ik op, en buiten zie ik dat de volgende gewonde hier al heen wordt gedragen. Of wat er van haar over is, in ieder geval. Ik slik en loop naar de deuren toe om ze te openen. Dan zie ik wie haar dragen. Een verpleegster, geholpen door Sasha. Wat doet hij hier? Waarom is hij hier? Kende hij die vrouw soms? Waarom is hij niet bezig met puin opruimen? Hebben ze alle lichamen soms al gevonden? Ik staar even en open dan met een trillerig glimlachje de deur. "Hoi." Oh, wat dom. Wie zegt er nou hoi op zo'n moment? Hoi. Wat een dom woord. Waarom zeg je in godsnaam hoi als er net tientallen, zo niet honderden mensen zijn omgekomen? Ik kijk naar de vrouw die op de brancard ligt. Haar buik is opengereten en haar ingewanden liggen meer buiten dan binnen haar lichaam. Ik sla beide handen voor mijn mond en sluit even mijn ogen. Hoe kon dit gebeuren? Ik haal diep adem, maar adem slechts de geur van bloed in, dus meteen adem ik bevend weer uit. Rustig, Heather, rustig. Kalm blijven. Doen wat je moet doen. Ik stap de praktijk in en laat Sasha en de verpleegster binnen. Ik kijk naar de vrouw, leg weer een hand voor mijn mond, veeg met mijn andere hand ruw een traan weg die over mijn wang glijd en sluit de deur. "Het spijt me." zeg ik zacht, zowel tegen de vrouw als tegen Sasha en de verpleegster, als tegen mezelf. Ik schud zacht mijn hoofd, nog steeds mijn hand voor mijn mond, als ik merk dat mijn rug begint te schokken en er tranen over mijn wangen lopen. "Het spijt me echt. Ik.. Ik kan haar niet meer helpen." Ik sla mijn vrije arm om me heen, in een poging het schokken onder bedwang te houden. Met een snotterend geluid haal ik mijn neus op, en beschaamd houd ik mijn hand voor mijn gezicht en wend me half af. "Sorry, ik zou me in moeten houden, ik.." Dat klopt, Heather, houd je verdomme in! Jij bent niet degene die halfdood op die brancard ligt, jij bent niet degene die een dierbare heeft verloren! Verman jezelf en ga verdorie aan het werk. Ik haal diep adem, knipper nog een paar keer met mijn ogen en bijt op mijn lip. Dat klopt. Ik moet me inhouden. Ik loop naar de vrouw en pak haar pols, om te voelen of haar hart nog klopt. Na een halve minuut verwoed naar een hartslag te hebben gezocht schud ik mijn hoofd. "Het spijt me. Echt. Maar ze is overleden." Misschien als je niet zo had staan janken, dat je nog wat voor haar had kunnen doen. Terwijl ik de tranen uit mijn ooghoeken veeg kijk ik op, en vang de blik van de zuster op, die een troostende hand op mijn schouder legt en me begripvol aankijk, waardoor het alleen maar erger wordt en mijn onderlip weer begint te trillen.

Valerie wendde haar blik opnieuw af en ging verder met figuurtjes tekenen op het dekbed. 'Dat, Spencer, is voor mij een weet en voor jou een vraag.' Even hield ik haar in de gaten. 'Je weet het niet, of wel soms?' Het was er uit voor ik er erg in had, maar om eerlijk te zijn had ik er geen erg spijt van. Ik wachtte niet tot ze antwoord gaf, omdat ik het antwoord eigenlijk al kende, en zette me opnieuw tegen de rand van het bed om water te drinken. Het duurde niet lang vooraleer ik het opnieuw uit had. Mijn lichaam leek wel een dorstige, bodemloze put. Alles wat ik opdronk leek direct te verdampen. Traag sloot ik mijn ogen en leunde mijn hoofd tegen het beduiteinde. Dit vreselijke gevoel. Het zou nooit weggaan. Ik zou voor de rest van mijn leven een kindermoordenaar zijn.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.