Kingdom of Darkness - RPG - Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 15:55 ]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Edward George Smith

Net als Jeff heeft gezegd dat de meiden zo wel zullen komen, verschijnt een vrolijke Peggy op mijn netvlies. Ik knik haar toe en denk even kort na.
'Ja, doe maar wat drinken. Wil jij vandaag in het paleis alles in de gaten houden,' vraag ik haar en kijk dan naar Jeff. 'En jij ook binnen? Dan doe ik samen met Caelan wel buiten,' stel ik voor. Ik zie haar aankomen lopen en zucht.
'Lekker handig weer,' mopper ik als ze over Jared begint. 'Is hij wel oké?' Vragend kijk ik haar aan, me afvragend hoe je jezelf kan snijden aan een mes. Ik mompel wat, volgens mij krijg ik al voor de derde keer zo''n opmerking.
'Kom dan gewoon op tijd ja,' snauw ik en klem mijn kaken op elkaar. 'Oké, jullie twee doen dus binnen.' Ik gebaar naar Jeff en Peggy, dan houden Caelan en ik buiten wel in de gaten.' Ik kijk ze aan. 'Maar ik lust wel wat drinken,' glimlach ik kleintjes naar Peggy. Ik stop mijn handen in mijn broekzakken en kijk iedereen aan. Als er vandaag iets mis ging, waren we allemaal zo hard de klos. Eigenlijk gold dat voor elke dag. Het leven van het gezin lag in onze handen, dat oefende soms best een grote druk op ons uit. Althans, zo voelde ik het. Bovendien zou mijn vader me eerst martelen, voordat de Koning dat zou doen. Niet een leuk vooruitzicht. Ik kijk het groepje even aan en knik ze toe, voordat ik richting de toegangspoorten loop om daar alles even te bekijken.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Gabriëlla Blackburn.

‘Een visgraatvlecht?’ Opperde ze, waar ik niet eens van opkeek, omdat het in de tijd dat ik naar haar toeging wel opviel dat het haar niet zoveel uitmaakte. Ik knikte eerst ten teken dat het goed was en begon zachtjes, op een uiterst tedere manier haar haren te borstelen. Alsof ik haar moeder of dierbare was in plaats van gewoonweg iemand die er is om hen te dienen.
‘Natuurlijk, dame.’ Ik staarde voor een paar luttele, wel erg lange seconden, naar haar bruine haar. Het had veel weg van een karamelbruine kleur en het deed me aan het karakter van het jonge meisje denken. Vroeger zou ik van alles geven om het leven dat zij heeft, maar zoals je het nu bekijkt; alles is anders geworden met toen. Met een levenloze blik in toch mijn warme, reebruine ogen blikte ik in de spiegel. Mijn poelen keken direct in die van haar en namen het jonge gezichtje van dame Maddie op. Ze had nog een babygezichtje, al was ze al elf, niet dat het erg was. Ik wist zeker dat zij later een prachtige, bijzondere vrouw zou worden; ze had nu al een levendig poppengezichtje en ik verbaasde me over het feit dat sprekend uitzag. Op een goede manier. Dat zal wel afstralen van haar vrije persoonlijkheid.
Op een gegeven moment verliet een diepe zucht haar mondje. ‘Sorry Mevrouw, ik dacht aan de toekomst, en Moeder.’ Een voorzichtig glimlachje kwam er op mijn lippen terecht, terwijl ik haar haren verder borstelde en vervolgens de haarborstel neerlegde. Een haarstrikje deed ik om mijn pols en ik verdeelde haar haren in drie dikke lokken.
‘Daar hoeft U uw excuses niet voor aan te bieden, vrouwe…’ Er viel een kleine stilte, voordat ik mijn mond weer aarzelend opende. ‘Vergeef mijn nieuwsgierigheid, dame Holmes,’ begon ik, waarbij mijn wangen al een hele lichte kleur rood kleurde. ‘Alleen hoe denkt U in de toekomst te zijn? Nog zo vrij zo veel U kunt, of dagen aaneen waarop wij elkaar niet spreken of zien?’ Ondertussen was ik al halverwege de vlecht, maar hoewel ik in eerste instantie mijn blik daarop gericht wilde houden, durfde ik na een paar tellen toch in de spiegel te kijken – om haar uitdrukking te peilen.

[Sorry dat het langer duurde! Ik was aan het lezen en dan vergeet ik de tijd heel vaak. :x]

[ bericht aangepast op 18 mei 2013 - 15:57 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Luke William Holmes

Ik doe na een lange nachtrust eindelijk mijn ogen open. Ik wrijf door mijn ogen heen, waarna ik kreunend overeind kom. Gelijk merk ik de stilte op, terwijl het normaal op dit tijdstip al behoorlijk druk hoort te zijn. Ik frons mijn voorhoofd, waarna ik diep nadenk. Dan weet ik het weer. Vandaag is het precies een jaar geleden dat de oude koning en koningin zijn vermoord. Ik slik, want ik weet dat mijn vader vandaag niet zo gezellig zal zijn. Hij heeft zijn plek ingenomen, terwijl mijn nichten en neven hier nog rond lopen. Het zal een zware dag worden voor hen, terwijl mijn vader gewoon blijft heersen.
Ik sta op uit mijn bed en loop snel naar mijn kast. Ik haal er snel een broek en shirt uit, die ik aantrek. Ik heb geen zin in deftige kleren, dus trek ik maar gewone kleren aan. Ik loop mijn kamer uit, waarna ik mijn vader tegen kom op de gang. Ik negeer hem en ik kijk naar het rode tapijt, waarna ik stevig doorstap. Ik voel mijn vaders blik op mij hangen, maar ik negeer hem. Waarschijnlijk zal hij wel weer ontevreden over mij zijn, want ik kan nu eenmaal niks goed doen. Ik sla de hoek om, waarna ik de grote woonkamer inloop. Snel vraag ik een appel, die ik snel in mijn handen krijg gedrukt.
Ik neem een grote hap van mijn appel en ik loop snel weer verder. Ik voel mijn handen alweer jeuken, waarna ik zachtjes grijns. Ik heb altijd zin om te tekenen, dus ik loop snel naar de kamer waar al mijn spillen liggen. Het kasteel is groot, maar ik woon hier nu al lang genoeg om de weg te weten. Vrolijk trek ik de kast open waar al mijn spullen inliggen, waarna ik er wat papier en potloden uitpak. Als ik het doosje met houtskool wil pakken voel ik dat het pakje wel heel leeg aanvoelt. Verbaasd open ik het doosje, waarna ik zie dat er niks meer inzit. Zuchtend doe ik het pakje weer dicht, waarna ik met mijn andere spullen de deur uitloop. Hoewel ik het niet graag doe, zal ik naar een bediende moeten zoeken. Misschien hebben zij nog houtskool, of wilt iemand wat voor mij gaan halen. Natuurlijk zal ik ze belonen, maar zelf ga ik het dorp niet in. Niet vandaag.

"It takes ten times as long to put yourself back together as it does to fall apart."

Vincent "Vince" Marshall
Ik volgde Ariana’s bewegingen richting de bezemkast en trok een wenkbrauw op. Ze was toch niet van plan me de les te gaan spellen omdat het al een week geleden was dat ik de keuken nog had gepoetst? Ik wist wel dat het nog eens nodig was, maar ik haatte poetsen. “Zing nog eens?” vroeg ze tot mijn verbazing met een smekende blik. Vrolijk draaide ze een rondje om haar bezem. De wenkbrauw die al opgetrokken was, trok ik nog hoger op. Die had ik niet zien aankomen. “Goed…” mompelde ik terwijl ik begon te zingen. “Tien kleine visjes die gingen naar de zee, pas op zei de moeder, maar ik ga niet mee. Ik blijf liever in de vieze vuile sloot want in de zee daar zitten haaien en die bijten je blub… blub…”
Ik en mijn moeder zongen het kinderliedje altijd aan zee en op dit moment kon ik op niets beters komen. Het was misschien belachelijk en kinderachtig, maar ik hechtte er wel emotionele waarde aan sinds dat mijn moeder weg was.

Jeff Pete Summerfield
“Ja, doe maar wat drinken. Wil jij vandaag in het paleis alles in de gaten houden? En jij ook binnen?” vroeg Ed waarna hij een blik op mij wierp. Ik trok mijn wenkbrauwen op, maar wist niet wat ik erop moest zeggen. Het was nu niet alsof het mij veel uitmaakte waar ze me heen stuurden. “ Dan doe ik samen met Caelan wel buiten.” Hij zuchtte terwijl hij het meisje zag aankomen. De jonge vrouw begon aan haar excuus waarom ze zo laat was.
“Lekker handig weer, is hij wel oké?”
Ik fronste. Ze zouden die dingen moeten verbieden voor mensen die er niet mee konden omgaan. Zeker voor belangrijke mensen.
“Kom dan gewoon op tijd ja,” snauwde Edward met op elkaar geklemde kaken. “Oké, jullie twee doen dus binnen, dan houden Caelan en ik buiten wel in de gaten. Maar ik lust wel wat drinken.”
Ik keek Peggy aan en glimlachte. “Ik ga wel mee drinken halen, dan neem ik zelf wel. Kom je?” Ik maakte al aanstalten om weg te gaan. Het was niet dat ik Edward niet mocht, maar hij kon soms nogal wat bazig overkomen – het was niet alsof ik veel keus had om te gaan bewaken waar ik wilde – en dat werkte me af en toe wel even op de zenuwen. Maar ik liet niets merken. Ik glimlachte naar Peggy en wandelde al richting de deur

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Ariana Jaylin Rhine
Vrolijk huppel ik rond terwijl ik aan het vegen ben en zing zachtjes mee. '9 kleine visjes die gingen naar de zee, pas op zei de moeder, maar ik ga niet mee. Ik blijf liever in de vieze vuile sloot want in de zee daar zitten haaien en die bijten je... blub blubblub blub...' zing ik vrolijk verder en veeg ondertussen. De vloer is niet zo proper en als de bazin dit zou zijn zou ze hem straffen waarschijnlijk omdat ze op hygiëne staat en zo heb ik ook nog iets te doen. Als het liedje af is start ik een anders. Een liedje die mijn grootmoeder me geleerd heeft en het enige spaans dat ik ken. Hijo de la luna. 'Tonto que no entienda Cuenta una leyenda. Que una hembra gitana conjuro a la luna Hasta el amanecer. Llorando pedia Al llegar el dia desposar Un calé. Tendràs a tu hombre piel morena Desde el cielo hablo la luna llena. Pero a cambio quiero el hijo primero Que le engendres a él. Que quien su hijo inmola Para no estar sola, Poco le iba a querer...' Ik dans met de bezem terwijl ik aan het vegen ben. Dit is leuk om je tijd mee op te vullen.

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

{Sorry voor de late reactie, ik was protesteren }

Deven Conall || Bediende

Haast geluidloos zuchtend liep ik door de gangen van het paleis. Niet te hard, want mensen konden het nooit zo op prijs stellen als een bediende dat deed. Ik wilde gewoon even werken. Het klinkt misschien raar, maar ik was gewoon niets anders gewend. Ik liep op een kleine afstand van de muur vandaan. Ik vond dat dat hoorde, dus deed ik dat ook. Zwijgend vervolgde ik mijn weg door het paleis, klaar om te helpen. In de verte zag ik Luke lopen. Ergens mocht ik hem wel. Ik vond het wel oké om bediende te zijn, maar hij behandelde tenminste nog bediendes met respect, tot mijn grote waardering. Hij had tekenspullen bij zich. Ik wist niet of hij wat nodig had, en zelf aanspreken was onbeleefd. Dus bleef ik in zijn gezichtsveld. Ik hield mijn pas een beetje in, klaar om een bevel op te nemen. Ik kon niets anders, aangezien ik geen straf wilde krijgen.

I will keep watch.

Marina Trocin ~ Stalhulp
Hoewel het pure routine is, kan ik niet zeggen dat ik het vervelend vind om de paarden te poetsen. Goed, het zijn er wel veel, maar ik weet dat ik anders straks niet uitkom. Hoort gewoon bij mijn werk. Maar ik vind het wel raar dat ik nog iedere dag moet vragen of de paarden het land op mogen - hoe willen ze anders dat ik de stallen doe en de paarden tevreden houd? Inderdaad. Ik weet het ook niet. Maargoed, ik vraag het nog iedere keer, want ik wil ook weer geen problemen.

[ bericht aangepast op 18 mei 2013 - 19:49 ]

Stop acting normal. It gets bored.

Peggy Rosalie Payden- bewaker
'Ja, doe maar wat drinken. Wil jij vandaag in het paleis alles in de gaten houden,' zegt Edward. Peggy knikt kort en kijkt hem in zijn ogen aan. Als ze hoort de ze met Jeff vandaag gaat samenwerken glimlacht ze breed. Ze werkte ook het liefst met hem samen want Edward moest altijd zo vreselijk bazig doen, maar verder was hij wel oké. En Caelan daar had ze nog niet echt hoogte van. "Je gedraagt je toch wel bij Caelan hé? Geen vieze dingen doen"Zegt ze lachend. Ja, Peggy was niet iemand die oppaste wat ze zei. Ze kijkt even met een tevreden glimlach om zich heen, maar tot haar verbazing komt Caelan aanlopen. "Hoi" begroet Peggy haar. Verder droomt ze even weg ze hoort wat gesnauw van Edward maar luistert er niet naar."Let's go" roept Peggy vrolijk en rent achter Jeff aan."En hoe gaat het met Jeff?"vraagt ze als ze het grote gebouw binnen lopen. Ondertussen dat Peggy wacht op het antwoord fluit ze een vrolijk wijsje en loopt met Jeff de keuken in. In de keuken aangekomen stonden daar Vincent en Ariana. "Goedemorgen" zegt ze vrolijk tegen de twee. "Wat een gezelligheid hier"Zegt ze met een brede glimlach. Peggy deed tegen iedereen het zelfde, maar sommige bewakers vonden zich zelf beter dan de rest en ging hun vreselijk commanderen daar kon Peggy echt niet tegen. Nee, Peggy was gewoon lekker vrolijk tegen iedereen. Alleen tegen de koning had ze enigszins een net taalgebruik. Ook is Peggy vrij direct en duidelijk qua meningen. Peggy kijkt even vrolijk iedereen aan.

[ bericht aangepast op 18 mei 2013 - 20:57 ]

Jeff Pete Summerfield
"Je gedraagt je toch wel bij Caelan hé? Geen vieze dingen doen”, zei Peggy tot mijn verbazing. Ik trok een wenkbrauw op en fronste even naar Edward. Daarna probeerde ik mijn lach in te houden. Caelan en Edward. Nee, dat zou ik nog niet zien gebeuren.
"Hoi", begroette Peggy Caelan, toen ze een stuk te laat kwam aangelopen.
Ik was ondertussen al richting het gebouw gelopen, ze moest maar volgen."Let’s go!" riep Peggy opeens heel random, waardoor ik me omdraaide en lachend mijn hoofd schudde."En hoe gaat het met Jeff?"
We naderden de grote poort, die hoog boven ons uittorende. Die poort, die meer een deur was, liet alleen al merken dat het gebouw er vanbinnen even chique uit moest zijn. En dat deed het ook.
“Goed goed,” bracht ik uit, terwijl ik Peggy lachend aankeek toen ze begon te fluiten. “Met jou?”
Ik volgde haar richting de keuken, waar twee stemmen uit kwamen. De twee daarbinnen leken het gezellig te hebben. “Goedemorgen," begroette Peggy de twee weer even vrolijk. “Wat een gezelligheid hier."
Ik knikte als begroeting, ook al snapte ik niet waarom een bediende de vloer stond te vegen terwijl dat eigenlijk niet haar taak was. Maar ik had geen zin om nu ook al moeilijk te gaan doen. “We komen wat te drinken halen,” zei ik vriendelijk. Peggy’s humeur werkte aanstekelijk.

Vincent "Vince" Marshal
Ariana leek te genieten van het schoonvegen van de vloer, dus ik liet haar maar doen. Dat was dan toch al wat werk bespaard voor mij. Zachtjes zong ik verder tot het einde van het lied. “Een klein visje, dat ging eens naar de zee. ‘Pas op,’ zei de moeder, ‘maar ik ga niet mee. Ik blijf liever in de vieze vuile sloot want in de zee daar zitten haaien en die bijten je…” Ik was stilletjes achter Ariana geslopen en legde mijn armen op haar schouders toen ik riep: “DOOD!” In de hoop dat ze zou schrikken. Ik moest gewoon kunnen plagen.
Ariana begon te zingen. “Tonto que no entienda Cuenta una leyenda. Que una hembra gitana conjuro a la luna Hasta el amanecer. Llorando pedia Al llegar el dia desposar Un calé. Tendràs a tu hombre piel morena Desde el cielo hablo la luna llena. Pero a cambio quiero el hijo primero Que le engendres a él. Que quien su hijo inmola Para no estar sola, Poco le iba a quere . ”
“O! Dat ken ik!” riep ik vrolijk. “Maar ik ken de tekst niet.” Ik lachte en neuriede zachtjes mee. Af en toe mompelde ik eens het woordje ‘Luna’ maar verder kwam ik niet.
Ik schrok toen er opeens twee bewakers binnenkwamen en stopte met zingen. Zachtjes stootte ik Ariana aan. “Goedemorgen,” zei de vrouwelijke. Ze zag er vriendelijk en vrolijk uit. Ik had haar hier nog wel gezien, maar ik kon hun namen toch niet onthouden. “Wat een gezelligheid hier.”
De andere – hij zag er wat serieuzer uit – knikte als begroeting. “We komen wat te drinken halen.”
Ik knikte, dat ik het begrepen had, en begon verder te neuriën. “Wat willen jullie precies drinken?” vroeg ik terwijl ik een paar glazen uit de kast haalde.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Ariana Jaylin Rhine
Hij had me laten schrikken toen hij Dood riep maar nu moeten we weer serieus doen en kan ik hem niet terugpakken. Ik veeg gewoon met een glimlach verder en kijk eventjes naar de twee bewakers waarna ik snel mijn blik terug afwend. Bewakers kunnen venijnig uit de hoek komen als je iets doet dat niet helemaal bij je taak hoort maar ik hoop gewoon door te zwijgen dat ze er niets van zeggen. Ik kijk naar Vincent die vraagt wat ze willen drinken en veeg een paar lokken uit mijn gezicht. misschien had ik ze beter vastgebonden of zo want nu vallen ze de hele tijd voor mijn ogen. Ik stop even met vegen en haal het lint dat ik om mijn pols gebonden had. Ik bind het dan in mijn haar en ga verder met vegen dan.

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Jared Ian Holmes
Toen hij de stem van Caelan naast hem hoorde, schrok Jared niet en hij opende zijn ogen ook niet. "U bent weer eens onhandig bezig geweest zie ik," mompelde ze en Jared hoorde het geritsel van haar kledij toen ze door haar knieën boog. Even was het stil en toen voelde Jared Caelan's zachte hand die die van hem vastnam. Het was de hand waar de snee inzat en Jared bereidde zich voor op een preek over spelen met messen of op z'n minst een snerende opmerking.
"U moet niet gaan spelen met messen als u er niet mee om kunt gaan." Ze grinnikt, maar Jared reageerde niet op de belediging. Hij hoorde alweer geritsel en toen het geluid alsof er iets uit de grond werd getrokken. Hij wedde dat Caelan het mes had gepakt. Toen klonk er een soort gescheur en Jared opende zijn ogen, maar die bleven fijne streepjes door het felle zonlicht.
Caelan bond een reep stof om Jareds hand en geïrriteerd trok hij zijn hand los. "Ga iemand anders lastigvallen." Jared keek de vrouw niet aan en sloot opnieuw zijn ogen.
"U kan trouwens beter een schone broek aantrekken, voordat de rest van de mensen nog gaat denken dat u toch een meisje bent." Jared klemde zijn kaken op elkaar op niet op te springen en Caelan op haar plaats te zetten, maar hij wist dat ze dat wilde en ging haar die voldoening niet geven. "Moet je niet iemand gaan beschermen?" mompelde hij geërgerd,"Of ergens een oorlog voeren?"
Caelan stond op en liep weg, met het mes. Niet dat het Jared wat kon schelen, hij kon gemakkelijk aan een nieuw mes geraken in de keuken of in de koffer in zijn kamer.

kindness is never a burden.

Peggy Rosalie Payden- Bewaker
"Mooi zo. En ja met mij gaat het prima" Zegt ze met een glimlach op het antwoord van Jeff. Er klonk vrolijk gezang uit te keuken maar het stopte al snel toen ze Peggy en Jeff in het vizier kregen. Toen de kok vroeg wat ze te drinken wilde en de glazen al neer zetten liep Peggy naar hem toen."Ach, ga nou maar door met de dingen die je aan het doen was. Ik heb twee handen gekregen en gelukkig kan ik ze ook gebruiken."Zei ze met een glimlach. Peggy vond het niet fijn als mensen alles voor haar deden, het was goed bedoelt en dat weet ze maar ze wou alles het liefste in haar eentje doen. Ze pakt een glas en loopt naar de kraan ze draait hem zacht open en de eerste waterdruppels druppelen de kraan al uit Na een paar seconden draait ze hem weer dicht."En Jeff wat lust jij te drinken?" Vroeg ze. Het wat opeens zo stil, ze keert zich naar de kok en de bediende."Het is dat ik jullie niet kan bevelen om te gaan zingen anders had ik dat allang gedaan."Zegt ze met een brede glimlach."lusten jullie trouwens ook wat te drinken, ik ben nu toch bezig."Zegt ze tegen de twee. Ja, ze kon best nog twee extra glazen in schenken. Peggy kijkt even de bediende aan."Mooi lint"Zegt ze met een kleine glimlach. Het was nogsteeds vrij stil dus ze besluit maar te gaan fluiten een oud kinderliedje die ze in het weeshuis heeft geleerd. Ja, ze heeft in een weeshuis gewoond haar moeder was alcoholiste en sloeg haar vaak.Maar haar moeder is nu dood tot grote opluchting van Peggy. Dan heb je haar vader nog maar daar zwijgt ze liever over in iedergeval is hij tien keer erger dan haar moeder. Als ze hem ooit in haar handen krijgt dan zal hij niet meet leven. Ja, Peggy lacht veel weg maar ondanks haar jeugd heeft ze het best goed. Peggy zucht even als ze de beelden van haar vader en moeder voor zich krijgt.

[ bericht aangepast op 20 mei 2013 - 13:34 ]

Charles Mcbride

Ik borstel rustig en met lange halen de klitten en blaadjes uit de mannen van het paard. Ik word rustig van dieren, ze zorgen ervoor dat ik niet te veel na denk over dingen. Ik sta hier nu al een hand uur te borstelen maar het maakt me niet uit. Er zou toch niemand komen die me zou storen. Ik neurie zachtjes. Ik was een lange tijd niet in zo'n goede bui geweest als vandaag. Mijn laarzen zitten onder de modder van buiten maar ook dat maakt me voor vandaag niet uit. De zon schijnt en mijn toch al licht gebruinde huid brand van de warmte. Ik heb meer dan de helft van de paarden al gehad en loop nu door naar het volgende paard. Ik weet nog goed dat ik deze baan kreeg. Alix was vreselijk jaloers op me omdat zij ook met dieren wilde werken. Alles beter dan af en toe mee gaan om te vissen. Mijn glimlach verdwijnt en mijn normale hardere uitdrukking is er weer. Ik moest niet aan haar denken. Dat deed me enkel pijn. Ik probeer mijn gedachten weer op nul te zetten maar het mooie moment is over en ik ben terug in de realiteit.

Elizabeth Aimee Holmes

Ik loop dromerig door het paleis. Honger had ik totaal niet en zin in iets ook niet. Eigenlijk had ik zin in één ding, rijden. Ik wilde weg met Shadow, maar ook ik weet dat ze vandaag veel strenger bewaken en dat ik vandaag het paleis niet mag verlaten. Teleurgesteld loop ik weer de stallen in, maar dit keer helemaal fris en met schoenen aan. Ik zie Noa en glimlach naar haar. Dan zie ik ook Charlie en schenk hem ook een glimlachje. Ik zie dat hij aan het borstelen is.
'Je kan Shadow overslaan, ik heb hem al geborsteld,' vertel ik hem en loop naar mijn paard. Ik kijk naar het beest dat rustig eet en bijt op mijn lip. Ik aai Shadow zachtjes. Hij kijkt me met zijn ogen aan. Ik glimlach kleintjes en kijk naar de weiden achter de stal. Er was een ingang van de stallen, die kwam uit op de binnenplaats en aan de andere kant van de stallen was een uitgang naar de weide. Ik haal Shadow uit de stal en pak zijn teugels. Het zadel laat ik zitten. Ik loop met Shadow uit zijn box en stap via de hooibaal op. Mijn benen aan één kant, anders was het niet zo handig met dit jurkje. Het kon me niet schelen als ik straf kreeg, het kan me allemaal niet meer schelen. Als Charlie of Noa me tegen zouden houden, zou ik ook niet luisteren. Het is wel zielig voor ze als zij, dankzij mij, ook straf krijgen, maar ik moest even naar buiten. Ik reed haast nooit hard, maar genoot gewoon van de natuur en de rust. Zodra de zonnestralen mijn huid bereiken, komt er een klein glimlachje op mijn lippen en kijk ik over het landschap. Hoewel de weide is afgesloten met hekken, is erover heen springen makkelijk en iets dat ik vaak doe om weg te komen. Nu niet, dat zo teveel opvallen en ik heb er niet de juiste kleren voor. In plaats daarvan laat ik me weer van Shadow afglijden en loop met hem door de wei.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Vincent "Vince" Mashal
Ariana gaat subtiel verder met het vegen van de vloer nadat ze haar haren heeft samengebonden, waardoor ik het niet kon laten even te grijnzen. "Ach, ga nou maar door met de dingen die je aan het doen was. Ik heb twee handen gekregen en gelukkig kan ik ze ook gebruiken,” zei een van de bewakers, een jonge vrouw met zwarte haren. Ik trok een wenkbrauw op. Was ze nu sarcastisch bezig of niet? Want om de een of andere reden glimlachte ze, waardoor hij het niet meer zeker wist. Toch nam ze het van hem over en vulde de glazen met water. “En Jeff, wat lust jij te drinken?” vroeg ze aan de andere bewaker, die dus blijkbaar Jeff heette.
De jongeman, ik schatte hem ouder dan mij, fronste even alsof het een vreemde vraag was – niet dat er veel anders was dan water – en antwoordde uiteindelijk. “Hetzelfde.”
Ik keek nogal verbaasd naar de handen van de vrouw, die het werk met zoveel soepelheid uitvoerden dat ik verbaasd was over het feit dat ze geen professionele glazenvulster of zo was geworden. "Het is dat ik jullie niet kan bevelen om te gaan zingen anders had ik dat allang gedaan." Nu verbaasde ze me al helemaal. Nu begon ik me zelfs af te vragen waarom ze haar aangenomen hadden. Niet dat ik het erg vond dat ze zo aardig was, dat was juist leuk. “Lusten jullie trouwens ook wat te drinken, ik ben nu toch bezig."
Ik schudde mijn hoofd en wierp een blik op Ariana, die de vloer stond te vegen. Ik had niet bepaald dorst en had ook geen zin om gepakt te worden om het feit dat ik een bewaker een glas water had laten vullen. “Nee, bedankt.”
Opeens draaide ze zich om richting Ariana. Het moment waarop ik dacht: aiaiai, nu gaan we het krijgen. Maar in plaats daarvan zei ze: “Mooi lint.” Daarna begon ze een wijsje te neuriën. Ik kende veel wijsjes, maar dit wijsje kende ik niet. “Wanneer willen jullie jullie middagmaal?” vroeg ik beleefd terwijl ik beiden toelachte.

[Heb ze even samengegooid ^^)

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov