{RPG} Wolfblood ~04~ - Speeltopics

Link naar nieuwe rollentopic
Link naar oude rollentopic
Link naar het volgende topic

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerwolven [max 7] ;;
Jongens ;;
1- Tijdelijke Alfa ;; Cooper Henderson. - GleeManiac
2- Memphis Grimmaud - Roane
3- Cyril Nightingale - Eltham
4- Vegangirl
Roedelloos ;; Jack Willows - [qGleeManiac[/q]

Meiden ;;
1- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
2- Ayla Hope Savage - Vesta
3- Gwenx1D

Hunters [max 12] ;; NODIG!

Jongens ;;
1- Beau James Sykes nessje
2-
3-

Bounty hunter ;; Xander Dodge Outcast - Ninuturu

Meiden ;;
1- Marcy Jarvis - Morrowind
2- Aowynn Rune Savan - Vesta
3- Maia Felice Johnson Jaimes
4-

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 19 maart 2013 - 20:50 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Scarlet

Ik had te veel vertelt, besefte ik veel te laat. Ro kon dit allemaal niet te gelijk aan. Ze was niet iemand die met negatieviteit zo goed kon omgaan. Ze was mij niet. Ik slikte en keek toe terwijl ze de tas naast me op de grond zette. Ik zette mijn fles automatische terug aan mijn lippen. Het was een gewoonte, ik werd niet graag door iemand verzorgd, maar als Ro het wou liet ik het doen. Ik zette de fles langs de andere kant van de zetel.
Laat je wonden maar zien, dan maak ik ze schoon. We moeten zo weer vertrekken naar het huis van Memphis, ik wil niet te laat komen,' zegt ze en ik zuchtte.
Het liefst zou ik niet naar Memphis gaan. Ik had bang dat ik in zijn armen zou vliegen en me liet gaan bij hem als ik hem terug zag. Hij had gezegd dat hij mijn nieuwe broer was en ik wou het zo graag geloven, maar ik kon het niet. Ik was te bang om hem mee in mijn duisternis te slepen, zoals ik met de andere had gedaan die te dichtbij mijn echte ik zijn gekomen. Wanneer ik mijn topje wou uittrekken bedacht ik opeens dat ik geen bh aan had. Ik wou Ro niet een hartaanval geven, ook al was ze wel gewend dat als ik getransformeerd ben naakt was. Ik deed teken dat ze even moest wachten en liep naar mijn veel te grote slaapkamer. Ik pakte een paar kleren voor Ro en voor mij en trok mijn topje en shortje uit. Ik trok rap een oude bh van me aan en liep met de andere kleren in mijn armen terug naar de living en legde die op mijn salon kamer. Ik ging terug zitten en besefte opeens dat mijn lelijk litteken van vroeger zichtbaar was. Ik hoopte maar dat ze er niet over zou vragen.
'Ik verzorg je hierna wel of je dat nu goed vindt of niet.' mompel ik terwijl ik me voorbereid op misschien enkele vragen over de littekens op mijn lichaam. Geen enkel lichaam was zo erg als die op mijn heup. Het was een bleek en echt afschuwelijk. Ik haatte echt wolfsbain. Als ze daar nu is een gas van maken zouden wij weerwolven echt gedoemd zijn. Waarschijnlijk bestond het al, maar was ik nooit in de beurt om het mee te maken. Ik wou het ook niet meemaken. Ik had al te veel meegemaakt dat me lief was. Ik wist dat ik waarschijnlijk een harde koude uitdrukking op mijn gezicht heb gekregen. Die had ik meestal als ik aan mijn verleden dacht.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Cyril Nightingale
Toen ik mijn ogen opende, zag ik dat alles bleef draaien. Dit was zeker niet goed. Voorzichtig draaide ik me op mijn rug en sloot mijn ogen weer. Niet veel later galmde mijn naam door mijn hoofd, het klonk zo verschrikkelijk hard voor me op dit moment.
'Gale is alles in orde?' Hoorde ik daarna iets zachter. 'Kom, sta op.' Spoorde ze me aan en ik opende mijn ogen om Katherine aan te kijken. Ze had haar hand al naar me uitgestoken om me omhoog te trekken. Van haar gezicht was de paniek af te lezen. Ze had natuurlijk niks meegekregen van alle bijwerkingen die die rot pillen hadden.
'Rustig, het is niks ernstigs,' mompelde ik, al klonk alles voor mij nu als geschreeuw. Nu had ik de keus om een half verhaal te vertellen en te hopen dat ze het erbij zou laten of meteen alles zou vertellen. Door de impulsiviteit koos ik voor het eerste dat in me opkwam en dat was het hele verhaal vertellen. Ik schudde van nee om aan te geven dat ik nu niet kon opstaan en begon daarna heel zacht te vertellen.
'Die pillen van daar straks zijn nieuw en hebben daarom vaak meer bijwerkingen. Deze hadden als bijwerking dat je je de eerste tijd na inname behoorlijk ziek voelt: hoofdpijn, koorts, misselijkheid, buikkrampen en duizeligheid. Vandaar dat ik op dat bankje lag alsof ik heel ongeïnteresseerd was. Alleen toen die hond op je af kwam, waren mijn gedachtes alleen maar gefocust op dat beest waardoor ik hem heb tegen gehouden, alleen toen heb ik in de duikvlucht met mijn hoofd tegen de stenen met een harde klap geraakt. En die hond een beetje pijn gedaan. Daarna probeerde ik op te staan om richting huis te gaan, maar door de duizeligheid en de hoofdpijn verloor ik een split seconde mijn bewustzijn en klapte ik weer tegen de grond. Daar heb ik niks van gemerkt overigens, alleen gigantische hoofdpijn en duizeligheid. Het lijkt me daarom slim om nog even te blijven liggen. Dus zo zie je: er is helemaal niks aan de hand.' Het was beter om heel langzaam te gaan staan in plaats van ineens op te staan, je lichaam moest langzaam weer tot rust komen om weer op te kunnen staan. Hopelijk had ik Katherine een beetje gerustgesteld, al had ik zo'n vermoeden van niet. Het was allemaal heus niet zo erg, in mijn geval was het minder erg als de verwondingen die je opliep tijdens het wolf-zijn.

Aurora Elizabeth Morningrose

Stilletjes bleef ik op mijn knieën zitten wachten totdat Scarlet zichzelf had omgekleed, terwijl mijn gedachten nog steeds aan het rond razen waren over de informatie die ze me zojuist had verteld. Vreemd genoeg gaf ik niets meer over het hele gedoe dat tussen haar en Memphis was gebeurd, de ergste klap was gekomen nadat Scarlet me had verteld dat het onmogelijk was om in onze roedel een relatie te beginnen met iemand, omdat er anders een regelrechte oorlog zou ontstaan tussen de andere roedelleden. Opnieuw spookten er verschillende vragen en gedachten door mijn hoofd; ik zou mijn roedelleden voor geen goud iets aan willen doen, ze waren mijn familie - maar Memphis, kon ik hem nog langer zien als familie?
'Ik verzorg je hierna wel, of je dat nu goed vindt of niet,' hoor ik Scarlet dan zachtjes brommen, terwijl ze zichzelf opnieuw in de zetel laat vallen. Mijn handen gaan meteen rustig en gecontroleerd aan het werk, beginnend bij de wond op haar zij - die overduidelijk een van de grootste is. Minutenlang werk ik geconcentreerd door, ervoor zorgend dat al Scarlet's wonen schoon en ontsmet zijn voordat ik er gaasjes rond verbind om het vuil buiten te houden. Mijn blik glijdt even naar Scarlet's gezicht, dat een harde en koude uitdrukking heeft aangenomen - eentje waardoor ik direct mijn ogen weer neersla en me verder concentreer op haar wonden. Wanneer ik zo haar hele lichaam afwerk kom ik steeds vaker oude littekens tegen, met een grote - op haar zij - waar overduidelijk iets ergers dan enkel en alleen een mes aan toe is gekomen. Twijfelend of ik er wat over zou vragen gluur ik weer even onder mijn wimpers door naar haar gezicht, wat nog steeds hard en koud staat; waardoor mijn twijfels direct zijn weggenomen - Scarlet wilde overduidelijk niet over haar verleden praten, wat ik op de een of andere manier heel goed van haar kon begrijpen.
'Klaar Scar, je lichaam is weer perfect,' glimlach ik dan oprecht, als ik me weer op mijn knieën laat zakken en al het vuile materiaal terug in het tasje prop. Het schoonmaken van de wonden had langer geduurd dan ik had verwacht - Scarlet was erger gewond geweest dan ik had verwacht, maar als ze nu een tijdje rustig bleef en goed voor haar wonden zou zorgen zou dat allemaal wel weer goed komen. Zuchtend veeg ik een aantal haarlokken achter mijn oren terwijl ik de overige spullen ook weer begin op te ruimen.

---

•

Scarlet

'Klaar Scar, je lichaam is weer perfect,' glimlacht ze en het leek een echte oprechte glimlach. Ik zucht zachtjes en pak terug de fles en neem een slok. Ik vind het nooit prettig als andere mijn lichaam verzorgen. Het kwam misschien door het feit dat David me heeft achter gelaten of wat er daarvoor was gebeurt. Ik wou het niet weten eigenlijk. Ik keek toe terwijl Ro de spullen terug in de zak stopte en dacht na over wat ik aan de wonde in haar zou kon doen. Ik zou hem waarschijnlijk eerst moeten ontsmetten en dan zou ik het moeten hechten. Ze had eigenlijk veel geluk dat ik gewend om iets te hechten. Het was iets dat ik al leerde vanaf ik klein was voor het geval dat er iets gebeurde en er niemand was om me te verzorgen. Mijn familie was misschien wel een heel erg strikte, maar ze wouden altijd dat we gelukkig waren en dat alles goed zou komen met ons als we het nest zouden verlaten. Het was niet echt verlaten, het was eerder dat we in een ander huis in de beurt moesten wonen. Ik zou er niet van verschieten als ze me als baby al hadden uitgehuwelijkt aan iemand en diegene dacht waarschijnlijk dat ik nu dood was. Dat was tenminste als ik geluk had. Stel je voor dat er binnenkort een vreemde man aan mijn deur stond om te zeggen dat ik met hem mee was omdat ze me aan hem hadden belooft. Ik trok al een vies gezicht bij de gedachte en stond op.
'Ga even zitten en doe je topje uit.' zeg ik en glimlachte naar haar. 'Ik ga je wonde hechten aangezien ik je bloed nog steeds kan ruiken, blijft het bloeden, niet?' Ik liep al richting mijn keuken met zicht op de stad. Ik liep naar het kastje waar ik alles in stopte om dingen te verzorgen en zocht naar een draad die speciaal was voor het hechten (ik ben de naam kwijt). Daarna pakte ik ontsmettingsmiddel en een naald die ik direct ontsmet nadat ik een paar watjes had gepakt. Ik pakte ook een pijnstiller en water. Ik liep met de pijnstiller en water eerst naar haar toe en deed teken dat ze het moest drinken. Ik pakte de rest van mijn spullen en legde het allemaal op het salontafeltje waar ik van harte hoopte dat het proper was.
'Heb je vragen? Als je er hebt voel je dan vereerd, want tegen jou zal ik de waarheid vertellen.' zeg ik en keek haar aan met een klein glimlachje. Het was waar. Als ik haar wou beschermen dan zou ik haar alles van men verleden moeten vertellen, maar dat doen we dan in stukjes. Er waren dingen die misschien een grote schok zouden kunnen zijn. Ik pakte een stuk draad en knipte er wat vanaf en begon het in de naald te duwen terwijl ik afwacht tot ze iets gaat zeggen

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Aurora Elizabeth Morningrose

'Ga even zitten en doe je topje uit. Ik ga je wonde hechten, aangezien ik je bloed nog steeds kan ruiken, blijft het bloeden, niet?' glimlacht Scarlet, waarna ze opstaat uit de zetel en naar de keuken verdwijnt - waarschijnlijk om de benodigdheden voor het verzorgen van mijn wonde bij elkaar te zoeken. Voorzichtig hijs ik mezelf overeind, waarna ik in een soepele beweging mijn shirtje over mijn hoofd trek en de knoop van mijn rokje los maak. De wonde - die halverwege mijn zij zat - zag er ondertussen verschrikkelijk uit, aangezien al het bloed was opgedroogd en er nog steeds nieuw, vers bloed uit sijpelde. Bij de gedachten dat Scarlet er zometeen een naald in zou gaan duwen kromp ik al licht in elkaar, aangezien ik zelfs zo - zonder het aan te raken - kon voelen dat het ontzettend veel pijn ging doen als je er zelfs ook maar naar ging wijzen. Voorzichtig laat ik mezelf op de zetel zakken, waarbij ik ervoor zorg dat Scarlet zometeen genoeg ruimte zal hebben om mijn wonde te verzorgen. Ik had geen enkele reden om 'nee' te zeggen tegen het feit dat Scarlet had aangeboden dat ze nu ook mijn wonden ging verzorgen, zij was namelijk degene met het meeste ervaring van ons twee en ik zou sowieso nooit 'nee' tegen haar kunnen zeggen als het om zoiets ging. Het feit dat ze mijn wonde ging verzorgen deed me sowieso goed, op het moment dat Memphis me had afgewezen had ik het gevoel van een beschermer kwijt geraakt, maar die had ik dubbel en dwars teruggekregen door Scarlet.
'Heb je vragen? Als je er hebt voel je dan vereerd, want tegen jou zal ik de waarheid vertellen,' zegt Scarlet zachtjes als ze terug is gekomen uit de keuken en al haar benodigheden op de salontafel heeft uitgestald. Wanneer ze begint met het klaarmaken van het hechtmateriaal krimp ik opnieuw even in elkaar; een groot gedeelte wat ik haatte aan het wolfzijn - je wonden die soms gehecht moesten worden, met een naald; een scherpe naald die alleen maar pijn kon doen. Slikkend richt ik mijn aandacht op Scarlet's gezicht, waardoor mijn angsten voor het hecten een stuk naar de achtergrond verdwijnen. 'Waar heb je het litteken op je zij opgelopen?' vraag ik dan met een lichte interesse in mijn stem. Zelf had ik bar weinig littekens, maar degene die ik bezat, leken totaal niet op het litteken dat ik zojuist bij Scarlet op haar zij had gezien. 'Het is zo wit,' laat ik er dan verwonderd achteraan volgen.

---

•

(Ik probeer vanavond met Coop te reageren )

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Memphis

Ik kijk haar vragend aan als ze mijn hand vast grijpt, omdat ik er heel eerlijk niet echt iets mee probeerde te bereiken. Ze lijkt het zelf ook te beseffen en laat mijn hand snel los. Om haar wat meer op haar gemak te stellen, stop ik hem in mijn broekzak. Ik plof neer op mijn kont en glimlach zachtjes. Het voelt goed een keer rustig te kunnen zitten, ik voel me nog steeds alsof ik al een week aan stuk wakker ben.
"Dus, ehm, daar begin ik morgen mee? Ik bedoel, vandaag hoef ik hem niet meer opnieuw te verschonen? En niet krabben. Dat word mijn handen vastbinden als ik naar bed ga dan."
Ik schiet in de lach om haar opmerking. Het lachen vergaat me echter snel wanneer het beeld van een vastgebonden Aowynn mijn gedachten binnen sluipt. Ik slik even terwijl ik mijn knieën optrek om mijn situatie te verstoppen. Ik bijt even op de binnenkant van mijn wang terwijl ik mijn best doe aan dingen te denken die helemaal niet opwindend zijn. Ondertussen dwing ik mezelf er toe te antwoorden op haar vraag voor ze alsnog iets gaat vermoeden.
"Ja, inderdaad morgen. Het is beter dat je de wond nu even laat rusten. Als je merkt dat het snel geneest is een keer per dag verversen trouwens wel goed. En het klinkt misschien belachelijk, maar als je denkt dat je in je slaap zou krabben, kan je voor je naar bed gaat ovenwanten aan doen."
Ik hou mijn gezicht zo serieus mogelijk omdat ik de stakker al niet op voorhand wil uitlachen. Daarbij, als ze in haar bed ligt is er toch niemand die het ziet, gezien ze bij mijn weten geen vriendje heeft, dus zo gênant is het eigenlijk niet eens. Ik schenk haar een oprechte glimlach en schuif wat achteruit tot ik met mijn rug tegen een muur aan kom. De koele badkamervloer doet trouwens wel deugd. Ik sluit mijn ogen en zucht een keer terwijl ik een hand door mijn haren haal. Even rusten, even bekomen.
"Heb ik trouwens veel van de les gemist?" vraag ik kalmpjes.
Normaal had ik de eerste twee uren samen les met haar, maar mijn plan om haar tijdens de les al met mijn gezelschap op te zadelen ging niet door. Niet dat ik daar spijt van heb, ergens ben ik opgelucht dat ik weet hoe Aurora zich tegenover mij voelt. En ergens ben ik er zeker van dat ik gelukkig met haar zou kunnen worden, mocht ik mezelf al lang geleden niet aangeleerd hebben niet op die manier naar mijn wijfjes te kijken. Ze is grappig, leuk om te zien, en bovenal menselijk. Dat vind ik zo heerlijk aan haar. Ik geef toe dat "heb uw naaste lief" niet altijd een van mijn sterkste kanten is, daarin is Ro wel een beetje mijn evenwicht. Ze helpt me eraan te herinneren dat ik af en toe even moet dimmen. En dat ze wat emotioneler is dan de rest van de groep, vind ik helemaal geen zwakte. Soms ben ik er jaloers op, zou ik willen dat ik mijn ziel ook zo op tafel kan leggen. Maar met leiding komt verantwoordelijkheid en dat komt nu eenmaal op de eerste plaats.
Ik hoop maar dat Scar en Ro me een kans geven om het uit te leggen en me alsnog het voordeel van de twijfel willen geven. Misschien wordt Ayla kwaad, ik kan haar moeilijk inschatten, maar van Katherine weet ik dat ze een groot relativeringsvermogen heeft. En Coop die steunt mijn beslissing hoe dan ook. Wel vind ik het jammer voor de nieuwe knul die vanavond toe zou komen, hij komt wel meteen in een behoorlijke zooi terecht. Het voordeel voor de roedel is dan wel dat we meteen zullen zien uit welk hout hij gesneden is. Voor het eerst sinds lange tijd dwalen mijn gedachten weer naar mijn zus, Dakota, die als pup door een paar Hunters te grazen werd genomen. Acht was ze, ikzelf was zes. Eigenlijk was het de bedoeling geweest dat zij de leiding over deze roedel zou krijgen, maar ze offerde zich op voor mij. En waarom? Ik bak er niks van. Op dit moment lijkt mijn roedel wel een bende hondsdolle asielmormels, mezelf incluis. Als ze me straks haten, mag Jack de roedel hebben en verdwijn ik voorgoed.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Scarlet

'Waar heb je het litteken op je zij opgelopen?' vraag ze dan en een klein glimlachje siert mijn gezicht.
Het was wel te verwachten dat ze erachter zou vragen. Ik probeerde de glimlach van mijn gezicht te krijgen, maar slaagde er niet meteen in. Ik dacht na terwijl ik wat ontsmettingsmiddel op een watje deed en de naald en de draad even op het salontafeltje legde. Ik begon rustig de wonde goed schoon te maken en ik was blij dat ik er op tijd bij was, want leek erop dat als ik langer had gewacht het ontstoken zou zijn en er waarschijnlijk etter en bloed zou uitlopen. Ik hield haar gezichtsuitdrukking in de gaten zodat ik wat voorzichtiger deed als ik zag dat het meer pijn deed. Als ik gedaan had smeed ik het watje in de zak waar de rest van de afval in stak voor mij te verzorgen.
'Ik hoop dat je van een lang verhaal houd, want de kans is groot dat ik er misschien in blijf steken.' zeg ik toen zachtjes terwijl ik de naald pakte. 'Neem straks die pijnstiller in dan voel je er bijna niks meer van.' ik knikte naar het glas water en de pijnstiller. 'Oké, zoals je weet heb ik geen familie. Ik ben ze kwijt geraakt tijdens de brand. Het was mijn schuld kun je zeggen. Ik was 6 jaar en ik had een broer, die David heette, van 14 jaar. Ik mocht niet naar school gaan aangezien ik mijn verandering nog niet helemaal onder controle had. Ik mocht ook niet alleen buiten. David was op een dag weggelopen en ik was hem achterna gegaan tegen alle regels in. Ik was veranderd in een wolf en je kunt zeggen dat ik nog niet lang aan het lopen was, maar David was verdwenen dus geraakte ik in paniek. Ik wou terug lopen, maar iemand had me tegen gehouden. Het was een Hunter en ik wist dat hij niet de enigste was, ik kon de wolfsbain ruiken van overal rond me. Ik probeerde te ontsnappen, maar ze hadden me gevangen genomen.' ik slikte even en liet mijn hand ophouden met trillen zodat ik Ro geen pijn zou doen. 'Je kunt zeggen dat zij mijn familie recht voor mijn ogen hebben afgeslacht. Ze hadden me meegenomen om te laten zien wat een wolf verdiende. De eerste die eraan gingen waren mijn nonkels, tantes, neven en nicht. Zij waren nog degene die een snelle dood hebben gehad. Daarna waren het mijn grootouders en mijn moeder volgde er kort daarna op. Sommige waren onthoofd, andere waren neergeschoten en dan waren er nog die een tijdje gemarteld waren. Ik denk dat het wel een hele avond doorging terwijl ze me alles liet zien en ik maar niet kon ontsnappen.' ik begon sneller en hysterischer te ademen terwijl ik de lijken van mijn familie voor me zag. Ik had het niet zo uitgebreid vertelt aan Memphis, misschien omdat ik het niet kon. 'Mijn vader was de laatste, maar ze hebben hem een showtje gegeven voordat hij sterfte. Ze lieten hem zien op welke manieren zijn kleine meid kon misbruikt worden.' Ik sloot mijn ogen even voor de tranen tegen te houden en was blij dat ik haar wonde al gehecht had. Wanneer ik mijn ogen terug opende stonden ze waarschijnlijk terug hard en afstandelijk. Ik kon haar de pijn niet laten zien die het me te weeg bracht om het te vertellen. Memphis was de enige die me heeft zien instorten en ik wou dat Ro het niet zag. 'Waarna mijn vader dood was, namen ze mij nog is te grazen. Ze hadden een mes gepakt die gedoopt was in wolfsbain en zorgde ervoor dat ik hun zou herinneren tot ik mijn laatste adem uit zou blazen die nacht. Ze hadden het huis in brand gezet en ik kon mezelf niet bewegen. Ik was te hard bezig met de pijn die het me had gegeven. Ik was verdomme 6 jaar.' ik schreeuwde bijna, maar kalmeerde me op tijd zodat ik niks zou breken of zelf misschien Ro zou pijn doen. 'Toen kwam David en heeft me gered uit de brand. Niet veel later heeft hij me in de steken gelaten en heb ik voor mezelf moeten zorgen. Ik had gedacht dat hij dood was, maar dat was hij niet.' Er liep toch een traan over mijn gezicht terwijl ik tegen de salontafel leunde. Ik haatte deze herinnering. Ze was de pijnlijkste van allemaal. Ik probeerde mezelf volledig te kalmeren en niet in trans te geraken waardoor ik wazig voor me uit staar.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Aurora Elizabeth Morningrose

'Ik hoop dat je van een lang verhaal houdt, want de kans is groot dat ik er misschien in blijf steken. Neem straks die pijnstiller in dan voel je er bijna niks meer van. Oké, zoals je weet heb ik geen familie. Ik ben ze kwijt geraakt tijdens de brand, het was mijn schuld kun je zeggen. Ik was 6 jaar en ik had een broer, die David heette, van 14 jaar. Ik mocht niet naar school gaan aangezien ik mijn verandering nog niet helemaal onder controle had. Ik mocht ook neit alleen naar buiten. David was op een dag weggelopen en ik was hem achterna gegaan, tegen alle regels in. Ik was veranderd in een wolf en je kunt zeggen dat ik nog niet lang aan het lopen was, maar David was verdwenen dus geraakte ik in paniek. Ik wou terug lopen, maar iemand had me tegen gehouden. Het was een Hunter, en ik wist dat hij niet de enige was. Ik kon de Wolfsbain ruiken van overal rondom me. Ik probeerde te ontsnappen, maar ze hadden me gevangen genomen. Je kunt zeggen dat zij mijn familie recht voor mijn ogen hebben afgeslacht. Ze hadden me meegenomen om te laten zien wat een wolf verdiende. De eerste die eraan gingen waren mijn nonkels, tantes, neven en nichten. Zij waren nog degene die een snelle dood hebben gehad. Daarna waren het mijn grootouders en mijn moeder volgde er kort daarna op. Sommige waren onthoofd, andere weer neergeschoten en dan waren er nog die een tijdje gemarteld waren. Ik denk dat het wel een hele avond doorging terwjil ze me alles lieten zien en ik maar niet kon ontsnappen. Mijn vader was de laatste, maar ze hebben hem een showtje gegeven voordat hij stierf. Ze lieten hem zien op welke manieren zijn kleine meid kon misbruikt worden. Wanneer mijn vader dood was, namen ze mij nog eens te grazen. Ze hadden een mes gepakt die gedoopt was in Wolfsbain en zorgden ervoor dat ik hun zou herinneren tot ik mijn laatste adem uit zou blazen die nacht. Ze hadden het huis in brand gezet en ik kon mezelf niet bewegen, ik was te hard bezig met de pijn die het me had gegeven. Ik was verdomme 6 jaar. Toen kwam david en heeft me gered uit de brand. Niet veel later heeft hij me in de steek gelaten en heb ik voor mezelf moeten zorgen. Ik had gedacht dat hij dood was, maar dat was hij niet.'

Scarlet's stem schoot meerdere malen de hoogte in bij het verschrikkelijke verhaal dat ze vertelde - op sommige momenten klonk haar stem zo hard en ruw dat ik dacht dat ze de naald dieper in mijn huid zou steken. Echter - tot mijn grote verbazing - weet Scarlet zich keer op keer weer te beheersen, houdt ze haar hand muisstil en werkt ze secuur door. Wanneer ze klaar is sluit ze haar ogen even, maar opent ze ze weer met een harde en koude blik erin waardoor ik zachtjes moet slikken. Dit was een van de verhalen die ik nog nooit van Scarlet had gehoord - niet deze versie in ieder geval. Dat dat meisje zo veel had meegemaakt verklaarde ook waarom ze is geworden zoals ze nu is, en weinig mensen tot haar leven toelaat.
Zonder wat te zeggen kijk ik toe hoe Scarlet op de grond gaat zitten, leunend tegen de salontafel en er ten slotte een traan over haar wang naar beneden rolt. Scarlet was iemand die ik nog nooit had zien huilen - de tranen die ik te veel liet vloeien bleven bij haar weg, waardoor ik altijd bewondering voor haar had gehad. Maar op dit moment zag ik ook hoe moeilijk het wel niet was om zo sterk en nonchalant te lijken, terwijl er binnen in je verschrikkelijk veel emoties vochten om de voorang.
Met een bezorgde en geschrokken uitdrukking op mijn gezicht laat ik mezelf naast Scarlet op de grond zakken, waarna ik geen moment aarzel en mijn armen strak om haar middel sla om haar zo dicht tegen me aan te trekken. De sussende geluidjes die mijn mond verlaten lijken het enige logische om op dit moment te doen, aangezien ik niet zou weten wat ik zou moeten zeggen. Zachtjes schraap ik uiteindelijk toch mijn keel, terwijl ik licht wiegende bewegingen maak met Scarlet in mijn armen. 'D - Dat wist ik niet Scarlet, het spijt me zo erg voor je, ik vind het zo erg,' fluister ik dan met een hese stem, terwijl ik uit alle macht probeer te zoeken naar een manier om haar op te vrolijken.

---

•

Scarlet

Aurora haar armen waren opeens rond me waardoor ik even schrik. Ik duwde haar niet weg, want ik was blij dat ze er was. Ik wou niet meer alleen zijn besefte ik toen. Ik had iemand nodig die bij me bleef en ik wist dat Ro dat zou doen. Ik liet de tranen geluidloos stromen terwijl Ro licht wiegende bewegingen maakt. Ze maakte ook van die sussende geluidjes waardoor ik rustiger werd en de tranen op hielde met huilen. Ik zucht zachtjes. Waarschijnlijk stapte we straks uit Memphis roedel en hij wist ook van wat er gebeurt was toen ik klein was. Wie weet vertelde hij het wel de rest? Dat idee beangstigde me wel, maar ik zou mijn rug waarschijnlijk wel rechten en met mijn kin in de lucht verder lopen als ik ze hoorde over mij praten. Dat deed ik altijd. Waardoor ik een zeg-wat-je-wil-het-kan-me-niet-schelen-wat-je-van-me-denkt attitude krijg of beter gezegd I Don't Care attitude.
D - Dat wist ik niet Scarlet, het spijt me zo erg voor je, ik vind het zo erg,' fluistert Ro dan opeens.
'Het is niet iets waar je iets kunt aandoen, Ro. Ik heb mijn wraak toch al genomen.' mompel ik dan zachtjes in de hoop dat ze het niet had gehoord. Zij waren de eerste geweest die ik koelbloedig had vermoord en dan moet je weten dat ik dan nog, maar 9 was. David en ik hadden samen wraak genomen voor mijn familie en voor mij. Voor de keren dat ze me misbruikt hebben, voor het litteken op mijn heup en omdat ze me voor dood hebben achter gelaten.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Aowynn

‘Lach me maar uit,’ mopper ik licht terwijl ik mijn been terug in de badkuip laat glijden nadat hij is gaan zitten en overduidelijk lachte om mijn opmerking.‘Ja, inderdaad morgen. Het is beter dat je de wond nu even laat rusten. Als je merkt dat het snel geneest is een keer per dag verversen trouwens wel goed. En het klinkt misschien belachelijk, maar als je denkt dat je in je slaap zou krabben, kan je voor je naar bed gat ovenwanten aan doen.’
Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik zijn kant even in, de uitdrukking op zijn gezicht stond zo serieus mogelijk maar kreeg ik ergens het vermoeden dat hij me misschien voor de gek hield. ‘Erg sexy, slapen met twee ovenwanten aan,’ mompelde ik en rolde licht met mijn ogen terwijl een kleine glimlach op mijn lippen verscheen. Ik mocht dan misschien in mijn eentje slapen, op zeker niet dat ik twee van die gekken dingen aan trok. Nee, ik liep dan liever het risico te gaan krabben, of misschien door nog echt mijn handen vast te binden ook. Ik grinnikte licht en schudde mijn hoofd terwijl ik de rest van mijn been schoon spoelde en hem weer buiten het bad op de grond zetten.
‘Heb ik trouwens veel van de les gemist?’ vroeg hij me vervolgens in alle kalmte. Bedenkelijk pakte ik een handdoek uit een van de schuiven onder de wasbak en droogde mijn been voorzichtig af. ‘Ik geloof niet veel,’ reageerde ik en hing de handdoek over het badrand heen, waarna ik mijn blik even op hem liet rusten. ‘Als je wil kun je mijn aantekeningen wel overnemen. Het tweede lesuur heb ik zelf ook niet helemaal meegedraaid, maar ik ben voldoende bij,’ voegde ik er vervolgens aan toe.
Mijn ogen waren nog steeds op hem gericht, bestudeerde opnieuw zijn uitdrukking en houding, en ik kwam vervolgens tot de conclusie dat hij er nogal belabberd uitzag. Even had ik gedacht dat ik er erg uitzag, maar hij zag eruit alsof ie drie dagen aan een stuk wakker was geweest. Na een tijdje duwde ik me overeind van het badrand, om me na enkele kleine stappen weer terug te laten zakken. Ik moest toegeven dat mijn been ditmaal goed was verbonden, het liep een stuk gemakkelijker en het pijnlijke gevoel was een stuk minder geworden. Het enige wat ik nu nog moest doen was er voor zorgen dat het goed genas en zo min mogelijk belasten. Al wist ik nu al dat dat laatste geen gemakkelijke opgave ging worden.
‘Ik wil me even vluchtig omkleden. Blijven zitten,’ zei ik na een tijdje op een waarschuwende toon terwijl ik weer opstond en mijn kamer in wankelde. De waarschuwing was meer bedoelt voor het feit dat ik niet wilde dat hij me in mijn lingerie zag staan en om voor mezelf ongemakkelijke situaties te vermijden. Daarbij had hij me zojuist geholpen en kon zelfs ik het niet maken hem nu zonder pardon mijn huis uit te jagen, het feit dat hij niet eens z'n heel slecht gezelschap was daar niet bij meegerekend.
‘Van wie heb je dit allemaal geleerd, wonden verzorgen, etc?’ vroeg ik hem vervolgens en opende mijn grote kledingkast om daar een schone broek en hempje uit te pakken. Afwachtend op zijn antwoord ontdeed ik me moeizaam van mijn kort geknipte broek en shirt, waarna ik even siste bij het voelen van de flinke blauwe plek die mijn rug sierde. Nadat ik weer een broek had aangetrokken wierp ik even een vluchtige blik in de spiegel om mijn rug te bekijken en slaakte een zucht terwijl ik het schone hempje langzaam aantrok.

[ bericht aangepast op 16 jan 2013 - 19:45 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

(Jongens wat een lange posts zeg! Ö )

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Ik heb het niet eens in de gaten, pas als ik klaar ben :'D ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Aghra schreef:
(Jongens wat een lange posts zeg! Ö )

[Geweldig toch Ik vind ze steeds beter worden!]

[Kom ik zo met mijn korte stukje hahah. Wat was het laatste van Ayla? ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.