• verhaallijn:
    In een gebied, genaamd Auroria, afgelegen van de bewoonde wereld is een school voor leerlingen tussen de 16 en 24 jaar. De school is niet voor de gewone mens, maar voor mensen met gaven of aparte wezens, zoals zeemeerminnen, feeën, vampiers, weerwolven, gedachte lezers, helderziende, gedaanteverwisselingen, elementenbestuurders en schilden.
    Op de school word je begeleid om goed met elkaar om te leren gaan. De mensen zijn de grootste vijand van de leerlingen van de school, omdat de mensheid ze wilt gebruiken voor musea en onderzoeken. Met zijn alle worden ze opgeleid om verleden te vergeten en zichzelf beter te leren kennen. Het is dus een school die de mogelijkheid biedt veiliger te leven dan in de mensenwereld. Natuurlijk zijn de meningen verwisseld en zijn er ook leerlingen die liever de strijd aangaan met de mensenwereld.
    Die mogelijkheid krijgen ze als de 'rustige' opleiding wordt geteisterd door rare aanvallen. Het begint onschuldig, maar er gebeuren steeds raardere dingen in Auroria. Zijn het de mensen of demonen waar zelfs de leerlingen niks van weten?
    De nieuwelinge(16 jarige) kunnen niet goed overweg met de andere wezens en moeten nog van alles leren.
    De 24 jarige dienen als een soort mentoren. Elk wezen heeft zijn eigen mentor en kan voor vragen naar de oudere leerling. De mentor wordt bekend nadat alle rollen bekend zijn.

    De school geeft lessen in theorie over je eigen gave, in elkaars gave, Engels, magie, geschiedenis van jouw wezen/ gave, maar ook geschiedenis van een geïnteresseerd wezen/gave. Naast de lessen zijn er ook psychische bijeenkomsten, trainingsmomenten en individuele trainingsmomenten.

    Leerlingen delen kamers, er word rekening gehouden met gave. Op een kamer liggen twee tot drie personen. Alleen slapen is niet mogelijk. Ook is het verboden jongen en meisje in een kamer te hebben, tenzij het familie is. Alleen dat moet aangevraagd worden.
    De leeraren hebben als gave schild en zijn dus niet te manipuleren, ook zijn ze erg goed getraind en hebben ze de juiste wapens.

    De school ligt een gebied dat omringt is door een soort elektrisch veld, waardoor er geen normale mensen naar binnen kunnen. Je komt er alleen uit met de daar bedoelde trein
    In het gebied is een meer voor zeemeerminnen. Bij dat meer is een strand met rotsen. Het strand ligt begrensd aan bossen voor de weerwolven en vampiers. Voor de elfen is er een bos dat iets vrolijker en lichter is. Andere soort bomen enz. Die bossen omringen het meer aan de andere kant en omcirkelen als het ware de donkere bossen voor vampiers en weerwolven. De bossen voor de feeën en de bergen liggen langs het elektrische veld en zijn dus het laatste landschappen. De school bevindt zich op een heuvel die uitzicht geeft over het meer, strand, bergen en de bossen.

    In de school is een grote kantine, aula en theater in het westen van het gebouw. De slaapkamers bevinden Zich boven. Centraal in het gebouw zijn de kantoren van afdelingsleiders, toezichthouders enz. In het oosten zijn de lokalen (80 lokalen). In de kelder zijn de training ruimtes. Speerwerpen, gewichtheffen, lopende band, pijl en boog schieten enz. Dit is vooral voor de mensen met gaven als helderziende enz., die zich op die manier kunnen verdedigen tegen de vampiers en weerwolven. Vampiers en weerwolven mogen enkel met toestemming die ruimte in.
    Naast de trainingsruimte is een ruimte voor zelfbeheersing. Daar wordt individu gewerkt aan het in controle houden van emoties en het op de goede manier reageren. Af en toe ga je dan naar jou landschap. Het zijn sessies van een half uur, drie keer per week. De trap af naar beneden bevindt Zich water. Dat water verbind zich met het meer. Het is speciaal voor zeemeerminnen.


    Foto's:

    School
    Rest komt nog

    Uitleg wezens:
    Zeemeerminnen:
    Ze zien eruit als gewone mensen, maar als ze in aanraking komen met water, zee, douche, drinken, ijsblokjes, regen enz. dan veranderen hun benen in een staart. Op het droge zijn ze heel erg kwetsbaar. De enige manier om terug te veranderen is door geen water meer aan te raken. Ze zijn op het droge makkelijk te martelen. Als je ze te weinig water geeft, drogen ze uit, maar als je ze nat houdt, kunnen ze niet terug veranderen. Op die manier kan je ze makkelijk martelen.
    Ze eten gewoon mensen eten, mar eten liever vis als gewoon vlees. Verder verschillen ze niet zoveel van de mens, op hun mooie stem na. Als zeemeermingedaante hebben ze een sirene en als een mens kunnen ze mooier zingen dan de normale mens.
    Elke zeemeermin heeft zijn eigen kleur staart.

    Vampiers:
    Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen. Ook zijn ze sneller aangebrand en beter in het uitschakelen van emoties. Vampiers hebben iets over zich heen, waardoor ze mensen aantrekken.
    Vampiers kunnen gewoon mensen voedsel eten, maar dat vult niet zo erg als bloed. Ze blijven altijd hunkeren naar mensenbloed. In de zon verbranden ze, daarom zijn de ramen van speciaal glas, zodat ze gewoon rond kunnen lopen in school. Voor de oud leerlingen is er een speciale ring gemaakt.

    Weerwolven:
    Weerwolven veranderen enkel met volle maan. Het proces is een proces vol pijn. Als weerwolf zijn ze woest en haast onhandelbaar. De school helpt ze daarmee. Als je verandert in weerwolf, dan wordt elk bot in je lichaam gebroken. Het is dus zeer pijnlijk. Eenmaal weerwolf heb je geen pijn meer, maar verander je weer terug naar mens, dan voel je het nog wel.

    Fee
    Feeën kunnen veranderen wanneer ze willen. Dit kunnen ze doormiddel hun magische stof in een bepaalde vorm rond te laten dwarrelen. Iedere fee heeft zijn eigen vorm en eigen kleur vleugels. Als Fee zijn de personen stukken kleiner en kunnen op een handpalm staan. Ze kunnen met hun magie planten laten groeien, mensen helen en het weer veranderen. Niet alles lukt, maar ook daar helpt de school mee. Feeën kunnen ook met dieren praten.
    Als gewoon mens kunnen ze dat allemaal niet, maar hebben wel veel meer verstand van de dieren en planten. Ze ruiken ook bepaalde geuren en horen bepaalde klanken die andere niet horen.

    Elementenbestuurder:
    Er zijn vijf elementen vuur, water, aarde, wind en metaal. Met het element vuur kan iemand van alles in de fik laten vliegen. Het is zeer gevaarlijk en gebeurd vooral als iemand boos is.
    Bij het element water kan de persoon het water besturen. Dus een glas gevuld met drinken, kan hij omgooien of het drinken over iemand heen gooien.
    Het element aarde is het besturen van rotsen en bomen. De bestuurder kan dus bomen uit de grond halen en ermee gooien. Hetzelfde geld voor stenen.
    Bij het element wind kan de bestuurder tornado's en andere harde windstormen veroorzaken. Daardoor kan een boom omwaaien of boeken uit de boekenkast.
    Degene die het element metaal bestuurd kan alles wat met metaal te maken heeft ombuigen. Maakt niet uit in welke vormen. Ook kan diegene metalen voorwerpen rond laten zweven en laten breken.


    Regels school+ invullijst:


    - Op tijd in de lessen, anders nablijven
    - Niet vechten, anders week corvee en een dag opgesloten in isoleercel
    - Enkel wapens gebruiken in trainingsruimte
    - Geen meisjes en jongens op elkaars slaapkamer
    - Spijbelen is verboden, doe je het wel dan twee weken corvee, nablijven en slaapkamers schoonmaken
    - Geen leraren proberen te vermoorden, anders twee dagen in isoleercel zonder eten.

    Regels RPG:

    - Niet elkaar vermoorden zonder toestemming
    - Geen ruzie maken in OCC, mag natuurlijk wel in ICC
    - Praten met haakjes
    - Zo vaak mogelijk reageren, niet mogelijk, dan even melden
    - Ik maak nieuw topic aan, tenzij ik je toestemming geef.
    - Niet elkaars personage besturen, tenzij de ander het niet erg vind
    - Minimaal 5 regels


    Invullijstje:

    - Naam:
    - Leeftijd:
    - Gave/wezen:
    - Geïnteresseerde geschiedenis:
    - Innerlijk:
    - Uiterlijk:
    - Extra:


    Zeemeerminnen:
    - Mila Elizabeth Holmes - Lootus
    - Danay Lucille Warren - Karmin
    - Avalon Nerissa Poole - Trenzalore

    Vampiers:
    - Griffin Lucas Ellis - Trenzalore
    - Benjamin Bruno Evenson Carlisle
    - Samuel ''Sam'' Ethan Johnson - Lootus

    Fee:
    - Lily Sharp - Patholoog
    - Madeleine Eloise McLeod - Cozart
    - Rosemay Autumn Lockheart - Beanies
    - Maelynn 'Mae' Nadia Carmenta. - Licorne

    Weerwolven:
    - Anthony Ayan Maverick - Nazario
    - Noël LaVaughn - Apexpredator
    - Joshua Callum Monrose - Enjoy

    Elementen bestuurders:
    - Arlynn Auracle Mcknight- Water & Lucht - Rider
    - William 'Will' Max Jones - Lucht & Aarde - Abalard
    - Ethan Brooks - Metaal & Vuur - Patholoog
    - Jaylee Clowee Castle - Clairde

    Rollenstory
    Kletstopic

    [ bericht aangepast op 16 aug 2013 - 15:24 ]


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Griffin Lucas Ellis
    Ik zuchtte zacht. De school was druk en het leek steeds drukker te worden. Ik schudde mijn hoofd toen een paar jonge vampiers me nog net niet omver rende. Ik liep voorzichtig door, bang dat ik er nog eentje te pakken zou nemen. Mijn lessen begonnen of niet, maar ik had geen honger. Ik had dorst, maar niet genoeg om er voor te gaan jagen. Dat zou te veel werk zijn voor te weinig bloed dacht ik. Ik moest me leren beheersen. In 200 jaar had ik niets meer bereikt dan een klein beetje zelfbeheersing en een verslaving. Roken. Ik begon toen ik 85 was of iets in die richting en het help om me af te leiden van de dorst. De rode gloed in mijn ogen reflecteerde in de ramen en ik liep door naar buiten. Buiten was het naar mijn menig lekker weer waardoor ik even goed de lucht opsnoof. Voordat ik onder het afdakje vandaan liep, de zon in, zette ik mijn capuchon op en deed ik mijn cape goed. "Joshua toch? Jij zit in mijn mentor klas." Dan had ik is het goed was alleen te twee feeën nog niet gezien. Ik keek even naar de jongen voordat ik besloot dat momenteel ik wel een soort van jaloers was. Ik wilde ook in de zon kunnen zonder zo'n stomme cape. Gewoon uren in de zon rond kunnen rennen. Ik nam een trekje van mijn sigaret. Er moest echt een regel komen dat vampiers ook in de school mochten roken. De jongen zag er uit als een weerwolf, in ieder geval meer dan een elementen bestuurder. Dus ik hield het erop dat hij een weerwolf was. Dat leek me het meest logisch.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Samuel 'Sam' Ethan Johnson

    I had mijn hoor vermogen proberen uit te zetten. Al het gepraat door elkaar heen bezorgde me hoofdpijn. Zwijgend at ik mijn ontbijt op. Het was grappig o te zien hoe de school langzaam volliep. Mijn les begon om half 10. Ik had no even. Het liefste jaagde ik nog even voor de les begon, maar dat kon ik ook uitstellen. Uit het niets ploft Benjamin naast me neer.
    'Goedemorgen,' begroette ik mijn kamergenoot en tevens een van mijn betere vrienden. 'Dus wat heb je gister gedaan? Nog leuke mensen ontmoet?' Vragend keek ik hem aan en nam een slok koffie. Dat smaakte me nog het beste samen met cola en thee. Ik bekeek het brood voor me en nam een hap. Mijn blik gleed naar Benjamin zijn bord.
    'Honger,' vroeg ik hem en trok een wenkbrauw aan.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Avalon Nerissa Poole
    Benjamin, had ik het toch goed onthouden. Anthony had nog gezegd dat ik me er me er niet druk om moest maken, dus ik liet het maar gaan. "Ik heb sowieso niet dol op vampiers. Mijn mentor is er blijkbaar een, hij is wel aardig," zei ik glimlachend. Vampiers leken altijd zo onaardig dankzij het gedrag van de meeste eerstejaars. Toch vond ik sommige wel aardig. En daarbij waren er vast ook genoeg zeemeerminnen die bloed irritant waren. Ik nam nog een hap van mijn zalm en haalde mijn hand door mijn haar. "We kunnen bij Anthony gaan zitten. Ik weet alleen niet waar hij zit," zei ik en keek nog een keer me heen. Ik zag hem ergens zitten met een meisje en liet mezelf weer rustig op mijn plaats zakken. "We kunnen er best bij zitten, maar ik weet niet." Ik was altijd bang dat ik mensen irriteerde als ik bij ze ging zitten of staan. Ik wist niet waarom, maar het was ook altijd alsof ze me weg wilde hebben, ten minste met de meeste. Samuel wilde me gister niet weg hebben en Mila leek nou ook niet het idee te hebben dat ze wilde dat ik weg ging. Ik keek haar even aan, me afvragend waarom ze niet bij de andere zeemeerminnen ging zitten. Misschien was ze nog niet zo heel anders dan ik. Ik miste mijn oude kamergenoot meteen al minder, denkend aan dat mijn haar nu niet ten minste elke avond gedaan moest worden.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Benjamin Bruno Evenson

    'Ik voel me nou niet echt vrolijk na een bijna dood ervaring op mijn eerste schooldag,' mompelde ze nadat ze mijn hand had weggeslagen.
    'Het was niet echt een dood ervaring. Ik bedoel, je zou niet doodgaan. Of nou ja. Niet levend, maar niet dood. Ik ben toch ook niet dood,' ratelde ik tegen Mila.
    Toen ik naast Samuel zat, begroette hij me met een 'Goedemorgen.'
    'Waar was je vannacht?' vroeg ik best nieuwsgierig.
    Gretig nam ik een hap van mijn appel.
    'Dus wat heb je gister gedaan? Nog leuke mensen ontmoet?'
    'Mwah, not really. Een meisje, Mila, ze is een beetje.. Tja.. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Maar ik heb haar gered van een vampierenbeet van een nieuweling,' mompelde ik met volle mond.
    Samuel nam een slok van zijn koffie.
    'Honger?' vroeg hij terwijl hij naar mijn bord keek met een opgetrokken wenkbrauw.
    Ik nam een laatste hap van mijn eerste appel.
    'Niet echt. Ik eet dit waarschijnlijk niet eens op,' mompelde ik terwijl ik in mijn cornflakes prikte. 'Waarom smaakt alles eigenlijk zo vies? Zijn onze smaakpupillen weg of zo?'


    "Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

    Joshua Callum Monrose. || Weerwolf.

    "Joshua toch? Jij zit in mijn mentor klas." stoorde een stem mij uit mijn gedachte en ik keek op. "Jup." zei ik en ik blies de rook uit. "Dan ben jij Griffin." stelde ik vast. Aangezien dat op mijn blaadje stond. Ik bekeek hem beter en snoof de lucht op. Fijn. In de mentor klas van een bloedzuiger. Leuk dit. "Bl.. Vampier toch?" Ja ik was nooit zo goed in dat soort dingen ik bedoel. Hij zoog tenslotte bloed en ja, zijn soort noemde ons ook honden. Ik keek hem even aan en nam een trekje. Oké, misschien was het niet heel aardig geweest om meteen te zeggen dat hij een bloedzuiger is. Ik zei het niet, nouja, net niet. Mijn zusje zou mij op mijn kop hebben gegeven en hebben gezegd dat ik aardig moet doen. En dan keek ze met dezelfde blik aan als mijn moeder dat deed. Een moederlijke blik, maar niet te moederlijk, liefdevol, maar niet te liefdevol omdat het moest lijken alsof ze boos was en vooral hoop. Ze had net als mama altijd hoop in haar ogen. De hoop op iets, maar ik wist niet wat. Ik zou willen dat ik het wist zodat ik het kon waar maken. Maar waarschijnlijk was het iets wat ik toch niet waar zou kunnen maken, aangezien ik toch maar mij ben. Ik blies weer de rook uit en keek Griffin vervolgens weer aan.


    † Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

    Arlynn Auracle McKnight || Elementenbestuurder || Water & Lucht

    Ik probeerde te zien wat er te eten viel, maar het duurde redelijk lang voor het pas in zicht kwam. Ongeduldig wachtte ik dus maar. Ik hield niet van rijen, was er te ongeduldig voor. 'Vandaag staat er op het menu: eieren met spek, versgeperst fruitsap, chocolademelk, chocoladebroodjes, enkele croissants, koffie, thee, enkele andere koffiekoeken,' somde hij opeens op, waardoor ik hem verbaasd aanstaarde. Ik wist dat staren onbeleefd was, maar ik wist honderd procent zeker dat hij het eten ook nog niet kon zien. 'En blijkbaar ook rozijnenbroodjes en cornflakes,' voegde hij nog toe en keek mij met een onschuldige blik aan. 'Sorry, gebeurt automatisch.' Hij gaf mij een bord aan, dat ik nog steeds sprakeloos aanpakte.
    'Wooow, hoe weet je dat?' vroeg ik verbaasd. 'Oh en je hoeft je niet te verontschuldigen hoor. Nu kan ik tenminste alvast nadenken wat ik wil eten, bedankt,' zei ik hem vervolgens vrolijk. Ik zou denk ik maar voor thee, fruitsap en een rozijnenbroodje gaan. Daar had ik wel trek in op deze vroege ochtend.
    'Jij bent een elementenbestuurder toch?' vroeg hij opeens, waarop ik knikte. 'Dan was jij dus diegene die dat koude briesje mijn richting opstuurde,' concludeerde hij.
    'Ja, maar ik denk dat ik de volgende keer beter gebruik kan maken van mijn andere element. Misschien wordt je dan wel wakker. Eigenlijk had je nog best geluk dat Joshua het deed en je ook daadwerkelijk wakker werd,' zei ik met een speelse twinkeling in mijn ogen, bij de gedachte aan iemand wakker maken door een koude plens water in zijn gezicht. Ik had het nog nooit gedaan, maar het leek mij hilarisch.


    Happy Birthday my Potter!

    Anthony Ayan Maverick
    Arlynn staarde me verbaasd aan waardoor er een lach over mijn lippen rolde. Ik keek haar grijnzend aan terwijl ik haar een bord overhandigde. “Wooow, hoe weet je dat?” vroeg ze verbaasd om daarna eraan toe te voegen dat ze het niet erg vond en ze al reeds kon nadenken over wat ze wilde eten. Ik keek haar met een geamuseerde blik aan, “Ik weet het door twee dingen.” begon ik terwijl er een twinkeling in mijn ogen ontstond. “Één: mijn neus.” Ik tikte eventjes tegen mijn neus om haar daarna lachend aan te kijken, “En twee: dat bordje.” Ik wees naar het bord, waarop alle dingen stonden die vandaag werden aangeboden, dat naast het eerste tafeltje stond. Vervolgens vroeg ik of ze een elementenbestuurder was waarop ze dezelfde twinkeling in haar ogen kreeg. “Ja, maar ik denk dat ik de volgende keer beter gebruik kan maken van mijn andere element. Misschien wordt je dan wel wakker.” Ik keek haar verbaasd aan maar moest toch lachen, “Je andere element? Dan hoop ik serieus niet dat je vuur als andere element hebt.” Ik zag hoe de rij een beetje naar voren schoof zodat we beide ons bord konden volscheppen. Ik nam één croissant, een boterham met choco, één of andere koffiekoek dat er wel lekker uitzag en vervolgens keek ik twijfelend naar het fruitsap. “Eigenlijk had je nog best geluk dat Joshua het deed en je ook daadwerkelijk wakker werd.” Ik keek haar aan en zag hoe ze een speelse twinkeling in haar ogen had. “Jij bent echt erg, weet je dat?” grijnsde ik om vervolgens door te schuiven en uiteindelijk toch maar het glas fruitsap nam. Ik keek even hoe ze haar bord vol schepte om daarna mijn blik door de kantine te laten glijden. Ik zag dat Avalon en Mila aan één of andere tafel zat. “Zin om bij die twee te gaan zitten?” vroeg ik terwijl er een glimlach mijn mond sierde en wees naar het tafeltje. Avalon zou Arlynn vast wel mogen. Ze probeerde zich beide namelijk wat te 'onderscheiden' van de rest. De ene door haar tattoos en attitude en de andere door haar sterke persoonlijkheid. Wat Mila betrof, wist ik het nie. Ik kende haar namelijk ook nog niet zo goed.

    [ bericht aangepast op 7 aug 2013 - 19:31 ]


    Rise and rise again until lambs become lions

    Arlynn Auracle McKnight || Elementenbestuurder || Water & Lucht

    Ik rolde even met mijn ogen, toen hij het bord aanwees. 'Lezen is voor mietjes,' zei ik meteen, toen de lettertjes begonnen te dansen. Eigenlijk was ik jaloers op hem. Ik zou er zoveel moeite voor moeten doen, dat ik er hoofdpijn van zou krijgen. Mijn moeder zei altijd dat mijn dyslexie het gebrek was, dat ik had om al mijn kracht, mentaal en fysiek, te compenseren, wanneer ik boos, gefrustreerd en misschien zelfs verdrietig was. Maar ja, het zou wel. In ieder geval haatte ik het, inclusief lezen en alles wat met letters te maken had. Ik was meer iemand die luisterde en het op die manier opsloeg.
    'Je andere element? Dan hoop ik serieus niet dat je vuur als andere element hebt.' Ik grinnikte even bij het idee aan iemand die hem in de fik stak, wanneer hij niet wakker wilde worden.
    'Nee, zo sadistisch ben ik nu ook weer niet. Het is water. Een zeer goed element om iemand mee wakker te maken,' zei ik met een knipoog, terwijl ik thee, fruitsap en een rozijnenbroodje pakte. 'En ik erg? Hoe kom je daar nou weer bij,' zei ik en ik maakte mijn helder blauwe ogen extra groot, terwijl ik Anthony onschuldig aankeek. Toen Anthony zijn blik door de kantine liet gaan, ging mijn blik nog even langs de rest van het eten, maar ik had echt geen honger, dus besloot ik het hier maar bij te laten.
    'Zin om bij die twee te gaan zitten?' Ik volgde zijn blik tot de twee zeemeerminnetjes en zuchtte. Straks waren het van die tutjes, zoals de meeste zeemeerminnen waren. Maar ik moest sociaal doen en ze een kans geven. Daarbij zat die Avalon zo onder de tatoeages, dat het leek alsof ze van het tuttige imago af probeerde te komen op alle mogelijke manieren.
    'Oké, is goed. Als ze maar niet zo tuttig zijn als de meeste zeemeerminnen, want dan vermoord ik je voor het feit dat je alleen het idee al had om mij daar bij te zetten,' zei ik waarschuwend, voor mijn glimlach weer terug kwam op mijn gezicht en ik aanstalten maakte om naar de tafel te lopen. Ik ging ervan uit dat Anthony's smaak qua mensen niet zó slecht was. Hoewel hij een jongen was en de zeemeerminnen natuurlijk wel altijd knap waren, voor zover ik verstand had van uiterlijk, mode en het mannelijk brein.


    Happy Birthday my Potter!

    Anthony Ayan Maverick
    “Nee, zo sadistisch ben ik nu ook weer niet. Het is water. Een zeer goed element om iemand mee wakker te maken.” Ik keek zijdelings naar Arlynn, “Dan kan ik beter nooit slapen met jou in de buurt.” zei ik op dezelfde toon terug terwijl ik terug knipoogde. Vervolgens draaide ik me om en liet mijn blik door de kantine glijden, “Goh, ja hoe zou ik daar nu bijkomen?” mompelde ik terwijl ik fronste en krabte aan mijn kin, “Misschien omdat je me zo net bedreigde om me nat te spuiten als ik slaap?” Ik keek haar aan en grijnsde om vervolgens te vragen of ze samen met mij bij Avalon en Mila wilde zitten. Een zucht verliet haar mond waardoor ik haar glimlachend aankeek, “Oke, is goed.” besloot ze uiteindelijk waardoor mijn glimlach wijder werd, “Als ze maar niet zo tuttig zijn als de meeste zeermeerminnen, want dan vermoord ik je voor het feit dat je alleen het idee al had om mij daar bij te zetten.” Ze keek me waarschuwend aan en ik hield mijn armen omhoog zoals ze wel eens in de film deden om te zeggen dat ze onschuldig waren. “Ik beloof het je.” zei ik terwijl ik plechtig beet op mijn wijsvinger en middelvinger en ze daarna beide in de lucht stak, “Erewoord.” Ik keek haar glimlachend aan, “Trouwens jou zou ik nooit zetten bij tutjes want dan weet ik gegarandeerd dat ze oftewel zuipnat zijn of juist helemaal zijn weggeblazen door een ‘toevallig’ briesje wind.” Ik keek haar plagend aan waarna ik haar al slenterend volgde naar de tafel. “Hey.” glimlachte ik toen we voor de tafel stonden. Ik schoof één stoel naar achteren zodat Arlynn kon zitten en ging zelf zitten op de stoel naast haar. “Dit is Arlynn. Arlynn, dit zijn Avalon en Mila.” Ik twijfelde even bij Mila’s naam. Het was Mila toch? Ik had haar gisteren voor vijf minuutjes gezien en een echte held in namen onthouden was ik nu ook weer niet.

    [ bericht aangepast op 7 aug 2013 - 21:02 ]


    Rise and rise again until lambs become lions

    Samuel 'Sam' Ethan Johnson

    Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan door zijn vraag. 'Beetje ronddwalen, vervelen. Ik kan het me eigenlijk niet meer zo goed herinneren.' Het was een leugen. Hoewel Benjamin een geweldige vriend is, kan ik hem dat niet vertellen. Hoe kon ik hem vertellen dat ik de hele nacht in het zand had gezeten, denkend aan mijn vrouw die twee honderd jaar geleden overleden is? Of aan mijn beste vriend die me vijftig jaar geleden achtergelaten heeft in mijn eentje, omdat ik me niet kon beschermen en hij zichzelf opofferde. Het was allemaal verdomme mijn schuld! Of het verhaal dat ik dacht mijn moeder te voelen en te ruiken. Ik kon het hem niet vertellen. Dan zag hij me als zwakkeling. Ik was ook een zwakkeling. Ik kon de mensen van wie ik hield niet eens beschermen. Langzaam keek ik Benjamin weer aan.'
    'Mila? Wat is er met Mila?' Ik grijnsde naar Benjamin, maar die grijns ging over in een bezorgde frons.
    ''Je hebt haar moeten redden van een beet? Die jongen die haar dat heeft aangedaan moet de isoleercel in!' Ik keek om me heen, wetende dat hier een moordlustige gek rondliep. Ik was ook zo, 270 jaar geleden, maar toch. Hij had hier nu nog niks te zoeken.
    'Waarom pak je het dan? Dat is zonde van het eten.' Ik keek Benjamin hoofdschuddend aan. 'We willen gewoon niks anders dan bloed. Dat is ons leven nu.' Ik zuchtte diep en schoof mijn brood van me af.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Mila Elizabeth Holmes

    Langzaam befon ik te eten. Ik was ogegroeid met vis, maar de laatste jaren was ik over gestapt op mensen eten. Enkel zodat ik niet opviel. Gerookre zalm of garnalen pasta waren mijn favoriet. Zwijgend keek ik Avalon aan en glimlachte.
    'Ja, ik weet niet.' Ik dacht na. 'Vampiers kunnen denk ik best aardig zijn, als ze moeten.' Ik zuchtte zachtjes. 'Ik weet het niet. Ik denk dat ik het bepaal per persoon. Net zoals bij mensen. Sommige mocht ik wel, andere niet. Net zoals Zeemeerminnen en weerwolven. Toxh?' Ik keek Avalon vragend aan. Ik volgde haar blik, maar kende het meisje niet. Hoe kon ik ook? Ik was een nieuweling. Het verbaasde me echt dat ik gelijk zoveel contact had. Mij voornemens van gister leken verleden tijd.
    Gescchrokken keek ik op van een stem. Anthony stond daar met een meisje naast hem.
    'He,' begroette ik ze. 'Ik ben dus Mila,' mompelde ik instemmend. Zwijgend keek ik Arlynn en Anthony aan. 'Dus hoe veel lesuren hebben jullie?'


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Avalon Nerissa Poole
    Ik knikte.Je moest personen niet als groep beschouwen. Iedereen verdiende een aparte kans, ondanks dat ze tot een groep behoorde. Zoals vampiers. Toch waren Benjamin en Samuel zo verschillend. En Griffin was weer heel anders dan Samuel. Nou was ik ook heel anders dan de meeste zeemeerminnen dus ik mocht niet oordelen. Ik wierp nog een blik op het meisje. Ze zag er best aardig uit. Ze stonden op en liepen onze kant op. Ik glimlachte en zwaaide even. "Arlynn, dat valt te onthouden," zei ik vrolijk. Ik nam het laatste hapje van mijn ontbijt en keek even richting Mila en Arlynn voor ik naar Anthony glimlachte. "Hey Ant," zei ik zacht. Ik keek op mijn rooster en toen op de klok. "Oh, ik moet zo gaan. Mijn les begint om half tien. Dan heb ik nog één uur en ben ik klaar voor vandaag." Ik was zo blij dat ik met twee uur begon. Anders was ik bang geweest dat ik het niet had overleefd. "En ik wilde vanavond nog even op mijn salto's werken," mompelde ik erachteraan. Ik had zin in mijn eerste les, ik wist niet precies waarom. Ik had alleen nog steeds geen zin in praktijk lessen. Maar daar had ik mijn redenen voor.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Griffin Lucas Ellis
    Ik zuchtte even zacht voordat ik met mijn ogen rolde en knikte. "Bloedzuiger ja. Jij bent een weerwolf toch?" als het goed was had dat ook op dat blaadje gestaan, naast zijn foto en een paar dingen die ik moest weten over hem. Ik hield er niet van om bloedzuiger genoemd te worden. Ik slikte voordat ik mezelf probeerde te kalmeren. De lessen zouden zo beginnen en ik had geen zin om voor mijn eerste les als mentor in een isoleercel te belanden. Ik bekeek de jongen nog een keer voor ik besloot dat ik op hem ging letten het komende jaar. Als zijn mentor had ik geen andere keus. Zo voelde het ten minste. Ik had me in deze 240 jaar nog nooit verantwoordelijk gevoelt. Bijna nooit. Alleen met mijn zusje, maar dat was anders geweest. Ik ademde een paar keer diep in en uit en knipperde met mijn ogen in een poging de rode gloed weg te krijgen. "Ik hoop dat je geen probleem heb met mij als mentor. Anders kan er vast geruild worden," zei ik. Hij leek niet heel blij met me, maar ik ging me daar niet druk om maken. Er waren twee andere mentors. Nog een vampier en een elementen bestuurder, dus ik wist niet wat hij beter vond. Toch vond ik dat ik op zijn minst aan kon aangeven dat er, als hij echt een probleem met mij had, er vast iets geregeld kon worden. Dat kon ook vast wel. Aangezien je bij je mentor terecht moest kunnen.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Joshua Callum Monrose. || Weerwolf.

    Ik knikte. Het verwonderde mij wel dat hij me geen hond noemde. Ach misschien was hij niet zo slecht als de andere 'doorsnee' vampiers die ik had ontmoet. "Ik hoop dat je er geen probleem mee heb met mij als mentor. Anders kan er vast geruild worden." zei hij en verwonderd keek ik op. "Nee, ik heb er geen probleem mee." zei ik. Ik kende hem nauwelijks dus om nu al een mening over hem te hebben? Ik moest eerst een persoon kennen voordat ik mijn mening over die persoon gaf. Maarja, dat ben ik. Ik wist dat ik als er iets was bij hem terecht kon, want hij was mijn mentor en dat is wat mentoren doen. Maar ik deelde mijn problemen niet zo graag dus hield ik die dingen vaak voor me. Ik keek naar mijn sigaret en zag dat hij op was ik gooide hem netjes in zo'n speciaal bakje dat op de prullenbak stond en ging wat rechter staan. Ik bekeek hem nogmaals. En nu viel mij de cape pas op. Soms had ik wel medelijden met zijn soort. Aangezien ze niet in de zon konden, maar ze leefden voor altijd dus dat was wel een pluspunt. Plus nog meer pluspunten die ze hadden. Ik keek even naar de lucht en zag de maan vreemd genoeg nog. Dat kwam niet vaak voor. Het betekende dus dat het een heldere nacht was geweest en dat het een heldere nacht ging worden. Ik keek weer naar Griffin en schonk hem een kleine glimlach.


    † Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

    Griffin Lucas Ellis
    Ik knikte. Al was ik lichtelijk verbaasd dat hij niet wilde ruilen, was ik er ergens ook wel blij mee. Gewoon er idee dat ik nu al iemand uit mijn mentor klas zou zijn kwijtgeraakt. Dat zo dan lekker gaan de rest van het jaar. De lucht was helder, wat er voor zorgde dat er geen enkele mogelijkheid was dat ik ook maar mijn hand onder de cape vandaan kon halen. Ik zuchtte zacht en geïrriteerd. En mensen wilde naar het strand met mij? Mijn familie moest rekening houden met dat ik een vampier was. Met familie bedoelde ik de kleinkinderen van de kleinkinderen van... Je snapt me wel. Anders werd het wel erg eenzaam als ik daar geen contact mee had. "Zijn er nog dingen die ik moet weten als mentor zijnde? Zodat ik er rekening mee kan houden," zei ik bedenkelijk. Ik verwachtte geen grote problemen, of iets heel ergs, maar het leek me toch zeker wel fijn om te weten waar ik rekening mee moest houden. En deels was het ook fijn om te weten wat ik kon verwachten. "En hoelang zit je al op deze school?" Vroeg ik erachteraan. Hoe langer Joe beter, vooral omdat er dan sowieso al een stuk minder vragen waren. Niet alleen voor mij, maar ook voor hemzelf. Ik leunde tegen het muurtje, trok mijn capuchon iets meer naar beneden. Ik hoefde geen brandwonden in mijn gezicht.


    We've lived in the shadows for far too long.