[RPG] Dimension Travel O7 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Nychta - Athan Romanescu
• Tortura | Hidan - Andrei Shade Vaughn / Lilith.

Meisjes:
• Aurorea - Willow Nastya Reyes.
• Nychta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark
• Aurorea - Erin Naveen Lightwood

Jongens:
• Exasperated - Jack Rush.
• Oromis - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Tortura | Hidan. - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

---

†

Pffft. I hope it's a good one.

Andrei / Lilith, wezen.

Zwijgend kijk ik nog toe hoe het tafereel voor mij verloopt, van James en Willow. "Nee, dat gebeurt als je zo dom bent als ik om monsters zoals jou te geloven en te vertrouwen." mompelt ze zacht waarbij ze enkele stappen, iets hinkend, bij hem vandaan zet. Ik kan het niet laten en mijn poelen worden iets donkerder, heimelijker. Dit zou wel eens goed voor mij uit kunnen pakken… Zeker als James zo verder begint te vloeken op haar, dat hij Willow nog probeert te beschermen, bla, bla. – dat soort nutteloze gezeur.
“Doe alsjeblieft niet alsof het jou ook maar iets uitmaakt als ik gewond zou raken.” Meld ze hem, nog steeds op een zachte toon, waarvan ik bedenkelijk mijn vingers over mijn kin laat wrijven. "Je hebt gekregen wat je wilt, want je hebt Xavier nu. Die façade van je kan je nu wel laten vallen aangezien je mij nu toch niet meer nodig hebt." Een duidelijk gekwetste blik is er in haar ogen te zien, waarop het mannelijk wezen zijn ogen groter worden. Erg vermakelijk om ze zo te zien bekvechten, ik vroeg me af hoe ver dit zou gaan bij hen. Misschien zou ik straks nog wel iets stoken, Willow zou het toch niet merken, die was te druk bezig met zich aan James te ergeren.
Dus zette ik een paar passen naar hen toe, terwijl ik mijn armen over elkaar deed en hen bestudeerde. Mijn concurrent zijn blik schiet naar mij toe, maar ik doe net alsof ik het niet opmerk en kijk naar Willow. Pas daarna kijk ik naar hem en vraag waar hij dan mee bezig was, want volgens Willow was hij met Xavier aan het spelen, waar hij ook nog eens op verliefd is. Volgens Willow dan en eigenlijk maakt het me niet eens uit of het waar is, hoewel hij zich er vast onderuit zou proberen te praten. Bij mij gaat het er gewoonweg om dat ik het tegen hem kon gebruiken als chantage.
De blik van James veranderd naar woedend als hij van mij naar Willow kijkt en vervolgens weer terug. "Andrei, wil je me zo meteen nog naar de rand van het bos brengen?" Vraagt ze voor hij nog maar iets kan zeggen. Perfect. Ik wil mijn mond open doen, maar ik kan al niet meer antwoorden. “Nee, dat wilt hij niet.” Snauwt James haar richting op, voordat zijn bruine ogen met een vlammende woede in die van mij dringen, waar ik enkel mijn wenkbrauwen iets van optrek. Hmm, dat is geen mooie blik van jou, James. "Ik was aan het spelen ja, maar ik weet niet waar de rest van die leugens vandaan komen." Spuugt hij de woorden kwaad uit. "Willow hier kraamt graag onzin uit als ze even de aandacht niet krijg en ik iets anders aan het doen ben. Ze weet precies hoe ze zich het beste kan gedragen om die te krijgen."
Nog een stap zet ik dichterbij, maar niet zo erg dat het intimiderend of aanvallend over komt, dit keer meer naar Willow. Ronduit omdat ik hem wil irriteren, zonder dat Willow het zelf door heeft. "Andrei, je stelt me teleur. Ik snap niet dat je in die praatjes van een mens trapt." Zegt hij vervolgens, waaraan ik geen waarde hecht. “Dat is ook niet erg aardig van jou, James. Willow heeft me alleen gezegd wat ze opmerkte en jij zegt direct dat het leugens zijn. Waarom doe je er zo opgefokt over als het volgens jou toch alleen wat leugentjes zijn?” merk ik nonchalant en nogal kalm op, terwijl ik mijn armen naast me neer laat hangen, maar nog wel een hand door mijn warrige haar haal. Dit keer kijk ik naar Willow, terwijl er een glimlachje op mijn lippen begint te spelen, waarna ik mijn hand uitnodigend uitsteek. “Daar wil ik je natuurlijk heel graag naartoe brengen, Willow. It would be my pleasure.” Om ze beide nog iets uit te lokken, knipoog ik naar Willow toe.

[ bericht aangepast op 29 jan 2013 - 22:15 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Willow Nastya Reyes
James ogen worden groter en het lijkt alsof hij niet weet wat hij moet zeggen, maar daar vergis ik me vast in. Dan zet Andrei een paar stappen onze kant op en vraagt hij of het waar is, van wat ik aan hem verteld had. James is daar duidelijk niet blij mee, aangezien zijn blik woedend wordt. Als hij met die woedende blik in zijn bruine ogen mijn kant op kijkt richt ik mijn blik op de grond, en daarna op Andrei. Vervolgens vraag ik aan Andrei of hij mij nog naar de rand van het bos wilt brengen. 'Nee, dat wilt hij niet!' snauwt James naar mij, voordat Andrei ook maar de kans krijgt om iets te zeggen. Met een vlammende blik van woede kijkt hij naar Andrei, die zijn wenkbrauwen optrekt. 'Ik was aan het spelen ja, maar ik weet niet waar de rest van die leugens vandaan komen. Willow hier kraamt graag onzin uit als ze even de aandacht niet krijg en ik iets anders aan het doen ben. Ze weet precies hoe ze zich het beste kan gedragen om die te krijgen.' Zacht bijt ik op mijn volle onderlip. Zou hij echt zo over me denken? Waarschijnlijk wel... 'Nou, als je dat vindt dan zal je wel blij zijn om te horen dat ik niks meer met je te maken wilt hebben en dat ik je aandacht ook nooit meer hoef te hebben,' mompel ik, met mijn blik weer op de grond gericht.
Andrei zet weer een stap dichterbij, maar dit keer mijn kant op. 'Andrei, je stelt me teleur. Ik snap niet dat je in die praatjes van een mens trapt,' zegt James. 'Dat is ook niet erg aardig van jou, James. Willow heeft me alleen gezegd wat ze opmerkte en jij zegt direct dat het leugens zijn. Waarom doe je er zo opgefokt over als het volgens jou toch alleen wat leugentjes zijn?' zegt Andrei nonchalant. Ik kijk van Andrei naar James en snap niet wat James hier nog doet als hij me toch irritant vindt. Nu pas vallen zijn iets wat rode ogen mij op, alsof hij gehuild heeft. Zou hij nu alweer ruzie hebben met Xavier? Het is duidelijk dat hij hem leuk vindt, waarom zou hij anders daarom huilen als ze ruzie gehad hebben? Hij wilt het alleen niet toegeven, net zoals hij eerst niet wilde toegeven dat hij op mannen valt. Oké, dat laatste heeft hij niet echt gezegd, maar dat lijkt me wel duidelijk, aangezien hij net zelf toegaf dat hij met Xavier “gespeeld” heeft. Je gaat niet als man met een andere man spelen, als je niet op mannen valt. Ergens verklaart het wel waarom hij hier nog blijft. Hij denkt misschien dat hij het bij Xavier verpest heeft en wilt nu bij mij proberen. Nou, dat kan hij vergeten. Ik wil geen tweede keus zijn, en al helemaal niet zijn tweede keus.
Dan merk ik op dat Andrei met een glimlachje op zijn volle lippen naar mij kijkt en zijn hand uitsteekt. 'Daar wil ik je natuurlijk heel graag naartoe brengen, Willow. It would be my pleasure.' Ik wil net zijn hand aannemen wanneer hij knipoogt, waardoor ik mijn arm weer naast me laat vallen. 'Dank je, Andrei,' glimlach ik iets.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nikki, I don't want to complain, maar wil je iets schrijven? Des te eerder kunnen we dan namelijk verder.

---

†

Ja, ik ga even wat bedenken. Ik heb zo weinig inspiratie voor James de laatste tijd. :c

---

Your make-up is terrible

James - wezen

"Nou, als je dat vindt dan zal je wel blij zijn om te horen dat ik niks meer met je te maken wilt hebben en dat ik je aandacht ook nooit meer hoef te hebben." als ik zeg dat ze zo goed is in aandacht trekken. Godver, nu gaat ze weer het zielige slachtoffer spelen en is alles weer míjn schuld. Ik word er doodziek van en grom zacht op haar woorden. Het liefst val ik tegen haar uit en vertel ik haar eens flink de waarheid over haar zwaar irriterende gedrag van de laatste tijd, maar Andrei leid mijn aandacht van haar af door een stap naar haar te zetten, waardoor ik me tegen hem richt en zeg dat hij me teleurstelt door in haar gedoe te trappen.
"Dat is ook niet erg aardig van jou, James. Willow heeft me alleen gezegd wat ze opmerkte en jij zegt direct dat het leugens zijn. Waarom doe je er zo opgefokt over als het volgens jou toch alleen wat leugentjes zijn?" reageert Andrei erop. Hierdoor verstrakt mijn kaak gelijk, ziet hij dan niet dat ze gewoon alles naar haar eigen hand probeert te zetten? Ook al valt ze ergens vanaf, ze zal nog zeggen dat het mijn schuld is omdat ik haar vast op de één of andere manier daarheen gedreven heb. Ze verzint wel iets, ze heerst en verdeelt hier. Eerst bij Xavier, nu bij Andrei. "Omdat ik nou eenmaal snel opgefokt raak." antwoord ik knarsetandend. Dat is ook waar, het minste of geringste krijgt mij soms al opgefokt. Ik ben geen persoon met geduld of een goede wil, meestal niet dan. Alleen als het om mijn spelletjes gaat, maar zodra iemand die tracht te laten mislukken, raak ik enorm opgefokt en is mijn geduld gelijk verdwenen. Voor hen eigenlijk alleen maar in hun nadeel, net zoals nu bij Willow.
Andrei glimlacht in mijn ogen nogal schijnheilig als hij zijn hand naar haar uitsteekt. "Daar wil ik je natuurlijk heel graag naartoe brengen, Willow. It would be my pleasure." Ze neemt zijn hand nog net niet aan, maar zijn aanbod natuurlijk wel. "Dank je, Andrei." glimlacht ze naar hem. Ik grom, woedend. Ik kan mijn haar op het moment wel uittrekken omdat ze zo enorm dom doet. "Best," grom ik naar beiden. "Als je toch niet luisteren wilt en mij overal de schuld van wilt geven, loop dan maar met open ogen in zijn val. Ik heb geen zin om jou met je koppige hoofd elke keer overal uit te redden om je vervolgens in het volgende te zien lopen. Maar kom erna niet met hangende pootjes terug, want je hebt het allemaal zelf uitgelokt." Mijn woedende blik glijd naar Andrei en wordt gelijk een stuk donkerder. "En jij... Als je terugkomt zal het je bezuren. Je houdt je niet aan onze afspraak." Mijn woorden klinken dreigend en ik meen het.

Sage Evangeline Clark

Iedereen komt en gaat, terwijl ik in het vuur blijf staren. Geen koffie, blijkbaar. Soms kan ik Xavier wel wurgen. Die James is terug gekomen, maar Xavier niet. Zou hij... Ik schud de gedachten van me af, alsof het mij iets boeit. Ze zoeken het lekker uit, zeg. Ik word alleen maar chagrijniger van alles en besluit zelf ook maar iets anders te doen. Ik heb alleen geen idee wat, ik weet ook niet wat de rest elke keer uitvoert als ze niet in het kamp zijn. Het lijkt net alsof ze een geheime plek hebben waar ze theekransjes houden, zo vaak zijn ze weg. Geïrriteerd sta ik op en laat ik het vuur voor wat het is. Als ik ervan wegloop, mis ik de warmte al bijna meteen. Het was lekker en licht, maar ja. Ik heb geen zin meer om daar niets te gaan doen en volgens mij is het meertje niet ver weg, dan kan ik tenminste nog iets doen. Nu voel ik me ook zo nutteloos, vooral voor mezelf. Normaal loop ik wel vaker wat rond te struinen, sinds ik hier ben voel ik me toch veel beter.
Mijn hand leg ik even op mijn hart, hij doet normaal en dat is de bedoeling ook. Toch heb ik al in geen dagen medicijnen geslikt. Nou ja, maar beter ook. Ze zitten veilig in mijn tas en zo komt niemand er toch achter. Mijn tas sleep ik constant met me mee. Ik begin mezelf door de bomen heen te sleuren, misschien kan ik zo nog wel even in het water. Dat zou lekker zijn, ontspannend. Lekker op mezelf, zonder anderen. Geen personen die ik moet redden of zo. Ik glimlach iets, een zeldzaam gezicht bij mij. Ik zou eigenlijk gewoon een kluizenaar moeten worden, alleen kan ik het toch het beste af. Ik haat het om me druk te moeten maken over anderen, niet alleen wat zij doen of zeggen, maar ook of ze nergens achter komen, geen van mijn dierbare geheimen uitvinden zoals die lul van een Damien of andere dingen. Volgens mij zou niemand meer met mij om willen gaan als ze alles wisten en als ze elk geheim kenden. Die gedachte is nog niet eens zo erg...
Als ik bijna bij het meertje ben, blijf ik staan. Mijn blik valt op het rimpelloze oppervlak van het water. Wat aarzelend loop ik erheen, steek ik mijn vinger erin en besluit ik dat ik het water te koud vind. Hm, toch maar terug naar het kamp... Chagrijnig draai ik mezelf weer om en begin ik terug te lopen. Als ik er weer ben, hoor ik geluiden uit de machine komen. Wantrouwig loop ik erop af, maar ik als ik dichtbij genoeg ben zie ik dat het Xavier is die eraan werkt. Hij ziet er vreselijk uit, alsof hij gejankt heeft. Mijn tas laat ik op de grond vallen met een zachte plof. "Zo, jij bent er ook eens terug gekomen," mompel ik naar hem toe en ik leun tegen de zijkant van de machine aan. "Gezellig type ben je ook niet, Xavier. Ik heb nog wel gewacht met koffie maken."

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:18 ]

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.

Wanneer ik het kamp binnen loop, valt het vuur me zelfs niet meer op, omdat ik er ronduit niet met mijn gedachten bij ben. Ik zal in deze staat zelfs tegen een boom aanlopen, wat me verbazend genoeg niet gebeurd is. Ach, des te beter. De overige tranen veeg ik ruw weg, terwijl het me wel vaagjes op valt dat Sage er niet meer is. Toch loop ik direct door naar de machine om me weer op het werk te storten, want dat moet ik nu gewoonweg van mijzelf doen. Anders dan krijg ik hem al helemaal niet meer uit mijn gedachten, verdomme.
Volgens mij ben ik nu bijna klaar ermee, maar ik wil verder werken, want niet iedereen is er. Erin en Willow, waar zijn ze? Als iedereen er was, konden we direct weggaan, maar nu moeten we hen waarschijnlijk zoeken. Hopelijk zou ik James dan niet meer tegen komen, die hele act die ik net had opgevoerd was te zwaar voor me en ik had geen idee of ik het vol zou kunnen houden. Ik denk dat ik dan zou breken.
Als ik abrupt een zachte plof vlakbij de machine hoor, schrik ik op, waardoor mijn hoofd tegen de rand van het gat stoot. Ik slaak een ietwat pijnlijke kreun, waarna ik over mijn achterhoofd wrijf met mijn hand en kijk wie het was. ‘Zo, jij bent er ook eens terug gekomen,’ mompelt ze naar me toe en leunt tegen de zijkant van de machine aan. Sage heeft denk ik een goede timing voor een slecht moment bij mij. Ze is me tegen gekomen als ik liep te slapen, dronken was, overgaf, moest me redden en nu ziet ze me zo. Als ik gejankt heb. Fijn, erg fijn. Al denk ik dat ze dat wel leuker vind dan dat ik blij ben of iets dergelijks… ‘Gezellig type ben je ook niet, Xavier. Ik heb nog wel gewacht met koffie maken.’
‘We konden toch geen koffie maken,’ murmel ik direct terug, waarbij ik weg kijk en de pijn op mijn achterhoofd maar negeer. Eigenlijk was ik totaal vergeten dat we dat zouden doen, maar ik was haar nog steeds dankbaar dat ze überhaupt op me wilde wachten. Dat had ze ook niet kunnen doen en de manier waarop ik haar ken, is zij daar ook echt niet het type voor. ‘We hebben geen blik of iets dergelijks waar we het in kunnen doen.’ Er zit een brok in mijn keel die ik weg slik, maar mijn stem is schor en hees van het huilen daarnet. Hopelijk zegt ze er niets op, maar om het zeker te weten, begin ik snel ergens anders over. ‘De machine is bijna klaar. We kunnen bijna weg, als hij het doet. Dat zal ik zo eens even testen…’ Dat laatste was meer tegen mijzelf bedoeld dan dat ik het tegen haar antwoordde.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Willow Nastya Reyes
James gromt woedend als ik Andrei glimlachend bedankt, voor dat hij me wel naar de rand van het bos wil brengen. 'Best,' gromt hij naar ons. 'Als je toch niet luisteren wilt en mij over de schuld van wilt geven, loop dan maar met open ogen in zijn val. Ik heb geen zin om jou met je koppige hoofd elke keer over uit te redden om je vervolgens in het volgende zien te lopen. Maar kom erna niet met hangende pootjes terug, want je hebt het allemaal zelf uitgelokt.' Zijn woedende blik glijdt naar Andrei, en wordt nog iets donkerder. 'Je hoeft me niet te “redden”, ik red het zelf heus wel,' mompel ik nog voordat hij tegen Andrei begint te praten. 'En jij... Als je terugkomt zal het je bezuren. Je houdt je niet aan onze afspraak,' zegt hij dreigend.
Kort bijt ik op mijn lip. 'Kunnen we even praten, James?' vraag ik aarzelend. 'Onder twee ogen graag.' James knikt en nadat ik nog een korte blik op Andrei heb geworpen loop ik iets verder het bos in. James loopt achter me aan. 'Ik snap het niet, James,' zeg ik na een tijdje, op een zachte toon. Ik blijf met mijn rug naar hem toe staan, zodat hij de blik in mijn ogen niet kan zien. 'Waarom zou het je ook maar iets uit maken als Andrei mij naar de rand van het bos zal brengen, of als ik met hem om zou gaan? Je hebt Xavier tenslotte nu... Het is wel duidelijk dat je alleen maar opzoek bent gegaan naar mij omdat je nu even ruzie met hebt, aan je ogen te zien tenminste. Als je nu geen ruzie met hem zou hebben zou je waarschijnlijk nog niet eens door hebben dat ik weg was gegaan. Ik weet wel zeker dat als ik nu met jou mee zou gaan en je het dan weer bij zou leggen met Xavier, dat je mij dan gewoon weer als oud vuil zou dumpen bij de open plek.' Mijn ademhaling hapert even. 'Ik wil geen tweede keus zijn, James.' De tranen staan inmiddels in mijn ogen. 'En zeg niet dat Andrei niet te vertrouwen is, want je bent zelf ook niet te vertrouwen.' Nu pas draai ik me naar hem toe. 'Ik blijf niet meer bij je slapen, en als de machine ooit gemaakt wordt, dan ga ik naar huis,' meld ik hem. 'Niet dat jou dat iets uit zou maken,' mompel ik erachteraan.

[ bericht aangepast op 18 feb 2013 - 1:01 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Andrei, wezen.

‘Nou, als je dat vindt dan zal je wel blij zijn om te horen dat ik niks meer met je te maken wilt hebben en dat ik je aandacht ook nooit meer hoef te hebben.’ James gromt zacht op haar woorden, waarop ik al snel naar hen toe stap en begin te praten. Hierdoor verstrakt de kaak van James gelijk. Mooi, des te eerder hij geïrriteerder raakt, des te eerder zal hij er de brui aan geven. ‘Omdat ik nou eenmaal snel opgefokt raak.’ Antwoord hij knarsetandend, waar ik hem dan weer gelijk in geef. Zo is hij wel, ja. Ik reageer er niet op en laat het voor wat het is, terwijl ik mijn hand naar Willow uit stak. ‘Dank je, Andrei.’ Glimlacht ze naar mij, hoewel ze mijn hand niet aan pakt. Verdomme, waarom doet ze dat niet? Dan kon ik haar direct mee trekken om weg te gaan, maar voor nu laat ik deze wel even naast me zakken. Het doet me al goed dat James woedend gromt.
‘Best,’ gromt hij naar ons. ‘Als je toch niet luisteren wilt en mij overal de schuld van wilt geven, loop dan maar met open ogen in zijn val. Ik heb geen zin om jou met je koppige hoofd elke keer overal uit te redden om je vervolgens in het volgende te zien lopen. Maar kom erna niet met hangende pootjes terug, want je hebt het allemaal zelf uitgelokt.’ Zijn woedende blik glijd naar mij toe en word direct een stuk donkerder, maar ik kijk zo nonchalant mogelijk terug. ‘Je hoeft me niet te “redden”, ik red het zelf heus wel,’ hoor ik Willow nog mompelen, voor James begint tegen mij. ‘En jij… Als je terug komt zal het je bezuren. Je houdt je niet aan onze afspraak.’ Zijn woorden klinken dreigend en hoewel ik weet dat hij het meent, stap ik iets dichter naar hem toe, ook met een donkere blik. ‘Ik houd me er wel aan. Zij wil zelf je prooi niet meer zijn, daar kan ik niets aan doen. Moet je zelf maar op haar letten.’ Kaats ik terug naar hem.
‘Kunnen we even praten, James?’ vraagt Willow abrupt aarzelend, maar het gaat langs me heen, omdat ik James nog steeds met donkere ogen aan kijk. ‘Onder twee ogen graag.’ James knikt, maar ik kijk nog niet weg, totdat ik Willows blik op merk. Ze lopen beide een stukje het bos in, terwijl ik de poppenkast alleen maar tussen hen volg en niets zeg. Nog niet, ten minste. Vaag hoor ik wel wat ze zeggen, maar besluit mezelf om te draaien en tegen een boom aan te leunen. Mijn rug naar hen toe gericht.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Ik heb even nog iets toegevoegd aan Willow's post]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Sage Evangeline Clark

Xavier schrikt op als ik mijn tas laat vallen en stoot zijn hoofd tegen de rand van de machine aan, waardoor hij een pijnlijke kreunt slaakt om over zijn achterhoofd te wrijven en naar mij op te kijken. Ik begin gelijk tegen hem te mompelen en leun tegen de machine aan. Ietwat beschuldigend begin ik over de koffie tegen hem en blijf hem aankijken. Ik vraag me af hoe het lukt met de machine, hoewel ik geen sterke drang meer voel om deze plek te verlaten. Xavier ziet er werkelijk slecht uit, bar slecht. Het valt me pas op als ik iets tegen hem gezegd heb. Volgens mij heeft hij gehuild, of iets in die richting, want zijn ogen zien er rood uit. Nu voel ik me toch iets schuldig dat ik gelijk zo tegen hem begonnen ben.
"We konden toch geen koffie maken," kaatst hij op mijn woorden terug en ik grijns iets, daar heeft hij gelijk in. "We hebben geen blik of iets dergelijks waar we het in kunnen doen." Zijn stem klinkt schor en zelfs wat hees, waardoor ik me af begin te vragen wat er gebeurd is. Toch knik ik op zijn woorden en haal ik mijn schouders iets op, omdat ik er verder niets aan kan doen en eigenlijk alsnog gewacht heb. "De machine is bijna klaar. We kunnen bijna weg, als hij het doet. Dat zal ik zo eens even testen…" zegt hij. Hierdoor trekt hij mijn aandacht en kijk ik nieuwsgierig naar hem en vervolgens naar de machine. "Echt? Dat is fantastisch!" zeg ik, al klink ik helemaal niet zo enthousiast. "Ik wist wel dat je het kon ouwe. Goed gedaan." geef ik hem een zacht complimentje, wat vreemd is om uit mijn eigen mond te horen.
"Als je ergens hulp bij nodig hebt, roep je maar, hé. Ik ga koffie voor je maken." zeg ik gelijk, terwijl ik opgewekt voor hem probeer te klinken. Ik pak mijn tas op en sleep die achter me aan terwijl ik erin begin te rommelen. Ik vind niets waar ik iets in op kan warmen, dus pak ik iemand anders tas om daarin te gaan rommelen. Ik vind een ijzeren snoepbak erin waardoor ik grijns. Perfect! Ik vul het blik met flink wat water uit een flesje, zet het boven het vuur en ga geduldig wachten tot het kookt. Ik weet nog zo net niet wat ik vind van het teruggaan naar huis, maar ik besef me al snel dat Xavier mijn aandacht ermee af probeerde te leiden en dat het hem gelukt is. Gelijk pers ik mijn lippen op elkaar en wordt ongeduldiger als ik wacht tot het water nu begint te koken. Als het eindelijk kookt, vouw ik twee lappen stof om mijn handen en pluk ik het van het vuur af.
Snel gooi ik twee zakjes oploskoffie erin, het enige dat ik bij me had. Met het blik in mijn handen begeef ik me naar Xavier toe. "Hé, patser. Tijd voor een pauze. Heb je misschien ergens bekers, anders moeten we omstebeurt uit het blik drinken." Zelf ga ik zitten en zet ik de koffie voor me neer, terwijl ik wacht totdat Xavier erbij komt. Nu moet hij wel pauze nemen en kan ik mooi vragen wat er aan de hand is. Ik hou er niet echt om me in zijn zaken te mengen, maar het ziet er serieus uit en soms moet je er gewoon even met iemand over praten, dat weet ik. Ik ben niet iemand die veel praat, maar soms lucht het gewoon op.

James - wezen

"Je hoeft me niet te “redden”, ik red het zelf heus wel." mompelt Willow tussendoor wat ik totaal negeer en me tot Andrei richt om mijn dreigement te uiten. Ik heb het helemaal gehad met beide op het moment, of eigenlijk gewoon met iedereen. Andrei zet dreigend enkele stappen naar me toe. "Ik houd me er wel aan. Zij wil zelf je prooi niet meer zijn, daar kan ik niets aan doen. Moet je zelf maar op haar letten." kaatst Andrei terug. "De prooi heeft het niet voor het zeggen." grom ik naar hem, hoewel ik Willow toch niet als prooi zie, maar dat hoeft hij toch niet te weten. "Kunnen we even praten, James?" vraagt Willow aarzelend waardoor ik verbaasd naar haar op kijk. "Onder twee ogen graag." Ik knik en Willow werpt nog een blik op Andrei voordat ze begint te lopen en ik haar vol verbazing volg. Ik snap niet wat ze nu van plan is, maar Andrei volgt ons niet. Ik blijf stilstaan als ze ook stil blijft staan, met haar rug naar mij toe.
"Ik snap het niet, James," begint ze na een stilte. "Waarom zou het je ook maar iets uit maken als Andrei mij naar de rand van het bos zal brengen, of als ik met hem om zou gaan? Je hebt Xavier tenslotte nu... Het is wel duidelijk dat je alleen maar opzoek bent gegaan naar mij omdat je nu even ruzie met hebt, aan je ogen te zien tenminste. Als je nu geen ruzie met hem zou hebben zou je waarschijnlijk nog niet eens door hebben dat ik weg was gegaan. Ik weet wel zeker dat als ik nu met jou mee zou gaan en je het dan weer bij zou leggen met Xavier, dat je mij dan gewoon weer als oud vuil zou dumpen bij de open plek. Ik wil geen tweede keus zijn, James. En zeg niet dat Andrei niet te vertrouwen is, want je bent zelf ook niet te vertrouwen." Nu pas draait ze zich naar me om en ik zie de tranen in haar ogen staan. "Ik blijf niet meer bij je slapen, en als de machine ooit gemaakt wordt, dan ga ik naar huis. Niet dat jou dat iets uit zou maken." mompelt ze.
Ik schud met mijn hoofd en stap naar haar toe. "Je begrijpt alles verkeerd, Willow..." mompel ik, ik voel me werkelijk schuldig en mijn ogen stralen die emotie dan ook sterk uit. "Je bent geen tweede keus, je bent heel... anders. Ik zie jou niet op een manier waarop ik Xavier zie," Zijn naam spreek ik nog met moeite uit, het doet gewoon pijn. Dat wil ik in ieder geval niet aan haar laten merken. "Ik heb geen ruzie met hem, we hadden wel even ruzie, maar we hebben het uitgepraat en alles is nu voorbij. Voorgoed." verzeker ik haar en ik meen het, want het is gewoon voorbij. "Ik snap dat je naar huis gaat, dat moet je ook doen. Dit is je thuis niet, je hoort hier niet. Misschien ben ik wel niet te vertrouwen, maar ik wil je geen pijn doen en ik zie je al helemaal niet als prooi, want dan zou ik geen moeite doen. Hij wel, hij doet graag alle moeite om je mee te lokken en je uiteindelijk op te vreten, hij is anders."
Ik zucht even vermoeid, waarom praat ik zoveel en zo chaotisch? In plaats van dichter naar haar toe te lopen leun ik tegen een boom aan en sluit ik mijn ogen terwijl ik vermoeid in mijn neusbrug knijp. "Het spijt me, van alles. Ik begrijp het als je met Andrei meegaat, maar als je liever heb dat ik je ergens heen breng zal ik dat ook voor je doen. Alleen brengen, meer niet." probeer ik nog, om haar uit zijn klauwen te houden. Ik besef me opnieuw dat ik om dit meisje ben gaan geven, ik kan haar leven duidelijk niet zomaar opgeven en dat doe ik dan ook niet.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James schudt zijn hoofd en loopt naar me toe. 'Je begrijpt alles verkeerd, Willow...' mompelt hij. Nu schud ik mijn hoofd. 'Er valt niets verkeerd te snappen.' Mijn blik had ik eerst nog op James me gericht, die een schuldige blik in zijn ogen heeft staan, maar richt ik nu op de grond.
'Je bent geen tweede keus, je bent heel... anders. Ik zie jou niet op een manier waarop ik Xavier zie.' Xavier's naam spreekt hij met moeite uit, wat nog duidelijk maakt voor mij dat ze ruzie hebben. Wat ook wel duidelijk is dat hij mij waarschijnlijk alleen maar als een irritant, klein zusje ziet, en dat hij Xavier meer als een geliefde ziet, waarom zou hij anders het steeds goed willen maken met hem en ineens moeite hebben met het uitspreken van zijn naam?
'Ik heb geen ruzie met hem, we hadden wel even ruzie, maar we hebben het uitgepraat en alles is nu voorbij. Voorgoed,' meldt James, ik geloof hem alleen niet. 'Ik snap dat je naar huis gaat, dat moet je ook doen. Dit is je thuis niet, je hoort hier niet.' Ik bijt kort op mijn lip terwijl ik mijn blik nog steeds op de grond gericht houd. Ik betrap mezelf er op dat ik stiekem hoopte dat hij zou willen dat ik hier zou blijven. 'Waarom vond je het dan eerst wel goed dat ik hier zou blijven en zelfs bij jou zou slapen?' vraag ik op een zachte toon. 'Zeker alleen maar om Xavier jaloers te maken...' Inmiddels staan er alweer tranen in mijn ogen.
'Misschien ben ik wel niet te vertrouwen, maar ik wil je geen pijn doen en ik zie je al helemaal niet als prooi, want dan zou ik geen moeite doen. Hij wel, hij doet graag alle moeite om je mee te lokken en je uiteindelijk op te vreten, hij is anders.' Ik haal enkel lichtjes mijn schouders op. James zucht vermoeid en leunt tegen een boom aan. Hij sluit zijn ogen terwijl hij in zijn neusbrug knijpt. 'Het spijt me, van alles. Ik begrijp het als je met Andrei meegaat, maar als je liever hebt dat ik je ergens heen breng zal ik dat ook voor je doen. Alleen brengen, meer niet.' Weer haal ik alleen mijn schouders op. 'Ik wil je eerst een vraag stellen, en ik wil dat je die eerlijk beantwoord,' zeg ik na een korte stilte. Ik haal even diep adem. 'Je vindt Xavier leuk, of niet soms? Het is duidelijk dat je iets voor hem voelt, anders zou je niet aan hem denken terwijl je met mij zoende...' Het is duidelijk aan mijn stem te horen dat ik gekwetst ben. 'Wees alsjeblieft eerlijk, James. Ik zal het niet tegen hem zeggen, dat beloof ik je.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Xavier Hush Gray, wetenschapper.

Als ik direct iets terug kaats op haar woorden, grijnst ze iets, terwijl ik verder praat. Ik vraag me af of ze mijn schorre, hese stem opgemerkt had, want hoewel ik die probeerde te maskeren, wist ik al zeker dat het niet gewerkt had. Dan laat het me afvragen waarom ze er nog niets over vraagt, misschien doet ze dat wel omdat ze ergens weet dat ik er niets kwijt over wil en probeert ze het te vermijden. Sage knikt op mijn woorden en haalt haar schouders iets op, het ziet er nogal nonchalant uit.
      Op mijn andere woorden over de machine, kijkt ze nieuwsgierig naar me en vervolgens naar de machine. “Echt? Dat is fantastisch!” zegt ze hierop, al verbaasd het me dat het helemaal niet zo enthousiast klinkt als het gehoord zou moeten hebben. Was er in de tussen tijd iets met haar gebeurd dat ze zo reageerde? Zie je, James had me wel degelijk in zijn macht, ik had hier moeten blijven en op iedereen moeten letten. “Ik wist wel dat je het kon ouwe. Goed gedaan.” Bracht ze een zacht complimentje naar me uit, wat ik raar vind om van haar te horen. Toch doet dat me wel iets goed en glimlach ik waterig naar haar, een brede glimlach in mijn situatie nu kan ik ronduit nog niet. Dat zal wel weer komen, ooit. Ik wil hier gewoon zo snel mogelijk weg, daarom werk ik door.
      “Als je ergens hulp bij nodig hebt, roep je maar, hé. Ik ga koffie voor je maken.” Zegt ze direct, het klinkt al wel iets opgewekter dan daarnet, maar toch zet ik er mijn vraagtekens bij. Toch heb ik geen zin om ernaar te vragen nu, dus dat doe ik dan ook niet. “Prima,” dat was het enige wat ik naar haar gemompeld had, omdat ik geen zin had om te praten of ook maar iets te zeggen in dat geval. Haar tas pakt ze op en sleept die achter zich aan terwijl ze erin begint te rommelen. Ik blik nog even naar haar, waardoor ik wel doorheb dat ze niets vind waarin je het op kunt warmen, want ze pakt iemand anders tas om daarin te gaan rommelen. Terwijl zij zich daarmee bezig houd, richt ik me terug op de machine en sleutel er nog wat aan, totdat ik in de gaten heb dat het nu wel móet merken. Als dat niet het geval is, zijn we verdoemd, want ik weet zeker dat we hier geen extra spullen ervoor hebben.
      “Hé, patser.” Hoor ik opeens, waardoor ik kalm opkijk en Sage met een blik in haar handen zie. “Tijd voor een pauze. Heb je misschien ergens bekers, anders moeten we omstebeurt uit het blik drinken.” Kort kijk ik om me heen en probeer na te denken of dat zo is, maar ik houd het niet lang vol omdat ik mijn gedachten gewoonweg nog steeds niet af kan leiden. Daarbij komt ook dat ik me het liefste nu af wil zonderen en dat werkt niet als Sage precies nu koffie voor ons heeft gemaakt, hoe lief het gebaar ook is. Zo laat ze me bijna openbaren over wat er met James is en wat er nu werkelijk aan de hand is, bíjna. Sage gaat zitten en zet de koffie voor zich neer. “Nee, eh. Nee.” Mompel ik met een rare stem, terwijl die hese ondertoon er nog in zit.
      “De machine is klaar.” Murmel ik, omdat ik weet dat ik nu wel pauze moet nemen en zij dat ook van mij verwacht, waardoor ik bij haar ga zitten. Wel kijk ik naar mijn handen die vuil zijn van de machine, waardoor ik zuchtend opsta en mijn handen iets probeer schoon te maken met het water uit een flesje. Hierop veeg ik mijn handen droog aan mijn shirt en broek, om vervolgens terug bij Sage te zitten. “Je klonk niet zo enthousiast daarnet,” probeer ik haar te peilen, wat ik mede doe om de aandacht van mij af te leiden, zodat het er straks niet op aan komt dat ik over James vertel. Dan weet ik haar reactie al wel en dat betekend niet veel soeps. Ze vindt toch maar dat ik dom bezig ben dan en daar zit ik in deze staat niet bepaald op te wachten. Ik speel nu liever de zwijgzame, stille Xavier die niets te vertellen heeft.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Gamgee --> Jemima]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Als ik zeg dat ze het verkeerd begrijpt, begint ze gelijk met haar hoofd te schudden. "Er valt niets verkeerd te snappen." zegt ze en nadat haar blik naar mij was gegaan, laat ze hem terug naar de grond glijden. Hierdoor begin ik uit te leggen waardoor ze het verkeerd begrijpt, maar ik denk niet dat ze het ooit zal snappen, "Waarom vond je het dan eerst wel goed dat ik hier zou blijven en zelfs bij jou zou slapen?" vraagt ze op een zachte toon. "Zeker alleen maar om Xavier jaloers te maken..." Haar stem klinkt anders dan normaal. "Nee, omdat ik egoïstisch was. Ik wilde niet meer alleen achterblijven." verbeter ik haar met enige moeite. Ik ben absoluut niet goed in het uiten van gevoelens, dit is dan ook een heel moeilijk gesprek voor mij. Toch probeer ik verder te gaan met hoe ik haar zie en op haar woorden in te gaan, zo goed als ik kan.
Op mijn woorden haalt ze enkel haar schouders op voor ze begint te praten. "Ik wil je eerst een vraag stellen, en ik wil dat je die eerlijk beantwoord," begint ze na een korte stilte. Het lijkt haar moeite te kosten, te zien aan de diepe ademhaling. "Je vindt Xavier leuk, of niet soms? Het is duidelijk dat je iets voor hem voelt, anders zou je niet aan hem denken terwijl je met mij zoende... Wees alsjeblieft eerlijk, James. Ik zal het niet tegen hem zeggen, dat beloof ik je." Ze klinkt gekwetst en ik besef me dat ze net dat deel gehoord moest hebben, waardoor er een trieste glimlach op mijn lippen verschijnt. Willow heeft het altijd al geweten, zelfs voordat ik het wist. Ze is een slimme meid, ze ziet meer dan ze zelf begrijpt volgens mij.
"Dat over die kus... dat had ik overdreven. Hij kwam inderdaad in mijn gedachten op, maar ik wilde tot hem doordringen op het moment en... indruk maken," geef ik zacht toe. Mijn hand haal ik iets gefrustreerd door mijn haar heen, volgens mij kan ik het nu net zo goed bekennen. "Je hebt gelijk, Willow. Je hebt altijd al gelijk gehad. Ik zag het alleen nog niet in, nu wel. Toch ga ik er niets mee doen, dat kan niet eens. Ik heb jou ook nergens voor gebruikt, ik vond het gewoon leuk om met je om te gaan, eerlijk." Mijn blik wend ik van het mooie meisje af en laat mijn ogen over de grond glijden, schuldbewust. Nu heb ik het hardop gezegd en is het zo... echt.

Sage Evangeline Clark

Als ik vraag of hij ergens bekers heeft, kijkt hij kort om zich heen, maar hij lijkt er niet helemaal bij te zijn. "Nee, eh. Nee." mompelt hij als antwoord, nog altijd met die hese ondertoon erin. Ik frons iets, omdat ik me steeds meer af begin te vragen wat er nu eigenlijk aan de hand is. Hij lijkt echt van slag te zijn, maar ik wil eerst de koffie drinken. "De machine is klaar." murmelt hij vervolgens en hij gaat bij me zitten. Blijkbaar is hij niet tevreden met het vuil aan zijn handen waar hij op het moment naar kijkt, want hij staat zuchtend op om zijn handen schoon te maken met wat water wat hij aan zijn kleding af begint te vegen. Ik kijk zwijgend toe en wacht totdat hij weer naast mij komt zitten, om de koffie te kunnen drinken. "Dat was snel." merk ik bijna toonloos op. Eigenlijk kan het me bijna niet minder interesseren.
"Je klonk niet zo enthousiast daarnet," begint hij plotseling, waardoor ik hem met samen geknepen ogen toekijk. Wat probeert hij met dit te bereiken? Hij moet nu toch wel weten dat ik anders tegen dit aankijk dan de meesten hier. Ik haal mijn schouders iets op en pak het blik vast, om er een slok uit te nemen en hem naar Xavier te reiken. "Geen melk of suiker," mompel ik. "En inderdaad, zo enthousiast ben ik niet. Ik had niet verwacht om terug te keren naar huis, eigenlijk. Ik heb niets om naar terug te keren." zeg ik met mijn ogen op het blik gericht. Ik zucht eens, dat gaat weer een vreselijke tijd worden. Medicijnen, mijn conditie zal er wel niet veel beter op worden daar, de nabijheid van Chris.
"En jij?" vraag ik, terwijl ik opkijk. "Je lijkt ineens wel een stuk meer gedreven te zijn om die machine aan de praat te krijgen wat je nu ook is gelukt. Waarom?" Ik kijk hem nieuwsgierig maar ook wat doordringend aan. Ik vraag me af of het met die gozer te maken heeft, omdat hij daarmee bezig was voor hij terug kwam en hij er nu uit ziet alsof hij door een emotionele meteoriet geraakt is. Toch probeer ik niet beschuldigend te klinken naar hem toe, omdat ik toch eigenlijk wel terug wil naar onze plek. Met bedden, eten en televisie. Ik zal zoveel series in moeten halen, die ik vroeger allemaal keek. Stiekem heb ik daar wel zin in, met ijs op de bank hangen en dat soort onzin kijken tot ik dood ga.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Dat over die kus... dat had ik overdreven. Hij kwam inderdaad in mijn gedachten op, maar ik wilde tot hem doordringen op het moment en... indruk maken,' geeft James zacht toe. Overdreven, vast. 'Je hebt gelijk, Willow. Je hebt altijd al gelijk gehad. Ik zag het alleen nog niet in, nu wel. Toch ga ik er niets mee doen, dat kan niet eens. Ik heb jou ook nergens voor gebruikt, ik vond het gewoon leuk om met je om te gaan, eerlijk.' Ook al had ik het antwoord verwacht, het komt hard aan en ik moeit veel moeite doen om mijn gezicht in de plooi te houden. 'Volgende keer als je iemand leuk vindt, ook al weet je het niet zeker, dan moet je niet met andere mensen gaan flirten, dat kan verkeerde signalen veroorzaken. Je kan niet met de gevoelens van mensen spelen,' zeg ik met een zachte, gepijnigde stem. De opkomende tranen in mijn ogen knipper ik zo goed als het kan weg, ik wil niet dat James ze ziet. Met langzame passen loop ik naar hem toe, iets hinkend door de pijn in mijn enkel, al merk ik die pijn nu nauwelijks op. Mijn handen leg ik op de weerszijden van zijn gezicht. Ik breng mijn gezicht dichter naar de zijne en druk een zachte, tedere kus op zijn lippen. 'Je stond bij mij op de eerste plek,' fluister ik zo zacht dat het nauwelijks hoorbaar is. Hierna draai ik me om en loop ik snel bij James vandaan, richting waar we net stonden met Andrei.
Ergens tussen de bomen, nog voordat ik bij Andrei ben, blijf ik stilstaan en laat ik me verslagen tegen een boom aan zakken. Het kost steeds meer moeite mezelf groot te houden en na enkele seconden lopen er al tranen over mijn wangen. Ik had moeten weten dat dit zou gebeuren. Jongens zijn alleen maar goed voor het breken van je hart, dat zou ik onderhand weleens moeten weten. Ik had James nooit iets moeten vertellen over waarom ik hier wilde blijven, over mijn vader, ook al heeft hij hier niks mee te maken. Als je mensen vertrouwt, dan laat je ze toe tot je hart en vervolgens doen ze je pijn. Keer op keer. Ik hoop met heel mijn hart dat Xavier die machine weet te maken, zodat ik hier weg kan en ik James nooit meer hoef te zien. Als die machine niet gemaakt kan worden, dan weet ik niet wat ik zal gaan doen. Rondhangen bij de open plek is de enige optie als ik niet wil verdwalen en James daardoor tegen zal komen. Ik veeg de tranen van mijn wangen en kom overeind. Ik wil nu niet naar Andrei. Ik wil mijn eigen bed en wegkruipen onder de warme dekens, wachtend tot mijn broer me vindt en me zal troosten met de woorden dat jongens mijn tranen niet waard zijn, dreigen dat hij de desbetreffende jongen in elkaar zal slaan als ik me daardoor beter zou voelen. Hij is de enige persoon die ik nu wil zien, alleen weet ik niet eens zeker of ik hem ooit nog zal zien, en die gedachte laat me alleen maar rotter voelen.
Uiteindelijk begeef ik me toch verder richting Andrei. Ik veeg de tranen nogmaals van mijn wangen, haal een paar keer diep adem en stap uit de bosjes, hopend dat het niet aan mijn gezicht te zien is dat ik gehuild heb of dat ik overstuur ben. 'We zijn klaar met praten.' Voor altijd. Ik meld het Andrei met een lichte trilling in mijn stem. 'Wil je me nog steeds naar de rand van het bos brengen en daarna terug naar het kamp?' vraag ik. 'Alsjeblieft? Ik wil niet dat James me brengt...' Ik heb nauwelijks door hoe smekend mijn stem klinkt.

[ bericht aangepast op 22 feb 2013 - 2:03 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered