• verhaallijn:
    In een gebied, genaamd Auroria, afgelegen van de bewoonde wereld is een school voor leerlingen tussen de 16 en 24 jaar. De school is niet voor de gewone mens, maar voor mensen met gaven of aparte wezens, zoals zeemeerminnen, feeën, vampiers, weerwolven, gedachte lezers, helderziende, gedaanteverwisselingen, elementenbestuurders en schilden.
    Op de school word je begeleid om goed met elkaar om te leren gaan. De mensen zijn de grootste vijand van de leerlingen van de school, omdat de mensheid ze wilt gebruiken voor musea en onderzoeken. Met zijn alle worden ze opgeleid om verleden te vergeten en zichzelf beter te leren kennen. Het is dus een school die de mogelijkheid biedt veiliger te leven dan in de mensenwereld. Natuurlijk zijn de meningen verwisseld en zijn er ook leerlingen die liever de strijd aangaan met de mensenwereld.
    Die mogelijkheid krijgen ze als de 'rustige' opleiding wordt geteisterd door rare aanvallen. Het begint onschuldig, maar er gebeuren steeds raardere dingen in Auroria. Zijn het de mensen of demonen waar zelfs de leerlingen niks van weten?
    De nieuwelinge(16 jarige) kunnen niet goed overweg met de andere wezens en moeten nog van alles leren.
    De 24 jarige dienen als een soort mentoren. Elk wezen heeft zijn eigen mentor en kan voor vragen naar de oudere leerling. De mentor wordt bekend nadat alle rollen bekend zijn.

    De school geeft lessen in theorie over je eigen gave, in elkaars gave, Engels, magie, geschiedenis van jouw wezen/ gave, maar ook geschiedenis van een geïnteresseerd wezen/gave. Naast de lessen zijn er ook psychische bijeenkomsten, trainingsmomenten en individuele trainingsmomenten.

    Leerlingen delen kamers, er word rekening gehouden met gave. Op een kamer liggen twee tot drie personen. Alleen slapen is niet mogelijk. Ook is het verboden jongen en meisje in een kamer te hebben, tenzij het familie is. Alleen dat moet aangevraagd worden.
    De leeraren hebben als gave schild en zijn dus niet te manipuleren, ook zijn ze erg goed getraind en hebben ze de juiste wapens.

    De school ligt een gebied dat omringt is door een soort elektrisch veld, waardoor er geen normale mensen naar binnen kunnen. Je komt er alleen uit met de daar bedoelde trein
    In het gebied is een meer voor zeemeerminnen. Bij dat meer is een strand met rotsen. Het strand ligt begrensd aan bossen voor de weerwolven en vampiers. Voor de elfen is er een bos dat iets vrolijker en lichter is. Andere soort bomen enz. Die bossen omringen het meer aan de andere kant en omcirkelen als het ware de donkere bossen voor vampiers en weerwolven. De bossen voor de feeën en de bergen liggen langs het elektrische veld en zijn dus het laatste landschappen. De school bevindt zich op een heuvel die uitzicht geeft over het meer, strand, bergen en de bossen.

    In de school is een grote kantine, aula en theater in het westen van het gebouw. De slaapkamers bevinden Zich boven. Centraal in het gebouw zijn de kantoren van afdelingsleiders, toezichthouders enz. In het oosten zijn de lokalen (80 lokalen). In de kelder zijn de training ruimtes. Speerwerpen, gewichtheffen, lopende band, pijl en boog schieten enz. Dit is vooral voor de mensen met gaven als helderziende enz., die zich op die manier kunnen verdedigen tegen de vampiers en weerwolven. Vampiers en weerwolven mogen enkel met toestemming die ruimte in.
    Naast de trainingsruimte is een ruimte voor zelfbeheersing. Daar wordt individu gewerkt aan het in controle houden van emoties en het op de goede manier reageren. Af en toe ga je dan naar jou landschap. Het zijn sessies van een half uur, drie keer per week. De trap af naar beneden bevindt Zich water. Dat water verbind zich met het meer. Het is speciaal voor zeemeerminnen.


    Foto's:

    School
    Rest komt nog

    Uitleg wezens:
    Zeemeerminnen:
    Ze zien eruit als gewone mensen, maar als ze in aanraking komen met water, zee, douche, drinken, ijsblokjes, regen enz. dan veranderen hun benen in een staart. Op het droge zijn ze heel erg kwetsbaar. De enige manier om terug te veranderen is door geen water meer aan te raken. Ze zijn op het droge makkelijk te martelen. Als je ze te weinig water geeft, drogen ze uit, maar als je ze nat houdt, kunnen ze niet terug veranderen. Op die manier kan je ze makkelijk martelen.
    Ze eten gewoon mensen eten, mar eten liever vis als gewoon vlees. Verder verschillen ze niet zoveel van de mens, op hun mooie stem na. Als zeemeermingedaante hebben ze een sirene en als een mens kunnen ze mooier zingen dan de normale mens.
    Elke zeemeermin heeft zijn eigen kleur staart.

    Vampiers:
    Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen. Ook zijn ze sneller aangebrand en beter in het uitschakelen van emoties. Vampiers hebben iets over zich heen, waardoor ze mensen aantrekken.
    Vampiers kunnen gewoon mensen voedsel eten, maar dat vult niet zo erg als bloed. Ze blijven altijd hunkeren naar mensenbloed. In de zon verbranden ze, daarom zijn de ramen van speciaal glas, zodat ze gewoon rond kunnen lopen in school. Voor de oud leerlingen is er een speciale ring gemaakt.

    Weerwolven:
    Weerwolven veranderen enkel met volle maan. Het proces is een proces vol pijn. Als weerwolf zijn ze woest en haast onhandelbaar. De school helpt ze daarmee. Als je verandert in weerwolf, dan wordt elk bot in je lichaam gebroken. Het is dus zeer pijnlijk. Eenmaal weerwolf heb je geen pijn meer, maar verander je weer terug naar mens, dan voel je het nog wel.

    Fee
    Feeën kunnen veranderen wanneer ze willen. Dit kunnen ze doormiddel hun magische stof in een bepaalde vorm rond te laten dwarrelen. Iedere fee heeft zijn eigen vorm en eigen kleur vleugels. Als Fee zijn de personen stukken kleiner en kunnen op een handpalm staan. Ze kunnen met hun magie planten laten groeien, mensen helen en het weer veranderen. Niet alles lukt, maar ook daar helpt de school mee. Feeën kunnen ook met dieren praten.
    Als gewoon mens kunnen ze dat allemaal niet, maar hebben wel veel meer verstand van de dieren en planten. Ze ruiken ook bepaalde geuren en horen bepaalde klanken die andere niet horen.

    Elementenbestuurder:
    Er zijn vijf elementen vuur, water, aarde, wind en metaal. Met het element vuur kan iemand van alles in de fik laten vliegen. Het is zeer gevaarlijk en gebeurd vooral als iemand boos is.
    Bij het element water kan de persoon het water besturen. Dus een glas gevuld met drinken, kan hij omgooien of het drinken over iemand heen gooien.
    Het element aarde is het besturen van rotsen en bomen. De bestuurder kan dus bomen uit de grond halen en ermee gooien. Hetzelfde geld voor stenen.
    Bij het element wind kan de bestuurder tornado's en andere harde windstormen veroorzaken. Daardoor kan een boom omwaaien of boeken uit de boekenkast.
    Degene die het element metaal bestuurd kan alles wat met metaal te maken heeft ombuigen. Maakt niet uit in welke vormen. Ook kan diegene metalen voorwerpen rond laten zweven en laten breken.


    Regels school+ invullijst:


    - Op tijd in de lessen, anders nablijven
    - Niet vechten, anders week corvee en een dag opgesloten in isoleercel
    - Enkel wapens gebruiken in trainingsruimte
    - Geen meisjes en jongens op elkaars slaapkamer
    - Spijbelen is verboden, doe je het wel dan twee weken corvee, nablijven en slaapkamers schoonmaken
    - Geen leraren proberen te vermoorden, anders twee dagen in isoleercel zonder eten.

    Regels RPG:

    - Niet elkaar vermoorden zonder toestemming
    - Geen ruzie maken in OCC, mag natuurlijk wel in ICC
    - Praten met haakjes
    - Zo vaak mogelijk reageren, niet mogelijk, dan even melden
    - Ik maak nieuw topic aan, tenzij ik je toestemming geef.
    - Niet elkaars personage besturen, tenzij de ander het niet erg vind
    - Minimaal 5 regels


    Invullijstje:

    - Naam:
    - Leeftijd:
    - Gave/wezen:
    - Geïnteresseerde geschiedenis:
    - Innerlijk:
    - Uiterlijk:
    - Extra:


    Zeemeerminnen:
    - Mila Elizabeth Holmes - Lootus
    - Danay Lucille Warren - Karmin
    - Avalon Nerissa Poole - Trenzalore

    Vampiers:
    - Griffin Lucas Ellis - Trenzalore
    - Benjamin Bruno Evenson Carlisle
    - Samuel ''Sam'' Ethan Johnson - Lootus

    Fee:
    - Lily Sharp - Patholoog
    - Madeleine Eloise McLeod - Cozart
    - Rosemay Autumn Lockheart - Beanies
    - Maelynn 'Mae' Nadia Carmenta. - Licorne

    Weerwolven:
    - Anthony Ayan Maverick - Nazario
    - Noël LaVaughn - Apexpredator
    - Joshua Callum Monrose - Enjoy

    Elementen bestuurders:
    - Arlynn Auracle Mcknight- Water & Lucht - Rider
    - William 'Will' Max Jones - Lucht & Aarde - Abalard
    - Ethan Brooks - Metaal & Vuur - Patholoog
    - Jaylee Clowee Castle - Clairde

    Rollenstory
    Kletstopic

    [ bericht aangepast op 16 aug 2013 - 15:24 ]


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Avalon Nerissa Poole
    Ik knikte even. Toch een vampier, nou ja, hij zag er aardig uit. Nou zagen wel meer mensen er aardig uit, niet dat ze allemaal even aardig waren. Hij zag er niet uit als een vampier, hij had niet dat standaard uiterlijk waarbij je het gevoel krijg alsof je naast iemand uit het jaar 1800 zat. Niet dat alle vampiers uit dat jaar kwamen. "Vampier he, cool. Als ik nieuwe schoenen wilde had ik ze wel gepakt, alleen ik hou van blote voeten en de enige schoenen die echt lekker zitten zijn doorweekt," zei ik. Het zag er waarschijnlijk niet uit, die lekkende schoenen naast me, maar he, ze moesten drogen. Ik lachte zacht toen hij de opmerking over mijn uiterlijk maakte, de eerste persoon die zei dat hij blij was met mijn tattoo's in jaren. Normaal vonden mensen ze niks. Het was alleen dat ik elke tattoo ergens anders had laten zetten, elke keer dat ik zo ver had gezwommen dat ik een nieuw onbekend land zag. Ik wilde me net verontschuldigen voor het vermoorden van mijn broodje, wanneer hij opstond. Ik volgde hem met mijn ogen. Ik zuchtte toen hij een paar andere boos aankeek. Het was niks geweest, ik was het gewend. Hij kwam terug en ging zitten en vroeg me wat. Ik zuchtte. "Dit is mijn derde jaar. En dat betekend dat ik prima voor mezelf kan zorgen. Ik hoor het, ik kan er wat aan doen, maar ik negeer het. Omdat het niets uit haalt om idioten te bedreigen," mompelde ik en plukte nog een stukje van mijn broodje. Ik kon er niet goed tegen als andere voor me op kwamen, vooral omdat ik er voor koos er niks aan te doen. Als ik er wat aan deed kwam ik weer over als de enge boze sirene. Vooral als ik ze allemaal een voor een zichzelf lieten verdrinken. "Maar bedankt. Je bent een van de weinige die me helpt of probeert. Niet raar, aangezien je me mentor bent." Ik stopte het stukje brood in mijn mond. Ik haatte brood, maar om nou midden in de aula hele vissen achterover te werken klonk nou ook niet geweldig. "Hoe lang zit jij hier al op school? Je wordt niet ouder, maar ik denk ook niet dat je hier al sinds je zestiende zit en nooit weg gaat."

    [ bericht aangepast op 5 aug 2013 - 14:20 ]


    We've lived in the shadows for far too long.

    Samuel 'Sam' Ethan Johnson

    Ik grinnikte even en keek nog een keer naar de natte schoenen.
    'Oke, dan moet je het zelf weten. Ik dacht,
    Omdat anders je benen weet veranderen in een staart.' Ik kijk kort naar haar en leun achterover. Vraged keek ik haar aan.
    'Waarom lach je?' Verbaasd schenk ik haar een glimlach. Ik keek haar aan.
    'Ik heb ze niet bedrogen. Nou ja.... Ik bego heel goed en aardig, maar ja, toen ginf een snotjoch lachen en dan moet ik wel bedreigen! Daar was niks mis mee, behalve dat ik zei dat ik zelfs weerwolvenbloed lustte. Wat iser mis met me?!' Ik keek onschuldig naar Avalon. 'Daar kwel ik ook mezelf mee, ja?' Ik zuchtte diep. 'Avalon dit deed ik niet als mentor, dit deed ik als Sam. Je vriend.' Ik grinnikte even dronk mijn cola op. 'Ja, je zit nu aan me vast.' Ik nam nog een hapje brood. Vol afschuw kauwdr ik erop. 'Brood is niet mijn favoriete eten.' Ik keek Avalon kort aan n bijt op mijn lip.
    'Ten eerste, ik ben 24.' Ik keek haar aan. 'Niet zestien. Ik ben een man.' Grijnzend keek ik haar aan. 'Nee, maar serieus. Ik ben een oude man, zie je het voor je?' Ik trok een raar gezicht. 'Maar nee, ik zit hier pas 8 jaar. Dit wordt mijn laatste jaar.' Zwijgend keek ik haar aan en glimlach kleintjes. 'Al is dat voor jou vast een lange tijd.'


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Avalon Nerissa Poole
    Ik keek naar de schoenen voordat ik mij schouders ophaalde. "Het heeft niet veel zin om nu nog nieuwe schoenen aan te doen toch? Ik loop de aula uit, de trap op en ik ben in mijn kamer," mompelde ik. Ik wist niet hoe ik antwoord moest tegen op de vraag waarom ik lachte. 'Omdat je me uiterlijk niet bekritiseerd.' klonk een beetje... Raar, al klonk het wel als iets wat ik zou zeggen. Ik haalde me schouders op voordat ik zijn kant op keek. "Meestal omdat mensen met jou uiterlijk, mijn uiterlijk belachelijk maken," zei ik voordat ik het laatste stukje brood in mijn mond stopte. Mijn hand gebruikte ik nu om mijn hoofd te ondersteunen. Ik kon het niet laten om te glimlachen, wanneer hij vertelde dat hij de jongen niet bedreigd had, niet echt ten minste. Ik geloofde hem ergens wel, maar ergens ook niet. Ik was altijd een beetje sceptisch. Misschien wel een beetje te. "Vriend? Je kent me net, misschien ben ik wel een vreselijke sirene die iedereen afsnauwt? Of niet." Vriend. Ik vond het altijd leuk als ik een nieuwe vriend erbij had, vooral omdat ik mijn vrienden altijd op een hand kon tellen. Nooit was het echt anders geweest, op deze school was het geen uitzondering. "Brood is ook niet mijn favoriete eten, maar met vis kan het nog wel." Hij was 24 of nou ja, hij was 24 ten hij een vampier werd. Ik kon me hem niet voorstellen als een oude man, maar 24 was in mijn ogen al vrij oud. Ik zou er nooit ouder uitzien dan een jaar of 24, of zoiets, iets met eeuwige schoonheid ofzo. Maar ik zou wel uiteindelijk ouder worden. Hij daarentegen bleef 24 al was hij in werkelijkheid 200 of wat dan ook. "Je laatste jaar? En dan, dan krijg je een aandenken, zodat ze weten dat je hier al acht jaar gezeten heb? Acht jaar is inderdaad lang voor mij, maar ik overleef het wel, heb al twee jaar overleefd. Maar alle andere dingen die ik in die twee jaar had kunnen doen, dat is gewoon zonde, vooral omdat ik niet hoef te leren zingen."


    We've lived in the shadows for far too long.

    Benjamin Bruno Evens


    "Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

    Benjamin Bruno Evenson

    'Ja, doe dat maar. Ik regel het voor je. Mes en vork,' siste ze. 'Of je neemt een rietje.'
    'Dat heb ik eerder geprobeerd trouwens. Dat werkte alleen niet echt. Maar attent van je om me mes en vork te geven.'
    'Hou je bek, als je maar niet denkt dat je mij zo nog een keer ziet,' snauwde ze.
    Ik had eigenlijk spijt van wat ik had gezegd.
    'Door jou ben ik zo! Jij haalt gewoon het slechtste in me naar boven. Je bet gewoon bloedvervelend en kijk niet zo alsof ik je prooi ben!'
    'Sorry, ik doe mn ogen wel dicht,' zei ik en sloot mijn ogen.
    'En ik mag jou niet, geen eens een beetje,' snoof ze.
    'Dat kan nog komen. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo irritant.'
    'Hoe lang leef je wel? Heb je je nou nog niet over die geur heen kunnen zetten? Kan die jongen er wat aan doen! Waarom denk je alleen maar aan jezelf?!'
    'Ik leef zo'n honderdtien jaar ongeveer. Ik vergeet de tijd. En nee. Jij ruikt het niet zoals ik. Hij stinkt echt. En ik denk niet aan mezelf, jij kent mij niet!' schreeuwde ik terug.
    'Nooit in mijn hele leven en dat is lang, maar dat kan me niet schelen. Ik zal noooit met jou in bed belanden. Niet in een miljoen jaar,' snauwde ze.
    'We zullen zien, ik krijg altijd mijn zin.'
    'Zorgen dat je je kop houdt,' antwoordde ze mijn laatste vraag.
    'Mission failed,' grijnsde ik.
    Zonder wat te zeggen dook ze onder en zwom ze weg.
    Dat was het moment dat ik opstond en naar de school rende.
    Ik kwam op mijn kamer. Samuel was er niet, rust.
    Misschien had ik niet zo vervelend moeten doen tegen Mila en had mn excuses moeten aanbieden.


    "Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

    Samuel 'Sam' Ethan Johnson

    'Hoe hou je ze dan vast?' Moeilijk keek ik naar de schoenen. Waarom zo moeilijk doen als ik het aanbood? Ach ja, ze had haar redenen. Ik knikte om haar uitleg. 'Dat zijn beide vooroordelen. Ik haat vooroordelen.' Ik schoof het eten van me af en leunde achterover. 'En ik haat absoluut brood. Zonder twijfel.' Ik nam nog een flinke slok cola en keek haar aan.
    'Je geloofd me niet,' merkte lachend op. 'Ik zie het aan je, je geloofd niet dat ik heel vriendelijk heb gezegd dat hij zijn bek moest houden.' Ik kijk haar lachend aan en schudde mijn hoofd.
    'Zo'n type lijk je me niet en ik denk dat je blij moet zijn met dat vooroordeel.' Ik keek haar grijnzend aan en schonk haar een knipoog. 'En anders snoer ik je je mond voordat je verandert bent.' Ik kijk haar serieus aan en staarde wat naar mijn cola.
    'Mmmm vis... Nee geef mij maar vlees. Met bloed.' Ik grinnikte even. 'Biefstuk is het beste menseneten.' Ik zuchtte even. 'Maar ja, ook dat is niet genoeg.' Ik slaakte een diepe zucht en leunde achterover.
    'Nee, ze zetten het dan op mijn cv,' zeg ik sarcastisch. 'Nee, ik krijg dan bloemen en weet ik veel. Beker misschien? Misschien een bekertje bloed of...' Ik dacht na. 'Een weerwolven tand. Ik heb werkelijk geen idee, misschien wel niks.' Ik haalde mijn schouders op. 'Niet dat het uitmaakt, anders moet ik het mijn hele leven bij me dragen.' Ik klonk somber merkte ik op. Ik was er ook helemaal klaar mee dat mensen me verlieten en dat ik altijd alleen achterbleef. Gelukkig kende ik hier wat vampier mensen, maar toch voelde ik me vrijwel altijd eenzaam. Ik zette vlug mijn glimlach weer op en keek haar aan. 'Weet je zeker dat je kan zingen?' Lachend kijk ikhaar aan. 'je sirene is misschien wel goed genoeg voor een gewoon mens, maar vampiers en weerwolven zijn moeilijker in te pakken. Heb je het wel eens op iemand uitgeprobeerd? Ik bied me niet aan als vrijwilliger hoor. Niet dat je dat denkt.' ik kijk haar met een kleine glimlach aan en neem het laatste slokje cola.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Mila Elizabeth Holmes

    Zijn woorden echode door mijn hoofd, zorgde ervoor dat ik sneller zwom. Ik krijg altijd mijn zin. Bah, wat een kwal! Als hij maar niet dacht dat ik ooit nog in zijn leuke praatjes trapte. Een gefrustreerde grom verliet mijn lippen. Na een tijdje merkte ik dat ik rondjes zwom. Langzaam kwam ik boven water en zwom richting het strand. Ik rolde me op de kant en wachtte tot ik helemaal opgedroogd was. Pas toen ik weer op twee benen stond, merkte ik de jongen op de rotsen op. Ik glimlachte kleintjes en verdween toen tussen de bomen door. Eerst liep ik rustig, maar ik voelde me hier niet helemaal op mijn gemak. Na een paar keer enge geluiden gehoord te hebben, zette ik het op een rennen. Alleen was dat niet zo verstandig in een bos op blote voeten. Een takje prikte pijnlijk onder mijn voet. Ik rende gewoon door. Ik keek zo wel. Opgelucht rende ik de heuvel op naar de school. Zo snel als ik kon liep ik door de poorten van de school. Zodra ik het plein op kwam, staarde mensen naar me. Wat was er? Ik keek oder mijn voet. Bloed. Ik rilde. Het leek me niet heel handig om zo door een shcool te lopen met allemaal vampiers. Zo snel als ik kon begon ik door de school te rennen. Buiten adem kwam ik bij de trap. Zo snel als ik kon rende ik die op en rende de gang door naar mijn kamer. Ineens stond een jongeman voor me. Zijn ogen waren vuurrood, een beetje oranje. Ik slikte.
    'Kan je aan de kant gaan.' Ik duwde hem opzij, maar op dat moment greep hij mijn pols. Een luide gil verliet mijn lippen toen hij zijn tanden in mijn pols zette. Ik bleef gillen, probeerde te slaan. Pas na een tijdje leek hij door te hebben wat hij deed. Hij was net zo snel verdwenen, als hij kwam. Verbaasd staarde ik naar mijn arm en rende toen naar de kamer. Ik deed de deur achter me op slot en liep gleijk door naar de badkamer. Ik pakte een handdoek en wikkelde die om mijn pols. Eenmaal die goed behandeld was, keek ik naar mijn voet. Een dun straaltje bloed kwam eruit. Met een zucht nam ik plaats in bad. Om het blod schoon te maken, moest ik water gebruiken, maar hoe ging ik dat doen. Met een staart zag het er atijd iets anders uit. Ik pakte wat water en wreef het onder mijn voet. Niet veel later lag ik in bad met en staart. Ik bekeek mijn staart goed en zuchtte. Dit moest ik gewoon laten gaan en hopen dat het niet meer ging bloeden. Anders werd ik iemands anders slachtoffer. Geduldig wachtte tot ik weer terug veranderden en stapte toen uit bad. De handdoek op mijn arm was helemaal rood gekleurd, wat moest ik hiermee?


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Benjamin Bruno Evenson

    Vanuit de gangen hoorde ik een harde gil. Ik schrok op vanuit mijn bed en stond binnen één seconde voor mijn deur.
    Ik herkende de hese gil. Volgens mij was het Mila. Althans de gil en haar geschreeuw hadden dezelfde tint.
    Ik rende door de gangen en duwde 'sorry'-schreeuwend mensen opzij.
    Ik rook bloed en stond even stil. Weer kleurden mijn ogen felgroen en ik kreeg dorst.
    Op het plein lag overal bloed. Lekker bloed. Ik snoof de geur op en likte over mijn lippen.
    Ik rende de school in, de geur van het bloed volgend.
    'Mila? Mila?!'
    Ik bonkte op de donkerbruine deur.
    Zonder te wachten op een 'Ja' of een 'Binnen' deed ik de deur al open en stormde naar binnen.
    Ze stond in de badkamer met een rood doorlopen handdoek.
    'Dit is niet goed. Dit is echt niet goed. Wie deed dit?!'
    Ondertussen was ik druk bezig mijn dorst te onderdrukken. Je hebt net gedronken, Ben.
    'Bedek je voet, ik wil het bloed drinken,' beveelde ik haar.
    'Het gif moet uit je bloed. Mag ik?' vroeg ik doelend op het verschonen van haar bloed.


    "Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

    Avalon Nerissa Poole
    Ik glimlachte even en wees naar mijn vest. "Water dicht jack. Voor als het regent, of als ik mijn schoenen per ongeluk nat maak," zei ik, ergens best wel trots dat ik altijd een waterdicht jack bij me had. Natuurlijk moest ik er niet uren mee in de regen gaan staan, dat zou misschien weer te zijn. "Ik haat vooroordelen, maar het is normaal wel zo en het is eigenlijk nooit anders geweest." Donkerblond haar, blauwe ogen, verschrikkelijk lang, nou ja, ik was gewoon klein, maar het was wel precies het type jongen dat vorig jaar het hele jaar twee stoelen achter me had gezeten met zijn vrienden. pratend over hoe ik naar vis rook. Daar zou ik nooit helemaal over heen komen, al zou ik het wel van tijd tot tijd vergeten. Ik was 1,68 en was dus ook niet bepaald beangstigend. Ik dacht er even over na, maar ik dacht dat hij wel een punt had. Ik leek niet op iemand die de hele dag in het water lag, op zoek naar een prooi voor mijn sirene. "Mensen eten vis, alleen met andere dingen. Het vreselijkste wat ik een mens ooit heb zien eten was," zei ik en dacht even na. "Pannenkoeken. Zeker weten, dat is nog erger dan brood." Ik wist nog dat toen ik klein was en al uitgenodigd werd voor iets, we pannenkoeken aten en ik haatte het. Zijn antwoord op mijn vraag kwam er somber uit. Ik snapte het wel. Zo veel ging verloren als je zolang leefde. "Een teken dat je niet terug hoeft naar deze school zou me toch fijn lijken," mompelde ik zacht. "Ik zei niet dat ik kan zingen, ik zei dat ik het niet hoefde te leren," zei ik glimlachend. Ik kon misschien iets beter dan het gemiddelde mens zingen, ik kon met gemak een mens zichzelf laten verdrinken, het punt punt was dat ik het niet wilde kunnen. Het was om mezelf te beschermen, maar ik vond het niet de beste manier van jezelf beschermen. "Ik weet dat een mens zichzelf kan laten verdrinken. Volgende morgen was er een krantenartikel over twee jongens die zichzelf verdronken hadden, schrok me half dood," zei ik nog net niet op fluister toon. Z hadden me gezien, dus ik had geen andere keus gehad, toch wist ik nog steeds niet wat er precies gebeurt was. Ik herinnerde me alleen dat mijn moeder schreeuwde dat ik mijn sirene moest gebruiken. Het klonk zo dom en het was een typisch Avalon-probleem. "Maar vampiers en weerwolven? Ten minste, in mijn eerste jaar een weerwolf. Dat lukte niet. Ik probeer het ook pas weer als het echt nodig is." Ik wist best dat het verboden was om andere leerlingen zichzelf te laten verdrinken, maar het had toch niet gewerkt. Ik had hem misschien net een seconde in mijn macht gehad. twee les jaren later was er waarschijnlijk niet veel veranderd. "Is het waar? Is het waar dat vampieren meisje aantrekken? Het kwam vorig jaar te spraken met onze theorie lessen, maar onze leraar zei dat er belangrijkere dingen waren om over te leren. En ik ben nieuwsgierig."


    We've lived in the shadows for far too long.

    Mila Elizabeth Holmes

    Bezorg keek ik naar de handdoek op mijn pols. Hij was helemaal rood gekleurd, wat me zorgen baadde. Een raar branderig gevoel overspoelde mijn lichaam. Ik nam plaats op de rand van het bad en tuimelde bijna achterover door de plotselinge binnenkomst van Benjamin. Zijn woorden maakte een bezorgd gevoel bij me los.
    'Weet ik veel wie dit heeft gedaan,' gilde ik hysterisch terug. 'Het doet pijn,' vervolgde ik. 'En ik voel me raar. Waarom is dit niet goed?' Ik keek Benjamin vragend aan. Zorgen overspoelde me. Ineens kreeg ik een hele erge steek in mijn longen. Ik zakte voorover op mijn knieën en bleef ademhappend op de grond liggen. Ik trilde als een gek. Hoofdpijn ontstond, maar toch kon ik nog helder nadenken.
    'Mijn voet bedekken,' bracht ik uit. Ik greep naar mijn voet, maar daardoor zat enkel bloed aan mijn vingers. Het werd wazig door mijn ogen. 'Het gif? Waar heb je het over,' piepte ik. Ik keek naar mijn pols en haalde de handdoek weg. Vaag zag ik tanden in mijn vel staan. Ging dat ooit nog weg? Langzaam draaide ik mijn hoofd naar Benjamin toe en strak trillerig mijn hand uit. 'Haal de pijn weg,' fluisterde ik zacht en sloot mijn ogen, terwijl ik nog steeds naar adem hapte. Het leek alsof mijn longen in brand stonden. Ik had geen idee wat er gaande was. Waarom had die vampier me gebeten? Waarom had hij me dit aangedaan? Stomme nieuweling.
    'Ik haat vampiers,' bracht ik uit. 'Behalve Griffin.' Ik opende weer langzaam mijn ogen en keek naar Benjamin. 'Ik vergeef je voor al je woorden als je nu zorgt dat dit weggaat,' bracht ik zacht uit, voordat het zwart werd voor mijn ogen.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Samuel 'Sam' Ethan Johnson

    'Slim,' glimlachte ik. Daar zou ik nog niet eens op zijn gekomen.' Ik kijk haar kort aan. 'Dat bewijst dan wee hoeveel hersenen ik heb. Vroeger was het gewoon nat worden en wegwezen.' ik grinnik even. 'Ja, je hebt gelijk en het zal ook nooit weggaan. Zelfs ik heb wel vooroordelen.' Ik haal mijn schouders op. 'Maar ik ben wel wat gewend.' Ik grinnikte even en haalde mijn schouders op. 'Allemaal verschillende mensen, ook vampiers. De een eet haast niks, omdat die het haat om mensen te vermoorden. De ander dood juist heel veel mensen.' ik haal mijn schouders op. Lachend keek ik haar aan. 'Pannenkoeken? Ik heb het nog nooit gegeten. Ik waag me er gwoon niet aan. Als ik normaal eet is het vis of vlees. Het moet erbij zitten, anders ga ik over mijn nek of heb ik alsnog enorm veel dorst.' Ik haal mijn schouders op en kijk aar aan. 'Waarom? Dan ga ik over honderd jaar toch terug? Waarom niet, wat heb ik nog te doen. Al mijn menselijke vrienden zijn dood, de vampiervrienden zijn weet ik veel waar. Wat heb ik te leven Avalon?' Ik keek haar kort aan. 'Alles waarvan ik hield heb ik al verloren. Het eeuwige leven is klote.' Ik zuchtte diep en zakte onderuit. Mijn mond vormde een 'o'
    'Dat veranderd de zaak,' mompelde ik zacht en keek haar aan. 'Heb je ook nooit de neiging dat je het wilt proberen?' Vragend keek ik haar aan. 'Voel je je nooit zwak tussen alle wezens in? Niet dat je zwak bent hoor.' Ik keek haar aan. Onderzoekend keek ik haar aan, maar zweeg. Ik had een vaag vermoeden dat zij de oorzaak was van de dood van de twee jongens.
    'Ik snap je gevoel, Avalon,' suste ik haar. 'Ik ben mijn moorden nog niet vergeten.' Het verschil is alleen dat ik wel moet, want anders droog ik uit. Ik glimlachte.
    Ja, we zijn nou eenmaal onverslaanbaar,' plaagde ik haar en gooide mijn flesje cola in de prullenbak een paar meter verderop. Ik keek haar kort aan en dacht na. 'Eigenlijk kan jij daar antwoord opgeven. Ben ik aantrekkelijker dan een weerwolf?' Grijnzend keek ik aar aan. 'Grapje. Ja, normaal is het zo. We zijn gemaakt om mensen te verleiden, misleiden. Net zoals jij. We zien er iets beter uit dan de gemiddelde mens, stralen iets uit waar mensen naar verlangen. Vooral meisjes en jongens kijken naar je op. Ik weet het niet precies, maar er is iets. Ik hoef haast nooit naar de mensen toe, ze komen altijd naar mij. Alsof ze me vertrouwen.' Ik haal mijn schouders op. 'Maar hier is dat niet het geval, er lopen te veel vampiers voor rond. Denk ik.'


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Benjamin Bruno Evenson

    'Weet ik veel wie dit heeft gedaan,' gilde ze hysterisch. 'Het doet pijn en ik voel me raar. Waarom is dit niet goed?'
    Paniekerig keek ik om me heen.
    Ze zakte op haar knieën en ging op de grond liggen. Ze begon te trillen.
    'Mijn voet bedekken,' herhaalde ze me en ze greep met haar hand naar haar voet, waardoor het bloed op haar hand zat.
    Ik voelde hoe mijn tanden groeiden.
    'Het gif? Waar heb je het over?'
    'Hij heeft je gebeten. Zijn gif zit in je lichaam. Het moet eruit, voordat het je hart heeft bereikt. Anders wordt je net als wij..'
    Ze stak trillerig haar hand naar me uit. 'Haal de pijn weg,' fluisterde ze zacht en sloot haar ogen.
    'Niet je ogen dicht doen. Blijf kijken. Anders weet ik niet of je bij bewustzijn bent. En ik haal de pijn weg, Mila.'
    Ik haalde haar bruine lokken van haar bezwete voorhoofd.
    Ik bracht haar pols naar mijn mond en zette mijn tanden bij de beet en begon ze zuigen.
    Het smaakte niet naar mensenbloed. Het was beter. Mijn hoofd tolde en ik werd gek.
    Het bloed smaakte me steeds beter en ik wist dat het gif er langzamerhand uit was, maar ik had de drang niet om mezelf te stoppen.
    Sterk zette ik me af en liet haar pols los. Binnen een seconde stond ik bij de deur van de badkamer.
    'Het is eruit. Sorry nog van net. Ik had niet zo vervelend moeten doen. Ga slapen, ik denk dat je je morgen beter voelt.'
    Met die woorden liep ik de deur uit.


    "Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

    Mila Elizabeth Holmes

    Mijn hart bonkte in mijn keek, als ik die nog had.
    'Ik wil geen vampier zijn. Ik kan dat niet,' fluisterde ik zacht en keek hem aan. Zijn hand streek over mijn voorhoofd, waarna zijn handen mijjn pols omklemden. Zwijgend keek ik hem aan. Het volgende moment voelde ik zijn tanden in mijn vel, maar deze keer deed het veel minder pijn. De pijn was er tocj al. Zodra hij begon te zuigen, voelde ik me verlost. Opgelucht zelfs. Ik haptr naar adem en zuchte opgelucht uit. Langzaam voelde ik mijn lichaam weer rustig te worden en werd ik slaperig. Ik voelde hoe mijn lichaam steeds zwaarder aanvoelde en hoe meer moeite het deed om mijn ogen open te houden. Ineens was hij weg. Versufd keek ik Benjamin aan.
    'Het is oke,' hakkelde ik. 'Laat je me zo achter.' Verbaasd keek ik hem aan en probeerde moeizaam overeind te komen, maar het lukte niet. Braaf knikte ik en trok me overeind aan de badrand. Moeizaam keek ik naar de troep in de slaapkamer en begon het op te ruimen. Ik kon het Avalon niet aandoen. De vieze handdoek gooide ik in de wasmand. De vloer maakte ik vlug schoon. Nadat gedaan te hebben wikkelde ik eem verbandje om mijn pols. Wankelend liep ik naar mijn bed. Ik trok mijn shirt en broek uit, voordat ik onder de dekens kroop. In mijn lingerie viel ik in slaap. Mijn lichaam was uitgeput. Ik wist gelijk hoe voorzichtig ik moest zijn.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Avalon Nerissa Poole
    Ik lachte zacht en schudde mijn hoofd. "Je bent vast ook heel slim, het gaat eerder om waar je aan moet denken en waar je oplossingen voor moet zoeken." Dat was mijn mening over slim zijn. Ik vond oplossingen om een staart te vermeiden, hij zocht oplossingen om niet achterna gezeten te woorden door boze mensen met een hooivork. Dat was nou eenmaal hoe het was. "Dat is goed, zorg ook dat je nooit pannenkoeken hoeft te eten," zei ik en gruwelde. Ik hield het wel bij vis. Dat leek me het beste idee. Dan had je nog dat ik absoluut geen groente lustte, dus ja, vis was de optie. "Ik zou niet terug willen naar school," mompelde ik. De zachte 'o' die te horen was gaf aan dat hij begreep waar de twee jongens aan waren gestorven. "Ik voel me niet zwak. Ik kan het als het nodig is, ik kies ervoor om het niet te doen, tenzij ik anders zelf doodga." Het was fijn dat hij me begreep, misschien was hij echt een vriend, in plaats van alleen een mentor. Ik wilde net antwoorden op zijn vraag of hij aantrekkelijker was, toen hij zei dat het een grapje was. "Lijkt me best raar. Ik ben me ervan bewust dat als ik het water inga ineens iedereen me bloedmooi lijkt te vinden, of ten minste als ik mijn sirene gebruik. Maar het lijkt me moeilijker worden als je continu op moeten letten dat mensen zich nogal, aangetrokken voelen." Vampieren waren meestal ook wel knap, wat een vreselijke cliché was, maar ik kon ermee leven. Het was niet alsof ik me eraan stoorde, plus ik was een zeemeermin, dus ik had er sowieso minder last van. Zijn stem klonk ergens als hij praten over het eeuwige leven, maar ik herinnerde me de verhalen van het koppel op de berg nog. "Weet je, overal waar ik gezwommen heb, vond ik nieuwe mensen, nieuwe soorten vis, maar ook nieuwe verhalen." begon ik en dacht even na. "Ik kwam ooit in een stroming terecht en ik eindigde bij dit kleine dorpje." Mijn gedachte dreven langzaam af en zoals altijd praten ik verder, terwijl ik heel even het gevoel had dat ik terug was bij het kleine dorpje. "De mensen waren aardig, heel gastvrij. Het was een mooi dorpje en alles zag er zo magisch uit voor mij, zoals onze wereld voor hen. Het werd afgemaakt door een huis langs de rivier, niet ver van het dorp. Ze vertelde verhalen over hoe er een vampier leefde, wat raar was, aangezien het een sprookje voor hen was. Het was een verhaal over een oude vampier die zich eenzaam voelde en uit woede de mensen van het dorp teisterde. Dit was totdat er een meisje uit het dorp naar het huis ging, smekend, of hij haar familie met rust wilde laten. Hij zei dat hij dat zou doen, maar alleen als ze bij hem zou blijven. Een aantal jaar verstreek voor hij zich realiseerde dat zij wel ouder werd, terwijl voor hem de tijd stil bleef staan. Dus hij liet haar gaan. In plaats van dat het meisje ging bood ze aan om ook een vampier te worden, zodat ze samen konden zijn. En tot en met vandaag zou het koppel nog in het huisje wonen." Ik werd wakker uit mijn gedachte en keek Samuel aan. Achter me hoorde ik alweer een opmerking. Ja, ik had tattoo's, dat betekende niet at ik niet van menselijke verhalen hield en niks voelde. "Sorry, het was toen ik ongeveer, veertien was, denk ik. Ik moest eraan denken. Ik emh," zei ik voor ik opstond. "Ik houd van verhalen, Ik emh. Zie je nog wel," zei ik voordat ik nog net geen vork in het meisje haar hand zette en wegliep, niet eens denkend over dat ik mijn schoenen mee moest nemen. De hele vakantie had ik geen opmerking gehoord en ik was hier één dag, gelijk opmerkingen genoeg.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Samuel 'Sam' Ethan Johnson

    Ik glimlachte om haar. 'Dank je! Je geeft me zelfvertrouwen,' grinnikte ik en keek haar aan. 'Ik zal er voor zorgen! Dank je volr de tip.' Met een grijns keek ik om me heen. Avalon was een goed gezelschap, gelukkig. Ik zou maar een mentorklas hebben die ik haat. Ik grinnikte. 'Snap ik. Komt doordat ik zolang geleden geboren ben. Was andere cultuur, andere samenleving. Er was zelfs geen school. Ik ben opgegroeid zonder school. Ik werkte op een boot. Er gingen veel verhalen rond over zeemeerminnen. Volgens mij heb ik nog mazzeld dar ik dat overleefd heb.' Ik grinnikte en keek haar aan.
    'Het wend,' verzekerde ik haar. 'Ik wimpel ze gewoon af en blijf ook liever uit de mensheid. Veiliger voor iedereen.' Ik grinnikte even en luisterde vol interesse naar haar verhaal. Het verhaal bracht een glimlach op mijn gezicht. 'Dan is hij een gelukvogel,' verzuchtte ik. Helaas was ik dat niet geweest. 'Ik vraag me alleen af of het ecjt zo is.' Ik keek haar kort aan en trok mijn wenkbrauw op toen ze opstond. 'Avalon!' Ik stond ook snel op, maar ze liep al weg. Ik keek het meisje bitter aan. Haar opmerking was me namelijk niet ontgaan. Net toen ik weg wilde lopen, zag ik Avalon haar schoenen. Ik raapte ze op en beende Avalon achterna. Ik moest toch naar mijn kamer. 'Avalon!' Voor haar deur hield ik haar tegen. 'Je schoenen. Het ruikt hier naar bloed,' merkte ik op. Fronsend keek ik haar aan. 'Verberg je een dood beest in je kamer ofzo?' Ik grinnikte. 'Succes morgen op je eerste lesdag.' Ik zette haar schoenen neer, ban dat ik haar nat maakte. 'Slaaplekker,' zei ik nog en liep door naar mijn kamer, die er vlakbij lach. Ik nam plaats in het raamkozijn en keek toe hoe de nachtviel. Slapen deed ik niet.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne