[RPG] Camp Unbelievable {THREE} - Speeltopics

Paranormaal mag alles zijn, aura's en geesten zien tot water besturen en teleporteren.



Vul dit in om mee te doen:
Naam + achternaam:
Geboortedatum + leeftijd:
Gave:
Man/vrouw:
Karakter:
Uiterlijk + foto:
Extra [single/bezet, verleden, etc.]:
Invullen bij het inschrijftopic.

Personenlijst:

~Chiya Amorina Hoshi - Aura's & gedachten lezen door Randomness
~Nadia Stone - kan mensen pijn laten voelen door Kaien
~Brandon Ashton Lovegood - van uiterlijk veranderen & healen door DracoWeasly
~Miya Blake - iemand & omgeving bevriezen door x Desire
~Jade Sky Dion - dingen doen met energie door HurtedHeart
~Violet Deanna Green - kan herinneringen zien & beetje in toekomst kijken door RainbowDay
~Maya Cleve - praat met en beïnvloed de wind door thePineapple
~Mason Jaden Martin - teleporteren & humeur voelen en veranderen door Randomness Dragneel
~ Sarah Alexandra McPark - van gedaante veranderen & gedachten lezen door 4Everdeen
~ Sophia Moore - hypnotiseren met haar ogen door Sweetest
~ Louize Nuitpourtoujour - Lichaam van ziel scheiden, en zo rondlopen & Ziel binnenkomen van anderen & Geesten zien

Over de Hutten:
Je mag je eigen hut maken, of met toestemming in die van iemand anders wonen. Je mag dus zelf bepalen waar en hoe, etc.

Ik maak de topics! Als het topic vol is en ik ben er niet heb ik waarschijnlijk al een nieuwe gemaakt, dat doe ik namelijk voor het topic vol zit, maar mochten er nou echt problemen zijn, wijs ik zelf iemand aan die de topics voor mij maakt.

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 16:27 ]

---

Tijd voor koffie.

{ik verander iets aan een reactie van mij. de baby is al heel lang een geestt in plaats van heel kort.}
louize
sarah begint water te kotsen en mijn ogen klaren op. ze leeft! ''louize... help'' ''sarah'' gil ik en ik geef haar een knuffel. ''ik ben zo blij dat je leeft! ik was even bang dat ik je had verloren.'' en ik barste in tranen uit. deels van de gedachte om haar te verliezen maar vooral omdat ze nog leeft. ik hou haar op armlengte aftand en zie dan dat ze er niet zo goed aan toe is. ''owh! sorry! ik moet je verzorgen. je ziet er niet uit zo. je bent enoorm bleek.'' en ik nam haar op mijn rug en ging naar de hut. die opeens veel verder weg leek. daar aangekomen zette ik haar bij het vuur, lechde ik een deken over haar heen en maakte het vuur groter. die hele tijd ratelde ik door over alles en nogwat. uiteindelijk begon ik het ook koud te krijgen en nam ook een deken. we kletsten nog wat en toen viel ik in slaap.
ik was weer in de duisternis. de baby was er ook, alleen sliep het dit keer niet, zoals de vorige keer, maar keek naar me. het had alles gezien. we stonden een lange tijd naar elkaar te kijken en toen sprak het. ''sorry, dit is jou lichaam jou leven. nu zie ik pas hoeveel je ervan houd, hoeveel je van je vrienden houd. ik hoor hier niet.'' ik was super verbaast. ''he?'' de baby werd steeds kleiner en kleiner, alsof het steeds verder weg ging. ''hey! wacht!'' toen viel ik zelf uit de duisternis en schrok ik wakker. ik zag de baby als geest naar de deur lopen. ''wacht!'' riep ik. ''ik denk dat ik weet waar je moeder is!'' de baby bleef gescokt bij de deur staan. ''echt?'' ik knikte. even later stonden we alebij aan de kant van het meer. ''ze zit daar, op de bodem in het midden. ze wacht op je.'' de baby keek naar me en ging toen naar het midden van het meer. daar zakte het langzaam naar beneden. even later hoorde ik een vrolijk kinderlijk gegiegel en een vrouwenstem die zij: ''dankje'' ik glimlachte.

---

welkome to my garden of fantasy

Sarah Alexandra McPark
Ze draagt me terug naar de hut. Ik ben te slap om me te bewegen. Ze legt me naast het uur met wat dekens van verschillende vachten. Ik blijf het koud hebben en klappertand. Louize rateld maar door, maar ik ben niet in staat te praten, en bovendien is mijn keel zo ruw dat het alleen pijn zou veroorzaken. Ze pakt een paar dekens, en na een tijdje valt ze in slaap. Ik kan het niet, in slaap vallen, maar ik woel ook niet. Na een tijdje besluit ik maar naar Louize te kijken, en dan valt mij een reeks eigenaardigheden op. Eerst kijkt ze gewoon. Zoals iemand kijkt in haar slaap. Dan kijkt ze ineens heel verbaast, en niet een beetje! Heel erg verbaast! Na een tijdje kijkt ze tevreden en glimlacht. Ik blijf naar haar staren, met alleen mijn hoofd haar kant opgedraait. Ik denk aan hoe mijn verleden zijn stempel op mij gedrukt heeft. Het heeft mij veroordeelt en laat me niet alleen. Deze gedachte zijn zo verstorend dat ik terug naar Louize kijk.

---

Tijd voor koffie.

{ga je niet tot waar ik ben? anders kan ik niet echt reageren.}

---

welkome to my garden of fantasy

{Huh, wat bedoel je? Sarah is nu op het moment dat Louize zo'n beetje klaar is met haar droom, tenminste, als dat het einde is... *tromgeroffel*}

---

Tijd voor koffie.

4Everdeen schreef:
{Huh, wat bedoel je? Sarah is nu op het moment dat Louize zo'n beetje klaar is met haar droom, tenminste, als dat het einde is... *tromgeroffel*}

{maar ze word wakker en gaat naar de rand van het meer.}

---

welkome to my garden of fantasy

{YOW ANNICK JE BENT ON}

---

Tijd voor koffie.

Sarah Alexandra McPark
Dan schrikt Louize ineens wakker, en ze loopt naar het meer, waar ze even blijft staan. Ik probeer door het raampje te kijken, maar het mislukt door een enorme hoestbui. Niet aanstellen, houd ik mezelf voor. Ik stel me namelijk verschrikkelijk aan. Geen reden om in bed te blijven liggen. Ik strompel Louize's hut uit, en klim moeizaam de mijne in. Wauw, nu gaat dat ook al moeilijk. Ik bekijk mijn 4 vachten, en ik pak mijn everzwijnenvacht. Nee, te koud, en ik trek mijn fazantenvacht (inderdaad, allemaal veren, ziet er echt geinig uit) er overheen aan. Te koud. Hertenvacht en Poemavacht. Gaat wel, ik heb meer vachten nodig. Mijn vader heeft me geleerd me niet, nooit aan te stellen. Met deze woorden in mijn hoofd loop ik naar Louize. Ik zwalk alsof ik dronken ben, en ik nies en hoest tot mijn keel er ruw van is. Ik heb het heet maar ook koud, maar ik bereik Louize heelhuids. Nou ja, met een schram op mijn hand, want ik was gevallen op de heenweg. "Wat is *nies* er?" vraag ik met een stem die de mijne niet lijkt te zijn.

---

Tijd voor koffie.

4Everdeen schreef:
{YOW ANNICK JE BENT ON}

{YOW SOPJE JEEEEEEEEEEEEEEJ}

---

welkome to my garden of fantasy

, maar ik moet (Alweer --) zo gaan, want we gaan ontbijten, op de boulevaar bij zee }

---

Tijd voor koffie.

louize
''wat is *nies* er?'' ik draai me om. sarah is een soor bol van vachten geworden. ''de baby, het iets. is nu bij de moeder. ik had de geest van een vrouw op de bodem van het meer gevonden. een hele oude geest. ongeveer net zo oud als de baby. dus ik dacht dat de baby op zoek naar de moeder was en dat ondertussen het niet kon accepteren dat het dood was en de wereld wou ontdekken.'' ik glimlachte tevreden. ''en nu ga jij terug naar je hut!'' ik begon haar zachtjes in die richting te duwen. ''straks vries je nog dood.''

---

welkome to my garden of fantasy

Sarah Alexandra McPark
Ik stap weg van haar arm. "Nee natuurlijk niet, ik kan wel tegen een stootje." ik haal mijn neus op. "Volgens mij is al het wild weggetrokken, trouwens," vervolg ik mijn verhaal. "Het is te koud." Ik besluit mijn verhaal.
"Maargoed, nu ben je dus helemaal vrij van geesten?" vraag ik.

---

Tijd voor koffie.

louize
''ja ik ben geest vrij en om ook schuld vrij te zijn moet jij naar binnen en beter worden.'' en ik begin haar weer richting de hut te duwen.

---

welkome to my garden of fantasy

Sarah Alexandra McPark
Dit keer had ik niet genoeg kracht om me tegen Louize's duwen te verzetten, en ik liet me meevoeren naar mijn hut. Daar aangekomen, maakte ik het gat van de deur (dat gewoon een gat was, waarin je een stuk hout kon schuiven zodat je niet eens zag dat er een deur zat) en probeerde met trillende handen het vuur aan te steken. Ik gebaarde naar het tafeltje: "Er zijn geen bessen meer. Ik heb nog noten en wat vlees, waar heb je zin in? Fazant, Hert of Zwijn?" mijn gedroogd vleesvoorraad lag op mijn tafeltje. Godzijdank was het nog zo lang goed gebleven, maar we moesten zuinig zijn. Het rantsoeneren misschien. Op dat moment sprong de vonk over en ging het vuurtje met een knappend geluid aan.

---

Tijd voor koffie.

louize
''er zijn geen bessen meer. ik heb nog noten en wat vlees, waar heb je zin in? fazant, hert of zwijn.?'' ik keek bedenkelijk naar het stapeltje vlees en noten. toen begon het vuurtje te knaperen ''wacht, en als we nou alles bij elkaar leggen. dat is overzichtelijker. en al helemaal als we de winter moeten doorkomen.'' ik verdween naar mijn hut en kwam even later terug met een beren vel waar alles inzat. ''ik heb nog maar een paar bessen, geen noten, wat wortels, een haas, een hert, en nog een groot stuk beer. beer is taai.'' en ik spreide het vel naast de tavel uit. ''we kunnen proberen om beren te doden in hun winterslaap. dan moeten we maar taaie beer eten.'' zij ik half tegen mezelf.

---

welkome to my garden of fantasy

Sarah Alexandra McPark
Ik knik en Louize gaat naar haar eigen hut. Rantsoeneren dus. Toch bak ik een stukje zwijn en hak het in tweeën. Ik leg het op twee grote bladeren. Dan komt Louize terug, en spreid alles uit. "Ik heb nog maar een paar bessen, geen noten, wat wortels, een haas, een hert en nog een groot stuk beer. Beer is taai," zei ze en ze liet me haar buit zien. "We kunnen proberen om beren te doden in hun winterslaap. Dan moeten we maar taaie beren eten," zei Louize, maar ze kijkt mij niet aan. Ik nies en knik. "Maar we moeten wel blijven uitkijken." Louize knikt. Ik schuif haar het blad met zwijn toe en neem zelf ook een hap- met lange tanden. Het oh zo sappige vlees voelt aan als lijm in mijn mond, en het slikken gaat net zo moeilijk als met droog beschuit. Als ik klaar ben veeg ik mijn mond af aan het blad en smijt het naar buiten. Ik voel een lichte misselijkheid opkomen. "Ik ga even naar buiten oké!" zeg ik, en ik spring uit de boom. Ik zit best hoog, maar door de transformaties heb ik nu ook de lenigheid van een kat. Ik besluit een korte wandeling te maken. Ik ga dieper het bos in dan ik normaal doe, en het sneeuw knerpt prettig onder mijn voeten. Ik pak een hand sneeuw, en voel hoe koud het is. Rillend leg ik het tegen mijn hete voorhoofd. Dat voelt geweldig. Ik kijk naar achter, en besluit in een richting te lopen, zodat ik Louize makkelijk terug kan vinden. Als ik niet ziek zou zijn, zou het geweldig zijn, denk ik. Ik rol kort door de sneeuw, en loop dan verder. Ik hoest, maar ik negeer het. Tot ik een zwarte glinstering zie in de verte.

Ik loop langzaam en argwanend dichterbij. Wat is het? Langzaam zie ik het steeds beter, en een hol gevoel verspreid zich in mijn maag. Een hek. Het is een hek, zo'n ruitjeshek. "Wat is-" zeg ik, en ik ren ernaar toe. Ik steek mijn vingers door het hek, en laat ze hangen. Mijn adem vormt wolkjes, en ik hou mijn hoofd ook tegen het hek geduwt. De adem is vrij aan de andere kant het hek. Ik laat het los, en dan hoor ik ineens gezoem. Ik raak het hek weer aan, en een korte, maar sterke stroomstoot zorgt dat ik achterover op de grond val. "Ze hebben ons opgesloten," zeg ik zachtjes in een zucht. "Daar is er een!" hoor ik vanuit de verte. Het is een mannestem. Ik hoor minstens 7 paar voetstappen aan de andere kant van het hek, en ik vlucht snel de eerste boom in. Tussen het bladerdek zie 7 mannen in uniform met geweren. "Het hek was uitgevallen, maar nu werkt hij weer. Dat doet hij alleen op aanraking." De mannen vallen stil en kijken elkaar aan. "Wel verdomme," zegt een ander zacht. Ik blijf zo stil zitten als ik kan. "Kunnen we niet gewoon het beste je weet wel." de man gebaart naar het bos. "Je weet dat we dat niet kunnen doen." zegt een ander. "Nóg niet," zegt weer een ander. Genoeg. Ik vlucht snel weg, door naar een andere boom te springen. "Daar!" roept een man, en ze richten hun geweren. Verdovingspijlen. Ze zagen mijn vachtcape waarschijnlijk nog wapperen, maar ik vlucht al weg.

Als ik bij de boomhutten kom, ren ik alweer over de grond. "Een hek! Een hek! Ze hebben ons opgesloten!" schreeuw ik zo hard als ik kan naar Louize, terwijl ik naar haar toe ren.

---

Tijd voor koffie.