{RPG} Wolfblood ~04~ - Speeltopics

Link naar nieuwe rollentopic
Link naar oude rollentopic
Link naar het volgende topic

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerwolven [max 7] ;;
Jongens ;;
1- Tijdelijke Alfa ;; Cooper Henderson. - GleeManiac
2- Memphis Grimmaud - Roane
3- Cyril Nightingale - Eltham
4- Vegangirl
Roedelloos ;; Jack Willows - [qGleeManiac[/q]

Meiden ;;
1- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
2- Ayla Hope Savage - Vesta
3- Gwenx1D

Hunters [max 12] ;; NODIG!

Jongens ;;
1- Beau James Sykes nessje
2-
3-

Bounty hunter ;; Xander Dodge Outcast - Ninuturu

Meiden ;;
1- Marcy Jarvis - Morrowind
2- Aowynn Rune Savan - Vesta
3- Maia Felice Johnson Jaimes
4-

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 19 maart 2013 - 20:50 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Scarlet

‘Ik denk dat je nu beter terug kunt gaan en kunt zorgen dat niemand zich daar zorgen gaat maken om hem.’ fluistert er opeens iemand in mijn oor waardoor ik me rot verschiet. Ik had verdomme niemand gezien. Het was denk ik die anderen wolf die ik heb proberen te overtuigen niet achter Memphis te gaan. Voor te zien dacht hij dat ik een zwak meisje was die niet tegen wat pijn kon. Als ik nu niet zo ongerust was geweest over Memphis had ik schamper gelachen. Hij moest eens weten dat ik het fijn zo vinden als Memphis me in elkaar zou staan. Ik was echt gestoord.
Opeens trekt Memphis me nog dichter tegen zich aan waardoor ik niet kon antwoordde op de nieuwe. Voor te zien wou Memphis niet dat ik wegging. Ik streel met een hand rustig zijn haar in de hoop dat het hem wat geruststellen zou stellen. Het was raar om Memphis zo te zien en het liefst wou ik dat niemand anders hem zo zou zien. Ik wil niet dat ze daardoor anders over hem zouden denken. Iedereen had wel een dag dat ze breken. Voor te zien was die van Memphis en mij vandaag geweest. Met mijn vrije hand zocht ik de hand van de nieuwe en toen ik die gevonden had kneep ik erin zodat hij weet dat ik tegen hem praat.
"Heb je een goed gehoor? Ik wil niet dat de andere van de roedel hem zo zien. Dit is iets dat tussen ons moet blijven, maar als je ze hoort moeten we zien dat we hem weg kunnen voeren. Sorry dat je dit moet meemaken, maar het is mijn schuld dat hij gebroken is. Daarom kan ik hem niet alleen laten. " zeg ik zachtjes terwijl ik zijn hand los liet en Memphis zijn betraand gezicht in mijn nek verbergt. Ik hou hem automatisch wat steviger vast. Wanneer ik iets tegen me voel drukken kijk ik ernaar. Het was de foto.
"Je lijkt zoveel op haar," zegt hij met een hese stem. Ik kijk naar het meisje dat op de foto staat in haar balletpakje. Ze leek niet op het meisje dat ik nu was geworden, maar dat was wel normaal. Ze had dezelfde kleur ogen als mij en mijn de twinkeling die ik vroeger vaak in mijn ogen had. Die zag je nu niet meer omdat ik niet meer wist wat plezier was. Ze had wel dezelfde kleur haren alleen een paar tinten lichter dan ik nu had. Ik probeer me kinderfoto's van mij voor de geest te halen, maar ik besefte dat ik er geen had of zelf weinig.
"Daarom herkende ik haar," mompel ik uiteindelijk.
"Ik wil jullie niet kwetsen, Scar. Jullie zijn de enige familie die ik heb," fluister hij.
"Shh, dat weet ik, Grimm. Dat weet ik." probeer ik op een kalmerende toon te zeggen, maar mijn stem brak even zachtjes. Ik merk een plotselinge beweging van Memphis vaak op, maar ik kijk nog steeds naar de foto van het meisje dat Memphis zijn zus ooit was geweest. Het was zo raar om naar haar te kijken het gaf me een raar gevoel. Mijn aandacht word getrokken door Memphis die zijn keel schraapt waardoor ik vragend op kijk.
"Kun je helpen?" vraagt hij dan gegeneerd.
"Naruurlijke," zeg ik zachtjes, maar ik had geen idee waar het over ging.
Het duurt dan ook even voor ik door he waarover hij het heeft en glimlach dan als ik zie dat hij zijn hemd had willen losknopen. Toen drong het tot me door dat ik hier naakt voor hem zat waar de nieuwe bij was. Ik maak me los en blijf oogcontact houden met Memphis zodat ik hem in de gaten kon houden terwijl ik zijn hemd open knoop. Als ik het open had geknoopt doe ik het voorzichtig uit precies alsof ik bang heb om hem pijn te doen.. Wanneer ik dat gedaan heb doe ik het rap aan en probeer behendig alle knopen rap dicht te doen. Ik werp een snelle blik naar de nieuwe om te zien of hij er nog is voordat ik mijn blik weer op Memphis richtte. Ik wist niet wat ik moest doen. Moest ik hem terug vastnemen? Ik deed het gewoon omdat ik niks anders wist.
"Het spijt me, Grimm. Je verdiende het niet dat ik zo lelijk tegen je deed." mompel ik dan zachtjes tegen hem terwijl ik mijn gezicht in zijn nek begraaf.
Waarom voelt het toch zo vertrouwt aan?

[ bericht aangepast op 21 jan 2013 - 17:33 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Cyril Nightingale
Nog steeds had hij zijn gezicht afgewend om me niet te bemoeien met alle zaken die er spelen.
‘Heb je een goed gehoor? Ik wil niet dat de andere van de roedel hem zo zien. Dit is iets dat tussen ons moet blijven, maar als je ze hoort moeten we zien dat we hem weg kunnen voeren. Sorry dat je dit moet meemaken, maar het is mijn schuld dat hij gebroken is. Daarom kan ik hem niet alleen laten,’ zei het meisje. Cyril knikte en gaf verder geen reactie aangezien Memphis weer haar aandacht kreeg. Niet één bedankje omdat hij zijn alfa was gevolgd om mogelijke dingen te voorkomen, zonder dat hij er iets van wist? Nou, zo hoefde hij het niet. Memphis voelde niet als zijn alfa, het voelde te afstandelijk en het paste gewoon niet goed. Na een tijdje keek hij of het nog allemaal goed gaat. Hij zag hoe het meisje het hemt van Memphis aan deed.
‘Ik ben wel weer weg hoor, geneer je niet voor mij,’ zei hij wat geërgerd en stond op. Hij kon het niet hebben als hij mensen irriteerde. Gemakkelijk stond hij op en wierp een laatste blik op het tweetal.
‘Ik zal mijn mond houden als ik terug bij de rest ben,’ mompelde hij waarna hij de kamer uit liep. Gemakkelijk paste zijn magere lichaam door het hondenluik om daar snel in een wolf te veranderen en de tuin uit te rennen. Hij wist de weg wel terug, maar hij rende nog een stuk extra om de energie uit zijn lichaam te krijgen. Het zou toch geen zin hebben en hij zou vannacht toch weer slecht slapen. Hij kon zichzelf wel voor de zoveelste keer kon hij zichzelf weer voor zijn kop slaan. Hij kon ook nooit iets goed doen. Hij had nu een extra stuk gerent, maar moest toch terug. Het duurde alsnog een tijdje voordat ik terug in de omgeving van het huis van Memphis was. Meteen hoorde ik een luid gehuil van een andere wolf samen met wat zoekende gedachten. Mijn gedachten waren alweer voor de vijfde keer van onderwerp gewisseld. Voordat ik het wist lag ik met mijn snuit tegen de vlakte. Een lading verontschuldigingen kwamen uit mijn gedachten tegen de wolf die ik geraakt had.
Memphis is oké, een of ander meisje is bij hem, ze komen weer terug als ze klaar zijndacht ik snel en een beetje geïrriteerd. Veel succes nog met jullie alfa. dacht ik met de nadruk op jullie. Ik ben er weer vandoor. Stoor je niet aan mij. Geërgerd maakte hij aanstalten om weer weg te rennen. Als hij onder een auto zou komen zou toch niemand daar erg in hebben of bezwaar tegen hebben, kan hij ook niemand meer van last zijn.


[De wolf die Cyril omver rent is Cooper of Ayla.]

Damen Joey Dodger

Ik keek op als ik zie dat de deur werd open gedaan. Een meisje van minstens 18 jaar met pik zwart haar en donkerbruine ogen stond in de deur opening.
"Jij moet Damen zijn. Aowynn. Laten we meteen door naar achteren lopen. We verzamelen altijd in het tuinhuis," vervolgde het meisje dat Aowynn blijkt te zijn.
Ik voelde me helemaal niet ongemakkelijk onder haar blik en schonk haar één van mijn schitterendste glimlachen die mijn witte tanden liet zien. Ze was niet mis van uiterlijk, maar waarschijnlijk had ze wel een pittig karakter. Dat had ik wel graag, maar ik weet nog niet of ik haar één van mijn slachtoffers zou maken zoals ze de meisjes in mijn stad hadden genoemd. Waarschijnlijk ging ik het toch niet doen, je kon beter niet sollen met de baas hebben ze altijd tegen me gezegd. Niet dat ik er ooit veel van heb aangetrokken.
"Aangenaam," zeg ik terwijl ik de deur wat verder open doe zodat ik naar binnen kon en mijn hand uitsteek naar haar als begroeting. "Ik zou zeggen dames voor aangezien ik mijn weg hier niet ken," zeg ik met nog steeds diezelfde glimlach op mijn hoofd. Ik ging met mijn hand door mijn haar uit gewoonte. "Hoeveel andere zijn er eigenlijk nog? Dat heeft mijn grootvader me niet vertelt voordat hij me naar hier had gestuurd," ik haal mijn schouders op.
Hij had ook niet de kans gehad om me dat te vertellen. Hij had maar niet zo stom moeten doen en achter een wolf aangaan als het klaar lichte dag was. Dat was het domste wat hij ooit heeft gedaan. Het was nog steeds raar dat hij me niet had gebeld. Misschien werd hij echt terechtgesteld met de andere? Ik pak automatisch het zwart kruisje vast van mijn ketting die ik had gekregen van mijn grootmoeder. Zij zou nu kwaad zijn op hem en op mij omdat ik zo ongehoorzaam ben. Ik mis haar. Ik had niet door gehad dat ik door aan mijn grootmoeder uitdrukkingsloos naar Aowynn had zitten staren. Ik schud mijn hoofd om mijn hoofd terug helder te krijgen en glimlach dan verontschuldigend. Ik moest met mijn gedachten erbij blijven. Denken kon straks nog wel als ik alleen was.

[@Gipsy: leef je nog? ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[ik reageer misschien straks, anders morgen. Lig al twee dagen plat met hoofdpijn -.-' ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Zal zien dat ik vandaag nog wat kan schrijven, heb namelijk een veel te drukke week ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gipsy schreef:
[Zal zien dat ik vandaag nog wat kan schrijven, heb namelijk een veel te drukke week ]

[Ok, geeft niet. Nog even volhouden, de week is bijna om! (:]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Morrowind schreef:
(...)

[Ok, geeft niet. Nog even volhouden, de week is bijna om! (:]

[Ik denk dat als ik een post schrijf, dat het zondag zal zijn, maar om hoe laat weet ik niet...Want zaterdag komen er mensen om mijn verjaardag te vieren en morgen heb ik meteen na school muziekles tot 22u en daarna ga ik nog naar de cinema.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gipsy schreef:
(...)
[Ik denk dat als ik een post schrijf, dat het zondag zal zijn, maar om hoe laat weet ik niet...Want zaterdag komen er mensen om mijn verjaardag te vieren en morgen heb ik meteen na school muziekles tot 22u en daarna ga ik nog naar de cinema.]

[Geen probleem. Veel plezier trouwens!]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Aowynn

‘Aangenaam,’ reageerde hij en stak zijn uit als begroeting. Met een licht opgetrokken wenkbrauw keek ik hem even aan en terwijl hij een glimlach opzetten nam ik zijn hand losjes en kort aan.
‘Ik zou zeggen dames voor aangezien ik mijn weg hier niet,’ zegt hij dan, met nog steeds dezelfde glimlach op mijn gezicht, waarna ik de voordeur dicht duw en voor hem uit loop. ‘Hoeveel andere zijn er eigenlijk nog? Dat heeft mijn grootvader me niet vertelt voordat hij me naar hier had gestuurd.’
Eenmaal bij de achterdeur aangekomen open ik deze en loop moeizaam de twee tredes af terwijl ik even bedenkelijk voor me uit keek. ‘Momenteel zijn we nog met drie, vandaar dat we opzoek zijn naar nog een paar meer Hunters,’ antwoord ik dan en loop het pad af naar het grote tuinhuis. Daar aangekomen draai ik me naar hem om en werp hem weer een onderzoekende blik toe. ’Mag ik vragen waarom je precies bent overgeplaatst? Is er een specifieke reden waar ik misschien eventueel rekening mee moet houden?’ Mijn stem klonk vlak, emotieloos en ik merkte dat ik de grip op mezelf weer redelijk terug had gekregen, iets wat me licht deed glimlachen van genoegen. Vervolgens draaide ik me weer om, opende de deur van het tuinhuis en stapte naar binnen.
Van binnen leek het op eerste oogopslag een kleine woonkamer en een plek waar een groepje jongeren rustig gezamenlijk kon komen hangen, maar dat was het niet. Regelmatig kwamen we hier samen om dingen te bespreken, nieuwe plannen, nieuwe wapens, etc. Het huisje was gebouwd voor dat doel, zodat we een plek hadden om samen te komen als hunters. Een keer in de zoveel tijd kwam mijn Oom langs om er bij te zijn, al kreeg ik negen van de tien keer meer het idee dat het was om te letten of ik mijn taken zorgvuldig uitvoerde als het aankwam op mijn leiderschap. Het scheelde misschien dat ik hem wat dat betreft nog nooit had teleurgesteld.. Nee, ik had mijn moeder wat dat betreft nog nooit teleurgesteld. Mijn gezicht vertrok licht, waarna ik me weer op Damen richtte en wachtte op zijn reactie. Ik zat niet te wachten op onruststokers, of iemand die elke regel aan zijn laars lapte. Want zo snel als ie dan weer hier was, zo snel mocht ie dan ook weer vertrekken.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Memphis

Ik voel me licht ongemakkelijk, maar tegelijk dankbaar als Scarlet haar ogen in de mijne haakt terwijl ze me helpt mijn hemd los te knopen. Gezien mijn handen nog steeds niet zijn opgehouden met beven, besluit ik het maar aan haar over te laten. Ik laat mijn handen op mijn schoot rusten en zucht even.
"Ik ben wel weer weg hoor, geneer je niet voor mij. Ik zal mijn mond houden als ik terug bij de rest ben."
Ik wil overeind komen om de jongen tegen te houden, maar op dit moment heb ik er gewoon de kracht niet voor en zit Scarlet in de weg. Ik wil haar niet wegduwen nu, niet na wat er zich vandaag allemaal afspeelde. Het is al erg genoeg dat ik zo'n vervelend voorgevoel heb het volledig verpest te hebben bij Ro.
Ik ben absoluut niet goed bezig vandaag en ik voel me ook absoluut niet goed. Wat ik zou doen voor een fles Wodka nu.
Scar rukt me uit mijn gedachten door me weer te omhelzen en als vanzelf glijden mijn armen ook weer om haar heen. Het is gewoon aangenaam nu, om iemand dichtbij te hebben.
"Het spijt me, Grimm. Je verdiende het niet dat ik zo lelijk tegen je deed."
Ik knik even en verberg mijn gezicht weer in haar zachte haren, waar ik mijn hand voorzichtig doorheen haal.
"Dit is niet jouw schuld, niet alleen. Het is gewoon alles," verduidelijk ik. Ik zou niet willen dat ze alle verantwoordelijkheid voor mijn break down op zich neemt. Ik zeg niet dat ze er niet aan bijgedragen heeft, maar het was hoe dan ook gebeurd. Het had vast alleen wat langer aangesleept.
Voorzichtig maak ik me los uit haar omhelzing. Ik heb nog zaken af te handelen.
"Scar, ik moet even wat doen."
Terwijl het me anders slechts een paar seconden kost, vergt het deze keer wat meer kracht en moeite om in de grote zwarte wolf te veranderen. Mijn botten kraken en mijn hoofd voelt aan alsof het op barsten staat. Zodra de transformatie compleet is, ga ik op zoek naar de connectie met de nieuwe knul. Ik had hem meer aandacht moeten schenken. Wanneer ik hem gevonden heb, zet ik de lijn alleen naar hem toe open.
'Het spijt me knul. Je trof me op een slechte dag. Ik weet dat je intenties goed waren en om eerlijk te zijn kunnen we wel iemand gebruiken met medeleven en discretie. Je zult het goed doen in de roedel."
Een zacht gejank rolt tussen mijn tanden door, omdat ik weet wat ik nu ga doen en het me angst aanjaagt. Maar het is nodig. Ik laat mijn hersenen verder reiken, op zoek naar de anderen en vervolgens zet ik alle connecties open.
"Cooper zal jullie Alfa zijn, tot de volgende volle maan. Daarna zien we verder. Jullie zullen naar hem luisteren." deel ik mee. Terwijl ik het zeg voel ik alle autoriteit uit mijn lichaam stromen. Het voelt bevrijdend en tegelijk geeft het me ook iets anders om me zorgen over te maken. Wat als het leiderschap Cooper bevalt en hij er om wil vechten wanneer de tijd om is? Hij is mijn eigen neef, een van de laatsten van mijn bloedlijn. Met een zucht sluit ik de lijnen weer en ruil mijn vacht weer om voor huid. Mijn poten voor benen en armen.
Hijgend lig ik op de grond. Blijkbaar heeft Alfa zijn ook zo zijn lichamelijke privileges. Met mijn blik ga ik op zoek naar Scarlet. Van alle roedelleden ben ik blij dat zij hier is. Volgens mij begrijpt ze namelijk wel een en ander van dalen en putten om in te zakken.
"Laten we maar eens op zoek gaan naar een broek voor je," zeg ik zacht terwijl ik overeind krabbel. Ze zal zich tevreden moeten stellen met een broek van mijn vader want in de kleren van mijn moeder wil ik haar niet hebben. "Straks word je nog verkouden," grap ik flauwtjes.
Zelf zou ik ook wel weer een hemd aan willen. Ik slenter naar de trap, zodat Scarlet makkelijk kan volgen.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Aurora Elizabeth Morningrose ||

Giechelend laat ik mezelf uit de auto begeleiden, voel hoe de lege fles wodka uit mijn handen wordt genomen en uiteindelijk het koude metaal van een stel handboeien dat rond mijn polsen wordt geklemd. De woorden, vragen en opmerkingen die uit de monden van de twee agenten komen dwarrelen ergens rond in de lucht - niet in staat om mijn gedachten te bereiken, waardoor ik enkel en alleen met een flauwe glimlach en glazige ogen voor me uit lijk te kijken. Echter, pas op het moment dat ze mijn mobiele telefoon uit mijn laarsje trekken begin ik mompelend te protesteren. 'Mijn vader kun je niet bereiken, die werkt altijd,' weet ik er met opeengeklemde kaken uit te persen, wetend dat ik zo'n beetje vermoord zou worden op het moment dat mijn vader me in deze toestand zou moeten komen ophalen. Zuchtend lijkt een van de twee agenten verder door mijn contactenlijst te scrollen, schijnbaar weten ze niet goed wat ze met me aan moeten - aangezien ik minderjarig ben en totaal niet aanspreekbaar. Mijn gedachten schieten alle kanten op, naar het feit dat ik me zojuist zo vrij had gevoel in Scarlet's auto naar het feit dat de ene agent er zonder zijn baard en snor best knap uit zou kunnen zien.
'Ik heb twee berichten ingesproken bij de mensen genaamd Jason Smith en Scarlet Morningstar, zij waren degene die je als laatste hebt gebeld en waarschijnlijk weten wat ze met je kunnen doen,' hoor ik de agent met de baard en de snor plotseling zeggen, waardoor ik enigszins verdwaasd mijn gezicht zijn richting op draai. 'Ze hebben te horen gekregen dat ze je in het dichtstbijzijnde stadje bij het politiebureau mogen komen ophalen. Degene die er van deze twee personen als eerste is, krijgt je mee, dan weet je dat,' laat hij er kort achteraan volgen. Fronsend laat ik mezelf achterin de politieauto glijden, waarbij de tweede politieagent mijn hoofd voorzichtig mee helpt om te voorkomen dat ik hier een hersenschudding op loop. Verwoed probeer ik na te denken over de twee namen die ze zojuist hebben genoemd: Jason Smith en Scarlet Morningstar, maar kan op geen enkele manier een koppeling met mijzelf vinden in mijn verwarde, glazige gedachten. 'Scarlet,' mompel ik zachtjes, terwijl we langzaam onderweg naar het politiebureau zijn - waarna ik tot de conclusie kom dat zij een van de roedelleden moet zijn en me dus in de steek heeft gelaten door weg te rennen, waardoor ik mijn gedachten direct naar Jason verzet. 'Jason,' mompel ik dan automatisch - omdat het zojuist bij Scarlet ook heeft geholpen om mijn herrinneringen over haar terug te krijgen. De naam Jason laat echter een grote leegte bij me achter, waarin slechts flitsen van pijn en verdriet doorkomen - maar dat wijt ik aan de alcohol, terwijl ik het angstige gevoel wat er bij die naam omhoog komt zetten niet zomaar weg kan drukken.
De felle lichten van de hal van het politiebureau zorgen ervoor dat ik mijn ogen stijf dicht knijp en ondersteund moet worden door de twee politieagenten om bij een klein hokje aan het einde van de gang te komen. Na een korte inspectie van mijn eigendommen worden alleen mijn armband en mijn telefoon in beslag genomen en knalt de zware deur dicht, waardoor er enkel het licht van een klein peertje het vertrek verlicht. Wc, bed, wastafel - de indeling van deze kamer was zo gemakkelijk als rekenen in groep drie, dacht ik grinnikend bij mezelf, waarna ik wankelend richting het bed loop. Vloekend open ik mijn ogen wanneer ik de koude tegels tegen mijn wang voel en constateer dat ik mezelf naast het matras heb laten vallen. Langzaam krul ik mezelf op in het hoekje naast het bed - terwijl ik mijn vingers gebiologeerd over de stof van mijn jurkje laat glijden. 'Dit jurkje is van Scarlet,' breng ik dan plotseling mompelend uit, terwijl ik hard begin te lachen en uiteindelijk wegzak in een diepe slaap, geveld door de te grote hoeveelheid alcohol in mijn lichaam.

---

•

Scarlet

"Dit is niet jouw schuld, niet alleen. Het is gewoon alles. Scar, ik moet even wat doen." Ik knik als teken dat ik het begrijp en kijk toe hoe hij zich veranderd in een wolf.
Hoe moest ik hem vertellen dat ik wil vertrekken? Dat ik er tussen uit wil? Ik zucht en leun met tegen mijn hoofd. Ik hoor in de verte politieauto's en ik kreeg een raar gevoel erover. Ik zou er zo snel mogelijk heen gaan. Ik was zwaar uitgeput dat wel, maar dat interesseerde me maar weinig. Ik weet niet waarom, maar ik had zo'n voor gevoel dat ik uit mijn fel zou springen als ik zie wat er gebeurt. Misschien... nee niemand zou mijn auto stelen. Dat durfde ze niet. Daarbij betekende die auto veel voor mij, het is één van de weinige dingen die me aan mijn broer doen herinneren. Daarom wist ook direct dat er iets aan de hand mee was. Ik had altijd zo'n gevoel. Ik weet wanneer iemand er een kras op durfde te maken of mijn bande leeg prikte. Dat had je wel vaker als je gehaat werd door de stad. Mijn handen trilde ook, misschien kwam het door de kou. Nog een zucht verlaatte mijn mond. Memphis moest door doen met waar hij bezig was ik wou gaan kijken wat er aan de hand was. Automatische begin ik op de vloer met mijn nagels ongeduldig te tikken waarmee ik op hou als ik Memphis met moeite zie transformeren. Wat hij nu?
"Laten we maar eens op zoek gaan naar een broek voor je. Straks word je nog verkouden," ik snuif bijna automatisch.
Ik volg hem met tegenzin de trap op. Ik volg hem een kamer in en weet direct dat hier ooit zijn ouders hebben geslapen. Ik wist niet waarom. Automatisch doe ik de kast open en zocht ik voor Memphis een hemd. Wanneer ik die heb gevonden gooi ik hem naar hem toe en pakte automatisch een mannen broek vast. Ik zou zelf niet willen dat er iemand in de kleren van mijn moeder rond liep of zelf die van mijn vader. Het rare was dat ik het weer van ergens kende. Ik deed de broek aan die natuurlijk veel te groot was, wat waarschijnlijk nog een grappig zicht was. Mijn ogen gleden over de kleren weer en ik kreeg kippenvel op mijn schouders waardoor ik over mijn armen begon te wrijven. "Weet je wat raar is? Ik heb het gevoel dat ik hier al eerder ben geweest. "mompel ik terwijl ik de kamer terug bekijk. Het was hier mooi geweest vroeger. Nu had het nog steeds iets betoverend ondanks het stof en de spinnenkoppen. Als ik hier lang genoeg zou blijven zou ik het willen kuisen zodat Memphis hier altijd naar toe kon komen en niks raar zou oplopen.
"Grimm, ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga zien waarom ik politiesirenes hoor. Ik heb zo'n raar vermoede dat er iemand aan mijn auto is geweest," ik kijk hem even kort aan en liet zien hoeveel die auto voor me betekende een paar seconde voordat ik me weer herstelde. "Kom je alsjeblieft mee? Ik denk dat je nog van pas kunt komen. Mijn gevoel zegt dat tenminste.We praten later wel als je ergens nog over wou praten," als je geluk hebt ben ik nog niet vertrokken, dacht ik er achteraan. Ik trok een smekend gezicht naar Memphis, maar ik liet de keus aan hem. Als hij mee wou komen kwam hij mee, maar als dat niet was was dat niet.
Ik wacht niet op een antwoord en begin naar beneden te lopen en naar buiten. Ik heb geen idee hoe ik buiten was geraakt. Misschien was ik door een raam geklommen, maar alles leek op dat moment snel te gaan. Ik weet dat ik door het bos rende terwijl ik hele tijd onhandig mijn broek optrok en het volgende moment zag ik mijn auto weg getakeld worden en zag ik net dat de ruit aan de bestuurderskant in geslagen was met iets. Ik weet dat ik begon te vloeken en ik klaar was om diegene aan te vallen, maar ze waren allang weg. Ik rook iets van alcohol in lucht en Aurora. Toen besefte ik pas dat ik haar wou pijn doen omdat zijn mijn kindje zo had toegetakeld en zonder mijn toestemming was weggereden. Dit zou ik haar nooit vergeven.
"Ik maak dat stuk schroot kapot! De teef dat ze is! Wie denkt ze godverdomme niet dat ze is? Ze zal niet lang meer leven!" schreeuwde ik zodat zeker iedereen het had gehoord die, maar in de buurt was.
Ik sloeg met mijn rechter vuist tegen een boom waardoor mijn knokkels open lagen en mijn vuist afdruk in stond met wat bloed. Waarschijnlijk als er iemand tegen me aan het praten was had ik het niet eens gehoord en zou ik het niet horen. Het interesseerde mezelf niet als iemand me tegen zou proberen te houden. Ik was zo gefocussed op Ro en haar kapot maken dat niemand me tegen zou kunnen houden. Ro ging eraan voor wat ze gedaan had en iedereen die in de weg stond ook.. Ik begin naar het politiekantoor te lopen met een stevige pas.

[Zeg als ik te snel ga, want dan pas ik hem aan (;]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Aurora Elizabeth Morningrose ||

Na slechts een korte periode - wat voor mij langer dan een eeuwigheid had geleken - open ik zwaar versuft en gedesoriënteerd mijn ogen, laat mijn blik rondglijden door de kale, slecht verlichtte kamer en wil vervolgens soepeltjes overeind komen. Echter, mijn gedachten lijken zich weer tot de normale proporties te hebben gevormd - mijn lichaam lijkt nog steeds zijn eigen wil te hebben en is niet van plan te luisteren naar mijn bevelen. Wankelend en strompelend kom ik uiteindelijk voor de grote, zware deur te staan met het plan mijn vuist er hard tegenaan te laten komen ten teken dat ik er klaar mee ben en hier helemaal niet wil zijn, dat ik terug wil naar huis - naar de mensen waar ik van hou. Halverwege mijn actie kom ik er echter achter dat mijn vuist niet hoger is gekomen dan mijn elleboogje en slapjes terugvalt langs mijn lichaam, zonder ook maar de deur te hebben aangeraakt - wat niet meer dan een lichte vedering geweest zal zijn. Wanneer ik opnieuw mijn aandacht op mijn vuist richt zie ik hem stelselmatig trillen, waardoor ik de conclusie trek dat het niet alleen mijn vuist is - maar mijn gehele lichaam dat onder spanning staat en onophoudelijke, schokkende bewegingen maakt. Trillend en bevend wankel ik terug naar mijn hoekje naast het bed, laat me voorzichtig langs de muur naar beneden glijden en laat mijn blik opnieuw angstig door de ruimte glijden.
'Mama,' fluister ik dan zachtjes, terwijl ik haar gestalte op het bed naast me zie zitten, waardoor er een golf van opluchting door mijn lichaam glijdt. 'Mama, ik heb het allemaal verpest; Memphis wil me nooit meer zien omdat ik zo wanhopig ben, Scarlet is waarschijnlijk woedend door haar auto en ik heb ook niet geluisterd door in de tuin van Memphis te blijven om de situatie aan de rest uit te leggen,' fluister ik dan zachtjes, terwijl de gesprekken achter de grote, zware deur tussen de politiemannen verstommen en het lijkt alsof ze het mijne aan het volgen zijn - waar ik op dit moment totaal niet op let. 'Maar ze renden allemaal weg mama,' zeg ik dan - terwijl er een grote snik uit mijn keel naar boven komt zetten. 'Scarlet had gezegd dat ze bij me zou blijven en dat ze voor me zou zorgen, maar ze rende Memphis achter na en ik wéét dat ze van plan was om er vandoor te gaan. Memphis rende weg nadat hij had gezegd dat het hem speet en even dacht ik dat hij me een kans wilde geven maar ook hij rende zomaar van me weg!' snik ik dan zachtjes, terwijl mijn ogen op zoek gaan naar het gestalte van mijn moeder, dat vanuit het niets was op komen zetten en hierdoor ook zomaar vanuit het niets was verdwenen. 'En nu ben ik weer alleen,' fluister ik dan zachtjes, terwijl ik mijn armen rond mijn benen sla en mijn voorhoofd tegen mijn knieen leg. 'Ik ben altijd alleen,' zeg ik dan terwijl ik hartverscheurend begin te snikken en mezelf zachtjes heen en weer wieg op de koude ondergrond.

---

•

Cooper

Ayla rende achter me aan en riep mee naar Memphis. Mijn zorg werd groter en groter, er mag niets met hem gebeurd zijn! Niet met mijn neef!
Ik rende door, zo snel als dat mijn wolvenpoten aankunnen maar ineens word ik onderschept en lig ik op mijn zij op de harde ondergrond, een zacht gepiep komt uit mijn mond en ik kijk op naar hetgeen wat tegen mij aankwam; Een andere wolf. Hem heb ik nog nooit gezien.
"Memphis is oké, een of ander meisje is bij hem, ze komen weer terug als ze klaar zijn.Veel succes nog met jullie alfa. Ik ben er weer vandoor. Stoor je niet aan mij." Als ik kon fronsen, dan deed ik dat. Nu veranderd alleen de blik in mijn ogen even.
Ik spring overeind en blokkeer de weg van de wolf. "Wie ben jij? En hoe ken je Memphis?" Vraag ik met een lichte grom en ik kijk de wolf doordringend aan. Eerst weten wie deze jongen is en dan verder vragen over Memphis.
Ineens voel ik de connectie van Memphis weer open gaan en ik kijk rond. "Cooper zal jullie Alfa zijn, tot de volgende volle maan. Daarna zien we verder. Jullie zullen naar hem luisteren." Een verbaasde grom verlaat mijn keel en ik kijk richting Ayla. Ik open mijn connectie naar haar toe.
"Betekend dat dat... Memphis mij als Alfa heeft benoemd?" vraag ik dan en ik ben de onbekende jongen even vergeten. Ik kan het niet geloven, ik ben de Alfa... Ineens voel ik een soort druk op mijn lichaam komen die wel lijkt te zeggen dat ik me zorgen moet maken om de andere en niet meer om mijzelf. Eigenlijk ben ik er nog helemaal niet klaar voor. Memphis zou me alles leren, alle kneepjes voor het Alfa zijn...
Ik zet wat stappen richting Ayla en draai mijn kop in de richting van de onbekende jongen. "Waar is Memphis?" vraag ik dan met een grom en ik kijk hem aan. Ik wil niet agressief aankomen maar ik wil mijn neef zien. Ik wil weten hoe het met hem gaat en wat er in zijn hoofd om gaat.

[Weet niet of dit goed is. Ik vind het een beetje suck ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.