[RPG] Dancing Shoes | 1 - Speeltopics

Al jaren staat LASA, Los Angeles School of Arts, ervoor bekend de beste ballet danseres af te leveren. Meer dan 65% wordt na het afstuderen door een compagnie geworven. Sommigen worden zelfs al een contract aangeboden nog voor ze hun diploma in handen hebben.
Dat de school zo succesvol is heeft ze te danken aan haar streng beleid. Er geldt een nultolerantie wat alcohol en drugs beseft, en relaties worden afgeraden zodat de leerlingen hun maximale aandacht aan hun studies kunnen schenken.
Elk jaar worden er strenge audities gehouden om nieuwe leerlingen te werven, maar zelfs wanneer je een plekje hebt gekregen in de school ben je nog niet veilig. Je kan ten alle tijde geschorst of zelfs weggestuurd worden als je je niet voldoende inzet of niet genoeg vooruitgang toont.
Naast danslessen, voorziet de school ook in geschiedenis- en culturele lessen, ook verschillende talen worden aangeleerd om de kansen van de leerlingen om aangeworven te worden door een buitenlandse compagnie te vergroten. Anatomie is eveneens een belangrijk vak en de leerlingen worden aangemoedigd om een instrument te leren spelen, zodat ze ook voorstellingen muzikaal kunnen begeleiden.

Dit jaar is er echter een groepje leerlingen dat honger heeft naar iets anders, iets nieuws. Ze vragen het bestuur van de school om Hip-Hop lessen in te voeren, maar dat idee wordt resoluut geweigerd. De teleurstelling is groot, en enkele leerlingen lijken ontmoedigd te raken tot één van hen met een idee komt. Wat als LASA eens een eigen Hip-Hop crew zou hebben, door en voor leerlingen? Zullen de jongeren er in slagen hun geheim geheim te houden, of riskeren ze hun zuurverdiende plekje in de school te verliezen?

Leerkrachten:
- Raven Ariana McCalley - Eavan
- Joel Kian Ranger - Roatan
- Raphael Crawford - Morticia

Leerlingen:
- Chrissie Mariangela Ortiz - Theodora ~crew
- Ava Chachi Esperanza - Lifeisajoke ~crew
- Rachelle Maia Anderson - Jaimes ~crew
- Ryssa Viènne Hartley - Alyssum
- Hyun Jae Goo - Morticia
- Tristan Victor Wellington - Theodora
- Hayaku Hashima - Papaoutai ~crew
- Luke Oliver Wright - Sempra ~crew
- Rafaël Mairon Ortiz - Praesidium ~crew
- Reece Noah Bowen - Roatan

Regels:
- Er is een minimum van 12 regels per post
- Ik wil geen sneltrein, hou een beetje rekening met elkaar ^^
- Naamsveranderingen graag doorgeven
- Geen perfect players, iedereen heeft zijn fouten en gebreken.
- 16+ is volgens mij niet echt aan de orde in dit RPG, dus beperk het tot een minimum.

Story met info

Ik zou graag willen vragen dat je wacht tot iedereen gereageerd heeft voor je zelf weer post, zodra iedereen een stukje geplaatst heeft, telt de regel van 2-3 posts wachten. Indien het RPG goed verloopt en iedereen voldoende rekening met elkaar houdt, kan deze regel later nog wegvallen.

[ bericht aangepast op 18 aug 2013 - 23:08 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Hayaku Hashima

Volgens mij schoot het Tristan in het verkeerde keelgat, wat ik net zei. Want zijn zucht is me niet ontgaan.
"Hoe vaak heb ik je nou al gezegd dat ik Tristan heet? Ik ben niet Sen- pen- Hen- Ik ben Tristan." zegt Tristan en hij werpt me een niet al te vriendelijke blik toe. Hoe vaak moet ik hem dan nog zeggen dat het juist beleefd bedoelt is als ik hem Senpai noem. Ik vind het vreemd dat hij niet wat respect heeft voor mijn cultuur. Oké, misschien heeft hij dat wel maar uit hij dat niet of zo. Ik weet het niet, ik heb in ieder geval wel respect voor hem. Of hij dat nou wil of niet. Ik ben zo opgevoed.
"En ik weet ook niet waar je met je hoofd zat, maar doe in het vervolg even de moeite om te controleren of ik slaap voor je in blote kont gaat paraderen," sist hij en ik rol even met mijn ogen. Dat was ook niet mijn bedoeling geweest, kijk, als ik had geweten dat hij het zou hebben gezien had ik het niet gedaan. Ik schaam me er best wel een beetje voor nu op dit moment. Ik loop achter Tristan aan naar de eetzaal en pak waar ik nu op dit moment trek in heb, een broodje met jam en een appeltje. Ik kijk rond en besluit dan toch maar aan de tafel te gaan zitten waar ik Tristan en Hyun zie. Ik zet het bordje op tafel en leg mijn appel er op een servetje naast. Voor ik plaats neem kijk ik naar Hyun. Ik glimlach naar haar. "Goede morgen," zeg ik en ik maak een korte buiging. Dan neem ik plaats en kijk naar Tristan, aangezien ik nog geen tijd of mogelijk gehad heb om wat te zeggen tegen hem.
"Senpai is beleefd bedoelt, maar ik kan je ook Wellington-san noemen, al denk ik dat je dat niet wilt," zeg ik met een onschuldig gezicht en kijk hem aan. Ik heb deze morgen eigenlijk al meer gezegd dan ik aldoor doe in de morgen. Maar ik wil dit gewoon graag uitgepraat hebben. Ik hou niet zo van ruzies en meningsverschillen. Niet dat dit een ruzie is, maar ik hou er gewoon niet zo van.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Nerys -> Eavan

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

ALLSTARSx -> Sempra

Hyun Jae Goo.

Met een lege blik in mijn ogen prik ik wat fruit aan de vork die ik losjes vast heb, stop dit in mijn mond en haal het boek voor Cultuur tevoorschijn. Het boek sla ik open en tegelijkertijd eet ik nog iets, maar terwijl ik dat doe, komen er twee jongens op me af gelopen. In eerste instantie had ik het niet gemerkt, deels omdat ik had gehoopt dat niemand naar mij toe zou komen. Waarom zou ik anders in hemelsnaam afgezonderd gaan zitten? De meest spraakzame was ik in elk geval niet, daar had ik ook niet om gevraagd.
‘Goeiemorgen Hyun,’ begroet één van de jongens mij, die ik herken als Tristan Wellington. Kort knik ik naar hem, ten teken als begroeting, diezelfde blik van leegte in mijn reebruine poelen. Hierdoor krijg ik direct weer de harde, afstandelijke aanblik welke ik meer dan de helft van de tijd had. Zonder nog tijd aan hem te besteden, duik ik met mijn ogen het boek weer in. Het kan mij werkelijk waar geen ezels kont schelen dat deze brompot nu bij mij plaats genomen heeft. Oh, hemel, net zo min als Hayaku Hashima die nu ook gaat zitten.
‘Goedemorgen,’ Een korte buiging volgt. Hierop neemt hij plaats, en richt zijn blik naar Tristan. Met mijn tong lik ik wat over mijn lippen heen, terwijl ik naar Hayaku kijk en vervolgens jegens de andere jongeman. Ik besluit met een diepe zucht ze toch te begroeten: ‘Hetzelfde terug,’ besloot ik maar uit te brengen. Het accent was helder in mijn stem te horen, maar het kon me niets deren. Desondanks dat de jongen geglimlacht had naar mij, had ik nog altijd geen glimlachje of iets dergelijks op mijn lippen. Dat zou er ook niet zo snel komen. Ze mogen niet direct wonderen van mij verwachten.
‘Senpai is beleefd bedoeld, maar ik kan je ook Wellington-san noemen, al denk ik dat je dat niet wilt,’ zegt de Japanse jongeman abrupt, waardoor ik mijn boek uiteindelijk sluit. Een minuut lang zeg ik niets, eet enkel het fruit verder op. Daarna besluit ik toch wat mede te delen.
‘Senpai is een Japanse beleefdheidstitel; betekend “mentor” of “senior”, afhankelijk van de context,’ zeg ik, waarbij ik naar Tristan kijk. Er is een deel dat hem erg onbeschoft vindt, alleen er is eveneens de andere kant die zegt dat het wel te begrijpen is. ‘Je mag zelf beslissen wat je ervan vindt,’ merk ik op, want dat ga ik vanzelfsprekend niet voor hem kiezen, ‘hoewel het wel respectvol zou zijn als je er rekening mee zou houden.’ Hierna open ik het boek opnieuw, en alsof er niets is gebeurd, begin ik te lezen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Reece Noah Bowen.

"Nou," begint Chrissie bedenkelijk.
Ondertussen lopen we - Ik, Chrissie, Rafaël en inmiddels ook Luke en Ava die er bij gekomen zijn - naar de eetzaal, om gezamenlijk te gaan ontbijten.
"Ik doe mijn mond open en de woorden komen er uit." antwoord Chrissie.
Ik lach zachtjes. "Góh, wat zou het fijn zijn als het bij mij zo makkelijk ging." merk ik op. Ik ben nou niet bepaald iemand die op het juiste moment het juiste zegt. Je kan me eerder onhandig noemen, want ik struikel vaker dan anderen over mijn eigen voeten of de voeten van een ander en ik ben kampioen in het maken van verkeerde opmerkingen.
Ook Rafaël begroet me op zijn eigen manier; hij geeft een kleine tik met zijn schouder tegen de mijne.
Ik kijk hem aan en glimlach. Rafaël is totaal geen ochtendmens, maar 's avonds is dat echt compleet anders.
Ondertussen zijn we bij de eetzaal aangekomen. Ik loop achter Rafaël aan en laat Chrissie vlak voor het buffet zachtjes van mijn rug afglijden. Mijn handen reiken automatisch naar de croissantjes, waar ik met geen mogelijk van af kan blijven, ook al weet ik best dat je het eten van een croissantje kan vergelijken met het eten van het pakje boter. Het is slecht voor mijn lichaam, maar sommige lekkernijen kan ik gewoonweg niet weerstaan. Vervolgens pak ik ook nog twee sneeën bruinbrood, met daarop jam en kipfilet. Als drinken neem ik en vers glas jus d'orange. Met dit lekkere ontbijt red ik het wel tot de lunch.
Terwijl ik naar het einde van het buffet loop en ondertussen de eetzaal rondkijk om te zien waar iedereen zit, bots ik perrongeluk tegen Rafaël op die aan het einde van het buffet staat. Goed gedaan, Reece. Je weet toch dat je geen twee dingen tegelijk kunt doen? Je blijft wel een man, hé! Galmt er direct door mijn hoofd. Bij dit soort akkefietjes kan ik behoorlijk kwaad op mezelf worden, want ik wéét dat ik moet opletten op wat ik doen - omdat er anders allerlei dingen fout gaan - maar toch ben ik er dan met mijn hoofd niet helemaal bij.
De yoghurt in het bakje van Rafäel gutst over de rand.
"Sorry, Raf. Het ging perrongeluk," verontschuldig ik mezelf. Ik graai naar een paar servetten, waarmee ik de yoghurt op het dienblad van Rafaël wegveeg.

Chrissie Ortiz

Ik glimlach zachtjes terug naar Rafaël als hij naast mij en Reece komt lopen en me zelf zijn witte tandjes toont.
"Góh, wat zou het fijn zijn als het bij mij zo makkelijk ging," zegt Reece ondertussen. Ik grinnik even en hoef niet lang na te denken over mijn antwoord. Mijn glimlach van eerder verandert in een kleine grijns.
"Tja, niet iedereen kan zo charmant en elegant zijn als ik ben, Reece. Daar moeten we ons allebei bij neerleggen," zeg ik met een gespeelde arrogante air.
Het duurt echter niet lang voor ik in de lach schiet. Zo ben ik helemaal niet. Sterker nog, ik heb zou een hekel hebben aan mensen die zichzelf als een godheid zien, mocht ik het in me hebben een hekel aan mensen te hebben. Je mag best trots zijn op jezelf, maar een beetje bescheidenheid kan ook nooit kwaad. Mensen zullen sneller geneigd zijn je een compliment te geven als je het zelf niet te vaak doet, en doorgaans zijn ze dan ook nog eens een heel stuk oprechter. Natuurlijk is er een groot verschil tussen zelfzekerheid en regelrechte arrogantie, maar in beide gevallen is het aan te raden om er gewoon zwijgzaam onder te blijven. Zo zie ik het, tenminste.
Ik giechel zachtjes als Reece me van zijn rug af laat glijden, en trek mijn truitje -dat wat omhoog gekropen was- weer naar beneden zodra ik terug met mijn beide voetjes op de grond sta. Ik zucht tevreden en volg het voorbeeld van mijn twee geliefde jongens. Likkebaardend laat ik mijn ogen over het buffet glijden. Het is elke dag wel zo'n beetje hetzelfde, maar er is telkens zoveel keuze dat ik nooit meteen weet wat te kiezen. Pas nu merk ik dat Ava zich ook bij ons gevoegd heeft.
"Hé, Chachi," zeg ik vrolijk. "Lekker geslapen?"
Ondertussen neem ik een bordje en sta ik te aarzelen of ik nou druiven of een banaan zou nemen. Ik heb wel zin in beide, maar als ik zoveel suikers neem dan loop ik de hele voormiddag te stuiteren en laat dat het niet echt makkelijk maken om in de les stil te blijven zitten. Ik heb het zo al moeilijk om me te concentreren. Uiteindelijk kies ik toch voor de druiven. Ik breek een klein takje van de tros af en leg het op mijn bord. Langzaam laat ik mijn ogen de speurtocht naar lekker voedsel verder zetten. Een glimlach verschijnt opnieuw op mijn gezicht als ik de ontbijtgranen zie. Ik zet mijn bord even neer en neem een klein kommetje dat ik vul met volkoren ontbijtgranen. Ik doe er een beetje warme melk over en zet het kommetje op mijn bord. Als laatste neem ik nog een plakje kaas, dat ik ook op mijn bord leg. Ik vind het leuk om ze zo op te peuzelen, zonder brood. Bijna zou ik vertrekken zonder lepel, en die is natuurlijk wel handig als je ontbijtgranen op een manier die de etikette respecteert wilt eten. Wanneer ik mijn ontbijtgranen-eet-instrument heb, draai ik me om om te kijken waar nog plaats is. Ik zie Tristan, Hayaku en Hyun aan een tafel zitten, maar om nou van 's morgens vroeg al bij die mopperpot te gaan zitten heb ik geen behoefte aan. Mijn oog valt op Ryssa, die alleen aan een tafeltje zit.
"Ik ga bij Ryssa zitten, ik zie je zo wel?" zeg ik nog tegen Ava.
Voor ik me een weg naar het tafeltje baan, zoek ik nog even oogcontact met Rafi en Reece, en gebaar dat ik bij Ryssa ga zitten. Ik glimlach wat schaapachtig als ik hierdoor bijna mijn bord laat vallen, en maak me dan snel weg.
"Willen die stoute kindertjes weer niet bij jou zitten, Ryss?" vraag ik met een lachje.

Tristan Wellington

"Senpai is beleefd bedoelt, maar ik kan je ook Wellington-san noemen, al denk ik dat je dat niet wilt."
Nog verbaasder dan daarnet, met het blote-kont-affaire kijk ik naar Hayaku. Wellington-san? Waar halen ze het toch? Ik snap niet waarom ze het zichzelf zo onnodig moeilijk maken. Ik vind Hayaku Hashima al niet een van de makkelijkste namen, en om er dan nog eens voor- of achtervoegsels aan toe te voegen heb ik al helemaal de moed niet.
"Senpai is een Japanse beleefdheidstitel; betekend “mentor” of “senior”, afhankelijk van de context. Je mag zelf beslissen wat je ervan vindt, hoewel het wel respectvol zou zijn als je er rekening mee zou houden."
Net toen ik dacht dat ik het toppunt van verbazing al bereikt had, komt dat er nog bij. Mijn verstomming overkoepelt nu echter twee dingen; het feit dat Hayaku mij mentor noemt, en het feit dat Hyun zo'n geweldig spraakvermogen bezit. Ik heb haar nog niet veel horen praten, en al helemaal niet met zoveel zinnen na elkaar. Door de hele situatie, laat ik mijn lepel in mijn kommetje yoghurt vallen. Ik schrik even als het goedje op mijn gezicht spettert, en veeg het weg met de rug van mijn hand. Ik kan niet anders dan met open mond mijn blik tussen Hayaku en Hyun te laten glijden.
"Maar waarom?" is het enige dat ik uit kan brengen, enige wanhoop om het te begrijpen merkbaar in mijn stem.
Ik ben nooit vriendelijk tegen Hayaku, ik loop de helft van de tijd te zeuren tegen hem en de andere helft negeer ik hem gewoon. Waarom in godsnaam zou hij me dan op zo'n respectvolle manier aan willen spreken? Zitten er een paar schroeven los in zijn bovenkamer? Mocht iemand mij behandelen zoals ik me tegenover anderen gedraag, dan zou de enige bijnaam die diegene van mij krijgt iets in de zin van "lulletje rozenwater" of iets minder katholieks zijn. Ik heb geen idee of Hyun me antwoord zal geven, gezien zij zich alweer in haar boek verdiept heeft en eigenlijk alleen Hayaku het volledige antwoord daarop kan geven, maar zoals Hyun het uitlegt vind ik het gewoon een stuk duidelijker.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Rafaël Mairon Ortiz.

Ik zet een paar stappen, totdat ik aan het einde van het buffet ben aangekomen. Daar pak ik het bovenste kopje van een van de stapels met kopjes en zet hem onder het koffiezetapparaat. Ik druk op een knopje, waardoor de koffie in mijn kopje begint te stromen. Een douche nemen is niet het enige medicijn tegen niet wat worden, koffie is er ook nog een. Terwijl mijn kopje word gevuld met koffie, pak ik een zakje met suiker die ik in mijn koffie giet.
Net wanneer ik het kopje onder het koffiezetapparaat vandaan wil halen, stoot er iemand tegen me aan. Ik hield mijn dienblad al niet recht, aangezien ik met mijn andere hand koffie aan het zetten was, en als er dan ook nog iemand tegen je aan botst is de kans groot dat er iets om valt. Ik kijk naar mijn dienblad en zie dat de yoghurt in het bakje door de botsing over de rand heen is gegaan. Dat het dienblad vies is vind ik niet zo erg, maar het bakje stond tegen mijn shirt aan en is daardoor ook vies geworden. Ik kijk op naar diegene naast me. "Dude, kijk wat je hebt gedaan" Ik kijk Reece geïrriteerd aan. "Sorry, Raf. Het ging perrongeluk" Verontschuldigt hij zich, terwijl hij de yoghurt van mijn dienblad af door middel van een paar servetten. "Kijk gewoon uit waar je loopt, oké?" Ik zucht geïrriteerd en zet het kopje met koffie op het dienblad. Vervolgens draai ik me om en laat ik mijn ogen snel langs de zaal gaan op zoek naar Chrissie. Wanneer ik haar heb gevonden, gebaart ze dat ze naast Ryssa gaat zitten. Ik knik even naar haar en loop dan in de richting van Chrissie en Ryssa. "Willen die stoute kindertjes weer niet bij jou zitten, Ryss?" Hoor ik Chrissie met een lachje zeggen. Met een geïrriteerde blik, neem ik plaats naast Chrissie. Ik plaats mijn dienblad op tafel en pak een servet om de yoghurt van mijn shirt af te vegen. Maar zoals altijd met yoghurt, blijft er een witte vlek achter op mijn shirt. Iets wat ik er niet zomaar uit kan krijgen, net zoals de honing. Dat word ook moeilijk, tenzij ik het in de was gooi en zo een nieuw shirt haal. Ik probeer de vlek op mijn shirt te negeren en leg de plakjes kaas op een van mijn broodjes.
Wanneer mijn blik weer naar de vlek op mijn shirt gaat, sta ik op. "Ik ben zo terug" Op een vrij snel tempo loop ik de eetzaal uit richting de jongensvleugel. Daar loop ik naar mijn kamer toe. Wanneer ik binnen ben, trek ik lopend mijn shirt uit en gooi hem met een boogje op mijn bed. Vervolgens loop ik naar mijn kledingkast waar ik een lade opentrek en er een zwart shirt uit haal. Op het shirt staat het Vrijheidsbeeld van Amerika afgebeeld. Op de achtergrond staat een Amerikaanse vlag die doorschijnend is.
Binnen een paar seconden heb ik het shirt aan en loop ik weer op de hal van de jongensvleugel richting de eetzaal.
Mijn geïrriteerde blik is verdwenen en ik ga weer aan tafel zitten bij Chrissie en Ryssa alsof er niets is gebeurd.

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

Ryssa Viènne Hartley
Langzaamaan begint het steeds drukker te worden in de eetzaal en wordt het lastiger voor mij om me op het anatomieboek te concentreren. Ik heb de oortjes van mijn iPod nog steeds in en er klinkt muziek in mijn oren, maar het is niet genoeg om de herrie van enkele schoolgenoten buiten te sluiten. De muziek zou nog harder kunnen, alleen doe ik dat niet want straks hoor ik de bel daardoor niet meer. Sommige mensen vinden te laten komen niet erg, maar ik wel. Je weet maar nooit of net iets belangrijks wordt verteld in de vijf minuten die je mist. Daarom ga ik tijdens de les eigenlijk ook nooit naar de wc, tenzij ik echt moet.
Ik ben net klaar met mijn appel wanneer ik een stem hoor. 'Willen die stoute kindertjes weer niet bij jou zitten, Ryss?' vraagt iemand met een lachje. Ik kijk op en zie Chrissie staan, een meisje uit mijn dansles. Weer niet, dat heeft ze goed gezegd. Ik zit tijdens het eten eigenlijk nooit naast mensen, tenzij mensen gedwongen naast me moeten zitten omdat er geen plek meer is of als Chrissie besluit om bij me te komen zitten. Zij is eigenlijk één van de weinige mensen hierop school die ik aardig vind, al snap ik niet waarom ze gevraagd had of er hiphoplessen gegeven kunnen worden, daarvoor zijn ze hier tenslotte niet aangenomen. Ik haal mijn schouder lichtjes op, bij wijze van antwoord op haar vraag. 'Ik denk dat ik te boos keek,' mompel ik.
Ik stop het boek terug in mijn tas en kort daarna gaat Rafaël met een geïrriteerde blik naast Chrissie zitten. Er zit een vlek op zijn shirt en hij doet een hopeloze poging om de weg te krijgen. Ik vraag me af of hij geïrriteerd is door die vlek, of omdat Chrissie bij mij is komen zitten.
'Ik ben zo terug,' zegt Rafaël na een tijdje.
'Zo, hij is ook niet echt het zonnetje in huis,' zeg ik tegen Chrissie wanneer hij weg is. Niet veel later is hij weer terug en is de geïrriteerde blik verdwenen.
'Dus, eh, zijn jullie al benieuwd wie jullie als partner krijgen?' vraag ik. 'Er gaan geruchten rond dat die vandaag bekend worden gemaakt.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Ik wil een post maken voor Raven, maar kom niet echt ver ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Hayaku Hashima

Ik zie het gezicht van Tristan en moet erg veel moeite doen om niet te gaan lachen. Arme Tristan, hij is een beetje in de war.
"Senpai is een Japanse beleefdheidstitel; betekend “mentor” of “senior”, afhankelijk van de context. Je mag zelf beslissen wat je ervan vindt, hoewel het wel respectvol zou zijn als je er rekening mee zou houden." hoor ik Hyun. Zo, normaal praat ze niet zo veel. Dit is wel bijzonder hoor. Ik kijk terug naar Tristan die nu nóg verbaasder kijkt. Toch ben ik wel dankbaar dat Hyun erbij is, ik kan dingen gewoon niet zo goed uitleggen. Een zacht lachje verlaat mijn mond maar al snel hervat ik mezelf weer en neem snel een hapje van mijn appeltje.
"Maar waarom?" vraagt Tristan en ik kauw op het stukje appel tot het klein genoeg is om door te slikken. Ik veeg mijn mondhoeken af en kijk Tristan aan. "Het is beleeft om respect te hebben voor mensen ouder dan jij, al scheelt het maar een jaar, of zelfs een half jaar. Hoe onbeleefd die ander ook is, je hebt respect voor hem of haar," zeg ik, nu best wel doelend op Tristan. Hij weet het zelf ook wel dat hij niet altijd even aardig is tegen mij, zelden eigenlijk. De moment dat hij dan een beetje redelijk is zijn ook maar momenten als hij iets nodig heeft. Een zachte zucht verlaat mijn mond.
"Ik zou het op prijs stellen als je het respecteert. Het is onze," ik kijk even naar Hyun en doelend op mezelf. "gewoonte en het is ons aangeleerd. Mij althans, ik weet niet precies hoe het bij Hyun is gegaan," zeg ik dan en ik pak mijn appel waarna ik die rustig op begin te eten. Mijn blik blijft op Tristan rusten en ik kijk hem aan. Zou hij het een beetje beseffen, dat hij moet leren dat niet alles om hem draait? Ik ken hem nu wel een beetje, hij is vol van zichzelf. Niet dat dat zo erg is, een beetje zelfvertrouwen en ego is goed. Maar zo erg als dat bij Tristan soms is, is het echt niet leuk meer.

[ bericht aangepast op 5 mei 2013 - 21:53 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Hyun Jae Goo |

Tristan leek al verbaasd te zijn, maar toen ik begon te praten, viel zijn mond – figuurlijke gezien – zowat open. Alsof ik niet kon praten en dit een wonder was of iets dergelijks, zo overdreven hoeft het nu ook niet te zijn. Het lepeltje dat hij vasthad, liet hij in het kommetje vallen, waardoor er wat op zijn gezicht spettert. Door dit feit moet ik zacht grinniken, maar terwijl ik dat doe, laat ik mijn tengere hand voor mijn mond, zodat het niet echt te zien is.
‘Maar waarom?’ Er komt enige wanhoop om het te begrijpen merkbaar in zijn stem, het is duidelijk dat Hayaku het eveneens merkt. Snapt hij het nu werkelijk waar niet, is hij er blind voor? Hij lijkt het wel op mij te richten, waarom snap ik eerlijk gezegd niet, als het voor Hayaku bestemd is. Mijn mond houd ik dan ook, totdat hij er wat op zegt.
‘Het is beleefd om respect te hebben voor mensen ouder dan jij, al scheelt het maar een jaar, of zelfs een half jaar. Hoe onbeleefd die ander ook is, je hebt respect voor hem of haar,’ meld hij dan vervolgens. Het is wel glashelder op wie hij doelt, Tristan vanzelfsprekend. Ik heb wel gemerkt dat hij nooit echt vriendelijk is jegens de Japanse jongen, maar ik bemoei me er verder niet mee, tenzij ik erin mee getrokken word. Dat zou echter niet zo handig zijn, ik zal heel anders reageren dan de desbetreffende jongeman. Ik ga niet op eieren lopen voor mensen.
‘Ik zou het op prijs stellen als je het respecteert. Het is onze,’ Hayaku kijkt naar mij en doelt eveneens zichzelf. Mijn ogen dwalen weg uit het boek, en richting hem – mijn wenkbrauw lui opgetrokken. Een diepe zucht verlaat mijn mond. Betrek mij er nu niet mee. ‘gewoonte en het is ons aangeleerd. Mij althans, ik weet niet precies hoe het bij Hyun is gegaan,’ eindigt hij, waarna hij de appel pakt en deze op begint te eten.
Wrevelig begin ik met mijn tong op mijn tanden te tikken, terwijl ik de andere kant op kijk. Damn, nu moet ik er wel wat op zeggen. De volgende keer houd ik mijn mond. Ik richt me dus opnieuw eerst naar Hayaku en met hetzelfde emotieloze gezicht zeg ik: ‘Ik wil niets meer met de tradities te maken hebben,’ meld ik er enkel op, want meer wil ik er niet over kwijt. Meer hoeven ze ook niet te weten. Dan richt ik me naar Tristan.
‘Vermoedelijk vind Hayaku het niet fijn dat je hem telkens behandeld als een hoop stront,’ komt er botweg over mijn lippen. ‘Dat lijkt mij nu in feite wel overduidelijk.’

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Tristan Wellington

"Ik zou het op prijs stellen als je het respecteert. Het is onze gewoonte en het is ons aangeleerd. Mij althans, ik weet niet precies hoe het bij Hyun is gegaan."
Met een blik die even dodelijk zou kunnen zijn als een kogel kijk ik Hayaku aan. Ik apprecieer het niet, als mensen me vertellen wat ik moet doen en laten, en al helemaal niet als ze er nog zo onschuldig bij gaan zitten doen.
Demonstratief weiger ik hem nog aan te kijken en richt mijn blik op mijn kommetje yoghurt waar ik doelloos een beetje in zit te scheppen. Nogmaals; ik snap niet waarom ze mij bij hem op de kamer gegooid hebben. Ik denk niet dat er op deze school twee mensen zijn die meer van elkaar verschillen dan Hayaku en ik. Sterker nog, ik ben er vrijwel zeker van.
"Ik wil niets meer met de tradities te maken hebben. Vermoedelijk vind Hayaku het niet fijn dat je hem telkens behandeld als een hoop stront. Dat lijkt mij nu in feite wel overduidelijk," zegt Hyun dan plots.
Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk haar aan. De enige reden waarom ik haar niet de huid ga vol schelden is omdat ze ballen aan haar lijf heeft en dat in mijn ogen een goede kwaliteit is.
"Misschien..." begin ik koeltjes. "moet hij dan verdomme eens zijn mond open trekken en niet steeds het brave knulletje uithangen." In mijn toon zit niks van verwijt naar Hyun toe. Zij is tenslotte niet met deze onzin begonnen. Had die vervelende smurf me nou eens gewoon bij mijn naam genoemd zoals ik al ettelijke keren gevraagd heb, dan was er niks aan de hand geweest.
Ik richt mijn blik terug op Hayaku en voel mijn blik een heel stuk killer worden.
"Je hebt een mond gekregen, gebruik die dan ook en laat het een ander niet voor je opknappen. Denk je dat je iets zult bereiken als je steeds maar beleeft blijft zonder een keer te zeggen waar het op staat? Dan heb ik nieuws voor je; vergeet het maar."
Zonder er verder woorden aan vuil te maken, ga ik van mijn stoel af en wandel de eetzaal uit. Ik passeer mijn medeleerling resoluut. Ik heb geen zin in gekeuvel. Met mijn handen in de zakken loop ik de naar een van de danszalen. Gelukkig zijn ze reeds van 's ochtends vroeg open, zodat leerlingen die dat willen extra kunnen oefenen.
Eens ik er ben, doe ik alle blinderingen naar beneden en plug mijn mp3-speler in op de radio. Ik moet even zoeken maar uiteindelijk heb ik toch de muziek gevonden die ik zoek. Ik oefen al weken, maanden op de rol van Court Jester uit Swan Lake, maar op een dag zal ik hem perfect kunnen, alle stukjes. Dat moet gewoon. Ik zoek mijn concentratie en start te muziek, om vervolgens alle passen zo goed mogelijk te proberen doen, om de passen die ik zonder moeite kan nóg beter te doen en mijn lijnen en houding overal te perfectioneren.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Raven Ariana McCalley

Terwijl mijn ogen door de eetzaal heen gleden, at ik stilletjes mijn kleine beetje aan ontbijt op. Heel erg vond ik het niet om alleen te zitten, ergens waardeerde ik dat kleine beetje rust wel en daarbij gaf het me ook de tijd mijn lessen in gedachten door te nemen.
Zodra mijn blad leeg was duwde ik mezelf overeind, pakte mijn tas op om hem over mijn schouder te hangen en vervolgens het blad om hem weg te brengen. Eenmaal opgeruimd verliet ik de eetzaal en wierp naderende leerlingen een vriendelijke glimlach toe.
Ookal waren de lessen nog niet begonnen, ik besloot alvast naar een van de danszalen te gaan om mezelf op te warmen. Negen van de tien keer waren de zalen zo vroeg voor de lessen zouden beginnen nog leeg, wat mij weer de tijd gaf me even te verdiepen in mijn eigen wereld.
Bij het horen van muziek duw ik de deur van de danszaal zacht open en kijk nieuwsgierig om het hoekje heen. De muziek die klonk was voor mij alles behalve onbekend, en bij het zien van de danser verscheen een kleine glimlach op mijn lippen.
Tristan. Een van de meest gedreven dansers die ik tot nu toe had gezien, en iemand die niet gauw zou stoppen eer hij iets perfect onder de knie had. Zachtjes liet ik de deur dicht vallen, loop uit automatisme op mijn tenen naar de radio toe om daar langs mijn tas neer te zetten. Terwijl ik mijn vest uittrek, en deze op mijn tas laat vallen, glijd mijn blik over Tristan heen en volgen zijn passen nauwkeurig. Zoekend naar eventuele verbeteringspunten en zonder mijn blik af te wenden begin ik ondertussen mijn spieren lichtjes op te warmen.

[wederom een beetje een zwakke post :'/ Mijn inspiratie laat me een beetje in de steek. ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Hayaku Hashima

"Ik wil niets meer met de tradities te maken hebben. Vermoedelijk vind Hayaku het niet fijn dat je hem telkens behandeld als een hoop stront. Dat lijkt mij nu in feite wel overduidelijk," zegt Hyun en ik kijk even naar haar. Ik zucht even zacht en eet dan gewoon verder. Toch met wel wat kramp in mijn maag, want hoe Hyun dat zei klopt het ook wel. Maar ik wilde het wat subtieler brengen, of zo.
"Misschien... moet hij dan verdomme eens zijn mond open trekken en niet steeds het brave knulletje uithangen." zegt Tristan tegen Hyun en ik voel me steeds ongemakkelijker worden. Nou fijn, mijn vrolijke humeur is in een klap weg. Bedankt Hyun, en bedankt Tristan. Ik kijk naar mijn bord en laat mijn appel, die nog niet eens tot de helft op was op het bord vallen. Honger heb ik nu ook niet meer.
"Je hebt een mond gekregen, gebruik die dan ook en laat het een ander niet voor je opknappen. Denk je dat je iets zult bereiken als je steeds maar beleeft blijft zonder een keer te zeggen waar het op staat? Dan heb ik nieuws voor je; vergeet het maar." Ik kijk niet op of om, ik blijf alleen maar naar mijn bord kijken. Ik weet dat Tristan dit tegen mij had. Hij begrijpt het niet. En ik laat al helemaal niet andere iets voor mij opknappen. Hij begrijpt het verdomme niet!
Ik zie in mijn ooghoeken dat Tristan er vandoor gaat, langzaam kijk ik op en kijk naar Hyun. Waarom kunnen mensen zo gemeen zijn? Heeft hij dan echt helemaal niets door? Is hij dan echt zo blind? Ik bijt op mijn lip en schuif de stoel naar achter.
"Ik... ik ga," zeg ik tegen Hyun en ik sta op. Met een gebogen hoofd loop ik de eetzaal uit, zoekend naar een plekje om even alleen te zijn. Wanneer ik uiteindelijk een geschikt plekje in de gang heb gevonden, laat ik me op de grond zakken en trek mijn knieën op, ik sla mijn armen er omheen. Na een paar minuten ben ik dit al zat en sta ik op. Ik snel richting de kamer van Tristan en mij en ga achter het bureautje zitten die voor mij bedoeld is. Ik pak mijn schetsboek en potloden en begin een schets te maken. Van wat weet ik nog niet, dat zie ik dan wel weer. Terwijl ik de schets maak voel ik mijn hoofd steeds meer rust krijgen. Het potlood schiet over het vel papier. Tristan is blind, dat is het gewoon. Het is niet dat ik het echt op laat vallen of zo, maar hij mag misschien wel eens wat beter kijken. Hoe ik tegen hem doe, naar hem kijk. Wáárom ziet hij het niet.
Met een zucht laat ik het potlood vallen naast de schets. Misschien is het wel gewoon zo dat zijn ego en zelfvertrouwen te hoog is om andere mensen echt eens te bekijken en hun gevoel te snappen. Nee, hij is gewoon niet zoals ik ben, dat is het gewoon. Hij is onaardig tegen me, dus hetzelfde voelen als ik voor hem voel doet hij niet. Dat is gewoon onmogelijk, ik moet het uit mijn hoofd zetten.
Ik laat mijn ogen over de schets gaan; Die ogen, de lippen, de haren... het gezicht... "Nee!" roep ik en ik pak de schets vast waarna ik hem door de midden scheur. Ik gooi hem de lucht in en het papier dwarrelt door de kamer heen. Ik laat me voorover vallen op het bureau, met een bonk komt mijn hoofd erop terecht. "Auw.." mompel ik zacht en ik laat mijn hoofd liggen. "Oneerlijk.... " zeg ik zacht en kijk naar de deur van de slaapkamer. Ik sluit mijn ogen en probeer me te ontspannen. Ik weet me ook weer zo te ontspannen dat ik in slaap val.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Reece Noah Bowen.

"Kijk gewoon uit waar je loopt, oké?" Rafaël zucht geïrriteerd en zet zijn kopje koffie op zijn dienblad.
"Het was een ochtend-ongelukje. Ik ben nog niet helemaal wakker," mompel ik tegen hem.
Terwijl Rafaël wegloopt, mompel ik héél zachtjes in mezelf; "Góh, die jongen zou toch echt iets aan zijn ochtendhumeur moeten doen," Misschien zouden we hem eens moeten wekken met een bak water of zoiets..
Ik loop naar de tafel toe, waar Ryssa, Chrissie en ondertussen ook Rafaël zitten. Voorzichtig zet ik mijn dienblad op de tafel, om er voor te zorgen dat ik niks mors. Daarna ga ook ik aan tafel zitten en begin ik mijn croissantje op te peuzelen.
"Ik ben zo terug," meldt Rafaël en hij loopt met grote passen de eetzaal uit.
Tja, dat had je kunnen verwachten. Rafaël is behoorlijk ijdel en op dit soort momenten stoort hij zich aan de vlek op zijn shirt.
"Zo, hij is ook niet echt het zonnetje in huis," merkt Ryssa op.
Ik stop met het op eten van mijn croissant en kijk haar aan. "Dit is heel normaal hoor, wij zijn het gewend," zeg ik met een klein knikje naar Chrissie. "Chrissie, misschien moet je je broer toch eens van zijn smetvrees afhelpen," zeg ik met een ondeugende glimlach.
Al snel weet ik dat ik mijn mond weer moet houden, wanneer Rafaël de eetzaal weer binnen loopt en aan tafel aanschuift. Gelukkig is nu zijn geïrriteerde blik verdwenen.
"Dus, eh, zijn jullie al benieuwd wie jullie als partner krijgen?" vraagt Ryssa. "Er gaan geruchten rond dat die vandaag bekend worden gemaakt,"
"Ja, ik ben best nieuwsgierig, maar zolang ik een knappe partner heb, maakt het mij niet uit," Nadat ik de woorden uitgesproken had, wordt de grijns op mijn gezicht beetje bij beetje groter.
Ik neem de laatste hap van mijn croissantje en drink van mijn jus d'orange. Vitamientjes zijn belangrijk voor een danser, die goed wilt presteren.