[RPG] Dancing Shoes | 1 - Speeltopics

Al jaren staat LASA, Los Angeles School of Arts, ervoor bekend de beste ballet danseres af te leveren. Meer dan 65% wordt na het afstuderen door een compagnie geworven. Sommigen worden zelfs al een contract aangeboden nog voor ze hun diploma in handen hebben.
Dat de school zo succesvol is heeft ze te danken aan haar streng beleid. Er geldt een nultolerantie wat alcohol en drugs beseft, en relaties worden afgeraden zodat de leerlingen hun maximale aandacht aan hun studies kunnen schenken.
Elk jaar worden er strenge audities gehouden om nieuwe leerlingen te werven, maar zelfs wanneer je een plekje hebt gekregen in de school ben je nog niet veilig. Je kan ten alle tijde geschorst of zelfs weggestuurd worden als je je niet voldoende inzet of niet genoeg vooruitgang toont.
Naast danslessen, voorziet de school ook in geschiedenis- en culturele lessen, ook verschillende talen worden aangeleerd om de kansen van de leerlingen om aangeworven te worden door een buitenlandse compagnie te vergroten. Anatomie is eveneens een belangrijk vak en de leerlingen worden aangemoedigd om een instrument te leren spelen, zodat ze ook voorstellingen muzikaal kunnen begeleiden.

Dit jaar is er echter een groepje leerlingen dat honger heeft naar iets anders, iets nieuws. Ze vragen het bestuur van de school om Hip-Hop lessen in te voeren, maar dat idee wordt resoluut geweigerd. De teleurstelling is groot, en enkele leerlingen lijken ontmoedigd te raken tot één van hen met een idee komt. Wat als LASA eens een eigen Hip-Hop crew zou hebben, door en voor leerlingen? Zullen de jongeren er in slagen hun geheim geheim te houden, of riskeren ze hun zuurverdiende plekje in de school te verliezen?

Leerkrachten:
- Raven Ariana McCalley - Eavan
- Joel Kian Ranger - Roatan
- Raphael Crawford - Morticia

Leerlingen:
- Chrissie Mariangela Ortiz - Theodora ~crew
- Ava Chachi Esperanza - Lifeisajoke ~crew
- Rachelle Maia Anderson - Jaimes ~crew
- Ryssa Viènne Hartley - Alyssum
- Hyun Jae Goo - Morticia
- Tristan Victor Wellington - Theodora
- Hayaku Hashima - Papaoutai ~crew
- Luke Oliver Wright - Sempra ~crew
- Rafaël Mairon Ortiz - Praesidium ~crew
- Reece Noah Bowen - Roatan

Regels:
- Er is een minimum van 12 regels per post
- Ik wil geen sneltrein, hou een beetje rekening met elkaar ^^
- Naamsveranderingen graag doorgeven
- Geen perfect players, iedereen heeft zijn fouten en gebreken.
- 16+ is volgens mij niet echt aan de orde in dit RPG, dus beperk het tot een minimum.

Story met info

Ik zou graag willen vragen dat je wacht tot iedereen gereageerd heeft voor je zelf weer post, zodra iedereen een stukje geplaatst heeft, telt de regel van 2-3 posts wachten. Indien het RPG goed verloopt en iedereen voldoende rekening met elkaar houdt, kan deze regel later nog wegvallen.

[ bericht aangepast op 18 aug 2013 - 23:08 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Ava Chachi Esperanza.
Outfit.

Ik ging bij de anderen aan tafel zitten zodra ik mijn eten had. Het was niet veel, want ze waren hier enorm streng op gewicht en vorm en ik was niet gezegend met de gave om niet bij te komen als ik teveel at. Met tegenzin at ik het magere ontbijt op terwijl ik af en toe flarden van het gesprek opving. Reece botste tegen Rafaël, iets wat hij niet apprecieerde met zijn ochtendhumeur. Hij ging dan ook direct een ander shirt gaan aandoen van zodra hij zijn eten op tafel had gezegd. Reece daarin tegen vond het allemaal grappig en maakte een opmerking over de smetvrees van Rafaël. Hoewel het niet waar was wat hij zei moest ik toch zachtjes lachen, gewoon door de manier waarop hij het zei. Ryssa vroeg iets over partners waardoor ik geschokt naar haar keek. O ja, we hadden zo'n ding, een voorstelling. Een voorstelling waarin we moesten dansen. Met partners. Ik kon al niet zo overdreven goed ballet, dus ik hoopte vurig dat mijn partner iemand ging zijn die het minstens even min kon als mij en niet zo 1 van de jongens die al van kleins af aan ballet deden. Ik begon te lachen om de opmerking die Reece maakte, alweer. Het was niet zozeer om wàt hij zei, maar meer over hòe hij het zei. Ik schoof mijn plateau van me af zodra ik mijn boterham met magere kaas naar binnen had gewerkt en draaide het flesje water open.
"Ik ben wel benieuwd ja, ik hoop gewoon dat ik de persoon niet ga irriteren met mijn talent voor ballet". Ik was opgegroeid met hip-hop, iedereen deed het in de familie en dat was ook het gene dat ik wou doen.
"Hip-hop is meer iets voor mij" voegde ik er nog nonchalant aan toe nadat ik van mijn flesje water had gedronken.

[Question: hoe is ze ooit LASA binnengekomen als ze niet zo goed is in ballet?]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Tristan Wellington

Ik zou glimlachen als mevrouw McCally binnen komt, maar ik kan op dit moment mijn focus niet van het dansen afhalen. Het feit dat zij hier is alleen al zorgt dat de druk om het perfect te doen nog groter is. Automatisch span ik mijn spieren nog strakker aan, hou ik mijn rug nog rechter en probeer ik mijn lijnen nog rechter te krijgen. Parels zweet vormen zich op mijn voorhoofd, mijn hele lichaam brandt en ik kan er alleen maar van genieten. Ik voel dat ik leef, en hier leef ik gewoon voor. Ik heb een barstje in de spiegel gekozen als focuspunt tijdens het spotten, zodat ik tijdens het pivoteren niet draaierig word, en telkens ik mezelf in de spiegel zie herinner ik mezelf eraan dat ik moet blijven lachen. Lachen, alsof je leven ervan afhangt. Nooit stoppen, altijd blijven lachen.
Als de muziek stopt, ga ik op de grond zitten en neem een momentje om op adem te komen. Mijn borstkas gaat in een onregelmatig tempo op en neer. Daar moet ik aan werken. Ik moet echt werken aan mijn ademhaling.
Wanneer ik niet meer zit te hijgen als een oude koe, stretch ik een beetje zodat ik straks tijdens de les nog vlotjes mee kan.
"Kritiek, alsjeblieft?" vraag ik aan mevrouw McCally. Ik wil weten wat nog beter kan.
Ondertussen probeer ik mijn benen zo ver mogelijk uit elkaar te krijgen. Shit. Dit blijft gewoon pijn doen aan mijn kruis. Die meiden mogen van geluk spreken. Ik verbijt de pijn echter en strek mijn bovenlichaam naar mijn rechterbeen, zo ver mogelijk. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik mijn voet vast neem. Ik weet nog hoe moeilijk ik het hiermee had in het begin. Hoe hard ik ook probeerde, het lukte me maar niet om me volledig te spreiden en strekken.
Ondertussen doe ik hetzelfde maar dan naar links. Ik negeer de steken in mijn zij. Oh milt, ik haat je, jij overbodig orgaan.
Ik besluit maar terug rechtop te gaan zitten en leg mijn hand even op mijn milt. Genoeg gestrekt voor vandaag. Altijd luisteren naar je lichaam. Ondertussen richt ik mijn aandacht volledig op mijn lerares.

Chrissie Ortiz

"Ik denk dat ik te boos keek," mompelt Ryssa, schouderophalend. Ik moet er zachtjes om lachen en schud mijn hoofd even. Ik kan haar niet echt ongelijk geven, Ryssa ziet er vaak onvriendelijker uit dan ze in werkelijkheid is. Eigenlijk is ze een hele lieve meid, althans dat vind ik, je moet haar gewoon beter willen leren kennen.
"Lach dan ook wat vaker, toon je witte tandjes," zeg ik terwijl ik zelf het voorbeeld geef.
Ondertussen komt Rafaël bij ons zitten, en hij zou ook wel mijn raad mogen volgen. Ik kijk hem even aan en vraag me af of hij een boterham probeert te beleggen of zijn kaas te vermoorden. Rafaël kennende maak ik er beter geen opmerking over. Niet dat hij mij wat zou doen, maar als hij zich al ergens aan ergert is het beter hem even met rust te laten.
"Ik ben zo terug," zegt hij dan. Ik knik zachtjes en staar hem even na. Arme Rafi. Ik weet hoe hij vlekken haat, in combinatie met zijn ochtendhumeur is het nog erger. Eigenlijk is het best schattig, ik ken maar weinig jongens die zo zuinig zijn op hun kleren als mijn broertje. Zo zouden er best meer mogen zijn. Als er iets is waar ik niet tegen kan dan zijn het stinkende, besmeurde kerels.
"Zo, hij is ook niet echt het zonnetje in huis," zegt Ryssa dan. Nu is het mijn beurt om mijn schouders op te halen.
"Chrissie, misschien moet je je broer toch eens van zijn smetvrees afhelpen," beaamt Reece, die inmiddels ook bij ons komen zitten is.
"Ochtendhumeur, al sinds we klein waren," leg ik uit. Ik zou Rafi niet anders willen. Hij weet ook met mijn zwakke kantjes om te gaan, dus voor mij is hij gewoon perfect zoals hij is. "En jij moet niet zo met mijn broertje lachen," zeg ik terwijl ik Reece een speels klopje op zijn arm geef, volgens mij voelt hij het niet eens. "die overigens jouw beste vriend is," voeg ik er nog met een knipoog aan toe.
Wanneer mijn broer terug komt, is er geen spoor van irritatie meer op zijn gezicht te zien. Ik beloon hem met een schouderklopje en een kusje op de wang. Mensen begrijpen gewoon niet dat ze hem even tijd moeten gunnen om volledig wakker te worden. Hij is echt een lieverdje, alleen een lieverdje met een verschrikkelijk ochtendhumeur. Misschien had ik hem ook wel wat zachter kunnen maken, maar ik ben nu eenmaal zijn zusje en zusjes hebben gewoon het recht hun broer te pesten. Dat is een ongeschreven wet.
Gezellig, ontbijten met z'n allen. Ik wou dat ik thuis ook altijd mijn vrienden bij het ontbijt had. Later, als ik het huis uit ben, dan koop ik een hele grote tafel en nodig ik elke zondag de buren uit om samen te ontbijten. Ja, dat lijkt me zo leuk. Daar zou ik de hele week naar uit kijken. Ik zucht tevreden en eet nog wat terwijl ik mijn blik even laat rondgaan.
"Dus, eh, zijn jullie al benieuwd wie jullie als partner krijgen? Er gaan geruchten rond dat die vandaag bekend worden gemaakt," zegt Ryssa dan.
Ik knik enthousiast. Hallo, mijn naam is Chrissie en ik ben zo'n beetje de belichaming van nieuwsgierigheid. Ik loop hier al opgewonden over sinds het begin van het schooljaar, ik ben zo'n beetje op van de zenuwen.
"Ja, ik ben best nieuwsgierig, maar zolang ik een knappe partner heb, maakt het mij niet uit," antwoordt Reece dan. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauw aan, maar wanneer ik zijn grijns zie, besluit ik het spelletje mee te spelen.
"Nou, je mag ook gewoon zeggen dat je niet met mij wilt dansen, hoor," zeg ik nep-beledigd. Om het af te maken gooi ik mijn haar over mijn schouder en leun met een pruillip tegen Rafaël aan.
"Ik ben wel benieuwd ja, ik hoop gewoon dat ik de persoon niet ga irriteren met mijn talent voor ballet." Ik kijk verbaasd op in de richting van het geluid. Huh, wanneer is Ava toegekomen. Ik geef haar een schouderklopje als bemoediging. Ik vind niet dat ze slecht danst, haar techniek is misschien niet van de beste maar ze danst met zoveel gevoel dat ik er alleen maar met bewondering naar kan kijken.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

II Raven Ariana McCalley II

Een glimlach verschijnt weer op mijn lippen als ik zie dat de lijnen in Tristan zijn dans nog strakker worden wanneer hij me opmerkt. Zijn spieren spannen zichtbaar en hij recht zijn rug nog meer dan hij al deed. Ik wist waarom hij het deed, alles voor perfectie. Een beeld waarin ik mezelf goed kon herkennen, maar wat niet altijd even goed is. Van de lach op zijn gezicht kan niet veel opmaken, een glimp van plezier viel niet te ontkennen, maar de rest was waarschijnlijk show. Alles voor de show.
Licht schudde ik met mijn hoofd, glimlachend weliswaar terwijl ik me op de grond liet zakken en lichtjes begon te stretchen. Zodra de muziek was afgelopen liet Tristan zich op de grond zakken, duidelijk buiten adem. ´Kritiek, alsjeblieft?´ vraagt hij me zodra hij is bijgekomen.
´Je houding is goed, strakke lijnen en in de juiste vormen, maar je verandert waardoor je steekjes laat vallen,´ reageer ik waarna ik opsta. ´Dit ben jij wanneer je alleen danst,´ vervolg ik en dans een klein stukje na zoals ik hem zag dansen wanneer ik binnen kwam. Wel op mijn eigen manier en hoe ik danste wanneer ik alleen was. ´En dit gebeurde er wanneer je me zag binnen komen,´ bracht ik uit zodra ik klaar was en begon vervolgens opnieuw met hetzelfde stukje.
Dit keer spande ook ik mijn spieren iets meer, waardoor sommige andere passen iets verzwakte en hun vormen een iets minder geheel waren. Een leek zou het verschil misschien niet opvallen, maar een professionele danser zou het meteen zien. ´Doordat je je op dat moment te veel focust op je houding, verslappen kleine delen van je dans,´ vervolgde ik wanneer ik weer klaar was, en wierp hem een glimlach toe. ´Het is gewoonte voor veel dansers, dus je bent niet de enige die het doet. Voor de rest heb ik er weinig op aan te merken,´ voegde ik eraan toe en maakte, uit gewoonte, een paar kleine stapjes op de tippen van mijn tenen waarna ik vervolgens een paar passen maakte.
Eenmaal opgewarmd kon ik niet stil staan, en dat Tristan hier nu was en het zag vond ik geen ramp. Dansen in het bijzijn van een ander was geen schaamte, en dit was mijn leerling, die wist inmiddels als geen ander dat ik binnen deze muren moest bewegen.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Tristan Wellington

"Je houding is goed, strakke lijnen en in de juiste vormen, maar je verandert waardoor je steekjes laat vallen," is het antwoord. Ik kijk mijn leerkracht vragend aan. Ik snap niet wat ze bedoelt met veranderen. Ik kijk toe hoe ze op gaat staan en richt al mijn aandacht en concentratie op haar.
"Dit ben jij wanneer je alleen danst." Ik knik even en hou de bewegingen die ze met haar lichaam maakt in de gaten. Een kleine zucht ontsnapt aan mijn lippen. Ze is zo sierlijk. Ik moet haar een keer vragen of ze ooit Odette gedanst heeft. Die rol is haar op het lijf geschreven. Een elegante zwaan... "En dit gebeurde er wanneer je me zag binnen komen." Opnieuw kijk ik nauwlettend toe. Ik zie het verschil meteen. Ze danst veel technischer nu. Maar ik begrijp nog steeds niet waarom dat een punt van kritiek zou zijn. Het is immers belangrijk een goede techniek te hebben, toch? Ik glimlach voorzichtig terug als ik haar mondhoeken omhoog zie krullen, maar volgens mij kan ik de verwarde blik in mijn ogen niet verbergen.
"Doordat je je op dat moment te veel focust op je houding, verslappen kleine delen van je dans. Het is gewoonte voor veel dansers, dus je bent niet de enige die het doet. Voor de rest heb ik er weinig op aan te merken."
Ik haal mijn hand even door mijn haren en ga in kleermakerszit zitten. Breek nou m'n klomp zeg. Wat verwachten ze nou van me? Ik doe mijn mond even open en sluit hem dan weer, maar besluit uiteindelijk toch gewoon te vragen wat ik wil weten.
"Ik snap het niet," zeg ik heel eerlijk. "Dat is het eerste dat we hier aangeleerd krijgen, les nummer één: techniek is allerbelangrijkst, hou je lijnen recht en je spieren strak," herhaal ik de woorden die me op dag één verteld zijn, en die ik de volgende jaren dagelijks te horen gekregen heb. "En nu vertel je me dat ik minder strak moet dansen?" vraag ik ter bevestiging.
Ik sta op en kijk haar nog even aan. Pas nu krijg ik in de gaten dat mevrouw McCally amper stil kan staan. Dat ken ik. Als ik muziek hoor, of iemand zie dansen dan gaan mijn ledematen ook als vanzelf bewegen. Ik grinnik even en haal mijn blik van haar af. Vervolgens wandel ik terug naar de radio waar ik mijn mp3-speler op aangesloten heb. Ik moet even zoeken naar het liedje dat ik in gedachten heb, maar uiteindelijk heb ik het toch gevonden. Met een glimlach stap ik op mevrouw McCally af. Ik maak een kleine buiging en neem haar hand losjes in de mijne om vervolgens een klein kusje op de rug ervan te drukken.
"Mag ik deze dans van u?" vraag ik met mijn glimlach nog steeds op mijn lippen.
Op zich is het mannelijke aandeel in de Pas de Deux uit Sleeping Beauty niet zo moeilijk en niet zozeer een oefening voor mijn techniek, maar ik partner gewoon enorm graag.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

| Kan Luke ergens naartoe? |

Hyun Jae Goo |

Mijn donkere poelen blikten naar Tristan precies op het moment dat hij een dodelijke blik stuurde naar Hayaku. Wow, if looks could kill, his eyes would be a fucking shotgun, dacht ik scherp. Niet dat het me verraste eigenlijk, ik had wel verwacht dat hij zo kon kijken. Maar Hayaku zou dat niet al te fijn vinden. Ergens in mijn gedachten moest ik er toch om grinniken, en misschien was dat op mijn gezichtsuitdrukking te lezen, dat wist ik niet zeker.
Na mijn botte aankondiging, wat overduidelijk de waarheid is, trekt Tristan zijn wenkbrauwen op en kijkt mij aan. Ik beantwoord zijn blik met mijn gewoonlijke emotieloze blik, bijna alsof ik het hier saai heb. ‘Misschien…’ begint hij dan koeltjes, waarop ik iets mijn wenkbrauw optrek en ondertussen loom van mijn eten mijn mond inprop. ‘moet hij dan verdomme eens zijn mond open trekken en niet steeds het brave knulletje uithangen.’ Ergens had ik gedacht dat hij me zou uitschelden of iets dergelijks, woedend zou worden over hoe ik het had gezegd, maar mijn gezicht blijft een masker. Ik doe het niet voor iemand anders, ik doe het alleen omdat ik het merk en ik eerlijk erover ben. Het maakt mij niet uit wie het pijn doet of wie het helpt. Hayaku leek geen honger meer te hebben door dit, en als slag op de vuurpijl zegt Tristan vervolgens tegen hem:
‘Je hebt een mond gekregen, gebruik die dan ook en laat het een ander niet voor je opknappen. Denk je dat je iets zult bereiken als je steeds maar beleeft blijft zonder een keer te zeggen waar het op staat? Dan heb ik nieuws voor je; vergeet het maar.’ Verder blikt hij niet op of om, zegt niets, maar staat op en wandelt de eetzaal uit. Oh, happy days, verzuchtte ik cynisch in mijn hoofd, terwijl ik alweer verder ging lezen in het boek dat voor me open lag. Dat lukte totdat ook Hayaku op stond, en wegging. ‘Ik… ik ga,’ Met een gebogen hoofd loopt hij de eetzaal uit, en voor een seconde frons ik. Waarom zou hij in hemelsnaam tegen Tristan opkijken? Goed, hij was ouder, maar daarvoor hoefde hij heus niet die achterlijke titels te gebruiken. Er moet een bepaalde reden voor zijn.
Ik rolde mijn ogen, las de bladzijde uit van het leerboek en stond vervolgens op om de spullen op te ruimen. Hierna begaf ik me met mijn tas naar het lokaal waar ik heen moest, totdat ik langs één van de danszalen kwam. Daar waren een jonge vrouw en man aan het dansen; Raven en Tristan. Hij leek wat losser te zijn dan daarnet, maar hey, dat kan deceiving zijn. Zwijgzaam en zonder een geluidje te maken, liep ik naar binnen en sloeg mijn armen over elkaar heen. Ik keek voor een paar minuten toe hoe ze het deden, maar daarna opende ik mijn mond. ‘Well hello Mister sunshine, gaat het nu wat beter?’ Ik liet een half glimlachje zien.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

II Raven Ariana McCalley II

‘Ik snap het niet. Dat is het eerste dat we hier aangeleerd krijgen, les nummer één: techniek is allerbelangrijkste, hou je lijnen recht en je spieren strak. En nu vertel je me dat ik minder strak moet dansen?´
Mijn ogen volgens hem half wanneer hij opstaat, waarop ik stop met bewegen om mijn volledige concentratie weer op hem te kunnen richten. Zacht grinnikend draait hij zich vervolgens om, om naar de radio te lopen terwijl ik nadenk over zijn woorden en weer een paar lichte bewegingen maak. Het klopte inderdaad wat hij zei, een van de eerste dingen die je hier leerde was om je lijnen recht en straks te houden, maar wel met de juiste evenwichten. Het was een opmerking die ik zelf ook ooit een gekregen had, en die ik toendertijd ook niet helemaal snapte. Het was een goed bedoelde punt van kritiek, een waar je veel aan had als je het eenmaal zelf ook zag.
´Ik vertel je niet dat je minder strak moet dansen,´ breng ik dan uit terwijl ik mijn blik weer op Tristan richt, die op zijn beurt bezig is met zijn mp3. ´Je moet alleen zorgen dat je de juiste balans erin houd. Je hebt strakke lijnen, en je hebt té strakke lijnen. Overal waar té voor staat is nooit goed,´ voeg ik er vervolgens aan toe, waarop Tristan zich omdraait en met een glimlach op me af komt. Het duurt enkele secondes voor ik de muziek die uit de radio weerklinkt herken, en er ook op mijn gezicht weer een glimlach verschijnt. ‘Mag ik deze dans van u?´ vraagt hij, me nog steeds een glimlach op zijn lippen, nadat hij mijn hand had vastgepakt en er een kus op had gedrukt.
´Maar natuurlijk,´ reageer ik, maak een korte, lichte knie buiging gevolgd door een knikje met mijn hoofd en laat me vervolgens door hem meevoeren. Partner dansen was iets wat ik niet veel meer deed, maar wel hetgeen waar ik intens van kon genieten. Mits het met een abnormaal slechte partner was, maar dat was hier zeker niet het geval. Tristan was ook als partner een erg goede danser, en zijn passen bleven net zo sierlijk als wanneer hij alleen danste. Ik kon het ook niet helpen hem tussendoor een verrukte blik toe te werpen, als blijk dat ik er van genoot.
Ondertussen had ik Hyun niet binnen horen, of zien komen en was ik licht verrast bij het horen van haar stem. ‘Well hello Mister sunshine, gaat het nu wat beter?’ Met een licht opgetrokken wenkbrauwen liet ik mijn blik even tussen de twee gaan, om vervolgens tot de conclusie te komen dat dit iets was wat mij niet aanging. Langzaam liet ik dans van mij en Tristan vervolgens netjes tot een eind komen.

[ bericht aangepast op 17 mei 2013 - 10:40 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Ryssa Viènne Hartley
Reece, die er ook bij is komen zitten, stopt met eten wanneer ik zeg dat Rafaël niet echt het zonnetje in huis is. 'Dit is heel normaal hoor, wij zijn het gewend,' zegt hij. Ik haal lichtjes mijn schouders op. Ik kan lastig weten hoe hij 's ochtends is als ik hem dan nooit spreek. Niet dat ik hem wel veel spreek wanneer het middag of avond is.
'Chrissie, misschien moet je je broer toch eens van zijn smetvrees afhelpen,' zegt hij vervolgens met een ondeugende glimlach. Ava lacht er zachtjes om. Ik had niet eens door dat ze er ook bij was komen zitten. 'Ochtendhumeur, al sinds we klein zijn,' zegt Chrissie. Hij is 's ochtends altijd chagrijnig dus, gezellig om bij te zitten. Al is dat hypocriet van me om te denken, aangezien ik 's ochtends meestal ook niet de vrolijkste ben of met mijn hoofd tussen de boeken zitten. 'En jij moet niet zo met mijn broertje lachen, die overigens jouw beste vriend is,' vervolgt Chrissie knipogend tegen Reece.
Niet veel later komt Rafaël terug, en om de stilte te doorbreken vraag ik aan het groepje vrienden of ze al benieuwd zijn wie ze als partner krijgen. Chrissie knikt enthousiast terwijl Reece antwoordt geeft: 'Ja, ik ben best nieuwsgierig, maar zolang ik een knappe partner heb, maakt het mij niet uit.' De grijns op zijn gezicht wordt groter en ik trek mijn wenkbrauwen iets op. Ik mag hopen dat hij dat niet echt meent, en anders is hij wel een erg typische jongen. Al kan je er misschien haast wel vanuit gaan dat de meeste jongens hier liever een aantrekkelijke dan een goede danspartner hebben. 'Nou, je mag ook gewoon zeggen dat je niet met mij wilt dansen, hoor,' zegt Chrissie quasi-beledigd, om vervolgens haar donkere lokken over haar schouder te gooien en tegen Rafaël aan te leunen Nu grinnik ik zachtjes, aan de manier waarop die twee met elkaar omgaan zou je haast kunnen denken dat ze een stelletje zijn. Chrissie en Reece, niet Chrissie en Rafaël, dat zou nogal raar zijn. En twincest.
'Ik ben wel benieuwd ja, ik hoop gewoon dat ik de persoon niet ga irriteren met mijn talent voor ballet,' zegt Ava dan. 'Hip-hop is meer iets voor mij,' vervolgt ze nonchalant. Ik verslik me bijna in het stukje fruit dat ik mijn mond heb. Dat meent ze toch niet serieus? Chrissie geeft Ava een schouder klopje. Ik schraap mijn keel, nu al wetende dat wat ik nu ga zeggen me niet veel populairder zal maken, maar ik had toch al geen status, dus die kan ik ook niet verliezen. 'No offence,' begin ik, 'maar waarom heb je dan in godsnaam auditie gedaan voor de balletopleiding hier?' vraag ik met een iets scherpe toon. 'Ik bedoel, dat betekent dat er waarschijnlijk mensen zijn die dit liever gewild hadden, maar niet binnengekomen zijn omdat alles vol was. Kort gezegd zijn hun dromen dus aan stukken geslagen, terwijl ze dit liever wilden dan jij.' Bijna zeg ik dat ze maar naar het ghetto moet gaan als ze zo graag aan hip-hop wilt doen, maar ik weet het nog net op tijd in te slikken. 'Niet echt eerlijk.' Ja, het is wel duidelijk dat ik tegen die hiphop lessen ben. Ik vind het gewoon totale onzin dat ze daarom vroegen, terwijl ze niet daarvoor hier toegelaten zijn. Hip-hop moeten ze maar ergens anders doen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Tristan Wellington

“Maar natuurlijk,” is de reactie van mevrouw McCalley. Ik moet me serieus houden als ze een kleine buiging maakt, maar het lukt me aardig. Ikzelf zou het als leerkracht waarschijnlijk nooit doen maar dat zegt dan vermoedelijk meer over mij dan over haar.
Tijdens het dansen hoef ik mezelf er niet eens aan te herinneren dat ik moet glimlachen, het gaat als vanzelf. Ondanks de uitleg die mevrouw McCalley me gegeven heeft, snap ik nog steeds niet waarom ik niet op mijn strakst mag dansen, maar ik doe mijn best om er aan te werken. Ik span nog steeds mijn spieren op maar zorg ervoor dat al mijn bewegingen nog steeds elegant blijven ogen en dat ik de passen vloeiend en soepel uit kan voeren.
Bij de eerste lift ben ik even overdonderd door het feit dat mevrouw McCalley zo licht weegt. Ze is absoluut niet dik, integendeel ze is juist heel slank, maar ze heeft wel vrouwelijke vormen. Toch lijkt het net alsof ik een pluimpje op til in plaats van een persoon, al zou het me niet verbazen dat het deels komt omdat ze weet hoe ze haar gewicht zelf ook een stuk kan opvangen tijdens een lift.
Wanneer ze weer veilig met haar twee voeten op de grond staat en we een eindje van elkaar verwijderd zijn, merk ik haar blik op. Die schreeuwt gewoon plezier uit. Ik zou bijna gaan blozen. Bijna. Mijn glimlach verandert kort even in een kleine grijns, maar ik laat deze vervagen voor hij teveel haar aandacht kan trekken.
Het is gewoon puur genieten met een partner die zo goed is al zij, en dat laat ik mijn ego nu even niet op het spel zetten.
“Well hello Mister sunshine, gaat het nu wat beter?” De afleiding komt als een zodanige verrassing dat ik bijna struikel en abrupt halt houd. Mijn ogen flitsen naar de richting van het geluid, waar ik Hyun zie zitten.
Ik besluit echter om het dansen niet te staken en pik de draad op waar ik die had laten vallen, net zoals mevrouw McCalley blijkt te doen. Toch kan ik het niet laten om ondertussen antwoord te geven op de vraag van Hyun.
“Volgens mij heb je de verkeerde voor je, ik ben namelijk Prince Charming,” grinnik ik. Ik knipoog even naar haar terwijl ik klaar ga staan voor de tweede lift. Ruim op tijd richt ik mijn aandacht weer op mevrouw McCalley. Tristan Wellington heeft nog nooit een partner laten vallen en dat zal nooit gebeuren ook. Ik hou mijn reputatie graag in orde, en daarbij zou het zonde zijn om zo’n aangename dame op haar gezicht te laten gaan, letterlijk en figuurlijk. Ik ben dankbaar dat mevrouw McCalley geen vragen stelt en het me gunt om de dans samen af te maken. Wanneer de laatste noten van de Pas de Deux geklonken hebben, maak ik nog een kleine buiging.
“Bedankt voor de dans. Voor herhaling vatbaar,” zeg ik met een kleine glimlach, waarop ik me omdraai en mijn mp3-speler van de radio ontkoppel. Vervolgens stap ik rustig naar Hyun toe. Ik zucht even en stop mijn handen in mijn zakken.
“Je hoeft me geen preek te geven, ik ga zelf wel naar hem toe,” zeg ik rustig. “Maar dat ik mijn mening anders had kunnen brengen betekent niet dat die verandert,” vervolg ik eerlijk. Ik wil haar voorbij wandelen maar bedenk me dan. “Bewaar je een plaatsje voor me in de les straks?” vraag ik kalmpjes. Hyun is één van de meest rustige mensen die ik ken, en ik zou er gek van worden als er naast me iemand zit te tekenen of stiekem smsjes zit te versturen. Zeg dan gewoon dat de les je niet aanstaat en trap het af.
Na Hyun nog een voorzichtige glimlach geschonken te hebben, baan ik me een weg naar onze slaapkamer om mijn boeken te halen. Ik neem Hayaku nog wel even apart voor de les begint. Ik vind niet dat ik me moet verontschuldigen voor wat ik gezegd heb, want ik blijf erbij dat ik gelijk heb, maar ik besef wel dat de manier waarop ik het gezegd heb vrij hard was. Normaal zou ik het me niet aantrekken, maar het feit is dat ik een kamer deel met die jongen en ik moet het mezelf ook niet moeilijker gaan maken daarmee dan ik het nu al heb. Hayaku lijkt me niet het type dat gaat dwarsliggen, maar ik neem liever geen risico’s.
Wanneer ik mijn anatomie boek genomen heb, mijn cursusblok en mijn etui, dump ik ze in mijn tas. Ik prop er nog een fles water bij en wil me de kamer uithaasten wanneer ik merk dat ik Hayaku niet hoef te gaan zoeken, dat ik hem al gevonden heb. Hij slaapt? Vlak voor de les begint? Maffe Chinees.
Ik zucht en besluit zijn spullen alvast in zijn tas te doen, want ik heb geen zin een Hayaku die als een kip zonder kop rond gaat rennen omdat hij denkt te laat te zullen komen voor de les. Been there, done that, didn’t like it.
Ik heb net alles mooi op een stapeltje gelegd als ik snippers op zijn bureau opmerk. Ik frons mijn wenkbrauwen en laat mijn blik over zijn bureau glijden. Zijn schetsblok ligt open en er is een blad uitgescheurd. Stilletjes verzamel ik alle gescheurde stukjes papier en stop ze in mijn broekzak. Vanavond probeer ik de tekening wel te herstellen. Wat kunst betreft geloof ik niet in mislukkingen, alles dat je maakt en doet is een deel van het proces naar je eigenheid. Hij hoort zijn tekeningen niet te scheuren als hij ze niet mooi vindt, maar er juist van te leren.
Ik ga naast Hayaku op bed zitten, en geef hem een zacht duwtje.
“Word wakker, we hebben zo anatomie.” Waarom fluister ik nou?

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Hayaku Hashima

Het had niet heel lang geduurd voor ik weer wakker geworden was, ik had mijn versnipperde schets opgeraapt en op mijn bureau gelegd, Tristan zou de troep denk ik niet zo leuk vinden. Daarna was ik naar mijn bed gegaan en heb me erop laten vallen, het duurde ook niet lang of ik sliep alweer. Wanneer iemand boos is op mij, of ik voel me wat gekwetst helpt slapen bij mij wel, net als schetsen. Het laat me nadenken of me gewoon helemaal van alles afsluiten, het laat me me mijn hoofd leeg maken.
Heel rustig slaap ik niet, ik draai maar in het rond. Eindelijk lig ik rustig stil.
"Haya," ik kijk om, ik zit op de bank. "Wanneer kom je eens thuis met een leuke meid?" Mijn moeder praat Japans, iets wat we altijd doen thuis. Ik kijk mijn moeder aan en haal mijn schouders op. "Ik, ik wil me eerst focussen op mijn danscariëre," zeg ik en mijn moeder glimlacht kleintjes. "Kon ik maar mee betalen, ik vind het rot dat je vader me ervan weerhoud." ik haal mijn schouders op.
"Ik heb het geld en ben blij dat ik weg kan, mam," zeg ik en glimlach naar haar. Ik kom overeind en omhels mijn moeder eventjes, ik hoor haar snikken en ik slik even. "Mam, ik ga niet voor altijd weg, dat weet je," zeg ik zacht en ze knikt. Langzaam laat mam mij los en kijkt me aan. "Ga maar snel je spulletjes bij elkaar nemen, je taxi is hier zo," Ik glimlach en geef mijn moeder nog een knuffel, dan ga ik naar de zolder, waar mijn kamer is, en pak de laatste dingen nog bij elkaar. Het duurt n iet lang of ik hoor de taxi beneden toeteren. Ik kijk uit het raam en pak mijn koffer. Snel gaik de trap af.
"Heel veel succes, Haya," zegt mijn moeder en geeft me een kus op mijn wang. Ik glimlach en ga naar buiten. Niet veel later zit ik in de taxi opweg naar LASA.
Ik voel hoe ik een duwtje krijg en knijp even met mijn ogen. Ik wil niet wakker worden. Nog niet in ieder geval. “Word wakker, we hebben zo anatomie.” hoor ik een bekende stem. Ik open langzaam mijn ogen en moet even wennen aan het licht, wanneer dat gebeurd is zie ik Tristan op de rand zitten. Ik voel hoe mijn wangen wat kleuren en verberg mijn hoofd in het kussen. "Hoe laat is het?" mompel ik in het kussen. Waarom maakt Tristan me wakker? Hij zei daarstraks nog dat hij me irritant vind, nouja hij zei dat niet letterlijk maar zo voelde het wel aan.
Wanneer ik er zeker van ben dat de kleur van mijn wangen weer normaal is, duw ik mezelf omhoog en rek me even uit. Tristan aankijken doe ik niet, ik durf het niet echt. "Bedankt... Tristan..." zeg ik uiteindelijk met wat moeite. Ik noem hem altijd senpai en hem bij zijn naam noemen vind ik wel wat lastig. Maar ik deed het, hopelijk vind hij dit wel goed.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Er hoeft dus niet op mij gewacht te worden. 8D
Het einde kan nog aangepast worden, dat ligt aan Eavan's antwoord].

Hyun Jae Goo |

Mijn plotselinge stem, of überhaupt het geluid, zorgt ervoor dat het als een verrassing aan komt, waardoor hij bijna struikelt. Ik onderdruk geen vermakelijk gegniffel en laat dat dan ook merken, want het ziet er wel grappig uit. Zijn ogen waren naar mij toe geflitst en droog stak ik mijn hand op. Toen hij weer doorging met dansen, blikte ik naar het schouwspel. Het zag er goed uit, heel goed zelfs. Daarom was ik misschien dit keer degene die iets opschrok, bij het stemgeluid van Tristan.
‘Volgens mij heb je de verkeerde voor je, ik ben namelijk Prince Charming,’ grinnikt hij, waarop mijn mondhoeken wat naar boven trekken vanwege het grapje. Tristan knipoogt even, maar gaat tegelijkertijd klaar staan voor de tweede lift.
‘Natuurlijk, mijn fout: Prince Charming it is,’ Ik likte over mijn droge lippen en sloeg mijn armen over elkaar, terwijl ik nog steeds toekeek naar de balletvoorstelling die zich voor me afspeelde. Hoewel het misschien voor hun plezier was, zag het er voor mij mooi uit, maar ik was geleerd altijd kritiek te hebben – en dat ook te zien. Dus zei ik er niets op, geen woord, zelfs geen goedkeurende blik in mijn donkere ogen. ‘Wel een Prince Charming die daarnet een kleine uitbarsting had.’ Grijnzend haalde ik mijn wenkbrauw iets betekenisvol omhoog, om te weten dat het een opmerking was, verpakt in een grapje. Als hij die kon waarderen ten minste. De laatste noten van de Pas de Deux klonken al snel en Tristan maakt een kleine buiging.
‘Bedankt voor de dans. Voor herhaling vatbaar,’ kwam er bij hem uit met een kleine glimlach. Hierop draait hij zich om en hij pakt zijn mp3-speler. Ik blijf behoedzaam naar hem kijken terwijl hij rustig op mij afstapt, voor een moment waren mijn kaken verstrakt, maar die verzachtte al direct toen er bijna een kleine blik in zijn ogen te vinden was. Zijn houding liet in elk geval merken dat hij haar geen pijn zou doen of iets dergelijks, want hij stopte zijn handen in zijn zakken.
‘Je hoeft me geen preek te geven, ik ga zelf wel naar hem toe,’ zegt hij rustig. Ik fronste alleen. Waar had hij het in hemelsnaam over? ‘Maar dat ik mijn mening anders had kunnen brengen betekent niet dat die verandert,’ vervolgde hij eerlijk, want waarom zou hij daarover liegen.
‘Ik kwam hier niet naartoe om je een preek te geven,’ vertelde ik hem, wel met een uitgestreken gezicht, waardoor het bijna iets ijzigs had. ‘Je hebt je punt duidelijk gemaakt, lijkt mij. Wie ben ik dan om dat te corrigeren?’ liet ik hem nog weten, voordat hij mij voorbij wilde wandelen. Dan bedenkt hij zich toch, want hij draait zich opnieuw naar me om.
‘Bewaar je een plaatsje voor me in de les straks?’ Het kwam er kalmpjes bij hem uit, en ik knikte er alleen op met een zuinig glimlachje, zodat hij ook wist dat hij daarop kon rekenen. Toen liep hij weg en was ik alleen met Raven McCalley. Eerst wist ik niet wat ik tegen haar moest zeggen, want er was een vaag iets ver in mijn hoofd verstopt. Ik kon er alleen de eerste paar tellen niet opkomen. Tenminste, totdat de woorden van Raphael Crawford begonnen te galmen. Hierop keek ik de vrouwe dus weer aan. ‘Mevrouw McCalley, Crawford had nog voor je gevraagd...’ Onbewust gingen mijn ogen al op zoek naar een klok. ‘Een half uur geleden.’ Vervolgens liep ik weg, de danszaal uit, op zoek naar het lokaal. Wanneer ik deze gevonden had, ging ik alvast zitten, pakte de nodige spullen uit en dumpte mijn tas op de stoel naast mij. Dat bij wijze van "deze stoel is bezet". Drie keer raden voor wie.

[ bericht aangepast op 20 mei 2013 - 16:50 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ava Chachi Esperanza.
Outfit.

Ik trok mijn wenkbrauw op toen Ryssa op een scherpe toon tegen me begon te praten. Ik was niet goed in ballet, maar daarmee bedoelde ik dat velen hier gewoon beter waren dan mij omdat ik niet van jongs af aan ballet had gedaan. LASA had me duidelijk gezegd dat als ik niet mijn best deed, ik er niet ging komen, maar ik wel meer gevoel in de dans stak dan de anderen die ze hadden gezien. Daarom was ik doorgegaan en was ik hier nu. Ik beet op mijn tanden, balde op mijn vuisten en deed hard mijn best om niet tegen haar te beginnen schreeuwen dat ze zich met haar eigen zaken moest bemoeien, dat ze niets wist van mij. Ik hield me in, legde mijn mes neer voordat ik iets ging doen waar ik later spijt van ging krijgen, en lette niet op wat anderen aan het zeggen of aan het doen waren.
"Ik apprecieer je mening Ryssa, maar zolang jij niet weet wie ik ben, waar ik vandaan kom en hoe mijn familie in elkaar zit, dan zou ik het leuk vinden dat je gewoon vraagt waarom ik hier ben" begon ik met een klein, zuinig glimlachje, "Maar goed, ik wil hier even graag zijn als de mensen die ook auditie gedaan hebben. Dat ik door was heb ík niet beslist, maar de mensen van LASA zelf. Als je tegen iemand wil preken over het feit dat ik hier niet verdien te zijn omdat ik niet van kleins af aan ballet doe, zaag dan aan hun hoofd niet aan het mijne. Als zij hier binnen wouden komen, dan hadden ze maar beter moeten dansen, dat ligt niét aan mij. Als je tegen hip-hop bent, houdt dat dan voor jezelf, want niet alle mensen willen ongevraagd iemands mening horen. Zolang jij niet weet wat ik in het verleden heb gedaan om goed genoeg te worden om hier auditie te kunnen doen, zeg dan niet dat ik dit niet verdien".
Ik nam mijn flesje water van tafel, mijn sportzak van de grond en schoof mijn stoel achteruit, "Niet iedereen is hier gewoon omdat die heel graag een ballerina wil worden. Ik wil ervoor zorgen dat mijn familie rond kan komen elke maand en het enige waar ik goed in ben in dansen. Ballet was het enige genre ballet waar ik direct toekomst in zag, dus als jij de kosten van mijn familie elke maand wil betalen, dan zal 1 andere persoon, die volgend jaar misschien wél doorgaat, hier mijn plaats kunnen innemen."
Met die woorden draaide ik me rustig om en liep de kantine uit. Niet eerlijk, yeah right. Ik had de laatste 2 jaar elke dag getraind om even goed in ballet te worden als de meeste hier en dan krijg je naar je kop gegooid dat je dit eigenlijk niet verdient, geweldig.

[Eigenlijk moesten Reece en Rafaël eerst nog reageren, maar goed. Too late]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered