Coockies schreef:
Eleanor Calder
Ik lach even en knik. 'Ach, het komt wel goed. En inderdaad, ik kom nooit bij dat niveau, maar dat maakt niet uit. Ik verzin mijn centjes wel met mijn hersenen en hopelijk met meer modellenwerk,' glimlach ik. 'Weet je, terwijl je waarschijnlijk 100 procent gelijik hebt, beledig je me toch. Ik skateboard als een acht jarige...' Ik lach even en schud met mijn hoofd/ 'Waarschijnlijk kunnen sommige het nog beter,' lach ik zachtjes en steek over als het stoplicht op groen is. 'Nee,' zeg ik zacht en kijk hem aan. Ik bijt op mijn lip en kijk weer weg. 'Ik hoef niet te weten hoe je broer is,' mompel ik en klem het skateboard wat steviger vast. 'Ik had er niet over moeten beginnen.' Ik glimlach vaagjes en leg het skateboard weer neer op de grond. Ik ga er opstaan en zet mezelf af. Ik bijt op mijn lip en kijk voor me uit, terwijl ik probeer geconcentreerd te blijven. Het laatste wat ik wil is vallen.
Ik sloeg mijn ogen neer. "Dat bedoelde ik niet, maar goed. Probeer nog maar eens wat te rijden." Ik zie haar rustig gaan. Ik schuif mijn board min of meer de straat op en spring erop waarna ik met haar mee rolde. Ze deed het nu best goed. Ze bleef staan. Natuurlijk was het moeilijk. Je werd geen kampioen in een dag, dat kostte jaren oefening. We kwamen nu toch in de buurt van het skatepark. Daar zag ik een bekend gezicht verschijnen. "Hey, Lukey. Wie is de dame?" vroeg hijen ik stopte waarbij ik haar zo met me mee tot stilstand trok dat ze niet kon vallen of omgaan. Ik liet haar weer los en stpate van mijn board af. "Dan, dit is Eleanor. Eleanor, dit is Daniel, maar noem hem Dan anders wordt hij chagerijnig." Op die woorden kreeg ik een por in mijn zij. "Die had je nog te goed, Dannyboy." Ik nam zijn hoofd onder mijn arm en ging even met mijn knokkels over zijn hoofd voor ik hem losliet en we allebei grijnzend naar haar kenen.
Vindicatif schreef:
Louis Tomlinson
Ik kon er niet tegen om geen woorden klaar te hebben. Het is echt nog bijna nooit voorgekomen, maar ik zag hem graag glimlachen. Dus daar had ik het wel voor over. 'Je beschikt over bijzondere dingen, darling.' grinnikte ik uiteindelijk zacht. Door het zachte kusje op zijn lippen begon hij te stralen, waardoor ik weer smolt. Het leek en voelde alsof ik in een sprookjesboek was beland en mijn prins gevonden had. Er leken geen problemen te zijn als ik hem eenmaal in mijn armen heb. Alsof alles perfect was en als er slechte dingen voorbij kwamen, die zonder moeite zou aankunnen. Doordat Mickey zacht grinnikte toen ik begon te ratelen, vond ik het al een stuk minder erg. 'Dan hebben we beide geen idee, maar volgens mij gebeurd dat nu echt automatisch. Ik ben dus blij dat je het leuk vind. En dat is zeker ook jou werk niet. Het past dan bij ons allebei niet of juist bij allebei weer wel.' ratelde ik weer vrolijk. Mijn blik bleef de hele tijd gevestigd op de jongen voor me. Ik was liever geduldig, voor zover ik dat kon zijn, en mijn blik op Mickey was gericht. Dan dat ik me nuttig moest maken door mezelf af te drogen en daarbij werkte het zo ook. Ik draaide me om toen ik zijn armen om me middel heen voelde, om een kusje op zijn lippen te drukken en me dicht tegen hem aan te nestelen. Ik kon nu al niet meer zonder hem en zijn aanraking en er was nu nog geen minuut voorbij. Daarbij kende we elkaar nog geen halve week. Straks tijdens de wedstrijd moesten we nog langer zonder elkaar. Ik glimlachte en sloot mijn ogen toen ik zijn lippen in mijn nek voelde. 'Dan hebben we nog heel even. Al is het stuiterbal gedrag ook niet erg.' zei ik zachtjes en mijn gedachten van net waren dus wel weer goed. Misschien als we niet ontbeten hadden was het nog wel iets minder geweest, maar ik vond het niet erg. Zelfs als ik een rustig persoon was geweest had ik het niet erg gevonden. Ik weet nog wel dat ik altijd met mijn zusjes naar buiten moest om ze bezig te houden, en zo kon ik mijn energie ook verminderen. Doncaster daar was genoeg te doen, dus ik vond het ook nooit erg. Jaren later in One Direction had ik ook genoeg manieren gevonden om mijn energie te verminderen en de andere niet tot last te zijn. Ik glimlachte toen hij ons verder begon af te drogen en ik had me ondertussen ook nuttig gemaakt om ook een handdoek te pakken en zijn haar te doen. 'Je bent geweldig. En ik weet niet of je het eerdere plan wilde doorzetten met het zwembad. Maar het maakt me niet heel veel uit, maar sowieso wil ik je dat ene nog laten horen.'
Ik grinnekte bij zijn opmerking. Wat had ik toch een meelij met de rest van het huis. Ik wist hoe erg mensen het al vonden als ik alleen rondstuiterde, laat staan twee stuiterballen... Dat was voor de meesten vast een hel, behalve voor ons, maar goed. Wij waren de twee stuiterballen. Ik had wel een paar manieren om rustig te worden, maar dat waren er niet veel. Vaak hielpen rondjesrennen en ratslagen enzo doen toch het beste. Gelukkig was ook buiten op mijn school en in Cardiff zelf genoeg te doen om me bezig te houden. Ik glimlachte en keek zo naar ons. "Dan hadden we ons net zo goed niet kunnen aankleden, maar goed. Zullen we onze zwembroekken gaan aantrekken en dan erin duiken... Wacht, ik heb nogsteeds geen zwembroek. Die zouden we gister gaan kopen, maar dat hebben we toen niet gedaan en nu heb ik er geen. In mijn boxer gaan zwemmen lijkt me ook niet zo'n strak plan, want ik heb het gevoel dat die dan van mijn kont zal vallen." begon ik weer vrolijk te ratelen terwijl ik de deur open draaide en hem mee trok naar onze kamer. Daar trok ik uit mijn kleine koffertje een hemd en shorts en een schone boxer met katjes. Ja, mijn boxers waren niet mannelijk. Ik trok ze snel aan en begon toen uit te zoeken hoe mijn hemd ookal weer aan ging. Daar was ik zo slecht in. Uitkleden ging wel, maar aankleden, echt een ramp. Zeker als ik het snel probeerde te doen. Uiteindelijk kreeg ik dan toch mijn hemd aan en begon ik aan mijn shorts, wat een even grote ramp was. Daarom hielp ofwel mijn moeder, ofwel Luke me vaak met aankleden als het echt snel moest. Stres was namelijk ook niet iets wat hielp tegen de hyperactiviteit. Ook die kreeg ik aan en ik begon te zoeken naar sokken, een riem en mijn borstel, terwijl ik met een hand mijn broek omhoog hield.
[ bericht aangepast op 6 april 2013 - 22:45 ]
Bowties were never Cooler
sorry. We moesten voor school heel veel voorbereiden voor Engeland, en mijn leraren kunnen heel goed plannen, dus moest week en moet volgende week nog een heleboel gedaan worden. Maar ik zal zo even reageren als dat nodig is...)