{RPG} Wolfblood ~02~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Cooper Henderson - RellyKelinde
- Andrew Justin Cole - quin98
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - LoveDrunkx
- Ayla Hope Savage - Lyris

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
- Damen Joey Dodger - Fluttershyx
- Xander Dodge Outcast - Dodge
Meiden
- Marcy Jarvis - Morrowind
- Aowynn Rune Savan - Lyris
- Jill Angel Scars - AgentP
- Candy Shary McCartney - LeFuck

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 27 nov 2012 - 19:33 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Marcy Jarvis

Riley keek me nogal betrapt aan, maar ging toch verder met praten.
Ik haalde mijn schouders op. “Ik weet het niet... Die bij mij liet me ook gaan. Waarschijnlijk omdat we allebei te gewond waren om verder te doen, maar ze had me makkelijk kunnen doden… Misschien had ze medelijden met je, omdat je van zo hoog was gevallen? Ik bedoel, ze blijven nog steeds menselijk.” Ik keek hem kort aan. “Misschien kende ze je van school of zo…”
Misschien had ik dit niet moeten zeggen, maar de kans was groot dat er wolven bij ons op school zaten. Eigenlijk hoefden we gewoon maar onze ogen open te houden en te zien we er gewond was. Dit was het stomme aan Hunter zijn, ze wisten wel wie wij waren, maar wij hadden geen flauw benul wie zij waren. Het was oneerlijk.
“Zeker dat alles oké is met je rug?” vroeg ik.
Riley zette me voorzichtig neer en opende de voordeur. Ik probeerde mijn voet van de grond te houden, maar zakte in elkaar toen er nog een pijnscheut door mijn knie trok.
“Verdomme,” gromde ik. Ik probeerde mezelf weer recht te hijsen, maar het lukte niet. Een beetje zielig bleef ik liggen, wachtend tot de pijn weg trok, maar dat deed ‘ie niet.

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 21:29 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[mijn topics]

[Mijn topics, maak zo twee posten (: ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Katherine Audrey Swann

"Nee!" Viel ik tegen Ayla uit en gromde harder terug. "Als we dan worden aangevallen maken we geen schijn van kans. Jij geeft haar nog enige kans om te overleven. Of wil je er soms nog meer van de roedel verliezen?."
Ik wist gewoon dat ik een punt had, hopelijk besefte zij het ook zodat het niet op een ruzie zou uitdraaien.
Het klonk misschien hard, maar het was nu eenmaal zo, ons leven was niet altijd rozengeur en maneschijn en moesten er moeilijke beslissingen worden genomen.
"Het spijt me," Zei ik vastberaden en liet Ro rustig over aan de zorgen van Ayla. "maar het is nu eenmaal zo."
Na een laatste blik op Ayla te hebben gericht, schoot ik er als een pijl vandoor en wist gewoon dat het laatste woord hierover nog niet was gezegd.
Maar dit was mijn keuze en ik liet me ook niet commanderen als ik levens kon redden.
Wanneer ik net buiten het bos was, drukte ik mezelf laag tegen de grond zodat niemand me in het donker zou opmerken en zag inderdaad hunters.
"Blijf waar je bent," Seinde ik naar Ayla en hoopte dat ze zou luisteren. "Ik zie er 2."

[Dit was de laatste post van Katherine + Abo]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Ayla

‘Nee, als we dan worden aangevallen maken we geen schijn van kans! Jij geeft haar nog enige kans om te overleven. Of wil je er soms nog meer van de roedel verliezen?’
Ik snoof van afkeuring, gromde nog een keer zacht terwijl ik met een standvastige blik naar Katherine keek. Ergens had ze een punt, als ik haar en Aurora nu hier alleen liet en ze werden het doelwit van een aanval dan zou dat nog eens fout uit kunnen pakken. Maar het idee dat Katherine nog gewonder zou raken dan ze nu al was stond me niet aan. ‘Het spijt me, maar het is nu eenmaal zo,’ klonk het net zo vastberaden en ik voelde hoe Ro’s lijf volledig op de mijne steunde. Ik gromde weer zacht toen Katherine een laatste blik op mij richtte en er vervolgens in een snel tempo vandoor schoot. Ik kon haar wel gaan zeggen wat ik er van vond, maar luisteren deed ze toch niet en met een gewonde Ro langs me was het een discussie nu niet waard.
In een rustig tempo, voor Ro, liepen we weer richting het huis van Memphis terwijl ik mijn blik waakzaam liet rond gaan. Een luid gehuil klonk, waarop ik mijn oren spitste. ‘Memphis?’ reageerde ik, me afvragende wat er aan de hand was. Op dat zelfde moment klonk Katherine’s stem weer. ‘Blijf waar je bent. Ik zie er twee.’ In plaats van direct stoppen met lopen, bleef ik gewoon doorgaan. Aurora moest naar huis. ‘Ik kan nu niet blijven staan, Ro moet naar huis dus let op ze en dan zorg ik ervoor wat sneller weg te komen,’ reageerde ik en keek weer even naar Ro. ‘We gaan iets sneller lopen, Ro.’

Aowynn

Met een vertrokken blik bereikte ik onze ontmoetingsplek van het begin van de avond. Ergens vermoedde ik al dat er niemand van ons zou zijn. Ik had helemaal niet meer gezien, de laatste was Marcy geweest en haar was ik ook al vrij snel uit het oog verloren. Een zucht verliet mijn lippen terwijl ik even steun zocht bij een boom. Op school zou ik ze weer zien en hopelijk niet al te gewond.
Ik schudde even licht mijn hoofd waarna ik weer langzaam begon te lopen, probeerde daarbij zoveel mogelijk mijn gewonde been te ontlasten. Steeds meer verlangde ik naar huis, een warme douche, een verbanddoos en hopelijk aan een uurtje of twee slaap. Ik mocht mezelf ergens wel een klein schouderklopje geven. Een jaar geleden had ik een glimp opgevangen van de Alfa, maar vanaf het moment dat ik mijn zinnen daadwerkelijk op hem gezet hadwas ik hem geen enkele keer meer tegen gekomen. Tot vandaag. De avond was wat moeizaam begonnen en misschien niet geheel volgens plan, maar ik had in mijn geval wel een stukje van mijn doel bereikt.
Na een tijdje bereikte ik eindelijk de voordeur van mijn huis, de plek waar ik was geboren, opgegroeid en tot op heden nog steeds woonde. Ware het wel met een waardeloze vader. Zo snel als ik kon opende ik deze en liet hem met een zucht dichtvallen terwijl ik direct door naar boven strompelde. Luid gesnurk vanuit de woonkamer gaf aan dat vaderlief, zoals gewoonlijk, op de bank in slaap was gevallen en ik had nu geen zin om hem een compleet verhaal te moeten gaan vertellen mocht hij wakker worden. Om de een of andere reden heb ik hem nog nooit verteld wat ik deed, in zijn ogen ging ik gewoon graag jagen op wild. Alsof dat nodig is in de tijd van nu.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Was er eigenlijk nog op Coop gereageerd?]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Nee, volgens mij niet. Die was met Andrew toch?]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Dysis schreef:
[Nee, volgens mij niet. Die was met Andrew toch?]

[Ja, met Andrew bij het huis van Memphis ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Nog geen reactie gezien van Andrew, en de rest is onderweg ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

DarrenCrissy schreef:
[Was er eigenlijk nog op Coop gereageerd?]

[heb nog niet gereageerd, doe ik nu wel ff]

[mijn topics]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Andrew Justin Cole

'Ja ja ik ga al' zeg ik tegen Coop en ren daarna de kelder uit. Ik ren erg snel omdat ik zelf ook graag wil weten wat er daar gebeurt. Als ik een paar meter uit de tuin van Memphis ben zie ik hem rennen. ik stop zelf en kijk naar hem om vervolgens met hem mee te rennen. 'Niet gewond?' vraag ik hem en kijk even naar hem. Zo zag ik niks, gelukkig. Waarschijnlijk zou er ook wel niks gebeurt zijn maar dat weet ik niet zeker. 'Memphis is bij me, we zijn een paar meter van de tuin af, we komen terug' zeg ik gauw tegen Coop om hem alvast gerust te stellen. hij was net best wel ongerust dus hoe eerder hij het weet hoe beter lijkt mij. Ik kijk naar Memphis en daarna even om me heen. Ik was best blij dat Memphis hier was, zelf was ik ook wel een klein beetje ongerust. Hij was wel onze Alfa. Ik kijk weer voor me uit waar de tuin van Memphis te zien is. Ik vroeg me eigenlijk ook wel af waar de andere waren, ik bedoel ze waren er ook niet, alleen Coop was op dit moment daar. Het maakte niet heel veel uit dat die daar alleen was want daar was die toch wel veilig. De hunters kwamen daar niet.

[Nog iemand die op wat met Aiden gedaan heeft of niet?]

---

Your make-up is terrible

Memphis

"Memphis, Cooper, Andrew, Scarlet, kunnen jullie me jullie positie eens doorgeven?"
Ik kijk even om me heen maar weiger nu stil te blijven staan. Uiteindelijk doet het er ook niet veel toe, ik ben op het punt dat ik alles zou doen om thuis te raken.
"Ik ben onderweg naar huis, bijna het bos uit.Coop en Andrew zouden er al moeten zijn. Scar is van de radar verdwenen. Ze is dus niet bij jullie?" Ik zorg alleen dat Katherine me kan horen, er is geen reden de anderen in paniek te brengen. Ik moet eerst die van mij onder controle te zien krijgen.
Ondertussen hoor ik Ayla's bezorgde stem.
"Ik ben oké. Ik zie je zo," antwoord ik kort, maar niet kortaf.
Ondanks dat het mes in mijn schouder me in de weg zit, net als de pijl in mijn dij, zet ik wat snelheid bij. Ik wil thuis zijn voor het zonlicht en ik wil zo snel mogelijk mijn mobiel kunnen gebruiken om Scarlet te bereiken. In mijn haast ren ik bijna Ayla en Ro voorbij. Mijn kleine popje ziet er allesbehalve goed uit. Zonder een woord, help ik Ayla haar te ondersteunen.
"We zijn er bijna, Ro," probeer ik haar gerust te stellen.
Ik voel me verscheurd tussen woede en angst. Elke keer raken ze gewond of verdwijnen er meer wolven uit mijn roedel. Er moet een manier zijn om die verdomde Hunters eindelijk eens af te schudden.
Wanneer mijn huis in zicht komt, loop ik een eindje vooruit om er zeker van te zijn dat de kust veilig is. Het laatste dat Aurora en Ayla nu kunnen gebruiken is een maniakale Hunter die hen net voor de eindmeet neer wil maaien. Dan moeten ze maar eerst langs mij. Al snel zie ik Andrew op me afrennen.
"Niet gewond?"
Alleen mijn trots, denk ik in mezelf.
"Kan erger,"" reageer ik zo kalm mogelijk.
Ik duw het hekken van de tuin open met mijn snuit zodat Ayla en Aurora kunnen passeren. Ik blijf rustig staan, ik hoef ze niet op te jagen. Nog nooit ben ik zo blij geweest dat mijn oma me de kelder als tweede woonkamer voor mezelf liet inrichten. Ik heb zo'n voorgevoel dat de slaapbank en de fauteuil heel goed van pas gaan komen nu.
De zon komt al bijna op.
"Katherine, vosje, kom naar huis alsjeblieft."
Het is niet echt een vraag, maar om regelrechte bevelen uit te delen ben ik te moe nu.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aurora Elizabeth Morningrose

Vanaf het moment dat Katherine was weggesprint om naar de Hunters op zoek te gaan die vlakbij moesten zijn was alles in een zachte waas voorbij gegaan. Ik had niet tegengestribbeld op het moment dat Ayla me had verteld dat we iets harder gingen lopen, dapper beet ik mijn kiezen op elkaar en dwong mijn lichaam om sneller te gaan, om te pijn te verbijten.
Vanuit het niets werd ik vanaf mijn andere kant ondersteund door het grote wolvenlichaam van Memphis. We zijn er bijna, Ro, hoor ik iemand met me communiceren, waaruit ik vaag ophaal dat het Memphis is die me probeert te steunen en te pushen om door te blijven gaan.
In mijn gedachten grinnik ik zachtjes als ik mezelf bedenk hoe het er wel niet uit moet zien, een gigantische zwarte wolf met een mini, witte versie ernaast. Echter, wanneer we uiteindelijk door de poortjes van Memphis' achtertuin lopen valt het gegrinnik direct bij me weg. Bedankt Memphis, murmel ik zachtjes tegen hem, waarna ik Ayla dankbaar aankijk, zonder jou was 't helemaal niet gelukt, communiceer ik naar haar.
Strompelend val ik de kelder van Memphis binnen, waar ik me uitgeput in een hoekje op de grond laat glijden en mijn ogen eindelijk met een diepe zucht laat dicht vallen.
Bedankt jongens, mompel ik zacht tegen iedereen terwijl ik wegglijd in een combinatie van slapen en waken. Ik wist dat als ik wakker zou worden, ik hier in mijn vertrouwde mensenlichaam zou lichaam, waarschijnlijk in mijn favoriete shortje en een gescheurd hemdje, maar dat kon me niets schelen op dit moment. Slapen is wat ik wilde.
Nog een keer zochten mijn ogen naar Ayla, waarbij ik Cooper licht opmerkte, en kwamen tot rust toen ze haar uiteindelijk vonden bij de deuropening.

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 21:46 ]

---

•