{RPG} Wolfblood ~03~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
- Cooper Henderson - Mengelmoes
- Zonder roedel ; Jack Willows Mengelmoes
- Aotearoa

Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
- Ayla Hope Savage - Vesta

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
- Damen Joey Dodger - Fluttershyx
-
Meiden
- Marcy Jarvis - Ortelius
- Aowynn Rune Savan - Vesta
- Candy Shary McCartney - LeFuck

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:37 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Aowynn

Het trillen van mijn telefoon haalde me weer uit mijn lange gestaar naar buiten. Even keek ik naar de leraar, die het nog steeds te druk had met zijn aantekeningen waardoor ik ook dit keer weer ongezien mijn telefoon tevoorschijn kon halen.
Ja, maar het valt wel mee hoor. En nee, we hebben geen smoes nodig, afmelden is al gebeurt. Maar voor als iemand het vraagt; ik ben van een stenen trap gevallen en Riley is met me naar de dokter.
Met een bedenkelijk frons staarde ik even naar mijn telefoon. Wat ik erop uit kon halen was dat Marcy de enige gewonde van hun twee was. In ieder geval degene met de meest zichtbare verwondingen. Bijtend op mijn lip keek ik weer even op en staarde bedenkelijk naar het bord, voordat ik weer een sms terug stuurde naar Marcy.
Goeie smoes. Ik moet de mijne nog steeds verzinnen, al ben ik wel op school. Oh, helemaal vergeten jullie te laten weten; er komt een nieuwe Hunter. Aanmelding is een paar weken geleden al binnen gekomen.
Het was wederom een kort bericht, maar gelukkig wist Marcy wel beter en had het kortaffe niks met hun te maken. Langzaam stopte ik mijn telefoon weer terug in mijn tas, duwde mezelf rechtop op mijn stoel en verbeet hier en daar een pijnlijke steek die door mijn lijf heen ging. De vingers van mijn goede hand zochten een lange pluk van mijn haren op waar ik vervolgens lichtjes mee begon te spelen. De les was nog maar net begonnen maar ik snakte nu al naar een pauze en frisse lucht. Op dat zelfde moment schoot me te binnen dat ik ergens na school ook nog moest gaan kijken voor een nieuwe boog. Ik was niks waard zonder dat ding in de nacht, en mijn mes.. Een grimas verscheen op mijn gezicht. Het mes wat ik in de schouder van de Alfa had gegooid was van mijn moeder geweest. Het enige, persoonlijke, van haar wat ik nog in mijn bezit had. Mijn oom had zelfs haar initialen, en die van mij aan de andere kant, in het lemmet laten zetten. En nu was ik hem kwijt. Een verdrietige blik verscheen even op mijn gezicht, maar zo snel als hij erop was verschenen verdween hij weer. Het is maar een mes, wees ik mezelf koppig en streng terecht. Al kon ik het niet helpen het gevoel te behouden dat het me wel degelijk iets bleef doen.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Memphis

Hoewel ik niet zou willen dat ze iets voor me voelt kijk ik haar toch een beetje beledigd aan als ze plots begint te lachen. Kan me niet inbeelden dat dat nou zo'n grappige vraag was. Mocht ik nou oerlelijk zijn en een passie voor wiskunde hebben dan was het nog te snappen.
"Wees gerust, Grimm, ik voel niks voor je op die manier. Anders zou ik veel meer moeite doen om als een hondje achter je te lopen en aan je lip precies te hangen als je iets zei tegen me. En geef toe, doe ik dat? Je moet je daar geen zorgen over maken. Jij bent mooi dat geef ik eerlijk toe, maar dat betekent niet dat je iedereen kunt krijgen als je snapt wat ik bedoel. En als je die kus naar boven gaat halen moet je logischer na denken en dan weet je wel waarom ik zo kuste. Ik hou van je alsof je een broer bent. Zoals normaal de rest moet doen van ons roedel, want een relatie in een roedel maakt meestal alles kapot. Geloof me maar. Ik heb bijna alles al meegemaakt met de roedels die ik heb versleten."
Ik knik zachtjes wat dat laatste betreft en merk dat ik toch alweer een stukje gekalmeerd ben. Het is fijn dat Scarlet er ook zo over denkt. Relaties maken alleen maar vriendschappen kapot en het is nou niet dat ik vrienden op overschot heb. Tuurlijk, er zijn de bakvissen die alleen een knappe kop zien en de kerels die proberen op een goed blaadje te komen maar dat zijn gewoon kennissen van likmevestje in mijn ogen. Die laten je net zo snel weer vallen.
Toch kan ik het flirten weer niet laten, Scarlet maakt het me ook gewoon zo makkelijk met haar opmerkingen en nu ik weet dat ik daarmee wel safe zit bij haar voel ik ook niet de neiging om het te remmen.
"Dus ik zou je niet kunnen krijgen, mocht ik heel hard mijn best doen?" grinnik ik. Ik ben niet van plan de uitdaging aan te gaan maar ik ben het gewoon niet gewend afgewezen te worden en dit is best wel een interessant gesprek. Ik ben altijd nieuwsgierig naar hoe meisjes versierd willen worden. De één wil een etentje, de ander complimenten. Eén keer was er een meisje dat wilde dat ik een slipje van haar in mijn broekzak had op school tot we op date gingen. Ik moet eerlijk zeggen dat het heel opwindend was. Maar net zoals al mijn dates bleef het bij een paar keer. Volgens mij is het eerder een denfensiemechanisme, kwetsen voor je zelf gekwetst wordt. Als ik daar de reputatie van player moet bijnemen, dan moet dat maar.
"Of bedoel je eerder dat ik je hartje niet zou krijgen?" vraag ik met een ondeugende grijns.
Dat ik Scar in bed zou krijgen, daar twijfel ik niet aan. Dat heeft ze net niet één maar twee keer zelf aangegeven. Als ik eerlijk ben vind ik het idee wel aantrekkelijk maar ik zou er mijn principe mee in gevaar brengen dus doe ik het liever niet. Het gebeurt vaak genoeg dat bij fuckbuddies één van de twee toch wat gaat voelen en dan ben je zowel letterlijk als figuurlijk geneukt.
Ik zeg trouwens niet dat het me geen moeite kost, integendeel. Het kost me heel wat moeite de hele dag zo dicht bij mijn mooie meisjes te zijn en geen hand naar ze uit te steken. Of op z'n minst die hand niet naar de verkeerde zones uit te steken, maar ik zou niet willen dat er iemand weggaat omwille van een gebroken hart.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[kan andrew met iemand praten?]

[Hij staat toch nog buiten met Katherine en Ayla? ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[ja volgens mij wel]

[Mijn laatste post met Ayla staat in het laatste topic, klik
Misschien kun je daar wat mee.]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Andrew Justin Colw

‘Er was geroepen, en gewacht slome,’ zegt Ayla en ik zucht. 'Ja misschien hadden jullie dan ook even kunnen kijken of iedereen daar wel wakker van werd en ja tuulijk hebben jullie gewacht! Daarom waren jullie weg toen ik buitenkwam en heb ik hard lopen rennen om jullie uiteindelijk in te halen' zeg ik terwijl ik mijn wenkbrauw optrek. Ja vandaag was ik chagrijnig en dat bleef ik voorlopig nog wel. Ik kijk even naar de school die al inzicht was gekomen en bedenk even een smoes voor de mensen die afwezig zijn. Voor zo'n grote groep was niet zo snel wat te verzinnen. Vele daarvan waren wel gewond, misschien dat er een naar het ziekenhuis moest voor zijn verwondingen en de rest mee moest? Nee dat zou ook niet goed zijn, er gaan echt niet zoveel mee als er maar een gewond is zegt de school dan waarschijnlijk. Ik zucht even lichtjes en haal mijn hand door mijn haar, ik weet zo gauw echt niks. 'weten jullie al iets?' vraag ik dan aan de andere en hoop echt dat zij al een idee hebben. Het zijn vier mensen die er nu niet zijn, wat voor smoes moesten we daar nou voor verzinnen?

[Le Gasp, vond ik het gek dat het rustig was in mijn topics lijst deze stond er nog niet in ]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Scarlet

"Dus ik zou je niet kunnen krijgen, mocht ik heel hard mijn best doen? Of bedoel je eerder dat ik je hartje niet zou krijgen?" vraagt hij met een ondeugende grijns.
Ik schud lachend mijn hoofd. Hij zou me nooit krijgen als vriendin. Fuckbuddy was een optie geweest als hij niet de alfa was, maar zelfs daar begin ik over te twijfelen. Ik kende mezelf goed genoeg. Als het moment daar was zou ik terug krabbelen en zou ik gewoon weg gaan zonder iets te zeggen. Dat is al vaker gebeurt dat ik opeens dacht dat ik weer iets dom deed. Dan maakte ik me meestal los en liet ze smachten achter. Ik wist goed genoeg hoe jongens op sommige vlakken in elkaar zaten. Je kon zelf de beste en liefste jongen niet vertrouwen. Ik had er ooit een boek over gelezen van hoe vrouwen en mannen in elkaar zaten. Het was een boek van Allan & Barbara Pease waar ze alles vertelde hoe de man en de vrouw over dingen dachten. Zoals de man was ingesteld voor het voortplanten en de vrouw voor het verzorgen voor de kinderen enzo. Na een tijdje begin je het echt te begrijpen waarom ze zoveel liegen en bedriegen, maar het maakt alles nog niet goed wat ze doen. Ik was bijna vergeten wat Grimm tegen me gezegd had en keek toen terug serieus naar hem.
"Al spring je van een gebouw af, wat je waarschijnlijk toch over leeft, dan krijg je me nog niet op die manier. Misschien als een gewoon mens zo iets roekeloos voor me doet ja, maar jij absoluut nee. Daarbij liefde zit er niet in bij mij. Daarvoor is mijn hart te hard toegetakeld. Geheime fuckbuddies oke, maar een relatie daar krijg ik nu is de kriebels van. Dan voel ik me te verbonden aan iemand." zei ik serieus, maar ik voegde er nog rap aan toe. "Voor je verkeerd denkt, ik heb nog nooit een fuckbuddy gehad en ik deel het bed niet met jan en alle man zoals iedereen zegt of denkt."
Er gingen te veel roddels rond van mij. Sommige waren waar zoals dat ik vaak in een cel zit voor 1 dagje, dat ik veel drink en drugs gebruik, maar als het over mijn partners ging nooit. Ik liet me vaak afzetten bij mijn loft en nam ze mee naar binnen voor nog iets te drinken, maar als ze aan me komen smijt ik ze persoonlijk buiten. Die jongens bazuinde alleen maar het tegen over gestelde rond van dat ik het bed met hun gedeeld had, maar over het blauw oog dat ze dan hadden of iets anders dat ik hun had aangedaan om hun buiten te krijgen daar zwegen ze wel over. Dat haatte ik ook wel aan hun. Ik nam nog een slok van men Jack Daniels en zuchtte. Het leven was zo klote als iets.

[ bericht aangepast op 28 nov 2012 - 17:23 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Xander Dodge Outcast

Na nog even met de puppy's gespeelt te hebben, en mijn vingers tot bloedens toe zijn opengebeten, sta ik weer op anders zou ik te laat op school komen.
Ik kijk nog even naar mijn vingers, ze kregen al tandjes, en dat was een goed teken. Ik pak even snel een stukje verband uit mijn tas uit het EHBO kitje en maakt mijn hand met de kapot gebeten vingers erin vast, zo, dat was veel beter. Ik was niet echt bang voor ziektes die ze zouden kunnen hebben, ik was niet dood gegaan aan een beet van een wolf dan zou ik zeker niet ziek worden of dood gaan aan een wond van een pup. Ik loop het steegje uit en loop ongeveer 10 meter verder naar de ingang van de school, er liepen nog wat mensen buiten maar de hoeveelheid viel mee. Ik ben niet zo goed in het herinneren van gezichten, herinneringen komen altijd terug als ik met mensen praat of hun naam hoor, dus ik zou niet zomaar naar iemand toe lopen, als iemand me nodig had zou die wel naar mij toe komen. Ik loop maar naar de kantine want ik had geen zin in staan, ik neem plaats aan een lege tafel.
Welke lessen had ik eigenlijk allemaal vandaag? Ik had geen idee wat mijn rooster was, die was ik al kwijt geraakt op dag in, ik zie wel welke les ik heb. Ik moest toch niet zo veel van school hebben.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Aurora Elizabeth Morningrose

'Nou, eigenlijk wil ik het niet laten,' zegt Cooper zachtjes waarbij hij me aankijkt nadat ik mijn verhaal heb gedaan. Voorzichtig bijt ik mijn kaken op elkaar, wetend dat hij het zou kunnen zeggen maar hopend dat hij het inderdaad zou laten en weg zou gaan.
'Heb je ooit geprobeerd om op andere jongens te vallen? Begrijp me niet verkeerd, maar er lopen toch genoeg jongens rond? Nee, wacht. Zo bedoelde ik het niet. Ik - Nee toch wel, maar anders...' Cooper's stem begint steeds mompelender en moeizamer te gaan, wanneer hij vragen probeer te stellen over het feit dat ik mezelf dit aan doe en geen andere keuzes kan maken. Hij boort zijn nagels geïrriteerd in zijn onderarm, waardoor er een lichte glimlach rond mijn lippen speelt, wat in fel contrast staat met de tranen in mijn ooghoeken.
'Het gebeurt allemaal van zelf, Coop,' fluister ik zachtjes, mijn blik weer op de grond gericht, niet in staat zijnd hem aan te kunnen kijken wanneer ik mezelf zo bloot geef. Urenlang heb ik erover na liggen denken, s'avonds in mijn bed, koud en eenzaam, waarom ik het deed, waarom ik er niet voor koos om andere jongens leuk te vinden in plaats van degene die me bedrogen of niet wilden, totdat ik tot de conclusie kwam dat het gewoon zo wás.
'Ik heb het nodig,' fluister ik dan haast onhoorbaar, 'de dominantie, de kracht, anders moet ik mezelf omhoog houden als het tegenzit en dat kan ik niet...' slik ik dan zachtjes. Het feit dat ik dit tegen Cooper vertelde kwam als een klap bij me binnen en blies even alle lucht uit mijn longen, waarschijnlijk zou Memphis alles te horen krijgen en misschien ook andere leden uit de roedel, was mijn gehele reputatie als het vrolijke, kleine, energierijke meisje ook meteen van de baan.
'Weet je nu genoeg?' mompel ik zachtjes, terwijl ik mijn armen rond mijn opgetrokken benen sla.

---

•

Riley Andreas Cromwell

"Hangt nog steeds op zijn plek," Grinnikte ik maar werd vlak erna weer even serieus. "Eigenlijk weet ik het niet."
Het voelde allemaal nog pijnlijk en stram aan, maar ik betwijfelde of het gebroken was.
"Ik hoop dat de pijn snel weg zal trekken," Zuchtte ik en leunde met mijn hoofd op mijn hand terwijl ik naar Marcy keek. "Anders word ik misschien humeurig."
En dat wilde ik Marcy niet aandoen, ze was er veel te vriendelijk voor en ik wilde daarom ook geen eikel zijn.
Toch weigerde ik het om pijnstillers te nemen, misschien uit angst dat ik weer verslaafd zou worden.
Niets was zo erg dan een drugsverslaving, of dat was toch mijn mening.
Ik had geen idee of Marcy er van wist, maar dat kon me vrijwel niets schelen aangezien ik wist dat ze me niet zou beoordelen op mijn verleden.
Het was in ieder geval niet iets om te koop mee te lopen en dat was ik in geen geval van plan.
Alles was al moeilijk genoeg, het ging beter als vroeger maar als je wist wat er vroeger allemaal over me gezegd werd.
Ik was agressief, zocht altijd ruzie met iedereen en had problemen met uit de moeilijkheden te blijven.
Gelukkig was die tijd achter de rug.



[Iemand voor Katherine? Ze is naar school.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Marcy Jarvis

"Laat eens kijken," zonder op zijn antwoord te wachten sleepte ik mezelf naar zijn stoel. Ik kreunde even toen er weer een pijnscheut door mijn knie trok, maar probeerde mezelf staande te houden. Zonder aankondiging trok ik zijn shirt omhoog.
Ik trok een gezicht. "Ziet er niet goed uit. Misschien moet je er mee naar de kinesist of een dokter?"
Volgens mij ging de zalf niet veel helpen aan een rug die helemaal blauw geworden was. Ik had hem misschien nog kunnen masseren, maar dat ging hem waarschijnlijk alleen maar meer pijn doen.
Ik liet zijn shirt los. "Gaat het wel? Moet ik je mee naar boven helpen?" Ik ratelde verschillende vragen aan een stuk door. Ik behandelde hem net als een kreupele opa. Toen ik tot dat besef kwam pakte ik de borden op en gooide ze in de afwasbak. "Sorry," mompelde ik zacht.
Ik wilde hem niet betuttelen; misschien vond hij het niet leuk. Ik wist het niet.
Ik veegde nog snel de tafel schoon en ging weer zitten.

[ bericht aangepast op 28 nov 2012 - 22:23 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Cooper

"Het gebeurt allemaal van zelf, Coop," fluistert Ro en richt haar blik weer op de grond. "Ik heb het nodig. De dominantie, de kracht, anders moet ik mezelf omhoog houden als het tegenzit en dat kan ik niet..." zegt ze nog zachter, bijna onhoorbaar. Gelukkig is mijn gehoor beter. Mijn reuk is, net als die van Memphis, heel de familie eigenlijk, bar slecht. Maar mijn gehoor is daardoor wel sterker, vraag me niet waarom. Het is gewoon zo.
Ik hoor een hele diepe zucht bij Aurora vandaan komen. "Weet je nu genoeg?" Mompelt ze zacht en slaat haar armen om haar benen heen. Ik slik even en knik lichtjes. "Eh... Ja..." stamel ik dan. Hoezo 'genoeg weten' ? Ze doet net of ze dit heeft moeten beantwoorden voor een kruisverhoor- Oké, dat is het misschien ook wel, maar ik zal Memphis niet alles vertellen. Denk ik...
"Aurora..." zeg ik zacht en leg mijn hand op haar schouder. "Je zult wel iemand vinden die net zoveel om jou geeft als jij om hem." zeg ik dan met een klein glimlachje. Ik heb nog nooit zó veel op een dag geglimlacht als vandaag. Ik laat mijn hand van haar schouder afglijden en kijk even naar haar. Waarom ziet ze er nu zo kwetsbaar uit? En waarom ben ik ineens zo sentimenteel bezig? Dat past gewoon niet bij me.
Rustig ga ik overeind staan en kijk naar Aurora. "Kom je mee naar binnen?" vraag ik dan zacht, om de stilte niet te erg te doorbreken.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Aurora Elizabeth Morningrose

'Aurora, je zult wel iemand vinden die net zoveel om jou geeft als jij om hem,' zegt Cooper uiteindelijk met een klein glimlachje, waarna hij rustig overeind gaat staan en vraagt of ik mee naar binnen ga. Mijn blik blijft echter op de grond gericht, onderscheiden de nerfjes van de bladeren die rond mijn voeten op de grond liggen verspreid. Mijn gedachten tollen rond over de uitspraak die Cooper zojuist had gedaan, over het feit dat ik ooit iemand zou vinden die veel om me zou geven, net zoveel als ik om hem deed. Er trekt een rilling langs mijn ruggengraat naar beneden wanneer ik mezelf besef dat het waarschijnlijk nooit zal gebeuren, de muur die ik had opgebouwd was te groot om in een ruk naar beneden te halen voor iemand die toevallig wat gevoelens voor me had.
Beschadigd, flitst er even door mijn gedachten, waardoor ik zachtjes en haast onzichtbaar mijn hoofd schud en er wat plukjes losspringen uit mijn knot en langs mijn slapen naar beneden vallen. Zwijgend en moeizaam sta ik uiteindelijk op, waarbij mijn ogen gebroken en vermoeid in mijn gezicht staan. Mijn hand glijdt even over de wond in mijn zij, waarna ik hem weer langs mijn lichaam laat vallen.
'Oke,' fluister ik dan zachtjes, terwijl ik Cooper's blik ontwijk en mijn eigen blik op de grond gericht houdt terwijl ik schuifelend op hem af begin te lopen. Stiekem hoopte ik er op dat Memphis veel te laat op school zou zijn, mij zou mislopen omdat ik les had en na school moest nablijven waardoor ik naar huis kon vluchten en alles van de afgelopen nacht en van vandaag zou kunnen vergeten.
'Bedankt, Coop,' fluister ik er dan achteraan, opnieuw bijna onhoorbaar, terwijl ik stilletjes voor hem sta.

---

•