Mystic Falls {RPG} {01} - Speeltopics

Hoe beginnen we?
Het is Maandag 08 September 2012. Het is een gewone dag voor de meeste inwoners van Mystic Falls. Behalve voor de familie van Elise Fell. Die dag ervoor is zij omgekomen bij een "dieren aanval". De Counsel is druk bezig met uitvinden wie de dader is van deze gruwelijke moord. Hoe reageer jij hierop als inwoner van Mystic Falls? Of weet je het niet eens? Misschien komt het gewoon over als een naar ongeluk en ga je gewoon verder met je dagelijkse doen van zaken. De meeste van jullie zullen gewoon hun dag beginnen op Mystic Falls High School, als gewone student, leraar, cheerleader of rugbyspeler. Je mag best af en toe een keer spijbelen, maar probeer het wel een beetje realistisch te houden en niet hele weken afwezig te zijn. Het is over vier dagen volle maan en het rooster van de studenten mag je gewoon zelf bedenken, dat is niet zo heel erg belangrijk. Probeer iedereen erbij te betrekken, dat is het leukst en hou de beginpost in de gaten voor nieuwe info! Veel plezier xx

[ bericht aangepast op 3 mei 2013 - 11:01 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

[hea mensen. Ik heb Gale de geschiedenis klas laten ingaan en hem iets laten zeggen. Maar niemand reageert daar op]

[ bericht aangepast op 21 april 2013 - 17:02 ]

"Rebellion's are build on hope"

Destiney Lily Jones||Human Being
Als de jongen niet boos reageert haal ik opgelucht adem. Ik ben altijd echt bang dat mensen boos gaan doen.. En als dat gebeurt barst ik vaak snel in huilen uit, iets wat ik echt háát aan mezelf.
"Wat is je naam eigenlijk?" Vraagt Ashton dan, hij kent me niet. Logisch natuurlijk, ik ben nogal onzichtbaar. Maar dat komt ook door mezelf, ik vind het best moeilijk om vrienden te maken of een gesprek te beginnen. Mensen noemen me vaak raar of schelden me uit, maarja daar wen je wel aan..
"Destiney.." Zeg ik zacht, zonder hem aan te kijken. Ja, ik ben verlegen. Als ik hem kort aankijk voeg ik er nog aan toe: "..Jones.. En, wat is jou naam?" Ik weet zijn naam wel, ik ken bijna iedereen op school.. Ik weet iedereen bij naam te noemen. Maar dat komt door mijn geheugen, als ik een naam hoor of iets lees of wat dan ook dan onthoud ik het meteen voor derest van mijn leven. Oké, sommige dingen vergeet ik wel eens.. Maar dat zijn dan vaak onbelangrijke dingen.
Een zwak glimlachje siert rond mijn lippen, ik vond het zeer moeilijk om een gesprek te hebben met iemand, al helemaal als ze van mij verwachtten dat ik iets ging zeggen. Meestal wist ik dan niets om te zeggen, of ik ga ratelen..
"Maar.. Welke les heb jij nu? Ik heb volgens mij Engels nu" Vraag ik hem dan met hetzelfde zwakke glimlachje, misschien maak ik wel vrienden met deze jongen?

[ bericht aangepast op 21 april 2013 - 17:16 ]

Little do you know

Cayden Adrian Jared Ziegler|| Heks

'Verdomme' siste ik kwaad.
Ik keek naar mijn handen en naar de sigaret die op de grond lag. Had ik dat ding nou serieus laten vallen? Ik zuchtte en pakte het op. Ik zat thuis, op een kruk voor mijn keyboard. Nou ja, thuis... Een kraakpand was voor mij thuis. Ik omklemde de sigaret met mijn mond en stak de sigaret aan. De rook vulde mijn longen terwijl ik inademde. Als ik een beetje high was kon ik veel beter muziek schrijven. Zo ging dat toch met alle musici? Alle musici waren neuroten, bang voor veel normale dingen. Je moest letterlijk en figuurlijk een beetje verlicht raken, wilde je goede muziek schrijven. Niet dat de mijne beluisterd werd... Ik omklemde de sigaret met mijn linker wijs-en middelvinger, haalde het uit mijn mond en liet de rook over mijn lippen glijden. Het was vrij donker, niemand wist dat hier überhaupt iemand woonde. Ik had expres de muren wat geïsoleerder gemaakt, zodat niemand me ook maar kon horen. Dat was vooral een goed idee aangezien mijn "vrienden" wel vaker dan eens dronken over de vloer kwamen en de hele boel bij elkaar schreeuwden. Door een raam met een klein gordijntje ervoor vielen er een paar lichtstralen naar binnen. De rook die ik had uitgeblazen volgde de weg er naar toe en werd zichtbaar in het beetje licht dat er was. Ik nam een trek van de sigaret en probeerde de rook zolang mogelijk binnen te houden. Dat deed ik vroeger ook met mijn vrienden op school, zo'n klein weddenschapje waarna je er nooit meer vanaf kwam. School... Ik had de hoop al lang opgegeven en ik was van school afgegaan om muzikant te worden. Mijn vrienden volgden mijn voorbeeld, maar ze gingen meer de criminele kant op. Hoe vaak had er wel niet een diefstal in de krant gestaan waarvan ik wist dat zij het waren geweest? Ik had de tel verloren na veertig keer. Ik perste de rook weer uit mijn longen. Soms dacht ik dat ik alleen maar high was, dat ik droomde en dat deze droom gewoon nooit over ging. Het feit dat ik al magie kon beoefenen was al eigenaardig. Ik stond op van de kruk en liep naar het raam. Mijn ogen gleden over de straat. Het gordijntje was van een fijne, dunne stof. Ik kon iedereen zien, maar zij mij niet. Ideaal.

(Sorry voor het nu pas schrijven, ik wist niet eens dat we begonnen waren SHAME ON ME!)

I will keep watch.

Emma Abigail Gilbert
''Uhm... Ik denk niet dat het zomaar een dier is geweest. Ik bedoel, niet elk dier kan een mens zo erg verwonden.'' Ik rees mijn wenkbrauwen verbaast op, en hield mijn pas in. "Hoe bedoel je, niet zomaar een dier?" mijn stem klonk onvast, waardoor ik verwoed slikte en mijn rug rechte. "Lauren? Weet je hier meer over?" nog steeds was mijn stem trillerig, tot mijn grote ergernis. Er viel even een korte stilte, beide staarden we elkaar aan. ''Emma, Alexis. Kunnen we in de pauze, nadat we bij Tobias zijn langsgegaan, buiten praten? Ik denk dat ik jullie iets wil vertellen,'' zei Lauren, uit het niets. "Je weet dus wat er aan de hand is? Lauren alsjeblieft, wat heeft mijn moeder vermoord?" ik knipperde met mijn ogen, proberend de tranen te verdringen. De opgekropte gevoelens die ik altijd verstopt had, probeerden door mijn schild heen te dringen. Ik haalde diep adem door mijn neus, om vervolgens de lucht langzaam te laten ontsnappen door mijn lippen. Tot mijn grote opluchting drongen de tranen zich terug.

To love is to destroy.

Ashton 'Ash' Dyon Mikaelson ~ Original Vampier
'Destiney.............Jones' zegt ze zachtjes. Aan de manier waarop ze praat kan ik zien dat ze nogal verlegen is. Dat vind ik best zielig voor haar.
Ik bedoel niet zielig van 'O nee ze is ziek wat erg.' Maar ik weet dat mensen die erg verlegen zijn moeite hebben om zichzelf te uiten en aan anderen te laten zien wie ze zijn.
'En wat is jouw naam?' hoor ik haar vragen. Oke ik moet echt stoppen met in mijn eige wereldkje zijn want blijkbaar antwoorde ik niet snel genoeg.
'Maar.... Welke les heb jij nu? Ik heb volgens mij Engels nu.' is haar volgende vraag.
'Ik ben Ashton. Ashton Mikaelson, maar jij mag mij gewoon Ash noemen hoor is veel makkelijker. En ik heb nu ook Engels.'
Ik denk er even over na om te vragen of ze samen naar de les wil lopen. Ach waarom ook niet.
'Heb je anders zin om samen naar de les te gaan?' vraag ik haar.

[ bericht aangepast op 21 april 2013 - 17:26 ]

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Lauren Gaia Daphne Middleton ll Heks

Als Emma antwoordt, klinkt ze erg trillerig. Ik voelde me nu echt verschrikkelijk schuldig. 'Hoe bedoel je, niet zomaar een dier?'
Ik biechtte op dat we in de pauze moeten praten. Als ik het heb gezegd, lijkt het even alsof ze zou gaan huilen, maar het gebeurd niet. Godver, ik haat het om me schuldig te voelen.
'Je weet dus wat er aan de hand is? Lauren alsjeblieft, wat heeft mijn moeder vermoord?' vraagt ze. Oh nee, nu voel ik me nog schuldiger. Ze klinkt nog trilleriger dan eerst, waardoor ik me weer iets schuldiger voel (als dat nog kan). 'Zo ongeveer... Maar ik zeg het in de pauze, na de volgende les dus. Dan zijn er geen mensen die meeluisteren en hebben we tijd zat, maar jullie moeten dan wel beloven dat jullie me niet gaan haten,' zeg ik langzaam. 'We hebben nu Engels toch?' vraag ik om van onderwerp te veranderen

It just takes one negative comment to kill a dream

Emma Abigail Gilbert
"Zo ongeveer... Maar ik zeg het in de pauze, na de volgende les dus. Dan zijn er geen mensen die meeluisteren en hebben we tijd zat, maar jullie moeten dan wel beloven dat jullie me niet gaan haten," zei Lauren langzaam. Krachtig schudde ik mijn hoofd, ik wilde het nu weten. Ik kon niet wachten tot de pauze, ik was veel te zenuwachtig op dit moment. "We hebben nu Engels toch?" veranderde Lauren van onderwerp, net toen ik wilde protesteren. "Nee, we zijn ziek." Dylan, een jongen van onze klas liep op dat moment net langs, waardoor ik hem snel tegenhield. "Dylan, wil je alsjeblieft wat voor ons doen?" vragend keek ik hem aan, mijn mondhoeken forcerend omhoog krullend. "Hé Emma, Lauren." Knikte hij richting ons, waarna hij zijn ogen weer op mij richtte. "Ligt eraan wat?" hij rees zijn wenkbrauwen vragend op. "Ik ben ziek, en ik heb Lauren waarschijnlijk aangestoken.. Kun je dat melden bij onze docente Engels?" het was voor hem een kleine moeite, hij moest toch haar les bijwonen. "Oh, natuurlijk. Beterschap," glimlachte hij vriendelijk, waarna hij me passeerde en richting het lokaal liep. "Laten we naar buiten gaan," mompelde ik, terwijl ik voor Lauren uitliep richting de uitgang.

[Ik betrek Alexis er even niet bij, omdat ze toch niet kan reageren.]

To love is to destroy.

Lily Anna Dern ~ Hybride

Snel loop ik naar binnen. Nu maar hopen dat ik op tijd ben. En dat niemand vragen gaat stellen als ik mijn verhaal vertel, wat ik dus compleet bij elkaar heb bedacht. Ik ben niet zo goed in liegen maar hopelijk helpt mijn vrolijke karakter. Eenmaal binnen ga ik op zoek naar de administratie, dat lijkt mij wel handig. De administratie is gelukkig makkelijk te vinden. Ik sta voor de balie. De vrouw achter de balie glimlacht naar mij en ik glimlach terug.
'Goedemorgen, wat is je naam?', vraagt zij aan mij.
'Goedemorgen, mijn naam is Lily Anna Dern', vertel ik haar.
Ze vinkt wat dingen af op een papier dat ze tevoorschijn haalt.
'Je rooster, het nummer van je kluisje, de sleutel van je kluisje en een plattegrond van de school, veel succes vandaag', zegt ze terwijl ze mij dit alles geeft.
'Dankuwel', zeg ik.
Ik trek mijn tas van mijn schouder. Ik probeer alles er zo goed mogelijk er in te krijgen terwijl ik ondertussen op mijn plattegrond kijk. Dan begin ik met lopen naar mijn eerste les. Ik werp nog een blik op mijn rooster voor de zekerheid terwijl ik door blij lopen. En jawel, ik knal tegen iemand op. Dat is maar weer eens het bewijs dat je moet op letten waar je loopt. Iets wat ik nog wel eens vergeet te doen. Ik ben tegen een jongen aan gebotst.
'Sorry, ik had je niet gezien', verontschuldig ik mij tegen over de jongen.
'Ik was iets te druk bezig met uit te zoeken waar ik in vredesnaam mijn eerste les moet volgen', zo leuk dat ik altijd ga kletsen als ik in een ongemakkelijke situatie zit.
'Misschien niet helemaal een geschikt moment maar ik ben Lily Dern', stel ik mij zelf voor.
Dan weet de jongen in ieder geval wie ik ben. Dan pas besef ik dat wij allebei nog op de grond zitten, handig Lily, heel handig.

Physics is awesome

Destiney Lily Jones||Human Being
Ik glimlach wat breder als hij zijn naam zegt, zijn naam rijmt. Dat is toch best grappig?
Als hij op mijn beiden vragen tegelijk antwoord geeft schaam ik me een beetje, ik was weer aan het ratelen..
"Heb je anders zin om samen naar de les te gaan?" Vraagt hij me dan, iets wat me alleen maar breder laat glimlachen.
"Ja, Leuk" Zeg ik vrolijk, eindelijk hoef ik niet meer alleen door de gangen naar de les te lopen.. Al vind ik het wel raar dat hij me wel mag. De meeste noemen me raar, gewoon omdat mijn vader en broers Vampire Hunters zijn van beroep. Ik zelf doe er niet aan mee, ik vind het vreselijk hoe ze zo'n hekel hebben aan die wezens. Ik weet hoe het is om al gehaat te worden door enkel je achtergrond of door wat je bent. Dus ik zelf zou nooit iemand uitschelden of pijn doen enkel om zijn achtergrond of om wat diegene is, het gaat namenlijk niet om wát je bent maar om wíe je bent.

Teamin Jace Sangue||Hybrid
Ik ben opweg naar de volgende les als ik ineens omver gelopen word door een meisje. Met een plof beland ik op de grond.
"Sorry, ik had je niet gezien" Verontschuldigd ze zich, ik grinnik zachtjes.
"Ik was me ook nogal aan het haasten, dus komt ook deels door mij" Zeg ik schouderophalend. Ze ratelt iets over dat ze niet weet waar ze heen moet waarna ik zeg: "Nieuw zeker?" Vraag ik grinnikend "Welke les heb je nu?" Voeg ik er dan aan toe.
Ze stelt zich voor als Lily Dern en ik knik "Teamin Sangue" Stel ik mezelf dan ook voor. Ik vind het vaak grappig dat als iemand mijn naam vraagt en dat ze het dan vaak verkeerd schrijven, maar de ietwat slimmere mensen schrijven het vaak alleen zonder de u, aangezien je die niet uitspreekt.

[ bericht aangepast op 21 april 2013 - 17:54 ]

Little do you know

Host schreef:
Emma Abigail Gilbert
"Zo ongeveer... Maar ik zeg het in de pauze, na de volgende les dus. Dan zijn er geen mensen die meeluisteren en hebben we tijd zat, maar jullie moeten dan wel beloven dat jullie me niet gaan haten," zei Lauren langzaam. Krachtig schudde ik mijn hoofd, ik wilde het nu weten. Ik kon niet wachten tot de pauze, ik was veel te zenuwachtig op dit moment. "We hebben nu Engels toch?" veranderde Lauren van onderwerp, net toen ik wilde protesteren. "Nee, we zijn ziek." Dylan, een jongen van onze klas liep op dat moment net langs, waardoor ik hem snel tegenhield. "Dylan, wil je alsjeblieft wat voor ons doen?" vragend keek ik hem aan, mijn mondhoeken forcerend omhoog krullend. "Hé Emma, Lauren." Knikte hij richting ons, waarna hij zijn ogen weer op mij richtte. "Ligt eraan wat?" hij rees zijn wenkbrauwen vragend op. "Ik ben ziek, en ik heb Lauren waarschijnlijk aangestoken.. Kun je dat melden bij onze docente Engels?" het was voor hem een kleine moeite, hij moest toch haar les bijwonen. "Oh, natuurlijk. Beterschap," glimlachte hij vriendelijk, waarna hij me passeerde en richting het lokaal liep. "Laten we naar buiten gaan," mompelde ik, terwijl ik voor Lauren uitliep richting de uitgang.

[Ik betrek Alexis er even niet bij, omdat ze toch niet kan reageren.]

It just takes one negative comment to kill a dream

Lauren Gaia Daphne Middleton ll Heks

"Nee, we zijn ziek,' zegt Emma. Ik begrijp het, ze is nieuwsgierig geworden en wil zo snel mogelijk weten wat er aan de hand is. Emma houdt Dylan tegen en vraagt of hij kan zeggen of we ziek zijn. Uiteindelijk doet hij het. 'Laten we naar buiten gaan,' zegt Emma erna. Ik volg haar naar buiten, waar nu niemand is omdat iedereen les heeft. Als we buiten zijn stop ik en zucht even voordat ik alles wil gaan vertellen. 'Okee, ik probeer alles meteen te vertellen, in een keer. Zou je me dan niet willen onderbreken? Dan kan je erna vragen stellen,' zeg ik. 'Als eerste: Bovennatuurlijke wezens bestaan. Alle soortenin Mystic Falls zijn: Vampiers, weerwolven, hybrides en, niet echt wezens, heksen.' Ik wacht even haar reactie af voordat ik verder ga. 'Ten tweede, ik ben niet veel anders dan jij en Alexis, maar ik ben een heks. Ik doe jullie niks, ik zweer het.' Ik laat de wind iets harder waaien om het te bewijzen. 'Raar hè? Die wind heb ik net harder laten waaien, en nu laat ik hem stoppen,' zeg ik waarna ik mijn woorden in daden omzet. 'Nu mag je me vragen stellen voordat ik weer verder ga. Ik weet het, waarschijnlijk haat je me nu, maar ik mocht niks zeggen en ik was bang voor je reactie,' zei ik twijfelend. Ik heb me nig nooit in mijn leven zo onzeker gevoeld.

It just takes one negative comment to kill a dream

Emma Abigail Gilbert
Lauren volgde me naar buiten. Het hele plein was leeg, iedereen had namelijk les, behalve Lauren en ik. We waren tenslotte "ziek". Toen we eenmaal buiten waren liet Lauren een zucht over haar lippen rollen, voordat ze haar mond opendeed om uitleg te geven. Tenminste, ik verwachte uitleg. Ik moest uitleg.
"Oké, ik probeer alles meteen te vertellen, in één keer. Zou je me dan niet willen onderbreken? Dan kan je erna vragen stellen," zei ze. Ik fronste mijn voorhoofd en knikte toen, langzaam. "Als eerste: bovennatuurlijke wezens bestaan. Alle soorten in Mystic Falls zijn: vampiers, weerwolven, hybrides en, niet echte wezens, heksen." Mijn adem stokte in mijn keel toen Lauren even stopte met praten, om vervolgens meerdere keren zuurstof in te ademen. Wanhopig keek ik Lauren aan, er leefden hier vampiers? Weerwolven? Hoe kon ze dit niet eerder vertellen! Iedereen was in gevaar! Lauren wist wie mijn moeder had vermoord of beter, wat mijn moeder had vermoord en had het al die tijd voor me verzwegen? "Ga verder." Dwong ik haar, mijn stem klonk opnieuw onvast.
"Ten tweede, ik ben niet veel anders dan jij en Alexis, maar ik ben een heks. Ik doe jullie niks, ik zweer het." Om haar woorden kracht bij te zetten begon het iets harder te waaien. Verwoed knipperde ik met mijn ogen, ik droomde. Dit was een hele slechte droom. "Raar hé? Die wind heb ik net harder laten waaien, en nu laat ik hem stoppen," de wind stopt uit het niets, waardoor ik verward naar adem hapte. "Nu mag je me vragen stellen voordat ik weer verder ga. Ik weet het, waarschijnlijk haat je me nu, maar ik mocht niks zeggen en ik was bang voor je reactie." Zei Lauren twijfelend, terwijl haar ogen over me heen gleden.
"Jij.." begon ik trillerig, mijn handen tot vuisten ballend. "..Jij hebt gelogen! Je was mijn beste vriendin, we hadden geen geheimen voor elkaar, weet je nog? Hoe kon je Lauren? Hoe kon je niets zeggen.." ik stopte met praten, verwoed mijn tranen wegvegend die vanuit mijn ooghoeken over mijn wangen rolden. "Je hebt me verraden Lauren. Je hebt Alexis verraden. Je hebt ons verraden." Nog steeds rolden de tranen over mijn wangen, tranen die al enige tijd niet hadden gevloeid. Ik draaide me om en rende zo snel mogelijk richting het bos. Ik had tijd nodig. Heel veel tijd. Zoveel vragen spookten door mijn hoofd die ik had willen stellen aan Lauren, maar ik kon het niet. Ik was te bang voor het antwoord.

To love is to destroy.

LostMagic schreef:
Lucas Booth
Lucas lacht even als ze uitlegt waarom ze niet meer naar school terug wil en van dat record breken. 'Nou leerkrachten mogen me in het algemeen niet. Geen idee hoe dat komt.' zegt hij grijnzend. Dan begint ze over dat ze geen wiskunde kan en Lucas glimlacht even naar haar. 'Ik wil je best helpen hoor... De leerstof dat ze hier krijgen heb ik vorig jaar gehad maar onze leerkracht was dan ook een... zenuwlijder. Hij dacht steeds dat we te weinig zagen waardoor we veel te veel zagen.' zegt Lucas en denkt dan eens na voor een leuk café. Hier zijn er niet echt veel he? Hij moet direct denken aan die ene bar waar hij van de zomer maar 1 a 2 keer is binnen geweest als hij eens niet op zijn zusjes moest passen en 2 keer met zijn 2 zussen. Het was iets met Mystic.... Bar? Cafe? Grill? Ja het was Mystic Grill. 'Ik heb van de zomer wel eens in een bar gezeten met mijn zusjes. Het heette Mystic Grill ken je dat?' vraagt Lucas haar en steekt zijn handen in de zakken van zijn jeans. In feite is dit misschien toch niet zo'n goed idee. Misschien moet hij maar niet te veel mensen dicht in zijn buurt laten komen, je weet nooit dat ze het idee in hun hoofd halen om met volle maan naar hem op zoek te gaan als hij vastgebonden is of zo diep mogelijk in het bos rond rent om daarna vragen te stellen.

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Angela “Angel” Lana Eastwood ~ Heks

Lucas lacht even.
‘Nou leerkrachten mogen me in het algemeen niet. Geen idee hoe dat komt.' zegt hij grijnzend. Dan glimlacht hij even naar me. 'Ik wil je best helpen hoor... De leerstof dat ze hier krijgen heb ik vorig jaar gehad maar onze leerkracht was dan ook een... zenuwlijder. Hij dacht steeds dat we te weinig zagen waardoor we veel te veel zagen.' zegt Lucas. Ik glimlach naar hem.
‘Als je wilt, graag. Alleen dan heb je waarschijnlijk wel heel veel geduld nodig om me het te leren, want zelfs als de leraar het me drie/vier keer achter elkaar aan me uitlegt, begrijp ik het niet. Maar dat kan ook aan de leraar liggen.
Maar dat kan ook aan de leraar liggen.’
'Ik heb van de zomer wel eens in een bar gezeten met mijn zusjes. Het heette Mystic Grill ken je dat?' vraagt Lucas me en steekt zijn handen in de zakken van zijn jeans.
‘Nee, dat ken ik niet. Maar het klinkt wel leuk.’ Zeg ik met een glimlach tegen hem. Het voelt goed om met hem te praten, dat heb ik niet bij veel mensen. Bij hem voelt het een soort van vertrouwd, en ik heb geen idee waarom. Eigenlijk zou ik hem op afstand moeten houden, want straks raak ik hem kwijt, of beledigd hij me. Maar dat maakt me nu niet uit, ik zie het wel aan.

Brian Heith Salvatore ~ Vampier

Ik kijk haar afwachtend aan. Opeens drukt ze haar lippen op mijn wang. Een beetje verbaasd kijk ik haar aan, maar dan zet ik een pokerface op en glimlach vrolijk.
"Hierin!" Zegt ze enthousiast en neemt me mee naar een achtbaan die snel gaat. Ze neemt me mee naar een van de achterste banken. Als we zitten legt ze haar hoofd op mijn schouder, als we boven zijn gaat ze rechtop zitten en laat mijn hand los.
Ze strekt haar handen naar boven, zodat ze een echte puber lijkt.
Ik lach, en doe haar na. Ze begint te lachen, en het lijkt alsof ze nooit meer ophoud. Ik geniet van het aanbeeld.
Opeens pakt ze mijn hand vast en kijkt me dankbaar aan. Ik weet niet waarom, maar het maakt me niet uit. Ik glimlach naar haar en wacht tot we stil staan.
Ik stap uit en help haar het karretje uit. Als ze naast me staat begin ik haar mee te trekken naar een kraam. Hij hangt vol met knuffels, je kunt er eentje winnen als je alle zes de piramides van blikken met zes ballen omgooit.
“Zes ballen graag.” Zeg ik tegen de man die achter de kraam staat. Hij knikt en geeft ze aan me. Dan draai ik me om naar Lillith, en vraag:
“Welke knuffel wil je?”

Fantasy is in you.

LostMagic schreef:
(...)

Fantasy is in you.