• verhaallijn:
    In een gebied, genaamd Auroria, afgelegen van de bewoonde wereld is een school voor leerlingen tussen de 16 en 24 jaar. De school is niet voor de gewone mens, maar voor mensen met gaven of aparte wezens, zoals zeemeerminnen, feeën, vampiers, weerwolven, gedachte lezers, helderziende, gedaanteverwisselingen, elementenbestuurders en schilden.
    Op de school word je begeleid om goed met elkaar om te leren gaan. De mensen zijn de grootste vijand van de leerlingen van de school, omdat de mensheid ze wilt gebruiken voor musea en onderzoeken. Met zijn alle worden ze opgeleid om verleden te vergeten en zichzelf beter te leren kennen. Het is dus een school die de mogelijkheid biedt veiliger te leven dan in de mensenwereld. Natuurlijk zijn de meningen verwisseld en zijn er ook leerlingen die liever de strijd aangaan met de mensenwereld.
    Die mogelijkheid krijgen ze als de 'rustige' opleiding wordt geteisterd door rare aanvallen. Het begint onschuldig, maar er gebeuren steeds raardere dingen in Auroria. Zijn het de mensen of demonen waar zelfs de leerlingen niks van weten?
    De nieuwelinge(16 jarige) kunnen niet goed overweg met de andere wezens en moeten nog van alles leren.
    De 24 jarige dienen als een soort mentoren. Elk wezen heeft zijn eigen mentor en kan voor vragen naar de oudere leerling. De mentor wordt bekend nadat alle rollen bekend zijn.

    De school geeft lessen in theorie over je eigen gave, in elkaars gave, Engels, magie, geschiedenis van jouw wezen/ gave, maar ook geschiedenis van een geïnteresseerd wezen/gave. Naast de lessen zijn er ook psychische bijeenkomsten, trainingsmomenten en individuele trainingsmomenten.

    Leerlingen delen kamers, er word rekening gehouden met gave. Op een kamer liggen twee tot drie personen. Alleen slapen is niet mogelijk. Ook is het verboden jongen en meisje in een kamer te hebben, tenzij het familie is. Alleen dat moet aangevraagd worden.
    De leeraren hebben als gave schild en zijn dus niet te manipuleren, ook zijn ze erg goed getraind en hebben ze de juiste wapens.

    De school ligt een gebied dat omringt is door een soort elektrisch veld, waardoor er geen normale mensen naar binnen kunnen. Je komt er alleen uit met de daar bedoelde trein
    In het gebied is een meer voor zeemeerminnen. Bij dat meer is een strand met rotsen. Het strand ligt begrensd aan bossen voor de weerwolven en vampiers. Voor de elfen is er een bos dat iets vrolijker en lichter is. Andere soort bomen enz. Die bossen omringen het meer aan de andere kant en omcirkelen als het ware de donkere bossen voor vampiers en weerwolven. De bossen voor de feeën en de bergen liggen langs het elektrische veld en zijn dus het laatste landschappen. De school bevindt zich op een heuvel die uitzicht geeft over het meer, strand, bergen en de bossen.

    In de school is een grote kantine, aula en theater in het westen van het gebouw. De slaapkamers bevinden Zich boven. Centraal in het gebouw zijn de kantoren van afdelingsleiders, toezichthouders enz. In het oosten zijn de lokalen (80 lokalen). In de kelder zijn de training ruimtes. Speerwerpen, gewichtheffen, lopende band, pijl en boog schieten enz. Dit is vooral voor de mensen met gaven als helderziende enz., die zich op die manier kunnen verdedigen tegen de vampiers en weerwolven. Vampiers en weerwolven mogen enkel met toestemming die ruimte in.
    Naast de trainingsruimte is een ruimte voor zelfbeheersing. Daar wordt individu gewerkt aan het in controle houden van emoties en het op de goede manier reageren. Af en toe ga je dan naar jou landschap. Het zijn sessies van een half uur, drie keer per week. De trap af naar beneden bevindt Zich water. Dat water verbind zich met het meer. Het is speciaal voor zeemeerminnen.


    Foto's:

    School
    Rest komt nog

    Uitleg wezens:
    Zeemeerminnen:
    Ze zien eruit als gewone mensen, maar als ze in aanraking komen met water, zee, douche, drinken, ijsblokjes, regen enz. dan veranderen hun benen in een staart. Op het droge zijn ze heel erg kwetsbaar. De enige manier om terug te veranderen is door geen water meer aan te raken. Ze zijn op het droge makkelijk te martelen. Als je ze te weinig water geeft, drogen ze uit, maar als je ze nat houdt, kunnen ze niet terug veranderen. Op die manier kan je ze makkelijk martelen.
    Ze eten gewoon mensen eten, mar eten liever vis als gewoon vlees. Verder verschillen ze niet zoveel van de mens, op hun mooie stem na. Als zeemeermingedaante hebben ze een sirene en als een mens kunnen ze mooier zingen dan de normale mens.
    Elke zeemeermin heeft zijn eigen kleur staart.

    Vampiers:
    Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen. Ook zijn ze sneller aangebrand en beter in het uitschakelen van emoties. Vampiers hebben iets over zich heen, waardoor ze mensen aantrekken.
    Vampiers kunnen gewoon mensen voedsel eten, maar dat vult niet zo erg als bloed. Ze blijven altijd hunkeren naar mensenbloed. In de zon verbranden ze, daarom zijn de ramen van speciaal glas, zodat ze gewoon rond kunnen lopen in school. Voor de oud leerlingen is er een speciale ring gemaakt.

    Weerwolven:
    Weerwolven veranderen enkel met volle maan. Het proces is een proces vol pijn. Als weerwolf zijn ze woest en haast onhandelbaar. De school helpt ze daarmee. Als je verandert in weerwolf, dan wordt elk bot in je lichaam gebroken. Het is dus zeer pijnlijk. Eenmaal weerwolf heb je geen pijn meer, maar verander je weer terug naar mens, dan voel je het nog wel.

    Fee
    Feeën kunnen veranderen wanneer ze willen. Dit kunnen ze doormiddel hun magische stof in een bepaalde vorm rond te laten dwarrelen. Iedere fee heeft zijn eigen vorm en eigen kleur vleugels. Als Fee zijn de personen stukken kleiner en kunnen op een handpalm staan. Ze kunnen met hun magie planten laten groeien, mensen helen en het weer veranderen. Niet alles lukt, maar ook daar helpt de school mee. Feeën kunnen ook met dieren praten.
    Als gewoon mens kunnen ze dat allemaal niet, maar hebben wel veel meer verstand van de dieren en planten. Ze ruiken ook bepaalde geuren en horen bepaalde klanken die andere niet horen.

    Elementenbestuurder:
    Er zijn vijf elementen vuur, water, aarde, wind en metaal. Met het element vuur kan iemand van alles in de fik laten vliegen. Het is zeer gevaarlijk en gebeurd vooral als iemand boos is.
    Bij het element water kan de persoon het water besturen. Dus een glas gevuld met drinken, kan hij omgooien of het drinken over iemand heen gooien.
    Het element aarde is het besturen van rotsen en bomen. De bestuurder kan dus bomen uit de grond halen en ermee gooien. Hetzelfde geld voor stenen.
    Bij het element wind kan de bestuurder tornado's en andere harde windstormen veroorzaken. Daardoor kan een boom omwaaien of boeken uit de boekenkast.
    Degene die het element metaal bestuurd kan alles wat met metaal te maken heeft ombuigen. Maakt niet uit in welke vormen. Ook kan diegene metalen voorwerpen rond laten zweven en laten breken.


    Regels school+ invullijst:


    - Op tijd in de lessen, anders nablijven
    - Niet vechten, anders week corvee en een dag opgesloten in isoleercel
    - Enkel wapens gebruiken in trainingsruimte
    - Geen meisjes en jongens op elkaars slaapkamer
    - Spijbelen is verboden, doe je het wel dan twee weken corvee, nablijven en slaapkamers schoonmaken
    - Geen leraren proberen te vermoorden, anders twee dagen in isoleercel zonder eten.

    Regels RPG:

    - Niet elkaar vermoorden zonder toestemming
    - Geen ruzie maken in OCC, mag natuurlijk wel in ICC
    - Praten met haakjes
    - Zo vaak mogelijk reageren, niet mogelijk, dan even melden
    - Ik maak nieuw topic aan, tenzij ik je toestemming geef.
    - Niet elkaars personage besturen, tenzij de ander het niet erg vind
    - Minimaal 5 regels


    Invullijstje:

    - Naam:
    - Leeftijd:
    - Gave/wezen:
    - Geïnteresseerde geschiedenis:
    - Innerlijk:
    - Uiterlijk:
    - Extra:


    Zeemeerminnen:
    - Mila Elizabeth Holmes - Lootus
    - Danay Lucille Warren - Karmin
    - Avalon Nerissa Poole - Trenzalore

    Vampiers:
    - Griffin Lucas Ellis - Trenzalore
    - Benjamin Bruno Evenson Carlisle
    - Samuel ''Sam'' Ethan Johnson - Lootus

    Fee:
    - Lily Sharp - Patholoog
    - Madeleine Eloise McLeod - Cozart
    - Rosemay Autumn Lockheart - Beanies
    - Maelynn 'Mae' Nadia Carmenta. - Licorne

    Weerwolven:
    - Anthony Ayan Maverick - Nazario
    - Noël LaVaughn - Apexpredator
    - Joshua Callum Monrose - Enjoy

    Elementen bestuurders:
    - Arlynn Auracle Mcknight- Water & Lucht - Rider
    - William 'Will' Max Jones - Lucht & Aarde - Abalard
    - Ethan Brooks - Metaal & Vuur - Patholoog
    - Jaylee Clowee Castle - Clairde

    Rollenstory
    Kletstopic

    [ bericht aangepast op 16 aug 2013 - 15:24 ]


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Mila Elizabeth Holmes

    Ik keek met grote ogen om me heen. Net zoals de andere leerlingen stapte ik uit. Hoewel ik hoopte o rustig uit te kunnen stappen, was het tegendeel waar. Het leek of ik midden in de drukte stond. Als bescherming deed ik mijn capuchon op, in de hoop op die manier onzichtbaar te zijn voor andere. Mijn boeken klemde ik met een arm stevig tegen me aan en mijn andere hand omklemde mijn kleine koffertje. Veel zat er niet in, ik had nu eenmaal niet zoveel bezit. Op mijn rug zat oo nog een rugzak met voorwerpen zoals boeken, vooral oude boeken van mijn vader. Een triesten glimlach kwam op mijn gezicht en weer speelde de gebeurtenis zich af als een fragment. Zwijgend probeerde ik me door de menigte heen te wurmen richting de school. De capuchon ontnamen vele zicht op mijn haren en zorgde ervoor dat mijn ogen in de schaduw lagen. Het gaf me een veiliger gevoel. Ik kon van geluk spreken dat het niet regend, alhoewel de cape er misschien wel weerstand tegen kon biedem. Niet veel, misschen net genoeg om over de drempel te veranderen in een zeemeermin.
    Mijn blik gleed naar de lucht, waar grijze wolken zichtbaar waren. Ik moest snel zijn, anders lag ik hier plat en erg fijn was dat niet. Ik voelde me al zo ongemakkelijk als eerste jaars. Iedereen kende elkaar vast wel en ik kwam hier aan als loner. Niet dat dat erg was, in tegendeel, dat moest zo blijven. Zwijgend wurmde ik me ook door de laatste mensen en liep de school in. Opgelucht deed ik mijn capucho af, zodat mijn lange, bruine haren zichtbaar werden. En nu? Hulpeloos stond ik in de aula. Ik wist slechts een paar dingen. Mijn kamergenootje heet Avalon en ik moet mijn mentor zien te vinden, volgens mij heette hij Griffin, maar zeker wist ik het niet. Ik trok me terug naar een hoekje en zette daar mijn koffer neer. Zwijgend ging ik er op zitten. Ik zag wel wat er ging gebeuren. Ik dee wel gewoon alsof ik doof was, dan konden mensen niet mer mij communiceren.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Noël LaVaughn
    Ik zit vooraan in de trein met niemand naast me. Ach, who cares? IYou do. Je voelt je nog steeds eenzaam. Je hebt de hele vakantie doorgebracht in jeugdherbergen, of rondrennend door de bossen. Alleen. Je kon niet naar familie toe, of oude vrienden... Denk niet zo, watje. Wat is er nou beter dan het zijn van een weerwolf? Niks. Bovendien, het gaat al jaren zo. Ik ben het gewend. Mensen willen mijn vriend niet zo snel zijn. Misschien omdat je je gedraagt als een eersterangs klootzak. Nee, dat is mijn karakter gewoon. Deels. Maar je moet niet zo zeuren over eenzaam zijn als je je zo gedraagt. Je schrikt mensen af. En toch heb je weer zin om naar school te gaan, omdat je daar minder hoeft te denken aan je eenzaamheid. Rot op, denk ik tegen mezelf. Ik voel me kansloos, en dat maakte me automatisch boos. Met mijn nagels klauw ik in de stoel voor me, waar ik het achterhoofd zie van Benjamin, als ik het goed heb.


    I can't define who I am.

    Samuel 'Sam' Ethan Johnson

    Zachte klanken van muziek vulde mijn oren. Dit geval klassiek, waardoor sommige mensen me op dit moment zouden bestempelen als saai. Het boek in mijn hand zou dat vooroordeel enkel verergeren. Het kon me niet schelen, mijn gebleekte spijkerbroek, gympen en leren jack vertelde wat anders. Door de jaren heen had ik een paar dingen geleerd. Ik kon moeilijk me gedragen als vroeger, zoals het in mijn tijd ging. Dat zou opvallen in de mensenwereld, hier was het geen probleem. En daarom was het beter dan de vakanties. Ik zou liegen als ik zeg sat ik geen mensenbloed drink. Ik probeer zo min mogelijk, maar de mensheid liet me koud. Ze hadden mij immers ook gebroken.
    Door mijn muziek heen hoor ik het geroezemoes en zie de eerste mensen uitstappen. Mijn boek klapte ik dicht, de bladzijde als een foto in mijn hoofd geprint. Bladzijde 432. Mijn blik gleed naar Benjamin, die bij het raam zat. Hij was een goede vriend, maar nooit zal ik hem te dichtbij laten komen. Zelfs hij kende mijn diepste geheimen niet, weet mijn verleden niet. En dat is goed, zo moet het blijven. Ik pak mijn koffer van de grond, samen met mijn sporttas. Hoewel ik al honderden jaren leefde, was mijn bezig niet groot. Bovendien liet ik de meeste spullen hier achter. Ik had toch geen plek om het ergens anders te dumpen, behalve in mijn appartement in de middle of nowhere.
    Een zucht verliet mijn lippen, terwijl ik soepel opstond. De ring om mijn vinger beschermde me tegen de zon, maar toch deed ik mijn capuchon over mijn hoofd en stapte uit. De zon scheen niet, het was bewolkt. Toch liet ik niet op me wacjten en liep gelijk naar de aula. Ik moest mijn mentorklas opvangen. Eigenlijk had ik geen idee wie er in mijn klas zaten. Het zou wel goed komen. Deze school was een veilige thuishaven, alles kwam hier goed. Bovendien had ik de namen op een papiertje staan.
    Binnen trek ik mijn cape uit en berg die op. Ik ruim mijn muziek op net zoals mijn boek. Ik was er klaar voor.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Avalon Nerissa Poole
    Ik probeerde mezelf comfortabel te maken, helemaal achter in de trein. Niet dat het veel hielp, aangezien bij elke beweging die ik maakte dingen alleen mager minder fijn voelde. Ik zuchtte toen de trein eindelijk stopte en stond op. Ik liep de trein uit en trok mijn mouwen omlaag, in de hoop dat niemand de tattoo zag op lijn arm. Mijn bril zette ik recht en ik liep langzaam de trein uit. Het voelde fijn om terug te zijn, maar was altijd apart, aangezien meeste meerminnen geen tattoo's hadden. Ik liep de school binnen en bekeek mijn rooster en wie mijn kamer genoot was, daarna wie mijn mentor was. De info kon me allemaal niet heel veel schelen, ik had namelijk geen idee wie Mila was en de naam van mijn mentor, samuel, was mij ook niet bekend, al had ik de naam eerder gehoord. Ik keek twijfelend om me heen, zoekend naar iemand die ik wel kende, maar vond niet snel genoeg iemand naar mijn mening. Ik haalde mijn schouders lichtjes op en liep richting mijn kamer om mijn koffer weg te zetten.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Anthony Ayan Maverick
    Opgelucht ging ik zitten en strekte mezelf uit. Bijna was ik voor de duizendste keer te laat geweest om de trein te nemen. Ik was gewoon veel te verstrooid om het uur in het oog te houden. En het was nu ook niet bepaald dat mijn broertjelief het in het oog zou houden voor mij. Ik zuchtte en liet mijn blik vallen in de trein. Ik herkende er wel een paar maar eerlijk gezegd had ik nu gewoon geen zin om gezellig te koffiekletsen. Ik sloot mijn ogen waardoor mijn andere zintuigen voor de volle honderd procent begonnen te werken. Ik hoorde hoe één jongen dat wat verderop zat zijn neus snoot terwijl enkele meisjes aan de andere kant van de trein begonnen te praten over hun vakanties en verschillende vakantievriendjes. Ik gromde geïrriteerd en probeerde alles uit te schakelen. Na wat voor mij leek als een hele lange tijd, voelde ik hoe de trein langzaam tot stilstand kwam. Ik geeuwde, rekte me uit om vervolgens met een behendig sprongetje en mijn koffer in mijn rechterhand te trein uit te springen. Het was goed om terug te zijn, hoewel ik liever met de echte wereld te maken had. Ik sleepte mijn koffer achter me aan en bekeek mijn rooster. Blijkbaar sliep ik weer met Joshua op de kamer. Ik grijnsde, wat was ik blij dat ze me niet bij één of ander nieuweling hadden geplaatst. Ik kende Joshua al wat langer en we konden dan ook goed opschieten. Plotseling zag ik in mijn ooghoek een bekend persoon. Een glimlach verscheen op mijn gezicht, “Avalon!” riep ik blij uit waarna ik met een grijns naar haar keek.


    Rise and rise again until lambs become lions

    Avalon Nerissa Poole
    De koffer in mijn handen was misschien niet zwaar, maar dat werd hij vanzelf als je hem lang genoeg rond sleepte. Ik had geprobeerd een meisje te zoeken wat er uitzag alsof ze nieuw was, maar behalve giechelde meisjes en een hele hoop personen waarmee ik niet op een kamer wilde zag ik niemand. Misschien omdat ik nooit echt zocht, maar verwachtte dat ik er sowieso wel zou vinden. Ik had echter wel iemand gezien die niet gezien wilde worden en iemand die door de gang rende alsof hij nu al iets fout had gedaan. "Avalon!" Hoorde ik achter me, waardoor ik me omdraaide. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. "Anthony! Eindelijk iemand die ik wel ken." Zei ik lachend terwijl ik mijn koffer bij mijn voeten neerzetten. Ik mocht Anthony, ik had misschien geen weerwolven gekozen als tweede theorie vak, hij was een interessante weerwolf en verassend aardig, naar mijn mening. "Hoe was je vakantie?" Vroeg ik terwijl mijn ogen nog alle gezichten bekeken. Ik kon er niet heel goed tegen als ik niet wist wie er het komende jaar in mijn kamer zou zitten, of onze kamer. "Sorry, ik zoek iemand die eruit ziet alsof ze nieuw is, nieuwe kamergenoot." Mompelde ik en ik zuchtte even zacht voordat ik mijn blik op Anthony richtte. Vragend keek ik hem aan, benieuwd naar zijn vakantie.

    [ bericht aangepast op 31 juli 2013 - 15:04 ]


    We've lived in the shadows for far too long.

    Anthony Ayan Maverick
    Met een grijns op mijn gezicht liep ik door de gang richting Avalon. Ze draaide zich om om vervolgens haar koffer bij haat voeten neer te zette. Ik glimlachte, “Ja, hetzelfde hier. Het leek even alsof heel Auroria’s Survival Academy overspoelt werd door enkel nieuwelingen.” Zuchtte ik waarna ik mijn blik op alle giechelende meisjes en jongens die op ze probeerden indruk te maken liet glijden. Avalon kende ik al een tijdje. We konden goed opschieten ook al waren we beide andere wezens. Ik had misschien niet zeemeerminnen als tweede vak gekozen maar dat was gewoon omdat als ik vragen over ze had, Avalon ze wel zou beantwoorden. Bovendien mocht ik haar ook gewoon omdat ze zich steeds wilde onderscheiden van de andere zoals bijvoorbeeld met haar tattoo. Ik keek haar glimlachend aan toen ze iets vroeg om vervolgens haar blik te laten glijden op alle onbekende gezichten. Ik fronste even maar knikte toen glimlachend, “Ik ken het gevoel.” Grijnsde ik, “Daarom ben ik ook blij dat ik deze keer met Joshua op een kamer lig.” Ik zette mijn koffer neer op de koude grond, “Mijn vakantie? Als je een broer, die constant loopt te zeuren op alles wat je doet. En een moeder die constant enkel alleen maar om je zorgen maakt een leuke vakantie noemt. Dan kan ik je zeggen dat ik een echte topvakantie achter de rug hebt.” Lachte ik zachtjes, “En jij?”


    Rise and rise again until lambs become lions

    Mila Elizabeth Holmes

    Een tijdje zat ik op de koffer toe te kijken. Mensen die elkaar lachend begroette, giechelde, druk praatte en zelf de weg wisten. Het beeld liet me alleen maar eenzamer voelen. De drukte om me heen wekte hoofdpijn op, dis besloot ik naar mijn kamer te gaan. Eigenlijk moest ik mijn mentor zoeken, maar hoe wist ik wie Griffin was? Ik hoopte dat mijn kamergenootje dat wist, aangezien ik me verplicht voelde met haar een paar woorden uit te wisselen. Ik had het recht niet om haar jaar te verpesten.
    Met mijn blik op het papiertje gewirpen te hebben, stond ik op. Kamer 2. Op het papiertje stond ook een plattegrond, waardoor ik nu wist waar ik moest zijn. Het was niet zo moeilijk, volgens dit papier. Ik borg het papier weer op en waagde me tussen de mensen. Mijn capuchon had ik nu afgelaten, aangezien ik nu juist met capuchon op zou vallen. Opgelucht keek ik naar de trap en liep naar boven. Mijn blik gleed over de nummers en bij nummertje 2 stopte ik. Zonder aarzelen deed i de deur open. Mijn kamergenoot was er blijkbaar al geweest. Zwijfend zette ik mijn tas op het bed en liet mijn koffer naast het bed staan. Vanaf mijn bed nam ik de kamer plaats en kon niet anders dan zuchten. Het was zo anders dan ik gewend was bij mijn tante. Mijn vingertoppen streek i over het laken wat zacht aanvoelde. Een eenzaam gevoel overspoelde me, alweer. Het ging gepaard met gemis. Ik pakte mijn boek weer op, net zoals mijn koptelefoon. Ik zette de muziek aan en besloot de bibliotheek te zoeken. Misschien dat ik daar rust had.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Avalon Nerissa Poole
    Ik lachte zacht en haalde mijn schouders op. Er waren inderdaad veel mensen die ik niet herkende, maar ik vroeg me toch vooral af waar mijn oude kamergenoot was. Ik mocht haar en ze was een geweldige kamergenoot. "Joshua, volgens mij mag ik Joshua. Ik ken hem niet heel goed, maar van wat jij wel eens zegt." Zei ik. Ik nam vaak niet de moeite om mensen echt te leren kennen, iets wat dit jaar moest gaan veranderen, zeker met mijn nieuwe kamergenoot. Ik moest over het algemeen socialer worden, aangezien heel veel mensen die ik kende, er niet meer leken te zijn, wat altijd jammer was. "Klinkt als een aparte vakantie. Mijn nichtje was bezoek, samen met haar beste vrienden ooit." Ik zei het misschien een klein beetje alsof ik het bespottelijk vond, maar dat overdreven gedoe was niks voor mij. Ik rende niet rond, gillend dat ik 'echt zo niet nooit wanneer dan ook hetzelfde topje zou dragen als mijn beste vriendin', waardoor mijn nichtje mij soms irriteerde. "Plus die twee zijn gek op water, zowel op het omstoten van glazen water, als water op mensen gooien." Mijn moeder wist dat ik niet tegen water kon, maar wat moest ze aan mijn nichtje vertellen. Je nicht is een zeemeermin? Mijn vader was een gewoon mens, wat betekende dat de helft van mijn familie wel wist dat ik een zeemeermin was en de andere helft, nou ja, wist het niet. Ze snapte dan ook niet waarom ik uit het niets ziek leek te zijn als iedereen gezellig een dag naar het strand ging. Als ik een ding geleerd had eind ik op die school zat was dat water beter ontweken kon worden rondom gewone mensen. "Dus heb je een beetje een fijn rooster of krijg ik je de hele week niet te zien?" Vroeg ik het papiertje terwijl ik mijn rooster met twee vingers in de licht hield.


    Griffin Lucas Ellis
    Ik had mijn koffer weg gezet en een bed in mijn slaapkamer opgeëist. Dat was nu als vijf jaar lang het eerste wat ik deed. Ik sliep op een kamer met Charly. Ik vond hem wel aardig en hoopte dat hij niet te veel last zou hebben van mijn woede aanvallen. Ik was niet erg goed in mezelf beheersen, maar ik werkte eraan. Ik keek nog even naar de namen van mijn mentor klas. De meeste namen had ik eerder gehoord en sommige kende ik zelfs. Ik keek even rond en liep rustig door de school. Ik had nog even voordat ik mijn mentor klas moest verzamelen. Ik liep rustig door de gang, toen het mij opviel dat er wel erg veel mensen liepen die ik niet herkende. "Is een van jullie Mila?" Riep ik door de gang. Ik kreeg een paar begroetingen van mensen die ik al kende en een paar mensen waren beleefd genoeg om 'nee sorry' te zeggen, maar dat was ook wel het. Waarschijnlijk was een speld in een hooiberg vinden nog makkelijker dan dit.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Mila Elizabeth Holmes

    In mijn eigenmuziek wereldje en mijn boek vast, wandelde ik door de gangen. Ineens hoorde ik mijn naam dwars door de gang. Als een slang gebeten sta ik stil. In paniek kijk ik om me heen. Hoe kon iemand mjj naam weten en waarom riep iemand mijn naam? Met grote ogen keek i om me heen en deed een oortje uit. Misschien had ik het verkeerd gehoord. Nog altijd verbaasd doe ik mijn oortje weer in en druk mijn boek dichter tegen me aan. Het was vast niks. Waarschijnlijk zei hij Mika of wie het ook was. Niemand kent mij. Dat kon niet. Tocj keek ik nieuwsgierig om me heen. Wie zou mijn naam hebbe gezegd? Misschien dat meisje met die leren tas? Nee, het was een jongen. Een zucht verliet mjjn lippen. Ik had niet eens door dat k stilstond n eigenlijk best opvallend om me heen keek. Ik kon het niet helpen. Het was raar dat iemand mijn naam riep en ik niemand kende, toch? Ik vond het raar. Vooral een jongen. De enige mannen die ik sprak waren mijn oudere neven en mijn oom. Verder niemand. Meisjes hetzelfde verhaal. Enkel mijn kleinen nichtje van 6 en mijn tante. Meer mensen kende ik niet. Enkel uit mijn verleden, maar de kans dat die hier waren was 0,01 procent. Het was vast niks. Soms verbeeld ik me dit soort dingen. Dan zie ik mijn vader voor me, zijn lach, zijn blauwe ogen, dan voel ik zijn armen en zijn woorden. Zijn lieve woorden. De beelden vormen zich weer in mijn hoofd, maar gaan over in de waargebeurde nachtmerrie. Ik wil schreeuwen, huilen, maar ik sta gewoon. Woorden komen niet over mijn lippen en mijn tranen lijken op. Enkel een huivering trekt door mijn lichaam. Het werd haast een gewoonte. Die geluiden en beelden waren haast een gewoonte.
    Ik schud met mijn hoofd en loop snel verder. Even een ruimte voor mezelf nodig hebbende.

    [ bericht aangepast op 31 juli 2013 - 18:43 ]


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Anthony Ayan Maverick
    Een zacht gegrinnik ontsnapte uit mijn mond, “Je zal Joshua zeker mogen. Ik zal jullie wel eens aan elkaar voorstellen.” Ik leunde met één hand tegen de muur terwijl ik aandachtig luisterde hoe Avalon begon te praten. “Klinkt als een aparte vakantie. Mijn nichtje was op bezoek, samen met haar beste vrienden ooit.” Zei ze nogal bespottelijk waardoor ik al mijn tanden bloot lachte. “Klinkt als één van de leukste vakanties die je al hebt meegemaakt.” Grijnsde ik waarna ik al snel mijn mond sloot toen ze verder begon te praten. “Dus ik ga ervan uit dat je deze vakantie maar niet hebt deelgenomen aan een watergevecht?” Zei ik met een plagende ondertoon om daarna een hand door mijn haren te halen. “Is zien.” Zei ik toen ze vroeg of ik een fijn rooster had, “Om eerlijk te zijn heb ik nog niet eens gekeken.” Ik haalde mijn schouders op en gaf het papiertje aan Avalon terwijl ik over haar schouder keek, “Blijkbaar ga ik maandag sterven.” Zei ik lachend terwijl ik wees naar de drie laatste uren. “Voor de rest lijkt het me wel in orde. Ik denk dat je een hele week met me zal opgeschept zitten.”


    Rise and rise again until lambs become lions

    Griffin Lucas Ellis
    Ik keek rustig langs de gezichten van iedereen. Ik herkende de meeste wel, maar ik was zeker van sommige dat ze het niet konden zijn, ook al herkende ik ze niet. Dat was wanneer iemand mij opviel. Ze leek een van de weinige te zijn die echt gereageerd had op het feit dat ik de naam Mila had geroepen en ik probeerde tussen de mensen door te komen. Ze liep weg, net op het moment dat ik bij haar in de buurt leek te zijn. Ik snapte niet dat iemand zo heftig kon reageren op het roepen van haar naam, maar snapte wel meer niet. Ik wilde alleen nu wel weten of zij de Mila was die ik zocht, omdat dat zou betekenen dat ik haar mentor was. Ik zag mezelf nou niet bepaald als een goede mentor, maar het leek me geen kwaad te komen, op zich. Ik zuchtte zacht voordat ik met grote stappen de richting op liep waar ik haar naartoe had zien gaan. Ik keek om me heen, zoekend naar iemand die ik net twee seconde had gezien, wat niet heel goed werkte. Gelukkig voor mij, viel ze me later wel op, terwijl ik nog maar een paar stappen bij haar vandaan was. "Ik mag aannemen dat jij Mila bent?" Het klonk meer als een vraag dan een statement en mijn blik bleef op haar gericht, me afvragend waarom ze weggelopen was in plaats van dat ze had gezegd wie ze was. "Griffin, mentor klas C, vandaar." Legde ik uit, terwijl ik met een hand door mijn haar ging en met mijn andere hand de papieren liet zien. Ik vroeg mezelf af of het wel een goed idee was om achter haar aan te lopen, aangezien ze hier net was en misschien totaal niet met haar mentor wilde praten, als zij al was wie ik dacht dat ze was.


    Avalon Nerissa Poole
    ik haalde mijn schouders op en sloeg mijn armen over elkaar. "Ik zou deelgenomen hebben aan het geweldige watergevecht, maar toen herinnerde ik me dat ik een staart krijg zodra ik water aanraak." Dat was iets wat ik aan mezelf haatte. Ik kon niet normaal gaan zwemmen, ik kon niet in de zomer een normaal watergevecht hebben en ik kon al helemaal niet een gezellig dagje op het strand met mijn hele familie hebben. Soms was het vervelend, omdat normale mensen altijd het idee hadden om in de zomer te zwemmen. Ik keek naar de laatste drie uren, gokkend op dat hij in klas B zat en dus de laatste drie uur achter elkaar les had. "Mijn rooster valt ook wel mee, alleen het eerste uur op woensdag, maar dat is niet het einde van de wereld." Ik haatte vroeg op staan. Laat opblijven had ik geen problemen mee, maar vroeg op staan was vreselijk. Verder had ik geen zin in de praktijk lessen. Dat betekende dat ik mijn bril af moest zetten en mijn tattoo's zichtbaar waren. Verder had ik een hekel aan dat sirene gedoe. Jongens hadden niks met me als ik 'menselijk' was, waarom zouden ze dan ineens komen rennen als ik mijn sirene krachten gebruik. Ik walgde er nog net niet van. "Als ik opgescheept met je zou zitten zou ik het erg vinden, niet waar?" Zei ik en keek het rooster nog een keer na. Ik bleek ook training te hebben met Mila, waardoor ik echt begon te denken dat mijn vorige kamergenoot van de aardbodem was verdwenen. Ik mocht haar, wat er voor zorgde dat ik nu al niet blij was met Mila en maar hoopte dat ze aardig was.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Mila Elizabeth Holmes

    Ik wilde net de hoek omslaan, toen ik weer de stem hoorde. Vlug draai ik me om en kijk de jongen verbaasd aan. Ik kende hem niet, maar hoezo hij mij dan wel? Verward bleef ik hem aankijken. Vriend van mijn neef misschien? Nee, dat kon niet.
    'Eh.... Ja, ik ben een Mila. Ik denk dat je iemand anders moet hebben,' zei ik aarzelend. 'Ik weet niet hoe je me naam weet, maar eh...' Ik keek om me heen en beet op mijn lip. Bij zij volgende woorden ontspande ik wat meer en glimlachte even.
    'O,' zei ik opgelucht. 'Ik snapte het al niet.' Ik stak mijn hand uit. 'Mila Holmes.' Ik keek hem met een klein glimlachje aan. Meer dan mijn naam hoefde hij niet te weten en zou hij ook niet te weten krijgen. Dit ging al over mijn principes. Ik had nog zo gezegd; Met niemand praten. Nu had ik alleen geen keus, hij was mijn mentor. Ik moest wel...
    'Maar eh... Waarom zocht je mij,' vroeg ik nieuwsgierig. 'Of doe je dat bij iedereen?' Ik kijk hem vragend aan en ontspande me nog wat meer. Ik haalde wat onzeker een hand door mijn haar. Wat nu? Ik sloeg mijn ogen neer. Wat zou zijn gave zijn? Nieuwsgierig keek ik weer op. Alle opties waren mogelijk. Mijn blik gleed weer door de gang. Ik kende niemand, dus het had geen zin.

    [ bericht aangepast op 31 juli 2013 - 22:35 ]


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Madeleine Eloise McLeod

    De hele rit in de trein had ik amper een woord uitgewisseld met iemand anders. Ik had gewoon wat muziek geluisterd en naar buiten gekeken. Simpele liedjes als Give Me Love van Ed Sheeran waren mijn favorieten. Niet dat andere liedjes heel moeilijk of zo waren, maar meestal waren liedjes heel snel. Daar hield ik niet van. Ik werp even een blik op de rest van de mensen die met mij in de coupé zitten. De meeste herken ik wel, maar andere kan ik me niet zo goed herinneren. Ik haal even een hand door mijn bruine haar en begin met de plukjes te spelen. Als de trein stopt maak ik dat ik weg kom. Ik kon me nog goed herinneren van vorig jaar dat ik een een soort van gevangenig van mensen was beland, waar er ook geen uitgang was en je moest met de stroom meelopen. Ik zucht, pak mijn koffer en handtas en versnel mijn pas om weg te lopen. Als ik eenmaal buiten sta zoek ik even een rustig plekje op. Ik snuif de licht op. Wat was het heerlijk om hier weer te zijn. Vanuit een ooghoek zie ik wat eerste jaars. Grappig, nog niet zo heel lang geleden was ik ook zo. Ik blijf even staan tofst het rustiger wordt, zodat ik makkelijk en rustig door kan lopen naar de aula.

    [Fericire -> Cozart]


    Do what people say you can't.

    Benjamin Bruno Evenson

    Toen de trein aankwam op het perron, pakte ik mijn koffer uit het bagagerek boven de zittingen. Ik trok de koffer achter me aan en liep met de menigte mee naar buiten. Gelukkig was het niet zo ver lopen naar de school.
    In mijn hoof besloot ik maar eerst op zoek te gaan naar mijn kamer. Het was een andere kamer dan vorig jaar, ik zou nu in kamer drie slapen. Mijn lievelingsgetal.
    Buiten was het bewolkt, wat ik fijn vond. Ik haatte zon en het deed mijn huid verbrandden.
    Binnen aangekomen liep ik meteen naar de trappen om naar de kamers te gaan.
    Gelukkig was ik de nieuwelingen voor, zodat ik niet klem zou te staan tussen vervelende nieuwelingen. Vooral de elementenbestuurders vond ik er irritant, want die vonden het nogal leuk je op te houden door je een erge tegenwind te geven of om stenen naar je hoofd te laten vliegen.
    Meestal stond ik dan binnen no-time voor hun neus en deed alsof ik ze ging bijten, waarna ze stopten.
    Al snel stond ik voor mijn kamer en ik opende de deur. Samuel was er nog niet, dus ik eigende mezelf het grootste bed toe.
    Samuel was vast op zoek naar zijn mentorleerlingen, ik heb hem na de treinreis ook niet meer gezien. Hoog tijd om ook zelf op zoek te gaan naar mijn eigen mentor, Griffin.
    Ik rende door de gangen op zoek naar hem. Ik kende hem al wel, dus ik moest hem alleen nog zien te vinden.
    Ik liep een hoek om en zag hem met een meisje staan met donkerbruin haar.
    'Hey Griffin,' glimlachte ik.


    "Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf