X Factor ll One Direction ll 004 - Speeltopics

Ja, X Factor is weer begonnen en deze keer met One Direction als jurlyleden.En het werkt net iets anders. Van de 20 mensen die meedoen gaan er 10 door. 2 bij elk jurylid. Hun zullen samen met de 5 juryleden en hun vriendinnetjes samen gaan wonen in het X Factor huis. Elke week zal er een liveshow plaats vinden waar niemand[/center] zal afvallen we werken dus met een punten systeem. Maar zal de liefde tussen de vriendinnetjes van de jongens blijven staan. Zullen de meisjes hun bedriegen? Of word een van de jongens verliefd op een andere kandidaat? Is een van de jongens homo? Een verhaal tussen liefde haat en verdriet.

Reseveringen blijven 12 uur staan. Je mag je rol al wel voor de helft invullen en derest later

Jury/One Direction/Jongens
-Harry Styles ll Damnbieber-
-Zayn Malik ll Sidestap-
-Niall Horan ll ZiamStorason -
-Louis Tomlinson ll Magicales-
-Liam Payne ll BigFatLiar-

Kandidaten
-Chiara Bella Love ll Damnbieber-
- Elizabeth ''Liz'' Harper ll Panday-
-Mackenzie Lou Arretez ll Lavigna-
-Luke Smith ll Sylvesti-
-Holly Renée McDawn ll Seaver
-Kyra Luca Graig ll Semper-
-Gabrielle Aplin ll BigFatLiar-
-Lars Loseyn ll Seaver
-Mickey Smith ll Slyvesti-



Teams

Team Harry
-Kyra Luca Graig ll Semper


Team Niall
- Elizabeth ''Liz'' Harper ll Panday
--Gabrielle Aplin ll BigFatLiar

Team Liam
-Luke Smith ll Sylvesti
-Lars Loseyn ll Seaver

Team Louis
-Holly Renée McDawn ll Seaver
-Mickey Smith ll Slyvesti


Team Zayn
-Mackenzie Lou Arretez ll Lavigna
-Chiara Bella Love ll Damnbieber


Vriendinnetjes van de jongens
Dannielle Peazer ll Coockies-
Perrie Edwards ll Pushing -
Eleanor Calder ll Coockies-
Vriendinnetje Harry ll


Invullen
Rol:
Naam:
Leeftijd:
Uiterlijk: (Bekend persoon)
Innerlijk:
Extra:

- Minstens 4 regels Zonder spatie's
- 16+ toegestaan
-Naamsveranderingen doorgeven
- 7 dagen niet reageren en je bent eruit
- Zeggen als je een lange tijd weg bent
-Geen sneltrein
-Geen Mary Sue's of Gary Stu's
- Niet te veel off-topic, anders gebruik: {} [] () of spoiler
- Alleen ik maken de nieuwe Topic's aan tenzij het aan iemand gevraagd word te doen
- 3 rollen per acount!!!
- Naamsveranderingen doorgeven
- Hou het gezellig&sluit niemand buiten



Het huis

We beginnen dat je bij het x Factor house komt en bekend word gemaakt door Harry welk team jullie zitten. (Je komt dus gewoon in de hal staan)

[ bericht aangepast op 3 april 2013 - 18:14 ]

---

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Luke Smith
Ik pakte de Fish en Chips van Gledis aan en gaf een van de twee zakken aan Dan. Ik stak een frietje in mijn mond. Ik draaide me naar Eleanor. "Kom dan lopen we terug richting het skatepark. Als je een frietje of een stukje vis wil moet je het zeggen." Ik stak rustig steeds stukjes vis en frietjes mijn mond in, net als Dan, waardoor we nu redelijk stil waren. In het park was het best druk en al gauw kwamen we aan op een van de randen waar we altijd met een groep zaten, net als nu. De plek lag op de rand van de Thames, zodat we met onze benen over de rand konden hangen en naar het water konden kijken tijdens het eten. "Kom zitten, dan stelt de rest zich zo wel aan je voor." Nu zaten alleen Dan en ik hier, maar de anderen zouden zo wel komen. Zeker als ze zouden zien dat Loney Luke hier met een meisje zat. Dat was natuurlijk groot nieuws in zo'n skatepark waar eigenlijk iedereen me wel kende.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik keek nog steeds mijn ogen uit en had dan ook nog steeds geen idee waar we deze keer zouden beginnen. Dat was ook een van de redenen dat mensen nooit met me meewilde. Ik kon hier wel uren rondzwerven en met tig tassen thuis komen. Ook nam je me drie dagen achterelkaar hier mee naartoe. Londen was en bleef mooi, maar kon zeker ook goed winkelen. Hier had ik ook genoegen vrienden gemaakt en keken mensen minder snel op als je de winkel inliep. Ook keken mensen hier in de straten minder snek op. Het was dan ook jammer dat ik hier minder vaak kon komen. De mensen negeerde ik verder en keek naar Mickey. 'Wat is er toch zo interessant? Wij blijven toch ook gewoon mensen of veranderen we langzaam in buitenaardsenwezens?' Ergens was ik toch wel nieuwsgierig wat ze morgen weer voor goed verhaal hadden dat weer van geen kant klopte. Ik grinnikte toen hij alweer tegen me op botste. 'Maak niet uit en snap het ook wel. Dat is het zeker, maar weet je zeker dat je niet voor mij bedoelt?' Ik glimlachte toen hij me in zijn armen trok en zijn lippen op de mijne drukte. Zelf zette ik nog een stap dichtbij om mijn armen om zijn nek te slaan en kuste hem terug. De reactie konden me echt niets schelen, want voor mij hoefde niets geheim te blijven. 'We vinden wel iets, want er is hier genoeg leuks te vinden. Al staat het leukste voor me, maar nee ik heb verder ook niets nodig.' Ik genoot van het moment toen hij zijn lippen op de mijne drukte. Ik wist dat het ons toch niet zou lukken om niet zo te kleffen, want het was nu al te verslavend. Dit ging nog leuk worden tijdens de shows. Na een tijdje trok ik terug en keek de jongen voor me stralende aan. 'Mijn cadeau heb ik allang gevonden.' Ik stond op het punt mijn lippen weer op de zijne te drukken toen iemand aan mijn shirt trok. Mijn blik ging opzij en zag een angstig klein meisje staan. Waarschijnlijk doorhebbende dat ze ons stoorde. Ik nam de pen en het papier over die ik bij Mickey in zijn handen duwde. 'Wen er maar aan, darling.' zei ik grijnzend en gaf toen het kleine meisje een knuffel, als teken dat ze niet bang hoeft te zijn. 'Want dit word allemaal nog maar meer.' voegde ik eraan toe.

[ bericht aangepast op 9 april 2013 - 17:34 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Mickey Smith
Ik grinnikte bij zijn woorden. "Ze willen gewoon hun saaie leventje vergeten. Hun leven is saai, dus dan kijken ze maar naar bekende mensen die wel wat aan de hand hebben in hun leven." Ik botste eten hem op en bloosde wat, maar gelukkig vond hij het ondanks mijn ratelpartij niet erg. Ik sloeg mijn armen om hem heen en kuste hem zachtjes. Ik voelde de ogen van de omstanders in mijn rug branden, maar het kon me geen barst schelen. Het gebrand van het gestaar verdween toen hij wat dichter bij me kwam staan en zijn armen om mijn nek sloeg. Niks hoefde geheim te blijven. Ik zou morgen vast een smsje van mijn moeder krijgen over wat ik wel niet had gedaan, maar zelfs daar had ik geen zorgen over. Ik glimlachte bij zijn woorden. Hij liet zelfs mij verstommen. Even wist mijn brein zelfs vreemd genoeg niets vreemds om terug te zeggen. Uiteindelijk verzon ik het meest idiote antwoord op zijn zin. "Ik zal voortaan een strik in mijn haar doen." Ik kuste hem zachtjes terug, maar al snel verdwenen zijn lippen. Ik keek waarom dat zo was en zag een klein bangig meisje aan zijn shirt trekken. Ik glimlachte vertedert. Ze was zo schattig. Ik ging door mijn knieen en keek naar het meisje toen Louis het blocknote en de pen in mijn handen had gedrukt. Ik keek even naar hem en toen weer naar het meisje die mij aankeek. "Wil je ook een tekening van mij, of alleen van Lou?" Ik glimlachte lief naar haar. Ze beet even op haar lip en keek toen van mij naar Louis. "Van allebei." zei ze zachtjes. Ik krabbelde mijn handtekening op het papiertje en tekende nog een hondje. Ik gaf het papier en de pen terug aan Louis en keek het meisje weer aan. "Wil je ook nog op de foto, kleintje?" Ze knikte. Ik tilde haar op en zag dat haar moeder aan kwam lopen met een camera. Ik glimlachte en keek naar de camera terwijl ik tegen Louis aan leunde met het meisje in mijn armen.

---

Bowties were never Cooler

[oops]

[ bericht aangepast op 9 april 2013 - 21:07 ]

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik knikte langzaam bij zijn woorden. 'Weet je dat -dat eigenlijk een goede verklaring is. Maar natuurlijk zijn er weer uitzonderingen die proberen zo ook bekend te worden, maar natuurlijk worden ze dat op de verkeerde manier of niet.' Met een glimlach draaide ik me om, om hem vervolgens aan te kijken. Deze dingen kon ik niet erg vinden en met de ratelpartij al helemaal niet. Hier en daar hoorde ik wel wat mensen mompelen toen Mickey zijn me zachtjes kuste, maar het maakte me echt allemaal niet uit. Ze moesten eerst eens een keer naar hun eigen leven kijken en daarbij veranderen dingen ook wel eens. Op momenten als deze volgde ik altijd weer de wijze woorden van mijn zusje op. Daarbij liever zo bekend maken, want mensen zouden er toch wel een keer achter komen en een geheim hoefde het ook niet te blijven. De glimlach op zijn gezicht bij mijn woorden was niet te missen en was eigenlijk best nieuwsgierig naar zijn antwoord. Een grijns verscheen op mijn gezicht bij zijn woorden en knikte gelijk. 'Moet je zeker een keertje doen. En dan wil ik je inpakken met inpakpapier.' Deze jongen was sowieso nog niet van me af, ondanks er nu een klein meisje aan mijn shirt trok. Hier was ik ondertussen wel aangewend en vond het niet zo erg. En daarbij vond ik de jongere mensen die nog wat banger waren juist alles behalve erg. Mijn blik wisselde tussen het meisje, Mickey en weer terug. 'Goede keuze.' grinnikte ik zacht bij haar keuze. Heel even keek ze me verbaasd aan. 'Deze jongen is onze volgende grote ster.' fluisterde ik in haar oor en na die woorden keek ze met grote ogen naar Mickey. Ik pakte daarna het blocnote en de pen aan en krabbelde mijn handtekening op het papier. Mijn arm sloeg ik met een glimlach om Mickey heen toen ik ineens doorkreeg wat er verder was gezegd en duwde mijn lippen tegen de wang van het kleine meisje. Toen haar moeder de foto had gemaakt overhandigde ik haar het blocknote en de pen terug en glimlachte. Ze glimlachte terug voor ze 'Ik mag hem nu al.' in mijn oor fluisterde. Met stralende ogen keek ik van haar naar Mickey en glimlachte. 'Ik ook kleine meid, ik ook.' zei ik lachend en duwde deze keer mijn lippen tegen Mickey zijn wang.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Mickey Smith
Ik grinnekte bij zijn voorstel. "Is goed, maar maak alsjeblieft geen ducktape mummy van me. Dat doet zo veel pijn om van je beenhaar af te krijgen. Ik kon een week niet liggen en het duurde zo lang voor ze weer een beetje behaard waren." Hij wilde dat vast niet weten, maar mijn herrinderingen gingen daar natuurlijk direct naar terug. Het was volgens mij tijdens Maatschapijleer ofzo dat we ons zo verveelden dat iedereen besloot 1 iemand in te pakken in ducktape, en dat was ik dus. Alleen mijn nek en gezicht bleven bespaart en aangezien het zomer was en ik shorts droeg moest mijn beenhaar er ook aan geloven. Man, wat had ik de boel bij elkaar geschreeuwt toen ze het eraf gingen trekken. Ik glimlachte naar het kleine meisje wat aan Louis' shirt trok. Ze deed me denken aan mijn zusje toen ze nog klein was. Al had dit meisje geen fel rood haar. Ik zag hoe Louis met het meisje omging. het was echt zo schattig. Ik deed hetzelfde met mijn kleinere broertjes of zusjes, zeker toen ze nog zo jong waren, maar goed. Ik tekende haar papiertje en tekende er een hondje op. "Je hou van hondjes toch?" vroeg ik aan het meisje en ze knikte wild. "Mooi. Ik hou ook van hondjes." Ik glimlachte naar het meisje en zij glimlachte terug. Toen tilde ik haar op voor de foto die haar moeder zou maken. Ik voelde Louis' arm om me heen, waardoor mijn glimlach alleen groter werd, en keek naar de lens. Na de foto zette ik het meisje neer en ging weer door mijn knieen. "Je hoeft voortaan echt niet zo nerveus te doen hoor. Wij zijn ook nog maar kinderen. We zijn alleen lang." Ik glimlachte nog naar haar en stond toen op. Ik voelde zijn lippen op mijn wang en draaide naar hem toe. "Zullen we maar gaan? Ik heb ook nog wat dingen nodig uit de skate winkel op Leicester Square. Mijn board is namelijk flink slecht eraan toe en als Luke haar wil gebruiken heeft ze nog wat dingetjes nodig." Een tweede board was altijd handig zo ver in de competitie en daarbij begon ik ook wat dingetjes eraan te merken. Nieuwe kogellagers moesten erin en het griptape moest vervangen worden. Maar goed. "Eerst maar eens kleren shoppen. Dat kan altijd nog." Ik pakte zijn hand weer vast en trok hem rustig verder in de richting waar we al heen gingen. Ik had geen idee waar Leicester Square lag, maar ik wist dat daar de winkel lag waar Luke en ik onze boards altijd lieten fixen en er spullen voor haalden. Ik wist dus hoe het eruit zag, maar waar het was? Geen idee. Ik had het richtingsgevoel van een blinde kanarie die vleugel lam was aan een vleugel. Niet echt goed dus. Hopelijk zou hij het zeggen als ik bijna werd overreden of als we de verkeerde kant op gingen. Anders hadden we straks echt een groot probleem want ik zou ons zo nog de rivier in kunnen leiden,

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik keek het lichtelijk verbaasd aan bij zijn woorden, maar schudde toen lachend mijn hoofd. 'Dat zal ik nooit met je doen en als ik een mummy van je maak dan met iets anders. Maar is er eigenlijk iets wat je nog niet heb uitgeprobeerd?' Ik had verschillende dingen als meegemaakt en ook de meeste vreemde, maar mijn verhalen haalde het toch echt niet bij de dingen waar Mickey soms mee aankwam. Maar als het het vertelde klonk het wel grappig, maar voor hemzelf was dat natuurlijk weer een heel ander verhaal. Toch was ik wel nieuwsgierig naar de rest van wat hij nog meer had meegemaakt. Ik keek van het meisje naar Mickey en weer terug. Ondertussen was ik al heel wat gewend met kleine kinderen. Hoe kan het ook anders vier kleinere zusje waar je nog de zorg over had. Ik was zeker een stuiterbal, alleen op deze momenten kon ik ook heel erg serieus zijn. 'Jij had toch ook nog broertjes of zusje op Luke na dan?' vroeg ik aan Mickey waarna ik met een glimlach toekeek hoe hij met het meisje bezig was. Dit was echt te lief voor woorden. Een stralende glimlach was op mijn gezicht te vinden tijdens de foto en kon hier zeker wel aan wennen met Mickey aan mijn zijde. Ik knikte als bevestiging bij de woorden naar het kleine meisje. 'Daar ben ik het helemaal mee eens.' Met nog een laatste glimlach richtte ik me op Mickey die zich ondertussen al naar me toe had gedraaid. 'Jij bent echt geweldig. Maar is goed en dan gaan we. Dan kunnen we nog even rondkijken en alles zoeken wat we nodig hebben.' En glimlach speelde rond mijn lippen en liep mee in de richting waar we net al heen gingen. Ik keek rond en hield alles een beetje in de gaten en na een tijdje stond ik stil. 'Ik wil daar beginnen met onze zoektocht naar kleding. Als je het daar tenminste mee eens bent.' grijnsde ik en wees naar een klein winkeltje op de hoek.

[ bericht aangepast op 10 april 2013 - 7:37 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Mickey Smith
Ik glimlachte naar hem. "Ik heb naast Luke nog een zusje en twee broertjes." Ja, het was echt een grote drukte in huis en aangezien Luke ofwel stil op zijn kamer zat ofwel buiten was lette ik vaak op de kleintjes. Mijn zusje hoefde ik eigenlijk niet meer op te passen maar mijn broertjes van 11 en 7 wel. Zeker op die van 7 want in die zat bijna even veel energie als in mij. Vaak liet mijn moeder ons dan ook maar buiten uitrazen als we echt te veel suiker op hadden. Ik glimlachte voor de foto en zette het meisje neer voor ik me naar Louis keerde. Ik glimlachte bij zijn woorden en pakte zijn hand weer vast om daarna verder te lopen in de richting waar we al heen gingen. Ik had geen idee waar hij als eerste heen wilde, maar ik vond het meeste wel goed. Nu lette ik wel wat meer op, waardoor ik dit keer niet tegen hem op botste toen hij halt hield bij een kruising. Het waren hier loopstraten, maar toch was het wel veiliger. Ik luisterde naar zijn woorden. "Lijkt me prima. Echt kleren shoppen in London heb ik nog nooit gedaan. En daarbij, we hebben zeeen van tijd." Ik liep met hem mee naar binnen. Het kleine winkeltje was eigenlijk niet heel erg klein. Het was vrij hoog en erg diep en vol. Dat had ook weer iets. Eigenlijk direct werd mijn oog getrokken naar een aantal rekken shirts en shorts. De winkel had heel veel streepjes, maar dit was toch iets meer mijn smaak. Ik begon wat door de rekken te gaan enn verloor daarbij Louis wat uit het ook. Met mij kleren shoppen was eigenlijk onbegonnen werk. Het duurde altijd heel lang, ik was vrij kieskeurig als het op winkels aan kwam en ik schoot nooit op als ik eenmaal in een leuke winkel was. Af en toe trok ik een shirt of shorts van het rek. Vaak hing ik ze daarna weer terug, maar sommigen hing ik aan mijn arm om zo te passen. Die kleren vond ik echt leuk, maar zonder te passen nam ik ze neit mee. Soms lieten kleren me namelijk er nog veel dunner uit zien dan ik was en dat wilde ik zeker niet.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
De vrolijkheid was gewoon van mijn gezicht af te lezen. Een glimlach van hem deed echt al wonderen. 'Vergelijk mij dan maar met je zusje, want ik zit nog met vier jongere zusjes. En zij met 4 broers.' Grinnikte ik en sloeg mijn andere arm ook om hem heen. Ja, ik was de enige jongen bij ons thuis. Het was niet altijd even gemakkelijk, maar je leerde genoeg dingen. Daarbij had ik een goede band met mijn zusjes en had ik er later nog vier broers bijgekregen waar ik dacht en nacht mee optrek. Vrolijk keek ik Mickey aan toen hij zich uiteindelijk naar mij keer en rustig liep ik daarna mee in de goede richting terwijl ik hem iets dichter naar me toetrok. Mijn ogen bleef ik hier toch nog steeds keer op keer uitkijken en kon nooit beslissen waar eerst naartoe. Dat kwam op momenten dat iets mijn aandacht trok. 'Geloof me je gaat het geweldig vinden. Alleen zal je waarschijnlijk nooit meer met mij willen shoppen. en misschien is het ook maar goed dat we zeeen van tijd hebben.' Vrolijk liep ik mee naar binnen en zag al snel dat ik me vergist had in de ruimte van de winkel. Een piepend geluidje verliet mijn mond bij het zien van de streepjes en had echt het idee dat ik of met tig tassen de winkel uit zou lopen of hulp nodig zou hebben. Het probleem was dat ik namelijk nooit kon kiezen. Vrolijk ging wat door de rekken en hield de streepjes apart.Zacht neuriede ik mee met de muziek die op de achtergrond te horen was en liep ondertussen overal en nergens. Het was geen wonder eigenlijk dat mensen na een keer nooit meer met me meewilde. Zelfs de andere jongens hadden er genoeg van. Het was niet omdat ik lastig was, maar eerder uren kon doorbrengen ergens en met iets teveel kleding terugkwam. Ik zag mensen wel weer heel, volgens hun onopvallende, blikken uitwisselen, maar opnieuw trok ik me er niets van aan. Heel af en toe van een bekend gezicht wel, maar dat was weer anders.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

IrishNialler schreef:
[jihaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa 16

niall horan
"niall hoor ik waarschuwend "niall nu"grijnzend spring ik LIam in de armen en geef hem een hug "godemorgen lieverd"zegt ze en zet de bak op zijn hoofd en ik begin hard te lachen "ik ga denk eerst even douche en dan pas schoon maken" ze lacht en maakt een foto. Wenkbrauwoptrekkend kijkt ze me aan "noo niall die foto op twitter dit wordt pure wraak"lacht ze en makt een nieuwe "zo" ik grinnik even en zie haar Li knuffel en ik grinnnik. Glimlachend begin ik het deeg weer verder op t e eten.

Coockies schreef:

(...)

Danielle Peazer

Ik glimlach even en ga zoals afgesproken links van Liam lopen. 'Niall,' roep ik, zogenaamd waarschuwend. Ik loop samen met Liam de keuken in en grinnik zachtjes. 'Niall. Nu!' Ik ren naar de keuken en pak de kom met het overige beslag. Lachend zet ik de kom op Liam zijn hoofd. 'Goedemorgen lieverd,' grijns ik en bijt op mijn lip. Doordat het glad is van de chocolade beslag, glijd ik weg en eindig ik op mijn kont. 'Auw,' jammer ik lachend en kijk beiden jongens aan. Hopelijk kon Liam de grap inzien. 'Ik ga denk ik eerst even douche en dan pas schoonmaken.' Ikk ijk Niall even aan en dan naar Liam. Ik lach even en maak dan ook van hem een foto. Ik wil twitter openen om beiden foto's van de jongens er op te zetten, maar zie dan de abnormale reeks mentions. Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk naar Niall.
'Noo! Niall, die foto op twitter?! Dit wordt pure wraak,' lach ik en bijt op mijn lip. Ik maak een foto van de jongens naast elkaar. 'Zo,' lach ik en plaats hem eerst op instagram om hem vervolgens op twitter te zetten. Ik lach even en trek Liam in een knuffel. 'Je weet dat ik van je houd, toch,' fluister ik met een glimlach in zijn oor.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Mickey Smith
Ik grinnekte. "Wat ben je toch zielig. Al had mijn zusje wel altijd een levensgrote barbiepop om op te maken en aan te kleden. En je kijkt nu naar de barbiepop." Ja, we waren een doorsnee gezin, nou ja, iets vreemder, maar ieder gezin had toch wel zijn eigenaardigheden? Het mijne was misschien wat vreemder, maar het was mijn familie. Ik hield van hen en ging voor ze door het vuur, hoe veel het er ook waren. Ik liep vrolijk met hem door de straten. "Dat geloof ik niet. Ik denk eerder dat jij nooit meer met mij wil winkelen." Ik gaf hem een kus op zijn wang voor we de winkel in liepen waar we onze eigen wegen gingen. Ik was zo blij dat ik had gespaard voor ik hierheen was gegaan, want nu kon ik lekker shoppen. Ik ging door de rekken met etnic patroontjes en camo print. Toen ik uiteindelijk een hele stapel had ging ik naar achter naar de pashokjes om te passen. Dit was een ander onderdeel wat nog tijden kon duren, omdat ik nooit kon besluiten wat normaal dun en wat extreem dun op me leek. Op weg ernaartoe vond ik nog een coole zwembroek. Ik nam die ook mee naar het pashokje. Daar begon ik alles te passen. Sommige dingen leken me echt op een skelet lijken, terwijl andere dingen perfect zaten. Ik vond dit zo leuk. Ook de zwembroek zat als gegoten. Ik kleedde me weer aan en liep met de stapel passende kleren richting de kassa. Als ik nog langer zou blijven zou ik in de eerste winkel al direct al mijn geld op maken en ik kreeg over een week pas weer nieuw. Ik betaalde en kreeg 3 tasjes mee. Toen ging ik in het streepjes deel op zoek naar Louis.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik haalde mijn schouders op. 'Oh nee, alles behalve dat. Al klinkt de levensgrote barbiepop me heel erg bekend. Hier namelijk nog iemand die -die functie had. En nog steeds weet ik niet wat ik erger vind. Dat gepluk aan mijn haar en daar uiteindelijk de elastieken niet meer uitkrijgen of de make-up bijna niet meer van mijn gezicht te krijgen.' Mompelde ik bedenkelijk. 'Volgens mij hebben we toch wel dezelfde dingen meegemaakt.' En ondanks dat het soms niet altijd even leuk die dingen, bleef je het toch steeds opnieuw doen. Je kon niet boos worden en daarbij als je eraan terug denken valt het wel weer mee. Ik had moeite om mijn stuiterbal gedrag te verminderen toen we door de straten liepen. 'Dat is juist het gene wat ik niet geloof. Maar misschien hebben we dan toch het perfecte gezelschap gevonden.' Een vrolijke lach krulde rond mijn lippen en eenmaal in de winkel werden onze wegen al snel gescheiden. Toch kon ik het voor deze keer wel hebben aangezien er goede afleiding was en het niet al te lang was. Vrolijk haalde ik allemaal shirtjes tevoorschijn en vreemd genoeg ook een paar zonder mijn kenmerkende streepjes. Ik wist echt niet waar ik nu naar opzoek moest en had het idee als ik straks terug was, het me dan te binnen zou schieten. Het maakte me eigenlijk ook niet echt uit, want het allerbelangrijkste had ik al. Ik keek rond en mijn blik bleef hangen bij Mickey die al aangelopen kwam. Nog voor het mogelijk was om te knipperen stond ik voor zijn neus. Mijn energie was ondertussen weer te veel. 'Als we het over het belangrijkste hebben. Maar eerst even serieus. Ben jij nu zo snel of ik te langzaam?' vroeg ik en wiebelde rustig heen en weer om vervolgens een kus op zijn lippen te drukken. 'Want bij de laatste optie moet er dan toch wat tempo inkomen.'

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Mickey Smith
Het kostte me even om van de balie af Louis te vinden. Ik stuiterde wat rond in het streepjes gedeelte. Toen ik hem in het oog kreeg glimlachte ik voor ik naar hem toe ging, al was hij net wat sneller en stonden we in het midden niet veel later voor elkaar. Ik zagen hoorde al wel hoe druk hij was geworden. Ik deed er niet voor onder nu. Ik bloosde licht bij zijn woorden. Mijn voeten gingen van binnen naar buiten en weer terug. Echt stilstaan lukte me haast nooit. Het was ook al echt heel bijzonder dat hij me kon laten stilstaan door zijn kus. De meeste van mijn exen konden dat zelfs niet. Ik kuste hem zacht terug en glimlachte bij zijn woorden. "Ik ben nou niet heel erg snel, maar ik heb mezelf een shoplimiet per winkel opgelegt, dus daar kan het ook aan liggen. Je tempo hoeft dus niet omhoog hoor. Het is prima zo. Ik kan ook best wel even op je wachten." ratelde ik. Ik keek even naar de stapel kleren die hij al had liggen. "Niet alleen streepjes? Nou, ik ben benieuwt." Ik gaf hem een kusje op zijn neus. In de winkel zag ik wel wat mensen kijken, maar ik wist niet of dat nou kwam omdat wij als twee jongens stonden te kleffen, of omdat hij in One Direction zat, of allebei. Waarschijnlijk het laatste. Ik vond het wat raar, hij was toch ook gewoon een mens? Maar goed, iedereen zijn of haar lolletje. Als we maar gewoon niet te veel gestoord werden vond ik het allemaal prima. Ik keek nog even door de rekken, maar ik hoefde geen streepjes. Daarin leek ik vaak al helemaal op een ondervoedt matroosje. Zeker als ik, zoals mijn moeder vroeger nog wel eens bij mij en Luke deed, er een blauw of een wit overhemd onder deed en blauwe shorts. Die foto's had ik nog, maar ik wilde ze niet de wereld in hebben. Ik was misschien druk en vreemd, zeker nu ik weer zo heen en weer stond te hoppen, maar ik wilde niet bekend staan als een ondervoed matroosje.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
De laatste shirts haalde ik uit de rekken voor mijn aandacht weer helemaal op Mickey gericht was. Niet veel later stonden we dan ook tegenover elkaar en zag dat hij zelf ook alweer een stuiterbal was geworden. Hoe stil wel net nog konden zijn, hoe druk we nu waren. Maar het deed me weinig, want vond die gedrag nog steeds leuk. Ik glimlachte toen hij licht bloosde door mijn woorden. Waarna ik merkte dat het voor hem ook moeilijk was om stil te blijven staan. Dat het wel lukte door mijn kus was ik wel heel even verbaasd om. Ik glimlachte kort tegen zijn lippen aan en zag hoe hij glimlachte bij mijn woorden. 'Misschien wel en misschien is dat voor mij ook niet zo'n slechte idee. Maar dat is lief van je, alleen denk ik dat ik hier ook wel alles heb gevonden, dus ook maar een naar de kassa toe ga.' zei ik en bleef hem aankijken. Ik schudde mijn hoofd. 'Nope, vreemd genoeg niet. En je zult het snel genoeg zien.' Met het kusje op mijn neus nam ik geen genoegen en plaatste er zelf ook eentje op zijn neus. Mensen om ons heen negeerde ik, want het deed me niets. Ja, dat iedereen ons altijd bleef aanstaren werd op een geven moment vervelend. Maar aan de andere kant, ik was gelukkig en het maakte me niet uit wat er dan allemaal gezegd of gedaan werd. Ik keek naar Mickey die de rekken even doorkeek. 'Ik weet niet of je verder wilt kijken of niet, maar ik loop vast naar de kassa toe.' Na een klein kusje stuiterde ik dan ook die kant op.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Mickey Smith
Ik glimlachte naar hem. Ik vond het ook wel weer fijn dat hij alles gevonden had, want volgens mij als ik hier nog veel langer zou rondstuiteren zou de cashere helemaal gek van me worden. Ik grijnsde wat bij zijn woorden. "Ik kijk er al naar uit." Ik zette mijn pet weer recht op mijn hoofd en gaf hem een kusje op zijn neus. Als reactie daarop kreeg ik er ook een. Het voelde best grappig. Ik keek op toen hij zei dat hij ging afrekenen. "Ik ben al geweest." ik tilde de tasjes aan mijn polsen even op als demonstratie. "Ik loop wel mee." Echt lopen was het niet. het was meer een vreemd soort stuiter huppeltje. Ik was zo blij. Deze blijheid was echt onbeschrijfelijk. Ik leunde onrustig tegen een paal terwijl hij betaalde. Elke keer sprong ik van een been op het andere, waardoor mijn hemd, en niet veel later mijn rug, werden mishandeld door het stucwerk. Ik zou straks een prachtig rode bekraste rug hebben, en niet van nagels die erover hadden gekrast van genot, nee, van een muur waar ik hyperactief langs had staan springen. Gelukkig zou niemand het zien, behalve de sporen op mijn schouders dan, omdat ik toch mijn hemd zo weer naar beneden zou trekken. Ik voelde pijnscheuten door mijn rug gaan, waardoor ik maar rechtop ging staan, want deze mevrouw zou bloed aan haar paal niet warderen. Ik bleef toch van het ene op het andere been springen. Stilstaan kon ik echt niet zodra ik eenmaal goed wakker was. Dan was ik een bol energie zonder einde.

---

Bowties were never Cooler