{RPG} Wolfblood ~03~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
- Cooper Henderson - Mengelmoes
- Zonder roedel ; Jack Willows Mengelmoes
- Aotearoa

Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
- Ayla Hope Savage - Vesta

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
- Damen Joey Dodger - Fluttershyx
-
Meiden
- Marcy Jarvis - Ortelius
- Aowynn Rune Savan - Vesta
- Candy Shary McCartney - LeFuck

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:37 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Ortelius schreef:
(@Gipsy: had je nog gereageerd met Riley, want het kan zijn dat ik dat gemist heb (: )

[Ik had het gelezen, maar ik wacht nog heel even omdat ik ook eens met Katherine wat wilde schrijven. Maar ik wacht nog op de goede moment.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gipsy schreef:
(...)

[Ik had het gelezen, maar ik wacht nog heel even omdat ik ook eens met Katherine wat wilde schrijven. Maar ik wacht nog op de goede moment.]

[Oké (:]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Gipsy schreef:
(...)

[Ik had het gelezen, maar ik wacht nog heel even omdat ik ook eens met Katherine wat wilde schrijven. Maar ik wacht nog op de goede moment.]

[Cyril kan wel naar Katherine komen. Hij heeft nog niks te doen en ik wil graag inspringen.]

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 15:23 ]

Aotearoa schreef:
(...)
Cyril kan wel naar Katherine komen. Hij heeft nog niks te doen en ik wil graag inspringen.

[Is goed voor mij (: Schrijf maar wat, Katherine is niet bepaald ergens dus zal wel zien hoe ik zal reageren. (:]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gipsy schreef:
(...)
[Is goed voor mij (: Schrijf maar wat, Katherine is niet bepaald ergens dus zal wel zien hoe ik zal reageren. (:]

[komt er zo aan.]

Cyril Nightingale
Helemaal gek werd Cyril van de muren van zijn kamer. Hij moest naar buiten, het schoolwerk kon hem even niks schelen. Zijn hoofd was een chaos en hij probeerde al een hele ochtend dingen bij te werken. Het enige licht wat er was, was afkomstig van zijn kleine bureaulampje en het was doodstil. Cyril kon het op zo’n moment wel uitschreeuwen, alles leek hem af te leiden en nu hij het idee had gekregen om naar buiten te gaan, was zijn laatste beetje concentratie helemaal weg. Geïrriteerd schoof hij zijn werk aan de kant en liep naar het raam, waar hij de gordijnen openschoof. Het was een prachtige dag. Snel pakte hij zijn spullen: Zijn leren jas, zijn telefoon, zijn horloge, zijn koptelefoon en als laatste een strip pillen en een flesje water. Alles ging precies in dezelfde volgorde als de vorige keer. Als laatste zetten hij zijn koptelefoon op en deed hij de strip in de linker zak van zijn jas, bij het water. Hij controleerde nog een keer of hij alles had en sprintte daarna bijna het huis uit.
‘Ik ben buiten,’ riep hij snel naar zijn moeder die in de keuken stond. Zij zag dat Cyril bijna het huis uit stuiterde.
‘Is goed lieverd, wel opletten hé!’ riep ze terug, maar Cyril was al weg. Hij sprintte de tuin door, alsof hij energie voor 10 had, wat hij ook had. De koptelefoon zorgde ervoor dat hij niet helemaal gek werd door alle geluiden uit de omgeving. Het was een nieuwe omgeving, iets wat Cyril niet kon hebben, nieuwe geluiden, geuren en nieuwe mensen. Het zou nog wel een tijd duren voordat hij daar niet gek meer van zou worden. Eindelijk kwam hij bij een park en stond hij voor het eerst weer even stil. Niet voor lang, maar net genoeg om even rond te kijken en te kiezen welke richting hij uit zou gaan. Cyril had al een heel eind gerend, maar nog steeds had hij energie teveel. Hij sprintte in de gekozen richting, verder het park in. Gelukkig was het een groot park waardoor hij lang bezig was, maar dat betekende ook dat er veel mensen waren. Even werd hij afgeleid door het geblaf van een hond en zonder na te denken rende hij weer verder. Per ongeluk rende hij een meisje omver, maar rende verder. Even later besefte hij pas wat er gebeurt was en sprintte terug.
‘Sorry dat was niet mijn bedoeling,’ zei hij. ‘Ik had je niet gezien en ik was niet aan het opletten. Sorry ik kan er niks aan doenenhetwasnietmijnbedoelingenen…..’ ratelde Cyril verder. Hij had er helemaal niet aan gedacht om het meisje omhoog te helpen of te vragen hoe het met haar ging. Niet veel verderop zag hij een bankje. Snel ging hij zitten in een poging zijn gedachten op een rijtje te krijgen, maar net zo snel stond hij weer op. Zonder dat hij het zelf door had, liep hij voor het bankje heen en weer te ijsberen. Weer raakte hij afgeleid door een hond en stond even stil, maar zodra deze was gestopt met blaffen, ging Cyril weer verder met ijsberen.


[Katherine kan inspringen op de plaats van het meisje.]

Katherine Audrey Swann

Wanneer iemand me redelijk hard omver liep, belandde ik met een harde klap tegen de grond waardoor de wonde op mijn buik wat pijn deed.
Met een verkrampt gezicht keek ik op naar de dader en keek hem kwaad achterna aangezien hij er vandoor ging.
"Eikel," Mompelde ik terwijl ik een rosse lok uit mijn gezicht haalde, maar was verbaasd wanneer ik hem weer terug zag komen.
"Sorry dat was niet mijn bedoeling. Ik had je niet gezien en ik was niet aan het opletten. Sorry ik kan er niks aan doenenhetwasnietmijnbedoelingenen…."
Mijn woede veranderde al snel in een kleine verwondering, automatisch trok ik mijn beide wenkbrauwen op terwijl ik de jongen vreemd aankeek.
Snel krabbelde ik recht, maar voor ik iets kon zeggen, was de jongen al weer naar een bankje gelopen om te gaan zitten.
Het leek er haast op dat hij zelf niet goed wist wat hij wilde aangezien hij nog geen minuut later weer recht stond om te ijsberen.
Nadat ik mijn kledij wat had gefatsoeneerd, wandelde ik langzaam naar de jongen toe en bleef hem van op een afstandje aankijken.
"G-gaat alles wel goed?" Vroeg ik voorzichtig en keek hem enigszins verward aan. "Maak je geen zorgen, er zijn geen gewonde gevallen."
Van op een afstandje bleef ik hem aankijken, maar mijn verbazing was omgeslagen naar pure nieuwsgierigheid.




Riley Andreas Cromwell

Snel zette ik de achtervolging in zodat ik misschien nog kans maakte om te winnen van Marcy.
"Ik ga winnen," Mompelde ik grijnzend maar deed dit meer om haar af te leiden.
Vanuit mijn ooghoeken wierp ik een blik op haar en kon het niet laten om haar in een oogwenk een zachte por te geven.
Misschien hielp dit wel om haar af te leiden, je wist namelijk maar nooit.
"Ik heb niet gezegd dat ik eerlijk zou spelen hé," Lachte ik en concentreerde me weer op het scherm terwijl ik haar rode auto inhaalde.
Het scheelde absoluut niet veel, maar de zachte por was genoeg geweest om een voorsprong te nemen.
Jammer genoeg ging mijn auto even uit de bocht waardoor ik mijn voorsprong noodgedwongen af moest geven.
Een zacht gevloek kwam uit mijn mond, maar toch kon ik het niet laten om te blijven grijnzen en de achtervolging weer in te zetten.
Nu ik weer met mijn auto achter die van Marcy hing, besloot ik om doelloos wat tegen haar auto te botsen.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Aurora Elizabeth Morningrose

'Laten we naar mijn thuis gaan. Mijn loft is toch groot en dan kun je wat kleren van me dragen,' zegt Scarlet licht giechelend, nadat ze een geschrokken houding had aangenomen op het bankje - alsof ik haar ergens op had betrapt, wat ik niet precies kon thuis brengen maar waarvoor het ook niet het goede moment was om te vragen waar het precies over ging. De fles drank verdwijnt weer in de plastic tas in haar hand wanneer ze op staat en haar arm door de mijne haakt, waardoor ik automatisch een grote glimlach op mijn gezicht krijg. Iedere keer maar weer bleef ik mezelf verbazen over het feit hoe snel je me aan het lachen kreeg ; door een simpel complimentje of aanraking was er voor mij al genoeg aanleiding om heel mijn stemming om te laten slaan. Van de andere kant was het ook zo dat, als ik werd gekwetst, ik ook direct dagen lang depressief on zijn en er moeilijk uit kwam, omdat ik alles op mezelf ging reflecteren en niet meer dacht aan de motieven en redenen van de andere persoon die soms wel eens verdomde goed zouden kunnen zijn. Automatisch belanden mijn gedachten weer even bij Memphis ; die ik snel van me af weet te schudden door Scarlet de tas van de apotheker te laten zien. 'Dan kan ik je meteen verzorgen, patiëntje,' grinnik ik dan, terwijl ik mijn blik even schuldbewust naar achteren op Jack richt - die had gezegd dat ik eerst voor mezelf moest zorgen en dan pas voor Scarlet. 'Kom je mee?' vraag ik dan glimlachend, terwijl er een haarlok langs mijn oor naar beneden glijdt en ik zachtjes blaas om hem weg te vegen uit mijn gezicht. Het aanbod van Jack om in zijn roedel te komen - die waarschijnlijk nog niet eens helemaal bestond - was ik nog lang niet vergeten. De angst die ik voelde voor de bespreking van vanavond werd erger naarmate de tijd verstreek en op dit moment leek Jack's aanbod helemaal nog niet zo slecht ; alleen veiligheid en geen gevoelens die gekwetst konden worden waren misschien wel beter dan het gat waarin ik me nu bevond.

---

•

Marcy Jarvis

“Ik ga winnen,” beaamde Riley. Ik kon de grijns die op zijn gezicht stond gewoon voelen.
Ik haalde mijn schouders op. Hij kon me echt niet afleiden met woorden. Ik was te gefocust, tot ik gepord werd, waardoor mijn auto even stil viel en Riley mijn voorsprong gemakkelijk inhaalde.“Ik heb niet gezegd dat ik eerlijk zou spelen hè,” lachte Riley.
Ik grijnsde toen zijn auto afweek van de baan, juist in de scherpe bocht en hij zijn voorsprong wel moest opgeven. Met een brede lach op mijn lippen reed ik verder, tot hij op een of andere manier achter me beland was en tegen mijn auto begon te botsen.
“Godverdomme, Riley! Het is niet omdat je niet kan winnen, dat je mij maar moet gaan saboteren!” riep ik door het hele huis. Zoals altijd ging ik er weer helemaal in op.
Wat hij kon, kon ik ook. Ik leunde naar rechts en ging op hem liggen, zodat hij wel gedwongen werd plat tegen de zetel te liggen en hij het scherm niet meer kon zien, omdat mijn lange haren in zijn gezicht hingen. Tot mijn grote geluk kwam de finish al in zicht.
Grijnzend duwde ik op vooruit, zodat ik weer wat voorsprong kreeg. “Leuk geprobeerd, maar ik kan ook saboteren.”
Ik was niet van plan van hem af te gaan voor ik gewonnen had.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 18:53 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Cyril Nightingale
Gespannen keek Cyril naar het meisje, toen hij voor de zoveelste keer even stil stond. Ging ze nog wat zeggen of niet, het duurde wel lang, vond Cyril. Hij wist zelf heel goed dat hij niet lang op antwoord van anderen kon wachtten. Hij vond het zelf verschrikkelijk, maar hij wist dat hij er niets aan kon doen. Het meisje bleef op een afstandje naar hem kijken. Was hij eng? Cyril wist niet wat anderen van hem dachten, nee hij wilde het ook niet weten, hij vond zo min mogelijk contact nog het beste, zo kon hij ook niks stoms doen.
‘G-gaat alles wel goed?’ vroeg het meisje voorzichtig. Eindelijk, dacht Cyril, dat antwoord had voor hem wel een uur geduurd. ‘Maak je geen zorgen, er zijn geen gewonde gevallen.’ Had het meisje ook gezegd. Oke, geen zorgen maken, alles waar hij tot voor een seconde geleden aan dacht waren weg en vervangen door het feit dat hij zich geen zorgen moest maken. Hij ijsbeerde niet meer, hij staarde langs het meisje heen en dacht alleen maar aan het feit dat hij zich geen zorgen moest maken. Het duurde even voordat hij besefte waar hij mee bezig was en bedacht zich dat hij toch maar moest gaan zitten, voordat hij het park uit stuiterde. Toen hij eenmaal zat, was Cyril nog steeds niet veel rustiger geworden. Zijn handen speelden met de draad van zijn koptelefoon en hij dacht over de dingen die er net gebeurd waren. Owja, antwoord geven op de vraag van het meisje, bedacht hij zich.
‘Ja, alles gaat goed, beetje chaotisch vandaag,’ flapte hij eruit. Zijn aandacht was weer weg van het meisje en hij keek naar alle mensen in het park, al snel zag hij wie bij wie hoorde en wat ze aan het doen waren. Cyril probeerde te voorspellen wat er ging gebeuren tot hij zijn telefoon voelde trillen. Zijn handen lieten de kabel van zijn koptelefoon los en pakte zijn telefoon. Het was maar goed dat de koptelefoon ingestoken zat aan de telefoon, anders was zijn telefoon nu op de grond gevallen. Een beetje onhandig pakte hij de telefoon die alleen aan de kabel hing en keek hij erop. Het was de herinnering voor vanavond. Voor alles had Cyril herinneringen in zijn telefoon staan, anders zou hij het vergeten, vroeger stond het allemaal op een takenlijst, maar nu ging het digitaal.

Nadat hij zijn telefoon weer terug in zijn zak gestopt had, keek hij plichtsgetrouw op zijn horloge. Nu wist hij waardoor hij zo onrustig was, het was alweer vijf uur geleden dat hij zijn medicijnen had gehad. Om de vijf uur precies, had de arts gezegd, alleen het laatste half uur begon het al wat uit te werken, waardoor Cyril steeds onrustiger werd totdat hij de volgende dosering innam, waarschijnlijk zou de dosering nog aangepast worden. Hij pakte de strip uit zijn zak en drukte er één van de pillen uit. Groot was hij niet en Cyril had er na zo’n lange tijd ook geen moeite meer met medicijnen, wel was deze nieuw, dus moest hij weer vaker naar de arts. Hij had geen hekel aan artsen, daarvoor was hij er al te vaak geweest. De strip stopte hij weer in zijn zak en haalde er het water uit. Gemakkelijk slikte hij de pil door, gevolgd door zeker een half flesje water. Het nieuwe aan deze medicatie was dat het sneller werkte dat de medicijnen die Cyril eerst had. Dit werkte binnen 5 tot 10 minuten terwijl de andere pas na een minimaal half uur werkten. Het was beter voor hem, zeker omdat hij het dan makkelijker achter elkaar kon slikken en hij anders een uur moest wachten om weer rustig te worden, maar er zaten wel meer bijwerkingen bij. Gelukkig voelde Cyril zich weer een stuk rustiger, had hij al minder energie en had hij niet meer het gevoel dat zijn hoofd één grote chaos was, maar helaas speelde de duizeligheid weer op, voorzichtig ging hij op het bankje liggen en sloot even zijn ogen. Snel pakte hij zijn telefoon weer en noteerde alles: hoofdpijn, duizeligheid en koorts, direct na inname. Dat mocht Cyril niet vergeten te melden als hij weer bij de arts was. Hij koppelde de notitie aan de doktersafspraak en stopte zijn telefoon weer terug in zijn zak.

Katherine Audrey Swann

"Ja, alles gaat goed, beetje chaotisch vandaag," Hoorde ik hem zeggen waarna hij zijn mobieltje tevoorschijn haalde.
Ik keek toe hoe zijn handelingen redelijk nerveus en onhandig waren, maar besloot wijselijk mijn mond te houden.
Hij leek me echt een vreemde snuiter, iemand waar je liever niet in de buurt van zou zijn, toch had ik het gevoel dat het maar een vooroordeel was.
Normaal gezien haatte ik het als mensen vooroordelen hadden, maar nu ik er zelf eentje had, schaamde ik me.
De jongen haalde een strip tevoorschijn, haalde er een pilletje uit en nam deze uiteindelijk in.
Ik had het al eens eerder gezien, mensen die hyperkinetisch en nerveus leken waardoor ze pillen moesten nemen.
"ADHD?" Vroeg ik uiteindelijk nadat ik doorhad wat het misschien kon zijn. "Je hebt ADHD, is het niet?"
Hopelijk kwam ik niet al te nieuwsgierig over, maar ik kon het echt niet helpen, zo was ik nu eenmaal en dat zou waarschijnlijk niet veranderen.
Een verre tante uit mijn familie had het ook, soms was het echt vreselijk irritant dat ze steeds zo vreemd deed.
Maar aangezien ik nog erg jong was, zag ik het probleem niet echt, voor mij was ze een vrouw zoals elke andere.
Ze was zo ooit eens een keer in het ziekenhuis beland nadat ze vergeten was haar medicatie te nemen en door gebrek aan concentratie, met haar auto tegen een andere auto was geknald.
Gelukkig had ze op enkele gebroken ribben, niet erg veel verwondingen.
Snel richtte ik mijn aandacht weer op de jongen terwijl ik hem nog steeds van op een afstandje bestudeerde.
Naast het feit dat hij zo een vreemde indruk had achtergelaten, had ik echt het gevoel dat er nog iets was, alleen kon ik niet zeggen wat het was.



Riley Andreas Cromwell

Wanneer Marcy op me kwam liggen en ik haar haren in mijn gezicht kreeg, vloekte ik lachend.
Tussen alle lokken haar door, zag ik een glim van de finishlijn waardoor ik noodgedwongen de controller van Marcy afnam.
Zelf kon ik mijn controller ook niet meer bedienen, waardoor mijn auto langzamerhand ook tot stilstand kwam.
Snel legde ik de controller van Marcy achter mijn hoofd zodat ze er niet aan kon en woelde met mijn vrije hand door haar haren.
Lachend keek ik toe hoe haar haren er zo wild uit kwamen te zien, dat het leek alsof ze het in geen dagen nog had gekamd.
"Gaan we het zo spelen Miss Jarvis?" Lachte ik en maakte snel mijn tweede hand ook vrij door mijn controller even op de grond te leggen.
Nu mijn beide handen vrij waren, begon ik haar te kietelen zodat ze zich wel gewonnen moest geven.
"Vergeet niet dat ik een Cromwell ben," Grapte ik en stopte even om haar aan te kunnen kijken. "Een Cromwell haar verliezen."
Mijn ademhaling was redelijk zwaar en ik voelde hoe mijn grijns langzaam vervaagde terwijl ik haar aan bleef kijken.
Het was echt al een tijd geleden dat ik nog plezier had gemaakt op deze manier.
Ik kon me amper nog herinneren wanneer ik voor het laatst echt gelachen had, hoewel ik toch altijd redelijk vrolijk bleef.
"Hoe is het met je knie?" Vroeg ik uiteindelijk in de hoop dat ik haar geen pijn had gedaan. "Hangt die nog op zijn plek?"

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Marcy Jarvis

Ik greep met een pruillipje naar zijn hand, toen hij de controller uit de mijne viste en hem achter zijn hoofd stopte. Met zijn andere hand woelde hij door mijn haren, waardoor ik gilde. “Stop! Ik zie eruit als een holbewoner.” Mijn buik deed pijn van het lachen, maar ik leek niet meer te kunnen stoppen.
“Gaan we het zo spelen Miss Jarvis?” lachte hij.
Ik zag wel hoe hij de controller zo subtiel mogelijk op de grond legde. Hulpeloos stak ik mijn handen uit, beide armen gestrekt om er toch maar bij te kunnen. Mijn vingers waren er nog zo’n twee centimeter van verwijderd. Ik wiebelde ze heen en weer, alsof dat de controller zou aantrekken. Niet dus.
Ik proestte het terug uit toen hij me begon te kietelen, ik klapte mijn benen in, tegen mijn buik aan, waardoor er weer een steek door mijn knie trok. Ik probeerde de drukkende pijn te negeren, ook al vertrok mijn gezicht even. De pijn werd overstemd door mijn schaterlach en al snel strekte ik mijn benen weer, zodat de pijn wegtrok.
“Vergeet niet dat ik een Cromwell ben.” Hij stopte met kietelen. Opgelucht haalde ik adem en giechelde nog even na. “Een Cromwell haat verliezen.”
“En ik ben een Jarvis, die gelukkig wel tegen hun verlies kunnen, maar liever winnen.”
Ik draaide me om. De lach was van zijn gezicht verdwenen. Mijn blik was veranderd naar een verbaasde blik. Ik duwde mezelf van zijn borst af. Ik was vergeten dat die blauw zag en dat ik hem helemaal aan het pletten was.
“Sorry, ik wilde je geen pijn doen.” Ik keek hem schuldig aan. Wat was ik toch een achterlijke koe.
“Hoe is het met je knie?” vroeg hij uit het niets. “Hangt die nog op zijn plek?”
Er gingen nog steeds steken door, omdat ik er wat te wild mee rond gezwierd had. “Hij hangt nog op zijn plek. En ehm…” Ik twijfelde wel of ik moest zeggen dat hij best wel zeer deed. “Het gaat goed met mijn knie, doet geen pijn.”
Ik zette mijn liefste glimlach op, om hem er toch maar van te kunnen overtuigen dat er niets aan de hand was. Ik wilde immers niet dat hij zich zorgen om me ging maken. “Riley, is er iets?”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Cyril Nightingale
Waarschijnlijk zou Cyril weer terug gaan naar de oude medicijnen, de bijwerkingen van deze waren te vervelend en te hevig.
‘ADHD?’ hoorde hij het meisje uiteindelijk vragen. ‘Je hebt ADHD, is het niet?’ ze klonk nieuwsgierig, maar Cyril kon wel door de grond zakken van schaamte. Hij hield er niet van als het zo duidelijk was en vandaag was het ook extreem, de nieuwe medicijnen werkte niet goed, zo konden het niet goed onderdrukken en daar baalde Cyril erg van. Vanavond moest hij ook nog naar een vergadering, dat ging echt een ramp worden. Hij hoopte dat, als hij wat eerder ging, de alfa kon inlichten, het was namelijk bij hem thuis. Hij had de alfa maar één keer gezien en gesproken om zich te melden en zijn nummer af te geven, maar was zijn naam alweer vergeten, ach Cyril kon er niks aan doen, hij had het nog geprobeerd te onthouden, maar hij was het totaal vergeten om het op te schrijven.
Hij knikte als antwoord. ‘Ja,’ zei hij zacht. ‘Ja ik heb ADHD en ik haat het!’ zei hij daarna een stuk harder alsof hij zo zijn energie en frustratie kwijt kon, maar dat werkte niet. Het was zeker niet zijn bedoeling om zo te reageren tegen het meisje, maar weer kon hij er niet veel tegen doen. Cyril moest zelfs nadenken om zijn excuses aan te bieden.
‘Sorry, dat was niet de bedoeling,’ zei hij weer zacht. ‘Ik snap best als je weg wilt gaan, zou ik ook doen als ik jou was overigens, of me raar vind of…’ Hij moest zichzelf stoppen om niet door te ratelen. ‘Sorry.’ Daar sloot hij mee af. De medicijnen hadden geholpen om hem wat rustiger te krijgen en zich te concentreren, maar daar was niet alles mee verholpen. Hij kon nu wel nadenken en zichzelf afremmen, maar hij bleef impulsief en snel geprikkeld, waardoor Cyril soms onverwachte dingen deed, zelfs zoiets simpels, zoals andere zouden zeggen, als een gesprek voeren, bleef hij vervelend vinden en hij bleef er moeite mee hebben. Hij zuchtte even, waarom moest het leven hem hebben en niet zijn neefjes, nee hij moest weer ADHD krijgen, net als zijn opa, de rest van de familie had nergens last van, alleen van hem.
Hij lag nog steeds op zijn rug op het bankje, met zijn handen tegen zijn voorhoofd en zijn ogen gesloten. Deze medicijnen werkte dan wel sneller, maar de bijwerkingen waren erg vervelend en hij vond de oude medicijnen dan toch beter. De behoefte om elke dag zich zo ziek te voelen, had Cyril niet. Het zou nog minimaal een half uur duren voordat de bijwerkingen weg zouden trekken of dat hij er wat tegen kon doen. Het enige dat Cyril nu kon doen, was rustig wachten en wat drinken tegen de drang om over te geven. Hij pakte zijn flesje water weer en kwam overeind, de duizeligheid nam het over en hij greep zich even vast aan de rugleuning. Snel dronk hij wat om niet over te hoeven geven en ging weer liggen. Zijn ogen bleven gesloten en hij hoopte dat hij zich snel beter zou voelen.

[Even iets minder snel ? ^^ ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Mengelmoes schreef:
[Even iets minder snel ? ^^ ]

[sorry, ik zal het proberen]


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt