Wat zit er onder je ctrl V? 3 - Forum spelletjes

Kom erachter wat je als laatst hebt gekopieerd

Ha! I invent the word impossible. That's why I am the champ. Whether I like it or not.

push
Innocence
Stop standing here
skip to the good part
fearless
daring
haunted
invisible

"Ignite, my love. Ignite."

What happened during the aftermath?

- subdeelvraag van mijn pws!

And this I believe: that the free, exploring mind of the individual human is the most valuable thing in the world.

http://www.quizlet.nl/overzicht.php?message=3&qid=374782

Ik houd zoveel van Lieke dat het pijn doet. <3

http://www.belvilla.nl/vakantiehuizen/appartement-grindelwald-12-personen-CH-3818-71[/

[ bericht aangepast op 6 april 2012 - 22:14 ]

Ha! I invent the word impossible. That's why I am the champ. Whether I like it or not.

http://chzgifs.files.wordpress.com/2012/04/funny-gifs-ducklings-and-a-good-samaritan.gif

start everyday with a new hope leave bad memories behind and have faith for a better tomorrow

http://28.media.tumblr.com/tumblr_m0lc2qEvNk1r4smcjo1_500.jpg

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Aangekomen op de plaats waar we afgesproken hadden, zag ik dat Céline naar mij zwaaien. Kevin lag languit in het open veld, genietend van de zon. Nadat ik mijn fiets aan een paal had gesloten, liep ik naar hen toe. Ik legde mijn wijsvinger op mijn mond als gebaar dat Céline moest zwijgen. Kevin had mijn aankomst nog niet opgemerkt. Ik trok mijn trui uit en gebaarde naar Céline dat ik het op de blonde jongen ging smijten. Céline grinnikte geluidloos en ze stak goedkeurend haar duim op. Ik richtte en wierp. Kevin schrok op, duwde de jas van hem af alsof het een vies beest was. Ik keek hem grijnzend aan. Toen kreeg hij door dat ik de dader was, gaf hij mij een flauwe lach, nam hij mijn trui en ging hij, zonder iets te zeggen, ervandoor. Kevin liep in lichte looppas naar het basketbalveldje. Ondertussen had ik Céline al rechtgetrokken en sleurde ik haar mee naar waar Kevin stond.
“Jij kan echt niet tegen een grapje, he?” zei ik.
“Nope, zei hij kort en duidelijk terwijl hij mijn jas op de basketbalring duwde.
Ik keek naar mijn jas die nu aan de basketbalring hing. Ik zuchtte. Ik wist dat ik er niet aan ging kunnen, dus nam ik de moeite al niet meer. Ik zou mij toch alleen gemaakt hebben.
“Céline? Kan jij mijn trui beneden krijgen, of...?”
Ze probeerde. Ze stond op haar tippen, sprong enkele keren. Ze kon er niet bij.
Ik zuchtte en ging zitten. Het was tien over twee. Buiten ons groepje dat hier rondhing, was er niemand te zien in het park en het bos. Geen wenende kindjes, geen joggers, geen mensen die hun hond uitlaten en geen wandelaars – zelf geen bejaarden!
Ik zag Julie, ze was blijkbaar toegekomen. Ze was gewoon... Julie. Op haar doodsgemakje naar ons aan het komen, een comfortabele jeans en T-shirt en een slordige dot in haar haar. Ze kwam naar ons toe en gaf ons één voor één een kus op de wang.
“Sorry dat ik zo laat ben, maar ik moest van mijn ouders eerst nog wat doen.”
Ik keek naar mijn trui die nog altijd hoog in de lucht bengelde.
“Wat zit jij nu hopeloos naar daar te kijken?” vroeg Julie. “Oh, is dat jouw pull misschien?” Ze lachte. Kevin en Céline begonnen mee te lachen. Ze bleven maar lachen, nou, ze zaten blijkbaar met de slappe lach.
“Gezellig hoor, lach mij maar uit,” zei ik verontwaardigd. “Julie? Kan jij hem niet beneden krijgen? Jij bent ietsje groter dan Céline en zelf geraak ik er ook al niet aan.”
Ze grijnsde naar me. “Zat je Kevin weeral eens te pesten?”
Kevin antwoordde positief. Daarna bekeek Julie de situatie even van op een afstandje.
Zonder al te veel moeite kon ze de trui naar beneden halen. Ik bedankte haar.

“Zullen we in het bos gaan?” vroeg Céline. Kevin stemde in en Julie en ik volgden maar. Kevin en Céline liepen al pratend voorop.
“Jonathan is er niet,” merkte Julie droog op.
“Wauw, proficiat,” zei ik. Dat was misschien wel wat grof, dus voegde ik er gauw aan toe: “Ja, hij kon inderdaad niet komen. Hij voelde zich ziekjes. Hij stuurde vanmiddag een sms’je.”
We gingen dieper en dieper in het bos. Céline kwam bij ons lopen, waardoor Kevin alleen liep.
“Oh,” zuchtte Céline. “Ik kom zot van Kevins geflirt.”
Julie giechelde terwijl ik met mijn ogen rolde en besloot om vooruit te lopen en Kevin wat gezelschap te houden.

Ik liep naar Kevin. Céline en Julie liet ik ver achter me terwijl Kevin nog steeds ver voor me zat.
“Hé, Kevin! Wacht eens even!” riep ik.
Hij draaide bruusk zijn hoofd.
Achter me hoorde ik Céline gillen.
Ik draaide razendsnel mijn hoofd. Ik zag nog net hoe ze neerviel. Ze stuiptrekte. Ik draaide terug mijn hoofd om te zien hoe Kevin reageerde. Hij stond verder van mij dan ik had verwacht. Hij keek naar beneden.
“Kevin?” vroeg ik.
Hij bleef naar beneden kijken. Ik kon zijn mimiek en de blik in zijn ogen dus niet zien.
Ik liet het tot wat het was en liep naar de twee meisjes. Céline zat nog steeds te stuiptrekken, amper mogelijk om een deftig woord uit te brengen. Ik kwam dichterbij zodat ze in mijn gehoorzone kwamen.
Julie snikte oncontroleerbaar. Ze hield Célines armen vast in de hoop dat de stuiptrekkingen zouden verminderen. Het hielp blijkbaar niet. Ik plaatste mijn handen op haar schouders en duwde haar niet onhard tegen de bosgrond.
“Wat is er aan de hand?” fluisterde ik. Blijkbaar kwam mijn gefluister uit boven het gesnik.
Julie antwoordde: “Ik weet het niet, maar ik...” Ze haperde. “Ik kan haar niet kwijtraken, n-niet nu ik haar net gevonden heb.”
Die woorden verwarden mij. Vooral door het gevoel dat Julie in die woorden legden.
Céline stopte met stuiptrekken. Op eerste zicht was dat goed. Ik liet haar schouders los om mij naar Kevin toe te wenden. Hij stond nog steeds zo ver, maar deze keer keek hij wel naar boven. Recht in mijn ogen. Een huivering kroop langs mijn ruggengraat naar boven: het waren niet zijn vertrouwde, lichtblauwe ogen, maar in de plaats daarvan waren het schaduwen. Er was geen pupil te zien, ik was zelf niet zeker of er zelf oogballen waren.
Ik vloekte. “Dat meen je niet?!”
Ik draaide mijn vlug om en zag nog iets wat ik niet verwacht had: Julie kuste Céline recht op de mond.
“Wat? Wacht? Wow?” wist ik uit te brengen. Ik knipperde hard met mijn ogen, wat niet verhinderde dat ik gedesoriënteerd een stap naar achteren deed. Ik liep tegen iets aan. Ik rukte mijn ogen van wat voor mij afspeelde en draaide mij om. Natuurlijk was ik tegen het lichaam van Kevin gebotst. Ik zeg niet dat ik tegen hem ben gebotst, want zijn geest zit waarschijnlijk niet in dat lichaam.
Het lichaam van Kevin sprak met een donkere en zware stem: “Gij! Nu zien wij elkaar weer. Nu zal er een einde komen aan dit alles! Al die generaties is het me niet gelukt, maar nu kan je mij niet ontsnappen.”
Zijn stem hypnotiseerde mij. Ik kon mij niet verroeren. Hoe hard ik mijn spieren het bevel ook gaf, ze wilden niet luisteren, de hypnose van de duivel was te sterk.
De stem van de duivel sprak verder, via Kevins lichaam. “Goed... Alles verloopt goed. Dit keer lukt het wel zonder jullie sukkels. Hij wierp een blik achter zich, waar net drie demonen verschenen.
Julie had alles gemerkt en kon een gil uit haar keel krijgen.
De duivel zuchtte geërgerd. Kevins arm ging in de lucht, vlak naast mijn lichaam, want hij stond nog altijd naast mij en met dat gebaar verstomde de gil. Ik wist niet wat hij gedaan had, maar het was al zeker niet goed.
Mijn adem begon in horden en stoten te komen. Ik vloekte zachtjes: “Fuck...” Het was het enigste dat ik kon uitbrengen. Hij had mij verstomd, versteend en gehypnotiseerd. Inwendig schreeuwde ik het uit, liet ik al mijn kracht uit mijn lichaam, om hem te raken. In werkelijkheid stond ik hem maar stom aan te kijken.
“We hebben tijd,” zei hij. “Maar ik wil niet dat iets misloopt, dus zal ik er deze keer vlug een einde aan maken. Jij klein, mooi mensje. Spijtig dat je straks, oeps, helemaal verkoold zal zijn.” Hij hief zijn arm weer op en vanuit mijn ooghoek kon ik zien dat er een vlam of een vuurbal.
“Ja, meisje, daar zal jij nu verbrand mee worden.” Hij hief zijn hand hoger in de lucht en verplaatste hem zodat hij recht boven mijn hoofd kwam. Daarna liet hij de bol los en stapte hij vlug enkele passen achteruit, terwijl hij mij grijnzend aankeek.
Ik voelde niets. Nog niets.
Hij sloeg zijn arm naar beneden.
De pijn kwam. Het begon met één prikkel op mijn hoofdhuid. Nog een prikkel. Nog. Het werden spelden. Spijkers. Spijkers die zich langzaam in mijn huid boorden. Ik wilde het uitschreeuwen van de pijn, mij gillend op de grond leggen en ronddraaien, maar ik kon niets doen. Ik was nog steeds in de duivel zijn macht.
De spijker verspreiden zich systematisch. De pijn vertienvoudigde. Ik kon het niet meer aan. Ik zag hoe de vlammen aan mijn neus likten. Mijn blik was nog steeds vastgelijmd aan deze van de duivel. Het was het laatste wat ik zag.

There's faith and there's sleep - we need to pick one - please

Mijn vriendin heeft koolmezen'

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

The odds are néver in our favor.

Mijn username is een kopje, geen plaat

pony's

Ha! I invent the word impossible. That's why I am the champ. Whether I like it or not.

Om een of andere reden kun je hem niet zien, maar zo'n hartje

[ bericht aangepast op 8 april 2012 - 23:24 ]

People cry, not because they're weak. It's because they've been strong for too long.