[RPG] Dancing Shoes | 1 - Speeltopics

Al jaren staat LASA, Los Angeles School of Arts, ervoor bekend de beste ballet danseres af te leveren. Meer dan 65% wordt na het afstuderen door een compagnie geworven. Sommigen worden zelfs al een contract aangeboden nog voor ze hun diploma in handen hebben.
Dat de school zo succesvol is heeft ze te danken aan haar streng beleid. Er geldt een nultolerantie wat alcohol en drugs beseft, en relaties worden afgeraden zodat de leerlingen hun maximale aandacht aan hun studies kunnen schenken.
Elk jaar worden er strenge audities gehouden om nieuwe leerlingen te werven, maar zelfs wanneer je een plekje hebt gekregen in de school ben je nog niet veilig. Je kan ten alle tijde geschorst of zelfs weggestuurd worden als je je niet voldoende inzet of niet genoeg vooruitgang toont.
Naast danslessen, voorziet de school ook in geschiedenis- en culturele lessen, ook verschillende talen worden aangeleerd om de kansen van de leerlingen om aangeworven te worden door een buitenlandse compagnie te vergroten. Anatomie is eveneens een belangrijk vak en de leerlingen worden aangemoedigd om een instrument te leren spelen, zodat ze ook voorstellingen muzikaal kunnen begeleiden.

Dit jaar is er echter een groepje leerlingen dat honger heeft naar iets anders, iets nieuws. Ze vragen het bestuur van de school om Hip-Hop lessen in te voeren, maar dat idee wordt resoluut geweigerd. De teleurstelling is groot, en enkele leerlingen lijken ontmoedigd te raken tot één van hen met een idee komt. Wat als LASA eens een eigen Hip-Hop crew zou hebben, door en voor leerlingen? Zullen de jongeren er in slagen hun geheim geheim te houden, of riskeren ze hun zuurverdiende plekje in de school te verliezen?

Leerkrachten:
- Raven Ariana McCalley - Eavan
- Joel Kian Ranger - Roatan
- Raphael Crawford - Morticia

Leerlingen:
- Chrissie Mariangela Ortiz - Theodora ~crew
- Ava Chachi Esperanza - Lifeisajoke ~crew
- Rachelle Maia Anderson - Jaimes ~crew
- Ryssa Viènne Hartley - Alyssum
- Hyun Jae Goo - Morticia
- Tristan Victor Wellington - Theodora
- Hayaku Hashima - Papaoutai ~crew
- Luke Oliver Wright - Sempra ~crew
- Rafaël Mairon Ortiz - Praesidium ~crew
- Reece Noah Bowen - Roatan

Regels:
- Er is een minimum van 12 regels per post
- Ik wil geen sneltrein, hou een beetje rekening met elkaar ^^
- Naamsveranderingen graag doorgeven
- Geen perfect players, iedereen heeft zijn fouten en gebreken.
- 16+ is volgens mij niet echt aan de orde in dit RPG, dus beperk het tot een minimum.

Story met info

Ik zou graag willen vragen dat je wacht tot iedereen gereageerd heeft voor je zelf weer post, zodra iedereen een stukje geplaatst heeft, telt de regel van 2-3 posts wachten. Indien het RPG goed verloopt en iedereen voldoende rekening met elkaar houdt, kan deze regel later nog wegvallen.

[ bericht aangepast op 18 aug 2013 - 23:08 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Chrissie Ortiz

"Als ze niet mooi waren, had ik ze niet gekocht," antwoordt Luke met een grijns. Ik schiet in de lach en geef hem een klapje op zijn arm. Bij Luke kan je altijd terecht voor een logische opmerking. Hij kan zulke droge dingen zeggen, dat je er gewoon moet om lachen.
Wanneer ik Rafaël terug de kamer in zie komen, schuif ik met opzet nog wat dichter tegen Luke aan.
"Uw knuffelbeer is klaar met douchen en omkleden, alleen wilt zijn haar niet goed zitten, maar hij is toch bereid om je een knuffel te geven. En met 'je' bedoel ik Chrissie, niet jij Luke. Tenzij je het perse wilt natuurlijk."
Ik weet niet of het komt omdat Rafi ook een knuffel wil, of omdat ik dan maar bij Luke een beetje affectie gaan zoeken ben maar ik mag in elk geval mijn broertje knuffelen en dat is wat ik wou. Niet al te elegant kruip ik over Luke heen, om uit het bed te raken. Mijn voet blijft even haken in zijn lakens, en mocht ik zo lenig niet zijn dan was ik zeker omgevallen. Gelukkig kan ik lachen om mezelf, en schaam ik me niet zo snel.
"Moeten we zo niet gaan?" hoor ik Luke achter me vragen. Ik knik beamend. Mijn buik rommelt instemmend. Ik heb honger, en het ontbijt wil ik niet missen.
"Ik hoef alleen mijn schoenen nog aan te trekken en dan wil ik een knuffel van Chrissie en dan kunnen we gaan."
Ik raak een beetje ongeduldig als blijkt dat Rafaël zijn schoenen nog moet nemen. Terwijl hij ze aantrekt, hups ik van het ene been op het andere terwijl ik een geluidje maak dat duidelijk maakt dat het me niet zint.
"Hug?" vraagt Rafi als hij eindelijk klaar is. Er verschijnt een brede glimlach op mijn gezicht en ookal wandelt hij nu naar me toe, het gaat nog steeds veel te traag naar mijn zin. Ik neem een aanloopje en spring in zijn armen.
"Jaaaaaaa!" roep ik enthousiast. Ik sluit mijn armen stevig om de hals van mijn broer en verberg mijn gezicht in zijn t-shirt. Dat we hierdoor achterover, op Rafi's bed, vallen deert me niet. Ik giechel en hou hem nog enkele tellen vast. Ochtendknuffels. Niks kan mijn dag beter doen starten. Ik krijg er liefst zoveel mogelijk, maar zolang ik er eentje van mijn liefste broer gehad heb ben ik al tevreden.
"En nu heb ik honger," grinnik ik.
Ik ga van mijn broer af en neem zijn hand vast om hem recht te trekken. Pas nu valt het me op dat zijn haar niet helemaal wil vallen vandaag, zoals hij net zei. Ik bekijk het even en leg een paar plukjes in een andere richting. Vervolgens kam ik er nog even doorheen met mijn vingers. Veel beter zo. Met een glimlach bekijk het resultaat. Dan herinnert mijn maag me er weer aan dat ik wil eten.
Met Rafaël's hand nog steeds in die van mij, draai ik me om. Ook Luke moet er aan geloven, want ik sleur hem net zo vrolijk als Rafi de kamer uit. Waag het niet tussen mij en mijn ontbijt te komen. Op de gang gekomen, zie ik dat Reece een eindje voor ons uit loopt. Ik laat de handen van Rafaël en Luke los en trek een sprintje naar Reece toe. Zonder enige waarschuwing spring ik op zijn rug.
"Yo, broeder van 'n and're moeder," zeg ik op een veel te foute manier. Die zin alleen al is zo fout. Maar het moest gewoon.
Ik leun een beetje over hem heen en hou mijn gezicht een beetje scheef zodat ik zijn gezicht kan zien, benieuwd naar zijn reactie.

Tristan Wellington

"Het spijt me Tristan, ik dacht dat ik als eerst op moest!" hoor ik Haya roepen terwijl ik tandpasta op mijn tandenborstel aan het doen ben. Ik rol even met mijn ogen en reageer er niet op. Ik begrijp niet waar die jongen met zijn gedachten zit, het is het midden van de week. Ik sta al twee dagen vroeger op dan hem. Mocht het nou nog maandag zijn dan was zijn verwarring nog te verklaren.
Ik stop mijn tandenborstel in mijn mond en begin hevig te schrobben. Persoonlijke hygiëne vind ik heel belangrijk. Er is niks ergers dan naast een stinkerd te moeten zitten, of iemand die kleren draagt met vlekken op. Misschien stel ik me aan, maar zo ben ik gewoon opgevoed. Daarbij kost het niet heel veel moeite en geld om een beetje verzorgd voor de dag te komen. Maar helaas zijn er nog altijd mensen die daar anders over denken. Gelukkig kom je bij ons op school zulke types niet tegen.
Ik vul een beker met water, en neem er een slok van, waarop ik mijn mond begin te spoelen. Links en rechts en links en rechts. Een keer gorgelen en herhalen.
"Tristan, ik wacht op je!" roept Haya dan.
Uit pure verbazing verslik ik me en spuug ik het tandpastasop dat ik nog in mijn mond heb uit. Recht tegen de spiegel.
"Shit," grom ik. Omdat ik nog wat in mijn mond heb, klinkt het een beetje gek. Ik spuw het laatste beetje in de gootsteen en kijk kwaad naar de vuile spiegel. Wat is dat nou voor nonsens, wachten op mij. Ik probeer niet eens aardig te zijn tegen die jongen. Zijn die Chinezen dan echt zo omgekeerd dat ze botheid aanzien als beleefdheid. Ammehoela, ik blijf wel lekker in Amerika dan. Of tenminste weg uit Aziatische landen.
Met een handdoek veeg ik de spiegel schoon, maar nu staan er strepen op door het vieze water.
"Shit! Fuck! Kut! Rotding!" scheld ik.
Ik vul de beker nog een keer met water en gooi het tegen de spiegel aan. Met de propere zijde van de handdoek ga ik er nog een keer overheen. Veel beter. Ik wandel de badkamer uit, en open de deur naar de gang. Wanneer ik de lichte voetstap van het kleine mannetje dat op mijn kamer slaapt niet hoor, draai ik me met opgetrokken wenkbrauw om.
"Ik dacht dat je op me aan het wachten was?" zeg ik nogal toonloos.
Met mijn hand gebaar ik dat hij mag voorgaan. Laten we vooral niet treuzelen, ik wil niet te laat komen of me moeten haasten met eten om op tijd in de les te zijn. Maf kereltje.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Ik maak morgen een post voor Raven..]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[@Lifeisajoke: je mag Ava wel naar Chrissie, Reece, Luke en Rafaël sturen. Ze lopen op de gang in de jongensvleugel, onderweg naar het ontbijt.]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Lifeisajoke schreef:
[Iemand voor Ava, ik verveel me ;(]

[Maia loopt over de gang net, dus die is aanspreekbaar (:]

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[Of Hyun...]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Ik heb ook nog Ryssa voor iemand ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Ik ga gewoon voor de eerste die geantwoord heeft, makkelijkste keuze :d]

Ava Chachi Esperanza.
Outfit.

Ik vroeg me echt af wat er met mijn oriëntatiegevoel aan de hand was. Alles wat ik wou doen was naar de eetzaal lopen voor het ontbijt, maar de gang waar ik nu inliep was allesbehalve de gang naar de eetzaal. Ik zuchtte en keek rond waarna ik mijn schouders ophaalde. Niet veel leven hier. Ik beet op mijn lip en liep verder. Ik ben toch ook zo'n dom kind soms. Hoelang was ik hier nu al ? Ik wist het niet eens meer, maar waarschijnlijk al wel lang genoeg voor een normale persoon om de school vanbuiten te kennen. Ik zuchtte en sloeg een andere gang in waar er al wat meer lawaai kwam uit de kamers. Ik vouwde mijn vingers om het lint van mijn sportzak die op mijn schouder lag. Mijn kleine rugzak die net groot genoeg was om alles te kunnen insteken voor theorielessen hing op mijn rug. Verbaasd knipperde ik met mijn ogen toen een jongen voor mijn neus naar binnen liep. Halfnaakt dan, anders zou ik niet zo verbaasd gekeken hebben. Ik bleef verbaasd staan en keek om me heen. Een paar jongens keken eerst verbaasd naar mij, alsof ze nog nooit een meisje hadden gezien. Al wist ik niet of dat lag aan mijn kledij die totaal niet voor een ballerina was, of dat het lag aan het feit dat er een meisje alleen door de jongensvleugel dwaalde. Ik likte over mijn lippen en klopte op een deur waarna ik die opendeed.
"Weten jullie toeva- Oh my, het spijt me". Ik trok de deur zo snel mogelijk weer dicht en dacht aan iets anders. Allesbehalve de 2 jongens die ik in een nogal intieme pose had gevonden. Typisch ik. Ik liep verder, halfnaakte jongens ontwijkend, tot ik een groepje tegenkwam. Er liep een meisje bij, wat me geruststelde aangezien ik hier niet het enige meisje wou zijn dat hier rondliep.
Ik begon zachtjes te lopen tot ik naast hen liep, "Lopen jullie naar de eetzaal ?" vroeg ik ietwat onzeker, "Ik weet niet eens hoe ik hier beland ben, dus het zou helpen moest ik mee kunnen lopen eigenlijk".

Reece Noah Bowen.

Langzaam en nog enigszins half slapend slenter ik door de gang van LASA. Achter me hoor ik wel mensen praten, maar ik besteed er niet al te veel aandacht aan. Plotseling hoor ik voetstappen versnellen achter mijn rug en voordat ik me ook maar om kan draaien om te kijken wie het is, spring er iemand op mijn rug, waardoor ik een kleine seconde uit balans ben en even wiebel, voordat ik mijn evenwicht weer herpak. Vrijwel automatisch beweeg ik mijn handen naar achter en hou ik daarmee de benen van de gene vast wie er op mijn rug zit, zodat die gene niet valt.
"Yo, broeder van 'n and're moeder," hoor ik de persoon opmerken, wie overduidelijk Chrissie is. Ze wiebelt een stukje naar voren en probeert me aan te kijken.
Ik draai mijn hoofd een stukje naar haar toe, zodat ik haar recht kan aankijken. Een paar tellen hou ik mijn gezicht in de plooi en kijk ik zo droog mogelijk, totdat ik het niet meer hou en barst dan ik lachen uit.
Ik weet precies waar haar opmerking op slaat, aangezien ik bij huize Ortiz echt kind aan huis ben. Eigenlijk kan je nog beter zeggen dat ik deel van het meubilair uitmaak, aangezien ik daar bijna altijd rondloop. Eigenlijk is dat ook best logisch, aangezien er bij mij thuis maar weinig gezelligheid is. Mijn moeder is altijd met haarzelf en haar dromen bezig, mijn vader loopt altijd te zeuren over mij, mijn zusje, zijn baan als advocaat, het huis, het weer, noem het maar op, er komt nooit enig positief woord uit zijn mond en mijn zusje, die is nog redelijk normaal, maar ook met haar kan ik maar weinig lol maken.
In huize Ortiz is het gewoon altijd gezellig, ik kan er lol maken met Rafaël en Chrissie, maar ook problemen kan ik kwijt. Het is echt fijn om een plek als die te hebben.
"Jij weet ook altijd mensen origineel te begroeten, hoe doe je dat toch?" vraag ik bedenkelijk, maar wel met een kleine verscholen grijs.
Ik maak een vreemd, klein sprongetje zodat Chrissie beter op mijn rug komt te zitten.

Ryssa Viènne Hartley
Stilletjes loop ik door de school, richting de eetzaal. Wanneer ik daar aankom en zie dat ik nog aan de vroege kant ben, aangezien er nog nauwelijks iemand is, besluit ik eerst maar weer een poging te doen om mijn moeder te bellen. Ik had gisteravond al gebeld, maar toen nam ze niet op. Hopelijk nu wel. Als het goed is, is ze nu met papa op een kort trip naar ergens in Europa, waar precies weet ik niet. Wat ik wel weet is dat het daar sowieso een paar uur later is dan hier en dat ik ze dus niet wakker zal bellen.
Ik zoek haar nummer op in mijn mobiel, klik op het groene hoorntje en wacht tot er op genomen wordt. Ongeveer een halve minuut lang klinkt er een pieptoon en net wanneer ik op wil hangen, wordt er opgenomen. 'Mam, i-' begin ik, maar voordat ik mijn zin af kan maken, wordt ik afgekapt door mijn moeder. 'Ik heb nu geen tijd om te praten. Bel later maar weer.' Nog geen seconde later heeft ze opgehangen. Iets teleurgesteld kijk ik naar mijn mobiel. Ik had gehoopt dat ze nu wel voor een keer zou kunnen praten, aangezien ze nu even niet met werk bezig hoeft, maar blijkbaar niet. Ze zullen vast net ergens naar toe gaan of zoiets, of misschien zijn ze wel ergens waar ze stil moeten zijn. Ja, dat zal het wel zijn.
Ik zucht zacht en begeef me weer richting de eetzaal, waar het nu iets drukker is dan net. Ik loop richting het buffet en pak een appel en een bakje met yoghurt, waar ik wat ontbijtgranen in doe. Ik eet meestal niet zo heel veel bij het ontbijt, de eerste les is toch een theorieles waar je steeds stil moet zitten. Nadat ik nog een glas met jus d'orange heb gepakt loop ik naar één van de tafels.
Ik ben nog niet helemaal zeker over het anatomiehuiswerk en pak daarom het boek erbij, om de tekst en de vragen nogmaals te bestuderen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Hayaku Hashima


Nadat ik had gezegd dat ik op Tristan wachtte hoorde ik vanalles in de badkamer. Ik kijk even naar de badkamerdeur met opgetrokken wenkbrauwen. Zei ik iets verkeerd of gebeurde er gewoon iets wat niet goed ging. "Shit! Fuck! Kut! Rotding!" hoor ik Tristan roepen en ik moet even zachtjes in mezelf lachen. Ik hoor water klotsen en frons dan. Wat is hij allemaal aan het doen daar? Even overweeg ik het om op de deur te kloppen, maar ik doe het maar niet. Ik weet hoe Tristan kan reageren en ik heb daar nu even geen zin in op deze vroege morgen.
De deur van de badkamer opend en ik kijk naar Tristan, wiens gezicht niet al te vrolijk staat. Wanneer hij zich omdraait kijk ik een beetje naar de grond. Ik heb geen zin om straks gezeur te krijgen van hem. "Ik dacht dat je op me aan het wachten was?" Ik knik eventjes. Dat doe ik toch, of ben ik nu gek? Wanneer Tristan gebaart dat ik voor mag gaan loop ik langs hem heen naar de gang. Ik hem mijn duimen achter de zakken van mijn broek gehaakt en kijk wat stilletjes om me heen. Er staat een glimlachje op mijn gezicht. Ik kan eigenlijk nooit chagerijnig zijn 's morgens, eigenlijk ben ik dat nooit. Dat heb ik van mijn moeder, zij is altijd vrolijk en ziet overal het positieve van in. Mijn vader daarin tegen is een chagrijnige zakenman die alles zo goed mogelijk in orde wil hebben en nooi tijd heeft om iets leuks te doen.
"Senpai, nogmaals sorry. Ik was heel erg in de war deze morgen," zeg ik terwijl ik even een blik op mijn kamergenoot werp. "Ik weet niet waar ik met mijn hoofd zat." zeg ik er dan nog zachtjes achteraan, ik buig mijn hoofd even kort naar hem, iets wat ik al geleerd heb van kleins af aan. Een klein glimlachje staat op mijn gezicht naar Tristan toe. We komen al bijna bij de eetzaal, ik zie een paar mede-leerlingen en ik glimlach even naar ze. Het maakt me niet uit of ze dat gezien hebben of niet, ik doe het gewoon uit beleefdheid.

[ bericht aangepast op 18 april 2013 - 11:58 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Raven Ariana McCalley

Nadat ik mijn kamer had afgesloten liep ik, met mijn ras over mijn schouder, de gang op en richting de eetzaal. Hier en daar kwam ik wat leerlingen tegen die ik een zwakke glimlach ter begroeting toewierp. Mijn gedachten zaten deels nog bij het gesprek van een paar dagen geleden, waarin verzocht werd voor een hiphop-klas.
Ik was er geen voorstander van, zolang als ik kon dansen danste ik al ballet en voor mij was er dan ook geen andere vorm van dansen. Dat sommige leerlingen daar misschien anders over dachten was uiteindelijk natuurlijk hun keuze, ik was in ieder geval niet van plan het met ze te gaan doen. En ik was dan ook best tevreden toen het verzoek werd afgewezen.
Een kleine zucht verliet mijn lippen terwijl ik de eetzaal binnen stapte en mijn blik weer kort rond liet gaan. Natuurlijk was het niet aan mij, of iemand anders, om te negeren wat de leerlingen wilden leren. Ze moesten alleen accepteren dat het hier niet zou gebeuren. Bij het buffet aangekomen pak ik een klein schaaltje fruit, een halve witte boterham met een plakje kaas en een pakje melk. Als ontbijt was dit voor mij voldoende en mocht ik nog wat honger krijgen dan had ik een mueslibar in mijn tas zitten.
Met mijn dienblad in mijn handen zocht ik in de zaal naar een rustig plekje, een waar ik een beetje alleen kon gaan zitten en op mijn gemak van m'n ontbijtje mocht genieten. Zodra ik een plekje had gevonden liet ik me op de stoel zakken, zette mijn tas langs mijn voeten op de grond en opende het pakje melk voor een slok. Al prikkend in mijn schaaltje fruit liet ik mijn ogen weer rustig rond glijden.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

||KellyBelly went Albion. ||

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Chrissie Ortiz

De droge blik op Reece's gezicht alleen al doet een brede grijns op mijn gezicht verschijnen. Wanneer hij moet lachen, trek ik een guitige snoet en geef hem een aai over zijn bol. Flinke jongen, lachen met mijn grapjes.
"Jij weet ook altijd mensen origineel te begroeten, hoe doe je dat toch?"
Ik slaak een gilletje als Reece plots een hupje maakt, waardoor ik een eindje omhoog schiet. Automatisch hou ik mijn armen om zijn hals en klem ik mijn benen om zijn middel, uit angst te vallen. Ik val tijdens het dansen genoeg, al dan niet met opzet, dus naast de dansvloer hou ik het liever beperkt.
Pas na enkele seconden durf ik weer volledig ontspannen en los ik mijn greep op Reece een beetje. Ik laat mijn kin op zijn schouder rusten en zucht even. Reece heeft altijd zo lekker warm. Ik heb er geen idee van hoe oud ik was toen ik dat ontdekte -die jongen komt ook al zo lang bij ons over de vloer- maar sindsdien is Reece zo'n beetje mijn persoonlijke kachel geworden. Maar ik ben wel zo lief om te delen. Dat was iets waar mama altijd op stond, delen. Het begon met Rafi en mij maar later kreeg ze het ons ook aangeleerd om met anderen te delen. Het is een les die ik koester, want ik heb eruit geleerd dat als je zelf deelt, anderen ook terug geven aan jou. En dan maakt het niet uit of het materiële dingen zijn, of emoties.
"Nou..." zeg ik terwijl ik nog aan het nadenken ben hoe ik dat precies doe. Ik sta er namelijk zelden bij stil als ik zulke dingen zeg. "Ik doe mijn mond open en de woorden komen er uit."
Ik lach een beetje schaapachtig, een betere uitleg heb ik helaas niet. Ik denk dat ik dat van mama meegekregen heb. Zij had altijd en overal een antwoord klaar en flapte er ook vaak dingen uit voor ze erover nadacht. Ik kan de keren dat ik in een deuk gelegen heb om één van haar opmerkingen niet op tien handen tellen. Onbewust druk ik mezelf wat dichter tegen Reece aan. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn moeder denk.

Tristan Wellington

Ik zucht geïrriteerd als Hayaku stom staat te glimlachen, maar uiteindelijk loopt hij dan toch de gang op. Ik trek de deur van onze kamer toe, waarop ik door de gang begin te wandelen met Hayaku. Ik begrijp echt niet hoe ze mij in godsnaam met zo'n persoon op een kamer kunnen zetten hebben. Houden ze dan helemaal geen rekening met persoonlijkheid? Ik zou haast geloven van niet, en dat ze gewoon twee willekeurige personen samen gooien.
"Senpai, nogmaals sorry. Ik was heel erg in de war deze morgen. Ik weet niet waar ik met mijn hoofd zat."
Ik schud mijn hoofd en kijk Hayaku fronsend aan. Kan hij nou echt mijn naam niet onthouden, of doet hij gewoon de moeite niet?
"Hoe vaak heb ik je nou al gezegd dat ik Tristan heet? Ik ben niet Sen- pen- Hen- Ik ben Tristan."
Ik stop mijn handen in mijn broekzakken en kijk enigszins kwaad naar het ukkie naast me. Wat ik ook niet begrijp is hoe je 's ochtends zo opgewekt kunt zijn, strontvervelend vind ik het. Laat een mens toch bekomen voor je met glimlachen gaat smijten.
"En ik weet ook niet waar je met je hoofd zat, maar doe in het vervolg even de moeite om te controleren of ik slaap voor je in blote kont gaat paraderen," fluister ik hem toe, al klinkt het meer als sissen. Ik zou namelijk niet willen dat iemand anders het hoort, niet om zijn reputatie maar er moeten geen geruchten de ronde gaan doen over mij. Ik heb een hekel aan geruchten, en al helemaal als ze over mij gaan. Niks erger dan een kletstante die iedereen bij iedereen zwart gaat maken. Verschrikkelijk.
Op mijn dooie gemakje slenter ik de trap af, waarop ik naar de eetzaal toe ga. Het kan me niet veel schelen of die kleine smurf me nog volgt of niet, vanavond zie en hoor ik hem toch weer. Al moet ik toegeven dat ik hem op het einde van de dag niet zo vervelend vind als aan het begin.
Eenmaal in de eetzaal, ga ik meteen naar het buffet toe. Ik neem een kommetje muesli en giet er wat warme melk over. Daarnaast neem ik ook nog een kommetje met fruit. Met een zucht blijf ik even staan, wachten op Hayaku. Misschien was ik een beetje hard voor hem. Ik trek mijn neus op om mijn eigen gedachten en been dan snel naar een tafel toe.
"Goeiemorgen Hyun," begroet ik het meisje dat er al zit. Kijk, waarom kan Hayaku niet een beetje meer zoals haar zijn? Stiller, minder aanwezig. Ik stop mijn lepel in mijn muesli en geniet smakelijk van de eerste hap van mijn ontbijt.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Rafaël Mairon Ortiz.

Ik glimlach licht, wanneer ik Reece voor ons zie lopen. Ik wil hem net begroeten, maar Chrissie is me voor. Ze laat mijn hand los en trekt een sprintje richting Reece om vervolgens op zijn rug te springen. "Yo, broeder van 'n and're moeder," Ik grinnik licht en kijk hoe Reece zichzelf in evenwicht probeert te houden. Reece is geen broer van Chrissie en mij, maar zo voelt het wel. Reece en ik kennen elkaar als sinds de peuterschool, maar sinds de middelbare trekken we pas echt veel met elkaar op. Met mijn moeder heb ik altijd een goede band gehad en zij was dan ook één van de twee personen tegen wie ik alles durfde te zeggen. Bijna alles dan, met bepaalde dingen ging ik toch liever naar Chrissie toe. Maar nadat ik mijn moeder ben kwijtgeraakt, had ik alleen Chrissie nog die ik volledig kon vertrouwen. Daarom ben ik blij met een vriend zoals Reece. Ik weet hoe zijn thuissituatie is en hij maakt praktisch gezien deel uit van onze familie, dus weet hij ook wel van onze thuissituatie. Reece en ik hebben ook bijna geen geheime voor elkaar. Met sommige dingen ga ik liever naar Reece dan dat ik naar Chrissie ga, maar uiteindelijk komen ze het beide wel te weten.
Ik versnel mijn pas een tikkeltje. Ik ben geen ochtend mens en vermijd 's ochtends meestal contact met mensen, maar hier kan dat niet en loop ik dus het liefst bij Chrissie en/of Reece. Ik kijk lichtelijk geïrriteerd, wanneer Ava naast ons komt lopen. Dat Luke bij ons loopt vind ik niet erg, ik ben wel aan hem gewend geraakt, aangezien we op dezelfde kamer slapen en ik hem 's ochtends niet kan ontlopen. Het is niet iets persoonlijks, want 's avonds kan het me niet gek genoeg en maakt het me niet uit met wie ik sta, loop, dans of praat. Maar in de ochtend doe ik het, het liefst rustig aan. "Lopen jullie naar de eetzaal?" Een lichte onzekerheid is in haar stem te vinden, "Ik weet niet eens hoe ik hier beland ben, dus het zou helpen moest ik mee kunnen lopen eigenlijk". "Eh, ja. Geen probleem, loop maar mee" Zeg ik terwijl ik mijn linkerhand even door mijn haar laat gaan en naast Reece ga lopen die nog steeds Chrissie op zijn rug draagt.
Ik kan het niet laten om Reece een kort duwtje te geven met mijn schouder tegen de zijne en knik dan even met mijn hoofd als begroeting. We zijn dichtbij de eetzaal, aangezien de geur van het eten mijn neus al binnendringt. Ik hou van eten, veel eten. Gelukkig kom ik niet heel veel aan, dus ik kan eten wat ik wil en veel dikker word ik er niet van. Ik ken wel een paar mensen die ook zoveel willen eten zonder aan te komen, maar jammer voor hen kunnen ze dat niet.
Ik kijk even van Reece naar Chrissie en glimlach naar haar. ik ben blij dat we dit dansavontuur kunnen delen. Niet alleen met zijn tweetjes, maar ook met de rest van de dansers, al zijn er altijd wel mensen die je wat minder mag of waar je je aan irriteert.
Het eerste wat ik doe als ik de eetzaal in loop, is kijken wie er al zijn. Tristan zie ik bij Hyun aan tafel en Ryssa, Raven en Hayaku zitten verspreid door de eetzaal. Ook zijn er nog andere mensen met andere niveau's. Ik herken de meeste wel qua gezicht, maar ik ken de meeste niet bij naam.
Wanneer ik bij het buffet aankom, pak ik een plat wit bord en leg er twee broodjes op. Daarbij leg ik twee plakjes kaas en een klein plastic bakje met pasta. Naast de twee broodjes en hun beleg, neem ik ook een bakje met yoghurt mee en zoals altijd teken ik er met wat honing de R van Rafaël in. Het is iets wat ik altijd al gedaan heb. Of het met limonade, honing of iets anders is. Het doet me denken aan mijn moeder. Ze had ons ontbijt altijd klaar staan. Voor mij meestal een bakje yoghurt met daarin de R van haar zelfgemaakt bramensap en Chrissie had altijd wel iets anders. De bramenstruik achterin de tuin is in totaal twee keer vernieuwd, maar word niet gebruikt. Ik geef hem af en toe nog water, maar het is vooral iets wat me aan mijn moeder herinnerd. Ik zou willen dat ik de bramensap van mijn moeder kon namaken, maar ze heeft nooit iets gezegd over het recept. Ondanks dat ik weleens heb meegeholpen, heb ik het recept niet onthouden.

[ bericht aangepast op 21 april 2013 - 16:54 ]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'