[RPG] Camp Wolfe O1 - Speeltopics

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, maar je moet deze niet verwaarlozen.
• Er komt een rollenstorie.
• Alleen je eigen personage(s) besturen. Anderen vinden het niet zo fijn als je die van hen bestuurt.
• Geen ruzies, behalve in de RPG zelf.
• 16+ en al het andere is gewoon toegestaan.
• Het minimum is zeker 200 woorden [8-10 zinnen] schrijven. Ik wil dan liever ook wat ervaren RPG-ers er tussen hebben zitten.
• Mary Sue’s aren’t allowed. Also, Gary-Stu isn’t.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Houd je er gewoon aan.
• Ik zal de martelmanieren verzinnen. Voor diegene die een begeleider spelen, zal ik een PB sturen. Geen dingen erbij verzinnen dus.

Het begin: De begeleiders hebben een boot geregeld om alle kampeerders zo naar het eiland te laten brengen. Ze zijn al bij het kamp aan gekomen en vanaf daar leggen de begeleiders alles uit. Deze dag zal vooral gebruikt worden om mensen te leren kennen en zo het kamp + de regels te leren kennen.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 22:45 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

mijn topics

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Noah Forrister

Nog steeds snapte ik niet wat ik hier deed. Ja ik snapte wel waarom mijn ouders me hierheen stuurde. Het was zogenaamd verkeerd ofzo, al kan ik nog steeds niet echt begrijpen wat er verkeerd is aan voelen. Ik kijk rond terwijl ik met mijn hand op de reling van de boot leun. Mijn bagage, een grote weekend tas staat veilig bij mijn voeten. De meeste van mijn leeftijd genoten hier op de boot kijken nogal bijzonder chagrijnig. Ik neem aan dat ze zich net zoals ik bijzonder verraden voelen door hun ouders. Tenminste ik voelde me zo toen mijn ouders me vertelde dat ik hier heen, naar dit kamp moest. Maar het is natuurlijk een schande als de zoon van dé Forristers ook gevoelens heeft voor mannen. Schande daar spraken ze van. Niet dat het mij inmiddels nog wat kan schelen. Aan het begin wel natuurlijk maar nu niet meer. Nogmaals bekijk ik de gezichten van de andere jongeren. Sommige leken me wel aardig eerlijk gezegd maar ik begon nu nog geen gesprek, later misschien.
De boot stopte en net zoals ieder ander til ik mijn weekend tas over mijn schouder en volg de rest naar waar het dan ook is. Het ziet er raar uit en ik vertrouw het ook niet. Ik mis het grote landhuis en mijn kamer nu al. Er is nu eenmaal niks meer aan te doen. Als ik hier weg wil moet ik maar snel doen alsof ik niet meer op mannen val. Dat is het slimste denk ik. Zijn hier ook ergens begeleiders? Ik volg de rest nu wel zo leuk maar ik heb geen idee waar ik heen moet of wat ik moet doen.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

FINALLY.

Roxana Asia Salome, kampeerder.
Mijn ouders zijn regelrechte bitches, to say it bluntly, het waren niet eens mijn echte ouders en nog steeds reageerden en behandelden ze me zo. Volgens hen was ik een klein kind dat nog altijd niets van de wereld af wist. Om het nog allemaal erger te maken, was ik bovendien ook een schaamte voor de familie en waren ze blij toch niet mijn echte ouders te zijn. Nee, hemel zeg, alsof ik erop zat te wachten dat hun mijn adoptieouders waren. Hoewel ik niet eens zeker wist of mijn echte ouders het wel prima zouden vinden dat ik op hetzelfde geslacht viel. Van mijn part waren ze dood, net zoals die zogenaamde ouders die er altijd voor mij zouden zijn. Bullshit, als je het mij vraagt. Ze waren niets meer dan een blok aan mijn been en lastige mensen. Hoe ironisch die woorden ook zijn, aangezien hen precies hetzelfde over mij zeiden, maar het deerde me helemaal geen ene moer.
Ik had niet eens zoveel spullen bij me, ondanks dat mijn zogenaamde ouders klaarblijkelijk vonden van wel, maar zoals ik al eerder had gemeld: hun zeurde gewoon te veel. Volgens mij was het ouders-eigen. Zachtjes zong ik met een rock liedje mee dat ik op had staan, het was een nummer waar ik al heel lang verslaafd aan ben geweest en dus ook niet zomaar uit mijn hoofd te vinden was. We naderden het eiland, maar ik had nog geen van alle mensen die op de boot waren bekeken, wat ik eigenlijk meestal direct zou doen. Can anyone blame me? We zouden op dit kamp bestraft worden dat we op hetzelfde geslacht vallen, welke idioot bedenkt er nou zoiets? Mensen waren sowieso tegenwoordig nog veel te oppervlakkig en kortzichtig dan goed voor hen was, dat zou later hun downfall worden.
Uiteindelijk stapte we allemaal uit en op een groot plein kwamen we tot stilstand, waar ook twee middelbare mannen stonden. Ik vond ze allebei eng, de manier waarop ze uit hun ogen kijken stond me niet aan. Dat was dan ook de precieze reden dat ik meer naar de vrouwen toe trok dan de mannen. Het was niet mijn probleem dat de anderen dat niet zouden snappen. Daar had ik eigenlijk ook niets mee te maken. Hoewel je daarvoor vast gestraft zou worden, zelfs als je er tegenin ging – dat was iets wat ik gehoord had. And the moment I heard that shit, I already didn’t like it. Eén van de begeleiders begon dingen uit te leggen, echter lette ik niet eens op en stopte een zoete lolly in mijn mond om nonchalant op mijn koffer te leunen. Ondertussen draaide ik de lolly rond in mijn mond en genoot van de zoetheid ervan. Ik was nu eenmaal een zoetekauw.

Caleb Seth Wolfe, begeleider.
Zo kalm mogelijk stond ik op de kampeerders die aan moesten komen van de boot die we hadden geregeld te wachten, al was ik natuurlijk niet alleen en was ik ook niet zo kalm als ik eruit zag. Ace was erbij, een begeleider die, in tegenstelling tot mij, losser is in de regeltjes. Het was wel iets waar ik erge rekening mee hield, maar tot nu toe was het goed gegaan, dus lette ik er ook niet meer zo veel op als ik eerder had gedaan. Bovendien zou hij maar naar me moeten luisteren als hij iets geflikt had wat ik niet goed zou keuren, hoewel hij een jaartje ouder was als ik, was ik nog steeds de baas over dit hele kamp gedoe. Mijn vader had het kamp dan ook op zijn achternaam gezet, waardoor ik ook automatisch de begeleiding hier deed. De regels nam ik uitermate serieus en er was daarom ook bijna nooit een lachje van mijn lippen af te lezen. Iemand zou heel erg zijn of haar best moeten doen om mij aan het lachen te maken, al kon ik me soms nog wel vinden in de manier waarop Ace van leedvermaak hield.
“Hallo iedereen, welkom op Camp Wolfe,” begroette ik iedereen, terwijl ik zoals gewoonlijk een pak op mijn eerste dag had aan gedaan. Het was niet iets wat je persé hoorde te doen, maar ik voelde me er goed in en gaf ook geen aandacht aan de mensen die er iets op aan te merken hadden. “Mijn naam is Caleb en dit is Ace,” Ik gebaarde naar de man naast me. “Wij zullen jullie begeleiders op dit kamp zijn. Ik zal jullie de papieren met regels geven. Het is belangrijk deze papieren door te lezen, aangezien alles erin staat wat je hoort te weten, zo ook jullie dagtaken.” Ik zuchtte diep en voordat iemand ook maar tegen me in kon gaan, antwoordde ik: “Ja, jullie hebben dagtaken, dat hoort bij dit kamp en ik zou er maar aan wennen.” De papieren haalde ik tevoorschijn en ging iedereen langs om deze aan hen te geven. In de papieren stond bij wie ze op een slaapzaal zaten en wat de regels waren van het kamp, maar er stond ook de dagtaken in.
“Jullie worden elke ochtend wakker gemaakt om half acht om te ontbijten. Roken kun je op bepaalde tijden doen, vooral in de middag, maar wat we niet toestaan zijn drugs en alcohol.” De gehele tijd sprak ik met een strenge, serieuze stem, echter zei ik de laatste zin met enige nadruk. Toen liep ik naar de eerste die ik tegen kwam, wat een jonge vrouw met bruin haar was. Volgens mijn papieren heette ze Rayne, maar ik had dan ook alles uit mijn hoofd bestudeerd om wat te weten te komen van ze. Dat was ook wel nodig. Ik gebaarde het meisje om op te staan en nam haar tas vast. “Ace zal jullie verder nog enige belangrijke dingen toelichten, al zal ook alles op het papier staan. Toch nemen we het even door. Ondertussen zal ik diegene zijn die jullie tussen zal controleren.” Ik bukte om de tas van Rayne te openen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 0:42 ]

[Ardina, ik weet niet of het gewoonweg bij jouw post hoort, maar hij heeft niet gezegd dat ze mochten gaan. 8D.
Caleb moet nog iedereens tassen controleren..

Er zitten trouwens geen foto's bij de papieren, die zitten wel bij de papieren die van de begeleiders zijn.
Die gaan voornamelijk over de kampeerders.
De kampeerders krijgen alleen de papieren waarop de regels en de dagtaken staan + met wie ze in een slaapzaal zitten.]

[ bericht aangepast op 28 dec 2012 - 23:40 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rayne Hazel Crowley
Terwijl ik sta te wachten laat ik mijn ogen keurend over de andere jongeren flitsen. Enkele bestempel ik gelijk al met een “nee”, niet omdat ze er slecht uit zien, over het algemeen zien de meeste er redelijk goed uit, maar gewoon omdat hun uitstraling me niet echt aanstaat, dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze niet aardig kunnen zijn. Er zitten echter ook mensen bij met wie ik graag een beschuitje zou eten, maar die zijn wel in de minderheid, en dat is eigenlijk maar goed ook, aangezien de begeleiders verwachten dat ze ons van deze “ziekte” kunnen “genezen”. Bullshit. Wat ze ook doen, iemands geaardheid veranderd heus niet op een magische wijze. In dat opzicht zou ik graag honderd jaar geleden geleefd hebben. Er waren toen ook genoeg mensen die niet bepaald fan zijn van homoseksuelen en biseksuelen, maar er waren wel landen waar het toegestaan was om met iemand van hetzelfde geslacht te trouwen.
Ik word uit mijn gedachten gehaald doordat één van de begeleiders begint te praten. Ik lach zachtjes achter mijn hand als ik zie dat hij een pak aanheeft, waardoor ik hem haast gelijk met kakker bestempel. 'Hallo iedereen, welkom op Camp Wolfe. Mijn naam is Caleb en dit is Ace,' hij gebaart naar de iets kortere man naast hem. 'Wij zullen jullie begeleiders op dit kamp zijn. Ik zal jullie de papieren met regels geven. Het is belangrijk deze papieren door te lezen, aangezien alles erin staat wat je hoort te weten, zo ook jullie dagtaken.' Ik trek mijn wenkbrauw iets op, hoewel ik al had verwacht dat iets van dagtaken zouden moeten doen. Zolang ik maar geen wc's hoef schoon te maken of vlees in stukjes hoef te snijden vind ik het wel best. Er loopt een lichte rilling over mijn rug bij de gedachte aan dat laatste. 'Ja, jullie hebben dagtaken, dat hoort bij dit kamp en ik zou er maar aan wennen.' Hij haalt de papieren te voorschijn en geeft aan iedereen exemplaar. Ik blader door de papieren zie dat ik in slaapzaal twee zit, samen met Rye, Roxane en Alexa. Ik wil net naar de regels kijken als hij verder gaat met praten. 'Jullie worden elke ochtend wakker gemaakt om half acht om te ontbijten. Roken kun je op bepaalde tijden doen, vooral in de middag, maar wat we niet toestaan zijn drugs en alcohol.' De laatste zin benadrukt hij. Oeps, laat ik nou net alcohol in mijn tas hebben. Dat roken niet altijd mag boeit me niet. Het is vies, je gaat er van stinken, je gaat er eerder dood door en je gebit gaat er aan. Nee dank je, ik pas. Half acht wakker gemaakt worden valt ook nog wel mee. Thuis ging ik er altijd maar iets later uit als dat.
Ik frons mijn wenkbrauwen als hij naar mij toeloopt en hij gebaart dat ik op moet staan. Voor een paar seconden kijk ik hem aan, waarna ik toch maar opsta. 'Ace zal jullie verder nog enige belangrijke dingen toelichten, al zal ook alles op het papier staan. Toch nemen we het even door. Ondertussen zal ik diegene zijn die jullie tussen zal controleren.' Voordat ik kan protesteren opent hij mijn tas al. Ik mag hem gelijk al niet, omdat hij de tas waar ik op zat perse al eerste moet controleren. Serieus? Tassen controleren? Ik rol met mijn ogen om vervolgens mijn voet op één van mijn andere tassen te zetten en die iets weg te schuiven. Niet omdat daar iets “illegaals” in zit, maar omdat mijn lingerie er in zit. Hij hoeft niet te weten wat ik onder mijn kleren draag. Ik werp een korte blik op de andere begeleider en ga dan op de tas zitten waar ik net mijn voet had gezet. Hierna pak ik de regels erbij. Als ik zie dat man-vrouw intimiteit ook verboden is trek ik mijn wenkbrauwen op. Ze willen dat we “genezen” maar we mogen niet iets “slechts doen”, om het zo maar even te zeggen, met het andere geslacht. Dat zal vast helpen. Bij de allerlaatste regel grinnik ik zacht en is het verleidelijk om mijn shirt op te trekken. Ik lik kort met mijn tong over mijn lippen. Als ze maar niet verwachten dat ik van die coltruien ga dragen, en als ik inkijk heb moeten ze maar zo beleefd zijn de andere kant op te kijken. Dan valt mijn blik op één van de middelste regels die ik net over het hoofd gezien heb. Martelen. Wat zijn dit voor een stelletje barbaren? Mijn blik glijdt kort over de begeleider voor me, en daarna over de andere, waar mijn blik op blijft hangen. Jammie. Ze zien er eerlijk gezegd wel uit als typetjes die van martelen houden. Dan schraap ik mijn keel en kijk ik naar Caleb, zo heet hij als het goed is. 'Wat wordt er precies verstaan onder martelen en rebels gedrag?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Oh, lol, dan had ik dat verkeerd begrepen. Ik verwijder mijn post wel :')]

Ace Dante Ferreira

Daar staan ze allemaal, over het plein, de aankomst. Op dit moment verheug ik me altijd, het leren kennen van deze zonderlingen. Mijn ogen glijden dan ook op een bepaalde wellustige manier over de jongeren, terwijl ik vooral de meisjes in me opneem. Ja, ga de fout maar in, dat is het allerleukste van dit kamp en begeleider zijn. Met mijn tong lik ik kort over mijn wat vollere lippen heen en ik wrijf over de lichte stoppels op mijn onderkin heen. De groep ziet er zeer zeker interessant uit, met van alles wat, net zoals ik het graag heb. De stijlen verschillen, net zoals die van Caleb en mij. Hij draagt een pak voor vandaag, ik heb alleen een wit overhemd, die ooit gestreken was maar nu wat lichte kreukels laat zien. De bovenste knoopjes zijn nonchalant los gemaakt en mijn mouwen zijn opgerold tot op mijn gespierde bovenarmen, waardoor je ze nog kan bewonderen als ik mijn armen over elkaar sla, wat ik uiteraard ook doe als Caleb begint te praten.
"Hallo iedereen, welkom op Camp Wolfe." begroet Caleb iedereen terwijl ik dit wel bijna kan dromen ondertussen. "Mijn naam is Caleb en dit is Ace." Hij gebaart naar mij en ik knik kort. "Wij zullen jullie begeleiders op dit kamp zijn. Ik zal jullie de papieren met regels geven. Het is belangrijk deze papieren door te lezen, aangezien alles erin staat wat je hoort te weten, zo ook jullie dagtaken. Ja, jullie hebben dagtaken, dat hoort bij dit kamp en ik zou er maar aan wennen." De papieren haalt hij tevoorschijn en gaat iedereen langs om deze aan hen te geven. In de papieren staat bij wie ze op een slaapzaal zaten en wat de regels zijn van het kamp, maar er staan ook de dagtaken in. "Jullie worden elke ochtend wakker gemaakt om half acht om te ontbijten. Roken kun je op bepaalde tijden doen, vooral in de middag, maar wat we niet toestaan zijn drugs en alcohol." De gehele tijd spreekt hij met een strenge, serieuze stem, echter zegt hij de laatste zin met enige nadruk. Ik kijk wat verveeld voor me uit, wachtend totdat ik mijn zegje mag doen. Caleb loopt naar de eerste die hij tegen komt, wat een jonge vrouw met bruin haar was. "Ace zal jullie verder nog enige belangrijke dingen toelichten, al zal ook alles op het papier staan. Toch nemen we het even door. Ondertussen zal ik diegene zijn die jullie tussen zal controleren."
Ik knik kort en doe een klein stap naar voren, om de aandacht op te eisen. Hierbij kucht ik ook kort en kijk ik ze even doordringend aan. "De regels." begin ik, met een heel andere stem dan die van Caleb. Het lijkt bijna alsof ik dit leuk vind, vermakelijk. "Het zijn er een hele hoop en je hebt je er maar aan te houden, anders zullen er maatregelen volgen en Caleb en ik zullen er streng op toezien dat deze maatregelen uitgevoerd worden. Niets zal ons ontgaan." Het laatste klinkt wat onheilspellend, wat ik expres doe. Hierna begin ik duidelijk alle regels van het kamp op te sommen, met wat plezier. Het is altijd leuk om mede te delen dat we ze gaan martelen als ze zich hier niet aan houden. Hierbij ben ik nog een beetje van de oude stempel, samen met die oude van Caleb. Hoewel ik ouder dan Caleb ben, staat hij toch aan het hoofd en heeft hij eigenlijk de échte leiding. Maar niemand zal zomaar te weten komen dat ik dingen doe die hij eigenlijk niet wilt hebben, want het mag toch wel.

---

Your make-up is terrible

Ethan Smith

Ik gooide mijn grote rugzak over mijn schouder en slenterde achter de andere het eiland op, toen we op de boot zaten had ik iedereen al aandachtig bestudeerd, met deze mensen zou ik de komende tijd vastzitten op een eiland. toen we aankwamen stond de begeleiding al te wachten, ze vertelde wat dingen die ik niet echt mee kreeg en gaven ons een papier met de regels en dagtaken . Even liet ik mijn blik over het papier glijden en keek in welke slaapzaal ik zat ingedeeld:
Slaapzaal Drie.
- Gregory Lorenzo Hojem.
- Noah Forrister.
De rest zou ik later wel gaan lezen, ik kon me moeilijk concentreren op de letters, ze leken over het papier te dansen. Ik besloot op mijn rugzak te gaan zitten die naast me op de grond lag en keek de groep nog een keer rond, wie zouden Gregory en Noah zijn ? Op de boot had ik geen gesprek durven beginnen met iemand, en eerlijk gezegd had ik er ook geen behoefte aan gehad. Iedereen leek meer met zichzelf bezig te zijn en dat was eigenlijk wel heel logisch. En dan nog, waar zou je over moeten praten. Maar dat zal allemaal nog wel komen. Ondertussen begon Caleb de tassen te controleren. Ik merkte dat ik hierdoor een beetje begon te stressen, ik had onder in mijn tas een soort extra vakje gemaakt. Ik ben helemaal niet goed met naald en draad maar ik had het toch voor elkaar gekregen en het was ook nog zo dat het bijna niet opviel, alleen als je heel goed keek. Het was groot genoeg om wat coke in te bewaren, drank meesmokkelen was voor mij net iets te riskant . Ik hoopte dat hij niet al te aandachtig naar de bodem van mijn tas zou kijken, iets wat mij ook niet echt logisch leek maar je weet maar nooit. Ze zijn vast wel meer van dat soort dingen gewent, ik wachtte af wat hij uit de tas van het eerste meisje zou halen. Mijn hart klopte in mijn keel, ik hield van de spanning maar het feit dat ik niet zo goed kan liegen maakte me zenuwachtig.

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 17:09 ]

Noah Forrister

"Hallo iedereen, welkom op camp wolfe" Ik kijk op en er staan twee mannen, blijkbaar begeleiders. " mijn naam is Caleb en dit is Ace, wij zullen jullie begeleiders zijn op dit kamp" hij gebaard naar de man naast zich. "Ik zal jullie de papieren met regels geven. Het is belangrijk deze papieren door te lezen, aangezien alles erin staat wat je hoort te weten, zo ook jullie dagtaken. Ja, jullie hebben dagtaken, dat hoort bij dit kamp en ik zou er maar aan wennen." Ik haal mijn wenkbrauwen even op. We krijgen een papier in ons handen en ik kijk er even kort naar voor ik weer naar de mannen kijk. "Jullie worden elke ochtend wakker gemaakt om half acht om te ontbijten. Roken kun je op bepaalde tijden doen, vooral in de middag, maar wat we niet toestaan zijn drugs en alcohol." De gehele tijd spreekt hij met een strenge, serieuze stem, echter zegt hij de laatste zin met enige nadruk. Caleb loopt naar een jonge vrouw met bruin haar "Ace zal jullie verder nog enige belangrijke dingen toelichten, al zal ook alles op het papier staan. Toch nemen we het even door. Ondertussen zal ik diegene zijn die jullie tussen zal controleren." Hij begint rond te lopen. "De regels.Het zijn er een hele hoop en je hebt je er maar aan te houden, anders zullen er maatregelen volgen en Caleb en ik zullen er streng op toezien dat deze maatregelen uitgevoerd worden. Niets zal ons ontgaan." Weer haal ik mijn wenkbrauwen op. Wat een mafkees. Alletwee eigenlijk. Terwijl de Ace man de regels opsomt volg ik met mijn ogen de Caleb man die al de tassen controleert. Ik zucht even. Wat een gedoe. Ik ben wel benieuwd met wie ik eigenlijk op een slaapzaal lig. Een leuk iemand? Een knap iemand? Er glijd een onschuldige glimlach over mijn gezicht. Wie weet. Ik werp een blik op het papiertje in mijn hand. Een jongen die Gregory heet en een Ethan. Nieuwschierig kijk ik rond.

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 11:47 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

[dat staat in de rollenstory]

Alexa Veritas
Alexa haar ogen gingen rond ieder gezicht in de groep. Nu ze allemaal bij elkaar stonden was het een stuk makkelijker om te zien wie zich allemaal in de groep bevonden. Ze kon zo al zien dat er allemaal verschillende types waren. Dat vond ze wel leuk, zo was er een grote kans dat ze het tenminste met 1 iemand kon vinden. Aan de andere kant maakte dit de kans op ruzies ook groter. Ietwat ongeduldig stond Alexa met haar handen in de versleten broek die ze aanhad. Ze wilde nu wel weten wie de begeleiders waren, hun praatje ondergaan, om vervolgens de omgeving te gaan verkennen. Ze kon werkelijk niet tegen die officiële praatjes, ze waren altijd zo saai. Daarnaast wilde ze altijd wat doen en hield ze niet van stilstaan. Ze had haar ene tas op de grond gezet, de tas die ze als handtas gebruikte was een stuk kleiner en hield ze over haar schouder. In die schoudertas zaten allemaal prulletjes, van lipstick tot zakdoeken en allemaal andere shit. Eigenlijk had ze geen idee wat er allemaal in zat, ze ruimde het ding ook nooit op. Haar blik ging naar één van de begeleiders toen die begon te spreken. Voordat hij was begonnen met praten had ze al beslist dat ze hem niet mocht, zijn hele uitstraling stond haar al tegen. Afgezien van dat ze al had besloten dat ze hen niet mocht, beide begeleiders, moest ze toegeven dat die ene toch wel erg knap was. Niet dat ze ook maar enigszins onder de indruk raakte van hem door zijn goede kledingssmaak en verdere uiterlijke vertoning. Ze luisterde maar met een half oor naar wat die begeleider zei. Bla bla bla, dacht ze in gedachten. Altijd hetzelfde gelul. Toen ze over de regels begonnen luisterde ze echter weer. Dat viel haar toch allemaal even flink tegen, die regels klonken vreselijk streng. Ze wist bijna zeker dat het haar niet zou lukken om zich aan al die regels te houden. Ze keek toe hoe de begeleider die zichzelf ‘Caleb’ noemde begon met de tas te openen van een meisje. Ze vroeg zich af of ze raar zouden opkijken van haar bidons en haar poffertjes en poedersuiker. Ze hoopte zo dat ze er niets in zouden zien en dat ze het spul zou mogen houden, al was het maar voor een tijdje. Heel even gleed er een klein grijnsje rond haar lippen. Als ze haar schoudertas gingen onderzoeken, zouden ze voor een hoop shit te komen staan, de hoeveelheid kleine en verborgen rommel die ze daar wel niet in had, dat zou vervelend voor hun worden, wilden ze alles uit die tas bekijken. Ze was erg nieuwsgierig naar wie haar kamergenoten nou waren, natuurlijk hadden ze hen wel papieren maar geen foto’s gekregen, de klootzakken. Ze zag meerdere mensen wat afwachtend kijken, maar daar had ze het geduld niet voor. Mensen kwamen niet zomaar op je af. Rye Liston, Roxana Asia Salome en Rayne Hazel Crowley had ze op haar papier gelezen. "Wie heet hier Rye, Roxana of Rayne?" riep ze, terwijl ze tussen een paar mensen door liep. Kon het haar wat schelen dat iedereen haar zo ongeveer kon horen? Nee.

---

Aan niets denken is ook denken.

Caleb Seth Wolfe, begeleider.
Rayne had haar wenkbrauwen gefronst toen ik naar haar toe was gelopen en gebaard had dat ze op moest staan. Mijn blik was doordringend en zo geduldig mogelijk wachtte ik af tot ze uiteindelijk wel opstond, zo kon ik bij haar tas terecht. Ik merk vaag op hoe ze met haar ogen had gerold, maar besteedde er verder geen aandacht aan en deed de tas wat verder open, echter wel op een manier waardoor al het inhoud erin bleef. Rayne zette haar voet op één van haar andere tassen en schoof die iets weg, mijn aandacht werd getrokken, omdat ze dit had gedaan. Zat daar misschien iets in? Daar zou ik later achter komen. Mijn blik wende ik echter af toen ze op deze tas ging zitten en de regels erbij pakte.
Ik negeer het wanneer ze begint te grinniken, wat klaarblijkelijk om één van de regels iets. Kort likt ze met haar tong over haar lippen en volg deze even met mijn ogen, maar dan ga ik door haar spullen. De gitaar op haar rug was me ook opgevallen, maar zover ik wist, mocht ze die nog bij zich houden. Anders had ik deze allang in beslag genomen, of ze nu ging zeuren of niet. Bij iedereen trouwens.
In deze tas zitten voornamelijk kleding, toiletspullen, dat soort gedoe, dus ik wil het net dichtritsen, als ik de shampoo fles opmerk. Voor een enkel moment zat ik als bevroren, een teken dat ik nadacht. Zou ze? Het zou me niet verbazen, wel meerdere keren had ik gemerkt hoe kampeerders op de meest rare manieren dingen mee namen. Het zou kunnen, dus ik pak de fles en open deze om eraan te ruiken. Rayne schraapt haar keel op dat moment en kijkt naar mij, merk ik in mijn ooghoeken. “Wat wordt er precies verstaan onder martelen en rebels gedrag?” Mijn blik gaat even naar haar omhoog, maar ik blijf stil en kijk hierna weer naar de shampoo fles. Hm, dit keer heeft ze geluk, het was een gewone shampoofles met niets anders erin dan dat.
“Precies zoals het er staat, Rayne.” Zeg ik, waarna ik de tas dichtritste en aan het volgende begin van haar. “Wanneer iemand zich rebels zal gedragen en hard tegen een begeleider in gaat, dus Ace of ik, dan zijn we geneigd jullie hiervoor te straffen.” Verklaar ik op een simpel toontje en kom allemaal snoep en dergelijk tegen, waardoor ik met een wenkbrauw opgetrokken naar haar opkijk. Vervolgens schud ik mijn hoofd en doe deze tas weer dicht. “Als het op is, kun je niet meer krijgen. Dat besef je toch wel, hoop ik?” vroeg ik haar, waarna ik op stond en haar gebaarde van de tas af te gaan waar ze op zat. Nu was ik wel nieuwsgierig naar wat er daarin zat.

Roxana Asia Salome.
Ik had hier het geduld niet voor, want het enige wat ons te wachten stond was een ellenlange toespraak over hoe slecht het was als je op hetzelfde geslacht viel, de regels en al dat andere gezeur. De mannen die begeleiders waren mocht ze al direct niet. De één niet, omdat hij een pak droeg en alleen maar een serieuze, strenge aanblik had. En de ander niet omdat hij er juist te losjes voor haar doen bij stond, met zijn blouse die openstond en dat grijnsje op zijn gezicht. Vond hij het eerlijk waar vermakelijk? Dit zal een hel worden, dacht ik, een hel kamp.
Mijn aquamarijn blauwachtige kleur ogen gleden nauwkeurig over elk persoon, voornamelijk de vrouwen, die er stonden en hierdoor kreeg ik ook een grijnsje op mijn lippen. Misschien zou het nog wel aangenaam worden, hoewel dat vast niet de bedoeling van de begeleiders waren. Ik kreeg een paar papieren in mijn hand gedrukt die zich had voor gesteld als Caleb, de ander heette klaarblijkelijk Ace. Die namen zou ze niet vergeten, door hun indruk die ze bij mij hadden gemaakt. Sowieso zou het nog wel eens van pas kunnen komen, ondanks dat ik het liever had vergeten, net zoals de regels.
“Pardon?” Beledigd haalde ik mijn wenkbrauwen op toen ik de zinnen op het stukje papier las. De zoete lolly liet zij nog altijd door haar mond draaien. “Vrouwen horen zich netjes aan te kleden?” De rest van deze onzinnige regel konden ze wel raden, aangezien hun diegene waren die deze stomme regeltjes verzonnen hadden. Dan zou mijn kleding zeker ook niet mogen, want wat ik nu aan heb zouden ze waarschijnlijk niet goedkeuren. De broek wel, maar het ‘topje’ zeker te weten niet. Dat zat strak om mijn lichaam en ik merkte dat de ene man de tassen ging onderzoeken.
“Wie heet hier Rye, Roxana of Rayne?” riep er opeens een chick met paarse haarlokken, waardoor ik even van de lijst keek en grijnsde. Zij zou dan vast Alexa zijn, ik was één van de mensen waar mee ze opgescheept zou zitten in… slaapzaal twee, las ik. Wanneer ze bij mij aankwam, raakte ik glimlachend haar arm aan. “Alexa, right? Ik ben Roxana, één van chicks die je net hebt opgenoemd.” Mijn hand zette ik in mijn zij en er was een uitdagende blik in mijn ogen te zien toen ik haar aankeek, eentje die er altijd wel in zat. Voor een kort moment had ik de lolly uit mijn mond gehaald.

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 18:33 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Taylor-Ann Reyes
Ik bleef rustig staan met mijn rugzak nog op mijn rug, half luisterend naar wat de man, die Caleb heette, zei. Het drong niet echt tot me door, ik hoorde slechts een paar woorden. Misschien kwam het doordat ik nu pas half aan het beseffen was dat ik hier even zou zitten, maar waarschijnlijk kwam het door de harde muziek die nog steeds door mijn oren knalde. Ik keek even rond en ik zag al verschillende knappe meiden en om eerlijk te zijn zagen sommige jongens er ook niet slecht uit. Ik bleef rond kijken totdat ik opeens de papieren in mijn handen kreeg gedrukt en ik keek recht in de ogen van Caleb, die me nogal streng aankeek. Ik opende één van de brieven en daar stond op met wie ik in de slaapzaal zou slapen. Ik zat in slaapzaal 1, samen met één meisje en twee jongens. Ik was benieuwd wie ze waren; er stonden alleen namen op. Zou het misschien dat meisje achter me zijn? Of die jongen die me net één seconde aankeek? Ik vouwde het papiertje weer dicht en opende de volgende, waar sierlijk 'dagtaken' op stond. Ik las ze snel door, het interesseerde me niet veel en ik zou er waarschijnlijk toch niet naar gaan luisteren. Ik maakte me weinig zorgen over de tassencontrole; alles wat ik had mocht ik gewoon meenemen, op een klein beetje drank na, wat ik allemaal creatief heb verstopt in mijn pakjes sigaretten. Daar controleren ze toch niet, dacht ik. Ook heb ik wat drank gedaan in een lege shampoofles, maar omdat ik wist dat ze daar toch gingen controleren heb ik het in een zak gedaan en nog wat shampoo erbij gedaan, zodat het wel lijkt alsof het shampoo is. Ik heb ervaring met dit soort dingen en ik wist hoe je vanalles kon meesmokkelen. Onderin mijn tas zat een soort zwarte 'flap', daaronder heb ik wat geld verstopt, misschien zou ik het wel nodig hebben. Verder heb ik alleen een hoopje kleren, toiletspullen en mijn iPod bij, meer zou ik toch niet nodig hebben. Zuchtend bleef ik wachten totdat ze mijn tas zouden controleren en ik naar mijn slaapzaal mocht, maar toen ik keek naar hoe Caleb Rayne's tas controleerde wist ik dat ik hier waarschijnlijk nog wel even zou staan. Ik pakte mijn iPod en zette hem iets harder en stopte nu ook mijn tweede oortje in. De zon scheen fel in mijn gezicht en ik had er nu al spijt van dat ik geen zonnebril mee had genomen. Ik pakte mijn telefoon en ik keek even of ik bereik had, voor de zekerheid, maar ik zag al meteen 'SOS' staan in rode letters. Dit kamp zou een hel worden.

Rayne Hazel Crowley
Als de begeleider een shampoofles uit mijn tas haalt bijt ik kort en aarzelend op mijn lip. Hopelijk is dat niet één van de flessen waar de drank in zit, anders ben ik die gelijk kwijt. Tenminste het lijkt me dat hij wil ruiken of er drank in zat. Als hij het zou ruiken omdat hij wil weten hoe mijn haar ruikt, dat zou gewoonweg doodeng zijn, maar als ik eerlijk ben zie ik hem er nog wel voor aan. In een poging hem af te leiden schraap ik mijn keel en vraag ik wat er verstaan wordt onder rebels gedrag en martelen. Zijn blik glijdt even naar mij, maar dan weer terug naar de fles om er aan te ruiken. Ik blijf voor een paar seconden verstijfd zitten maar ontspan snel weer als ik me bedenk dat dat verdacht over kan komen.
'Precies zoals het er staat, Rayne,' zegt Caleb waarna hij de tas dichtritst en aan de andere begint. 'Wanneer iemand zich rebels zal gedragen en hard tegen een begeleider in gaat, dus Ace of ik, dan zijn we geneigd jullie hiervoor te straffen,' verklaart hij simpel. Ik knik en vraag me af hoe ver ik zou kunnen gaan met rebels gedrag. Er is maar één manier om daar achter te komen, maar dat bewaar ik wel voor later. 'En wat als de begeleiders zich niet aan de regels houden, worden die dan ook gemarteld?' vraag ik. Ik ben benieuwd naar wat hij gaat antwoorden. Aan de ene kant kan ik me niet voorstellen dat ze dan ook gemarteld zullen worden, maar het lijkt me wel dat ze íets van een straf krijgen, anders is het niet bepaald eerlijk.
Caleb kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan als hij al het snoep ziet. Hij schudt zijn hoofd en doet de tas weer dicht. 'Als het op is, kun je niet meer krijgen. Dat besef je toch wel, hoop ik?' Ik knik. 'Waarom denk je dat ik anders zoveel meegenomen heb? Als ik hier ook snoep zou kunnen krijgen, dat had ik minder mee genomen,' antwoord ik. Wat snoep betreft ben ik net een vijfjarige. Ik houd er echt van. En van chocoladekoekjes.
De begeleider staat op en gebaart naar me dat ik van de tas af moet gaan. Ik word echter afgeleid door een meisjesstem die iets vraagt. 'Wie heet hier Rye, Roxana of Rayne?' Het wordt gevraagd door een meisje met opvallend, paars haar. Het staat haar wel, maar zelf zou ik mijn haar zoiets nooit aandoen. Ik ga mijn haar pas verven als het grijs wordt. Als ik er een ander meisje op haar antwoorden kijk ik weer naar Caleb en schud ik lichtjes mijn hoofd. 'Mijn lingerie zit hier in,' meld ik hem zonder blikken of blozen. 'En u bent een man, maar dat wist u vast zelf ook al wel. Hoop ik.' Mijn blik glijdt even naar de andere kampers maar gaat al snel weer terug naar de begeleider voor me. 'Wat ik dus wil zeggen is dat mannen over het algemeen nogal...pervers kunnen zijn, niet dat u er zo uit ziet,' eigenlijk wel, maar dat vertel ik hem maar niet,' maar goed. Je kan nooit helemaal zeker weten wat er in zo'n kerels hoofd omgaat en totdat ik zeker weet dat u niet zo'n vieze kerel bent mag u niet in mijn tas kijken.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered