Sinistra schreef:
Jonathan McBride
Ik zag hoe Callies glimlach vervaagde, terwijl ik zei dat ik haar wilde spreken.
Nogal zenuwachtig wipte ze heen en weer van haar ene voet naar de andere. Het was te zien dat ze eigenlijk niet echt zo blij was met mijn toon, of mijn vraag. Ja, dat snapte ik wel. Mijn toon was niet echt lief, eerder hard en mijn blik was ook niet de normale. Ze moest eens weten wat er achter zat. Het was niet meer dan een masker om mijn andere gevoelens te verbergen. In de tijd dat ik alleen was geweest, had ik kunnen nadenken. Over alles, maar vooral over Maia, Ellie, Callie en Daniel. Over de soort 'familieband' die we hadden gekregen en die lichtelijk kapot was gegaan door de aanvaller van Maia. Ik had gehoord dat er meer achter die jongen zat, maar ik wilde me er niet mee bemoeien omdat mij was bezworen dat ik niet kon helpen. Ik wachtte nog steeds op antwoord van Callie. Uiteindelijk gaf ze toch antwoord.
'Ja,' fluisterde ze zachtjes, ondanks haar blik en maakte aanstalten om achter me aan te lopen. Natuurlijk had ik geen zin om met Ellie en Daniel dit gesprek te houden, ook al had Callie nog geen flauw benul van wat ik ging zeggen.
Toen we in een rustige, stille, lege kamer waren met alleen een grote tafel met stoelen er om heen, waarschijnlijk een vergaderkamer voor de staf van het gebouw, wachtte ik tot Callie binnen was en sloot de deur. Ik deed het licht aan zodat ik haar gezicht kon zien. Ik zuchtte. De woorden die ik wilde zeggen, waren moeilijk, pijnlijk en ze maakten me kwetsbaar. Daarom zei ik ze op een andere manier. Ik wist dat Callie bang was dat ik kwaad was, dat voelde ik aan.
'Ten eerste, ik ben niet boos Call.' Ik had wat gezegd. Applaus.
'Vat dit ook niet verkeerd op of zo, zie me niet als een gluiperig persoon dat achter mensen aanloopt.' Ik wist dat ze echt geen idee had waar dit naar toe ging. 'Je snapt me zo wel.' Nog een zucht ontsnapte tussen mijn lippen door en ik streek als een automatisme mijn haar door de war.
'Het enige wat ik wil weten is dit. Hoe zit het tussen jou en Daniël. Begrijp me niet verkeerd, het enige wat ik wil weten is hoe het zit. Jullie zijn als familie voor me en ik wil niet...' ik wist niet de goede woorden dus ik veranderde mijn zin. 'Ik wil geen geheimen of zo.' Jemig, dit was echt lastig. Ondanks alles lachte ik, maar dan wel op een soort van zelfspottende manier.
'Ja ik weet dat ik klink als een sukkel, een soort van jaloerse gast die hopeloos zich aan mensen vast klampt.' Zo voelde ik me ook.
'Maar zo bedoel ik het niet.' Kom op, Jon. Je klinkt gestoord.
'Lach me maar uit, ik ben echt een loser.' zei ik, ik probeerde niet naar complimentjes te vissen. Ik voelde me echt een loser. Mijn hand schoot zenuwachtig weer door mijn haar, mijn ogen gevestigd op een onzichtbaar punt links van Callie. Straks zou ze lachen, zeggen dat ik gestoord was en weglopen, terug naar de anderen. Jemig, ik had het echt verpest.
Gespannen volgde ik hem naar iets wat op een vergaderkamer leek. Jon sloot de deur, terwijl ik twijfelend naar de stoelen keek. Zitten of staan? Ik besloot maar gewoon te blijven staan, aangezien ik mij anders nog klein zou kunnen gaan voelen ook en ik voelde mij al niet op mijn gemak. Alles aan deze dag was tot nu toe verkeerd. Dat we weer bij elkaar waren, op Maia na dan, had leuk gezellig en mooi moeten zijn. Niet verdrietig, gestrest en zenuwslopend. Sinds die ruzie tussen Ellie en Maia geweest en Maia was neergestoken, was het gewoon helemaal mis. En dat terwijl dit vroeger nog als een familie had gevoeld.
'Ten eerste, ik ben niet boos.' Met een ruk draaide ik mij om naar Jon en keek hem niet begrijpend aan. Wat was er dan dat hij zich zo ontzettend vreemd gedroeg? 'Vat dit ook niet verkeerd op of zo, zie me niet als een gluiperig persoon dat achter mensen aanloopt. Je snapt me zo wel.' Jon leek nogal veel moeite te hebben met het onder woorden brengen van wat er was. Er ontstond een grote warboel in mijn hoofd, toen ik probeerde te begrijpen waar dit in godsnaam over kon gaan en mijn gezicht moest vast heel raar gestaan hebben. Jon was echter bezig met wat hij moest zeggen, dus hij had het zo te merken niet gezien.
'Het enige wat ik wil weten is dit. Hoe zit het tussen jou en Daniel. Begrijp me niet verkeerd, het enige wat ik wil weten is hoe het zit. Jullie zijn als familie voor me en ik wil niet... Ik wil geen geheimen of zo. Ja ik weet dat ik klink als een sukkel, een soort van jaloerse gast die hopeloos zich aan mensen vast klampt. Maar zo bedoel ik het niet. Lach me maar uit, ik ben echt een loser.' Mijn wenkbrauwen vlogen voor een seconde omhoog en toen barste ik in lachen uit. Niet om hem uit te lachen, maar omdat dit totaal niet was wat ik had verwacht. Geen idee wat ik wel had verwacht, maar in ieder geval iets waar ik geschokt van zou zijn.
'Ik- ik en Daniel?' bracht ik hikkend van het lachen uit. Ik bedacht mij dat Jon zich nu vast alleen maar rotter zou gaan voelen, omdat ik zo moest lachen, dus haalde ik een paar keer diep adem en herstelde mij. 'Jon, ik en Daniel zijn vrienden, familie haast, zoals je zelf net ook al onder woorden bracht. Je weet toch dat hij en Ellie... nou ja, ik weet eigenlijk niet wat er tussen hen gebeurd is, maar ik heb in ieder geval niks met Dan.' Ik stopte even met praten en er verscheen een speelse grijns op mijn gezicht.
'Hoezo maak je je daar eigenlijk druk om? Heb je zelf een oogje op Daniel?' zei ik wenkbrauw-wiebelend. Het was heel flauw, maar zo kon ik andere gedachtes in ieder geval niet in mijn hoofd laten, zoals de gedachtes aan de dag dat we Maia op gingen zoeken en ik heel even had gedacht... Oké, hier ging ik al. Niet aan denken Calls, niet aan denken.
Happy Birthday my Potter!
yes!