Op spitzen. -|RPG Speeltopic III - Speeltopics

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Ik had de bar vastgenomen met mijn rechterhand en stond op spitzen, terwijl ik een routine uitvoerde die we ongeveer een jaar geleden wel eens hadden geoefend. Ik dacht in ieder geval dat ik hem daarvan kende. Ondertussen keek ik zoveel mogelijk via spiegels of rechtstreeks naar het schouwspel dat zich afspeelde tussen Daniel en Ellie. Langzamerhand begon ik mij af te vragen wat zich allemaal had afgespeeld voordat Daniel weet ik veel waar was beland. Het was in ieder geval duidelijk dat de kleine blonde meid een overvloed aan gevoelens voor hem had en dat hij daar liever helemaal niks van afwist op het moment. Verbaasd aanschouwde ik dan ook dat Daniel zich losmaakte uit de nogal hysterische en stevige omhelzing en ging zitten op een bank recht voor mij. Zijn blik was gericht op de grond, dus zijn emoties waren moeilijk af te lezen, maar hij was overduidelijk nog niet klaar geweest voor een confrontatie met Ellie en alle gevoelens die zij meebracht.
Mijn ogen vlogen door de danszaal, tot ze Ellie weer gevonden hadden. Ik kreeg haast medelijden met haar zoals ze er nu bijstond. 'Het spijt me, ik had het ook wat minder... stalkerig en hysterisch kunnen doen,' zei het meisje. Ik opende mijn mond, maar sloot hem bijna direct weer. Wat moest iemand in deze situatie doen? Beide personen leken het moeilijk te hebben, maar er was geen enkele aanwijzing voor wat er gebeurd was en wat er gezegd zou moeten worden om de situatie te doen verbeteren! Ik voelde mij radeloos en wilde eigenlijk zo snel mogelijk de dansschool ontvluchten om het hen zelf maar uit te laten zoeken. Ik voelde mij hier totaal misplaatst.
Ik was ook bijna echt weggelopen, toen Jon opeens, totaal onverwacht, binnen kwam lopen. Er verscheen een lach op mijn gezicht die Ellie, van wat ik kon zien vanuit mijn ooghoeken, totaal verkeerd opving. Ik zakte terug op platte voeten en wilde net vrolijk zeggen dat we net zo goed gewoon het zwanenmeer konden gaan oefenen om al onze problemen even te vergeten en gewoon te doen waar we goed in waren, toen ik de klank in Jon's stem hoorde. Mijn glimlach vervaagde, terwijl de woorden langzaam tot mij doordrongen.
'Hoi. Callie kan ik je even spreken? Ik weet dat het onverwacht is.' Hij vroeg of hij mij even kon spreken. Zenuwachtig wipte ik heen en weer van mijn ene voet naar mijn andere. De kilheid waarmee hij zijn woorden uitsprak, stond mij totaal niet aan, waardoor ik eigenlijk helemaal niet met hem wilde spreken. Want ja, wat had ik nu weer gedaan? Of wat was er nu weer gebeurd?
'Ja,' fluisterde ik echter zachtjes en maakte aanstalten om achter hem aan te lopen, aangezien hij overduidelijk niet hier in de aanwezigheid van Ellie en Daniel wilde praten.

---

Happy Birthday my Potter!

Jonathan McBride
Ik zag hoe Callies glimlach vervaagde, terwijl ik zei dat ik haar wilde spreken.
Nogal zenuwachtig wipte ze heen en weer van haar ene voet naar de andere. Het was te zien dat ze eigenlijk niet echt zo blij was met mijn toon, of mijn vraag. Ja, dat snapte ik wel. Mijn toon was niet echt lief, eerder hard en mijn blik was ook niet de normale. Ze moest eens weten wat er achter zat. Het was niet meer dan een masker om mijn andere gevoelens te verbergen. In de tijd dat ik alleen was geweest, had ik kunnen nadenken. Over alles, maar vooral over Maia, Ellie, Callie en Daniel. Over de soort 'familieband' die we hadden gekregen en die lichtelijk kapot was gegaan door de aanvaller van Maia. Ik had gehoord dat er meer achter die jongen zat, maar ik wilde me er niet mee bemoeien omdat mij was bezworen dat ik niet kon helpen. Ik wachtte nog steeds op antwoord van Callie. Uiteindelijk gaf ze toch antwoord.
'Ja,' fluisterde ze zachtjes, ondanks haar blik en maakte aanstalten om achter me aan te lopen. Natuurlijk had ik geen zin om met Ellie en Daniel dit gesprek te houden, ook al had Callie nog geen flauw benul van wat ik ging zeggen.
Toen we in een rustige, stille, lege kamer waren met alleen een grote tafel met stoelen er om heen, waarschijnlijk een vergaderkamer voor de staf van het gebouw, wachtte ik tot Callie binnen was en sloot de deur. Ik deed het licht aan zodat ik haar gezicht kon zien. Ik zuchtte. De woorden die ik wilde zeggen, waren moeilijk, pijnlijk en ze maakten me kwetsbaar. Daarom zei ik ze op een andere manier. Ik wist dat Callie bang was dat ik kwaad was, dat voelde ik aan.
'Ten eerste, ik ben niet boos Call.' Ik had wat gezegd. Applaus.
'Vat dit ook niet verkeerd op of zo, zie me niet als een gluiperig persoon dat achter mensen aanloopt.' Ik wist dat ze echt geen idee had waar dit naar toe ging. 'Je snapt me zo wel.' Nog een zucht ontsnapte tussen mijn lippen door en ik streek als een automatisme mijn haar door de war.
'Het enige wat ik wil weten is dit. Hoe zit het tussen jou en Daniël. Begrijp me niet verkeerd, het enige wat ik wil weten is hoe het zit. Jullie zijn als familie voor me en ik wil niet...' ik wist niet de goede woorden dus ik veranderde mijn zin. 'Ik wil geen geheimen of zo.' Jemig, dit was echt lastig. Ondanks alles lachte ik, maar dan wel op een soort van zelfspottende manier.
'Ja ik weet dat ik klink als een sukkel, een soort van jaloerse gast die hopeloos zich aan mensen vast klampt.' Zo voelde ik me ook.
'Maar zo bedoel ik het niet.' Kom op, Jon. Je klinkt gestoord.
'Lach me maar uit, ik ben echt een loser.' zei ik, ik probeerde niet naar complimentjes te vissen. Ik voelde me echt een loser. Mijn hand schoot zenuwachtig weer door mijn haar, mijn ogen gevestigd op een onzichtbaar punt links van Callie. Straks zou ze lachen, zeggen dat ik gestoord was en weglopen, terug naar de anderen. Jemig, ik had het echt verpest.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

(Dat gaat Callie niet doen, idioot. Ze is nog steeds verliefd. Denk ik.)

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[weet ik ook wel, maar Jon is soms gewoon niet echt super slim. En Callie verliefd?]

[ bericht aangepast op 20 mei 2013 - 21:40 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

|| Ik schrijf vanmiddag weer een stukje met Daniel.
Sorry dat het zo lang heeft geduurd, verschillende problemen thuis - maar dat is allemaal weer over.

Ik twijfel of ik Daniel gevoelens laat ontwikkelen voor Callie.
Omdat zij de enige is die hem rustig weet te krijgen.
Dusss dan weet je het alvast. ||

---

•

@Infano; Je doet wat je wilt hoor, en ik snap dat het echt niet logisch is als hij Ellie vergeeft. Maar Marleen (Anguish) reageert niet meer, daar heeft ze goede redenen voor, dus kan ik geen kant meer op met Ellie...

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

|| Ja, dat hij Ellie vergeeft duurt sowieso 'n tijdje want hij is gewoon keihard in z'n rug gestoken.
Het is jammer dat Marleen niet meer mee kan doen, maar ik geloof goed dat ze daar 'n reden voor heeft.
Andere dingen gaan sowieso voor.

Maar met Ellie heb je nog genoeg dingen te doen, want de RPG draait niet alleen om 't feit of Daniel & Ellie een relatie krijgen,
er zijn nog meer spelers dus we kunnen alle kanten op. ;] ||

---

•

– Daniel Cameron Vartanian

‘Het spijt me, ik had ook wat minder … Stalkerig en hysterisch kunnen doen.’
De zachte mompeling waarmee Ellie haar woorden had uitgesproken was me zeker niet ontgaan – op het moment dat ik me op de bank had laten zakken had ik er echter voor gekozen om er niet meer op te gaan reageren, dat zou op dit moment te veel emoties en gevoelens bij me los gaan maken. De manier waarop Ellie naar me toe was gekomen had me helemaal van de kaart gebracht – de gedachten vlogen weer ongecontroleerd door mijn hoofd en aan de ene kant was ik ontzettend bang dat ik de controle over mezelf weer ging verliezen en er niets was wat ik eraan zou kunnen doen.
In het ziekenhuis – of de kliniek – hadden ze me verschillende technieken aangeleerd om mijn gedachten weer helder en duidelijk in mijn hoofd te krijgen, wat op dit moment echter niet scheen te helpen. Op het moment dat ik Callie tegen was gekomen was er niets aan de hand geweest ; sterker nog, ik voelde me rustig en vredig. Maar de manier waarop Ellie naar me toe was gekomen – nadat ze me zo hard had verraden in de tijd voor het ziekenhuis – had me compleet overdonderd.

‘Hoi. Callie kan ik je even spreken. Ik weet dat het onverwacht is.’
De vertrouwde stem van Jon schalt voor een kort moment door de danszaal, maar op het moment dat ik mijn blik opricht en hem aankijk word ik opnieuw overdonderd door warrige gevoelens en emoties die ik niet precies kan thuis brengen. Het lijkt hem voor geen moment te interesseren dat ik zojuist ben terug gekomen uit de hel waarin ik me een aantal weken in heb bevonden. Sterker nog – hij gunt me geen blik waardig en richt zich enkel en alleen op Callie, wat we – vreemd genoeg – ontzettend irriteert.
‘Ja.’
De toon van Callie’s stem verteld me dat ze zelf ook niet had zien aankomen dat Jon hier binnen was komen stormen om haar zomaar uit het niets mee te nemen om ‘te praten’. Aangezien mijn gedachten nog steeds ongecontroleerd door mijn hoofd leken te gaan had ik niet door dat Jon en Callie van het ene op het andere moment verdwenen waren – waardoor ik verward en verloren rond keek in de danszaal ; zodat het duidelijk werd dat alleen Ellie en ik ons hier nog bevonden.

De manier waarop Jon zojuist met me was omgegaan kon ik totaal niet waarderen – ook al waren we nooit de allerbeste vrienden geweest. In mijn ogen was de dansgroep altijd een grote familie geweest, waarin we voor elkaar zorgden en op een respectvolle manier met elkaar omgingen. Het gedrag wat Jon zojuist had laten zien was met geen ander woord dan kinderachtig te beschrijven – en hopelijk zag hij dat zelf ook in. De keuze om naar het ziekenhuis te gaan had ik niet zelf gemaakt – hij was vóór mij gemaakt – waardoor ik nooit de kans had gehad om aan de dansgroep en anderen te vertellen waar ik plotseling heen was gegaan. Echter, na zo’n lange tijd weg geweest te zijn had ik toch gehoopt op iets meer enthousiasme, al was het maar de simpele vraag geweest waar ik al die tijd had gezeten en of alles goed met me ging.
Jon had hoogstwaarschijnlijk niet eens door hoe erg hij me hiermee had gekwetst – alhoewel iedere verkeerde opmerkingen me in tranen kon laten uitbarsten op dit moment. Ik mocht dan wel compleet van alle rotzooi en troep zijn gehaald door de medewerkers van het ziekenhuis ; emotioneel was ik het grootste wrak wat iemand ooit had gezien, en daar kon niemand iets aan doen – ze konden er alleen wel voor zorgen dat het niet erger zou worden en dat was niet door te reageren hoe Jon had gedaan.
Verslagen laat ik mijn schouders wat hangen en blijf – naar de vloer starend – op de bank zitten die tegen de zijkant van de danszaal stond gepositioneerd. In mijn gedachten ging ik voor een kort moment terug naar het moment waarop ik en Callie zojuist alleen in de danszaal hadden gestaan – de rust die ze me op dat moment gaf vloeit daarna ook als vanzelf door mijn lichaam, waardoor ik vermoeid mijn ogen laat dichtvallen en probeer de teleurstellingen van zojuist te verwerken.

---

•

[Infano; Ja tuurlijk. Je hebt gelijk. ( Al shipte ik Daniel en Ellie héél erg... )
Ik schrijf vanavond een post, als ik tijd vind. Vind ik er geen, maak ik er wel.]

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[het is niet dat ik Callie wil afpakken, maar ik vond Daniel en Ellie ook schattig samen. Maar ja, ik kan niet in daniels hoofd kijken
Mooie post, ook dat ' Jon en daniel die elkaar niet zo goed liggen'. Klopt Hoop dat ik dat niet persoonlijk moet opvatten, haha. Soms erger ik me zelfs aan Jon...]

[ bericht aangepast op 21 mei 2013 - 21:02 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

|| Neee natuurlijk niet. c: Maar meer omdat ze nooit echt zo dikke matties geweest zijn, kan natuurlijk nog veranderen ; maar dan heb ik voor mezelf alles weer een beetje op een rijtje.
Daniel en Ellie zit er de komende postst nog niet in, Daniel voelt zich op dit moment echt vet hard in z'n rug gestoken door dat moment bij Maia thuis - wat eigenlijk ook de trigger was voor hem om zo diep weg te zakken in z'n verslaving. ||

---

•

[Haha snap ik, dat bij Maia heeft Jon niet meegmaakt en hij heeft echt geen flauw benul van wat er allemaal met daniel is gebeurd. Hij was in een depri bui omdat er ook met hem dingen waren gebeurd en zo die hij niet heeft gedeeld, dus wist hij veel wat er met Daniel was... Ik wil echt weten hoe Callie reageert, mihi:3 Nouja, ik zal mij maar weer verder storten op mijn huiswerk..
Iemand hier ook een geschiedenisleraar die verslaafd is aan de eerste wereldoorlog en bij wie je over elk onderwerp een zeer creatief netschrift moet maken met de informatie uit de les? Waarschijnlijk niet, of je zit op de zelfde school...]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ik stop met deze RPG.
Als alles onderhand uit mij moet gaan komen heb ik er geen zin meer.

Ik ben niet de oprichter van deze RPG,
maar doe er wel het meeste voor.

Jammer dit.

---

•

Infano schreef:
Ik stop met deze RPG.
Als alles onderhand uit mij moet gaan komen heb ik er geen zin meer.

Ik ben niet de oprichter van deze RPG,
maar doe er wel het meeste voor.

Jammer dit.

Wooow, als dit om mij niet snel genoeg reageren gaat, dan spijt het mij, maar ik heb nog niet de kans om een lange goede post te verzinnen. Heb wat moeite met Calls reacties op het moment.
En anders vind ik het gewoon super jammer dat je stopt.

---

Happy Birthday my Potter!

Wat ik met Ellie zou doen, weet ik niet,
Ook omdat Maia weg is gegaan. Allez, Marleen.

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28