{RPG} Fate/Stay Killing Night ~Part 2~ - Speeltopics

{Moet nu echt gaan slapen zag net de tijd... Maar ik wou dit nog even in mijn topics zetten }

Credendo Vides

[Mijn topics, moet nu naar men werkxD]

~

Tekens van de Heilige Graal beginnen zichtbaar te worden, elke Meester begint te merken dat de Holy Grail Wars aan het beginnen is, Servants weten dat hun oproep elk moment kan komen en wachten gerust af.
Wie zal er winnen?
Wie zal de Heilige Graal bemachtigen?
Het begin van The Holy Grail Wars, Wie zal sterk zijn en wie zal er verliezen?

Dimitri

Wat was het toch heerlijk om zo een middag door te brengen.
De hoeven dreunden op het grasveld en zorgden zo voor een daverend geluid dat waarschijnlijk kilometers verder nog te horen was.
,,Hé easy cowboy."
Mijn zusje Aphryl kwam naast me galopperen op een kleine vos.
,,Ik zie dat jij Diablo aan het trainen bent." grinnikte ze terwijl ze naar mijn zwarte voldbloed hengst wees.
De hengst snoof even verontwaardigd, alsof Aphryl hem beledigd had.
,,En ik dacht dat het net genoeg was om voor vandaag te stoppen." mompelde ik, ik vond het eigenlijk nooit fijn als Aphryl op me kwam controleren.
Ik spoorde Diablo weer aan die al snel vooruit schoot en Aphryl op haar vos voorbij die me klaaglijk nariep.

in de stal had ik Diablo al snel afgezadeld en had ik hem schoongeborsteld en zelfs met een zweetmes afgewerkt.
Ik gaf hem zijn welverdiende haver en een appel en liet me tegen de boxmuur aan zakken en haalde een appel voor mezelf uit mijn zak.
Diablo kwam weer dichterbij en snoof even bij het zien van mijn appel.
,,sorry jongen, jij hebt de jouwe zo te zien al op."
Hij brieste even verontwaardigd.
Diablo deed zijn naam soms wel eer aan en vaak was ik de enigste die hem echt aankon om zijn karakter en temperament.
Er schoot even iets door mijn hand heen en mijn blik werd al snel gevangen door een rode plek.
Vast opgelopen tijdens het schoon boenen van de zwarte vacht van Diablo dus ik besteedde er maar niet al te veel aandacht aan.
,,Dimitri, ik weet dat je hier zit."
fijn, daar hadden we Aphryl weer.
,,Pa en Camille willen dat je naar binnenkomt, het is jouw beurt om het eten klaar te maken."
Mompelend riep ik haar mijn antwoord terug dat het goed zat en liet me nog verder naar beneden zakken.
Soms wou ik echt dat wat meer in de stad rond zou hangen dan hier, maar ik was gewend aan de rust en ik hechte me er dan ook uiterst veel aan.
Ik hoorde wat naast me ritselen en grijnsde toen ik het grijze kopje van Elai -één van onze erf katten- tussen het stro op zag duiken.
Hij keek me smekend aan en ik kriebelde hem achter zijn één van zijn oortjes.,,kom, dan maak ik gelijk wat te eten voor jou klaar."
Samen met de grijze Europese korthaar aan mijn zij liep ik over de grote groene grasweidde.
De tintelingen in mijn rechterhand nog steeds aan het negeren.

{Hopelijk is dit een beetje goed}

Credendo Vides

[Mijn topics]

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Gabriel ~ Assassin

Een tinteling schoot door mijn hoofd, iets raars, iets anders, het leven werd mij weer gegund, het was mijn tijd, mijn overwinning.
Ik grijns even als ik een klein stukje licht zie, ik werd opgeroepen, een van de meesters was gekozen en ik mocht hem of haar beschermen, of zelfs zo erg, vermoorden.
Beelden schooten door mijn hoofd, een paard, een irritante stem en een kat, ik grijnsde, blijkbaar was het een plek waar ik mijzelf makkelijk kon verstoppen.
Tintelingen schieten weer door mijn lichaam heen, het teken begint op te komen, ik voelde het gewoon.
Ik grijnsde waarna ik mijn saber even uit zijn schede haalde, het wilde bloed, het wilde zich voeden met de zielen die het zou beroven.

Pedrimi

Pedrimi keek de kamer rond, waar het over enkele minuten vol zou stromen met kennissen en vrienden. Hij zou deze keer de jaarlijke bijeenkomst die ze altijd met elkaar hielden organiseren. Pedrimi had al wat hapjes klaargelegd, maar als je niet beter wist zou je denken dat hij geheel onvoorbereid was. Tenminste, totdat de ruimte een paar seconden later plotseling veranderd was. Hij was ruimer en er stond zelfs een bar in de kamer. De muren en de vloer hadden een donkere kleur gekregen en de sfeerverlichting haakte daar mooi op in. Na nog wat aanpassingen gedaan te hebben, klopten de eerste mensen aan, waarna het al snel volstroomde.
'Hey Pedrimi! Hoe gaat het in het leven?' Kevin kwam naar hem toegelopen.
'Ja, goed,' zei Pedrimi. Hij had net een drankje gehaald. Er kwamen nog twee jongens bij Kevin en hem aan het tafeltje staan.
'Geen problemen op werk?' grijnsde een andere jongen. 'Lukas hier misschien. Al zijn collegas zijn jaloers op hem!' zei hij plagerig.
'Ach, welnee jongen!' beet Lukas hem toe, maar een klein glimlachje speelde om zijn lippen.
'Hij is van de week ten huwelijk gevraagd,' fluisterde de plagerige jongen.
'Echt?' vroeg Kevin met een nieuwe nieuwsgierigheid.
'Laat die ring dan zien, loverboy. Toe dan! Toe dan!'
'Heel leuk hoor, Johan,' zei Lukas tegen de plagerige jongen. 'Ik ga wat drinken halen.'
Johan schudde grijnzend zijn hoofd, terwijl Pedrimi nog een slok van zijn drankje nam. Hij voelde dat iemand naar hem keek. Op hetzelfde moment als de andere jongens keek hij de kant uit naar het meisje dat hem aan had gekeken. Ze had lang, zwart, sluiks haar dat over haar schouders hing en zag er erg knap uit met haar verleidelijke wimpers, die blijkbaar voor hem bedoeld waren. Ze knipoogde tenminste nadrukkelijk naar hem.
'Ooh Manon, knappe Manon heeft blijkbaar een oogje om hem hier,' lachte Johan terwijl hij Pedrimi een klap op zijn schouder gaf.
'Wat ben je toch een bofkont,' zei Kevin. Pedrimi zelf had echter geen greintje belangstelling voor Manon. Het feit dat iedereen haar knap vond veranderde daar niks aan. Hij dronk zijn glas drinken leeg totdat hij plotseling Katarina zag staan. Ze glimlachte vriendelijk naar hem, maar haar ogen stonden triest. Ze wendde haar gezicht weer af en liep door de mensenmassa.
'Ik zie jullie later wel weer,' zei Pedrimi, waarna hij haar achternaliep. Ze glipte naar buiten en Pedrimi deed hetzelfde. Hij zag haar even verderop tussen het hoge gras staan. Ze keek naar hem op.
'Hey Pedrimi.'
'Hai,' zei Pedrimi, waarna er een opgelaten stilte volgde. Katarina liep door het gras en liet de lange grassprieten haar handpalmen kietelen.
'Ik heb je lang niet gesproken,' zei ze, terwijl ze op het bankje in het grasveld ging liggen. 'Er is natuurlijk veel gebeurd. Doe je al wat meer aan sport?' vroeg ze. Pedrimi grijnsde schuldbewust.
'Dacht ik al. Nog altijd dezelfde Pedrimi,' zei ze.
'En dezelfde Katarina,' zei Pedrimi terwijl hij bij haar op het bankje ging zitten. Ze sloeg haar ogen ten hemel, alsof ze iets zocht tussen de witte, kleine wolkjes die voorbijdreven.
'Dat weet ik niet,' zei ze. 'Ik moet het geluk vinden.'
'Heb je dat dan nog niet?' Ze keek hem nog steeds niet aan, maar richtte haar blik naar de blauwe hemel.
'Misschien niet,' zei ze.
'Maar het geluk komt toch op zijn tijd vanzelf naar je toe?'
'Nee, ik moet het zoeken.'
'Van wie?'
'Van mijn ouders,' antwoordde ze. 'Ik ga weg, Pedrimi.'
'Hoezo weg?'
'Van deze plek. Ik weet niet eens waar ik naartoe ga. Ik zal in een luxe huis gaan wonen, dat dan weer wel.'
'Wat bedoel je? Ik begrijp het niet.'
'Ik ben aan Mr. Johmens gekoppeld. Over twee maanden trouwen we. Dat ben ik verplicht.'
'Je bent uitgehuwelijkd!' Pedrimi's ogen werden groot terwijl ze Katarina aanstaarden.
'Nu zal ik mijn geluk moeten vinden,' zei Katarina.
'Met hem,' maakte Pedrimi haar gedachten af.
'Het is een goede man. Rijk, goede afkomst.'
'Je zal een studie kunnen betalen,' zei Pedrimi als troostende woorden.
'Je zal me niet meer weerzien, Pedrimi.'
Er viel een stilte, terwijl Pedrimi dacht aan vroeger, toen ze nog onbezonnen aan het spelen waren.
'Wat kan ik doen?'
'Je kan niets doen,' zei ze zuchtend, terwijl ze overeind kwam. Ze liep over het gras, terwijl ze somber in de verte staarde. Pedrimi keek haar na, terwijl het getintel in zijn hand erger leek dan ooit.

''Laughter is timeless. Imagination has no age. And dreams are forever'' - Walt Disney

( 0.o Holy Shit gaan we nauw fcking lange posts doen allemaal? hahahaha het hoeft niet persee zolang t minimaal 3/4 zinnen zijn vind ik t ook best hahaha )

Brair

Hoe lang duurt het altijd.
De tijd tussen elke holy grail war in.
Ik zweef in een ruimte van vergetelheid, wachtend tot ik weer nieuwe kans kreeg om te leven, wie weet voor hoelang en wie weet in welk jaar.
Een tinteling schoot door mij heen, mijn meester was bepaald, nu was het wachten tot die me zou ontwaken.
Enig sinds was ik toch benieuwd naar mijn meester, ook al is het bij mij vaak voorgekomen dat ik werd misbruikt of expres mijn dood in werd gestuurd terwijl ik niets anders kon doen dan gehoorzamen aangezien zij toen jaloers op me was, blond haar zag je hier nou eenmaal niet zo heel vaak in deze streek.
Elk jaar was het weer hetzelfde liedje, dezelfde stad, dezelfde regels.
Alleen de meesters en de tijd waren anders en daarmee ook de situaties.
Een flikkering van licht trok mijn aandacht en ik deed mijn ogen open.
Begon de scheur al te komen?
Nee, de tijd was nog niet rijp voor mijn meester.
Ik betrapte me erop dat ik erover na ging denken wat voor meester ik dit keer zou willen.
In de 13 keren dat ik de holy grail war heb meegemaakt waren er maar 4 die ik een beetje mocht, de rest had me allemaal afgedankt, puur als slaaf en bodyguard.
Maar ik voelde dat deze meester anders was.
Weer sloot ik mijn ogen en concentreerde me.
Ik zuchtte, mijn meester was een man met rood haar, meer kon ik zo even niet van hem zien het leek wel alsof ik onzichtbaar achter hem zweefde.
Beelden flitsten aan me voorbij, tuinen, geroezemoes van mensen, lachende mensen.
Fijn, mijn nieuwe meester was dus veel onder de mensen.
Een Lichte steek schoot door mijn lichaam heen en bleef bij mijn hand achter die ik even tot vuisten balde terwijl ik mijn hand naar mijn geliefde zwaard gleed.
Binnen korte tijd zal het gebeuren, de nieuwe Holy Grail war stond op het punt te beginnen.

Credendo Vides

{Het is ook het begin, dan zijn lange posts juist wel fijn, aangezien er toch nog geen gesprekken zijn tussen de rollen. }

Credendo Vides

meestal schrijf ik niet zo'n lange stukken:P had een grote inspiratieboost:P

[ bericht aangepast op 25 juli 2012 - 17:28 ]

''Laughter is timeless. Imagination has no age. And dreams are forever'' - Walt Disney

Gabriel ~ Assassin

Ik werd het zat, het licht puntje werd niet grooter, de enigste manier om nu opgeroepen te worden is met een beetje geweld.
Ik grijns even waarna ik mijn ogen open, ik sla met mijn saber wat heen en weer waarna zwarte slierten eruit druipen.
Als de slierten neer vallen en blijven vallen grijns ik even, nu was het moment, of mijn meester het wilde of niet.
Ik begon worden te mompelen, hoor baar voor meester en mij.
'Het licht, De Duisternis, Een geboren vijand en broeder, hoor mijn stem en voel mijn kracht. Laat mij hier uit voor de nacht, laat het bloed vloeien en laat de lichamen vallen. De maan zal rood kleuren voor de nacht, de maan zal vloeien van het bloed dat valt, hoor mijn stem en voel mijn kracht, maak de opening voor de nacht!!'
De slierten schieten alle kanten op in de ruimte, ik grijns als ze de opening forceren om open te gaan.
Tintelingen schieten door mijn lichaam als ik rustig naar de opening toe loop.

Dimitri


Ik balde mijn vuisten even maar de tintelingen leken maar niet weg te gaan.
Het gevoel was het afgelopen uur alleen maar sterker geworden en gaf nu af en toe pijnlijke steken die door mijn gehele lichaam schoten.
Maar natuurlijk had niemand het gemerkt, iedereen was te druk met diens eigen leven.
Aphryl was er gelukkig alweer vandoor, die had vanavond een feest in de stad waar ze samen met twee vriendinnen heenging, waar ze gelukkig dan ook zou slapen, wat mij zelf eigenlijk reden gaf tot een feestje.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn zusje, maar ik hou soms nog meer van rust.
Met de kruiwagen voor me uitduwend liep ik over het pad richting de schuur, het was algemeen voeder tijd en de paarden hielden ervan om op vaste tijden hun maaltijd te krijgen.
In totaal hadden we hier zo’n twintig paarden en 4 pony’s, 3 honden en ongeveer een dozijn aan katten, sommigen zagen we nooit en hadden we ook nog geen naam gegeven, maar ze waren er wel.
Ik grinnikte, elke keer als ik de paarden moest voeren vind ik het weer geweldig dat ze zelf al wisten dat het eraan kwam.
Sommigen trapten ongeduldig tegen de deuren van hun box aan, de anderen hinnikte wat of briesten genoegzaam.
Ik voelde wat tussen mijn benen door kriebelen en zag al snel het kopje van Elai terwijl ik naar beneden keek.
Zijn smekende ogen keken me weer aan, hunkerend naar nog een snack.
,,ik denk niet dat jij dit lekker vind, jongen.” Ik wees op de haver en brokjes in mijn wagen.
De grijze kat miauwde klaaglijk en sprong toen weg, blijkbaar nu gebrand voor een muizen of rattenjacht.
Een steek door mijn hand zorgde ervoor dat ik de kruiwagen los liet, waardoor die met een hoop kabaal weer op de grond terecht kwam.
De rode plek op mijn hand zorgde ervoor dat mijn ogen eraan vast bleven plakken.
Tot mijn verbazing begon er een lijnen en een figuurtje zichtbaar te worden, maar nog niet helemaal compleet, alsof hij op de bodem van een helder meer lag, wachtend om helemaal naar boven te komen om zich te laten zien.
Zuchtend pakte ik de kruiwagen weer, als dat zal gebeuren, dan zie ik dan wel weer wat er gebeurd.
,,Dimitri!”
Ik draaide me om, daar stond Camille met haar handen in haar zij naar me te kijken.
,,Die paarden voederen zichzelf niet.”ze wees streng naar de kruiwagen, die nog helemaal vol was.,,je weet dat ze veel waarde hechten aan stiptheid, anders gaat hun ritme uit balans.”
Ik knikte om van de speech klaar te zijn, ik wist heel goed dat ze soms onzin uitkraamde, ze wou me gewoon wat normen en waarden bijleren.
Nog steeds mopperend en onder supervisie van mijn stiefmoeder begon ik aan het karwei en toen ik eenmaal klaar was klopte Camille me even op mijn schouder en verliet de houten stal weer.
Ik liet me bij een zwart witte Appaloosa hengst met de naam Stormbreaker tegen de muur aan zakken denkend aan wat ik nou precies bereikt heb in mijn leven.
Ik voelde al snel de snuit van het paard tegen de zijkant van mijn hoofd aan drukken en een zachte snuif blies tegen mijn wang aan.
Stormbreaker was nou eenmaal een gevoelig paard.
De Hengst schrok toen ik weer naar mijn hand greep en mijn ogen vlogen er al even snel heen.
Het teken op mijn hand begon steeds duidelijker te worden, de lijnen werden dikken en roder dan eerst en de contouren waren duidelijk zichtbaar.
In de schemering die ingevallen was kwam er een zwak licht uit het gangpad en ik stond op.
Net zoals op mijn hand kwamen er vage contouren op de grond te staan, maar deze blauwe lijnen pulseerden een vaag licht uit.
Het licht werd steeds sterker en ik moest even een hand voor mijn oog slaan toen het licht begon te flikkeren, van fel licht naar totale duisternis.
Het licht, De Duisternis, Een geboren vijand en broeder, hoor mijn stem en voel mijn kracht. Laat mij hier uit voor de nacht, laat het bloed vloeien en laat de lichamen vallen. De maan zal rood kleuren voor de nacht, de maan zal vloeien van het bloed dat valt, hoor mijn stem en voel mijn kracht, maak de opening voor de nacht!!
Wat is dit nou weer ?

{Ik had nog een stukje klaarliggen, dus heb er gewoon een nieuw stukje bijaangeplakt ;)Dus is die nog langer dan eerst}

[ bericht aangepast op 25 juli 2012 - 21:59 ]

Credendo Vides

Gabriel

Ik grijns als ik merk dat de cirkel compleet is, de kracht die ik had gebruikt heeft mijzelf vrij gemaakt.
Ik stap door het licht waarna ik in een ruimte kom gevuld met paarden en voor mij staat een jongen, ik kijk naar zijn hand, het teken, hij is dus mijn meester.
Ik glimlach even, het enigste wat zichtbaar is van mijn gezicht op het moment, en observeer de jongen.
'Ik ben Assassin, jouw Servant in de holy grail war' mijn stem was emotieloos, zoals het altijd al is geweest.
Ik bekijk de jongen nog een keer, grijns even en bekijk dan de ruimte terwijl mijn rechter arm onder de cape verstopt blijft.

Aviera Degrassi

Ik lig rustig in de hangmat te genieten van het weer. Het was warm en vogels fluiten. Ik glimlach en kijk naar de helder blauwe lucht. 'Alweer de hangmat bezet?' Hoor ik mijn broer Matt vragen. Ik kijk hem aan en grijns. 'Altijd Matt.' Ik draai mijn hoofd terug en hoor Matt weer weg lopen. Ik grijns even maar stop als ik een raar gevoel in mijn lichaam krijg. Ik sta op en voel een pijnscheut in mijn buik. Ik slik krampachtig en loop naar binnen. 'Nu kan ik lekker liggen' hoor ik Matt roepen. Ik reageer er niet op en loop naar mijn kamer. Ik kijk in de spiegel maar zie niks. Ik zucht zacht enkrijg allemaal rare tintelingen in mijn lichaam.

~