[RPG] Dancing Shoes | 1 - Speeltopics

Al jaren staat LASA, Los Angeles School of Arts, ervoor bekend de beste ballet danseres af te leveren. Meer dan 65% wordt na het afstuderen door een compagnie geworven. Sommigen worden zelfs al een contract aangeboden nog voor ze hun diploma in handen hebben.
Dat de school zo succesvol is heeft ze te danken aan haar streng beleid. Er geldt een nultolerantie wat alcohol en drugs beseft, en relaties worden afgeraden zodat de leerlingen hun maximale aandacht aan hun studies kunnen schenken.
Elk jaar worden er strenge audities gehouden om nieuwe leerlingen te werven, maar zelfs wanneer je een plekje hebt gekregen in de school ben je nog niet veilig. Je kan ten alle tijde geschorst of zelfs weggestuurd worden als je je niet voldoende inzet of niet genoeg vooruitgang toont.
Naast danslessen, voorziet de school ook in geschiedenis- en culturele lessen, ook verschillende talen worden aangeleerd om de kansen van de leerlingen om aangeworven te worden door een buitenlandse compagnie te vergroten. Anatomie is eveneens een belangrijk vak en de leerlingen worden aangemoedigd om een instrument te leren spelen, zodat ze ook voorstellingen muzikaal kunnen begeleiden.

Dit jaar is er echter een groepje leerlingen dat honger heeft naar iets anders, iets nieuws. Ze vragen het bestuur van de school om Hip-Hop lessen in te voeren, maar dat idee wordt resoluut geweigerd. De teleurstelling is groot, en enkele leerlingen lijken ontmoedigd te raken tot één van hen met een idee komt. Wat als LASA eens een eigen Hip-Hop crew zou hebben, door en voor leerlingen? Zullen de jongeren er in slagen hun geheim geheim te houden, of riskeren ze hun zuurverdiende plekje in de school te verliezen?

Leerkrachten:
- Raven Ariana McCalley - Eavan
- Joel Kian Ranger - Roatan
- Raphael Crawford - Morticia

Leerlingen:
- Chrissie Mariangela Ortiz - Theodora ~crew
- Ava Chachi Esperanza - Lifeisajoke ~crew
- Rachelle Maia Anderson - Jaimes ~crew
- Ryssa Viènne Hartley - Alyssum
- Hyun Jae Goo - Morticia
- Tristan Victor Wellington - Theodora
- Hayaku Hashima - Papaoutai ~crew
- Luke Oliver Wright - Sempra ~crew
- Rafaël Mairon Ortiz - Praesidium ~crew
- Reece Noah Bowen - Roatan

Regels:
- Er is een minimum van 12 regels per post
- Ik wil geen sneltrein, hou een beetje rekening met elkaar ^^
- Naamsveranderingen graag doorgeven
- Geen perfect players, iedereen heeft zijn fouten en gebreken.
- 16+ is volgens mij niet echt aan de orde in dit RPG, dus beperk het tot een minimum.

Story met info

Ik zou graag willen vragen dat je wacht tot iedereen gereageerd heeft voor je zelf weer post, zodra iedereen een stukje geplaatst heeft, telt de regel van 2-3 posts wachten. Indien het RPG goed verloopt en iedereen voldoende rekening met elkaar houdt, kan deze regel later nog wegvallen.

[ bericht aangepast op 18 aug 2013 - 23:08 ]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Ja sorry, kheb de laatste 2 dagen 70 kilometer moeten wandelen voor een goed doel met 2 latijnse, kben zo moe]

II Raven Ariana McCalley II

‘Volgens mij heb je de verkeerde voor je, ik ben namelijk Prince Charming,´ grinnikt Tristan waarna hij klaar gaat staan voor de tweede lift en daarvoor gelukkig op tijd zijn aandacht weer op mij richt. ´Natuurlijk, mijn fout: Prince Charmin it is,’ hoor ik vaag uit Hyun’s kant komen waarna Tristan en ik de dans op z’n eind laten komen. ´Bedankt voor de dans. Voor herhaling vatbaar,´ brengt hij vervolgens met een kleine glimlach uit. ´Van hetzelfde,´ reageer ik en liep achter hem aan naar naar mijn tas toe om op zoek te gaan naar mijn eigen mp3-speler.
De wisseling van woorden tussen Hyun en Tristan liet ik volledig langs me afgaan, van wat ik zo op gepikt had was het vermoedelijk een meningsverschil tussen hun, of anderen en zolang het niet nodig was ging ik me er niet mee bemoeien.
Zodra ik mijn mp3had gevonden liep ik naar de radio toe en zag nog net vanuit mijn ooghoeken Tristan de zaal verlaten. ´Mevrouw McCalley, Crawford had nog voor je gevraagd..´ Met een vragende blik richtte ik me tot haar, en vroeg me ergens af waarvoor Raphael me nodig zou hebben. ´Een half uur geleden,´ maakte ze haar zin af en liep vervolgens ook de danszaal uit. Met een lichte frons keek ik haar na, tot ze helemaal uit het zicht verdween, en beet even bedenkelijk op mijn onderlip.
De mp3, die ik losjes in mijn vingers had, stopte ik terug in mijn tas en hing deze vervolgens over mijn schouder heen. Nadat ik mijn vestje ook van de grond af had gehaald, vluchtig een keer rond de zaal had gekeken of er niks vergeten was, verliet ook ik de danszaal om op zoek te gaan naar Raphael.
´Hey, ik hoorde dat je naar me had gevraagd?´ bracht ik uit toen ik Raphael aantrof in de lerarenkamer. De eetzaal was inmiddels langzaam leeg aan het lopen waardoor ik besloot direct door te gaan naar de lerarenkamer. Meestal was hij daar wel te vinden, en zo ook dit keer. Mijn blik gleed even door de kamer heen, maar hij bleef al snel weer hangen op Raphael en terwijl ik zijn reactie afwachtte zette ik mijn tas neer op een van de lege stoelen.

[Op de een of andere manier gaan mijn posts de laatste paar dagen slecht in elkaar, hopelijk is hij goed genoeg :') ]

[ bericht aangepast op 20 mei 2013 - 19:21 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Raphael Crawford |

Er waren vanzelfsprekend bepaalde kledingvoorschriften waar een docent en eveneens een leerling zich aan moest houden, maar niemand had tot nu toe geklaagd over zijn “relaxte” kleding waar hij zich in waande. Vandaag had hij een simpel wit shirt aan, met daarover een spijkerachtige blouse waarvan alle knoopjes nog open waren.
Een lichtbruine, zanderige kleur broek en een paar leren bandjes die losjes om zijn rechterpols zaten. Bijna nooit had hij zwarte kleding aan, behalve wanneer iemand hem zo erg boos gemaakt had dat hij het afreageerde op zijn kledingkeuze. Er hingen dan ook wel een aantal zwarte, donkere dingen in zijn kast. Niet veel, maar wel wat. Zijn haren hadden een nette scheiding, behalve een plukje wat koppig wilde doen.
      ‘Hey, ik hoorde dat je naar me had gevraagd?’ klonk er opeens, waardoor Raphael opkeek richting de vrouwelijke stem. Hij zat namelijk met zijn rug richting haar toe. Raven McCalley. Zijn eerst emotieloze aanblik veranderde naar een wat kalmere, terwijl hij zijn witte mok met thee erin van de tafel pakte. Deze bracht hij eerst naar zijn mond en nam eerst een rustige slok, voordat hij daadwerkelijk wat terug antwoordde erop.
      ‘Mevrouw McCalley, ik vroeg me af of u misschien nog een papier met de mededelingen heeft?’ Hij liet even een zucht uit zijn mond rollen, maar dat kon net zo goed zijn dat hij zijn warme thee blies. Het had een zoetige geur, welke zijn neusgaten indrong. ‘Hoewel ik dan geen dansles geeft, wil ik wel graag op de hoogte blijven van de dingen op school,’ verklaarde hij verder, maar hij was nog niet klaar. ‘Ik zou graag willen weten wie met wie een danskoppel word.’ Een kleine benieuwde blik ernaar kwam in zijn donkere, bruine ogen op, maar die vervaagde al snel naar het eens en altijd zo kalme gezichtsuitdrukking.

[Ik kon er wel wat mee, no worries. Even een picture van hoe hij zijn kleding heeft.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

II Raven Ariana McCalley II

Bij het horen van mijn stem wierp Raphael een blik mijn richting in, waarna hij zijn mok van de tafel pakte om er een slok van te nemen. ´Mevrouw McCalley, ik vroeg me af of u misschien nog een papier met de mededelingen heeft?´ vroeg hij me vervolgens en blies over zijn warme drinken heen. ´Hoewel ik dan geen dansles geef, wil ik wel graag op de hoogte blijven van de dingen op school,´ ging hij verder en aan zijn stem te horen was hij nog niet klaar. ´Ik zou graag willen weten wie met wie een danskoppel word.´
Een lichte knik was de enige reactie die ik tussen zijn zinnen door gaf, en maakte ondertussen ook mijn tas open. ´Ik heb de papieren bij me,´ reageerde ik en viste een mapje uit mijn tas. Het had me even geduurd voordat ik eruit was welke leerlingen ik aan elkaar zou koppelen als danspartner, maar nu ik er helemaal uit was, was ik er van overtuigd de juiste keuzes te hebben gemaakt.
Het was ondanks dat ergens wel prettig als een andere leraar er een blik op wierp, ook al kon diegene misschien niet beoordelen hoe goed de dansers waren en of ik in zijn of haar ogen wel de juiste keuzen had gemaakt wat dat betreft. ´Dit is de lijst,´ vervolgde ik en schoof een blaadje voor hem neer met daarop de namen en de koppels. ´Wat denk je?´
Mijn blik gleed even kort over Raphael heen, maar naar mijn mening was hij een van de weinig mensen die ik maar moeilijk kon peilen. Zowel qua houding, als qua uitdrukking. Toch kon ik mezelf niet er van weerhouden een poging te doen en een glimp op te vangen van zijn stille reactie. Al snel genoeg betrapte ik mezelf erop dat ik naar hem stond te staren, waarop ik snel mijn blik afwendde en me in een van de legen stoelen liet zakken. Uit automatisme trok ik een van mijn benen op en schoof mijn beenwarmers weer goed op z'n plek aangezien die wat waren gezakt tijdens het dansen.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Tristan Wellington

"Bedankt... Tristan..."
Mocht ik een tekenfilm-figuurtje zijn, dan zou mijn gezicht nu rood aanlopen en zou er stoom uit mijn oren komen. Wat is er in godsnaam toch mis met die jongen? Ik bal mijn handen tot vuisten en sta op. Het duurt even voor ik worden vind, zo nijdig ben ik.
"Ben jij een keer op je hoofd gevallen toen je kind was?" breng ik uiteindelijk uit, terwijl ik me weer naar Hayaku omdraai. "Ik liep je net nog te verwijten en nu ga je me bedanken omdat ik je wakker maak? Dat weegt toch niet tegen elkaar op? Wees eens even een normale tiener en zeg gewoon dat ik op moet rotten!"
In een furie gooi ik een stoel omver en baan ik me een weg naar de deur van onze kamer. Ik heb echter nog maar mijn hand op de klink wanneer ik besef dat ik het zojuist weer gedaan heb. Ik heb hem weer beledigd , terwijl ik me daar eigenlijk een soort van voor wilde excuseren. Ik haal een hand door mijn haar en druk mijn hoofd tegen de muur. Het kan me niet schelen dat het er met een klein klapje tegenaan komt. Ik draai me om en laat me met mijn rug tegen de deur op de grond zakken.
"Shit," mompel ik tegen mezelf.
Ik zet mijn ellebogen op mijn knieën en laat mijn gezicht in mijn handen rusten. Hier heb ik echt niet voor getekend toen ik naar deze school wilde komen, dit behoort dus echt helemaal niet tot het grote plan van Tristan. Ik zucht diep en schud mijn hoofd. Dit hou je toch gewoon niet voor mogelijk? Waarom erger ik me toch zo aan die koter? Hoe kan het dat hij me steeds maar weer kwaad weet te krijgen? Ik lik over mijn lippen en zet mijn hersenen aan het denken. Er moet toch een reden voor zijn... Ik voel een stekende hoofdpijn opkomen en kijk nog even naar de klok. Veel tijd is er niet meer, en ik kan het me niet veroorloven een les te missen. Mijn vader zou me eigenhandig de nek om komen draaien mocht hij horen dat ik gespijbeld heb, ook al was het maar één les en zou ik er wel een reden voor gehad hebben. Zie je, mijn vader is absoluut niet moeilijk in te schatten. Mijn kamergenoot daarentegen...
"Ik begrijp je niet," besef ik luidop.
Opeens lijkt het een heel stuk logischer waarom ik zo moeilijk met hem om kan gaan, op een enigszins normale manier.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Hayaku Hashima

Ik kijk op wanneer ik Tristan op zie staan, zijn handen zijn tot vuisten. Ik kijk hem aan.
"Ben jij een keer op je hoofd gevallen toen je kind was?" Zegt Tristan en draait zich naar me om. "Ik liep je net nog te verwijten en nu ga je me bedanken omdat ik je wakker maak? Dat weegt toch niet tegen elkaar op? Wees eens even een normale tiener en zeg gewoon dat ik op moet rotten!" Ik schrik me rot wanneer hij een stoel omgooit, de woorden komen nu pas tot me door, en weer weet ik gewoon dat hij me beledigt heeft. Ik voel de tranen drukken en uiteindelijk voel ik er ook een paar over mijn wangen gaan. Ik bijt op mijn lip en kijk naar beneden, ik voel hoe ik een snik flink moet onderdrukken en ik leg mijn gezicht in mijn handen.
Ik hoor wat geschuifel. "Shit," hoor ik zacht, ik kijk niet op, want waarschijnlijk als ik dat zou doen, zal Tristan toch wel weer tekeer gaan tegen me. Het is even een tijdje stil, iets wat ik nu echt niet wil, want de snikken die soms door mijn handen heen glippen zijn niet bepaalt zacht.
"Ik begrijp je niet." Ik schrik op van het plotse geluid en verslik me even, al laat ik dat niet merken. Ik schraap een aantal keer mijn keel om de verslikking weg te krijgen, veel helpt het niet en ik hoest eventjes, daardoor gaat het wel sneller weg. De tranen zijn echter niet gestopt, heel langzaam kijkt ik naar Tristan.
"Ik-" ik stop even met praten, omdat ik bang ben dat ik het verkeerde zeg. "Ik wil gewoon dat we... dat we goed met elkaar om kunnen gaan.." zeg ik met een doffe stem van het huilen. Ik haat het als dat op je stem gaat slaan. "Ik wil niet dat we... jij een verkeerd beeld over mij hebt, maar je wil het niet inzien..." ik slik even. "Ik probeer alleen maar een band te krijgen... en jij breekt hem al met één opmerking..." bang kijk ik naar hem. Waarom heb ik dit gezegd allemaal? Ik blijf bang naar Tristan kijken, zo meteen krijg ik toch wel weer een opmerking, ik weet het zeker.
Ik kijk naar mijn handen die in mijn schoot liggen en sluit mijn ogen, wachtend tot Tristan wel weer iets zal gaan zeggen.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Sorry voor de korte post!]

Raphael Crawford.

Er kwam een lichte knik bij haar vandaan die zij tussen mijn zinnen door had gegeven. Een teken voor mij dat ze ook werkelijk luisterde en het niet zomaar afdeed als iets. Vervolgens maakte ze haar tas open.
‘Ik heb de papieren bij me,’ reageerde zij en viste het mapje uit de tas. Hierop knikte ik dan weer enkel, waarop ik er even naar keek voor ik mijn ogen op haar gezicht settelde. Haar rode, krullende haren vallen nog altijd op, maar ik kan niet bepaald zeggen dat ik het lelijk vind. Het heeft wel wat zelfs, maar als ik ook maar zo’n soort compliment geef jegens een vrouw, gelooft mijn vriendin al dat ik vreemd ga. Hoewel zij er nu niet is, houd ik voor de zekerheid toch mijn mond. Words travel fast[ en ik weet niet of McCalley ervan houdt om te praten.
‘Dit is de lijst,’ vervolgde ze. Ze schoof het voor mij neer en ik nam eerst nog een slok, waarna ik ernaar keek. ‘Wat denk je?’ Ik merkte dat haar blik op mij bleef hangen, alleen ik zei er even niets op. Mijn ogen gleden over de namen, maar ik kon me niet goed concentreren door Raven McCalley. Net op het moment dat ik mijn mond open wilde doen en naar haar keek, liet ze zich in een van de lege stoelen zakken, waarbij ze haar blik afwendde. Hierom kwam er op het punt alleen een zucht uit mijn mond en dwaalde ik weer af naar de lijst met namen.
‘Hmm…’ kwam er voor als antwoord eerst alleen nog bij mij vandaan. ‘Ik vind het erg interessante koppels, om eerlijk te zijn. Zou je het erg vinden als ik eens naar de oefeningen kwam kijken? Ik ben nu benieuwd geworden hoe ze in de lessen zijn als ze dansen.’ Mijn ogen gleden naar haar toe en ik gaf het papier aan haar terug. Hoewel ik wel een lijst ervan zou willen hebben.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rafaël Mairon Ortiz.

"Dus, eh, zijn jullie al benieuwd wie jullie als partner krijgen? Er gaan geruchten rond dat die vandaag bekend worden gemaakt," zegt Ryssa dan. Ik kijk naar Chrissie, terwijl ik mijn broodje naar binnen werk. Ze knikt enthousiast. Ik had ook niet anders van haar verwacht. Chrissie is altijd wel nieuwsgierig, al gaat het om een nieuw paar schoenen dat ik heb gekocht. Ze wilt ze zo snel mogelijk zien om ze, meestal, goed te keuren. Ik zelf ben ook wel nieuwsgierig, maar ik laat het niet merken.
"Ja, ik ben best nieuwsgierig, maar zolang ik een knappe partner heb, maakt het mij niet uit," antwoordt Reece. Een zachte grinnik verlaat mijn mond. Ik ken Reece en ik weet dat dit niet serieus is bedoeld. Ik richt mijn blik even op hem en de grijns op zijn gezicht bevestigd mijn vermoede.
Ik wil net aan mijn tweede broodje beginnen, als Chrissie met een pruillip tegen me aan leunt. Ik glimlach licht en begin aan mijn tweede broodje. "Ik ben wel benieuwd ja, ik hoop gewoon dat ik de persoon niet ga irriteren met mijn talent voor ballet." Ik verslik me in de laatste hap van mijn broodje en kuch een aantal keren om de resten van mijn brood weer op het juiste spoor te krijgen. Ik snap wat ze bedoeld, aangezien ik het lastig vind om mijn tenen gedurende een dans gestrekt te houden, maar dat betekend niet dat ik geen talent heb of er slecht in ben. Het is alleen één klein puntje waar ik, nog steeds, aan moet werken. Maar buiten dat ben ik wel toegelaten op LASA. Ava is uiteraard ook toegelaten, anders zou ze hier niet zitten, maar hoe kan ze dan zeggen dat ze geen talent heeft voor ballet? Als je echt geen talent zou hebben zou ze hier nu niet staan.
"No offence," Mijn blik schiet van Ava naar Ryssa, wanneer ze begint te praten, "maar waarom heb je dan in godsnaam auditie gedaan voor de balletopleiding hier?". Ik zet het schaaltje yoghurt voor mijn neus en terwijl ik het met grote happen/slokken naar binnen werk, kijk ik geïnteresseerd van Ava naar Ryssa. "Ik bedoel, dat betekent dat er waarschijnlijk mensen zijn die dit liever gewild hadden, maar niet binnengekomen zijn omdat alles vol was. Kort gezegd zijn hun dromen dus aan stukken geslagen, terwijl ze dit liever wilden dan jij. Niet echt eerlijk"
Ik laat mijn vinger een paar keer nonchalant langs mijn neus gaan, terwijl ik opzij naar Reece kijk. "Logisch dat ze zoveel vrienden heeft." Glijd er zachtjes over mijn lippen, waarna ik naar Ava kijk en wacht op haar reactie. Ik snap wel waarom Ryssa dit zegt en ik zeg ook niet dat ik het er niet mee eens ben, maar ze had het ook anders kunnen verwoorden. Op een wat vriendelijkere manier. Niet dat het me zoveel uitmaakt wat Ryssa doet of zegt.
"Ik apprecieer je mening Ryssa, maar zolang jij niet weet wie ik ben, waar ik vandaan kom en hoe mijn familie in elkaar zit, dan zou ik het leuk vinden dat je gewoon vraagt waarom ik hier ben" En ik zou het leuk vinden als er blauwe eenhoorns met gele stippen bestonden. Denkt ze nou echt dat Ryssa dat zo maar gaat vragen? Ik heb eigenlijk nog nooit een goed gesprek met haar gehad. Ook geen slecht gesprek trouwens. Het enige wat ik doe is haar begroeten, gedag zeggen en misschien een paar andere woorden wisselen, maar niet veel.
"Maar goed, ik wil hier even graag zijn als de mensen die ook auditie gedaan hebben. Dat ik door was heb ík niet beslist, maar de mensen van LASA zelf. Als je tegen iemand wil preken over het feit dat ik hier niet verdien te zijn omdat ik niet van kleins af aan ballet doe, zaag dan aan hun hoofd niet aan het mijne. Als zij hier binnen wouden komen, dan hadden ze maar beter moeten dansen, dat ligt niét aan mij. Als je tegen hip-hop bent, houdt dat dan voor jezelf, want niet alle mensen willen ongevraagd iemands mening horen. Zolang jij niet weet wat ik in het verleden heb gedaan om goed genoeg te worden om hier auditie te kunnen doen, zeg dan niet dat ik dit niet verdien". Nadat Ava haar zegje heeft gedaan, is ze nog geen minuut later vertrokken.
"Dus, wilt iemand nog weten of ik er nieuwsgierig naar ben? Nee? Mooizo," Ik drink mijn koffie tot op de bodem leeg en zet hem dan samen met mijn bord terug op het dienblad. Ik kijk naar Reece. "Reece, hoe-, nee laat maar. Dat weet je toch niet". Ik draai me om naar Chrissie. "Weet jij hoe laat Anatomie begint?"
Ik ben nooit goed geweest in het onthouden van tijden. Ook haal ik de zalen weleens door elkaar, maar daar heb ik Reece en Chrissie voor, voornamelijk Chrissie. Aan het begin van het jaar heb ik geprobeerd om het rooster in mijn hoofd te stampen, maar ik ben ermee gestopt toen ik een makkelijkere oplossing had gevonden. Ik volg gewoon Chrissie. Net zo makkelijk.

[Finally ^^]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

\\ Merthur >>> CityOwls \\

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Reece Noah Bowen.

“Nou, je mag ook gewoon zeggen dat je niet met mij wilt dansen, hoor," zegt Chrissie nep-beledigd.
De brede grijns blijf op mijn gezicht staan. Ik wend mijn blik naar Chrissie. “Ik heb het niet tegen jou, want als ik met jou zou mogen dansen, zou ik een gat in de lucht springen,” plaag ik haar.
Vervolgens vang ik vlagen op van het gesprek tussen Ryssa en Ava. Wat ik er zo van kan horen gaat het gesprek over hoe Ava haar kijk op dans, en dan voornamelijk hip-hop, probeert door te drammen bij Ryssa. Zo te zien boeit het Ryssa totaal niet, want ze wuift Ava enigszins af.
Ik merk dat Rafaël mijn kant op kijkt en zachtjes mompelt; “Logisch dat ze zoveel vrienden heeft,”
Met de grootste moeite hou ik een lachbui in, zodat er slechts zacht gegrinnik over mijn lippen rolt.
Nog voordat ik er een of andere opmerking bovenop kan maken, staat Ava op en loopt weg. Zo, die heeft een kort lontje..
“Dus, wilt iemand nog weten of ik er nieuwsgierig naar ben? Nee? Mooizo,” zegt Rafaël voordat hij zijn kop koffie opdrinkt.
“Reece, hoe-, nee laat maar. Dat weet je toch niet,” vervolgt hij al snel. “Weet jij hoe laat Anatomie begint?” vraagt hij aan Chrissie. Hé vriend, dat weet ik ook wel..
“Nou eigenlijk wil ik wel weten of je nieuwsgierig ben. Wat moet een sterk punt van jou partner zijn?” vraag ik hem. Natuurlijk zou iemand met héél véél geduld wel makkelijk zijn, maar dat is mijn mening.
“Oh en de les anatomie begint om tien uur, trouwens. Dat weet ik wel,” voeg ik er aan toe, terwijl ik een tikje tegen mijn hoofd geef. “Reece is niet dom,”

[ bericht aangepast op 3 juni 2013 - 15:54 ]

Tristan Wellington

"Ik- Ik wil gewoon dat we... dat we goed met elkaar om kunnen gaan.. Ik wil niet dat we... jij een verkeerd beeld over mij hebt, maar je wil het niet inzien..." Ik probeer alleen maar een band te krijgen... en jij breekt hem al met één opmerking..."
Verbaasd kijk ik naar Hayaku. Hoe kan in godsnaam geloven dat hij echt probeert een band op te bouwen met mij? Door het constant met me eens te zijn, of me nooit eens een keer duidelijk te maken dat ik een grens over gegaan ben kom je heus niet op een goed blaadje te staan. Het feit dat hij er nu uitziet alsof hij denkt dat ik hem op zal eten of alsof hij op het punt staat tranen met tuiten te gaan huilen doet zijn zaak ook niet veel goed. Ik schud mijn hoofd en blijf hem verstomd even aanstaren.
"Ik heb geen idee waarom je met mij bevriend zou willen zijn, maar je pakt het verkeerd aan jongen," zeg ik eerlijk. "Ik heb mensen nodig die me eens durven zeggen dat ik een lul ben en dat ik een toontje lager moet zingen, of die me een klap voor mijn kop verkopen als ik ze beledig. Jij neemt elke opmerking meteen persoonlijk op en gaat zitten grienen. Het spijt me als dat grof klinkt, maar zo zie ik het echt. Als zoiets niet in je natuur ligt dan hoef je jezelf absoluut niet te veranderen voor mij of voor gelijk wie, maar besef wel dat je met een grote mond soms meer bereikt dan als je als een puppy braaf achter iedereen aan gaat lopen. Daar doe je jezelf geen plezier mee, en een ander evenmin."
Met een zucht hijs ik mezelf overeind. Ik neem mijn tas met mijn boeken en open de deur. Vervolgens leun ik tegen de deurpost aan en kijk met opgetrokken wenkbrauw naar Hayaku. Ik kijk even op mijn horloge en grinnik.
"Kom op, Smurf. Als ik te laat kom in de les dan mag jij het aan ouweheer Wellington uitleggen en ik kan je vertellen dat als je mij al een lul vindt, hij je in een depressie praat."
Mijn grijns verdwijnt al snel van mijn gezicht als ik aan mijn vader denk. Een erg liefhebbend man is hij namelijk niet. Presteren, jezelf bewijzen, dat is waar het bij hem om draait. Al sinds ik een klein kereltje was heeft hij hoge verwachtingen van me. Ik heb tegen zijn zin in een kans gekregen om mijn droom waar te maken. Ik zou een idioot zijn als ik die verpest. Eén misstap en ik heb mijn laatste dans op LASA gedanst. Het zou zonde zijn mocht ik het net voor de eindstreep niet halen. De kans is groot dat de compagnies die me al een contract hebben aangeboden me niet meer willen als ik niet afstudeer. Erg goede reclame zou het niet zijn, dus ik zou ze het niet eens kwalijk kunnen nemen.
Ik hou de deur open met mijn voet en knik met mijn hoofd richting de gang om Hayaku een beetje op te jagen. Oké, ik weet wat ik net zei, maar nu moet hij wel gewoon even flink doen en ervoor zorgen dat ik op tijd in de les kom.

Chrissie Ortiz

“Ik heb het niet tegen jou, want als ik met jou zou mogen dansen, zou ik een gat in de lucht springen,” antwoordt Reece. Ik steek mijn tong naar hem uit en kruip nog wat dichter tegen Rafi aan. Ergens zou ik ook wel blij zijn om met Reece te mogen dansen. Hij voelt zo lekker vertrouwd aan, als een tweede broer. Ik ben natuurlijk niet zo close met hem als met Rafaël, maar het scheelt niet veel. Ik kan net zo lekker met hem dollen als met mijn broer, maar aan Rafaël zou ik waarschijnlijk sneller vertellen wat er me dwarszit.
Een beetje ongemakkelijk volg ik de discussie tussen Ryssa en Ava. Om eerlijk te zijn vind ik niet dat Ryssa het recht heeft om te zeggen dat Ava het niet verdient hier te zijn. Ze heeft net als iedereen auditie gedaan en de leerkrachten hebben heus iets in haar gezien waarom ze haar hier willen. Het feit dat ze in de A-groep zit, net als de rest van ons, spreekt ook alleen maar in haar voordeel. Ryssa is een lieve meid, maar af en toe heeft ze een beetje een zwart-wit zicht en ik begrijp dat mensen zich dan al eens tegen de schenen geschopt kunnen voelen.
Ik twijfel even of ik achter Ava aan moet gaan, maar dan bedenk ik me dat ze na dit hele gedoe vast geen zin heeft om nog meer in de schijnwerpers te staan. Ik spreek haar zo meteen na de les wel even aan. Niet iedereen deelt Ryssa's mening.
"Weet jij hoe laat Anatomie begint?"
"Wat?" vraag ik, terwijl ik uit mijn gedachten opschrik als ik doorkrijg dat Rafaël het tegen mij heeft. Ik haal een hand door mijn haren en probeer terug te keren naar het hier en nu zodat ik kan antwoorden op de vraag van mijn broertje. Dat blijkt enkel niet nodig, want Reece is me al voor.
“Nou eigenlijk wil ik wel weten of je nieuwsgierig bent. Wat moet een sterk punt van jou partner zijn? Oh en de les anatomie begint om tien uur, trouwens. Dat weet ik wel. Reece is niet dom."
Voor ik mezelf kan tegen houden giechel ik even. Het is niet dat ik Reece dom vind, integendeel, maar de manier waarop hij het zegt doe het klinken alsof hij er zelf niet echt van overtuigd is. Ondertussen begin ik me zelf een beetje dom te voelen, want ik heb geen idee waarop Reece's eerste zin slaat. Volgens mij heb ik een stukje van het gesprek gemist.
"Rafaël houdt van elegante meisjes," flap ik er uit. Tenminste, die indruk heb ik altijd gekregen. "En ze moet zich de volle honderd procent inzetten," voeg ik er met een glimlachje aan toe. "Niet, broertje?" vraag ik nog ter bevestiging. Ik spreek niet graag in Rafi's plaats, maar soms kan ik het gewoon niet tegenhouden. Noem het maar een soort van woordkots. Voor je het weet is het er uit. Ik druk een kusje op de wang van Rafaël en druk er mijn neus even tegenaan. Hoe vaak we al de vraag gekregen hebben of we een koppel zijn, ik ben de tel kwijt geraakt. Maar sinds mama er niet meer is, kan ik zo genieten van een gewone knuffel of een klein kusje van hem. Ik ben gewoon blij dat ik zoveel met hem kan delen, en misschien wil ik dat uiten zolang het kan. Je weet nooit wanneer je afscheid van iemand moet nemen.
Ik kijk even op mijn horloge. We hebben nog wel enkele minuten voor we echt moeten vertrekken.
"Hé, Matthew heeft vanavond een voorstelling en daarna gaan ze hem interviewen. Het komt live op tv. Jullie komen toch ook kijken in de common room?" vraag ik. Ik doe het niet om te pronken met mijn vriendje, maar ik vind het altijd gezelliger om met een groepje naar dit soort dingen te kijken, lekker gezellig met elkaar op de bank en beseffen dat wij het binnenkort misschien ook zover kunnen schoppen. Daarbij wil ik geen enkele kans missen om Matthew's knappe koppie te zien. Veel tijd heeft hij voor mij niet meer tegenwoordig.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

II Raven Ariana McCalley II

“Hmm… Ik vind het erg interessante koppels, om eerlijk te zijn. Zou je het erg vinden als ik eens naar de oefeningen kwam kijken? Ik ben nu benieuwd geworden hoe ze in de lessen zijn als ze dansen.”
Een van mijn wenkbrauwen ging kort omhoog terwijl ik hem een lichte knik toe zond. Ik vroeg me af wat hij zo interessant vond aan de koppels, en waarom hij zo benieuwd was ineens naar hun dansen. “Als je wil kan je straks mee kijken,” reageerde ik en nam het blaadje terug van hem aan, zodat ik het weer in mijn tas kon stoppen.
“Ik ben zelf ook benieuwd naar wat ze er zelf van gaan vinden, niet iedereen zal denk ik blij zijn met zijn of haar partner,´ voegde ik er met een kleine glimlach een toe en haalde ondertussen mijn vingers een keer over mijn strak gebonden haren heen.
Ik wist van mezelf dat als ik te lang naar de lijst zou staren er vast weer geschoven zou worden van partners, ondanks dat ik nu 100% achter mijn besluit stond. Mijn blik gleed vervolgens weer even door de kamer heen waarna ik hem terug liet hangen op Raphael. “Heb je gehoord over het verzoek naar Hip-Hop lessen?” vroeg ik hem vervolgens, benieuwd naar wat hij er van zou vinden ookal was hij geen dansleraar. Ikzelf had er niks mee gehad, en het feit dat het werd afgewezen stond me ook totaal niet tegen.

[Sorry voor de korte post, de volgende wordt langer maar mijn inspiratie is nog ver te zoeken.. ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Raphael Crawford.

Eén van haar wenkbrauwen ging kort omhoog, terwijl er eveneens een lichte knik kwam. Ik nam enkel nog een slok van mijn thee, maar nam de verdere bewegingen van de vrouw McCalley niet in me op. Niet bewust, in elk geval.
      ‘Als je wil, kan je straks mee kijken,’ beantwoordde ze, waarbij ze het blaadje terug van me aan nam. Dit deed ze in haar tas. Ik reageerde hierop met een enkele knik, al wist ik niet zeker of ze het wel daadwerkelijk gezien had.
      ‘Dat zou ik erg graag willen, alleen ik moet zelf ook les geven. Ik weet niet zeker of dat te combineren valt.’ Liet ik haar weten, tegelijkertijd dat ik al opstond, het laatste beetje van mijn thee opdronk en het kopje op de koffietafel zette. Vervolgens rekte ik me iets uit, omdat ik de gehele tijd al in een soort dezelfde houding op de stoel had gezeten.
      ‘Ik ben zelf ook benieuwd naar wat ze er zelf van gaan vinden, niet iedereen zal denk ik blij zijn met zijn of haar partner,’ voegde ze daarop er echter met een kleine glimlach aan toe. Haar vingers gleden over haar strak gebonden haren heen, waardoor ik deze kort volgde voordat ik antwoord gaf. Ik keek haar terug in de ogen aan, welke meerdere kleuren leek te hebben.
      ‘Dat zal vast zo zijn,’ begon ik, een zuinige glimlach op mijn lippen. ‘maar practice makes perfect, dacht ik?’ Ik pakte mijn koffertje waar mijn belangrijke papieren, boeken en dergelijken inzaten die ik nodig had voor de les en bespreking, waarna ik alvast naar de deur liep. ‘Daarbij gaat het om de dans en niet om de koppels, vind ik ten minste. De koppels maken de chemie, die stralen het uit, alleen dat kan plaatsvinden wanneer ze er beiden voor werken. Degenen die het echt willen, kunnen het laten gebeuren.’ Er klonk even een diepe zucht uit mijn richting, alsof ik te ver was gegaan en hiermee “sorry” wilde zeggen. ‘Zo denk ik er in elk geval over.’
      ‘Heb je gehoord over het verzoek naar de Hip-Hop lessen?’ Vroeg zij toen, en na een klein moment stilte knikte ik opnieuw.
      ‘Ja, dat heb ik,’ beantwoordde ik. Ik wist dat ze nu van mij verwachtte te vertellen wat ik er precies van vond, alleen ik was wel eens benieuwd naar wat zij ervan zou vinden. ‘Wat vindt je ervan dat het is voorgesteld, maar vervolgens afgewezen? Teleurgesteld?’ Het laatste was eerder een grapje dan een serieuze vraag, wat te merken was aan de halve, schaapachtige, echter toch plagerige grijns op mijn lippen.
      ‘Loop je trouwens mee, dame McCalley?’ Ik noemde ze ronduit zowat allemaal bij hun achternaam en maar heel weinig kwam het voor dat ik ze bij hun voornaam benoemde.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Hayaku Hashima

Tristan kijkt me verbaast aan, na een tijdje schud hij zijn hoofd en kijkt me verstomd aan.
"Ik heb geen idee waarom je met mij bevriend zou willen zijn, maar je pakt het verkeerd aan jongen," zeg hij en ik kijk naar hem ."Ik heb mensen nodig die me eens durven zeggen dat ik een lul ben en dat ik een toontje lager moet zingen, of die me een klap voor mijn kop verkopen als ik ze beledig. Jij neemt elke opmerking meteen persoonlijk op en gaat zitten grienen. Het spijt me als dat grof klinkt, maar zo zie ik het echt. Als zoiets niet in je natuur ligt dan hoef je jezelf absoluut niet te veranderen voor mij of voor gelijk wie, maar besef wel dat je met een grote mond soms meer bereikt dan als je als een puppy braaf achter iedereen aan gaat lopen. Daar doe je jezelf geen plezier mee, en een ander evenmin." Hoe kan hij dat nou weten? Misschien vind ik het zelf wel fijner om, zoals hij het noemt, braaf achter iedereen aan te lopen. Dit is juist om geen ruzies te krijgen. Maar blijkbaar helpt niets.
Ik hoor een zucht en kijk naar Tristan, hij is gaan staan en pakt zijn tas. Dan loop hij naar de deurpost en gaat erin leunen, hij blikt even op zijn horloge.
"Kom op, Smurf. Als ik te laat kom in de les dan mag jij het aan ouweheer Wellington uitleggen en ik kan je vertellen dat als je mij al een lul vindt, hij je in een depressie praat." De grijns die hij had is al verdwenen, en ik vraag me af waarom. Ik vraag het niet en sta op. Ik pak mijn spullen en loop langs hem heen naar buiten. Ik draai me om en kijk naar Tristan.
"Begin dan met me niet meer Smurf te noemen, of iets anders," mompel ik en kijk hem aan. Dan draai ik mijn rug naar Tristan toe en loop de gang door naar het lokaal. Of ik het goed deed dat te zeggen weet ik niet, maar hij wilde toch eerlijkheid? Of ben ik nu gek geworden. Wanneer ik bij het lokaal aankom ga ik zitten op mijn vaste plek, hoewel je die niet altijd hebt krijg ik het voor elkaar mijn plek te krijgen. Ik pak de spullen die nodig zijn voor deze les en kijk voor me uit.

[Het spijt echt me dat dit echt kak is... ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

CityOwls >>> Vlahos

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.