[RPG] Dancing Shoes | 1 - Speeltopics

Al jaren staat LASA, Los Angeles School of Arts, ervoor bekend de beste ballet danseres af te leveren. Meer dan 65% wordt na het afstuderen door een compagnie geworven. Sommigen worden zelfs al een contract aangeboden nog voor ze hun diploma in handen hebben.
Dat de school zo succesvol is heeft ze te danken aan haar streng beleid. Er geldt een nultolerantie wat alcohol en drugs beseft, en relaties worden afgeraden zodat de leerlingen hun maximale aandacht aan hun studies kunnen schenken.
Elk jaar worden er strenge audities gehouden om nieuwe leerlingen te werven, maar zelfs wanneer je een plekje hebt gekregen in de school ben je nog niet veilig. Je kan ten alle tijde geschorst of zelfs weggestuurd worden als je je niet voldoende inzet of niet genoeg vooruitgang toont.
Naast danslessen, voorziet de school ook in geschiedenis- en culturele lessen, ook verschillende talen worden aangeleerd om de kansen van de leerlingen om aangeworven te worden door een buitenlandse compagnie te vergroten. Anatomie is eveneens een belangrijk vak en de leerlingen worden aangemoedigd om een instrument te leren spelen, zodat ze ook voorstellingen muzikaal kunnen begeleiden.

Dit jaar is er echter een groepje leerlingen dat honger heeft naar iets anders, iets nieuws. Ze vragen het bestuur van de school om Hip-Hop lessen in te voeren, maar dat idee wordt resoluut geweigerd. De teleurstelling is groot, en enkele leerlingen lijken ontmoedigd te raken tot één van hen met een idee komt. Wat als LASA eens een eigen Hip-Hop crew zou hebben, door en voor leerlingen? Zullen de jongeren er in slagen hun geheim geheim te houden, of riskeren ze hun zuurverdiende plekje in de school te verliezen?

Leerkrachten:
- Raven Ariana McCalley - Eavan
- Joel Kian Ranger - Roatan
- Raphael Crawford - Morticia

Leerlingen:
- Chrissie Mariangela Ortiz - Theodora ~crew
- Ava Chachi Esperanza - Lifeisajoke ~crew
- Rachelle Maia Anderson - Jaimes ~crew
- Ryssa Viènne Hartley - Alyssum
- Hyun Jae Goo - Morticia
- Tristan Victor Wellington - Theodora
- Hayaku Hashima - Papaoutai ~crew
- Luke Oliver Wright - Sempra ~crew
- Rafaël Mairon Ortiz - Praesidium ~crew
- Reece Noah Bowen - Roatan

Regels:
- Er is een minimum van 12 regels per post
- Ik wil geen sneltrein, hou een beetje rekening met elkaar ^^
- Naamsveranderingen graag doorgeven
- Geen perfect players, iedereen heeft zijn fouten en gebreken.
- 16+ is volgens mij niet echt aan de orde in dit RPG, dus beperk het tot een minimum.

Story met info

Ik zou graag willen vragen dat je wacht tot iedereen gereageerd heeft voor je zelf weer post, zodra iedereen een stukje geplaatst heeft, telt de regel van 2-3 posts wachten. Indien het RPG goed verloopt en iedereen voldoende rekening met elkaar houdt, kan deze regel later nog wegvallen.

[ bericht aangepast op 18 aug 2013 - 23:08 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Dat hebk nu ook gezien ja, 'k heb de reactie vlug gepost toen dak op weg was naar de tandarts, 'k had 't gewoon nog nie gelezen]

Tristan Wellington

Ik ben net uit de badkamer, mijn handdoek om mijn middel gebonden, druk bezig mijn kleren bijeen aan het zoeken -naar gewoonte ga ik voor een grijze traininsbroek met een strak with shirt en een blauw vestje, wanneer ik Hayaku hoor opstaan. Tot mijn groot ongenoegen gaat hij dan ook nog eens de badkamer in. Ik heb verdomme wel nog een kwartier!
Als ik het water van de douche hoor lopen, besef ik dat het al te laat is om hem nog naar buiten te sleuren. Ik ga echt niet naar binnen als hij in zijn nakie staat. Ik zou er zelf ook niet echt blij mee zijn en daarbij pak ik hem hiervoor nog wel een keer terug. Wat denkt hij wel niet? Mocht hij het nou nog gevraagd hebben, dan had ik me heus wel hier aangekleed als hij dan zo dringend moest plassen ofzo. Maar nee, meneertje ongeduld schiet zich lekker gewoon zonder woord de badkamer in. Nu kan ik me hier niet aankleden, gezien mijn ondergoed al klaar ligt in de badkamer en ik het uit principe vertik om ander ondergoed te nemen.
Een rilling loopt over mijn lijf. Ik besluit nog even terug in bed te kruipen, tot Hayaku terug uit de badkamer is, en kruip diep onder de dekens. Zodra de warmte zich om mijn lichaam wikkelt, zucht ik even. Daar heb ik zo'n hekel aan bij het opstaan, de warmte achter me laten. Ontbijt is maar een schamele troost in mijn ogen. Hoewel, mocht ik les moeten volgen zonder een stevig ontbijt achter de kiezen te hebben dan zou ik pas echt een rotdag hebben. Dansen op een lege maag is ook geen goed idee, dan ga ik binnen de kortste keren tegen de grond. Het enige besluit dat ik hieruit kan trekken is dat opstaan helaas érg noodzakelijk is.
Wanneer ik Hayaku de badkamer hoor verlaten, ga ik langzaam rechtop zitten. Tot mijn grote spijt word ik getrakteerd op het zicht van zijn blote kont. Verstomd blijf ik zitten. Ik wrijf even in mijn ogen en haal mijn hand door mijn haar. Waar is die jongen mee bezig? Is hij op zijn hoofd gevallen tijdens het dansen? Ik heb het in elk geval niet gezien, maar toch zou ik het bijna gaan geloven.
Ik zit nog te bekomen van mijn word-wakker-verrassing als mijn kamergenoot weer de badkamer in verdwijnt, om enkele seconden later weer te verschijnen. Nog steeds van mijn melk af, stap ik uit bed. Als ik hem hoor zuchten, werp ik hem een boze blik toe.
"Ja nou," breng ik niet al te vriendelijk uit. "Als je me nog een keer met een stripact besluit te verrassen, waarschuw me dan gewoon in plaats van mijn badkamertijd te stelen." Ik graai mijn kleren van mijn bed en stamp de badkamer in.
"Of kies op z'n minst een goed muziekje!" roep ik nog.
Ik trek mijn kleren aan en doe wat gel in mijn haren. Vervolgens poets ik nog mijn tanden.
Maffe Chinees. Gaat hij even in zijn blote kont voor me staan. Waar sloeg dat nou weer op? Het is niet zo dat ik niet tegen konten kan, in een maillot zie je praktisch ook alles, maar een kleine waarschuwing was leuk geweest.

Chrissie Ortiz

Ik kam mijn haren en en haal er mijn handen even door om ze in model te krijgen. Ik schud even met mijn hoofd en glimlach als ik zie dat de lichte krullen die er in zitten heen en weer dansen. Perfect. Op naar de tandjes. Ik neem mijn tandenborstel en stop hem even onder de kraan. Vervolgens doe ik er wat tandpasta op en begin mijn bijtertjes te schrobben. Ondertussen sta ik een beetje met mijn kont te schudden en een liedje te neuriën.
Met mijn voet geef ik een tikje tegen de deur zodat deze open zwaait en Rachelle kan binnen komen als ze wakker is. Ik mag dan wel gesteld zijn op privacy, maar mijn kamergenote heeft me al zo vaak in slechts een t-shirt en een onderbroek gezien dat ik me er al lang niet meer voor schaam. En tandenpoetsen is ook een normaal iets dat iedereen dagelijks doet dus ik hoef het ook niet te verstoppen.
Nadat ik mijn mond gespoeld heb en de dop op de tandpasta gedraaid heb, ga ik terug de slaapkamer om de rest van mijn kleren uit te zoeken. Wanneer ik zie dat Rachelle nog ligt te slapen, kruip ik voorzichtig naast haar.
"Rachie, wakker worden," zeg ik stilletjes, terwijl ik over haar neus wrijf met mijn wijsvinger. "De badkamer is vrij," voeg ik er nog zacht aan toe.
Het is niet de eerste keer dat ik haar wek. Het is gewoon veel aangenamer dan het vervelende geluid van een alarmklok. Tenminste, dat vind ik zelf.
Ik stap terug uit haar bed en doe de gordijnen een klein stukje open. Vervolgens loop ik naar mijn kleerkast, en kies vrij snel een broek die past bij het simpele t-shirt dat ik aan heb, en doe er een mooie sjaal bij om het af te maken. Dan trek ik sokken aan, en kies voor een paar makkelijke maar elegante laarzen. Om mijn pols doe ik twee haarrekkertjes en het paarse lint dat ik van mijn moeder gekregen heb toen ik begon met ballet. In al die jaren heb ik nog geen ander lint gehad en ik ben ook niet van plan een ander aan te schaffen.
Tevreden bekijk ik het resultaat en wanneer ik mezelf ervan overtuigd heb dat het zo in orde is, dartel ik de kamer uit en huppel naar de jongens-vleugel. Aan de kamer van mijn broer, hou ik halt en klop -misschien niet zacht genoeg voor dit uur- op de deur.
"Hé, lelijker, word wakker," roep ik lachend door de deur heen.

[ bericht aangepast op 10 april 2013 - 19:06 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Rachelle Maia Anderson
Zoals gewoonlijk lig ik nog lang en breed te slapen terwijl Chrissie heen en weer gaat door de kamer, naar de badkamer en ook weer terug. Mijn mond staat altijd lichtjes open terwijl ik slaap en af en toe wil het nog weleens gebeuren dat ik een beetje mompel. Deze woorden zijn echter niet vaak te onderscheiden en lijken dan meer een mixer. Ik voel een warmte die welkom is en dan even later hoor ik zachte woorden.
"Rachie, wakker worden,' spreekt Chrissie zachtjes en dan voel ik een fijne streling over mijn neus. "De badkamer is vrij." Ik blijf nog even met mijn ogen dicht liggen, maar ik begin wel wakker te worden. Mijn hand tast naast me wanneer Chrissie ineens het bed verlaat. Ik open mijn ogen en zie Chrissie die bij haar kleerkast is en nog wat kleren aantrekt. Ik heb haar vaak genoeg gezien met amper kleding aan en zij mij ook, vandaar dat ik er ook geen problemen mee heb. Over het algemeen praat ik niet zoveel, want ik ben meer een persoon die luistert, maar in de ochtend probeer ik gewoon met opzet helemaal niets te zeggen, aangezien mijn stem dan heel schor is. Zodra Chrissie de kamer heeft verlaten, stap ik uit bed en wrijf even in mijn ogen terwijl ik me volledig uitrek. De enige reden waardoor ik later kan opstaan, is omdat ik altijd snel ben met douchen, aankleden en klaarmaken voor het ontbijt. Ik pak wat kleding uit mijn kast, wat gemakkelijk zit, en schoon ondergoed. Hiermee loop ik naar de badkamer en ik draai de douche lekker heet aan. De deur doe ik op slot en ik douche snel. De reden dat ik nu nog gewone kleding aantrek, is omdat ik niet in mijn balletkleren in de eetzaal wil verschijnen. Mijn hoofd heb ik leeggemaakt terwijl ik onder de douche stond. Elke ochtend gaat er namelijk een lichte zenuw door heel mijn lijf heen. Een kleine angst die elke dag er weer is, bang om van deze school afgetrapt te worden.
Ik zucht een keertje en verlaat de badkamer weer na aangekleed te zijn en mijn haren gekamd en tanden gepoetst te hebben. Mijn kleding voor vandaag bestaat uit een simpele spijkerkleurige trainingsbroek en een wit shirt met een ronde hals. De hals is redelijk diep, maar alsnog zijn mijn borsten niet te zien. Halflange mouwen en goed aansluitend op mijn broek. Na een laatste blik in de spiegel geworpen te hebben, verlaat ik de kamer en ga op weg om vrienden te zien. Waarschijnlijk is Chrissie naar haar broer toe en ik heb geen idee of de anderen al wakker zijn.

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Raven Ariana McCalley

Zacht neuriënd draaide ik de kranen van de douch dicht, en trok mijn handdoek van de wasbak af. Nadat ik deze om me heen had gewikkeld stapte ik uit de douche, veegde met mijn hand de condens van de grote spiegel af. Een flauwe glimlach verscheen even op mijn lippen, waarna ik me begon af te drogen en de handdoek vervolgens over de verwarming heen hing. Mijn ochtendritueel was bijna elke dag hetzelfde; opstaan, douchen, aankleden, een vlug ontbijt en dan naar het danslokaal. Alleen in de weekenden was het hoogstens een beetje anders, dan verlangde ik wel naar een paar uurtjes uitslapen en wat luieren in de namiddag.
Nadat ik mezelf in mijn ondergoed had gehesen opende ik mijn kledingkast. Daaruit viste ik een strakke licht grijze legging, mijn lange wollen witte beenwarmers en een wit hempje met daarop een lang strak, roze shirt. Mijn ideale dansoutfit. Onderuit pakte ik mijn gympen, om deze zometeen aan te doen en mijn beenwarmers er overheen te laten vallen.
Terug in de badkamer kleedde ik me verder aan en föhnde vervolgens mijn haren volledig droog. Met mijn blik strak op de spiegel voor me gericht bond ik mijn haren stevig vast in een hoge knot. Eventuele uitstekende plukjes werkte ik weg met kleine schuifjes. Het liefst had ik mijn rode lokken gewoon losjes hangen, maar dat zou tijdens de lessen alles behalve prettig zijn. Ik vond het vreselijk als mijn haren plakte, of nat werden, van het zweten na een hele dag oefenen en trainen dus hoog vastgebonden was de beste oplossing. Buiten het feit om dat het veel netter stond.
Na een vlugge blik op de klok bracht ik een dun laagje make-up aan, trok mijn gympen aan en stopte nog een vest in mijn tas. Vervolgens ruimde ik mijn gemaakte rommel op en verliet de slaapkamer om wat te ontbijten in de eetzaal.

[Een beetje een slappe eerste post (´: ]

[ bericht aangepast op 10 april 2013 - 19:04 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Ryssa Viènne Hartley
Gelukkig word ik wakker door de zonnestralen, die door de opening van de gordijnen, op mijn gezicht schijnen en niet van de vreselijke wekker. Het scheelt nog dat ik een rustig liedje als alarmtoon heb en niet van dat irritante gepiep. Vroeger, voordat ik op LASA zat, had ik wel zo'n piepende wekker, met als gevolg dat ik me elke ochtend dood schrok wanneer mijn wekker afging.
Met mijn ogen nog dicht tast ik naar mijn mobiel op mijn nachtkastje. Pas wanneer ik die te pakken heb open ik mijn ogen. Perfect, een paar minuten voor het alarm af zou gaan. Ik zet het alarm uit en richt mijn blik op mijn kamergenote, Ava. Veel weet ik niet over haar, ik weet niet eens of ze überhaupt wel aardig is.
Ik blijf nog enkele minuten in mijn warme bed liggen voordat ik er uit ga. Een diepe, misschien iets wat dramatische, zucht komt over mijn lippen als ik me bedenk dat het vandaag woensdag is. Ik haat woensdagen, voornamelijk omdat die dag begint met anatomie, het meest verschrikkelijke vak óóit. Als ik er goed in zou zijn, dan zou ik het misschien wel een leuk vak vinden, maar ik ben er gewoon weg rampzalig in. Zelfs met uren leren voor een anatomietoets zijn mijn cijfers nooit goed, slechts magere zesjes.
Ik pak mijn kleren uit de kast en loopt de badkamer in, die ik gelijk achter me sluit. Mijn stijltang stop ik aan het stopcontact en terwijl die warm wordt trek ik mijn spijkerbroek alvast aan, waarna ik ook de rest aantrek. In de middagpauze trek ik mijn danskleding wel aan. Er zijn mensen die gewoon dansen in de kleding die ze die dag aanhebben, iets wat ik echt niet snap.
Aangezien de stijltang nog niet helemaal warm is, doe ik ook alvast mascara op. Hierna is de tang gelukkig wel warm genoeg. Ik heb mijn haar inmiddels zo vaak gestijld dat ik er behoorlijk handig in ben geworden en ik mijn lichtblonde krullen snel gestijld zijn. Volgens mij is Ava, mijn kamergenote dus, tot nu toe de enige die mijn krullen gezien heeft. Niet dat ik dat erg vind, ik vind het juist van dat zij de enige is. Echt fan van mijn krullen ben ik namelijk niet.
Wanneer ik helemaal klaar ben, loop ik de badkamer weer uit en maak ik mijn bed op. Zodra ik daar klaar mee ben, pak ik mijn ik mijn tas en stop ik daar de benodigdheden in voor het eerste uur. Voor de zekerheid controleer ik nog even of ik al het huiswerk van anatomie af heb, aangezien de docent daarvan dat soms controleert en je krijgt al snel extra huiswerk wanneer je het niet gemaakt of niet af hebt.
'Ik ga alvast naar de eetzaal,' meld ik Ava. Ik glimlach lichtjes naar haar, waarna ik de kamer uitloop en richting de eetzaal ga.

[ bericht aangepast op 10 april 2013 - 19:00 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Rafaël Mairon Ortiz.

Ik hoor ergens in de verte water lopen, maar ik ben nog te ver weg om te bedenken wat het kan zijn, dus negeer ik het geluid en probeer om weer te gaan slapen. Wat al vrij snel lukt.
Wanneer ik voor de tweede keer wakker word door wat gerommel ergens in de kamer, haal ik het kussen onder mijn hoofd vandaan en leg hem op mijn hoofd. Na het gerommel, hoor ik hard gebons op de deur. "Hé, lelijkerd, word wakker," roept er iemand lachend aan de andere kant van de deur. Ik kreun even en gooi het kussen richting de deur. "Ook goedemorgen" Rolt er mompelend over mijn lippen heen, waarna ik de dekens langzaam van me af schuif. Moeizaam kom ik overeind en gooi ik mijn benen over de rand van het bed heen. Ik strek mijn armen naar het plafond en draai langzaam een rondje met mijn hoofd, waardoor er wat kleine knakken hoorbaar zijn. Dit is zo ongeveer de manier waarop ik iedere dag uit bed kom. Behalve op de dagen dat ik eerder uit mijn bed moet, om de badkamer voor mij alleen te hebben. Dan zet ik mijn wekker aan de andere kant van de kamer neer, zodat ik er wel uit moet, anders zou Luke wakker worden. Niet dat ik dat heel erg zou vinden. Ik vind het piepje van mijn wekker irritanter, maar volgens mij is dat juist de reden waarom Chrissie deze wekker voor me heeft uitgekozen.
Ik adem even diep in om vervolgens op te staan. "Je weet hoe je een deur open moet maken, denk ik?" Ik werp een korte blik op het bed van Luke en schenk hem een kort knikje wat bij mij zoveel kan betekenen, maar meestal doe ik het om iemand te begroeten. Ik ben meestal geen man van weinig woorden, maar 's ochtends wel. Ik heb altijd even tijd nodig om op te starten.
Ik open een lade van de zwarte houten kledingkast die ruim een meter naast mijn nachtkastje staat en haal er een setje kleren uit. Ik ben wel ijdel, dat geef ik toe, maar met het dansen maakt het me niet uit wat ik draag. Ik draag wat ik lekker vind zitten en waar ik mezelf goed in voort kan bewegen en dat is voor mij een trainingsbroek en een los shirt, maar een strak shirt vind ik ook niet erg. Maar aangezien ik om half twee pas de gelegenheid heb om te dansen, neem ik toch maar een zwarte spijkerbroek mee. Naast het setje kleding dat ik uit de kast heb gehaald, heb ik ook een handdoek gepakt. "Douche" Zeg ik, voordat ik in de badkamer verdwijn.
Ik hou er niet van om op te staan, maar aan de andere kant weer wel, aangezien er een nieuwe dag begint en ik weer genoeg tijd heb om te dansen. Maar dat realiseer ik me pas weer als ik onder de douche sta. Ik douche vaak een snel, maar toch doet het me altijd goed en het maakt me wakker. Wanneer ik heb gedoucht ben ik sneller in bepaalde dingen zoals mijn tanden poetsen. Als ik mijn tanden zou poetsen voordat ik heb gedoucht, dan zou het nog lang kunnen duren. Mijn ogen zitten dan half open en ik ben alleen maar bezig met gapen of met het uitstrekken van mijn ledematen. Ik ben pas echt wakker na een iet wat koude douche. Ik denk dat Chrissie wel blij is om geen badkamer meer met mij te delen, aangezien ze vaak na mij pas onder de douche kon en omdat ik een koude douche neem, zij dat aan het begin ook heeft.
Ik hijs mezelf in de zwarte spijkerbroek die ik uit mijn kast had gehaald, nadat ik mijn tanden heb gepoetst, en trek een grijs shirt met dunne zwarte strepen over mijn hoofd heen. Ik haal de badkamerdeur van zijn slot af en zet hem half open, zodat er wat frisse lucht in de badkamer kan komen. Niet dat de lucht in onze slaapkamer zo geweldig is. Ik laat mijn hand even door mijn natte zwarte haren gaan en bewerk ze dan met wat gel tot een typisch 'Rafaël' kapsel.

[ bericht aangepast op 10 april 2013 - 19:48 ]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Reece Noah Bowen.

De zonnestralen schijnen door de gordijnen heen, de kamer in en verlichten deze lichtjes. Opnieuw druk ik mijn wekker uit, draai me om en slaap enkele minuten verder.
Vervolgens gaat mijn wekker alweer. Dit keer druk ik hem helemaal uit en sla mijn benen over de rand van het bed. Laat ik me eens aan mijn goede voornemen houden om op tijd uit mijn bed te komen en op tijd bij het ontbijt te verschijnen. Natuurlijk is het al behoorlijk vaak gebeurd dat ik te laat bij het ontbijt verscheen en daar heb ik ook mijn straffen voor gehad, zoals opruimen en schoonmaken.
Ik woel even door mijn haar heen en kijk de kamer rond. Hier moet ik nodig eens gaan opruimen, aangezien er hier en daar allerlei kledingstukken liggen. Van trainingsbroeken en sweaters tot spijkerbroeken en schoenen. Het enigste niet rondslingert zijn onderbroeken, want dat is echt te smerig voor woorden. Toch ben ik blij met mijn kamer. Niet groot, niet klein en omdat ik alleen slaap op een kamer slaap, heb ik de twee éénpersoonsbedden tegen elkaar aangeschoven tot een tweepersoonsbed. Verder is mijn kamer qua uiterlijk nog precies zoals ik er aan het begin van het semester introk. De muren zijn licht geverfd, de vloerbedekking is lichtbruin en alle meubels staan nog precies op dezelfde plek, met uitzondering van de bedden. Dit is zo omdat het ten eerste moet en ten tweede bespaard het mij een hoop gezeur door de leiding van school.
Ik loop naar mijn kledingkast toe en begin daar in te rommelen, op zoek naar een simpel basic t-shirt, gekleurd vest en donkere spijkerbroek. Wanneer ik deze gevonden heb, gooi ik ze op mijn bed en ga ik naar de badkamer toe, waar ik een snelle douche neem. Vlak voordat ik uit de douche stap, draai ik de kraan naar koud, zodat ik net even helemaal goed wakker word.
Nadat ik me afgedroogd heb, trek ik een schone groene boxer en grijs hemd aan en loop ik terug mijn kamer in naar het bed, waar mijn kleren op liggen. Ik trek alles aan en fatsoeneer mijn kapsel met wat gel, terwijl ik mezelf bekijk in de spiegel van de douche. Door de jaren heen heb ik verschillende kapsels gehad. Als klein jongetje had ik altijd een kuifje, wat later stekels werden. Op het middelbare had ik langer haar, wat ik kort geknipt heb toen ik op mezelf ging wonen. Nu is het aan de zijkanten kort en met bovenop langer.
Ook spuit ik nog wat deodorant onder mijn oksels en trek mijn schoenen aan. Daarna verlaat ik mijn kamer en loop ik de gang op, richting de ontbijtzaal.

[ bericht aangepast op 11 april 2013 - 21:05 ]

Hyun Jae Goo |

Woensdag.
Mijn ogen zijn al uren geopend en staren naar het witte plafond van mijn kamer, die ik overigens alleen heb. Dat is misschien goed ook, want ik kan niet goed met de anderen overweg. Praten doe ik niet veel en wanneer ik iets zeg, wordt het niet altijd getolereerd.
Ik herinner me; op een gegeven moment zal een persoon er niet meer zijn, dan zal alles lichter aanvoelen. Daar geloof ik in elk geval in. Zal het beter worden? Dat is de vraag die ik me al de laatste tijd afvraag. Hopelijk wel… voor mijn vader. De hoop mocht ik niet in feite niet opgeven, maar ik moest er steeds meer aan geloven – de gezondheid gaat de slechte kant op.
Nu ligt hij zelfs in het ziekenhuis en ik weet nog wel het moment dat het gebeurde, want ik racete er zo snel naartoe dat ik duizelig werd. Dat deerde mij niets, zelfs niet dat ik nog in mijn balletuitrusting was. Op zulke soorten momenten kan je, je niet veroorloven vliegensvlug om te kleden – zo was ik niet. Ik herinnerde me nog wel hoe ik het bloed in mijn lichaam voelde stromen, hoorde suizen in mijn oren.

Loom rechtte ik me, schoof de dekens opzij en liep met een bedachtzame tred richting de kleine badkamer. Een kleine seconde, wat langer voelde, staarde ik naar het soort schilderij dat er hing, maar toen ik in de gaten had dat ik er nogal doods bijstond, klapte ik me op mijn wangen en sloot de deur van de ruimte.
Daarna kleedde ik me volledig uit, wat ik in de wasmand gooide en pakte het washandje, samen met de zeep en de shampoo. Niet al te haastig, alleen ook niet erg langzaam, waste ik mijn lichaam en donkere haren, waarna ik nog een paar lange minuten onder de douche bleef – om na te denken over van alles. Toen ik mijn zielige gedoe wel genoeg vond, zette ik de douche af en ging eronder vandaan, om vervolgens mezelf af te drogen met de handdoek die er hing. Het washandje gooide ik behendig in de wasmand.
Met de handdoek om mijn naakte lichaam geslagen, liep ik de kamer weer in en deed ondergoed aan. Een gewone, zwarte balletoutfit deed ik aan, maar een groot, bordeauxrood shirt erover heen – deze reikte tot zeker onder mijn kont. Lange, grijze beenwarmers tot vlak over mijn knieën had ik ondertussen ook aangedaan, terwijl ik zwarte ballerina’s aandeed. De balletschoenen deed ik in een tas met de overige spullen die ik vandaag nodig had.
Daarna haastte ik me om een knotje in mijn haren te doen met een doekje eromheen, hierop volgde mijn weinige make-up. Ik haastte me, want ik wilde wel goed eten. Zoals mijn vader altijd meldt: ‘Ontbijt is het goede begin van de dag, het is je energie.’ Dat en: ‘Zorg dat je dit keer wel genoeg eet, ik wil niet dat je weer te hard traint zonder voedsel binnen te krijgen, zodat je – je moeder kan blij maken.’ Het laatste zei hij nogal op een kritische toon, maar ik had er verder nooit wat van gezegd.
Ik pakte mijn tas, sloot de deur van mijn kamer en liep richting eetzaal. Het duurde niet lang of ik had ook wat te eten gepakt en ging aan een hoekje van één van de tafels zitten. Ver bij iedereen vandaan at ik stilletjes mijn eten op.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

-

[ bericht aangepast op 17 april 2013 - 15:14 ]

Chrissie Ortiz

Ik meen gemompel te horen, maar ik kan er niets uit opmaken. Daarvoor is het te stil en te ver bij me vandaan. Het feit dat er nog een deur tussen zit wil ook niet echt helpen. Het blijft even stil, maar uiteindelijk hoor ik toch gerommel.
"Je weet hoe je een deur open moet maken, denk ik?" is het antwoord van Rafaël. Ik grinnik even. Lang leve het ochtendhumeur van mijn broertje. Ikzelf heb er helemaal geen last van, of hooguit vijf minuutjes. Maar doorgaans ben ik altijd te opgewonden om elke nieuwe dag te beginnen, nieuwe uitdagingen aan te gaan of nog bestaande koeien bij de hoorns te vatten.
"Dat weet ik, maar heeft Luke kleren aan?" roep ik opnieuw lachend.
Ik wacht echter niet op antwoord en laat mezelf binnen. Gelukkig voor Luke en mij blijkt hij inderdaad al gewoon kleren aan te hebben. Ik glimlach even liefjes naar hem en kijk dan naar Rafaël. Ik sta letterlijk te trappelen om mijn broer een knuffel te geven, maar deze lijkt druk te zijn met het kiezen van zijn outfit. En daarna is de douche blijkbaar zijn prioriteit, zoals hij aangeeft.
Ik zet een zielig gezicht op en vouw mijn armen over mijn borstkas terwijl mijn broer in de badkamer verdwijnt. Nou, zijn ochtendhumeur is plots niet zo schattig meer. Waar is de tijd dat we 's nachts bij elkaar in bed kropen omdat we de eersten wilden zijn om de ander te begroeten. Met een kleine zucht uit ik mijn verlangen naar vervlogen tijden. Maar ik mag nu ook niet klagen. Rafi en ik zijn nog steeds close, alleen uit zich dat nu op andere manieren. Ik haal mijn schouders zachtjes op en besluit te gordijnen open te doen. Het zonlicht dat nu door het raam sijpelt tovert een kleine glimlach op mijn gezicht.
Pas wanneer ik me omdraai besef ik dat Luke nog op zijn bed ligt. Ik huppel naar hem toe en gooi mezelf naast hem, op zijn bed neer. Vervolgens haal ik een hand door zijn haren.
"Goeiemorgen krullenbol," zeg ik liefjes. "Krijg ik van jou wel een knuffel?" Ik knipper een keer met mijn wimpers terwijl ik mijn meest onschuldige glimlach opzet.
Ik wil me een beetje draaien, zodat ik makkelijker kan liggen, waardoor Luke's sneakers me opvallen.
"Oooeeeeeh, nieuwe schoenen. Moooooi," zeg ik met een kinderlijk stemmetje, terwijl ik er naar wijs. Chrissie wil ook nieuwe sneakers. Ik moest dit weekend maar eens bij pappie gaan slijmen. Misschien kan ik nog een paar voor Rafi ronselen ook.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Luke Oliver Wright.

Nog steeds lig ik genietend op mijn bed. Ik hoor Chrissie en Rafaël naar elkaar roepen, die twee zijn duidelijk broer en zus. Ik open mijn ogen als de deur word opengegooit. Een glimlachende Chrissie staat in de deurpost. "Helloooo!" Zeg ik vrolijk. Chrissie valt naast me op het bed waarna ze een hand door mijn haren haalt. Om dit mijn kapsel nu warrig zit, woel ik er weer even doorheen zodat het weer zoals normaal zit. "Goeiemorgen krullenbol," zegt Chrissie lief. "Krijg ik van jou wel een knuffel?" Vraagt ze, waarbij ze een onschuldig gezicht trek. Ik schiet in de lach, "Altijd toch?" Ik trek haar, voor zover het kan, in een knuffel en laat haar dan weer los. Chrissie en ik hadden het altijd wel goed met elkaar kunnen vinden en ik zou haar dan ook blindelings vertrouwen. Lachend kijk ik haar aan. "Oooeeeeeh, nieuwe schoenen. Moooooi," zegt ze op met een kinderstem. "Als ze niet mooi waren, had ik ze niet gekocht." Zeg ik grijnzend. Dat is nou het voordeel van een rijke vader. Lang leve de advocaten. Ik werp een blik op mijn horloge en zie dat we nog eventjes hebben. Het is vandaag woensdag, wat betekent dat we anatomie hebben. Ik zucht, dat is één van mijn slechtste vakken. Zo'n beetje alle vakken op deze school zijn mijn slechtste vakken. Ik ben meer van het 'doen' en niet van het denken. Mijn ouders hadden dat altijd al een van mijn slechte eigenschappen genoemd en ik kan hen geen ongelijk geven. Soms is dat ookwel irritant. Dus de enige uitweg, van mijn slechte cijfers en geweten, was LASA. Om eerlijk te zijn was het altijd al een droom geweest dus heel erg vond ik het niet toen mijn ouders me dat meededeelden. Mijn dansprestaties zijn enorm verbeterd sinds ik hier zit, vooral die van klassiek. Hier word je niet geleerd hoe je moet streetdancen of breakdancen. Hiphop leren ze je hier ook niet.
Opnieuw werp ik een blik op mijn horloge. "Moeten we zo niet gaan?" Vraag ik.

[ bericht aangepast op 13 april 2013 - 23:26 ]

(Misschien dat er vanavond van mij een reactie komt, als ik niet doodop bed dan )

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Rafaël Mairon Ortiz.

Mijn haar is nog nat, waardoor de gel ook vochtig blijft en mijn 'Rafaël' kapsel niet zit zoals ik wil dat het zit, iets wat me erg irriteert. Met mijn hand probeer ik mijn kapsel nog wat bij te werken, terwijl ik met mijn voet de deur wijd open zet. Voor het overlijden van mijn moeder deed ik mijn haar nooit zelf. Ze vond het leuk om mijn haar te doen en heeft dan ook van alles uitgeprobeerd. Stekels, een kuif, een hanenkam en ze heeft zelfs een keer vlechtjes in mijn haar gemaakt. Alleen daar ben ik niet mee over straat gegaan. Ik had er geen behoefte aan om mijn haar te doen, maar mijn moeder wel. Ze vond het belangrijk om er goed uit te zien. 'Je voelt je er beter door' Is haar reden en de mijne nu ook. 'En als je niet tevreden bent, ga je naar je zus. Ze zal altijd eerlijk zeggen wat ze er van vind' Na het overlijden van mijn moeder ging ik bijna iedere dag naar Chrissie toe om te vragen wat ze ervan vond. Ik wist dat mijn moeder het zou waarderen als ik op mijn uiterlijk zou gaan letten, dus heb ik dat gedaan. Mijn haar werd zo af en toen nog door Chrissie gedaan, maar meestal deed ik het zelf. Ik had niet meteen mijn typische 'Rafaël' kapsel gevonden, daar heb ik wel wat langer over gedaan. Ik denk dat, omdat ik mijn moeder niet teleur wil stellen, ijdel ben geworden. Toch let ik niet zo heel overdreven op mijn uiterlijk, de meeste aandacht gaat naar mijn kapsel.
"Oooeeeeeh, nieuwe schoenen. Moooooi," Een zachte grinnik verlaat mijn lippen, terwijl ik mijn poging om mijn haar te fatsoeneren staak.
"Uw knuffelbeer is klaar met douchen en omkleden, alleen wilt zijn haar niet goed zitten, maar hij is toch bereid om je een knuffel te geven" Met een lichte grijns kijk ik naar Chrissie en Luke. "En met 'je' bedoel ik Chrissie, niet jij Luke. Tenzij je het perse wilt natuurlijk."
Ik ben wel blij met Luke als kamergenoot. We kunnen goed met elkaar opschieten en Chrissie zo te zien ook. "Moeten we zo niet gaan?" Zegt Luke, nadat hij op zijn horloge heeft gekeken. "Ik hoef alleen mijn schoenen nog aan te trekken en dan wil ik een knuffel van Chrissie en dan kunnen we gaan." Langzaam laat ik mezelf op mijn bed zakken, om vervolgens mijn Bordeaux rode Vans onder mijn bed vandaan te halen. Ik laat mijn voeten in mijn Vans glijden en stop de veters, zonder ze te strikken, in mijn schoen. Wanneer ik opsta kijk ik naar Chrissie. "Hugg?" Ik knipper even met mijn ogen, waarna ik in de lach schiet en naar haar toe loop.

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

[Iemand voor Ava, ik verveel me ;(]

[ bericht aangepast op 15 april 2013 - 19:53 ]

Hayaku Hashima

"Ja nou," Ik krijg haast de schrik van mijn leven wanneer ik de stem van Tristan hoor. Hemel, was hij wakker!? "Als je me nog een keer met een stripact besluit te verrassen, waarschuw me dan gewoon in plaats van mijn badkamertijd te stelen," heel erg vriendelijk klinkt het niet en ik voel mijn wangen langzaam kleuren, hij heeft me gezien dus. Oh, zo beschamend. We zijn wel twee jongens bij elkaar, maar toch. En ben ik dan zo in de war geweest, was het niet mijn tijd dan?
"Of kies op z'n minst een goed muziekje!" roept Tristan dan nog als hij de badkamer in stampt. Ik draai me om naar de spiegel die naast de kast hang en zie dat mijn wangen dieprood zijn geworden.
"Het spijt me Tristan, ik dacht dat ik als eerst op moest!" roep ik dan en draai me om, zodat ik naar de gesloten deur kijk. Wat ben ik toch een Bokunenjin-domkop-, voortaan moet ik denk ik wat beter kijken wat voor week het is. Hopelijk gebeurt dit niet meer. Tristan leek het echt niet leuk te vinden, wat ik ook wel kan begrijpen. Zijn tijd is eraan stuk gegaan. Nou, van mij mag hij nu mijn tijd wel hebben. Ik bijt even kort op mijn lip en ga dan achter het bureau zitten. Ik kijk wat naar de muur. De tekst erop blijft me inspireren, het is de waarheid; If you can dream it, you can dance it. Telkens als ik het zie komt er weer en glimlach op mijn gezicht. Ik pak mijn vans, die ik naast het bureau heb gezet, en trek ze langzaam aan.
"Tristan, ik wacht op je!" roep ik dan, er zit geen haastige of dwingende toon achter. Het is gewoon vriendelijk bedoelt. Ik weet dat Tristan dingen wel eens verkeerd op wil vatten terwijl dat niet zo bedoeld is. Wanneer mijn twee de veter gestrikt is sta ik op en maak even een rondje en leun dan tegen de muur waar ik vlak voor mijn uitdraai maakte. Ik sta er met mijn rug tegenaan en ik kijk de kamer rond.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.