Kingdom of Darkness - RPG - Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 15:55 ]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Peggy Rosalie Payden -bewaker.
Al snel stopt Peggy met het aaien van het paard. Peggy slikt als ze de vraag van Elizabeth hoort. Ze loopt naar Elizabeth toe en buigt zich voor over naar Elizabeth's oor. "Het lijkt me niet zo'n goed idee"fluisterd ze zacht. Ja, ze fluisterde omdat ze bang was om afgeluisterd te worden. Het zat hier vol verraders maar ook genoeg mensen die je kon vertrouwen. Ze vond het zielig voor Elizabeth als ze niet kon douche dus kreeg ze een idee. Ze buigt zich weer voorover."Het lijkt me beter als je bij mij komt douche. Er komt daar toch bijna niemand. En als we via de achterdeur gaan van mijn kamer kan niemand ons zien.En als iemand ons betrapt voor ik het woord wel"fluisterd ze vol goede moed. Als ze het snel deden kwam niemand er achter. Peggy loopt weer naar de hooi baal en gaat zitten."Oke?"vraagt ze dan hard op aan Elizabeth. Peggy gaat onderuit zitten en kijkt weer even rustig rondt. "Je roept maar wanneer je klaar bent" meld ze aan Elizabeth. Peggy wist dat ze nu wel haar leven op het spel zetten en dat alleen voor een douch beurt. Ze wou ook het liefste zo sterven en herinnerd worden als iemand die om ander gaf. Maar ze wist dat het haar beurt nog lang niet was. Ze was nog maar 20 jaar. En ze wist zeker dat niemand hun kon betrapten en als dat wel zo was, was ze flink de lul.

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 21:23 ]

Maddie Lia Holmes.

'Dank u voor het compliment, dame Maddie, dat doet me goed,’ Ik glimlachtte even naar haar en draaide me toen om naar de spiegel. Ze deed mijn rits goed en ik draaide een paar rondjes. De jurk was prachtig!
‘Als u het niet erg vindt dat ik dit meld: moge hij rusten in vrede. Gaat het met u?’ Meteen begreep ik waar ze het over had. Ik knikte dankbaar, ze had lef. Als mijn vader dit wist had hij haar er linea recta uitgegooid. Niet dat ik het tegen hem zou vertellen, nooit. Dat lag niet in mijn aard.
'Dankje, het word een zware dag, al zal Vader er waarschijnlijk niet eens over beginnen. Ik waardeer je moed.' Zei ik eerlijk. Ik slikte een beetje moeilijk en keek haar toen met blosjes op mijn wangen aan. Ze begreep me het best van iedereen hier.
'Wilt U mijn haar doen?' Vroeg ik zachtjes. Ik had lang blond haar, wat over mijn schouders viel. Meestal had ik het in een staart of een heel kunstwerk, maar nu wilde ik het graag in een vlecht. 'Een vlecht?' Stelde ik zachtjes voor.

[ Sorry voor het korte stukje maar ik zit mer wat mensen op tinychat dus ben nogal afgeleid. ]

[ bericht aangepast op 15 mei 2013 - 21:27 ]

Edward George Smith

Met een grijns draai ik me om bij het horen van mijn naam. Die stem paste maar bij een persoon, namelijk Jeff. Zijn stem herkende ik zo langzamerhand wel.
'Goedemorgen,' begroette ik hem wel terug. Fronsend luisterde ik naar zijn woorden. Als iedereen zo'n drama van deze dag ging maken, werd het alleen maar erger.
'Ik denk niet echt iets speciaals, behalve de 4
Van de overleden koning beter in de gaten te houden. Ze kunnen gekke dingen doen door het verlies van hun ouders en het gerucht dat de koning de moord heeft gepleegd, helpt daar niet erg bij. Gewoon alleen mensen het paleis laten verlaten die toestemming hebben en mensen die we al kennen binnen laten komen. We willen geen wraak acties op het paleis, is het niet?' Met een kleine glimlach kijk ik Jeff aan, waarna mijn blik over het plein gaat. Volgens mij was iedereen te druk bezig met rouwen om echt actie te ondernemen. Wat me wel opviel was het feit dat ik nog niemad zag van de kinderen die vandaag het verlies droegen, maar ook niet van de prinsessen en prinsen. Ze zouden nog wel in bed liggen. Zeker geen probleem.
'We moeten de prinsessen en prinsen ook niet uit oog verliezen. Ik stel voor dat er standaard iemand hier is en bij de vertrekken van het gezin,' stel ik Jeff voor. 'Waar zijn de dames eigenlijk,' vraag ik met een geïrriteerd randje. We konden niet het hele paleis met twee bewaken, daar was het veel te groot voor.
Voor vier eigenlijk ook wel.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Marina Trocin ~ Stalhulp
Aan haar lange, bruinzwarte krullen kan ik al snel zien dat het Peggy is die in de stallen staat. Ik borstel Angel gewoon rustig door terwijl ik luister naar het gesprek van Elizabeth en haar. Waarna Peggy zich naar Elizabeth toebuigt en zo zacht praat dat ik het met moeite kan horen - maar eerlijk gezegd lijkt het me ook een beter idee wat ze voorstelt. Als het daar kan.. De kans dat Charlie alsnog wakker wordt is te gevaarlijk, ik weet niet of hij met ons mee zou spelen of juist alleen maar zou verraden en dat risico neem ik liever niet aangezien ik toch met hem werk en deze paarden echt niet allemaal alleen kan verzorgen. Ik glimlach dankbaar naar Peggy dat ze het nu dekt en beantwoord dan pas een van haar eerste vragen. "Thx. Maar mag je als bewaker wel helpen in de stallen?" Voor ze nog meer problemen krijgt. Ik kan ook wel zelf de paarden doen -als Charlie zo ook eens komt helpen-, maar ach.. "En anders.. Kun je aan iemand van het nieuwe gezin vragen of de paarden net zoals iedere dag naar het weiland mogen, zodat de stallen gedaan kunnen worden?"

Stop acting normal. It gets bored.

Vincent “Vince” Marshal
“Dat mag je me wel eens uitleggen hoor. Rokende vissen,” hoorde ik een stem. Ariana, een van de bediendes liep met een brede grijns op haar gezicht naar binnen, waardoor ik meteen stopte met zingen.
Ik beet zachtjes op mijn onderlip om niet in lachen uit te barsten om mijn eigen opmerking en verplaatste een pan van het vuur richting het aanrecht. “Hé, het moest rijmen. Ik moet koken, visjes die roken. Rijmt toch?” Ik lachte haar toe en verplaatste mezelf weer richting een ander aanrecht.
“Heb je nog een werkje voor mij?” vroeg ze, terwijl ze even rondkeek en niet veel later plaatsnam op een stoel. Ik kon me niet herinneren dat ik die daar gezet had, maar als hij dienst kon doen was het voor mij goed genoeg.
Mijn wenkbrauwen verwrongen zich tot een frons. Nog meer werk? Deed ze niet al genoeg dan? En daarbij was het nu niet bepaald aan mij om de bevelen uit de delen, dus ik lachte en strooide zorgvuldig wat zou in een pan. “Niets aanraken en mij gezelschap houden.” Ik vond het altijd leuk als mensen hier kwamen zitten om een babbeltje te slaan. Anders zat ik hier toch maar alleen liedjes te zingen, tegen mezelf te praten of luidop op te noemen wat ik allemaal ging doen. Ik kon niet tegen stilte. Nu alles lekker leek te gaan, leunde ik even tegen het aanrecht aan en gunde ik mezelf een kleine rustpauze. “Lekker geslapen?” vroeg ik met een glimlach aan het meisje. Ik hoopte in ieder geval beter dan ik. Mijn vader ging altijd laat slapen, omdat hij niet zo vroeg op moest als ik, maar daarbij hield hij niet bepaald rekening met het feit dat ik niet kon slapen als hij beneden nog geluid stond te maken.

Jeff Pete Summerfield
“Goedemorgen,” begroette Edward me. Zijn wenkbrauwen knepen zich samen tot een frons toen ik vroeg wat er allemaal op het programma stond voor vandaag. “Ik denk niet echt iets speciaals, behalve de 4 van de overleden koning beter in de gaten te houden. Ze kunnen gekke dingen doen door het verlies van hun ouders en het gerucht dat de koning de moord heeft gepleegd, helpt daar niet erg bij.” Hij had waarschijnlijk wel een punt, maar ik vond ook dat we ze niet de hele tijd moesten gaan lastig vallen of zitten aanstaren. Ik begreep ook wel dat vandaag moeilijk zou zijn voor hen. “Gewoon alleen mensen het paleis laten verlaten die toestemming hebben en mensen die we al kennen binnen laten komen. We willen geen wraak acties op het paleis, is het niet?”
Ed glimlachte kleintjes, wat me ergens wel de kriebels was, al kwam dat waarschijnlijk gewoon door zijn laatste woorden. Als er een aanslag op het palijs gepleegd zou worden, zouden we volgens mij meteen onthoofd worden. Of in ieder geval iets in die aard. En mijn leven was me nog lief.
“We moeten de prinsessen en prinsen ook niet uit oog verliezen. Ik stel voor dat er standaard iemand hier is en bij de vertrekken van het gezin,” stelde Ed daarna voor. “Waar zijn de dames eigenlijk?” Ik kon de irritatie in zijn stem horen en liet mijn blik nog een laatste keer over het terrein glijden. “Die komen wel. Waarschijnlijk zijn ze nog douchen of eten. Maak je geen zorgen.” Mijn blik gleed weer naar Edward en ik glimlachte bemoedigend.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Ariana Jaylin Rhine
Hij verdedigt zichzelf door te zeggen dat het moet rijmen waardoor ik even glimlach. Als ik hem vraag of hij nog wat werk voor me heeft fronst hij zijn wenkbrauwen. 'Niets aanraken en mij gezelschap houden.' zegt hij al lachend en ik glimlach eventjes terwijl ik volg wat hij aan het doen is. 'Wat maak je?' glimlach ik dan lichtjes als hij tegen het aanrecht leunt, net op hetzelfde moment als hij me vraagt of ik lekker geslapen heb. 'Valt mee. Ze hebben me wel midden in de nacht wakker gemaakt omdat Ze vergeten was dat ik de hal nog moest oppoetsen dus ja. Minder dan anders maar ik sliep wel als een blok erna.' glimlach ik. "Ze" is de hoofdbediende die haar beter voelt dan de rest omdat ze het voor het zeggen heeft. Het gebeurt dikwijls dat ze teveel met haarzelf bezig is en ons dingen vergeet te melden dat we moeten doen.

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Peggy Rosalie Payden
Peggy zag de dankbare glimlach van Marina en glimlacht terug. Peggy friemelt wat aan haar nagels. Ze kijkt Marina aan als ze een antwoord op haar vraag krijgt."Marina, ik zal het vragen maar het kan wel even duren. "antwoordt Peggy tegen Marina. "En Elizabeth als je wilt gaan kun je gewoon via de achterdeur. En als je betrapt wordt zeg je maar dat je een boek van me mocht lenen." Zegt Peggy heel zacht. "Maar dan ga ik weer verder."zegt Peggy met een zacht zucht. Peggy krabbelt overeind en loopt de stallen uit. Ze zag hoe de duffe ochtendzon het plein verlichte. Ze was van plan om in het paleis te gaan maar toen ze Jeff en Edward zag wou ze daar eerst naar toe. "Hey, een goede morgen heren." zegt Peggy met een glimlach en knipoog."Lusten jullie wat te drinken? Ik moet toevallig toch het kasteel binnen. "Zegt ze met een glimlach tegen de twee. Ze mocht de twee wel maar of ze te vertrouwen waren was een ander verhaal. Peggy had best veel met de bewakers meegemaakt daarom hadden ze een best goede band. Peggy kijkt de twee van top tot teen aan. Ze waren alle twee netjes in uniform. Er waren voor de bewakers alleen maar heren uniforms omdat de nieuwe koning niet in de gaten had dat er ook vrouwen in de bewaking zitten. En Peggy was er fel op tegen ze wou absoluut geen heren uniform aan. En raad eens.. ze heeft haar zin gekregen! Ze hoefde nu alleen maar zwarte kleding aan. Dat vond ze juist fijn, gewoon haar eigen kleding. Niet een of ander kostuum die je belangrijk maakt. Ze wou er gewoon normaal bij lopen. Peggy is best brutaal en heeft natuurlijk een eigen wil en de koning heeft dat niet graag, maar hij had zelf vertelt dat hij zonder die twee punten erg tevreden over haar was. Peggy haalt even een hand door haar haren en kijkt dan Edward aan ."Nou wat ben je vrolijk zeg."zegt ze voor de grap maar plakt er dan nog snel een glimlach achter aan.

[ bericht aangepast op 15 mei 2013 - 22:42 ]

Marina Trocin ~ Stalhulp
En daar ging het aanbod te helpen in de stallen. Logisch ook.. De bewakers mogen het volgens mij helemaal niet. Maar het is al fijn dat ze wil vragen of de paarden op de wei mogen. Dan ga ik nu gewoon wat poetsen of iets, ik moet toch wachten tot ze hun eten goed en wel op hebben voor ik ze het weiland op laat. Ik snap uberhaupt niet waarom ik dat nog moet vragen. Zo doen we het iedere dag. Eerst voeren, dan vast wat poetsen, dan het weiland, dan de stallen, dan beginnen met poetsen en paarden klaarzetten voor als er eventueel gereden wil/mag worden. Er moeten hooinetten gemaakt worden en tuig gepoetst worden. En nog veel meer. Ik ben altijd, dag na dag, druk in de weer. Er is altijd wel wat te doen - maar de belangrijkste klussen moeten natuurlijk eerst gedaan worden, anders mag ik niet eens naar huis. Gewoon mijn leven. Ik richt mijn blik op Elizabeth. "Dat kan ook" Glimlach ik over het douchen.

Stop acting normal. It gets bored.

Elizabeth Aimee Holmes

Met een knik keek ze Peggy aan. Het idee stond haar wel aan. Elke douche was goed, maar Peggy's idee was veiliger en Peggy zou minder snel in de problemen komen dan Marina. Na nog een korte kus op Shadows neus te geven en nog even meegeluisterd te hebben naar Marina en Peggy, zag Elizabeth hoe Peggy de stallen verlieten. Met een glimlach keek ik naar Marina.
'Nou dan ga ik ook maar eventjes. Ik zie je nog wel. Misschien dat ik Shadow nog even meeneem om te rijden.' Ik loop de box uit en sluit die achter me. 'Waar is Charlie trouwens?' Verbaasd keek ik naar Marina, maar liep toen al richting de deuren. 'Dag,' zeg ik snel, voordat ik vlug richting de achterdeuren loop van de vertrkken van de bewakers. Eenmaal ongezien binnen zucht ik opgelucht en begeef ik me naar de badkamer. Al snel ligt mijn kleding netjes opgevouwen op de wastafel en stap ik onder de warme stralen van de douche. Genietend sluit ik mijn ogen en de geur van zeep dringt mijn neus binnen. Een tevreden zucht verlaat mijn lippen. Al het vuil schrob ik van mijn lichaam en ook mijn haren krijgen een wasbeurt. Eenmaal klaar droog ik me af, trek mijn kleding weer an en loop dan binnendoor richting mijn eigen slaapkamer. Daar pak ik een paar sandaaltjes en trek die aan. Mijn haar borstel ik aan het tafeltje, wat netjes is opgeruimd en dient als mijn schrijfplek of opmaakplekje. Met een waterige glimlach kijk ik naar mezelf in de spiegel. Ik ben trots op het feit dat ik op mijn moeder lijk, maar nu bezorgd het me een gevoel van verdriet en onmacht. Ik verlangde terug naar de wijze lessen van mijn vader en de liefdevolle blikken van mijn moeder. Ondanks dat mijn vader een drukke man was en weinig tijd had voor ons, was hij een man die wist wat liefde was en die het ook met plezier gaf aan zijn gezin. Mijn moeder die het een stuk minder druk had, nam juist de moeite ons op een liefdevolle manier op te voeden. Ik heb niks te klagen over mijn jeugd. Ik ben ondergedompeld in luxe en liefde. Alles wat een mens zich kan wensen, maar het is me afgenomen. Zomaar opeens. Waarom weet ik niet. Ik ben niet iemand die mensen snel beschuldigd, maar ook ik geloof dat mijn oom er iets mee te maken heeft. Mensen doen rare dingen uit jaloezie, dat weet ik en ik denk dan ook dat uit jaloezie mijn oom de moord op mijn ouders heeft gepleegd.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Marina Trocin ~ Stalhulp
Ja, waar is Charlie.. Dat zou ik ook wel willen weten. Hij is vandaag wel erg laat. Maar ach - de paarden moeten gedaan worden en het werk moet toch uitgevoerd worden. Dan maar twee keer zo hard werken.. Ik heb denk ik niet veel andere keus. "Dag" Glimlach ik lichtjes naar Elizabeth als ze de stallen uitloopt en vervolgens zucht ik. Nu ik alleen ben lijkt het ineens wel heel erg veel werk wat ik moet doen.. Maar ik doe het met liefde. Ik geef veel om de paarden en ik wil gewoon dat ze verzorgd worden, of er nu een of twee verzorgers zijn. Ik borstel Angel snel verder en zorg ervoor dat het ergste vuil van zijn vacht af is. Om hem helemaal schoon te maken heeft geen zin als hij zo toch het weiland weer op gaat. Daar zal hij echt niet helemaal schoon blijven. Het is gewoon straks dan wat minder poetswerk, als ik nu al wat doe.. Dus poets ik gewoon door en al snel sta ik in de volgende box. Als ik in ieder geval ongeveer de helft van de paarden af weet te krijgen hebben ze hun eten wel op en kunnen ze naar de wei, dan kan ik de stallen gaan doen en de rest van mijn routinewerk.. Hoewel het niet zo is dat het werk me verveeld. Het is veel, en uitputtend, maar het verveelt gelukkig niet.

Stop acting normal. It gets bored.

Caelan Thalia Fairley
Na twee uur hard getraind te hebben loop ik naar mijn kamer om een douche te nemen. Ik trek het elastiekje uit mijn haar waardoor mijn donkere lokken over mijn schouders vallen, waarna ik de douche aanzet en er gelijk onder spring. Dat het water niet zo warm is, dat boeit me niet. Ik vind douchen met wat kouder water juist fijner, alleen in de winter is het prettiger dat het water wat warmer is.
Wanneer ik klaar met met douchen stop ik mijn haar gelijk weer in een knotje, zo droogt het langzamer, maar het zit wel veel prettiger. Nadat ik ook schone kleren heb aangetrokken loop ik naar buiten, waar ik al snel één van de prinsen, Jared, onder de boom aan tref met zijn ogen dicht. Hij geniet duidelijk van het zonnetje. Mijn blik valt op een bloedplek op zijn broek -die niet op een erg handige plek zit- en er verschijnt gelijk een lichte frons op mijn gezicht. 'U bent weer eens onhandig bezig geweest zie ik,' mompel ik waarna ik bij hem neer zak en hem inspecteer. Het bloed lijkt van een van zijn handen te komen. Ik pak de desbetreffende hand vast en inderdaad, daar is een snee te zien. Vast van het mes dat naast hem staat. 'U moet niet gaan spelen met messen als u er niet mee om kunt gaan,' grinnik ik, al is het mes een broodmes vergelijken met de messen waar de andere bewakers en ik soms mee om moeten gaan. Ik pak het mes uit het gras en snij daarmee een reepje stof van mijn shirt, het was toch te groot. Het reepje stof bind ik om zijn hand, waarna ik opsta, met het mes nog steeds vast. 'U kan trouwens beter een schone broek aantrekken, voordat de rest van de mensen nog gaat denken dat u toch een meisje bent.' Wetende dat ik nu misschien iets te ver ben gegaan, sta ik op en ga ik er vandoor, met het mes nog steeds bij. Straks steekt hij zijn oog er nog uit.
Enkele minuten later kom ik aan bij Edward en Jeff. 'Sorry, dat ik laat ben. Prins Jared had met zijn mesje zitten spelen en moest verbonden worden,' grinnik ik iets, terwijl ik zijn mes rond draai tussen mijn vingers.
'Niet zo chagrijnig kijken, Eddie,' meld ik Edward vervolgens, die er wat geïrriteerd uit ziet. Dan pas bedenk ik me welke dag het is. Het is vandaag precies een jaar geleden dat de oude koning vermoord is. Waarschijnlijk keek hij daarom zo chagrijnig, omdat we vandaag extra goed het paleis moeten bewaken en het handiger is als iedereen er op tijd is.

[ bericht aangepast op 15 mei 2013 - 21:30 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Gabriëlla Blackburn.

Maddie glimlachte, draaide zich vervolgens om naar de spiegel en wervelde een paar rondjes. De lichte jurk danste om haar benen heen en ik glimlachte onbewust vanwege dit feit. Het zag er mooi uit, aangezien zij er als een vrije engel uitzag.
Na mijn vraag knikte ze dankbaar, iets wat ik alleen maar gehoopt had. Het meisje had namelijk ook anders kunnen reageren, want dit onderwerp lag erg gevoelig bij iedereen en niet zomaar aan te spreken. Mijn hart was dan ook voor een enkele seconde stil gestaan.
‘Dank je, het word een zware dag, al zal Vader er waarschijnlijk niet eens over beginnen. Ik waardeer je moed.’ En ik waardeerde dat zij zoveel mogelijk sprak met de waarheid, zelfs als het haar moeilijk werd, zei ze het me nog.
‘Het spijt me, vrouwe, ik had er niet over moeten beginnen. Mijn nieuwsgierigheid neemt het soms nog eens over, dame Maddie.’ Verontschuldigde ik me, al was ik eerlijk gezegd wel blij en opgelucht met haar antwoord.
Toen slikte ze ietwat moeilijk en direct kwam ik weer bij zinnen. Wat was er aan de hand met de kleine dame? Toen ze echter met blosjes op haar wangen mij aankeek, vertederde mijn gezicht.
‘Wilt U mijn haar doen?’ Direct knikte ik en mijn slanke vingers, die ondertussen in elkaar gestrengeld voor mij waren, liet ik naar haar schouders gaan, waar ik ze zachtjes oplegde. Zo teder dat het bijna niet te voelen was.
‘Maar al te graag, dame, heeft U een bepaald model in gedachten?’ Ik glimlachte en liep ondertussen naar de kaptafel, waar ik de haarborstel pakte. ‘Gaat U zitten, vrouwe.’ Afwachtend en geduldig keek ik haar aan.

†

Vincent "Vince" Marshal
“Wat maak je?' vroeg Ariana met een klein glimlachje op haar lippen net op het moment dat ik tegen het aanrecht aanleunde. Ik had net op hetzelfde moment mijn mond open getrokken om te vragen hoe ze geslapen had.
“Valt mee. Ze hebben me wel midden in de nacht wakker gemaakt omdat ze vergeten was dat ik de hal nog moest oppoetsen dus ja. Minder dan anders maar ik sliep wel als een blok erna.”
Ik knikte en glimlachte, hoewel ik het nogal lame vond om haar daarvoor wakker te maken. “Dat is minder,” antwoordde ik met meelevend toontje. “Maar hé, daarna heb je wel goed geslapen. En ik maak ontbijt voor degenen die nog niet wakker zijn en ben al soep aan het koken voor het middagmaal.” Na de middag deed ik de afwas en probeerde ik nog wat pauze te nemen eer dat ik met het avondmaal begon. Ik wist niet eens of de pauze eigenlijk wel toegestaan was, maar ze moesten ook maar begrijpen dat ik niet non stop ging koken. Trouwens, als ze me gingen ontslaan hadden ze geen eten. Mensen stonden er nu niet bepaald voor te springen om kok te worden en als ze de omstandigheden hier zouden zien zouden ze het al helemaal niet willen. Je had wel een paar uitzonderingen, maar ik betwijfelde of ze mensen zouden aannemen die niet bekwaam waren om een fatsoenlijk gerecht in elkaar te flansen.
“Ik hoop voor jou dat ze je deze nacht dan met rust laten,” zei ik met een glimlach. “Ik denk dat ik vanavond naar huis ga, zodat ik nog wat kan gaan doen met papa.”

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Ariana Jaylin Rhine
Ik kijk hem lichtjes glimlachend aan. 'Veel plezier dan.' fluister ik zachtjes maar luid genoeg voor hem. Ik heb geen ouders meer, enkel mijn grootouders maar die wonen te ver weg om in één dag naar toe te reizen. Ik kijk wat rond en zucht lichtjes. Ik sta op en loop naar een soort kast waar ik weet dat er schoonmaakspullen in zitten en pak de bezem. Dan maar wat vegen om iets te doen te hebben. Ik glimlach lichtjes en begin te vegen. 'Zing nog eens?' vraag ik Vince en kijk hem lichtjes smekend aan terwijl ik een rondje met de bezem draai, bijna dansend. Aangezien de omstandigheden hier niet ideaal zijn moet je het zo leuk mogelijk maken hier om te werken. Door bv te zingen of gewoon eens raar te doen als er niemand van de hogere rang bij is. En daarmee bedoel ik de hoofdschoonmaakster, de bewakers of de koninklijke familie.

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Maddie Lia Holmes.

‘Gaat U zitten, vrouwe.’ Ik deed wat ze vroeg. Daarna vroeg ze of ik nog een model in gedachten had. 'Een visgraatvlecht?' Opperde ik opnieuw. Moeder wilde altijd kunstwerken, mij maakte het nooit zoveel uit, al zou ik mijn haar los doen. Waarom zou ik überhaupt eigenlijk er een kunstwerk van willen maken, ik vond het goed zoals Gabriëlla het deed. Ik waardeerde haar werk, alles wat ze deed was fantastisch en al toen ik wat kleiner was had ik besloten dat ik net zoals haar wilde zijn. Helaas kon dat niet, ik was een prinses, een koningsdochter. Een luide zucht verliet mijn mond.
'Sorry Mevrouw, ik dacht aan de toekomst, en Moeder.' Vertelde ik Mevrouw Blackburn. Ik keek in de spiegel. Nieuwsgierig scande ik mijn hele gezicht, ik hield er niet van om in de spiegel te kijken, maar vandaag wel. Vandaag was een speciale dag. Precies één jaar. Toen de koning overleed was Vader merkwaardig genoeg niet treurig, of uit het veld geslagen. Hij leek juist optimistich. Ik had geen idee waarom, Shane zou toch de koningsopvolger worden? Maar ik had het mis, Vader was het paleis binnengedrongen en was aan de macht gekomen. Vanaf die dag verafschuwde ik mijn vader steeds een beetje meer. Maar de roddels dat hij mijn oom had vermoord waren niet waar, ik kende mijn vader goed genoeg om te weten dat hij nooit iemand zou vermoorden, toch?