• We must survive.



    Honderden jaren geleden konden mensen al veranderen in dieren. De leider kon merken of er weer iemand was veranderd en de leider zocht diegene dan op. Als je ervoor koos om met de roedelleider mee te gaan, kon je niet meer terug. Anders werd je gedood door of iemand uit de roedel, de roedelleider, of door de magie die in je voort leeft. Je gaat sowieso dood door de magie als je niet meegaat, je moet alle opdrachten doen om te blijven leven, als je de opdrachten overleeft. Je mocht in die tijd alleen blijven leven, als shape-shifter, als je een paar opdrachten overleefden. De eerste dag dat je in een dier bent verandert word je onderzocht. Je mag geen ziektes hebben, of zwakke botten. Als de roeddeleider denkt dat je de opdrachten overleeft, moet je een eed opzeggen samen met de roeddeleider. Degene waarvan de roeddeleider denkt dat diegene het niet overleeft, met die persoon zegt hij geen eed op. De eerste opdracht is je eerste nacht als dier overleven, je word dan door iemand getest op je snelheid, je tactiek en je sterkte. De tweede opdracht is een tocht van tweehonderd kilometer in een nacht overleven. De derde opdracht is je eerste jacht overleven. Je moet laten zien dat je goed kan jagen. De vierde opdracht is de eerste winter overleven, in de winter is het super koud en er is weinig prooi om op te jagen. Er zijn nog meer opdrachten, maar die worden pas gegeven als je de eerste vier opdrachten hebt overleefd. 's Nachts moet je in dier-vorm zijn, maar overdag mocht je mens zijn. Bij de opdrachten moest je natuurlijk wel in dier-vorm zijn. Als het voorbij is mag je weer als mens door leven, maar de meeste mensen zijn zo gehecht aan elkaar geworden dat ze in diervorm blijven en een roedel vormen. Dat is nu ook zo.

    Alle shape-shifters wonen bij elkaar in een roedel en alle dieren zijn roofdieren. Ze moeten de eerste keer veranderen door een heftige emotie. Denk maar aan Twilight. Maar nu kun je alle emoties gebruiken. In dier-vorm kun je praten, maar de eerste keer dat je verandert kun je dat niet. Je moet de eerste keer dat je wilt praten je best doen, maar als je gewent bent te praten in dier-vorm gaat het praten makkelijker. Je kunt het als je wilt ook iets naar de persoon, tegen wie je iets wil zeggen, denken. Maar dat is moeilijker dan praten. Je kunt je gedachten naar een persoon sturen, of meerdere. Maar je moet wel je best doen, want anders kan iedereen het horen. Je kunt in een dier veranderen met je kleren aan, maar dat is moeilijk. Je kunt dan ook weer terug veranderen met je kleren aan, als je het eenmaal onder de knie hebt is het makkelijk.


    Meisjes 5/6 :

    - Aria Maya Angels - Coockies - Wolf
    - Melony “Mel” Christabella Garcia - Rider - Zwarte Panter
    - Ruby Mary Evans - Flitwick - Vos
    - Yfory Seren - Vegangirl - Dingo
    - Amy Moon Duinhoven - blackunicorn - Bunzing
    - Louize Moonsroot - annickemiek - Jachtluipaard


    Jongens: 4/6

    - Jeffrey Tristan Winter - Eluveitie - Jachtluipaard
    - Max Owens - Morrowind - Lynx
    - Lewis Ellsmor - Morrowind - Grizzly beer
    - Jake Dimitri Robusto - Werewolves - Jaguar
    - Kane Lewis Daniels - MindBreaker - Wolf
    -


    Roederlleider: Ramon Trevegg Smith - Werewolves - Leeuw


    Invul-ding-lijst:

    Naam:
    Dieren:
    Leeftijd:
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Extra:

    Regels:

    - Er geldt een minimum van 7 regels.
    - 16+ is toegestaan, maar houdt het uiteraard netjes
    - Probeer minstens 1 post per week te schrijven
    - Reservering vervalt na 4 dagen
    - Powerplay is niet toegestaan
    - Geen perfecte personages, die bestaan niet
    - Let op spelling en interpunctie
    - Naamsveranderingen doorgeven
    - Als je even niet kan schrijven moet je dat even melden met de reden waarom je even niet kunt schrijven.
    - Geen ruzie.
    - Ik maak als enigste de topics aan.



    Voor de zekerheid alvast:

    TOPIC 2

    [ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 15:51 ]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Lewis Ellsmor ~ Grizzly

    "Hey, dude. Wat is er?" klonk het opeens naast me.
    Ik draaide langzaam mijn berenkop en sloeg mijn blik af. "Niets... Niets hoor." Mijn stem klonk vreemd, alsof er een brok in mijn keel zat. En dat zat er ook wel. Ik was bang. Bang voor wat er allemaal nog zou gebeuren, hoe het zou zijn als ik terug thuis kwam. Hoe mijn ouders zouden zijn.
    Ik zuchtte luid, en onbewust. Daardoor was er een betrapte blik op mijn gezicht verschenen en sloeg ik mijn blik weer af naar de modderige grond. Hoe lang zou ik deze show nog kunnen voorhouden voordat ik in zou storten?

    [ bericht aangepast op 11 jan 2013 - 17:54 ]


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    Yfory Seren ~ Dingo

    Lewis draaid langzaam zijn gezicht naar mij toe en ineens keek hij me niet meer aan.
    'Niets... Niets hoor' zei hij.
    Zijn stem was gesmoord. Ik herkende dat maar al te goed. Angst, verdriet... Mentale pijn. Af en toe fysiek, dat je dat niet mocht laten merken omdat je anders je zo zou schamen dat de schande te groot werd en boven je uitsteeg.
    Lewis zuchtte luid. Betrapt keek hij snel naar de grond.
    Ik wilde niet zeggen dat mijn gevoelens veranderden, nee... Ik veranderde. Mijn karakter veranderde. Ik was weer zoals voor het hele loverboy gedoe. Lief, medelijden hebbend, loyaal, trouw... maar niet meer zo bijgelovig. Dat "alles komt goed" meisje kwam niet meer terug.
    Ik besloot te zwijgen. Ik wist dat jongens niet wilden om publiek te huilen, en zo te zien... Tja...
    Ik keek schuin naar de grond, zodat ik nog net Lewis' berensnuit zag.
    'Hey, Lew. Als je wilt, wil ik best wel luisteren' zei ik zacht.
    Hopenlijk wist hij wat ik bedoelde. Ik wilde hem niet adviseren, of hem belachelijk maken. Nee, een luisterend oor was meestal al genoeg. Een arm om je schouder - in dit geval dus een poot - was meestal al genoeg. Ik hoopte dat hij de hint begreep.


    I will keep watch.

    Lewis Ellsmor ~ Grizzly

    “Hey, Lew. Als je wilt, wil ik best wel luisteren,” fluisterde Yfory zacht. Ik wist niet of het nu wel het moment was om erover te praten. Zeker nu niet wanneer Ramon had besloten verdere uitleg te geven. Dat en het feit dat ik niet wilde dat ze me zielig zou vinden.
    Ik zuchtte nog een keer. De enige optie was het via gedachten te doen. Maar dan nog niet nu. Het was niet dat ik haar niet vertrouwde, ik voelde me gewoon zo vreemd, zo uitgelaten. Dit was allemaal zo raar.
    Ik bleef naar de aarde staren, waar hier een daar een paar dorre grassprietjes uit de bodem staken.
    “Bedankt, misschien een andere keer.” Ik glimlachte vaagjes en keek terug op, terwijl ik mijn hoofd langzaam ophief.


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    [Werewolves, kom je met Ramon nog naar Kane of ben ik over je reactie heen gelezen?]


    Spoiler alert: you will save yourself

    Yfory Seren ~ Dingo

    Lewis bleef naar de grond staren.
    'Bedankt, misschien een andere keer' zei hij en hij keek langzaam omhoog.
    Ik knikte.
    'Any time' zei ik zacht.
    Ik wachtte ongeduldig op de eed. Alsof ik dat wilde. Alsof ik DIT wilde. Ik wilde gewoon... Weg. Weg uit de stad, weg van school... Dat zou niet kunnen gebeuren. Ik moest hier zijn, als dingo, en allerlei opdrachten doen waarvan ik het nut niet wist. Alsof ik zin had in de opdrachten. Waarom moesten deze dingen nou altijd MIJ, uitgerekend mij, overkomen? Ik zuchtte zacht. Ik had altijd goed karma gehad, en nu pakte deze me terug voor niets. Kutzooi.


    I will keep watch.

    Lewis Ellsmor - Grizzly

    "Any time," zei ze.
    Er viel een gênante stilte. Het enige wat mijn oren vulde waren de geluiden van de andere dieren om me heen, bosgeluiden en mijn eigen ademhaling.
    Het gaf me tijd om na te denken. Met andere woorden: tijd dik we nutteloos aan het verspillen waren.
    "Het zelfde geldt voor jou," fluisterde ik uiteindelijk. Mijn stem werd half overstemd door geritsel van bladeren wanneer er een windvlaag doortrekt en andere dieren geluiden. Ik zei het gewoon zo zacht, zodat bijna niemand het kon horen. Mijn blik werd weer naar de grond toegezogen. Dit was de eerste nacht dat ik geen kou had. Dat ik niet in een simpele, ongeïsoleerde schuur lag te bibberen en dat ik niet moest vrezen dat ik de volgende ochtend niet meer zou zien, omdat het de hele nacht gevroren had. Een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht. Eigenlijk was dit hele beer-zijn zo slecht nog niet. Ik kon hier nog wel aan wennen.


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    Yfory Seren ~ Dingo

    'Het zelfde geldt voor jou' zei Lewis.
    Ik knikte haast onmerkbaar. Gosh, hoe moest ik ooit mijn verhaal uitleggen? Een brok nam plaats in mijn keel. Ik ademde een paar keer luid in en uit. Schaamte kende ik niet meer voor die dingen. Wel voor andere... De brok ging niet weg, maar het voelde wel beter.
    'Dankje. Ik zal er aan denken' zei ik zacht tegen Lewis.
    Ik maakte mijn hoofd leeg. Ik concentreerde me op de geluiden uit het bos. Ik had altijd van de natuur gehouden. Toen ik klein was, ging ik altijd naar buiten, het bos verkennen. Toen kwam het pesten, en ja... Die kinderen die me pesten kwamen precies altijd daar. Dus ja, ik kwam haast niet meer buiten. Tot een paar maanden terug, toen ik ontsnapte. Ik dacht van hem af te zijn, maar toen kwam hij bij mij op school. Toen bleef ik vaker buiten, aangezien mijn familie er niet mee kon leven en ik bang was voor Jaimes. Niemand nam me ook serieus. Dus probeerde ik contact te zoeken met de dieren in het bos, wat altijd wel aardig lukte. Ik tekende ze dan ook altijd na. Mijn kluisje op school had al de tekenboeken en mijn lesboeken. Plus wat geld. Ik moest ook eten. Qua kleding kreeg ik altijd wel wat van de leraren. Jaimes had me vandaag gedumpt, wat wilde zeggen dat hij me niet meer terug zou claimen voor zijn zaken. Maar op school... Who knows. Ik werd bang. Ik wilde niet lastig gevallen worden. Ik bedoel, niemand zou me helpen. Misschien mensen die ik hier ontmoet had? Maar niemand kende iemands uiterlijk, wel namen. Maar of dat zou helpen...


    I will keep watch.

    Lewis Ellsmor ~ Grizzly

    Mijn zachte ademhaling veranderde in een zware. Ramon had nog geen aanstalten gemaakt om iets te vertellen en ik had het gevoel dat ik toch echt mijn verhaal kwijt moest.
    "Als je het iemand verteld, ga je eraan," begon ik. Mijn stem klonk dreigend en gemeend. "Het begon allemaal vanaf ik de leeftijd van twaalf bereikte.Daarvoor was ik gelukkig. Je kent het wel, gelukkige ouders, huisje, tuintje, kindje. Maar toen ik de leeftijd van twaalf bereikte kwam mijn vader steeds later thuis, zogenaamd van zijn werk. Hij was zat, randde mijn moeder aan en sloeg mij toen ik zei dat hij moest stoppen. Vanaf toen is het allemaal begonnen. Na drie jaar en veel overleg met mij, had mijn moeder eindelijk de moed om een scheiding aan te gaan en ik zou bij haar gaan wonen. Maar om een of andere reden verdween ze spoorloos na de scheiding en ik durf erop te wedden dat mijn vader er iets mee te maken heeft.
    Maar soit, mijn vader hertrouwde met een kreng van een vrouw met een strafblad van hier tot in Tokio. Drugsverslaafd en net zoals hij, met een alcoholprobleem."
    Ik stopte om adem te halen, maar ook om haar reactie te pijlen. Ik opende mijn mond om nog eens diep in te ademen en toen verder te gaan met mijn verhaal. "Die vrouw moest van het begin al niets van me hebben. Ik kon het zien in haar ogen, vanaf de eerste keer dat ik haar zag. Na een paar maanden raakte mijn vader ook verslaafd aan de drugs. Om de kleinste dingetjes begon hij mij, net zoals dat mens, te slaan. Ik ben al een paar keer in het ziekenhuis beland daardoor, gebroken kaak, gebroken ribben. Het stelt allemaal niets meer voor. Maar het stopt niet. Het gaat zelfs al zo ver dat hij een mes tegen mijn keel heeft geduwd. Ik geloof niet dat de schuld helemaal bij hem ligt... Ik... Hij moet gewoon van dat kreng af."
    Het was eruit. Tranen spendeerde ik er al niet meer aan, ik was een soort van versteend geraakt voor de buitenwereld. Ik kon mijn gevoelens er voor afsluiten.
    Ik had het fut niet meer om Yfory aan te kijken, vooral omdat ik me ervoor schaamde, behalve dat had ik er ook direct spijt van dat ik het verteld had. Ik had moeten zwijgen.

    [ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 15:15 ]


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    Yfory Seren ~ Dingo

    'Als je het iemand verteld, ga je eraan,' begon Lewis.
    Ik voelde dat hij het meende, dus ik knikte zacht.
    'Het begon allemaal vanaf ik de leeftijd van twaalf bereikte. Daarvoor was ik gelukkig. Je kent het wel, gelukkige ouders, huisje, tuintje, kindje. Maar toen ik de leeftijd van twaalf bereikte kwam mijn vader steeds later thuis, zogenaamd van zijn werk. Hij was zat, randde mijn moeder aan en sloeg mij toen ik zei dat hij moest stoppen. Vanaf toen is het allemaal begonnen. Na drie jaar en veel overleg met mij, had mijn moeder eindelijk de moed om een scheiding aan te gaan en ik zou bij haar gaan wonen. Maar om een of andere reden verdween ze spoorloos na de scheiding en ik durf erop te wedden dat mijn vader er iets mee te maken heeft. Maar soit, mijn vader hertrouwde met een kreng van een vrouw met een strafblad van hier tot in Tokio. Drugsverslaafd en net zoals hij, met een alcoholprobleem. Die vrouw moest van het begin al niets van me hebben. Ik kon het zien in haar ogen, vanaf de eerste keer dat ik haar zag. Na een paar maanden raakte mijn vader ook verslaafd aan de drugs. Om de kleinste dingetjes begon hij mij, net zoals dat mens, te slaan. Ik ben al een paar keer in het ziekenhuis beland daardoor, gebroken kaak, gebroken ribben. Het stelt allemaal niets meer voor. Maar het stopt niet. Het gaat zelfs al zo ver dat hij een mes tegen mijn keel heeft geduwd. Ik geloof niet dat de schuld helemaal bij hem ligt... Ik... Hij moet gewoon van dat kreng af'
    Hij weigerde mij aan te kijken. Ik slikte. Ik was verbaasd dat hij niet huilde.
    'Hoe wil je die vrouw laten verdwijnen, Lew?' vroeg ik zacht.
    Pure haat kon veel met je doen, ik bedoel, dat wist ik zelf. Ik vroeg me af hoe Lewis was, voordat hij 12 was. Ik zuchtte.
    'Het is goed dat je het verteld hebt, dude. Dankje dat je me vertrouwt' zei ik.
    Die laatste zin was zachter dan normaal, maar nog verstaanbaar. Ja, ik stelde het op prijs dat hij me vertrouwde. Ik bedoel, wie deed dat nou nog bij mij. Jake en Lewis deden het nu, en dat voelde... Raar. Prettig raar. Ik wilde vertellen wat bij mij op het hart lag, maar ammenooitniet dat ik dat hier zou doen. Nee, mijn schaamte was enorm. Mijn verhaal zou even moeten wachten. Waarschijnlijk zou ik het vertellen wanneer ik weer alleen kon zijn. Met Jake en Lewis. Wat niet echt alleen was. Nou ja, dat was in ieder geval prettiger dan nu hier alles vertellen, met een kans dat anderen het hoorden. Medelijden? Nah, ik wilde gewoon steun. That's all.

    [ bericht aangepast op 13 jan 2013 - 15:30 ]


    I will keep watch.

    Lewis Ellsmor ~Grizzly
    "Hoe wil je die vrouw laten verdwijnen, Lew?" vroeg ze zacht.
    Ik lachte gesmoord. "Weet je hoe verleidelijk het is om haar gewoon te vermoorden? Ik bedoel, kom op? Wie gaat geloven dat er een Grizzlybeer je huis binnenstormt en je vermoordt?"
    Het was niet het beste plan, maar wel het enigste. Het zou zo makkelijk zijn. Een paar keer slaan met klauwen, een paar keer bijten in haar nek en klaar is kees.
    "Het is goed dat je het verteld hebt, dude. Dankje dat je me vertrouwt," zei ze.
    Ik keek haar nog steeds niet aan. "Het is raar," begon ik. "Ik heb geen enkele reden om je te vertrouwen..." Maar toch vertrouwde ik haar en ik hoopte maar voor haar dat ze me niet teleur zou stellen.


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    Yfory Seren ~ Dingo

    Lewis lachte gesmoord.
    'Weet je hoe verleidelijk het is om haar gewoon te vermoorden? Ik bedoel, kom op? Wie gaat geloven dat er een Grizzlybeer je huis binnenstormt en je vermoordt' zei Lewis.
    Ik glimlachte vals. Inderdaad, dat was wat ik ook dacht. Maar dan met een dingo.
    'Het is raar. Ik heb geen enkele reden om je te vertrouwen' zei Lewis, me nog steeds niet aankijkend.
    Tja, ik ook niet bij jou, bro bear.
    'En ik heb geen reden om jou te vertrouwen. Maar...' zei ik zacht, maar ik zuchtte pijnlijk.
    Ik nam diep adem.
    'Maar we moeten. Dat moeten we allemaal. De één meer dan de ander. Ik bedoel, ik verwacht niet dat we met z'n allen gaan roddelen. Of we willen of niet, we zitten in hetzelfde schuitje' zei ik uiteindelijk.
    Mensen zeiden altijd dat ik wijs was ( de leraren dan ). Ik was me dan ook bewust van dat ik niet alles kon weten, maar ik streefde er wel naar. Dat was "wijs" volgens het boekje.
    'En ik zal je mijn verhaal vertellen, Lewis. Alleen niet nu' zei ik zacht.
    Bij Lewis voelde ik me raar genoeg op mijn gemak. Misschien... Misschien zou ik het hem nog vertellen, gewoon, hier. Maar die kans, die was klein. Maar hij was er wel.


    I will keep watch.

    Lewis Ellsmor ~ Grizzly

    "En ik heb geen reden om jou te vertrouwen. Maar..." Ze zuchtte pijnlijk. "Maar we moeten. Dat moeten we allemaal. De één meer dan de ander. Ik bedoel, ik verwacht niet dat we met z'n allen gaan roddelen. Of we willen of niet, we zitten in hetzelfde schuitje."
    Ik knikte en keek haar voor de eerste keer aan. "Inderdaad."
    "En ik zal je mijn verhaal vertellen, Lewis. Alleen niet nu," zei ze zacht. Dat snapte ik wel, maar ik dacht wel dat de rest niet zo aandachtig was om naar ons gesprek te luisteren, dus.
    "Je moet je niet verplicht voelen," zei ik. Ik was al terug veranderd naar mijn normale zelf. "Maar je kan altijd naar me toe komen, hondje."


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    Yfory Seren ~ Dingo

    'Je moet je niet verplicht voelen, maar je kan altijd naar me toe komen, hondje' zei Lewis.
    Ik rolde met mijn ogen. De situatie tussen ons leek mij ook al te goed om waar te zijn. Ik keek hem aan met een wenkbrauw omhoog en eentje omlaag. Kortom, sarcastisch.
    'Wauw, Lewis. Gewoon wauw' zei ik zuchtend.
    Ik was veranderd. Zowel letterlijk als figuurlijk. Gheghe. Ik schudde de gedachte weg. Hoezo zou ik om deze shit lachen? My god, ik was weer terug bij af. Nee, ik zou weer mijn oude zelf worden, voordat...
    Ik liet mijn gedachten mijn gedachten afkappen. Ik beet op mijn lip, maar ik was vergeten dat ik immens grote snijtanden had, dus ik had gelijk bloed.
    'Fuck' siste ik zachter dan een fluistering.
    Gelukkig was het snel weer over. Geen idee of dat magie was of niet. Ha, dat was ook leuk. Als er magie bestond... Waarom hadden we dan nog überhaupt natuur en scheikunde? Hehe, kon ik dat eindelijk skippen. Die leraar was een malloot. Vuurproef? Nee, jullie kunnen het wel alleen. Dan liep hij weg en drie keer raden wie dan naar de concierge moest omdat ze eerstegraads brandwonden had. Jup, ik. Dankzij Jaimes. Hij dreigde nog om het te vertellen aan de groep, of me te laten verbranden. Tja, dan kies je voor de brand. Soms kunnen woorden harder aankomen dan vuur.


    I will keep watch.

    Lewis Ellsmor - Grizzly
    "Wauw, Lewis, gewoon wauw," zei ze.
    Ik grinnikte. "Ik weet dat ik fantastisch ben."
    Het was gedwoon een ego dat ik opzette, want ik was allesbehalve fantastisch. Het enige wat ik was, was sterk.
    "Fuck," klonk het opeens. Ik grijnsde toen ik haar over haar lip zag lekken.
    "Slim hoor," zei ik lachend, alsof wat ik net verteld had niet verteld was en we al jaren vrienden waren. Ze voelde ik me toch bij haar, misschien omdat ze ergens zo op mij leek.
    Mijn mond viel open. Ze leek inderdaad op mij, en nog geen klein beetje.


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    Yfory Seren ~ Dingo

    Lewis grinnikte.
    'Ik weet dat ik fantastisch ben' zei hij.
    Oh my God, wat een egocentrische brother bear. Hij keek naar mijn lekkende lip.
    'Slim hoor' zei hij lachend.
    Ik zuchtte. Of ik het wilde of niet, mijn mondhoeken gingen omhoog. What the...? Waarom glimlachte ik? Ergens voelde ik dat ik hetzelfde had gedaan. Als wat bij mij was gebeurd in de laatste seconden bij hem gebeurd was, had ik me verrot gelachen. Ik wilde het niet graag toegeven, maar we leken op elkaar. Volgens mij zag meneer Grizz dit ook. Aan zijn mond te zien.
    'Zie je wat, Koda?' vroeg ik scherp.
    Hehe... Koda. Uit Brother Bear. Ik zuchtte pijnlijk. Ik ging weer terug in mijn oude patroon.
    'Sorry, ik wilde niet... ehm...' zei ik.
    Ach, laat maar. Ik keek naar Ramon.
    'Nou, dude. Kom maar op met die eed' zei ik zuchtend.
    Ik keek omlaag. Plotseling voelde ik heel subtiel wat kou. Ik keek omhoog. Het begon langzaam te sneeuwen. Ik glimlachte. Yay, ik hield van sneeuw! En met een dikke vacht kwam toch alles goed.


    I will keep watch.