Auroria's Survival Academy - Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 aug 2013 - 15:24 ]

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Avalon Nerissa Poole
Ik zwom voorzichtig met mijn schoenen in mijn hand door het water. Ik kwam boven toen ik de bekende muren van onze school boven het water zag. Mijn schoenen gooide ik op de kant en daarna mezelf. Ik zat daar even totdat ik droog was en keek naar mijn schoenen. Ze waren nat. Dit ging niet werken. Mijn schoenen waren net zo nat als de rest van de vloer hier. Ik keek even om me heen voordat ik mijn schoenen omhulde met mijn jas en ze oppakte. Daarna liep ik op mijn tenen langs de muren de kelder uit. Het duurde iets langer, aangezien ik absoluut niet het water aan mocht raken, maar ik stond eindelijk op de trap. Ik liep de trap op, de hal door. Een paar eerste jaars keken me raar aan, maar hen had ik een dodelijke blijk gegeven. Ik had wel vaker zonder schoenen door de school gelopen, vooral omdat ik wel vaker vergat om mijn schoenen droog te houden. Ik liep richting de aula, eerder denkend aan dat ik honger had dan aan dat ik geen schoenen aan had. Ik pakte ontbijt en ging zitten aan één van de tafels. Ik zuchtte zacht, voordat ik een hap van mijn broodje met zalm nam.

We've lived in the shadows for far too long.

Joshua Callum Monrose. || Weerwolf.

"Josh." hoorde ik achter me en ik voelde hat Anthony mij bij de nieuweling wegtrok. Hij ging tussen ons staan en ik balde mijn hand tot een vuist. "De volgende keer trek ik hem niet meer weg." "En de volgende keer zal ik hem dan ook helpen als ik nog maar één keer 'vuile hond' uit je mond hoor." Een grijns sierde mijn gezicht en ik wierp de jongen nog een dodelijke blik toen ik samen met Anthony weg liep. Klootzak. "Misschien." gaf ik antwoord op zijn eerder vraag dat ik een gewone job kon nemen en ik mijn vrije tijd muziek kon gaan maken. "Ik zie het dan wel. Het is nog ver weg." zeg ik dan. Het donkere bos naderde en ik zette en stap over de grens. Ik kan me nog goed herinneren toen ik hier voor het eerst was. Kort daarvoor was ik voor het eerst verander. Ik wist niet wat mij overkwam. Tot dat ik mijn opa zag. Later heeft hij me het allemaal uitgelegd. Als weerwolf is het wel fijn om hier te zijn. Alleen had ik wel het nadeel dat je mij hier supergoed zag. Ik was namelijk helemaal wit. Als je helemaal zwart was had je geluk. Alleen in de winter kon je mij nauwelijks zien. Dat was wel een voordeel, maar ja, het is maar een keer per jaar winter. En de winter duurde ook nog even.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Arlynn Auracle McKnight || Elementenbestuurder || Water & Lucht

Zuchtend sprong ik even de lucht in, om daar te blijven hangen en te kijken of ik Ethan ergens zag, en werd door de zwaartekracht weer naar beneden getrokken. Waar was je mentor wanneer je hem nodig had. Nou ja, nodig... ik had hem eigenlijk niet nodig. Het irriteerde mij gewoon dat telkens als ik iets anders deed dan mijn planning was en eindelijk eens iemands raad opvolgde, er iets fout ging. Zoals het feit dat ik nu als een hopeloos klein kind tussen onbekende mensen stond, mijzelf inhoudend al die mensen niet aan de kant te blazen, omdat ik te weinig persoonlijke ruimte had.
Met een nors gezicht pakte, begon ik mijzelf tussen de mensen door te wringen, tot ik een gang had bereikt waar geen horde wezens liep. Mokkend ging ik tegen de muur aan zitten en blies boos een raam open, om mijn frustratie te uiten. Niet zo hard dat ik iets kapot zou maken, maar hard genoeg om het raam een hard bonkend geluid te laten maken.
'Arg, stomme mentoren, stomme regels, stomme Samuel,' mompelde ik waarna ik opstond en een jongeman zag lopen. Wacht, was hij niet ook een mentor? Had ik nou serieus alle mentors gevonden behalve mijn eigen mentor? Ik haalde even diep adem en liep op de jongeman af. 'Heeee, jij bent toch mentor van klas B? Heb jij puur toevallig Ethan, de mentor van klas C, gezien?' vroeg ik hem en ik toverde een vriendelijke glimlach op mijn gezicht. Geen idee waar ik hem vandaan haalde, maar ja, ik moest sociaal doen hè.

Happy Birthday my Potter!

Anthony Ayan Maverick
“Ik snap niet waarom ze ons uitdagen.” Zuchtte ik geïrriteerd terwijl ik nog eens een blik wierp op de jonge vampier die nog steeds een beetje verbaasd tegen de muur stond. Hij keek ons met open mond na, “Team Joshant!” Riep ik uit waarna ik hem een high five gaf, “Oké, in mijn hoofd klonk het veel beter.” Grijnsde ik waarna ik mijn handen in mijn zakken begroef en verder liep. “Ik zie het dan wel. Het is nog ver zeg.” Hoorde ik Joshua zeggen terwijl we de gens van het donkere bos naderde. Ik knikte. Hij had gelijk. Ik zou zelf nog niet eens weten wat ik met mijn leven wilde aanvangen. Ik zag hoe hij een stap zette over de grens en leek in gedachten te zijn verzonken. Ik ging naast hem staan, nam de geur op van alle naaldbomen en dieren. Home sweet home, dacht ik terwijl ik me even uitstrekte. Mijn gedachten gingen weer naar mijn vader. Hij had mij en Damien alles vertelt wat je maar kon over weerwolven in de vele brieven dat hij schreef voor hij ons achterliet. De theorie bezat ik op die moment dus wel maar de praktijk was veel gruwelijker geweest. De eerste keer dat ik een weerwolf was geworden had ik allemaal dingen gedaan die ik nu liever wil vergeten en ergens begraven zodat nooit iemand erachter kan komen. Ik keek schichtig rond en merkte verschillende herten en konijnen opschrikken door onze geur. “Wat denk je van een race?” Vroeg ik grijnzend waarna ik al begon te lopen. Hoewel we niet zomaar konden veranderen in een weerwolf, waren we toch sneller dan de normale mens. Ik ontweek behendig een tak die uitstak om vervolgens te springen over een boomstronk die in het midden van het bos lag. We kwamen hier beide wel vaker. Gewoon om lekker uit te rennen en zeker als het veranderingsproces zover was. Tot nu toe was nooit iemand te gast geweest bij mijn veranderingsproces. En ik was dan ook van plan om dit niet te laten gebeuren. Daarvoor had ik veel te bang dat ik iemand pijn zou doen. Ik wist niet tot wat ik in staat dan kon zijn.

Rise and rise again until lambs become lions

Griffin Lucas Ellis
Ik liep door de gangen, terug naar de aula. Ik had mijn boek er maar weer bijgeplakt. Zuchtend las ik een verhaal over een een man die dacht een vampier gezien te hebben die tegen dag licht kon. Ik schudde mijn hoofd, nadenkend over hoe stom sommige mensen wel niet waren. Ik keek op van een stem. Ik had het meisje eerder gezien, maar kende haar niet. Ik was meestal wel goed met namen. "Nee, Ethan heb ik niet gezien. Maar dat betekend vooral dat hij niet in de kelder is," zei ik glimlachend. Ethan was voor zover ik wist een elementen bestuurder, ik wist alleen niet welke elementen. Het meisje zag er aardig uit, ik snapte alleen niet waarom je hier iemand zou gaan zoeken. "Als je wil kan ik je helpen zoeken, ik denk alleen dat we dan de andere kant op moeten, aangezien deze kant niet veel meer behalve de kelders zijn voor zover ik weet." Ik moest nu toch wachten totdat ik les had. Ik deed mijn boek weer dicht en keek naar de titel, vampierenbloed, voordat ik het meisje aankeek. De glimlach op haar gezicht zag er niet heel vrolijk uit, maar ik hield me mond daar maar over. Het was niet mijn taak om me met haar te bemoeien. "Griffin Ellis. Zoals je al weet ben ik de mentor van klas B," zei ik me afvragend hoe ze het precies wist. Met mijn 21 jaar had ik nou niet het typische mentor uiterlijk.

We've lived in the shadows for far too long.

Arlynn Auracle McKnight || Elementenbestuurder || Water & Lucht

De jongeman keek op van zijn boek en ik twijfelde toch even aan mijn ingeving dat hij één van de drie mentoren was. 'Nee, Ethan heb ik niet gezien. Maar dat betekend vooral dat hij niet in de kelder is,' antwoordde hij echter, zonder iets te zeggen over het feit dat ik vroeg of hij ene mentor was. Ik zuchtte diep. Dat zou betekenen dat ik dus, of moest opgeven -iets wat ik dus nooit deed- of weer verder moest zoeken -waar ik niet bepaald zin in had-. Fijn, heel erg fijn. Bedankt Samuel. Je raad was echt wijs, ik heb er echt veel aan gehad. In mijn hoofd vervloekte ik de vampier en besloot, dat ik hem duidelijk ging irriteren met het feit dat hij ongelijk had en dat hij mij met een onzinnige zoektocht had opgezadeld.
'Als je wil kan ik je helpen zoeken, ik denk alleen dat we dan de andere kant op moeten, aangezien deze kant niet veel meer behalve de kelders zijn voor zover ik weet.' Verbaasd keek ik de jongeman aan. Dat was best aardig. Ik zou het denk niet aangeboden hebben, hoewel, misschien om Samuel te bewijzen dat ik wel degelijk sociaal kon zijn. Maar uit mijzelf? Nuh, dat zag ik mijzelf niet doen. 'Griffin Ellis. Zoals je al weet ben ik de mentor van klas B,' stelde hij zichzelf nu voor en ik besloot een hand naar hem uit te steken.
'Ah, dus toch goed gegokt. Ik begon er al aan te twijfelen, toen ik je gezicht was. Je hebt niet bepaald een... uhm... oud en wijs mentor uiterlijk. Niet beledigend bedoeld. Ik ben overigens Arlynn McKnight en ik zou het ontzettend fijn vinden, wanneer je mij zou helpen zoeken,' stelde ik mijzelf ook voor. 'Oh, en ik weet dat dit niet de beste plek is om te zoeken. Maar bij de aula was het zo druk, dat ik bang was mijn zelfbeheersing te verliezen en iedereen aan de kant te blazen,' grinnikte ik. 'Wind is één van mijn elementen,' voegde ik er vervolgens nog aan toe, aangezien hij het anders misschien niet zou snappen. Wow, ik was nog best goed in sociaal zijn tot nu toe. Ik was het in ieder geval nog niet helemaal verleerd.

Happy Birthday my Potter!

Griffin Lucas Ellis
Ik schudde haar hand en herhaalde haar naam een paar keer, puur omdat ik hem anders zou vergeten. Het was een naam die ik nog niet vaak had gehoord, misschien een of twee keer eerder. Dat was toch heel wat als je 240 jaar lang namen te horen kreeg. "Arlynn, aparte naam, heel mooi," zei ik en stak mijn hand in mijn zak. "Ik zie er misschien niet oud uit, maar ben het wel, 240. Wijs weet ik nog net zo niet." God, als ik de rest van mijn leven er zo onwetend en jong uit zou zien zou dat eerder een vloek zijn dan iets goeds. Misschien toch maar een baard laten staan. Ik snapte waarom ze de aula druk vind. Overal waren eerstejaars rond aan het rennen, schreeuwend dat ze beter waren in elementen besturen, sneller waren dan de gemiddelde vampier, betere zintuigen hadden dan de gemiddelde weerwolf. Je zou er toch een te pakken nemen. Ik was snel geïrriteerd, misschien iets te snel boos, maar als een eerstejaars je uitdaagde om door de gang te rennen kon ik het niet laten om te bewijzen dat ze het niet haalde bij mij of andere vampiers die hier al langer waren. "Snap ik, deze school telt nog best wel veel leerlingen, zelfs voor zijn grote," mompelde ik zacht lachend. Een elementen bestuurder met het element lucht. Ik snapte niet helemaal hoe je lucht kon sturen en aangezien je het niet kon zien, hoe je wist dat je het stuurde. "Dan kunnen we beter gaan zoeken, denk dat je je mentor nog wel voor de lessen beginnen wil vinden," zei ik terwijl ik begon te lopen. "Wat is je andere element als ik vragen mag?" Vroeg ik geïnteresseerd.

We've lived in the shadows for far too long.

Arlynn Auracle McKnight || Elementenbestuurder || Water & Lucht

Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Eerst Samuel die deed alsof het een spreuk was en nu een compliment. Maar ik was sowieso dol op mijn naam. Het deel "Lynn" betekende immers waterval. De rest van mijn naam kwam van "Arlene" wat belofte betekende. Daarbij betekende Auracle zachte lucht of bries en zat in mijn achternaam "Knight" oftewel ridder. Ik kon dus niet klagen over mijn naam. Wat wel grappig was, dat beide heren vampiers waren -dat nam ik in ieder geval aan-. Allebei ook een stuk ouder dan ik. Misschien trok ik gewoon oude mannetjes aan vandaag, hoewel ze er natuurlijk niet oud uitzagen en zich ook nog wel redelijk bij de tijd kleedden. Ik lachte zachtjes om het "wijs" gedeelte. Hij was in ieder geval volgens mij wel eerlijk.
Ik knikte even. 'Ja, nou ja, ik wil eigenlijk wel voor mijn lessen bewijzen aan Samuel dat ik sociaal kan zijn en braaf gedag kan zeggen, maar dat het verder niet echt veel nut heeft,' mompelde ik meer in mijzelf dan tegen Griffin. Hij wist namelijk niet van het gesprek tussen mij en Samuel. 'Mijn andere element is water,' antwoordde ik dan hem vrolijk, om het feit dat hij zo geïnteresseerd leek. 'En jij ben dus een vampier? Aangezien je al 240 jaar oud ben...' vragend keek ik de jongeman aan.

Happy Birthday my Potter!

Samuel 'Sam' Ethan Johnson

Ik was het zoeken helemaal zat. Er waren zoveel onbekende gezichten, dat ik geen idee had waar ik moest beginnen. Met een zucht liep ik de eetzaal in, maar ook hier was het inmiddels drukker. Irritatie borrelde op. Ineens werd ik omver gelopen door een jonge vampier. In een seconde pakte ik hem beet en keek hem strak aan.
'Pas op waar je loopt,' sprak ik de jongen kalm toe. Hij keek me lichtelijk angstig aan, knikte en schoot er vandoor. Ik keek doelloos naar al het eten. Eigenlijk had ik enkel dorst. Ik pakte een flesje cola met een croissantje. Zwijgend keek ik om me heen. Mijn blik bleef gliden op een meisje met heel veel tattoos. Mijn mondhoeken krulde omhoog. Eindelijk iemand gevonden.
'Jij moet Avalon zijn,' sprak ik toen ik naast haar stond. Ik zette mijn dienblad neer en stak mijn hand uit .
'Samuel, je mentor.' Ik keek haar aan. 'Mag ik erbij zitten,' vroeg ik vriendelijk en wachtte geduldig af op antwoord. Ik was blij dat Avalon zo opviel, anders had ik nu nog niemand gevonden. Ik had nog geen spoor gezien van mijn vrienden. Ook Benjamin leek van de aardbodem verdwenen. Met een glimlachje keek i terug naar Avalon en maakte gemakkelijk de cola open, voordat ik een slokje nam.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Avalon Nerissa Poole
Ik stopte het laatste stuk van mijn broodje in mijn mond en genoot van de vis smaak. Ik hield van vis, maar dat voel te verwachten. Ik zuchtte zacht en stond op om nog een broodje te pakken. Ik had al lang geen vis gegeten, puur omdat niemand in mijn familie het lekker vond. Ik ging weer zitten. Ik trok mijn wenkbrauwen op toen ik opmerkte dat een paar meisjes me aan zaten te staren. De opmerkingen over wat een rare zeemeermin ik was waren onvermijdelijk. Mijn schoenen stonden nog steeds uit te lekken naast me. Ik had eerlijk gezegd opeens geen trek meer. Ik keek op toen ik mijn naam hoorde, iets wat al voor de tweede keer gebeurde. "Aangenaam Samuel, ik wilde je gaan zoeken, maar ik had honger en ja," verontschuldigde ik mezelf en haalde mijn schouders op. Ik plukte wat aan mijn broodje en stopte een stukje in mijn mond. "Tuurlijk, ga zitten." Ik wees naar de lege plaatsen die nergens anders leken te zijn dan rondom mij. Misschien omdat ik de eerstejaars boos had aangekeken. "Ik weet dat de andere mentors een vampier en een elementen bestuurder zijn," begon ik en plukte nog een stukje van mijn broodje voor ik het op at. "maar ik kan niet zeggen dat ik weet welk wezen jij bent. Dus als ik vragen mag, wat voor een mentor heb ik?" Ik was nieuwsgierig, altijd al geweest en ik kon het niet laten om het te vragen. Als het een fee was ging ik waarschijnlijk lachen, heel hard. Een elementen bestuurder zou ik geen problemen mee hebben en een weerwolf nog minder. Een vampier alleen als hij problemen had met weerwolven, aangezien één van mijn echte vrienden er een was.

Griffin Lucas Ellis
Ik lachte even. Ik mocht haar nu al, aangezien ze vastberaden leek om Samuel iets te bewijzen. Niet veel hadden het lef om een vampier iets te bewijzen, dat was wat ik had meegemaakt. Dit was al de tweede keer vandaag dat ik in een gewoon tempo liep en eerlijk? Het beviel me niet. Hoe konden mensen zich er niet aan irriteren dat ze zo langzaam liepen? Natuurlijk wisten ze niet beter. "Ach, ik denk niet dat je Ethan snel gaat vinden. Sommige lijken momenteel echt nergens te vinden te zijn," mompelde ik schouderophalend. Het was wel vaker dat je hier iemand niet kon vinden, maar ik had me erbij neergelegd. "We kunnen hooguit in de bieb, de aula en misschien buiten kijken." Ik dacht niet dat je Ethan buiten zou vinden, maar het was misschien het proberen waard. Je kon het niet weten. "Water en lucht, klinkt als een leuke combinatie, is het niet moeilijk om lucht te sturen? Je kan het niet bepaald zien," zei ik en keek haar aan. Ja, ik stelde weer eens veel vragen, maar ik was gewoon geïnteresseerd, na zo lang geleefd te hebben ga je naar dingen zoeken die je interesseren. Niet dat je zal altijd vond, wat jammer was. "Ja, een vampier, anders was het raar geweest dat ik 240 was, niet?" zei ik zacht lachend.

We've lived in the shadows for far too long.

Benjamin Bruno Evenson

'Man als ik wil heb ik je zo in mijn macht, zwakkeling.'
'Tuurlijk, wat wil je doen dan? Een liedje zingen? Woooeh, wat ben ik bang,' zei ik en ik zwaaide spookachtig met mijn armen in de lucht.
'Niet alleen voor mij! Ik wil niet eens dat je charmant gaat doen voor mij. Wat moet ik ermee? Elk meisje op zich. Een menselijk kind zou zich dood schrikken, feeën zullen je verafschuwen, ik denk iedereen wel. Het is hetzelfde als ik onder de ketchup zit, omdat ik geen hamburger netjes kon eten.'
'Oh sorry. De volgende keer zal ik met mes en vork het bloed eruit halen.'
Kwaad keek ik naar haar.
'Mooi, ben ik toch nog ergens goed voor,' zei ze sarcastisch.
'Nou ja, niet lullig. Maar wat heb ik anders aan je?'
Ze verlegde haar haar, zodat het haar borsten bedekte.
Teleurgesteld zuchtte ik.
Ik wiegde langzaam heen en weer en floot even een deuntje.
'Dank je. Ik jou ook, Benjamin. Je kan het gebruiken,' zei ze uitdagend.
'Weet je, ergens mag ik je wel. Ik houd wel van pittige vrouwen,' grijnsde ik en likte over mijn lippen.
'Je bedoeld dat jij zo veel vrolijker was tegen die weerwolf?'
Ik haalde mijn schouders op. 'Het had erger gekund, niet?'
'Misschien ben jij wel de reden dat ik chagrijnig ben.'
'Oh, ik voel me gevleid.'
Een sissend geluid kwam uit haar mond.
'Waar zou ik moeite mee moeten houden? De mensheid probeert ons ook uit te moorden,' zei ze woedend.
'Nee, natuurlijk kan jij dat niet. Eerst een hete avond met je slachtoffers beleven is natuurlijk wel leuk.'
'Precies, wil jij ook een keer een hete avond met me beleven?'
Ze liet haarzelf het water inzakken tot aan haar nek.
Ze hield oogcontact, toen ze ineens uit het niets een lied begon te zingen.
Eerst lachte ik hardop. Alsof dit iets met me deed.
Maar het deed wel iets met me.
Mijn beeld veranderde. Mila was het mooiste in mijn gezichtsveld en ik kon nergens anders naar kijken dan naar haar.
Ik kreeg de drang om haar te zoenen. Mijn hoofd boog voorover.
Ik schrok op toen mijn voet in het water hing.
Ik schudde mijn hoofd en kwam weer op de wereld.
'Wat doe je?'

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Mila Elizabeth Holmes
Ongelovig keek ik hem aan. Hoe kon hij zo irritant en vervelend zijn? Kwaad keek ik hem aan, zijn opmerking over mijn gezang negerend.
'Ja, doe dar maar. Ik regel het voor je. Mes en vork,' siste ik. 'Of je neemt een rietje.' Ik keek hem kwaad aan. Zijn opmerking die volgde verergerde het alleen maar. Hoe kon hii dat zeggen?! Ongelovig keek ik hem aan. Waar was ik anders goed voor? Misscjien had hij ergens een punt, ik was ontstaan voor mijn schoonheid, maar toch, waarom zei hij dat?! De zucht van teleurstelling onderging me niet.
'Hou je bek, als je maar niet denkt dat je mij zo nog een keer ziet,' snauwde ik de jongen toe. Mijn wenkbrauwen schoten in de lucht.
'Door jou ben ik zo! Jij haalt gewoon het slechtste in me naar boven. Je bet gewoon bloedvervelend en kijk niet zo alsof ik je prooi ben!' Ik liet me weer i het water zakken en staarde kwaad naar de rivier.
'En ik mag jou niet, geen eens een beetje,' snoof ik en keek hem nog steeds kwaad aan. Ik rolde met mijn ogen.
'Hoe lang leef je wel? Heb je je nou nog niet over die geur heen kunnen zetten? Kan die jongen er wat aan doen! Waarom denk je alleen maar aan jezelf?!' Dit keer schreeuwde ik de woorden uit.
'Nooit in mijn hele leven en dat is lang, maar dat kan me niet schelen. Ik zal noooit met jou in bed belanden. Niet in een miljoen jaar,' snauwde ik en schudde vol afschuw met mijn hoofd.
Toen ik mijn sirene begon, lachte hij eerst, maar
Al snel veranderde zijn blik. Ik keek toe hoe hij zich naar voren boof. Toen zijn voet contact raakte met het water, kwam hij teru en verbrak ik de sirene. Hij was dus nog niet sterk genoeg voor een vampier, maar wel voor een mens. Ik keek hem strak aan.
'Zorgen dat je je kop houdt.' Ik kijk hem kort aan. Zonder nog wat te zeggen duik ik onder en zwem terug richting school. In mijn hoofd blijf ik Benjamin vervloeken.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Samuel 'Sam' Ethan Johnson

Ik keek haar kort aan en pakte toen een stoel. Ik nam plaats en nam nog een slokje cola. Eigenlijk verafschuwde ik het mensen eten, maar ik had geen keuze. Ik grinnikte om haar praatje en uiteindelijk om haar vraag.
'Nou, ik ben geen fee,' glimlachte ik en keek haar aan. 'Ook geen zeemeermin. Moet ik nieuwe schoenen voor je pakken zo?' Ik keek naar de natte schoenen naast haar en daarna naar haar. 'Vampier,' beantwoorde ik maar haar vraag. Ik nam een hapje van mijn eten en kauwde lusteloos op het voedsel.
'Ik ben blij dat je zoveel tattoos hebt,' zei ik nadat mijn mond leeg was. 'Ik heb nog niemand kunnen vinden, behalve jou. Ik weet niet waar iedereen is, maar toch. Jij valt lekker op.' Ik keek haar met een glimlachje aan en spoelde de nasmaak van het kleffe broodje weg met cola. Ik keek naar het broodje van Avalon. Vis, ik rook het.
'Jij bent je broodje een beetje aan het vermoorden,' merkte ik op, toen ik zag dat ze er aan geplukt had, in plaats gebeten. Het geroezemoes in de eetzaal was vervelend, ik probeerde mijn gehoor uit te zetten, totdat ik een opmerking over Avalon hoorde. Eentje die zij ongetwijfeld ook had gehoord. Ik keek haar kort aan en stond toen op. Met grote passen beende ik naar de eettafel van het groepje.
'Het zou fijn als jullie stopte over mensen praten.' Ik zette beiden handen op de tafel en keek het groepje rond. Eentje begon te lachen, dus trok ik mijn wenkbrauw op.
'Vind je dat grappig?' ik keek hem aan en ging recht staan. Ik was stukken langer dan hen. De jongen rolde met zijn ogen en keek weg. Ik had zin om hem tegen de muur aan te gooien, maar ik deed niks. 'Nog een opmerking en ik zorg ervoor dat jullie problemen hebben. Goed?' Ik keek ze strak aan. 'Ik heb namelijk geen problemen met weerwolven, zeemeerminnen of feeën bloed.' Ik keek de drie aan. Twee meisjes en een jongen. De jongen die Avalon erg grappig vond, was een elementen bestuurder. Niet dat ik bang voor hem was, hij kon nog niet zo sterk zijn. Enkel irritant. Na nog een dodelijke blik te hebben gezonden, liep ik terug naar Avalon. Ik schonk haar een glimlachje en keek om me heen.
'Dus, hoelang zit je al op deze school?' Ik keek vragend en oprecht nieuwsgierig. Ik bedoel, ik zat hier al lang en had af en toe iets over een of andere Avalon gehoord, maar meer wist ik ook niet.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Charly Snow

Ik had mijn koffer op mijn kamer gegooid en renden terug met de gitaar op mijn rug de gang door om vervolgens op te rem te gaan bij de deur ik deed mijn capuchon op en ging naar buiten. Ik ging meteen naar mijn favro plek. Het zeemeerminnen meer. daar zat ik graag. Mij zag je niet vaak in de donkere bossen, een of ander manier kwam ik er niet graag. ik vond een mooi plekje pakte mijn gitaar onder mijn cape vandaan en twee handschoenen die ik over de mauwen van mijn zwarte vest aan trok en begon te spelen. Vond leuk naar de water bewegingen te kijken en idee daar zeemeerminnen zwommen en naar hun gezang te luisteren. Ook al wist ik dat het groot en deel kwam door ze zeemeerminnen waren. Maar toch. Ik zong graag en niet slecht ik trad in de vakantie best vaak op. Maar niemand kon ze schoonheid van de zeemeerminnen overwinnen. Ik niet niemand niet. Ook vond ik het gewoon fijn bij hun in de buurt te zijn zonder dat ze zwommen of aan het zingen waren. Daar zat ik daar beetje voor uit te neuriën beetje pingelen op mijn gitaar gewoon lekker improviseren.

Als je een boom was dan zal ik je omhelzen als een koala beertje.

Raphael Blaecleah

Iik liep verdwaald met mijn koffer achter mij aan door het school te slenteren niet wetend waar ik naar toe moet. ze hadden het wel vertelt maar door de opwinding van Feeën, zeemeerminnen,vampiers en elementen bestuurders was ik het knats vergeten. [Zeiden ze nou links of recht bij de tweede kruispunt??/i] Probeerden ik me te herinneren. Toen ik bij een kruising kwam. Natuurlijk hadden ze wel op een papiertje gezet maar ik was hem tuurlijk weer kwijt. Sufkop dat ik was. Zo liep ik dus de dwalen in de gangen van mijn nieuwe school. Ik had altijd gedacht dat je tot je 18e naar school hoefde maar. Blijkbaar moeten die gekken onnatuurlijke wezens tot hun 25e naar school. dus ik ook, ik was zo onnatuurlijk geval geworden. Een aaaawhoeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee. een weerwolf.

Als je een boom was dan zal ik je omhelzen als een koala beertje.